Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Κάτι ασήμαντο- εντελώς προσωπικό

Μια συζήτηση που θέλω πολύ να την κρατήσω στο μυαλό μου και τις αναμνήσεις μου.
Άρη είσαι ο αγαπημένος μου συνθέτης, αλήθεια! 


-Άρη, Άρη, Άρη!
Α-Όχι, όχι όχι...
-Μα, δε σου είπα τι θέλω!
Α-Ναι,δε χρειάζεται...
-Κι όμως! Στο όνομα της φιλίας μας και της μεγάλης σου καρδιάς σου ζητώ μια χάρη!
Α-Όχι Δανάη! Οι χάρες σου με έχουν κάψει! Χώρια που για να βάζεις εσύ τόσες σάλτσες,θες να με βάλεις σε μεγάλους μπελάδες!
-Διακρίνω μία..κάποια...προκατάληψη; Τέλος πάντων, εγώ θα σου το πω. Άρη! Θέλω να μου γράψεις ένα τραγούδι!
Α-Στο άσχετο;
-Ποιο άσχετο; Αφού σου το ζητάω!
Α-Δηλαδή να γράψω ένα τραγούδι και να το αφιερώσω σε εσένα;
-Όχι ρε...θα γράψεις ένα τραγούδι για να το αφιερώσει άλλος σε άλλον.
Α-Ποιος άλλος σε ποιον άλλο;
-Ο Γιώργος στην Αλίκη.
Α-Άρα ερωτικό.
-Κάργα ερωτικό.
Α-Σε στυλ... είμαστε για σχέση , είμαστε για φάση, είμαστε για σεξ ή καλύτερα να μείνουμε φίλοι;
-Μα, για σχέση παιδί μου! Ήρθα σε εσένα επειδή γνωρίζω ότι είσαι ένας σοβαρός επαγγελματίας!
Α-Να κόψουμε το δούλεμα; Ε... κάτι σε... εγώ σε θέλω και εσύ με πληγώνεις, εσύ με θέλεις κι εγώ τα έκανα σκατά, σε θέλω και με θέλεις γιατί να παιδευόμαστε;
-Κάτι ανάμεσα σε 2ο και 3ο.
Α-Ναι...θέλω κάτι πιο συγκεκριμένο για να δημιουργήσω!
-Αυτό που σου λέω!
Α-Θα το καταπιώ και αυτό. Με μέλια ή με αποφασιστικότητα;
-Μέλια... αλλά...και με αποφασιστικότητα!
Α-ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΔΑΝΑΗ! Μιλάμε για έναν έρωτα νέο και φρέσκο ή για έναν έρωτα που'ναι σαν το παλιό καλό κρασί;
-Το δεύτερο.
Α-Εντάξει. Θα γράψω κάτι ροκ.
-Όχι.
Α-Που να σε φάει μια οχιά!
-Η Αλίκη δεν ακούει ροκ.
Α-Στα τέτοια μου.
-Και στα δικά μου αν είχα, πίστεψέ με. Αλλά δεν ακούει ροκ.
Α-Και τι θες να σου γράψω; Ένα ρεσιτάλ άρπας; Εγώ ροκ γράφω!
-Κάτι έντεχνο;
Α-Δεν σε πιάνω;
-Μια μπαλάντα;
Α-Να πας στον Μαχαιρίτσα μωρό μου! Εγώ ροκ γράφω!
-Μα, είσαι καλλιτέχνης! Απαιτώ να δουλέψεις και με άλλα είδη!
Α-Στίχοι τρελιάρικοι όμως, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΙ!
-Ό,τι πείτε εσείς! Σου έφερα ποτέ εγώ αντίρρηση;
Α-Δε θα μιλήσω!
-Καλύτερα...
Α-Γιατί δεν παίρνετε ένα τραγούδι του Χατζιδάκι να της το αφιερώσει να τελειώνουμε; Νομίζεις ότι θα το ξέρει;
-Έλα ρε Άρη, ο Γιώργος σκέφτηκε αμέσως εσένα, αλλά επειδή δεν σε έχει θάρρος, ήρθα εγώ να σου το πω!
Α-Θα δω!
-Να μη δεις! Να το κάνεις! Για μένα;
Α-ΣΟΥ ΕΙΠΑ! Θα δω!
-Δεν μ'αγαπάς;
Α-Εντάξει ρε Δανάη! Θα το πιω και το ποτήριον τούτο! Θα πω και στο Γιάννη να βοηθήσει που το'χει με τα έντεχνα.
-Είσαι φοβερός!
Α-Μου χρωστάς χάρη!
-Θαρρώ πως όχι. Πάτσι είμαστε. Γιατί μου χρωστούσες χάρη από τότε στην Χαλκιδική και μου το ξεπληρώνεις τώρα.
Α-Let me think...oh yes. Έχεις δίκιο.
-Πότε θα το'χουμε έτοιμο;
Α-Δε ξέρω! THAT'S ALL. Μη ρωτήσεις άλλα!
-ΟΚ, αλλά λίαν συντόμως.
Α-Δανάη, δεν είναι κι εύκολο. Δεν είμαι καν ερωτευμένος για να εμπνευστώ. Κι εσύ μου ζητάς τραγούδι κάργα ερωτικό. Έπρεπε να μου ζητήσεις πολιτικό, να δεις τι θα σου'γραφα.
-Μα, μια ζωή αυτή η παρέα να πάσχει από κακό timing;
Α-Άστα. Σουζάνα, Σουζάνα, Σουζάνα...η πουτάνα η ζωή!
-Οk, Tζίμη Πανούση! Το νου σου! Αν σε μια εβδομάδα δε το'χεις έτοιμο, θα σου τηλεφωνώ κάθε βράδυ και θα σε πρήζω!
Α-Προτιμώ να μου κάψεις το σπίτι. Πάντως το'χω. Θα γράψουμε κάτι σε στυλ... για πάντα μαζί, για πάντα μαζί... σ'αυτό το ανηφόρι που λένε ζωή.
-Ναι, ναι...κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα θα δυσκολευόσουν!
Α-Τι να κάνω; Θα συμβιβαστώ κι εγώ για τη τέχνη μου. Θα αναγκαστώ..
-Ok Παύλε Σιδηρόπουλε. Σε χαιρετώ. 
Α-Νight. Θα επικοινωνήσω εγώ πρώτος μαζί σου για να σου παίξω την κομματάρα.
-Ok. Θα περιμένω.




ΤΑΛΕΝΤΑΡΑ ΜΟΥ!

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

ΤΕΛΟΣ ΤΕΛΟΣ ΤΕΛΟΣ!

Thanks God! Επιτέλους χθες σήμανε η λήξη της εξεταστικής! Μπορώ να ευχηθώ κι επισήμως πια στον εαυτό μου, τους συναδέλφους και σε όλους εσάς ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
Παρόλο που η εξεταστική του Ιουνίου θαρρώ πως ήταν μια μικρή αποτυχία, ίσως και μια σύγχρονη τραγωδία, δεν πτοούμαστε. Είναι ώρα να αποκτήσει και για μένα ο Σεπτέμβρης λόγο ύπαρξης.
Και ξέρετε, από την μία χαίρομαι που τέλειωσε το πρώτο μου έτος στο πανεπιστήμιο, αλλά από την άλλη νιώθω και μια μικρή θλίψη που'ρθε το καλοκαίρι. Δεν περίμενα να το πω ποτέ αυτό αλλά θα μου λείψει όλη αυτή η ρουτίνα του χειμώνα, ήταν τόσο όμορφα φέτος. Θα μου λείψουν και τα Ιωάννινα και οι συμφοιτητές και το νεροζούμι που το κυλικείο αποκαλεί φραπέ και η ανοργανωσιά που επικρατεί ως προς το πρόγραμμα και το αστικό που αργεί και ο αιώνιος φοιτητής (κυρίως αυτός δηλαδή) και τα πάντα όλα. 

Από κει και πέρα, την Κυριακή αναχωρώ για το πατρικό μου και οι δουλειές που έχω να κάνω είναι πολλές. Να καθαρίσω την κουζίνα και το μπάνιο, να βάλω πλυντήριο, να πακετάρω πράγματα και να φροντίσω να μη ξεχάσω τίποτα. Ούτε από βιβλία, ούτε από ρούχα, ούτε από καλλυντικά, ούτε από συγγράμματα, ούτε από σημειώσεις...αφήστε τα να πάνε! Στην οργάνωση είμαι ακόμα χειρότερη απ'ότι στην μαγειρική (για φαντάσου!). Χώρια που αύριο πρέπει να βγω. Αφενός για να πληρώσω κάτι λογαριασμούς (Σαββατιάτικα; Ναι, Σαββατιάτικα γιατί τους πληρώνω σε μαγαζιά) και αφετέρου πρέπει να βγάλω λεφτά (γιατί όταν πληρώσω τους λογαριασμούς θα μου τελειώσουν). Αλλιώς πως θα κάνω και μια βολτίτσα στα μαγαζιά; Το πιστεύετε ότι δεν έχω πάει καθόλου; Με έφαγε η εξεταστική και ο έρωτας και ο χρόνος γλίστρησε από τα χέρια μου δίχως να το καταλάβω. 

Γενικά... γιατί να'μαι τόσο στον κόσμο μου φέτος;
Τι έχω πάθει;

Κάπου εδώ σας αφήνω, έχω να κάνω κάτι πολύ πεζό μα και αναγκαίο.
Πρέπει να πλύνω τα πιάτα...





ΑΝ ζούσαμε σ'άλλη εποχή 
ίσως και να'χαμε παντρευτεί...
(...)
Θ'άλλαζε νόημα και η Κυριακή
δε θα'ταν πια μελαγχολική...


Μα εγώ(τώρα)που'χω περάσει αυτό το στάδιο
κι είναι το σπίτι μου άδειο
βγαίνω νύχτα, κοιμάμαι πρωί...
κι εσύ στα αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια
και της καρδιάς τα επεισόδια προτιμάς να τα δεις στη tv...(μα, γιατί;)


Παρεμπιπτόντως, για εμένα είναι από τα καλύτερα να'μαι στο μπαλκόνι μου, να'χω απέναντι ΤΗΝ θέα, να πίνω καφέ, να φυσάει λιγάκι , να βραδιάζει και να ακούω αυτή την κομματάρα.


Τα λέμε οσονούπω...

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Γιατί αυτά αξίζουν..

Ο Μιχάλης έλεγε πως όλα στη ζωή είναι στιγμές. Το πίστευε, το υποστήριζε και ο ίδιος το εφάρμοζε μέχρι και που πέθανε. Κι εγώ γράφω απόψε εδώ μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ό,τι έλεγε το πιο φιλοσοφημένο παιδί που γνώρισα ως τώρα στη ζωή μου. Είχε απόλυτο δίκιο τελικά, αν και άργησα να το καταλάβω. Δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις μια ζωή απλώς ευτυχισμένη ή απλώς δυστυχισμένη γιατί την αποτελούν στιγμές διάφορες. Στιγμές χαρούμενες και λυπηρές- μαγικές και βαρετές.


Κι έχω στη ζωή μου να θυμάμαι πολλές στιγμές που με έκαναν να γελάσω, να συγκινηθώ ή να σκεφτώ και λέω να αναφέρω μερικές απ'αυτές.


Θυμάμαι ,όταν έδινα πανελλήνιες κι είχα μόλις ρίξει μια ματιά στα θέματα της λογοτεχνίας, που με έπιασαν τα γέλια. Μου φαινόταν πως δεν ήξερα τίποτα και παραδόθηκα στην μοίρα μου με κέφι αν μη τι άλλο. Γύρισα και κοίταξα τον Στέφανο πάντα με το γέλιο που καθόταν στα δεξιά μου. Γελούσε κι εκείνος και τον βλέπω να σχηματίζει με τα χείλη του τη φράση ''Τον ήπιαμε;'' Του απαντώ ''Στάνταρ!'' , μου κλείνει το μάτι και μου λέει ''Τουλάχιστον είμαστε μαζί...'' , του έστειλα ένα φιλί και ξεκινήσαμε να γράφουμε. Πρέπει να έδωσα γενικώς χαζοχαρούμενες απαντήσεις γιατί δεν εκτιμήθηκαν όσο θα'πρεπε από τους αξιότιμους βαθμολογητές- αν θέλετε δηλαδή και τη γνώμη μου.


Έπειτα, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και αφού είχα δει τους βαθμούς, ήμουν στα μεγάλα μου τα χάλια. Έτρεμα ολόκληρη, ήθελα να κλάψω ή να ουρλιάξω και με φοβερή δυσκολία στεκόμουν όρθια. Δεν ήταν ότι δεν τα πήγα καλά, ήταν η όλη ένταση. Kαι λίγο πριν λιποθυμήσω ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν και άλλα δύο και άλλα δύο. Γυρνώ και βλέπω τον Γιώργο, τον Ανδρέα, την Νίνα. Δεν αργούν να προστεθούν η Κωνσταντίνα με τον Στέφανο. Φωνάζουμε μαζί, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, αστειευόμαστε ο ένας με τον άλλο, ηρεμούμε, ψωνιζόμαστε. Κάποιος λέει πως θα γίνουμε η πιο γαμάτη παρέα επιστημόνων. Συμφωνούμε! Ο αρχιτέκτων, ο χημικός, η δασκάλα, η φιλόλογος, η άλλη φιλόλογος,ο βιολόγος. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είμαστε τύποι γαμάουα και ότι δε θα χαθούμε ποτέ παρόλο που θα σκορπίσουμε δώθε και κείθε. Αυτό...μισό ψέμα, μισή αλήθεια , όπως αποδείχθηκε...


Mε τον Σταύρο έχω να θυμάμαι πολλές ωραίες στιγμές. Από τις πιο χαρακτηριστικές και τις πιο πρόσφατες είναι αυτή που συνέβη μία μέρα που την περάσαμε εξ ολοκλήρου μαζί κι εγώ ήμουν στις τρελές ακεφιές μου.Γκρίνιαζα για τα πάντα, τα έβλεπα όλα στραβά, ειρωνευόμουν... γενικότερα ήμουν απολύτως απαράδεκτη εκείνη την ημέρα. Αργά το βράδυ κάναμε βόλτα σε ένα πάρκο κι ήταν και άνοιξη. Εγώ συνέχιζα να μονολογώ ενοχλητικά κι εκείνος κάποια στιγμή μου έδωσε ένα λουλούδι. Τον κοίταξα απορημένη (εγώ να τον βρίζω και αυτός να μου δίνει λουλούδι;) και αυτός ήταν με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Τον ρώτησα αν είναι καλά και μου είπε ''Μια χαρά. Ξέρεις τι; Μπορεί να'σαι κακιά ,υστερική, τρελή, παράλογη, στριμμένη και πικρόχολη, αλλά χωρίς εσένα θα ήμουν τόσο μόνος...έχεις κι εσύ μωρέ...τις καλές σου στιγμές. Στο κάτω-κάτω σ'αγαπάω, γι'αυτό κι είμαι τόσο ανεκτικός...και αυτό... εκμεταλλεύσου το... όσο μπορείς...''. Αυτό το εννοούσε όντως και το κατάλαβα λίγο αργότερα.


Ένα άλλο βράδυ, η φίλη Κατερίνα μου είπε στα ξαφνικά... ''Το ξέρεις ότι σε λατρεύω;'' Τώρα το κατά πόσο ίσχυε... είναι λίγο η φάση, πολύ καλό για να'ναι αληθινό, αλλά πάντως εκείνη την ώρα ένιωσα γαμάτα.


Με τον Σταμάτη είχα πάντα μια παράξενη σχέση.  Φίλοι εδώ και κάτι αιώνες, κακό timing, κάποτε τα συναισθηματικά μπερδεύτηκαν με τα φιλικά και κατά κύριο λόγο βριζόμαστε τρελά. Συνήθως ενώνουμε τις δυνάμεις μας μόνο και μόνο για να την πούμε σε κάποιον τρίτο. Βρεθήκαμε τελευταία φορά στις πρώτες εκλογές και μαλώσαμε πολύ άγρια. Του πέταξα κι εγώ ένα βιβλίο στην κεφάλα και του είπα ότι δεν του έχω κάνει και τίποτα τρομερό για να μου φέρεται έτσι και να κάνει σαν τρελός όποτε μιλάει μαζί μου. Το βράδυ ξαναβρεθήκαμε μαζί με όλη την παρέα και σε μια φάση που μείναμε μόνοι μας άρχισε να μου τραγουδά το ''Σαν σταρ του σινεμά''. Και μου λέει στο τέλος ''Ρε παιδί μου...και σε μισώ και σ'αγαπάω. Θέλω και να σε δείρω και να σ'αγκαλιάσω. Θέλω και να σε βλέπω κάθε μέρα και να μη σε βλέπω στα μάτια μου. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;'' Μα, ναι...είναι τόσο ξεκάθαρο...


Πριν από κάθε παράσταση που ανεβάζαμε στο σχολείο ήμασταν όλοι τρελαμένοι. Στην τελευταία, κανά 5λεπτο πριν ξεκινήσουμε, μαζευτήκαμε για την παραδοσιακή αγκαλιά. Θυμάμαι τον κολλητό μου τον Γιώργο να λέει ''Το νου σας ε; Θα σκίσουμε...'' και τον Ανδρέα να του απαντά ''Ναι, να'σαι σίγουρος!''  Εγώ τους υπενθύμισα ότι είναι η τελευταία μας παράσταση και η συγκίνηση είναι διάχυτη. Και ακούω την Αλίκη να ρωτά ''Γιατί, μετά τι θα γίνει;'' ''Μα, θα δώσουμε πανελλαδικές'', απαντά ο Στέφανος. ''Α, ναι είναι και αυτό!'', απαντά η άλλη. Τότε ο Στέφανος λέει να δώσουμε μία υπόσχεση πριν αρχίσουμε, θα'ναι ιδιαίτερα συγκινητικό. Η Κατερίνα -το ίδιο ειρωνική με εμένα μια ζωή- λέει ''Τι σόι υπόσχεση; Ότι δε θα χαθούμε ποτέ, ότι θα'μαστε πάντοτε μαζί και μπλα μπλα μπλα...; Μαλακίες!'' Ο Άλκης παίρνει φόρα και λέει ''Να υποσχεθούμε ότι θα'μαστε φίλοι πάντα!'' Εγώ σιγοντάρω...''Ναι και ότι δε θα ξεχάσουμε ποτέ ο ένας τον άλλο! Και μακριά να'μαστε , θα'ναι σαν να'μαστε μαζί!'' Συμφώνησαν όλοι και αγκαλιαστήκαμε. Είναι ωραίες τέτοιες υποσχέσεις ένα βήμα πριν από ένα οριστικό τέλος, σου δίνουν το κουράγιο να το πας παρακάτω.


Tελευταία θα αναφέρω μια ωραία στιγμή με το Γιώργο, τον κολλητό μου. Περάσαμε και με αυτόν τις φάσεις μας, μου έκανε μερικές μαλακίες, αλλά μιας και ομολογουμένως η δική μου καρδιά είναι πολύ μεγάλη (συγχωρώ άπειρες φορές) , τα'χουμε ξαναβρεί κι είμαστε κομπλέ. Πρόσφατα , μια μέρα που δεν είχα κέφια και δεν είχε ούτε αυτός, είχαμε καθίσει και μιζεριάζαμε παρέα. Με λοξοκοίταζε κάθε τόσο κι έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μου φτιάξει το κέφι. Σε μια φάση, άνοιξε το laptop κι έβαλε το ''Livin la vida loca'', σηκώθηκε κι άρχισε να το χορεύει και να το τραγουδάει θέλοντας να με κάνει να γελάσω. Εγώ τον ρώτησα άναυδη ''ΤΙ'ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ;'' και μου απαντά ''Απομεινάρι παιδικών χρόνων...''. Τα κατάφερε και μου'φτιαξε κάπως το κέφι , αλλά το αποκορύφωμα συνέβη όταν έβαλε το ''Sex bomb'' και με έσυρε να χορέψω μαζί του. Μου τραγουδούσε τους στίχους,  με κοίταζε στα μάτια και έβγαλε και την μπλούζα του. Λιώσαμε, βέβαια, στα γέλια, μ'αγκάλιασε και μου είπε ''Έτσι ρε. Να σε βλέπω να γελάς...άμα στεναχωριέσαι εσύ, με πιάνει κι εμένα , μωρέ , μια κατάθλιψη...δε σου πάει εσένα η θλίψη!''


Ανέφερα τις στιγμές που μου'ρθαν πρώτες στο μυαλό. Και το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ομορφαίνουν τη ζωή μου απλώς με την παρουσία τους και μου'χουν λείψει τόσο πολύ...που δε βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ.
Αλλά και στον Μιχάλη που'ναι σαν να τον έχω απέναντι μου, να μου κλείνει το μάτι και να μου λέει με το τσιγάρο στο στόμα, ''Όλα στη ζωή είναι στιγμές. Εγώ στο'λεγα μωρό μου!''





Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Απορία

Τα βράδια που γυρνάς απ'τα ξενύχτια κι είσαι μεθυσμένος 
έχεις παρέα ή είσαι μόνος;
Υπάρχει καμιά που να σε νοιάζεται και να ψάχνει στο βλέμμα σου να βρει τι έχεις;
Σε βοηθάει καμία να ξαπλώσεις και περιμένει μέχρι να κοιμηθείς;
Μένει η ίδια ξάγρυπνη για να σε ηρεμεί μες τον ανήσυχο ύπνο σου;
Πώς σε βλέπει; Εσύ πώς τη βλέπεις; Σαν ένα κομμάτι κρέας ή κάτι που αξίζει;
Μιλάτε ή περιορίζεστε στο σεξ;

Μακάρι αυτή που'ναι δίπλα σου κάθε βράδυ - η ίδια ή διαφορετική- να σε προσέχει.
Να μη σου θυμώνει και να βρίσκει αστείες τις ανασφάλειές σου.
Να της μιλάς και να της έχεις εμπιστοσύνη.
Να σε βοηθά και τα βράδια που δεν είσαι καλά να'ναι δίπλα σου βράχος.
Να σκέφτεται μόνο εσένα και να μην έχει κατά νου κανέναν άλλο.
Να σε καταλαβαίνει και να αγαπήσει τα ελαττώματά σου.
Να'ναι ευτυχισμένη κοντά σου και να σου δώσει ό,τι μπορεί.

Θέλω την επόμενη φορά που θα σε δω και θα'σαι δίπλα της
να'σαι καλά και να μην έχεις μάτια για εμένα , μα μόνο για κείνη.
Δε θέλω να κάνεις άλλες σχέσεις για να μου την πεις
αλλά επειδή κάνουν εσένα να νιώθεις όμορφα.
Θέλω να σε δω να γελάς και να'σαι χαρούμενος κοντά της.
Θέλω να'σαι εκείνος ακριβώς ο άνθρωπος που γνώρισα κι ερωτεύτηκα.
Δε θέλω να νιώθεις μόνος σου, ξέρω ότι σε πονάει η μοναξιά.
Κι αν κάποτε πληγωθείς ή γίνει κάτι και με χρειαστείς
εγώ θα'μαι κοντά σου , γιατί δε γίνεται να μην είμαι.

Και αν δεν καταλάβεις και τώρα πόσο σ'αγάπησα...τι κρίμα...μα, δε θα το καταλάβεις ποτέ.

Και τελικά...αναρωτιέμαι αν είσαι όντως καλά, αν γελάς, αν προχωράς στη ζωή σου...
και αν δεν είσαι...αυτή που είναι δίπλα σου σε παρηγορεί, σε προσέχει, σε φροντίζει;



Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Παίζει έρωτας;

Σήμερα επιτέλους σε είδα! Είχα καιρό να σε πετύχω κι ένιωθα τόσο μόνη, τόσο άδεια, τόσο μικρή. Τι κρίμα που δε θα καταλάβεις μάλλον ποτέ πως το εννοώ γιατί είναι κάτι πολύ παράξενο και συνάμα όμορφο. Κάθισα κοντά σου μόνο και μόνο για να σε βλέπω. Με κοίταξες για μια στιγμή βαθιά μέσα στα μάτια κι ένιωσα τον παλιό μου κόσμο να καταρρέει και τον εαυτό μου να ξαναγεννιέται. Η νευρικότητά μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Προσπαθούσα να ηρεμήσω τον εαυτό μου, να ανακτήσω τη χαμένη μου αυτοκυριαρχία. Δεν τα κατάφερα και τόσο καλά. Εσύ σήμερα, εν αντιθέσει με τις άλλες φορές, παρίστανες τον άνετο. Τριγύριζες στο χώρο ανήσυχος και πάντα κατέληγες να'σαι κοντά μου, αλλά ούτε για μια στιγμή δίπλα μου. Mε κοίταζες και δε με κοίταζες σήμερα. Άλλοτε ήσουν εκνευρισμένος και άλλοτε στο βλέμμα σου διέκρινα ένα παράπονο. Πάλευα να καταλάβω τι ήταν αυτό που σκεφτόσουν. 

Κατά κάποιο τρόπο σε καταλαβαίνω. Αντιδράμε περίπου με τον ίδιο τρόπο. Γιατί κι εγώ θέλω πολύ καιρό να σου μιλήσω, μα δε βρίσκω το πώς. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου είναι τόσο δύσκολο να διαχειριστώ μια τέτοια κατάσταση. Γιατί οι λέξεις τώρα δεν έχουν νόημα. Και οι σκέψεις που κάνω για σένα είναι πάμπολλες, αλλά πώς να σου τις εξομολογηθώ, που δεν το μπορώ; Kαι πίσω από τα βλέμματά μας...πότε ειρωνικά, πότε ήρεμα...πότε εκνευρισμένα και πότε ερωτικά...ξέρω ότι κρύβονται όλα εκείνα τα λόγια που δεν είναι ακόμα δυνατόν να ειπωθούν. Αισθάνομαι πως περιμένεις να σε πλησιάσω, αλλά κι εγώ το ίδιο περιμένω. Λες να βρεθούμε κάπου στη διαδρομή; 

Εγώ,ξέρεις,δεν είμαι καλά. Βασικά...είμαι και δεν είμαι. Εξαρτάται. Και φταις εσύ. Γιατί έχεις κατακλύσει τις σκέψεις μου κι έχεις φυλακίσει τη ψυχή μου. Είσαι παντού και δε σε βρίσκω πουθενά. Θέλω μόνο να σε βλέπω , να σε ακούω, να σου μιλάω. Θέλω να μου χαμογελάς γιατί έτσι ομορφαίνει ο κόσμος μου. Και αφήνω τα πάντα να πάνε κατά διάολου, γιατί είμαι γεμάτη από εσένα.Δε θέλω να κοντραριζόμαστε, μονολότι η κολλητή λέει πως ''έτσι γεννιούνται τα μεγάλα αισθήματα''. Εγώ θέλω να ομορφύνω τον κόσμο σου και να'σαι εσύ καλά. Τίποτα παραπάνω. Δε σου ζητώ μεγάλες αποδείξεις. Δε θέλω να μ'αγαπάς. Θέλω να με χρειάζεσαι. Καταλαβαίνεις;

Κι είμαι χαρούμενη που βρέθηκες στο δρόμο μου. Γιατί εγώ με σένα θα πλάσω ένα νέο παραμύθι. Και μην ανησυχείς. Κάπου θα συναντηθούμε, να'σαι σίγουρος. Λες να σε ερωτεύομαι;

 
Αυτό το τραγούδι, τουλάχιστον τα κουπλέ του, μπορεί να περιγράψει τη σημερινή ημέρα με μεγάλη επιτυχία.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Έκτακτο Ανακοινωθέν!

Αγαπητά μου παιδιά καλησπέρα!
Ελπίζω να'στε όλοι καλά και να με συγχωρείτε που'χω ψιλοχαθεί τελευταίως από τα ιστολόγιά σας, καθώς και από το δικό μου και που σε κάποια σχόλια (Ρας ΚΟΥΡΑΓΙΟ) δεν έχω απαντήσει ακόμα. Δεσμεύομαι να τα κάνω όλα αυτά από την Πέμπτη και στο εξής που ο ελεύθερος μου χρόνος θα αυξηθεί σημαντικά. 
Ξέρετε, από υλικό έχω άφθονο για ποικίλες αναρτήσεις. Είτε συναισθηματικές, είτε αστείες, είτε φιλικές, είτε φιλοσοφικές, είτε πολιτικές...στη ζωή μου γίνεται της μουρλής τελευταίως. Πάντως, είναι βέβαιο πως θα γράψω ένα κείμενο για τις εκλογές που μας πέρασαν...το θέμα είναι πολύ λεπτό για να το σχολιάσω έτσι, στο πόδι. 

Μακάρι να'χα λίγο παραπάνω χρόνο, θα'ταν υπέροχο. Με έχει φάει η πεζογραφία, ο Ηρόδοτος, τα γυναικολογικά προβλήματα...άρρωστη η κατάσταση φίλοι μου...αρρώστια...

Θα τα πούμε λίαν συντόμως!

Υ.Γ. Αν τυχόν κανείς έχει τη τύχη και κάνει μπάνια , ας κάνει μια βουτιά και για μένα!

Υ.Γ.2 Οι αναγνώστες ακόμα εξαφανισμένοι είναι; Α ρε blogger...

Κι ένα τραγουδάκι για το τέλος...


Ξέρετε, η σχέση μου με την μαγειρική, είναι όπως η σχέση μου με τα περισσότερα πράγματα. Κάπου τα βρίσκουμε και κάπου τα χάνουμε. Νομίζω πως δε με συμπαθεί και τόσο πάντως! Ωστόσο, το τραγούδι είναι για μένα τέρμα νοσταλγικό και πάντα μου προκαλούσε κάποια περίεργα συναισθήματα.


Υπομονή...

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Πάμε Χαβάη;

To λοιπόν, στις 28 του μηνός τελειώνω με την εξεταστική μου και αυτό είναι κάτι που το περιμένω πως και πως! Ξέρετε, ποτέ δεν με ενθουσίαζε ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Καταρχήν, τέτοια εποχή το να πηγαινοέρχεσαι με το λεωφορείο είναι κάτι το ανυπόφορο για ποικίλους λόγους. Κατά δεύτερον, δεν μ'αρέσει η εποχή. Έχω γεννηθεί και 1η του Δεκέμβρη και πιστεύω πως τελικά είμαι παιδί του χειμώνα. Δεν μ'αρέσει η τόση ζέστη και αν θέλετε τη γνώμη μου μόνο τα βράδια ομορφαίνει κάπως το πράγμα. Τρίτον, δεν μ'αρέσουν τα καλοκαιρινά ρούχα. Δεν υπάρχει και η ποικιλία εν αντιθέσει με το χειμώνα. Κουράζομαι να βλέπω κοσμάκη με σαγιονάρες, κακόγουστα πέδιλα, σορτσάκια , βερμούδες, στράπλες μπλουζάκια κ.λ.π. κ.λ.π. Φέτος, που είναι της μοδός το χίπικο στυλ με τις μακριές φούστες το βλέπω κάπως καλύτερα το πράγμα. Τέταρτον, λατρεύω το χειμώνα γιατί οι μέρες μου είναι γεμάτες. Ενώ το καλοκαίρι δε γίνεται και τίποτα το τόσο συγκλονιστικό. Καφέδες, βόλτες, μαλακίες, αμπελοφιλοσοφίες, μεθύσια...ντάξει, τέτοια εποχή νιώθω τέρμα άχρηστη. Ας μη συνεχίσω! 

Και δε συνεχίζω γιατί η ουσία είναι πως φέτος βλέπω το πράγμα διαφορετικά. Και αυτό γιατί...τον Ιούνιο τον φάγαμε με την εξεταστική, οπότε και οι απελπιστικοί 3 μήνες γίνονται αμέσως 2. Το προτιμώ! Επίσης γουστάρω γιατί θα έχω άπειρο χρόνο να διαβάζω βιβλία, να γράφω, να επικοινωνώ με τους ανθρώπους με τους οποίους τύχον χάθηκα μέσα στο χειμώνα. Από κει και πέρα, είναι που θα πάω για καιρό στην πόλη μου. Ενώ τόσα χρόνια χειμώνα-καλοκαίρι εκεί ήμουν, μικρή πόλη είμαστε...ε και διαφορά μεγάλη δεν έβλεπα! Επίσης, χαίρομαι γιατί τώρα που'χω δύο σπίτια (μα, τι πλούτος!) θα μπορώ να πηγαινοέρχομαι. Με την έννοια, ότι αν θέλω να δω κάποια παράσταση που δε θα'ρθει στα πάτρια εδάφη, θα μπορώ να ανεβαίνω Γιάνεννα που οι περισσότερες έρχονται- υποτιμημένη επαρχία. Έχω κοντά και την Ηγουμενίτσα, κανένα μπανάκι μπορούμε να το κάνουμε! Επίσης, έχω το χρόνο να πάω και γυμναστήριο, κάτι που πέρσυ δεν έκανα. Γιατί είχα μόλις τελειώσει τις πανελλήνιες και πέρασα μια περίοδο απίστευτης τεμπελιάς. Βέβαια, ντεν έκο οβολό καρντιά μου και διακοπές δε μας βλέπω να πηγαίνουμε. Άντε, καμιά εκδρομή, αλλά ταξίδι να'ναι και όπως να'ναι. Κατά τα άλλα, με βλέπω κάθε μέρα με παρεό, μπικίνι, λέλουδο στο μαλλί , μεγάλο γυαλί ηλίου και το shaker ανά χείρας να αράζω στην μπαμπού πολυθρόνα της βεράντας και να ανταλλάσσω χαιρετισμούς με τα γειτονάκια. Μωρέ έχει να πέσει φραπές και μπύρα φέτος...
Επίσης, τον Αύγουστο θα'ρθει Γιάννενα η Χριστίνα με μια παρέα και θα βρεθούμε! Τη βλέπω και σπάνια, γιατί είναι Αθηναία, οπότε είναι και αυτός ένας από τους λόγους που ανυπομονώ για το καλοκαίρι του 2012.

Ο τελευταίος λόγος, νομίζω, που ανυπομονώ για το καλοκαίρι είναι για να συναντήσω την παλιά παρέα. Το Στέφανο, τον Ανδρέα, το Σταμάτη, την Αλίκη, την Κατερίνα, την Ναταλία, τον Αντώνη, το Γιώργο , τον Άλκη, το Γιάννη , τη Τζένη, τον Δημήτρη...και ναι, νομίζω πως δεν ξέχασα κάποιον. Υποτίθεται πως αλλάξαμε και πως ωριμάσαμε (γκουχ), αλλά θαρρώ πως ακόμα τα ίδια μυαλά έχουμε καλώς ή κακώς. Ξέρετε, εμένα δεν μ'αρέσουν καθόλου τα club και γενικά δεν πολυγουστάρω να βγαίνω για ποτό το βράδυ, να ντύνομαι σαν γκόμενα και δε ξέρω τι. Ένα πράγμα γουστάρω τρελά τα καλοκαίρια με τη συγκεκριμένη παρέα. Να αράζουμε στα σκαλιά στα δικαστήρια, να πίνουμε ένα κάρο μπύρες (ο καθένας φέρνει έναν ορισμένο αριθμό, ρεφενέ φάση) , να φέρνει και ο Ανδρέας το ραδιάκι το φορητό (που λέει και το άσμα) ή ο Στέφανος την κιθάρα του και να ξημερωνόμαστε κάπως έτσι συζητώντας για τα πάντα.

Το τέλειο καλοκαίρι για μένα δεν περιλαμβάνει σεξ ή φάσεις με άγνωστους τουρίστες, καλοκαιρινούς έρωτες,ξενύχτια σε club με καλοκαιρινά σουξέ ή να γυρνάω κόκκαλο στο σπίτι και να ξυπνάω το μεσημέρι της επόμενης. Το τέλειο καλοκαίρι για εμένα είναι ό,τι ανέφερα παραπάνω.

Και πιστεύω πως το φετινό θα'ναι από τα καλύτερα της ζωής μου για διάφορους λόγους. Επειδή θα δω τη Χριστίνα, επειδή πια ξέρω τι θέλω πολύ καλά, επειδή έχω το Στέφανο, επειδή το Φθινόπωρο δε θα με περιμένει το σχολείο αλλά η σχολή που διάλεξα και κάποιοι άνθρωποι που βρήκα εδώ και αξίζουν,επειδή θα έχω πολύ χρόνο για τους γόνεις μου και όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο καταλαβαίνω πόσο σπουδαίοι άνθρωποι είναι, επειδή...είμαι εγώ καλά στην τελική.

Γιατί για το τέλειο καλοκαίρι και βασικά...γενικότερα για μια τέλεια ζωή (με μία ευρεία έννοια) δε χρειάζονται λεφτά, αλλά κέφι και καλή παρέα. Αν δεν έχεις τίποτα απ'τα δυο, τότε...σίγουρα δε θα περάσεις καλά. Και αυτή είναι η Χαβάη για εμένα. 

Εσείς...θα πάτε Χαβάη φέτος;

Ξέρετε, για αυτό το τραγούδι διίστανται οι απόψεις. Κάποιοι λένε ότι δεν είναι καν καλοκαιρινό, θεωρώντας πως μιλάει για τα ναρκωτικά. Anyway, η τέχνη είναι τέχνη και ο καθένας έχει το δικαίωμα να το αντιλαμβάνεται όπως νομίζει. 
Πέρσυ, το άκουγα με δυσαρέσκεια ούσα κολλημένη σε μία μόνιμη κατάσταση. Φέτος, που απελευθερώθηκα από αυτή μπορώ πια να το ακούω με μεγάλη ευχαρίστηση. Εγώ είμαι ίδια, έχει πάντα ήλιο, μα αυτός ο ήλιος δεν με τρομάζει πια.

Μακάρι να'χουμε όλοι το καλοκαίρι που ονειρευόμαστε.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Γενικά και αόριστα...

Καλησπέρα, καλησπέρα...
Πώς είστε παιδιά μου; Την παλεύετε; Ελπίζω να'στε όλοι κομπλέ!


Ξέρετε, παρατηρώ πως τις τελευταίες ημέρες το πρώην αίσθημα κρατά μια μοιρολατρική στάση. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να με κατηγορεί ασυστόλως, ότι και καλά εγώ φταίω για όσα έχουν γίνει μεταξύ μας. Βασικά, με τη φόρα που έχει πάρει σε λίγο θα με κατηγορήσει και για την οικονομική κρίση, είμαι σίγουρη! Για να'μαι ειλικρινής πιστεύω ότι το παίζει Πλούταρχος. Περνάει τη φάση που πίνει, καπνίζει και βρίζει την πρώην του και τη ζωή (και οι δυο είναι πουτάνες). Βέβαια, παριστάνει και το αιώνιο θύμα σε στυλ ''εμένα δεν μ'αγάπησε κανείς'', ''με κορόϊδευες τόσο καιρό'' και ''έλεγες ψέμματα''. Καλά ρε φίλε, πόσο χαζός είσαι; Γιατί να καθόμουν εγώ μαζί σου, αν δεν ένιωθα τίποτα; Δεν μιλάμε για ένα μήνα! Για τρία χρόνια και κάτι μιλάμε! Δηλαδή...γιατί άλλο να έκατσα εγώ μαζί σου; Για τον εκπληκτικό χαρακτήρα σου; Μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας τώρα! Και ok... ας πούμε ότι όλα αυτά τα πιστεύεις! Εσύ τι κάνεις για αυτό εκτός από το να κλαίγεσαι και να βυθίζεσαι ως τον λαιμό σ'αυτά που σε ταλαιπωρούν; Γιατί δεν κάνεις κάτι να αλλάξει η ζωή σου; Περιμένεις να συμβεί μόνο του αυτό; Τζάμπα θα περιμένεις! Ο άνθρωπος είναι ο μόνος υπεύθυνος της μοίρας του, μωρό μου! Τώρα που'σαι μίζερος, δε φταίω εγώ! Εσύ φταις , γιατί εσύ κάθεσαι και κλαις την μοίρα σου! Άσε με πίσω σου λοιπόν κι έτσι μόνο θα νιώσεις ελεύθερος. Μια ζωή σε θυμάμαι να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, γιατί ποτέ σου δεν κατάλαβες πως η ζωή είναι αστεία, πως όλα είναι παιχνίδι. Μια φάρσα είναι μωρέ, μη τρελαίνεσαι. Και αν θες να αλάξεις ότως τη ζωή σου, τότε κάνε κάτι για αυτό. Μην κάθεσαι να περιμένεις. Η ζωή μόνο ευκαιρίες παρουσιάζει. Από κει και πέρα εσύ φέρεσαι ανάλογα... ή τις αξιοποιείς ή όχι.
Η πλάκα είναι... ότι ξεκινήσαμε τελείως διαφορετικά. Είχαμε εντελώς άλλες σκέψεις και ''θέλω'' σχετικά με το πως θα εξελισσόταν αυτό που είχαμε. Εγώ πίστευα πως δε θα σε έβλαπτα με κανένα τρόπο και πως ούτε κι εσύ θα ήσουν ικανός να με επηρεάσεις στο παραμικρό. Κι εγώ ήθελα να περνάμε καλά και όχι να αναλωθούμε σε διάφορες μικροπρέπειες. Κι εσύ τα ίδια πάνω κάτω. Γενικά...είχαμε εντελώς διαφορετικά όνειρα ο ένας για τον άλλο, αλλά κάπου το χάσαμε...και το πράγμα εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά. Κατέληξε να γίνει, όπως λέγαμε ότι δε θα γίνει ποτέ.  Και ίσως αυτό το ''εμείς γι'αλλού κινήσαμε γι'αλλού και αλλού η ζωή μας πάει'' που μου'λεγες συχνά, να'ναι απολύτως σωστό. Δε φταίμε μωρέ, γιατί δεν παραδοθήκαμε σε καμία μοίρα. Απλώς αυτοί είμαστε, έτσι φερθήκαμε και εδώ φτάσαμε. Δεν πετύχαμε τους αρχικούς μας στόχους. Μας έχει ξανασυμβεί και σε άλλες περιπτώσεις.
Αυτά προς αποκατάσταση της τάξης^


Κατά τα άλλα, ξέρετε, εγώ λέω ότι προχώρησα πια. Όχι ότι πιστεύω στο ''ο έρωτας με έρωτα περνάει'' απλώς...έτσι έκατσε κι έγινε. Περνάω καλά και αυτό έχει σημασία τελικά. Βασικά, πιο παλιά είχε τύχει να δημιουργήσω κάποια ασήμαντη σχέση μπας και ξεχάσω, αλλά δεν ωφέλησε. Είχε δίκιο ο Στέφανος που σε τέτοιες περιπτώσεις μου'λεγε... ''δίνεις μία εξ αρχής χαμένη μάχη, αγαπητή μου''. Τώρα όμως είναι αλλιώς. Και το ξέρουμε καλά. Η πλάκα είναι ότι σε όσους το είπα, αντί να επικεντρωθούν στο θέμα αυτό, άρχισαν να μιλούν στο άκυρο για το πρώην αίσθημα. Μα να θες να αγιάσεις και να μη σε αφήνουν; Και να'μαι με ένα ύφος ''άντε και στο διάολο πια!''. Λες και μπορεί να καταλάβει κανείς ρε φίλε, τι νιώθεις εσύ και δε τι νιώθεις. Παντογνώστες της συμφοράς.


Πάντως, γενικά βρισκόμαστε σε κλίμα έρωτα. Χθες το βράδυ εκεί που μιλούσα στο τηλέφωνο με το νυν αίσθημα, σκάει μύτη ένας συμφοιτητής και φίλος με μια σακούλα μπύρες. Τον κοιτώ σαν μαλάκας και μου λέει ''δεν ήξερα αν έχεις''. Αρχίζει να μου εξομολογείται τον πόνο του που αφορά την πρώην αγάπη του. Εγώ άρχισα να γκρινιάζω και του λέω ''πότε θα διαβάσουμε για το μάθημα που δίνουμε αύριο;'' Μου λέει...''Μια ζωή την έχουμε! Δε θα σκάσω εγώ για μαλακίες! Και ούτε κι εσύ θα σκάσεις. ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!''. Αρχίσαμε τις μπύρες και τους παραλογισμούς. Αναλύσαμε για τρεις ώρες τα γκομενικά του και το αποκορύφωμα, θαρρώ , πως ήταν το μουσικό κομμάτι της βραδιάς. Υπήρξε μια έμφαση στα λαικά ακούσματα. Ακούει το νταβαντούρι και ο φοιτητής από πάνω και κατεβαίνει να συνοδεύσει το show. Tο αποκορύφωμα, νομίζω, πως ήταν όταν ο συμφοιτητής χόρεψε με πόνο στην καρδιά το ''Λέγε με παλιόπαιδο'' του Διονυσίου. Ο γείτονας πορώθηκε με το ''Εσένα δε σου άξιζε αγάπη, εσένα δε σου άξιζε στοργή κ.λ.π...'' Κάνανε και ντουέτο στο ''Απόψε κλαίει ο ουρανός'' του Πουλόπουλου! Μες τη θλίψη σας λέω, αφήστε...ψυχοπλακώθηκα! Τελικά, ο γείτονας αργά το βράδυ έφυγε, ενώ ο συμφοιτητής είχε αποκοιμηθεί ήδη.


Πολύ αγαπησιάρικη η αποψινή ανάρτηση^


Αυτό το τραγούδι για αυτή την ανάρτηση γιατί έχει ένα ιδιαίτερο νόημα για τον καθένα.(Είναι από το χθεσινό ποτ-πουρί φυσικά!)
Στο συμφοιτητή το είχε αφιερώσει η πρώην, ο γείτονας πάλι το είχε αφιερώσει σε κάποια και εμένα μου το τραγουδούσε το πρώην αίσθημα για πλάκα. 

Αυτά τα παράξενα...

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Βασικά, καλησπέρα σας... / τα νέα μου...

Χαιρετώ το άπαν σύμπαν!

To λοιπόν, καλοκαίριασε για τα καλά. Η ζέστη με έχει βαρέσει κατακέφαλα! Συμπονώ τους ανθρώπους που -σαν κι εμένα- δεν αποχωρίζονται ούτε το καλοκαίρι τα μαύρα ρούχα και που -σαν κι εμένα- δεν καταδέχονται να μαζέψουν ψηλά την μαλλούρα τους. ΔΥΝΑΜΙΣ, αδέρφια μου!
Σήμερον, άρχισε η εξεταστική μου. Την αυλαία για τα χρυσά παιδιά του  Β'εξαμήνου άνοιξε η Αρχαιογνωσία. Από το όνομα και μόνο φαίνεται για πόσο κουτουρού μάθημα μιλάμε! Κι όμως... συνέβη το ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟ! Ενώ οι περισσότεροι πάτωσαν κι έβλεπες τον κοσμάκη να αποχωρεί από τις 9.30 (αρχίσαμε 8.30), εγώ πρέπει να το πέρασα! Να σου πω και το γιατί, φίλτατε αναγνώστα! Τα θέματα ήτανε 5. Καθένα έπιανε από δύο μονάδες. Το ένα ομολογώ πως δεν το ήξερα, αλλά παλιά μου τέχνη κόσκινο, ήξερε τι έλεγε ο Πιραντέλλο και ''Απόψε αυτοσχεδιάζουμε'' φάση. Tα δύο τα ήξερα τέλεια, δηλαδή...με εντυπωσίασα!  Τα άλλα δύο τα ήξερα, αλλά εντάξει... δε θα σου πω ότι διέπρεψα κιόλας. Αλλά τα απάντησα ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΑ. Θεωρώ πως το πέρασα. Δε θα σου πω καρατσεκαρισμένο, μην με περάσεις και για ψωνάρα! Κι έτσι... μένουν άλλα 5 μαθήματα! Μεθαύριο γράφω ποίηση και βαριέμαι τόσο πολύ να διαβάσω. Βασικά, την έχω βγάλει την ύλη, αλλά θέλει και μία επανάληψη. Μετά την ανάρτηση λογικά...θα στρωθώ (γκουχ...) στην μελέτη.

Εν τω μεταξύ, οι από πάνω μου είναι κάτι τυπάκια ελεεινά(χε-χε- έβγαλα το φτυάρι μου). Διότι, ενώ εγώ πάλευα με το τέρας της αρχαιογνωσίας, τα παιδιά είχαν ΛΙΩΣΕΙ τον Γονίδη. Μα...ΓΟΝΙΔΗ γαμώτο μου; Και 30 φορές το ''Έχω πετάξει μαζί σου σε κάθε φίλι σου'' και δε ξέρω τι λέει και παρακάτω; Να μην σου τύχει! Άσε που το Σάββατο, τα παιδάκια γυρίσανε κατά τις 4 το χάραμα! Εγώ μόλις που ετοιμαζόμουν να την πέσω και άσε που τραγουδούσα και το ''Οι φίλοι μου χαράματα''. Και να σου εκείνη την ώρα, να ακούω γέλια να ανεβαίνουν τα σκαλιά, πάλι οι γείτονες χαράματα γυρνάνε...Σου λέω, ΕΜΕΙΝΑ. Μιλάμε για κάρμα, όχι αστεία...

Anyway, το καλοκαιράκι πλησιάζει και για τους φοιτητάς.Θα θέσω στόχους, μάγκες μου! Καταρχήν, με το που πατήσω το πόδι μου στο πατρικό το έδαφος, θα γραφτώ γυμναστήριο. Διότι νους υγιής εν σώματι υγιή, αλλά κυρίως επειδή με την εξεταστική με βλέπω να γίνομαι βοϊδάκι! Έπειτα, θα καλλιεργήσω και το πνεύμα μου. Θα διαβάσω βιβλία (διότι τελευταίως το'χω κόψει το σπορ) και θα γίνω πολύ σοφιστικέ. Επίσης, θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω θεατρικά έργα και καμιά συναυλία, γιατί είμαι γνωστή φιλόμουση. Θα αναμειχθώ και σε καμιά δραστηριότητα θεατρική, γιατί έχω κάτι προτάσεις...(η σταρούμπα ξέρω γω). ΚΑΙ... ΚΑΙ... ΚΑΙ... θα κάνω εκδρομές! Τέλος πάντων, ελπίζω να κάνω έστω και τα μισά από αυτά, γιατί συνήθως είμαι αέρα-πατέρα και περνώ τον καιρό μου χαζολογώντας από δω και από κει.

Θα τελειώσω μιλώντας για το χθεσινό βράδυ μου που ήταν μαρτυρικό! Εγώ, ξέρετε, είμαι νυχτοπούλι. Κοιμάμαι 4 ή και 5 στα μεγάλα κέφια. Αλλά καθ'ότι σήμερα έγραφα 8, ηναγκάσθην να πέσω νωρίς για ύπνο. Κι έτσι ξάπλωσα στις 1. Τι το'θελα η ρουφιάνα; Άμα συνηθίσει ο οργανισμός...άστα να πάνε...! Μέχρι τις 3.30 στριφογύριζα και χτυπιόμουνα σαν το χταπόδι. Είχα και μια υπερένταση καταπληκτική! Στην αρχή, προσπαθούσα να βρω που με χτυπάει καλύτερα ο ανεμιστήρας και κυλιόμουν από την μία άκρη του κρεβατιού στην άλλη. Έπειτα, τεντωνόμουν και μετακινούσα τον ανεμιστήρα, πότε δεξιά και πότε αριστερά. Ύστερα, σκεφτόμουν πως δεν θα περάσω κανένα μάθημα και δε θα'μαι τίποτα παραπάνω από μία αποτυχία. Δεν ελπίζω τίποτα, δεν περνάω τίποτα, είμαι μία αποτυχημένη δηλαδή. Πιο μετά σκεφτόμουν πως αύριο (δηλαδή σήμερα) δε θα πρέπει να ξεχάσω να φορέσω το καινούριο μου κολιέ και το καρό μου πουκαμισάκι. Ύστερα, αναρωτιόμουν με ποια να'ναι τώρα αυτός. Κάνουν ό,τι κάναμε μαζί; Ελπίζω να μην παίζουν χαρτιά και με λεφτά, είχαμε μία παράδοση σ'αυτό. Ε, τελικά κατέληξα πως θα ζήσω μόνη μου, χωμένη στα βιβλία, παλεύοντας να μεταφράσω τη γραμμική Α. Τις νύχτες θα πηγαίνω με ένα μπουκάλι ουίσκι σε μια χαρτοσακούλα στην παραλία και θα κοιτάζω το φεγγάρι παριστάνοντας την ρομαντική. Είχε πάει 2 κι εκεί συνειδητοποίησα πόσες μαλακίες είχα σκεφτεί μέσα σε μια ώρα. Τότε, αποφάσισα να κάνω φάρσα στο πρώην αίσθημα. Άνοιξα το laptop,του τηλεφώνησα (με απόκρυψη πάντα) και του αφιέρωσα ένα τραγούδι του Στράτου Διονυσίου που πάει ''Μας υποχρέωσες, μας υποχρέωσες...μα, δεν μας είπες τελικά πόσο μας χρέωσες...''. Έπειτα, τηλεφώνησα σε ένα άλλο παιδί που κάτι παίζεται (και σε αυτόν με απόκρυψη)κι επειδή είναι από μία σχετικά ευκατάστατη οικογένεια του αφιέρωσα το ''Λαός και Κολωνάκι''.  Πετάω κι ένα ''Χιώτης μάμπο'' στο τέλος και το κλείνω. Ύστερα, ξανατηλεφωνώ στο πρώην αίσθημα και του αφιερώνω το ''Υπάρχω''. Στο ''Είμαι και αρχή και φινάλε και στην σκέψη σου βάλε πως αν κάνεις δεσμό (που'χεις κανει) μες σε λίγο καιρό θα χωρίσεις γιατί, θα υπάρχω εγώ'', την καταβρήκα! Ε, μετά κουράστηκα και αποφάσισα να κοιμηθώ. Κι εκεί που μετρούσα προβατάκια με παίρνουν με απόκρυψη. Απαντώ και ακούω τον ''Τρόπο'' των Olympians. Ψιλοάκυρο. Ε κι εκεί προβληματίζομαι...ήταν το πρώην αίσθημα ή ο μεγιστάνας; Θαρρώ, βέβαια, πως ήταν το πρώην αίσθημα γιατί αυτός την καταβρίσκει με κάτι τέτοια τραγούδια, αλλά δεν μπορώ να'μαι και σίγουρη.

Τώρα αυτά δε σας αφορούν καθόλου μάλλον...αλλά έτσι μωρέ, επειδή ψιλοχαθήκαμε τελευταίως...

Μέχρι να τα ξαναπούμε...να περνάτε καλά!

Υ.Γ. Οι αναγνώστες μου είναι εξαφανισμένοι...blogger...ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΜΟΥ!

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Στον... Έλληνα.


Χαίρεται, χαίρεται!
Πριν πω ο,τιδήποτε, καταρχήν , να πούμε ΟΛΟΙ μαζί ένα τεράστιο ''Bravissimo'' στον Ρας για την αναδημοσίευση του χθεσινού μου κειμένου, διότι ειδάλλως θα μας αρχίσει οσονούπω στα καντήλια!
ΕΥΓΕ ΡΑΣ! Και έννοια σου! Μόλις τελειώσω την ανάρτηση, θα βγάλω τη σημαία στη βεράντα!

Σήμερα... μου'ναι λίγο δύσκολο να εκφραστώ, δε ξέρω. Είμαι πολύ απογοητευμένη από όσα συμβαίνουν γύρω μας και κάνω μία ύστατη προσπάθεια να μη χάσω το χιούμορ και τη ψυχραιμία μου.
Δύσκολο...πιο δύσκολο από ποτέ. Και δε ξέρω καν από που να αρχίσω! Και ίσως να μην είμαι εγώ ικανή να κρίνω το πολιτικό γίγνεσθαι της ''Ψωροκώσταινας'' Ελλάδας, αλλά μιας και σ'αυτή τη χώρα όλοι κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, λέω να εκφέρω κι εγώ μια γνώμη. Συμβαίνουν ένα σωρό πράγματα γύρω μας τις τελευταίες ημέρες! Και το ένα είναι χειρότερο από το άλλο. Οι καρκινοπαθείς δε δύνανται να αγοράσουν τα φάρμακά τους (μακράν το χείριστο όλων), οι πολιτικοί έχουν κατακλύσει για άλλη μια φορά τα κανάλια τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, κάθε μέρα άνθρωποι αυτοκτονούν,η πείνα θερίζει γύρω μας το ίδιο και η απελπισία και σήμερα βεβαιώθηκα πως έχουμε και μία τάση επιστροφής στην εποχή των σπηλαίων. Κοινός παρανομαστής είναι πως όλοι υποφέρουμε τρόπον τινά. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, άσπροι , μαύροι , κίτρινοι... όσοι συμβιώνουμε σ'αυτή τη χώρα υποφέρουμε. 

Ξέρετε, δε θα αλλάξει τίποτα. Πολύ απλό. Γιατί είναι θέμα νοοτροπίας και παιδείας. Και μετά τις δεύτερες εκλογές που θα προκύψει νέος δικομματισμός και θα δοθεί και η απαραίτητη απάντηση στο σύστημα (άκουσον, άκουσον) με την επανεκλογή της Χρυσής Αυγής, εγώ θα βρεθώ να ρωτάω σαν το σπαστικό κοριτσάκι της διαφήμισης της ΝΔ...''Γιατί είσαι τόσο μαλάκας ρε Ελληναρά; Γιατί;...Γιατί;...Γιατί;...'' (εν τω μεταξύ- που'ναι οι παλιές διαφημίσεις της ΝΔ με το ''υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε''; ΕΠΟΣ!) Και την επόμενη των εκλογών , το άπαν σύμπαν θα βρίζει τους πολιτικούς, θα παραπονιέται για την κρίση, θα λέει αερολογίες, θα ρίχνει κατάρες και θα μουτζώνει το κοινοβούλιο και κανείς ποτέ δε θα καταλάβει πως τόσα χρόνια φτύνει και γλύφει το εν λόγω πολιτικό σύστημα. Είναι και το άλλο! Εμείς, λέει, θα τα καταφέρουμε, γιατί είμεθα Έλληνες. Μα... πώς, χρυσέ μου άνθρωπε, θα τα καταφέρουμε αν δεν κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας; Πώς θες να τα καταφέρεις από τη στιγμή που δεν κοιτάς μπροστά, δεν έχεις παιδεία, τρως ό,τι σου σερβίρουν και το μυαλό σου είναι μες τα σκατά; Εγώ δε λέω - μαγκιά μας που'μαστε τόπος με ιστορία. Μαγκιά μας γιατί περάσαμε πολέμους, κατοχές, δικτατορίες, φτώχειες, λιμούς και καταποντισμούς και καταφέρναμε κάθε φορά και στεκόμασταν στα πόδια μας. Μαγκιά μας που είχαμε πολιτισμό, τέχνες, επιστήμες. Πες μου όμως. Τώρα...τι έχουμε; Τι έχουμε εκτός από βιβλία ιστορίας , μουσεία, ναούς ; Εμείς... τι κάναμε; Κάναμε κάτι καλύτερο ή απλώς τα ξεπουλήσαμε όλα;

Και σίγουρα Έλληνα του σήμερα, εσύ δεν θα καταφέρεις τίποτα. Γιατί δεν αγαπάς καν το τόπο σου. Την ιστορία την προβάλλεις μόνο και μόνο για να δείξεις πως είμαστε (ήμασταν) κάποιοι, ενώ μπερδεύεις ονόματα, καταστάσεις και ημερομηνίες. Σνομπάρεις την αρχαία φιλοσοφική σκέψη, που'ναι πολύ πιο μπροστά από τη δική σου. Δεν έχεις πίστη, αξίες , ούτε και ιδανικά. Περιμένεις η χώρα σου να σωθεί μέσω Τσίπρα, Σαμαρά, Καμμένου ή οποιουδήποτε άλλου. Περιμένεις , ακόμα και τώρα, να μιλήσει κάποιος άλλος για εσένα, να αποφασίσει άλλος τι θα κάνεις εσύ, μόνο και μόνο γιατί δεν τα έκανες εσύ έτσι και άρα είσαι αθώος. Τι φταις εσύ; Μήπως τους ψήφισες; Μήπως τους ανέχτηκες; Μήπως τους συγχώρεσες τα πάμπολλα σκάνδαλα, γιατί είχες ακόμη έναν καλό μισθό; Το χειρότερο είναι ότι δεν έμαθες τίποτα, από τα λάθη του παρελθόντος. Και τα επαναλαμβάνεις. Η ιστορία δε σε δίδαξε, γιατί ποτέ δεν μπήκες στον κόπο να την μάθεις. Όμως μία χώρα δεν πάει μπροστά, αγνοώντας το παρελθόν της. Και παρελθόν μας δεν είναι μόνο τα επιτεύγματα , αλλά και τα λάθη.

Ώου, με συγχωρείς Έλληνα. Είμαι άδικη μαζί σου. Εσύ αντέδρασες, μα πώς το ξέχασα; Το'δειξες στις εκλογές πόσο αντισυστημικός είσαι! Έδωσες ένα γερό μάθημα στον δικομματισμό! Έκανες κάτι πολύ σπουδαίο! Σαν γνήσιο πρόβατο ξαμολήθηκες αριστερά και δεξιά, δίχως να'χεις συγκεκριμένη ιδεολογία και δίχως να ξέρεις τι θες, απλώς προς εκείνο που σου ''χτύπησε'' καλύτερα. Κι εξέλεξες και τη Χρυσή Αυγή - μην με πει κανείς τώρα κομμουνίστρια, είναι too much! Απλώς, καταλαβαίνω πως το πας από μαλακία σε μαλακία. Είχαμε που είχαμε τόσα χρόνια τη λογοκρισία της ελληνικής αριστεράς, έβαλες στο παιχνίδι και τους Χιτλερικούς - που δεν είναι Χιτλερικοί και απλώς τους παρεξηγήσαμε. Ναι, ναι. Για να μπουν στη βουλή και να τα σπάσουν όλα, γιατί εσύ και για το θυμό σου...αντιπρόσωπο θες! Κάτσε και σκέψου που μας έφτασαν οι φαεινές σου ιδέες. Κοίταξε λίγο γύρω σου. Βία, δυστυχία, παραλογισμός. Τα'χαμε όλα, δεν μας έλειπαν οι φασίστες! Είσαι περήφανος που η Χρυσή αυγή δέρνει πεινασμένους λαθρομετανάστες και γυναίκες; Ε, τότε είσαι για λύπηση! Και είσαι υπάνθρωπος! Και κρίμα, γιατί εγώ πάντα μιλάω σ'όλους σαν να είναι άνθρωποι, αλλά μερικοί ΔΕΝ το αξίζουν.

Ταλαιπωρημένε μου Έλληνα...κύκλους κάνουμε. Φαύλος κύκλος είναι. Έτσι δεν θα πάμε μπροστά. Με το σύστημα αυτό δε θα γίνει τίποτα. Είναι σάπιο εκ των έσω. Και όλοι είναι ψεύτες...κι εσύ Έλληνα μου, το αιώνιο κορόιδο. Αλλάζεις εμφάνιση, πότε άντρας και πότε γυναίκα, μεγαλώνεις, μικραίνεις, γεννιέσαι και πεθαίνεις, μα είσαι πάντοτε το θύμα της υπόθεσης. Για να αλλάξει ο κόσμος, θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Με τέτοια νοοτροπία δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, όχι τον κόσμο. Ξέρεις, η Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι μούφα. Τόσο συντηριτική, τόσο κολλημένη, τόσο θύμα, τόσο ακαλλιέργητη. Η Ελλάδα η παλιότερη ήταν πολύ πιο μπροστά από εμάς. Και ας είχαν τα μισά, από όσα έχουμε εμείς. Γιατί αυτοί είχαν κάτι, ένα πράγμα μόνο, που εμείς δεν το έχουμε. Πες το πίστη, πες το ελπίδα, πες το αξίες. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Κουράγιο Έλληνα. Δικός μας ο ανήφορος, δικός μας και ο κατήφορος.


Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Για την ασχήμια των ψυχών...

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν.Δεν αντέχω άλλο να βλέπω γύρω μου ανθρώπους επιφανειακούς να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Αηδίασα λέμε! Kαι ναι!Ακολουθεί ανάρτηση κραξίματος και ούτε που με νοιάζει! Η φίλη μου η Χριστίνα λέει να μη φοβάμαι να γίνομαι κακιά, γιατί πολύ μου πάει.

Νιώθω πως ζω σε μια κοινωνία που δεν μου ταιριάζει. Αν άνηκα στην προηγούμενη γενιά, θα τα'χα ίσως πολύ πιο καλά με τον εαυτό μου. Πλέον η πουτανιά θεωρείται αρετή και απήχηση έχει η γκόμενα με το πιο καμμένο μαλλί, την πιο κοντή φούστα, τη πιο στενή μπλούζα, το πιο μπλαζέ ύφος, τα πιο σουφρωμένα χείλη, τη πιο ψηλοτάκουνη γόβα. Αυτό το κορίτσι που σας περιγράφω υπάρχει κάπου γύρω μας και δεν έχει έννοιες. Α...όχι! Έχει. Τι θα γίνει..αν πάρει δυο κιλά, αν σπάσει ένα νύχι, αν της ξεφύγει η γραμμή από το eyeliner, αν δεν της κάτσει ο Χ μπρατσαράς γκόμενος, αν γρατζουνιστεί η οθόνη του κινητού της; Aνεβάζει την μία sexy photo μετά την άλλη στο facebook ή οπουδήποτε αλλού, με θέα πανοραμική το στήθος της που το'χει τονίσει καταλλήλως και με φόντο τον μπιντέ. Έχει χιλιάδες ''φίλους'', αλλά δεν γνωρίζει κανέναν προσωπικά. Πηδιέται σε τουαλέτες, σε σκαλιά, σε οικοδομές με κάποιον που θα'ναι απλώς ένας ακόμη. Βέβαια, αν τη ρωτήσεις ποιος είναι ο Τσιφόρος, θα σε κοιτάξει με το λατρεμένο ύφος του ροφού. Αλλά.. γιατί να τον ξέρει; Είναι κι έτσι ευτυχισμένη. Αλλά είναι; Πώς γίνεται να είναι, ρε πούστη μου; Τις νύχτες, μετά το ξενύχτι και αφότου ανεβάσει τις απαραίτητες φωτογραφίες στο internet με υπότιτλο κάτι σε ''hahahahahah malakaa...gamath vradia...giname liwmaaa...'',όταν ξεβαφτεί και βγάλει τα sexy ρούχα που της δίνουν χρόνια και ανηθικότητα και κοιταχτεί στον καθρέφτη...δεν θα νιώσει απελπιστικά μόνη της; Δε θα καταλάβει πόσο άδεια είναι η ψυχή της; Ή είναι απλώς χαρούμενη μέσα στην τρομακτική άγνοιά της; Πώς λοιπόν... να μην λυπηθείς τέτοια άτομα; Αλλά όχι, τέτοιες χαζογκόμενες εγώ δεν τις συμπονώ. Ανεξαρτήτως βιωμάτων , οικογενειακής κατάστασης ή δε ξέρω τι, όταν φτάνεις στην ηλικία των 16 ή των 17, θα πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου. Να διαλέξεις τους δρόμους σου. Και να φροντίσεις μόνος σου να ομορφύνεις τη ψυχή του. Γιατί οι ψεύτικες βλεφαρίδες και το έντονο βάψιμο, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έκρυψαν ποτέ την ασχήμια κανενός.

Κάτι αντίστοιχο υπάρχει και στους άνδρες. Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους. Είναι εκείνοι οι τύποι, οι νάρκισσοι. Που είναι μια ζωή ντυμένοι στην πένα, περνούν τη μισή ζωή τους σηκώνοντας βάρη στα γυμναστήρια και χαζεύοντας τον κώλο της πρώτης γκόμενας που θα περάσει από μπροστά τους, που κοιτάζονται με τις ώρες στον καθρέφτη και κάνουν το μαλλί επιμελώς ατημέλητο. Ατού το αξύριστο look, για να δείχνουν bad boys. Έχουν στόχους. Να αγοράσουν ένα αμάξι, να πηδήξουν έναν Χ αριθμό από γκόμενες ως την ηλικία των 22, να πάνε και φέτος το καλοκαίρι σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί όπου θα κάνουν σεξ ως το πρωί και θα γίνουν τόσο τύφλα που θα ξεχάσουν μέχρι και το όνομά τους. Cool, έτσι; I don't think so. Όταν βρίσκονται με τους φίλους τους, αναλύουν για ώρες τις επιδόσεις τους και για το πως έριξαν εκείνη την γκόμενα που και καλά τους το έπαιζε δύσκολη, η μυξοπαρθένα να πούμε.

Ξέρετε τι; Οι τύποι αυτοί είναι γελοίοι. Αλλά δε ξέρω αν φταίνε αυτοί ή το γαμημένο το lifestyle και το glamour. Χρόνια τώρα η Ελλάδα ασχολείται με το ρούχο που φόρεσε η τελευταία γλάστρα της τηλεόρασης (κατά κανόνα ξανθιά, αν και παρατηρείται μία στροφή προς τις κοκκινομάλλες) και τα περιοδικά συμβουλεύουν γυναίκες & άντρες πως να γίνουν καλύτεροι στο σεξ, τι ρούχα να φορέσουν το χειμώνα, πως να γίνουν δημοφιλείς, σε ποιο club να πάνε και τι ποτό να πιούνε, πώς να φερθούνε στο πρώτο ραντεβού και αν πρέπει να φύγουν ή να μείνουν μετά το one night stand. Έχει χαθεί η ουσία, για τα καλά. Όλα ισοπεδώθηκαν. Δεν υπάρχουν αξίες, δεν υπάρχουν ιδανικά, οι συνομηλικοί μου δεν έχουν ανοίξει στη ζωή τους εξωσχολικό βιβλίο. Το μόνο που τους νοιάζει είναι το ''εγώ'' τους και γι'αυτούς μετράει το πως είσαι και όχι το ποιος είσαι. 

Τώρα διασκέδαση είναι το club, τα μπουζούκια, το να γίνεσαι τύφλα, το να γυρνάς κάθε βράδυ με άλλον ή με άλλη. Διασκέδαση δεν είναι να μιλήσεις με έναν φίλο σου, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους και αν έχουν είναι ''δήθεν'' και δεν τους μιλάνε ουσιαστικά. Η ποίηση δεν έχει πια για κανέναν σημασία, γιατί δεν υπάρχει πίστη στον έρωτα, τη φιλία, την πατρίδα ή σε ό,τιδήποτε. Δεν υπάρχει πίστη βασικά! Οι άνθρωποι αυτοί ποτέ δεν κάθισαν να παρατηρήσουν τα άστρα (εκτός αν μιλάμε για ζώδια), ποτέ δε θαύμασαν ένα λουλούδι και ποτέ δεν ονειρεύτηκαν αντικρίζοντας τη θάλασσα. Η συντροφικότητά είναι για αυτούς στην ουσία μία άγνωστη λέξη και η μοναξιά τους είναι πολύ βαθύτερη, τείνει να γίνεται αιώνια.

Δεν το παίζω ηθική και ούτε είμαι οπισθοδρομική. Έχω κάνει πολλές μαλακίες στη ζωή μου , αλλά τις έχω κόψει εδώ και χρόνια. ΕΤΣΙ ^ όμως ποτέ δεν καταδέχθηκα να γίνω. Και γι'αυτό είμαι περήφανη. Εγώ δεν χαράμισα τον εαυτό μου, δε γελοιοποιήθηκα και δεν είμαι μόνη μου. Γιατί έχω ανθρώπους , λίγους αλλά δεν έχει σημασία , που μπορώ να τους μιλάω και να τους δίνω ό,τι έχει η ψυχή μου. Και προφανώς δε θα προσπαθήσω να αλλάξω κανέναν. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις τους. Εύχομαι μόνο, όταν κάποτε ξυπνήσουν, να μη δυσκολευτούν πολύ να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Και ας νομίζουν τώρα πως είναι cool, πλήρεις και ότι εγώ ή άλλοι σαν εμένα λέμε μαλακίες. Θα καταλάβουν όλοι,αργά ή γρήγορα,ότι η ζωή έχει μεγάλη πλάκα κι είναι στην ουσία ένα παιχνίδι και όχι ένα κακόγουστο αστείο.

Βασικά σκέψεις από κάτι που έγινε σήμερα.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Πρόταση: ''Ένας νομοταγής πολίτης'' (1974)

Θα'χετε αντιληφθεί πως σε αυτό το ιστολόγιο εξομολογούμαι κυρίως τις σκέψεις μου ή μιλώ για διάφορα βιώματά μου. Όμως,σε γενικές γραμμές,δεν παύει να'ναι ένα blog ποικίλου περιεχομένου.
Έτσι, απόψε, λίγο πριν πέσω για ύπνο,  έχω να σας προτείνω μια πολύ αγαπημένη μου ταινία, την οποία και ξαναείδα απόψε. Μπορώ να πω πως κάθε φορά βρίσκω και κάτι καινούριο να με συγκινεί και τα συναισθήματά που μου προκαλούνται είναι πάντοτε της ίδιας έντασης.
Μιλώ, λοιπόν, για το ''Ένας νομοταγής πολίτης'', μία ταινία του 1974. Πάνω στην μεταπολίτευση και γενικότερα σε μία εποχή παρακμής του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνιστής ο ταλαντούχος Σωτήρης Μουστάκας, ίσως στον κινηματογραφικό ρόλο της ζωής του. Στο πλάι του, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Νόρα Κατσέλη, ο Βαγγέλης Καζάν, η Άννα Αδριανού (σε πολύ νεαρή ηλικία), η Λουίζα Ποδηματά, η Μαρία Ζαφειράκη κ.α. Σε σενάριο Κώστα Μουρσελά (πρόκειται για την μοναδική σεναριογραφική του απόπειρα στον κινηματογράφο απ'ό,τι είδα) και σκηνοθεσία Ερρίκου Θαλασσινού.


Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την μίζερη ζωή του Γρηγόρη, ο οποίος καταπιέζεται και καθοδηγείται σε όλες τις πτυχές της ζωής του : από το διευθυντή του,την μητέρα του, το θείο του, αλλά και από το κοινωνικό του περιβάλλον γενικότερα. Μοναδική χαρά στη ζωή του είναι η Ιουλία με την οποία διατηρεί παράνομο ερωτικό δεσμό. Όμως αναγκάζεται, έπειτα από πιέσεις συγγενών, να την εγκαταλείψει καθ'ότι θεωρείται...κατώτερης τάξης και να αρραβωνιαστεί την Κούλα, ένα ''καλό κορίτσι'' του κύκλου τους.


Το γεγονός πως ένας συνάδελφος και φίλος του πρόκειται να παντρευτεί την Ιουλία, αποτελεί και το τελειωτικό χτύπημα για το Γρήγορη. Πνιγμένος από όλη αυτή την κοινωνική καταπίεση και τον έλεγχο, γίνεται το...ΜΠΑΜ.Αρχίζει να κάνει ό,τι γουστάρει. Ξοδεύει αλόγιστα τον μισθό του, βάφει τα έπιπλα του σπιτιού του, αντιδρά στις παρατηρήσεις του θείου και της μητέρας του, ντύνεται γυναίκα, ντύνεται σαν το αφεντικό του... Ωστόσο, η κατάσταση φτάνει στα άκρα όταν ο Γρήγορης γίνεται ο διευθυντής της εταιρείας στην οποία δούλευε και αναλαμβάνει να βγάλει λόγο στους υπόλοιπους υπαλλήλους. Στον λόγο του αυτό θέτει πρωτάκουστες απαγορεύσεις, επιτρέπει στους εργαζόμενους να κάνουν ό,τι θέλουν και το κοινό δείχνει να σοκάρεται και σπεύδει να απομακρυνθεί από τον παράφρονα διευθυντή.


Ο Γρηγόρης πια έχει τρελαθεί. Η Ιουλία αναλαμβάνει να τον φροντίσει και κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική. Τα λόγια του ψυχιάτρου προς την οικογένεια του Γρηγόρη είναι γροθιά στο στομάχι. Τους διαβεβαίωνει πως μάλλον θα γίνει καλά, καθώς...''θα μάθει πως πρέπει να σιχαινόμαστε τους άλλους και ταυτόχρονα να τους βγάζουμε το καπέλο και να τους αρνούμεθα και να υποτασσόμεθα σ'αυτούς,να θέλουμε το καλό και να κάνουμε το κακό,να αγαπάμε την Ιουλία και να παίρνουμε την Κούλα,να πιστεύουμε στους φίλους και να προδίδουμε τους φίλους...'' Θα πρέπει να προσαρμοστεί όπως προσαρμόζονται όλοι. Ή...όχι;


Μαγικό και το τραγούδι του Αντώνη Καλογιάννη που συνοδεύει την ταινία.
Η ταινία υπάρχει ανεβασμένη στο youtube, για όποιον ενδιαφέρεται.



Δείτε την! Είναι πάντοτε επίκαιρη... δυστυχώς!

Καλό ξημέρωμα...

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Μια Κυριακή... άλλο πράγμα!

Χθες που ήταν Κυριακή , ξύπνησα με μια διάθεση... ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ! Βέβαια, σοβαρός λόγος δεν υπήρχε, εδώ που τα λέμε. Η κατάσταση ήταν στάσιμη: Διάβασμα, ακαταστασία, μοναξιά, ανία, απογόητευση... και άλλα τέτοια χαρούμενα. Αφήστε, που'στείλα μήνυμα και σε μία άλλη συμφοιτήτρια να με βγάλει για καφέ -αυτή ντόπια- , αλλά πήγε και αυτή στο χωριό της με την οικογένειά της. Και ξάφνου με φαντάστηκα ως την μοναδική πρωτοετή φοιτήτρια που ξέμεινε εδώ πέρα, κάτι σαν το ''LOST'' στο ατομικό του και μόνο που δε βγήκα στον εξώστη να ουρλιάξω από το κακό μου. ΑΛΛΑ...συγκρατήθηκα γιατί είμαι μια κυρία και πήγα στην κουζίνα να φτιάξω έναν ρημαδοφραπέ να πιω. (Να αναφέρω πως στην παρασκευή φραπέ είμαι σπεσιαλίστρια- είμαι και σε κάτι καλή) Άρχισα, λοιπόν, να τριγυρνώ στο σπίτι με το shaker ανά χείρας, κουνώντας και τραγουδώντας  ''Γύφτισσα μέρα στο παλιό μουράγιο/βλέπω τη θάλασσα χωρίς κουράγιο/βλέπω τα βράχια κι έχω μια λύπη/την Κυριακή αυτή κάτι μου λείπει / Άσπρα βότσαλα στον ήλιο και στη θάλασσα/την καρδιά μου Κυριακάτικα τη χάλασα...''

Αράζω λοιπόν με το φραπέ, με το ανοιχτό παράθυρο να μπει, ζέστη να μπει του Ιούνη και τον τόμο της Αρχαιογνωσίας για την Αρχαία Ελλάδα. Βυθίζομαι στην μελέτη! Ρε παιδιά, της μουρλής γινότανε! Όλο είδη κι έργα και συγγραφείς! Και δεν άφησαν και θέμα ανεξερεύνητο οι άτιμοι οι αρχαίοι! Κι έθεσα και στόχο! Άμα ξεμπερδέψω, το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά, θα διαβάσω την ''Βατραχομυομαχία'' που αποτελεί παρωδία της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Αφηγείται μία μάχη ανάμεσα σε βατράχους και ποντίκια, με την παρέμβαση μάλιστα των Θεών. Μία έκδοση αναφέρει πως είναι για παιδιά από 10 ετών και πάνω. Άρα μπορώ να το διαβάσω, -ΓΙΟΥΠΙΙΙ! Και τι έλεγα; Α ναι... εκεί που ήμανε σε φάση ''τι με λες τώρα;'' , ακούω ''Το πειρατικό του Captain Jimmy που μ'αυτό θα φύγετε κι εσείς/ είναι φορτωμένο με χασίς...''! Ω, ναι! Χτυπούσε το κινητό μου! Μη πω τι σχόλια έχω δεχθεί για το συγκεκριμένο ήχο κλήσης...αλλά μήπως είναι καλύτερο ένα ''ai se te pego'' ή κάπως έτσι;  Τέλος πάντων... απάντησα και ήταν ένας φίλος από την πόλη μου, ο οποίος ήρθε εδώ για το τριήμερο να μείνει με την αδερφή του που σπουδάζει στο Μαθηματικό. Είπαμε, να έρθει να κάτσουμε λίγο στο σπίτι μου και μετά να πάμε για κανά καφεδάκι, χαλαρά κι έτσι.

Τον συγκεκριμένο τον γνώρισα πριν από δύο χρόνια περίπου σε ένα party που'χε διοργανώσει ένας συμμαθητής μου και καλός φίλος. Ήταν party που'χε γίνει καλοκαίρι , σε σπίτι με κήπο, με γονείς απόντες και κατάντησε να'ναι ένα από εκείνα τα αξιοθρήνητα party , που κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι ''Τι έχουν πάρει τώρα όλοι αυτοί;'' . Οι μισοί ξερνούσαν από την ανάμειξη των ποτών (τι θέτε και τα ανακατεύετε, αφού δεν το μπορείτε;), οι άλλοι μισοί είχαν καταλάβει τις κρεβατόκαμαρες και τα μπάνια και γινόταν του καραξεσκίσματος κι εγώ με κάτι άλλους το'χαμε ρίξει στο χαρτί και το τάβλι (καλά κουμάσια όλοι μας). Σε μια παρτίδα τάβλι γνώρισα και τον συγκεκριμένο , πήγαμε αρκετές φορές για καφέ, βρισκόμασταν και σε κοινή παρέα και γενικώς περνούσαμε ωραία μαζί. Με τις πανελλήνιες ψιλοχαθήκαμε (ήμασταν σε διαφορετικά σχολεία)αλλά μεταξύ μας όλα ok πάντοτε.

Και να τώρα που θα'ρχοταν στο σπίτι! Κοιτάζω γύρω μου, βλέπω τα κλασικά. Ο ΧΑΜΟΣ. Στέλνω φιλάκι - γραμματόσημο στον Επίχαρμο και αρχίζω να τρέχω πανικόβλητη. Τακτοποιώ τα ρούχα μου με το δικό μου τρόπο (όπου δεις ντουλάπα, χώσε- λέγεται ο τρόπος) , παίρνω ένα δίσκο από την κουζίνα με κάτι χαζοπούλια πάνω για σχέδιο (σπουργίτια, αν δεν απατώμαι) , μαζεύω τα ποτήρια από το καθιστικό και τα παρατώ στον νεροχύτη, κλείνω την κουζίνα (το κύριο τοπίο φρίκης) , τακτοποιώ το κάλυμμα του καναπέ αναθεματίζοντας την νοικοκυροσύνη μου , στοιβάζω τα βιβλία, σκουπίζω στα γρήγορα και θαυμάζω το ανάκτορο μου.

Βάζω ένα τζιν, μια μπλούζα, παστώνομαι τσάκα-τσάκα και τα ντααααν! Καταφθάνει και ο φίλτατος Νικόλας , αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε και άλλα τέτοια εμετικά και αράζουμε. Λέμε τα νέα μας και του φτιάχνω τον εξαιρετικό φραπέ μου, γιατί ομολόγησε πως του'χε λείψει! Παίζουμε ξερή, χαζογελάμε, χαλαρώνω. Ύστερα, αρχίζει να περιεργάζεται το χώρο. Γελάει με τις στοίβες των βιβλίων στο πάτωμα, κοιτάζει με προσοχή τις διάφορες φωτογραφίες που'χω κολλήσει στους τοίχους και τα μπουκάλια στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης, περιεργάζεται τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια που φοράω - πάντα την έβρισκε με την αγάπη μου για τα χειροποίητα κοσμήματα. Μου λέει ''Πολύ μποέμ το σκηνικό, μετέφερες εδώ τον μικρόκοσμό σου τελικά''. Ξεφύλλισε λίγο τα συγγράμματα, τα παράτησε γρήγορα. Έπειτα, μου ζήτησε την κιθάρα. Του την έφερα και αρχίσαμε τα τραγούδια. Για τελευταίο αφήσαμε το αγαπημένο του... το ''Μπαρ το Ναυάγιο''.  ''Κοίταξε γύρω τους στεγνούς και μεθυσμένους και μου'πε , εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους- αν θες να αγιάσεις...πρέπει να αμαρτήσεις, ε και αν προλάβεις...ας μετανοήσεις...''

Έπειτα, βγήκαμε. Πήγαμε και για δεύτερο καφέ, τριγυρίσαμε σε πλατείες και σε πάρκα... δίπλα στη λίμνη...ως αργά ήμασταν μαζί και μιλούσαμε με τις ώρες. Το βράδυ, είδαμε και το φεγγάρι. Κι έχει γούστο να το βλέπεις με φίλο και όχι με γκόμενο. Δεν είμαστε ρομαντικοί ιδιαίτερα, ούτε εγώ ,ούτε και αυτός. Μα... χθες όλος ο κυνισμός και όλη η ωμότητά μας έγινε σκόνη και βρεθήκαμε να ανταλλάσουμε απόψεις για το φεγγάρι και τον έναστρο ουρανό , που άνετα θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε κάποια ποιητική σύνθεση.

Σ'ευχαριστώ, φίλε μου, για την υπέροχη Κυριακή που μου χάρισες. Ήταν, νομίζω, ό,τι χρειαζόμουν.

 Είναι περίεργο, νομίζω, να αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι σε φίλο. Αλλά... γιατί να μην το αφιερώσω;  Θα βάλουμε όρια και στην αγάπη τώρα;



Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΜΟΥ!

ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΛΕΜΕ! Δυστυχώς το παράθυρο έχει κάγκελα και δε δύναμαι να ρίξω το σάλτο μορτάλε μου! Η διάθεση μου είναι υπό το μηδέν. Στα τέτοια μου για το καλοκαίρι που έρχεται, εγώ θέλω να σταματήσει ο χρόνος ή κάτι τέτοιο. Και η απόγνωση μου έχει συγκεκριμένες αιτίες...

Καταρχήν... ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ ΩΡΑ - ΚΑΤΑΡΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που μπήκα στη φιλολογία! Απορώ τι σκεφτόμουν, ειλικρινά! This is MADNESS. Κατεβατά από ονόματα, ημερομηνίες, κριτικές και έργα! Κι εγώ να ΜΗΝ μπορώ να διαβάσω! Δηλαδή διαβάζω και μετά από 3 ώρες με πιάνει μια βαρεμάρα και θέλω να βάλω τα κλάμματα ή να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Κάνω το 1ο γιατί είναι πιο εύκολο. ΔΕΝ γίνεται να βγάλω άκρη! Ή αυτά ή εγώ! Θα τρελαθώ, δεν παίζει! Δε θα περάσω κανένα μάθημα, θα καταστραφώ εκεί μέσα, θα γίνω σαν τα άλλα τα καμμένα που το μάτι τους είναι τελείως όρτσα!
ΧΩΡΙΑ που διαβάζω και το ''Μαουτχάουζεν'' για τη σχολή κι έχω γίνει ακόμα πιο ΣΚΑΤΑ!

ΕΠΙΣΗΣ με εγκατέλειψαν στην μοναξιά μου και με άφησαν να βράζω στο ζουμί μου. Η κολλητή την έκανε για το πατρικό της από την Τρίτη, η άλλη πήγε να δώσει πτυχίο Ιταλικών στη Θεσσαλονική, μία άλλη είναι επίσης στο πατρικό της. ΟΛΟΙ σκόρπισαν! Εγώ βαριόμουν να κατέβω πάλι στην πόλη μου, γιατί είχα πάει για τις εκλογές (ενώ η κολλητή όχι) και ξέμεινα, ρε φίλε! ΑΝΘΡΩΠΟ να μιλήσω δεν έχω σ'αυτή την πόλη! Σε λίγο θα αρχίσω να ζητάω από τον πρώτο άκυρο να με βγάλει για καφέ, ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ! Παίρνω, εν τω μεταξύ, την κολλητή τηλέφωνο να γκρινιάξω σαν άνθρωπος και με γειώνει. Πάει στο χωριό της και θα με πάρει αργότερα. ΑΝΑΘΕΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Μοναδικό μου στήριγμα το Χριστινιώ, αλλά μ'αυτή θα μιλήσω αργά το βράδυ!

ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ! Θέλω να δω τα γερόντια μου, να κατέβω στην μικρή μου πόλη όπου όλοι σε ξέρουν και σε θάβουν σε 1η ευκαιρία, να κάνω ΞΑΝΑ θέατρο , να αράξω σε καφετέριες στην πλατεία, να κάνω πράγματα! ΟΧΙ να διαβάζω για την εξεταστική ΚΑΙ να μην μπορώ να βγάλω και άκρη! Για όλα αυτά όμως πρέπει να περιμένω 27 ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ μέρες! Χώρια που δεν είδα καθόλου αυτή την εβδομάδα τον αιώνιο φοιτητή και είμαι ένα στάδιο πριν τα ηρεμιστικά, όπως αντιλαμβάνεστε.

Το σπίτι είναι ακόμα σαν μπορντέλο! ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑΚΙΑ ΜΟΥ, να μου το θυμάστε! Άμα δε δω προκοπή με το διάβασμα, θα το ρίξω στη φασίνα σήμερα! ΑΛΛΑ ΣΕ 9 ΜΕΡΕΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΝΟ. Ίσως όχι πια Έβερεστ, αλλά Όλυμπος οπωσδήποτε!

Και μπαίνω και facebook να πω καμιά κουβέντα με κανέναν μακρινό φίλο ΚΙ ΕΚΕΙ ΓΡΑΨΙΜΟ! Στο διάολο όλα!

ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ, ΕΧΩ ΝΕΥΡΑ, ΕΧΩ ΑΚΕΦΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΦΙΕΣ.
Χώρια που θυμίζω πολύ τον φίλτατο Ρας σε αυτήν την ανάρτηση κι έχω αρχίσει να τρομάζω.


Μου το αφιερώνω, αν και δεν είμαι παλικάρι!
Γιατί , όχι τίποτα άλλο, αλλά έχω και νταλκά μέσα σε όλα αυτά! Όρσε μωρή Δανάη!


*Είμαι πολύ παράλογη σήμερα...