Κυριακή 19 Μαΐου 2013
Κυριακή 12 Μαΐου 2013
Bye, bye darling! (ή Εις το επανιδείν)
Εδώ ''Χωρίς Όρια'', εδώ ''Χωρίς Όρια''. Εκπέμπει για τελευταία φορά από τη συγκεκριμένη διεύθυνση η Δανάη, δηλαδή η υποφαινόμενη.
Ξέρω πως έλειψα καιρό και δεν το έκανα από βαρεμάρα ούτε κι από ιδιαίτερο φόρτο εργασίας. Απλώς δεν είχα τι να σας γράψω. Κι όχι πως έγινε στα ξαφνικά η ζωή μου τόσο πια αδιάφορη, μπορεί και το αντίθετο. Περνάω όμορφα, επιτυγχάνω, αποτυγχάνω, περνάω τις φάσεις μου , πέφτω και σηκώνομαι ξανά. Όλα καλά! Απλώς το παρόν ιστολόγιο θαρρώ πως έκανε το κύκλο του και για μένα είναι ώρα να το αφήσω. Πλάκα-πλάκα το συγκεκριμένο το αγάπησα πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα, ίσως γιατί σ'αυτό έκλεισα κάποια όμορφα χρόνια της ζωής μου με τις πανελλήνιες, τη τάχα σοβαρή σχέση που είχα, τις πρώτες φοιτητικές εμπειρίες-ανησυχίες, το νέο μου αίσθημα. Και από την άλλη δέθηκα και με ορισμένα άτομα που γνώρισα από εδώ, τα γνώρισα κάπως μέσα απ'τα γραπτά τους, άλλοτε ταυτίστηκα μαζί τους κι άλλοτε όχι. Anyway, δεν αντέχω το μελόδραμα τώρα.
Δε θεώρησα στιγμή πως το blog μου το συγκεκριμένο είχε κάτι το εξαιρετικό. Δεν ακολούθησα ποτέ τους ''κανόνες'' του blogging. Κυρίως ανοιγόμουν σε θέματα σκέψεων κι έκανα τις εξομολογήσεις μου. Δε ξέρω αν σχηματίσατε κάποια γνώμη μέσα απ'τα κείμενά μου ή ποια είναι αυτή, ούτε ξέρω αν σας κράτησα κάποτε ευχάριστη συντροφιά. Αν το κατάφερα σε ορισμένους έστω από σας είμαι,αλήθεια,χαρούμενη γι'αυτό.
Το blog δε θα το κλείσω, δεν μου πάει μωρέ η καρδιά. Θα το αφήσω ανοιχτό κι απλώς θα σταματήσω να γράφω.
Επίσης σύντομα θα επιστρέψω. Δε ξέρω τι είδους ιστολόγιο θα είναι, δεν έχω σκεφτεί το περιεχόμενο του, ούτε καν ένα πιασάρικο όνομα. Πάντως στάνταρ δε θα χαθώ από τη μπλογκόσφαιρα. Πέρασα εδώ τα χρόνια της εφηβείας μου και γουστάρω να συνεχίσω το ''άθλημα'' και κατά την ενηλικίωση μου, γιατί η φάση τώρα είναι άλλη.
Θα τα πούμε, λοιπόν , κάποια άλλη στιγμή (σύντομα ή όχι) και κάπου άλλου.
Ευχαριστώ πολύ όσους με τίμησαν με την παρουσία τους (σιωπηλή ή έντονη) ,καθώς και για τις συμβουλες, τα σχόλια και τις σκέψεις που ανταλλάξαμε κατά καιρούς.
Να προσέχετε και να περνάτε καλά!
Υ.Γ. Ωραία ήταν γαμώτο...
για κάποιο γαμημένο λόγο συγκινήθηκα.
Ξέρω πως έλειψα καιρό και δεν το έκανα από βαρεμάρα ούτε κι από ιδιαίτερο φόρτο εργασίας. Απλώς δεν είχα τι να σας γράψω. Κι όχι πως έγινε στα ξαφνικά η ζωή μου τόσο πια αδιάφορη, μπορεί και το αντίθετο. Περνάω όμορφα, επιτυγχάνω, αποτυγχάνω, περνάω τις φάσεις μου , πέφτω και σηκώνομαι ξανά. Όλα καλά! Απλώς το παρόν ιστολόγιο θαρρώ πως έκανε το κύκλο του και για μένα είναι ώρα να το αφήσω. Πλάκα-πλάκα το συγκεκριμένο το αγάπησα πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα, ίσως γιατί σ'αυτό έκλεισα κάποια όμορφα χρόνια της ζωής μου με τις πανελλήνιες, τη τάχα σοβαρή σχέση που είχα, τις πρώτες φοιτητικές εμπειρίες-ανησυχίες, το νέο μου αίσθημα. Και από την άλλη δέθηκα και με ορισμένα άτομα που γνώρισα από εδώ, τα γνώρισα κάπως μέσα απ'τα γραπτά τους, άλλοτε ταυτίστηκα μαζί τους κι άλλοτε όχι. Anyway, δεν αντέχω το μελόδραμα τώρα.
Δε θεώρησα στιγμή πως το blog μου το συγκεκριμένο είχε κάτι το εξαιρετικό. Δεν ακολούθησα ποτέ τους ''κανόνες'' του blogging. Κυρίως ανοιγόμουν σε θέματα σκέψεων κι έκανα τις εξομολογήσεις μου. Δε ξέρω αν σχηματίσατε κάποια γνώμη μέσα απ'τα κείμενά μου ή ποια είναι αυτή, ούτε ξέρω αν σας κράτησα κάποτε ευχάριστη συντροφιά. Αν το κατάφερα σε ορισμένους έστω από σας είμαι,αλήθεια,χαρούμενη γι'αυτό.
Το blog δε θα το κλείσω, δεν μου πάει μωρέ η καρδιά. Θα το αφήσω ανοιχτό κι απλώς θα σταματήσω να γράφω.
Επίσης σύντομα θα επιστρέψω. Δε ξέρω τι είδους ιστολόγιο θα είναι, δεν έχω σκεφτεί το περιεχόμενο του, ούτε καν ένα πιασάρικο όνομα. Πάντως στάνταρ δε θα χαθώ από τη μπλογκόσφαιρα. Πέρασα εδώ τα χρόνια της εφηβείας μου και γουστάρω να συνεχίσω το ''άθλημα'' και κατά την ενηλικίωση μου, γιατί η φάση τώρα είναι άλλη.
Θα τα πούμε, λοιπόν , κάποια άλλη στιγμή (σύντομα ή όχι) και κάπου άλλου.
Ευχαριστώ πολύ όσους με τίμησαν με την παρουσία τους (σιωπηλή ή έντονη) ,καθώς και για τις συμβουλες, τα σχόλια και τις σκέψεις που ανταλλάξαμε κατά καιρούς.
Να προσέχετε και να περνάτε καλά!
Υ.Γ. Ωραία ήταν γαμώτο...
για κάποιο γαμημένο λόγο συγκινήθηκα.
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
Κάτι απ'τα παλιά
Είναι παράξενο το πόσο αλλόκοτα μπορούν να συμπεριφέρονται μερικοί άνθρωποι. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν με ''τραβούσαν'' κάτι τύποι αλλοπρόσαλλοι και αντιστοίχως τους έλκω κι εγώ. Η κολλητή λέει πως εξηγείται με βάση τον αστρολογικό μου χάρτη, εγώ (πάντα πιο προσγειωμένη ή ξενέρωτη) τα αποδίδω όλα αυτά στη τύχη μου τη χορεύτρια. (Είναι εκείνες οι φάσεις που, σαν τη τρελή , σιχτηρίζω και μουρμουρίζω ''γαμώ την ατυχία μου''! -κάποιοι θα το θυμάστε- Πώς τελείωναν ορισμένα video της Μαλβίνας; Ε, κάπως έτσι...)
Και που λες φίλτατε αναγνώστα εκεί που κάθομαι ήσυχα και συνεχίζω ευχάριστα τη φοιτητική μου ζωή δίχως έγνοιες και σκοτούρες (καλά, κοίταξε να δεις , αυτό τώρα είναι σχετικό, διότι στην πραγματικότητα η φάση μου είναι κάπως, αλλά είπα να μη σε ζαλίσω τώρα με τα ψυχοτέτοια μου) ξεπροβάλλει ξάφνου -να το , πετιέται! - σε μια γωνιά της ζωής μου -πώς τα λέω;- ένας έρωτας που'ρθε απόψε απ'τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις. Ποτέ λοιπόν δεν κατάλαβα, φίλε μου , γιατί σε κάθε άκυρη φάση της ζωής σου όλο και κάποιος πρώην θα σε θυμηθεί -κι ευτυχώς δεν έχω και πολλούς στο ενεργητικό μου ως τώρα-. Και, όσον αφορά εμένα συγκεκριμένα , πότε δεν κατάλαβα γιατί πάντα με θυμάται ο πιο καραμπινάτος παλιός έρωτας.
(Αναγνώστα από εδώ κι έπειτα ο β'ενικός δεν απευθύνεται στο άτομό σου...)
Είναι και αντιδεοντολογικό, όπως και να το κάνουμε. Δηλαδή στάκα ρε φίλε, σκέψου με ρε γαμώτο μια φορά και μένα (ώπα, άρχισα και τα παράπονα) και μην έχεις κατά νου μόνο τον -αξιαγάπητο κατά τα άλλα- εαυτούλη σου. Διότι εγώ εκεί που προχώρησα (σοβαρά τώρα) και βρήκα έναν άλλο έρωτα να έχω να ασχολούμαι και να χαλιέμαι (μπέρδεμα πες καλύτερα- φασκελοκουκούλωστα, αλλά anyway), τηλεφωνείς εσύ χωρίς να έχεις καν ένα λόγο ουσιαστικό αλλά επιτυγχάνεις κάτι πολύ σοβαρό : μου θυμίζεις μια άλλη εποχή. Μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί αλλά την αγάπησα όσο τίποτα άλλο και την κρατώ κάπου μέσα μου με ένα τρόπο πολύ γλυκό και όμορφο. (Εντάξει, έγινα πάλι σαχλή!)
Το θέμα είναι πως σε ξέρω πολύ καλά (κι εσύ εμένα βέβαια) κι επομένως δεν παίζει να απογοητευτώ περαιτέρω από εσένα, ενώ ούτε και τα λόγια σου με επηρεάζουν πια. Ίσως γιατί το γνωρίζω πως σπάνια εννοείς όσα λες. Κι ίσως πάντα να σε συγχωρώ και να προσπαθώ να σε καταλάβω, όχι τόσο για σένα όσο για μένα. Μπας και νιώσω λιγότερο ηλίθια και μου φύγει η -σχεδόν- βεβαιότητα πως δύο χρόνια μού έφυγαν τζάμπα μαζί σου. Έπρεπε να'χα φύγει νωρίτερα, να μην ανεχτώ τόσα πολλά. Έπρεπε να'χα βάλει το μυαλό μου να δουλέψει, πράγμα που ποτέ σχεδόν δεν έκανα με σένα και την μεταξύ μας σχέση. Τουλάχιστον είχα την μαγκιά, έστω και καθυστερημένα, να παραδεχτώ τα λάθη μου. Εσύ πάντα έχεις τον όχι και τόσο μαγικό τρόπο να βγαίνεις από πάνω. Πράγμα που το κάνεις επειδή εγώ στο επιτρέπω, συνειδητά, ακόμα και τώρα. Πάντα θα σε νοιάζομαι, θα σ'αγαπώ και θα σε σκέφτομαι με ένα δικό μου τρόπο, παρόλο που όσο περνούν τα χρόνια συνεχίζεις να επιβεβαιώνεις την πρώτη σκέψη που'χα κάνει όταν σ'είχα πρωτοδεί, πως δηλαδή δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας τυπός μάλλον γελοίος και σίγουρα ανώριμος (βλέπεις ότι δε λέω ''μαλάκας'', κρατάω το επίπεδο ντάρλινγκ!)
Ξέρεις όμως τι σκέφτηκα χθες αφότου μιλήσαμε; Και αυτό είναι το πιο παράλογο. Ότι τελικά πέρασα ωραία μαζί σου. Αυτό που είχαμε απείχε πολύ από τη τέλεια σχέση και ήταν πολύ κοντά σε ό,τι ο κόσμος ονομάζει μάλλον αποτυχία αλλά, ρε βλάκα , πολλές από τις στιγμές που μου χάρισες ήταν τόσο πολύτιμες. Ξέρεις τι μου λένε οι άλλοι για εμάς; Απορούν πως άντεξα στο πλάι σου, θεωρούν πως δε φέρθηκα καλά στον εαυτό μου που έμεινα σε όλο αυτό κι άλλα πολλά. Όμως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, γιατί κανείς δε ξέρει τι είδα εγώ στα μάτια σου, τι μου έδωσες, πόσο με νοιάστηκες. Και μόνο εγώ ξέρω, πως παρόλο που το μεγαλύτερο φταίξιμο το'χεις εσύ για ό,τι έγινε, εγώ σου χρωστάω περισσότερα απ'όσα μου χρωστάς εσύ. Ακόμα κι αν εσύ δεν το δέχτηκες ποτέ αυτό.
Δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου. Χαίρομαι που δεν είμαστε μαζί. Έπρεπε να φύγουμε απ'όλο αυτό, έπρεπε να ζήσουμε κι άλλα πράγματα. Κάναμε πολύ καλά αλλά αργήσαμε. Και δε μου λείπεις πια τα βράδια, δε ξενυχτάω πια για σένα ούτε και με σένα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως χθες για παράδειγμα) . Μου λείπει όμως κάτι από εκείνη την εποχή κι είναι κυρίως η χημεία που είχαμε. Αυτό το παράξενο ταίριασμα που δεν μπόρεσα ποτέ να το εξηγήσω, μάλλον απλώς συνέβη.
Χθες όταν σε ρώτησα γιατί τελικά μου τηλεφώνησες κι εσύ μου απάντησες με νόημα ''Χμ! Για να μη ξεχνιόμαστε μωρό μου...'' , γέλασα. Γιατί κατάλαβα πως δεν άλλαξες καθόλου. Κι αυτό είναι τόσο καλό όσο και κακό. Μ'αρέσει , που ενώ εγώ άλλαξα άρδην , εσύ έμεινες απαράλλαχτος σαν να μην σε άγγιξαν όλα αυτά. Σ'άγγιξαν πάντως απλώς πολύ λιγότερο σε σύγκριση με εμένα. Πόσο καλά έκανες.
Για όλα τα καλοκαίρια που μου'κλεψες με τόσο θράσος. (Και για όλα τα χρόνια δηλαδή...)
...πως ούτε εγώ είμαι καλά. Με κυνήγανε οι τύψεις μου που σε σιχτήρησα βαριά.
Μια ευκαιρία θα'χουμε να τα βρούμε εγώ και συ αφού στο μέλλον θα'μαστε στην κόλαση μαζί...
Και που λες φίλτατε αναγνώστα εκεί που κάθομαι ήσυχα και συνεχίζω ευχάριστα τη φοιτητική μου ζωή δίχως έγνοιες και σκοτούρες (καλά, κοίταξε να δεις , αυτό τώρα είναι σχετικό, διότι στην πραγματικότητα η φάση μου είναι κάπως, αλλά είπα να μη σε ζαλίσω τώρα με τα ψυχοτέτοια μου) ξεπροβάλλει ξάφνου -να το , πετιέται! - σε μια γωνιά της ζωής μου -πώς τα λέω;- ένας έρωτας που'ρθε απόψε απ'τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις. Ποτέ λοιπόν δεν κατάλαβα, φίλε μου , γιατί σε κάθε άκυρη φάση της ζωής σου όλο και κάποιος πρώην θα σε θυμηθεί -κι ευτυχώς δεν έχω και πολλούς στο ενεργητικό μου ως τώρα-. Και, όσον αφορά εμένα συγκεκριμένα , πότε δεν κατάλαβα γιατί πάντα με θυμάται ο πιο καραμπινάτος παλιός έρωτας.
(Αναγνώστα από εδώ κι έπειτα ο β'ενικός δεν απευθύνεται στο άτομό σου...)
Είναι και αντιδεοντολογικό, όπως και να το κάνουμε. Δηλαδή στάκα ρε φίλε, σκέψου με ρε γαμώτο μια φορά και μένα (ώπα, άρχισα και τα παράπονα) και μην έχεις κατά νου μόνο τον -αξιαγάπητο κατά τα άλλα- εαυτούλη σου. Διότι εγώ εκεί που προχώρησα (σοβαρά τώρα) και βρήκα έναν άλλο έρωτα να έχω να ασχολούμαι και να χαλιέμαι (μπέρδεμα πες καλύτερα- φασκελοκουκούλωστα, αλλά anyway), τηλεφωνείς εσύ χωρίς να έχεις καν ένα λόγο ουσιαστικό αλλά επιτυγχάνεις κάτι πολύ σοβαρό : μου θυμίζεις μια άλλη εποχή. Μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί αλλά την αγάπησα όσο τίποτα άλλο και την κρατώ κάπου μέσα μου με ένα τρόπο πολύ γλυκό και όμορφο. (Εντάξει, έγινα πάλι σαχλή!)
Το θέμα είναι πως σε ξέρω πολύ καλά (κι εσύ εμένα βέβαια) κι επομένως δεν παίζει να απογοητευτώ περαιτέρω από εσένα, ενώ ούτε και τα λόγια σου με επηρεάζουν πια. Ίσως γιατί το γνωρίζω πως σπάνια εννοείς όσα λες. Κι ίσως πάντα να σε συγχωρώ και να προσπαθώ να σε καταλάβω, όχι τόσο για σένα όσο για μένα. Μπας και νιώσω λιγότερο ηλίθια και μου φύγει η -σχεδόν- βεβαιότητα πως δύο χρόνια μού έφυγαν τζάμπα μαζί σου. Έπρεπε να'χα φύγει νωρίτερα, να μην ανεχτώ τόσα πολλά. Έπρεπε να'χα βάλει το μυαλό μου να δουλέψει, πράγμα που ποτέ σχεδόν δεν έκανα με σένα και την μεταξύ μας σχέση. Τουλάχιστον είχα την μαγκιά, έστω και καθυστερημένα, να παραδεχτώ τα λάθη μου. Εσύ πάντα έχεις τον όχι και τόσο μαγικό τρόπο να βγαίνεις από πάνω. Πράγμα που το κάνεις επειδή εγώ στο επιτρέπω, συνειδητά, ακόμα και τώρα. Πάντα θα σε νοιάζομαι, θα σ'αγαπώ και θα σε σκέφτομαι με ένα δικό μου τρόπο, παρόλο που όσο περνούν τα χρόνια συνεχίζεις να επιβεβαιώνεις την πρώτη σκέψη που'χα κάνει όταν σ'είχα πρωτοδεί, πως δηλαδή δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας τυπός μάλλον γελοίος και σίγουρα ανώριμος (βλέπεις ότι δε λέω ''μαλάκας'', κρατάω το επίπεδο ντάρλινγκ!)
Ξέρεις όμως τι σκέφτηκα χθες αφότου μιλήσαμε; Και αυτό είναι το πιο παράλογο. Ότι τελικά πέρασα ωραία μαζί σου. Αυτό που είχαμε απείχε πολύ από τη τέλεια σχέση και ήταν πολύ κοντά σε ό,τι ο κόσμος ονομάζει μάλλον αποτυχία αλλά, ρε βλάκα , πολλές από τις στιγμές που μου χάρισες ήταν τόσο πολύτιμες. Ξέρεις τι μου λένε οι άλλοι για εμάς; Απορούν πως άντεξα στο πλάι σου, θεωρούν πως δε φέρθηκα καλά στον εαυτό μου που έμεινα σε όλο αυτό κι άλλα πολλά. Όμως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, γιατί κανείς δε ξέρει τι είδα εγώ στα μάτια σου, τι μου έδωσες, πόσο με νοιάστηκες. Και μόνο εγώ ξέρω, πως παρόλο που το μεγαλύτερο φταίξιμο το'χεις εσύ για ό,τι έγινε, εγώ σου χρωστάω περισσότερα απ'όσα μου χρωστάς εσύ. Ακόμα κι αν εσύ δεν το δέχτηκες ποτέ αυτό.
Δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου. Χαίρομαι που δεν είμαστε μαζί. Έπρεπε να φύγουμε απ'όλο αυτό, έπρεπε να ζήσουμε κι άλλα πράγματα. Κάναμε πολύ καλά αλλά αργήσαμε. Και δε μου λείπεις πια τα βράδια, δε ξενυχτάω πια για σένα ούτε και με σένα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως χθες για παράδειγμα) . Μου λείπει όμως κάτι από εκείνη την εποχή κι είναι κυρίως η χημεία που είχαμε. Αυτό το παράξενο ταίριασμα που δεν μπόρεσα ποτέ να το εξηγήσω, μάλλον απλώς συνέβη.
Χθες όταν σε ρώτησα γιατί τελικά μου τηλεφώνησες κι εσύ μου απάντησες με νόημα ''Χμ! Για να μη ξεχνιόμαστε μωρό μου...'' , γέλασα. Γιατί κατάλαβα πως δεν άλλαξες καθόλου. Κι αυτό είναι τόσο καλό όσο και κακό. Μ'αρέσει , που ενώ εγώ άλλαξα άρδην , εσύ έμεινες απαράλλαχτος σαν να μην σε άγγιξαν όλα αυτά. Σ'άγγιξαν πάντως απλώς πολύ λιγότερο σε σύγκριση με εμένα. Πόσο καλά έκανες.
...πως ούτε εγώ είμαι καλά. Με κυνήγανε οι τύψεις μου που σε σιχτήρησα βαριά.
Μια ευκαιρία θα'χουμε να τα βρούμε εγώ και συ αφού στο μέλλον θα'μαστε στην κόλαση μαζί...
Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013
Άνοιξη
Χαιρετώ άπαντες! Τετάρτη σήμερα και παρόλο που το πρωί δεν είχα μάθημα, δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο, πέρα από το να κοιμηθώ, αφού χθες ξημερώθηκα συζητώντας σοβαρά (αυτό ειδικά) με το λατρεμένο Ρας!
So, ήρθε η άνοιξη. Σαν να πέρασε γρήγορα ο χειμώνας φέτος ή εμένα μου φάνηκε; Να τώρα, Τσικνοπέμπτη, απόκριες και πάει λέγοντας. Θα μου πεις, παίξει να ρίξει κανένα χιόνι λίγο αργότερα, αλλά εμείς αισιοδοξούμε! Είναι ωραίο να'χει πλέον λιγότερο κρύο και για πρακτικούς λόγους (aka θέρμανση). Να φύγει τουλάχιστον ένα βάρος γιατί κατά τα άλλα μέχρι να βρω λεφτά να πληρώσω τον ένα λογαριασμό, έρχεται ο επόμενος και πάει λέγοντας. Καταντά τρομακτικό!
Η άνοιξη είναι επίσης μια αγαπημένη εποχή. Ο τόπος ανθίζει, η μέρα μεγαλώνει, βόλτες με άνεση στα όμορφα σοκάκια, τη λίμνη και το κάστρο, καφές στον ήλιο με το να μην πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα από το φοιτητόκοσμο κι είναι και το πρόγραμμα του εαρινού εξαμήνου λιγάκι πιο χαλαρό και βρίσκω πραγματικά καταπληκτικό πως τρία από τα μαθήματα (τουλάχιστον από όσο έχουμε κάνει ως τώρα, διότι είμαστε ακόμα στην αρχή) μου αρέσουν πραγματικά πάρα πολύ. Όσον αφορά την προηγούμενη εξεταστική, εκτός του ότι τα μαθήματα βγαίνουν με ρυθμούς χελώνας, με όσα βγήκαν δεν ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Το καλό είναι πως σε αυτά που πέρασα, πέρασα με καλούς βαθμούς. Τώρα για τα άλλα, το κακό είναι γενικό και παρηγοριόμαστε κάπως έτσι.
Πάντως με τέτοια ομορφιά τριγύρω, εφόσον στη ζωή σου έχεις τα τυπικά , θα'ναι παράξενο να μην έχεις μια καλή, ανεβασμένη διάθεση. Εγώ το λέω και το ξαναλέω : αισιοδοξία. Ίσως με αυτήν να μην καταφέρνεις τίποτα το συγκλονιστικό, μα πιστεύω πως ούτε με την απαισιοδοξία πετυχαίνεις κάτι. Οπότε καλύτερα να σκέφτεται κανείς θετικά. Τέλος πάντων, νομίζω πως ό,τι δεν μπορέσαμε να το κάνουμε το χειμώνα, ίσως μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε τώρα- αστρικά, βέβαια , δε ξέρω τι γίνεται. Να διεκδικήσουμε, να κυνηγήσουμε, να εξομολογηθούμε, να γνωρίσουμε, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να ερωτευτούμε κι άλλα τέτοια ωραία και συναισθηματικά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το χειμώνα είδα μεγάλη μιζέρια από πολύ κόσμο- και από μένα, βέβαια , μαζί. Αλλά τώρα άλλη εποχή, άλλοι στόχοι, άλλη διάθεση. Έτσι είναι.
Καλό μεσημέρι και καλή συνέχεια σε όλους!
So, ήρθε η άνοιξη. Σαν να πέρασε γρήγορα ο χειμώνας φέτος ή εμένα μου φάνηκε; Να τώρα, Τσικνοπέμπτη, απόκριες και πάει λέγοντας. Θα μου πεις, παίξει να ρίξει κανένα χιόνι λίγο αργότερα, αλλά εμείς αισιοδοξούμε! Είναι ωραίο να'χει πλέον λιγότερο κρύο και για πρακτικούς λόγους (aka θέρμανση). Να φύγει τουλάχιστον ένα βάρος γιατί κατά τα άλλα μέχρι να βρω λεφτά να πληρώσω τον ένα λογαριασμό, έρχεται ο επόμενος και πάει λέγοντας. Καταντά τρομακτικό!
Η άνοιξη είναι επίσης μια αγαπημένη εποχή. Ο τόπος ανθίζει, η μέρα μεγαλώνει, βόλτες με άνεση στα όμορφα σοκάκια, τη λίμνη και το κάστρο, καφές στον ήλιο με το να μην πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα από το φοιτητόκοσμο κι είναι και το πρόγραμμα του εαρινού εξαμήνου λιγάκι πιο χαλαρό και βρίσκω πραγματικά καταπληκτικό πως τρία από τα μαθήματα (τουλάχιστον από όσο έχουμε κάνει ως τώρα, διότι είμαστε ακόμα στην αρχή) μου αρέσουν πραγματικά πάρα πολύ. Όσον αφορά την προηγούμενη εξεταστική, εκτός του ότι τα μαθήματα βγαίνουν με ρυθμούς χελώνας, με όσα βγήκαν δεν ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Το καλό είναι πως σε αυτά που πέρασα, πέρασα με καλούς βαθμούς. Τώρα για τα άλλα, το κακό είναι γενικό και παρηγοριόμαστε κάπως έτσι.
Πάντως με τέτοια ομορφιά τριγύρω, εφόσον στη ζωή σου έχεις τα τυπικά , θα'ναι παράξενο να μην έχεις μια καλή, ανεβασμένη διάθεση. Εγώ το λέω και το ξαναλέω : αισιοδοξία. Ίσως με αυτήν να μην καταφέρνεις τίποτα το συγκλονιστικό, μα πιστεύω πως ούτε με την απαισιοδοξία πετυχαίνεις κάτι. Οπότε καλύτερα να σκέφτεται κανείς θετικά. Τέλος πάντων, νομίζω πως ό,τι δεν μπορέσαμε να το κάνουμε το χειμώνα, ίσως μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε τώρα- αστρικά, βέβαια , δε ξέρω τι γίνεται. Να διεκδικήσουμε, να κυνηγήσουμε, να εξομολογηθούμε, να γνωρίσουμε, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να ερωτευτούμε κι άλλα τέτοια ωραία και συναισθηματικά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το χειμώνα είδα μεγάλη μιζέρια από πολύ κόσμο- και από μένα, βέβαια , μαζί. Αλλά τώρα άλλη εποχή, άλλοι στόχοι, άλλη διάθεση. Έτσι είναι.
Καλό μεσημέρι και καλή συνέχεια σε όλους!
Κου-Κου!
Ξέρω, εξαφανίστηκα εντελώς! Είμαι επιεικώς απαράδεκτη! Μεγάλη ιστορία το πως και το γιατί που λογικά θα τη ξετυλίξω με το γνωστό μου γλαφυρό τρόπο (αχμ αχμ) μέσα στις επόμενες ημέρες. Προς το παρόν, επειδή το οφείλω , στην ακόλουθη ανάρτηση θέλω να ευχαριστήσω την αγαπημένη Love addict για το βραβείο που μου προσέφερε πριν από λίγες ημέρες! Σύμφωνα μ'αυτό θα πρέπει να πω 11 πράγματα για τον εαυτό μου κι έπειτα να προσφέρω με τη σειρά μου το βραβείο σε άλλους 11 bloggers! Ας τα πάρουμε με τη σειρά...
1)Μιλάω πολύ. Νομίζω πως όποιος με γνωρίζει καλά, όταν με φέρνει στο νου του , είναι από τα πρώτα πράγματα που σκέφτεται για εμένα. Μιλάω πολύ, γρήγορα, ''πηδάω'' από το ένα θέμα στο άλλο, κάνω συνειρμούς, πολλές περιγραφές, βάζω σάλτσες στις αφηγήσεις μου, κάνω έντονες χειρονομίες και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όλως περιέργως κανείς δεν με έχει δείρει ακόμα, ορισμένοι το βρίσκουν γοητευτικό, χαριτωμένο ή κάτι (δε ξέρω γιατί) και δείχνουν να με ακούνε με ευχαρίστηση.
2)Έχω χιούμορ. Θα πεις, καλά μόνη σου τα λες; Όχι, κατά γενική ομολογία έχω χιούμορ. Αυτοσαρκάζομαι, δεν ειρωνεύομαι με τρόπο άσχημο, αλλά κάνω πλάκα με όλους και με όλα. Ορισμένες φορές μπορεί και να το παρακάνω, αλλά επειδή χαμογελάω, δεν παρεξηγούμαι. Με το χιούμορ έχω σπάσει άπειρες φορές τον πάγο με κάποιον που δε γνωρίζω καλά, είναι ομολογουμένως κάτι χρήσιμο.
3)Βρίσκω σχεδόν σε όλα την ευχάριστη πλευρά. Για τους γνήσιους απαισιόδοξους φίλους μου αυτό καταντά εκνευριστικό. Αλλά έχω τη τάση -και ξέρω πως το κάνω κυρίως για μένα- να βρίσκω σε όλα κάτι το ευχάριστο. Αυτό το κάνω κυρίως για να με παρηγορώ, να βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω, να μην μιζεριάζω, να μην τα παρατάω. Κάτι σαν το ''Κάθε εμπόδιο για καλό'' που το'χω πει ουκ ολίγες φορές. Με έχουν αποκαλέσει από αισιόδοξη ως χαζοχαρούμενη.
4)Αφήνω τα πάντα στην μέση. Αυτό είναι κακό κι έχει να κάνει με το ότι βαριέμαι εύκολα. Από μικρή ξεκινούσα διάφορες δραστηριότητες τις οποίες στην μέση της χρονιάς τις βαριόμουν και τις εγκατέλειπα. Μια τρύπα στο νερό. Πέρασα από πολλά κι έμαθα ελάχιστα. Αυτό το συνεχίζω και τώρα σε άλλο βαθμό. Ξεκινώ να γράφω κάτι, μια ιστορία για παράδειγμα και την παρατάω στην μέση επειδή μου έρχεται μια καλύτερη ιδέα που μου φαίνεται καλύτερη από την προηγούμενη. Είμαι λίγο ό,τι να'ναι σε αυτό το θέμα.
5)Είμαι αέρα-πατέρα. Τουτέστιν παίρνω πολύ λίγα πράγματα στα σοβαρά. Πάντοτε σε ό,τι αφορά εμένα βέβαια. Δεν έχω μετανιώσει για καμία πράξη μου (σχεδόν) μόνο και μόνο επειδή δεν παίρνω τη ζωή μου ιδιαίτερα στα σοβαρά. Φέρομαι όπως μου έρθει, είμαι πολύ αυθόρμητη, αρκετά συναισθηματική και δεν κινούμαι ούτε βάσει λογικής ούτε βάσει ενστίκτου όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι. Κινούμαι όπως μου κατέβει εκείνη την ώρα. Δε σκέφτομαι από πριν πράγματα που θέλω να κάνω ή να πω και αυτό βέβαια πολλές φορές έχει αποβεί μοιραίο. Θα'λεγα πως είμαι λίγο φλου σε κάτι τέτοια θέματα. Ε, μετά μπορεί να μου ρίξω κανένα φάσκελο αλλά ως εκεί, μη φανταστείτε πως κάθομαι να κάνω σοβαρότερο απολογισμό των πράξεων μου και των συνέπειών τους.
6)Είμαι πραγματικά κακή νοικοκυρά. Ίσως και άθλια! Εν αντιθέσει με την έρμη την μάνα μου που μια κόρη έβγαλε κι έλαχε να γίνω έτσι. Όταν περιμένω κόσμο θα συμμαζέψω οπωσδήποτε, αλλά όταν είμαι μόνη μου όχι. Μ'αρέσει πολύ η ακαταστασία, ενώ η απόλυτη τάξη θα'λεγα πως με τρομάζει και με ξενερώνει. Θεωρώ πως το σπίτι δείχνει σε μεγάλο βαθμό και το χάος του χαρακτήρα μου. Στην μαγειρική τα καταφέρνω καλύτερα αλλά και πάλι θα κάτσω να μαγειρέψω με μεράκι μόνο αν είναι να το κάνω για άλλους. Εμένα δεν με έχω και σε μεγάλη υπόληψη σε κάτι τέτοια θέματα.
7)Όταν είμαι ερωτευμένη, πέφτω σε κατάθλιψη. Φταίνε σίγουρα και οι έως τώρα επιλογές μου ή σε άλλες περιπτώσεις και τα παιχνίδια της τύχης, αλλά όταν ερωτεύομαι γίνομαι πολύ μελό. Με πιάνει μια θλίψη, κλείνομαι λίγο στον εαυτό μου, δε τρώω, διαβάζω ερωτικά ποιήματα σκεπτόμενη το αντικείμενο του πόθου, κλαίω με τραγούδια και περνάω συνέχεια φάσεις. Άλλοτε πάλι με πιάνει το χαζοχαρούμενο μου και δε βγάζει άνθρωπος άκρη μαζί μου. Πάντως, η εποχή των ερώτων, δεν είναι ποτέ μια καλή εποχή για μένα. Το ζω ρε παιδί μου!
8)Όταν ήμουν 13 ετών διάβασα Καρυωτάκη κι ένιωσα λες και μου ανοίχτηκε ένας αλλόκοτος παράδεισος. Επιχείρησα να διαβάσω ''Άμλετ'' , δεν το πάλεψα και το γύρισα στο ''Λεωφορείο ο Πόθος''. Λάτρεψα έτσι το θέατρο. Γενικώς, στα 13 μου ανακάλυψα πολλά σε τέτοιο επίπεδο, τη θεωρώ σημαδιακή ηλικία. Αργότερα αγάπησα εξ ίσου Καβάφη, Λειβαδίτη, Καββαδία και άλλους πολλούς. Αλλά οι πρώτες αγάπες, γαμώτο μου, έχουν πάντοτε κάτι παραπάνω. Σε επίπεδο μουσικής ο πρώτος συνθέτης που ''λάτρεψα'' ήταν ο Χατζιδάκις και παραμένει κορυφή για μένα.
9)Απεχθάνομαι το σύνδρομο της κουλτούρας που μας έχει βαρέσει τελευταίως. Δε λάτρεψα κανένα είδος περισσότερο από το ελληνικό ροκ, γι'αυτό είμαι σίγουρη. Ακούω κι ''έντεχνα'' (ατυχής όρος) από κει κι έπειτα. Αλλά και low bap (active member) ή hip-hop (ff.c βέβαια και Ραψωδό λιγότερο). Όμως σιχαίνομαι την κουλτούρα που'χει βαρέσει τελευταία πολλούς στο θέμα της έντεχνης μουσικής. Μποφίλιου, Χαρούλης και δε συμμαζεύεται (που τους ακούω βέβαια διότι έτερον εκάτερον). Από την άλλη εγώ δεν έχω πρόβλημα βέβαια, εάν τύχει λόγω συνθηκών ή παρέας, να ακούω και λαικά ή σουξέ της εποχής, χωρίς μετά να νιώθω μίασμα ή κάτι όπως λένε πολλοί γνωστοί μου. Επίσης στον κινηματογράφο δεν μου'κατσε ποτέ καλά ο Αγγελόπουλος ούτε οι ταινίες σκηνοθετών σε -όφσκι.
10)Είμαι ανοργάνωτη. Δυσκολεύομαι στο να θέτω ένα πρόγραμμα ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Δηλαδή ακόμα και αν σημειώσω 10 πράγματα σε ένα χαρτί, ώστε να τα έχω μπροστά μου μπας και τα κάνω, είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο πως δε θα κάνω ούτε τα μισά. Για την ακρίβεια η πρώτη και η τελευταία φορά που οργανώθηκα συνειδητά στη ζωή μου, ήταν τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες. Αν και μάλλον δεν έκανα και τίποτα σημαντικό πέρα από μια τρύπα στο νερό.
11)Είμαι επιρρεπής σε πάθη κι εξαρτήσεις. Δε έχω ιδέα αν έχει να κάνει με αδυναμία χαρακτήρα ή κάτι, πάντως ως γεγονός αληθεύει. Μπορώ να εξαρτηθώ εύκολα από καφεΐνη, αλκοόλ, τσιγάρο αν με αφήσω λάσκα. Το χειρότερο είναι πως εξαρτιέμαι εύκολα και από άτομα. Το καλό είναι πως μάλλον δεν είμαι και τόσο σοβαρά, αφού αναγνωρίζω αυτή μου την αδυναμία -ας το πούμε- και πως επειδή με ξέρω, ξέρω και στο περίπου τι πρέπει να αποφεύγω. Φαντάζομαι πως εγώ δεν πρέπει καν να περάσω έξω από καζίνο, θα'ναι για μένα μια καταστροφή.
Θα έδινα κι εγώ βραβεία αλλά εκτός του ότι έχω αποσυντονιστεί λόγω της μακράς απουσίας μου (βεβαίως κάποιες αγάπες είναι στάνταρ), απόψε ο blogger κολλάει άγρια κι έχω φορτώσει ολίγον τι. Καλώς σας ξαναβρήκα κι ελπίζω να μη ξαναχαθώ - εξαρτάται πολύ από τις συνθήκες και τη διάθεση-. Κυρίως έγραψα αυτά τα 11 πράγματα, ώστε να ευχαριστήσω τη Love Addict για το βραβείο της. Μπορεί να χάνομαι, αλλά δεν είμαι και μουλάρα μωρέ!
Φιλιά πολλά!
1)Μιλάω πολύ. Νομίζω πως όποιος με γνωρίζει καλά, όταν με φέρνει στο νου του , είναι από τα πρώτα πράγματα που σκέφτεται για εμένα. Μιλάω πολύ, γρήγορα, ''πηδάω'' από το ένα θέμα στο άλλο, κάνω συνειρμούς, πολλές περιγραφές, βάζω σάλτσες στις αφηγήσεις μου, κάνω έντονες χειρονομίες και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όλως περιέργως κανείς δεν με έχει δείρει ακόμα, ορισμένοι το βρίσκουν γοητευτικό, χαριτωμένο ή κάτι (δε ξέρω γιατί) και δείχνουν να με ακούνε με ευχαρίστηση.
2)Έχω χιούμορ. Θα πεις, καλά μόνη σου τα λες; Όχι, κατά γενική ομολογία έχω χιούμορ. Αυτοσαρκάζομαι, δεν ειρωνεύομαι με τρόπο άσχημο, αλλά κάνω πλάκα με όλους και με όλα. Ορισμένες φορές μπορεί και να το παρακάνω, αλλά επειδή χαμογελάω, δεν παρεξηγούμαι. Με το χιούμορ έχω σπάσει άπειρες φορές τον πάγο με κάποιον που δε γνωρίζω καλά, είναι ομολογουμένως κάτι χρήσιμο.
3)Βρίσκω σχεδόν σε όλα την ευχάριστη πλευρά. Για τους γνήσιους απαισιόδοξους φίλους μου αυτό καταντά εκνευριστικό. Αλλά έχω τη τάση -και ξέρω πως το κάνω κυρίως για μένα- να βρίσκω σε όλα κάτι το ευχάριστο. Αυτό το κάνω κυρίως για να με παρηγορώ, να βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω, να μην μιζεριάζω, να μην τα παρατάω. Κάτι σαν το ''Κάθε εμπόδιο για καλό'' που το'χω πει ουκ ολίγες φορές. Με έχουν αποκαλέσει από αισιόδοξη ως χαζοχαρούμενη.
4)Αφήνω τα πάντα στην μέση. Αυτό είναι κακό κι έχει να κάνει με το ότι βαριέμαι εύκολα. Από μικρή ξεκινούσα διάφορες δραστηριότητες τις οποίες στην μέση της χρονιάς τις βαριόμουν και τις εγκατέλειπα. Μια τρύπα στο νερό. Πέρασα από πολλά κι έμαθα ελάχιστα. Αυτό το συνεχίζω και τώρα σε άλλο βαθμό. Ξεκινώ να γράφω κάτι, μια ιστορία για παράδειγμα και την παρατάω στην μέση επειδή μου έρχεται μια καλύτερη ιδέα που μου φαίνεται καλύτερη από την προηγούμενη. Είμαι λίγο ό,τι να'ναι σε αυτό το θέμα.
5)Είμαι αέρα-πατέρα. Τουτέστιν παίρνω πολύ λίγα πράγματα στα σοβαρά. Πάντοτε σε ό,τι αφορά εμένα βέβαια. Δεν έχω μετανιώσει για καμία πράξη μου (σχεδόν) μόνο και μόνο επειδή δεν παίρνω τη ζωή μου ιδιαίτερα στα σοβαρά. Φέρομαι όπως μου έρθει, είμαι πολύ αυθόρμητη, αρκετά συναισθηματική και δεν κινούμαι ούτε βάσει λογικής ούτε βάσει ενστίκτου όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι. Κινούμαι όπως μου κατέβει εκείνη την ώρα. Δε σκέφτομαι από πριν πράγματα που θέλω να κάνω ή να πω και αυτό βέβαια πολλές φορές έχει αποβεί μοιραίο. Θα'λεγα πως είμαι λίγο φλου σε κάτι τέτοια θέματα. Ε, μετά μπορεί να μου ρίξω κανένα φάσκελο αλλά ως εκεί, μη φανταστείτε πως κάθομαι να κάνω σοβαρότερο απολογισμό των πράξεων μου και των συνέπειών τους.
6)Είμαι πραγματικά κακή νοικοκυρά. Ίσως και άθλια! Εν αντιθέσει με την έρμη την μάνα μου που μια κόρη έβγαλε κι έλαχε να γίνω έτσι. Όταν περιμένω κόσμο θα συμμαζέψω οπωσδήποτε, αλλά όταν είμαι μόνη μου όχι. Μ'αρέσει πολύ η ακαταστασία, ενώ η απόλυτη τάξη θα'λεγα πως με τρομάζει και με ξενερώνει. Θεωρώ πως το σπίτι δείχνει σε μεγάλο βαθμό και το χάος του χαρακτήρα μου. Στην μαγειρική τα καταφέρνω καλύτερα αλλά και πάλι θα κάτσω να μαγειρέψω με μεράκι μόνο αν είναι να το κάνω για άλλους. Εμένα δεν με έχω και σε μεγάλη υπόληψη σε κάτι τέτοια θέματα.
7)Όταν είμαι ερωτευμένη, πέφτω σε κατάθλιψη. Φταίνε σίγουρα και οι έως τώρα επιλογές μου ή σε άλλες περιπτώσεις και τα παιχνίδια της τύχης, αλλά όταν ερωτεύομαι γίνομαι πολύ μελό. Με πιάνει μια θλίψη, κλείνομαι λίγο στον εαυτό μου, δε τρώω, διαβάζω ερωτικά ποιήματα σκεπτόμενη το αντικείμενο του πόθου, κλαίω με τραγούδια και περνάω συνέχεια φάσεις. Άλλοτε πάλι με πιάνει το χαζοχαρούμενο μου και δε βγάζει άνθρωπος άκρη μαζί μου. Πάντως, η εποχή των ερώτων, δεν είναι ποτέ μια καλή εποχή για μένα. Το ζω ρε παιδί μου!
8)Όταν ήμουν 13 ετών διάβασα Καρυωτάκη κι ένιωσα λες και μου ανοίχτηκε ένας αλλόκοτος παράδεισος. Επιχείρησα να διαβάσω ''Άμλετ'' , δεν το πάλεψα και το γύρισα στο ''Λεωφορείο ο Πόθος''. Λάτρεψα έτσι το θέατρο. Γενικώς, στα 13 μου ανακάλυψα πολλά σε τέτοιο επίπεδο, τη θεωρώ σημαδιακή ηλικία. Αργότερα αγάπησα εξ ίσου Καβάφη, Λειβαδίτη, Καββαδία και άλλους πολλούς. Αλλά οι πρώτες αγάπες, γαμώτο μου, έχουν πάντοτε κάτι παραπάνω. Σε επίπεδο μουσικής ο πρώτος συνθέτης που ''λάτρεψα'' ήταν ο Χατζιδάκις και παραμένει κορυφή για μένα.
9)Απεχθάνομαι το σύνδρομο της κουλτούρας που μας έχει βαρέσει τελευταίως. Δε λάτρεψα κανένα είδος περισσότερο από το ελληνικό ροκ, γι'αυτό είμαι σίγουρη. Ακούω κι ''έντεχνα'' (ατυχής όρος) από κει κι έπειτα. Αλλά και low bap (active member) ή hip-hop (ff.c βέβαια και Ραψωδό λιγότερο). Όμως σιχαίνομαι την κουλτούρα που'χει βαρέσει τελευταία πολλούς στο θέμα της έντεχνης μουσικής. Μποφίλιου, Χαρούλης και δε συμμαζεύεται (που τους ακούω βέβαια διότι έτερον εκάτερον). Από την άλλη εγώ δεν έχω πρόβλημα βέβαια, εάν τύχει λόγω συνθηκών ή παρέας, να ακούω και λαικά ή σουξέ της εποχής, χωρίς μετά να νιώθω μίασμα ή κάτι όπως λένε πολλοί γνωστοί μου. Επίσης στον κινηματογράφο δεν μου'κατσε ποτέ καλά ο Αγγελόπουλος ούτε οι ταινίες σκηνοθετών σε -όφσκι.
10)Είμαι ανοργάνωτη. Δυσκολεύομαι στο να θέτω ένα πρόγραμμα ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Δηλαδή ακόμα και αν σημειώσω 10 πράγματα σε ένα χαρτί, ώστε να τα έχω μπροστά μου μπας και τα κάνω, είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο πως δε θα κάνω ούτε τα μισά. Για την ακρίβεια η πρώτη και η τελευταία φορά που οργανώθηκα συνειδητά στη ζωή μου, ήταν τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες. Αν και μάλλον δεν έκανα και τίποτα σημαντικό πέρα από μια τρύπα στο νερό.
11)Είμαι επιρρεπής σε πάθη κι εξαρτήσεις. Δε έχω ιδέα αν έχει να κάνει με αδυναμία χαρακτήρα ή κάτι, πάντως ως γεγονός αληθεύει. Μπορώ να εξαρτηθώ εύκολα από καφεΐνη, αλκοόλ, τσιγάρο αν με αφήσω λάσκα. Το χειρότερο είναι πως εξαρτιέμαι εύκολα και από άτομα. Το καλό είναι πως μάλλον δεν είμαι και τόσο σοβαρά, αφού αναγνωρίζω αυτή μου την αδυναμία -ας το πούμε- και πως επειδή με ξέρω, ξέρω και στο περίπου τι πρέπει να αποφεύγω. Φαντάζομαι πως εγώ δεν πρέπει καν να περάσω έξω από καζίνο, θα'ναι για μένα μια καταστροφή.
Θα έδινα κι εγώ βραβεία αλλά εκτός του ότι έχω αποσυντονιστεί λόγω της μακράς απουσίας μου (βεβαίως κάποιες αγάπες είναι στάνταρ), απόψε ο blogger κολλάει άγρια κι έχω φορτώσει ολίγον τι. Καλώς σας ξαναβρήκα κι ελπίζω να μη ξαναχαθώ - εξαρτάται πολύ από τις συνθήκες και τη διάθεση-. Κυρίως έγραψα αυτά τα 11 πράγματα, ώστε να ευχαριστήσω τη Love Addict για το βραβείο της. Μπορεί να χάνομαι, αλλά δεν είμαι και μουλάρα μωρέ!
Φιλιά πολλά!
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013
Θα'θελα
Έλλειψη έμπνευσης. Κακή διάθεση. Δε ξέρω τι να γράψω. Κάθε μέρα κάτι ξεκινώ, έπειτα πάλι το διαγράφω. Κατήντησα κι εγώ μια Πηνελόπη. Κούραση, εξάντληση , κακός ύπνος. Δυο μαθήματα ακόμα. Βιβλία, μεταφράσεις, φυλλάδια, σημειώσεις, υποσημειώσεις. Φυλακή. Απουσία. Φτωχές κουβέντες. Άδειες ''ελεύθερες'' σχέσεις. Πονεμένα βλέμματα. Ψεύτικα χαμόγελα. ΠΙΚΡΑ. Αυτά τα ολίγα.
Ξέρεις τι θα γούσταρα; Να κλείσουμε τα βαριά, δυσνόητα βιβλία και να τα αφήσουμε άτακτα στη βιβλιοθήκη. Να διπλώσουμε τα φυλλάδια βιαστικά και να τα κρύψουμε μέσα σε τετράδια. Κι έπειτα να σβήσουμε εκείνη τη λάμπα που κάθε νύχτα καίει ατέλειωτα και να μείνουμε στο σκοτάδι. Μήπως κι έτσι πούμε την αλήθεια μας. Να πιούμε μαζί λίγο κρασί, όχι για να μεθύσουμε, ίσα για να ζαλιστούμε, να χαμογελάσουμε μωρέ λιγάκι. Όχι άλλους καφέδες που τσιτώνουν τα νεύρα μας, όχι άλλα τσιγάρα που βράζουν τα σωθικά μας και βραχνιάζουν τις φωνές μας. Να κάνουμε έρωτα στα σανίδια κι έξω, μια καταιγίδα να μας λυτρώνει. Όχι άλλη μοναξιά, όχι άλλες απελπισμένες σκέψεις. Είναι απλά τα πράγματα. Έρωτας ή τίποτα. Εσύ ή κανένας.
Και τα πρωϊνά να ανοίγουμε τα παράθυρα διάπλατα , να μπαίνει φως ή βροχή και κρύος αέρας. Να καθαρίζουν τα δωμάτια, τα μυαλά και οι ψυχές μας. Να χάνονται τα όποια απομεινάρια, να φαίνεται πως μία νέα μέρα αρχίζει, κάτι άλλο ξεκινά. Εκεί είναι η ομορφιά κι όχι στο να ξυπνάμε σαν πτώματα, να κινούμαστε σαν ρομπότ, να ανοίγουμε τις πόρτες για λίγο, έτσι για να ξεμυρίσει και να αδειάζουμε τασάκια, μόνο και μόνο για να τα ξαναγεμίσουμε μέσα στη θλίψη που θα ακολουθήσει.
Θα'θελα να κάνουμε μια βόλτα μαζί , κάπου έξω. Όχι στο πολύβουο κέντρο, αλλά να, κάπου με δέντρα. Να βλέπουμε τον ήλιο, να'χει ησυχία και η ατμόσφαιρα να'ναι καθαρή. Να μην μας κυνηγά ο χρόνος, να'χουμε ώρα απεριόριστη μπροστά μας. Να'χουμε αφήσει πίσω μας όλα τα προβλήματα, να μην έχουμε άγχος ή αγωνίες. Να αισθανόμαστε πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο, τίποτα παραπάνω. Ξέρεις, κάπως έτσι θα'νιωθα ελεύθερη. Ναι, αν ήμουν μαζί σου, θα ήμουν ελεύθερη. Ίσως να φαίνεται οξύμωρο. Δεν είναι όμως. Οι σχέσεις οι τάχα ελεύθερες χωρίς συναίσθημα ανέκαθεν αποτελούσαν για μένα μεγάλη φυλακή. Ο έρωτας όμως δε γίνεται να φυλακίζει, δεν είναι στη φύση του.
Θα'θελα να κάνω γενικώς απλά πράγματα. Να πηγαίνω σε συναυλίες, να καλώ στο σπίτι φίλους μου, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για αυτούς, να συζητάμε αληθινά και να μη κρυβόμαστε πίσω απ'το δάχτυλό μας, να μην ντρεπόμαστε για τις επιλογές μας, να'χουμε το θάρρος να διεκδικούμε, να μην είμαστε τόσο εγωιστές, να λέμε την άποψή μας όποια και αν είναι αυτή, να νοιαζόμαστε αυτούς που αγαπάμε, να'μαστε εκεί για αυτούς, να μη φεύγουμε στα ζόρια αλλά τότε να επιμένουμε περισσότερο.
Ξέρεις κάτι μάτια μου; Όλα αυτά είναι στο χέρι μας.
Απορώ γιατί τα κάνουμε τόσο δύσκολα.
Ξέρεις τι θα γούσταρα; Να κλείσουμε τα βαριά, δυσνόητα βιβλία και να τα αφήσουμε άτακτα στη βιβλιοθήκη. Να διπλώσουμε τα φυλλάδια βιαστικά και να τα κρύψουμε μέσα σε τετράδια. Κι έπειτα να σβήσουμε εκείνη τη λάμπα που κάθε νύχτα καίει ατέλειωτα και να μείνουμε στο σκοτάδι. Μήπως κι έτσι πούμε την αλήθεια μας. Να πιούμε μαζί λίγο κρασί, όχι για να μεθύσουμε, ίσα για να ζαλιστούμε, να χαμογελάσουμε μωρέ λιγάκι. Όχι άλλους καφέδες που τσιτώνουν τα νεύρα μας, όχι άλλα τσιγάρα που βράζουν τα σωθικά μας και βραχνιάζουν τις φωνές μας. Να κάνουμε έρωτα στα σανίδια κι έξω, μια καταιγίδα να μας λυτρώνει. Όχι άλλη μοναξιά, όχι άλλες απελπισμένες σκέψεις. Είναι απλά τα πράγματα. Έρωτας ή τίποτα. Εσύ ή κανένας.
Και τα πρωϊνά να ανοίγουμε τα παράθυρα διάπλατα , να μπαίνει φως ή βροχή και κρύος αέρας. Να καθαρίζουν τα δωμάτια, τα μυαλά και οι ψυχές μας. Να χάνονται τα όποια απομεινάρια, να φαίνεται πως μία νέα μέρα αρχίζει, κάτι άλλο ξεκινά. Εκεί είναι η ομορφιά κι όχι στο να ξυπνάμε σαν πτώματα, να κινούμαστε σαν ρομπότ, να ανοίγουμε τις πόρτες για λίγο, έτσι για να ξεμυρίσει και να αδειάζουμε τασάκια, μόνο και μόνο για να τα ξαναγεμίσουμε μέσα στη θλίψη που θα ακολουθήσει.
Θα'θελα να κάνουμε μια βόλτα μαζί , κάπου έξω. Όχι στο πολύβουο κέντρο, αλλά να, κάπου με δέντρα. Να βλέπουμε τον ήλιο, να'χει ησυχία και η ατμόσφαιρα να'ναι καθαρή. Να μην μας κυνηγά ο χρόνος, να'χουμε ώρα απεριόριστη μπροστά μας. Να'χουμε αφήσει πίσω μας όλα τα προβλήματα, να μην έχουμε άγχος ή αγωνίες. Να αισθανόμαστε πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο, τίποτα παραπάνω. Ξέρεις, κάπως έτσι θα'νιωθα ελεύθερη. Ναι, αν ήμουν μαζί σου, θα ήμουν ελεύθερη. Ίσως να φαίνεται οξύμωρο. Δεν είναι όμως. Οι σχέσεις οι τάχα ελεύθερες χωρίς συναίσθημα ανέκαθεν αποτελούσαν για μένα μεγάλη φυλακή. Ο έρωτας όμως δε γίνεται να φυλακίζει, δεν είναι στη φύση του.
Θα'θελα να κάνω γενικώς απλά πράγματα. Να πηγαίνω σε συναυλίες, να καλώ στο σπίτι φίλους μου, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για αυτούς, να συζητάμε αληθινά και να μη κρυβόμαστε πίσω απ'το δάχτυλό μας, να μην ντρεπόμαστε για τις επιλογές μας, να'χουμε το θάρρος να διεκδικούμε, να μην είμαστε τόσο εγωιστές, να λέμε την άποψή μας όποια και αν είναι αυτή, να νοιαζόμαστε αυτούς που αγαπάμε, να'μαστε εκεί για αυτούς, να μη φεύγουμε στα ζόρια αλλά τότε να επιμένουμε περισσότερο.
Ξέρεις κάτι μάτια μου; Όλα αυτά είναι στο χέρι μας.
Απορώ γιατί τα κάνουμε τόσο δύσκολα.
Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013
Οι πενήντα αποχρώσεις της ανοησίας
Το ξέρω πως έχω χαθεί άλλα ένεκα η εξεταστική! Και το πόσο βαριέμαι να διαβάσω δεν περιγράφεται φίλτατε αναγνώστα! Αν δηλαδή στην εξεταστική του εαρινού βαριόμουν πολύ , αυτό που μου συμβαίνει τώρα δεν υπάρχουν λόγια να στο εξηγήσω. Έχω περιέλθει σε μία κατάσταση άκρως τραγική διότι και το εξάμηνο αυτό είναι , θα τολμούσα να πω , μεγάλο παλούκι. Παράξενοι καθηγητές, μεγάλη ύλη, αίσχος οι ημερομηνίες, καταχνιά έξω, παγωνιά μέσα, διάθεση μέτρια, τέτοια όμορφα! Anyway, χθες έδωσα το πρώτο μάθημα, μπορώ να πω πως τα πήγα καλά, όμως οι μεγάλες ουρές των παλαιών φοιτητών που το χρωστάνε με κάνουν να είμαι φειδωλή στα λόγια μου. Μεθαύριο, ημέρα Δευτέρα, γράφω ξανά.
Άλλο θέμα τώρα! Κάτι μέρες πριν, παιδιά μου , μια συμφοιτήτρια με μέτριο IQ (είχα μια αμφιβολία αλλά μετά τα τελευταία πείστηκα)μου πρότεινε να διαβάσω ένα αίσχος που έχει την μορφή βιβλίου και φέρει τον τίτλο ''Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι''. Φυσικά και το είχα ακουστά και γνώριζα πως κάνει μεγάλο σουξέ (ξεπέρασε σου λέει ''Χάρι Πότερ'' και όποιες άλλες εκδοτικές επιτυχίες) ωστόσο , να πω την αλήθεια , δεν είχα μπει και στο τριπάκι να το διαβάσω. Ποτέ δεν πηγαίνω με το ρεύμα σε ό,τι αφορά βιβλία, ταινίες ή cd διότι (από εμπειρία) τις περισσότερες φορές δεν αξίζουν τον κόπο. Anyway, τη συγκεκριμένη την είδα πολύ ενθουσιασμένη και άρχισε τα ''Δεν έχω διαβάσει ωραιότερο βιβλίο'' και τα ''Ω, τι χαρακτήρες, τι πλοκή , τι πένα!'' και πετάχτηκαν και κάτι άλλες συναδέλφισσες και άρχισαν να πλέκουν ένα σωρό εγκώμια και που να χέσω τη φιλολογία μας με έψησαν να το αγοράσω.(Ευτυχώς όχι από συνοικιακό βιβλιοπωλείο διότι δε θα'χα μούτρα να ξαναπατήσω.) Μου είχαν πει , που λέτε , πως είναι ρομαντική η ιστορία και συγκινητική κι λέω κι εγώ, ως ερωτευμένη κοπέλα , ας διαβάσω ΜΙΑ φορά στη ζωή μου ένα μυθιστόρημα με ρομάντζο.
Μιλάμε...για ΤΗΝ πατατιά! Δεν σας προειδοποιώ, σας υφιστώ την προσοχή. ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ! Και μπροστά σας το έχετε, αγνοήστε το. ΔΕΝ αξίζει. Το παράτησα στην μέση , εγώ που δεν έχω παρατήσει στην μέση ούτε καζαμία , που λέει ο λόγος. Η υπόθεση είναι μια μαλακία και μισή. Μια μέτρια,ηλίθια κοπέλα ερωτεύεται τον miss τέλειο - δισεκατομμυριούχο και πηδιούνται σαδομαζοχιστικά. ΚΑΙ ΚΑΛΑ. Διότι , ok , το ψυλλιάστηκα από την αρχή πως η υπόθεση είναι μπλόφα. Αλλά λέω, τουλάχιστον, θα'χει τσόντα. Άρλεκιν ρε γαμώτο ΕΣΤΩ! ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Οι περιγραφές ήταν σαν να βλέπεις σκηνή σεξ σε σαπουνόπερα. Πώς το κάνανε και πώς ερχόταν αυτή σε οργασμό (γιατί ερχόταν συνεχώς) χαμπάρι δεν πήρα. Όσο για το σαδομαζοχισμό...το αντιμετώπισε πολύ ρηχά το θεματάκι η ''συγγραφέας''. Επίσης το βιβλιαράκι είναι τρελά προσβλητικό για τις γυναίκες, ούτε οι διαθήκες έτσι! Τέλος πάντων ας μην το αναλύσω άλλο. Είναι για τον πέοντα! Κλαίω για τα λεφτάκια μου και την ηλιθιότητα που βασιλεύει δίπλα μου. Δώσε Θεέ, αν υπάρχεις , τη ρημάδα τη φώτιση καμιάν ώρα γιατί δε μας βλέπω καλά! ΑΥΤΗ πάντως έγινε πλούσια. Δες εμάς που το παίζουμε υπεράνω. Στα διάλα πια!
Άλλο! Έρχεται η συγκλονιστική στιγμή στη ζωή του κάθε φοιτητή που συνειδητοποιεί πως άλλο ντελίβερι και άλλο μακαρόνι δε λέει, διότι έχουμε και μια γραμμή να κοιτάξουμε. Αλλά και πόση σαλάτα και πόσο γιαούρτι να φας; Καταλαβαίνεις πως πρέπει να μαγειρέψεις και κάτι άλλο. Έστω να ξεπαγώσεις. Ανοίγεις κατάψυξη; Άδεια. Ψυγείο; Τα ίδια. Τσέπες; Σε παρόμοια κατάσταση. Ανοίγεις ντουλάπι, βρίσκεις ρύζι, το βράζεις και τρως. Βράσε ρύζι, ναι! Όλα αυτά έγιναν χθες το ξημέρωμα που συνειδητοποίησα έπειτα από ξυδοκατάσταση έξω πως με έχει κόψει η λόρδα. Τηλεφώνησα και στο Γιώργο (ένα συμφοιτητή μου) και του τα είπα και μου απάντησε πως ok, δεν πειράζει αν δεν κάνω πίτες, αρκεί να κάνω καλές *μπιπ*. Ναι, απορώ με το επίπεδό μας. Anyway, είπε να πάμε να ψωνίσουμε μαζί στο super market σήμερα, διότι και αυτός δεν είχε τίποτις. Πήγαμε, ψωνίσαμε, κάτι πήρα για να γεμίσω το νοικοκυριό μου αλλά ο Γιώργος πήρε ένα κάρο άχρηστα πράγματα. Π.χ αλεύρι. Τον ρωτάω ''Τι το θες; Κιοφτέδες θα φτιάξεις;'' και μου απάντησε με το ύφος το πολύξερο ''Κάθε σπιτικό πρέπει να'χει αλεύρι.'' Και τα λέει αυτά ο άνθρωπος που επιχείρησε ΜΙΑ φορά να τηγανίσει αυγά και έκανε την κουζίνα του σαν το Κόσοβο. Μια λαδερή φρίκη. Αγόρασε και αυτός ρύζι και με ρώτησε τι είδους ήταν αυτό που έφτιαξα χθες. Λέω ''Δε ξέρω, εγώ ΑΥΤΟ βρήκα!'' Μου λέει, ''Αααααα...αν δεν είναι basmati , που πας;''. Τουλάχιστον κουβαλήσαμε μαζί τα πράγματα ως το σπίτι μου.
Επίσης πρέπει να δεσμευτώ λίαν συντόμως. Με τόση ηρεμία νιώθω σαν την Πολυάννα φοιτήτρια. Παλιά έριχνα δυο-τρεις καυγάδες την ημέρα κι ερχόμουν στα ίσα μου. Τώρα με τόση καλοσύνη και χαρά νιώθω πολύ έξω από τα νερά μου. Ναι συνειδητοποιώ πως είναι κάπως περίεργο αυτό που ξεστομίζω μα με όσες σχέσεις έκανα ως τώρα (όλες με προσωπικότητες γαμάτες, όχι αστεία) μάλωναμε σαν το σκύλο με τη γάτα. Εντάξει, είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές, αλλά τις υπόλοιπες ώρες έπεφτε βρίσιμο, όχι αστεία. Τώρα, έτσι που το πάω, θα κλείσω θέση για τον παράδεισο.
Αυτά τα ολίγα!
Διότι πιθανώς και κακώς ψάχνω έναν να του μοιάζει.
Άλλο θέμα τώρα! Κάτι μέρες πριν, παιδιά μου , μια συμφοιτήτρια με μέτριο IQ (είχα μια αμφιβολία αλλά μετά τα τελευταία πείστηκα)μου πρότεινε να διαβάσω ένα αίσχος που έχει την μορφή βιβλίου και φέρει τον τίτλο ''Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι''. Φυσικά και το είχα ακουστά και γνώριζα πως κάνει μεγάλο σουξέ (ξεπέρασε σου λέει ''Χάρι Πότερ'' και όποιες άλλες εκδοτικές επιτυχίες) ωστόσο , να πω την αλήθεια , δεν είχα μπει και στο τριπάκι να το διαβάσω. Ποτέ δεν πηγαίνω με το ρεύμα σε ό,τι αφορά βιβλία, ταινίες ή cd διότι (από εμπειρία) τις περισσότερες φορές δεν αξίζουν τον κόπο. Anyway, τη συγκεκριμένη την είδα πολύ ενθουσιασμένη και άρχισε τα ''Δεν έχω διαβάσει ωραιότερο βιβλίο'' και τα ''Ω, τι χαρακτήρες, τι πλοκή , τι πένα!'' και πετάχτηκαν και κάτι άλλες συναδέλφισσες και άρχισαν να πλέκουν ένα σωρό εγκώμια και που να χέσω τη φιλολογία μας με έψησαν να το αγοράσω.(Ευτυχώς όχι από συνοικιακό βιβλιοπωλείο διότι δε θα'χα μούτρα να ξαναπατήσω.) Μου είχαν πει , που λέτε , πως είναι ρομαντική η ιστορία και συγκινητική κι λέω κι εγώ, ως ερωτευμένη κοπέλα , ας διαβάσω ΜΙΑ φορά στη ζωή μου ένα μυθιστόρημα με ρομάντζο.
Μιλάμε...για ΤΗΝ πατατιά! Δεν σας προειδοποιώ, σας υφιστώ την προσοχή. ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ! Και μπροστά σας το έχετε, αγνοήστε το. ΔΕΝ αξίζει. Το παράτησα στην μέση , εγώ που δεν έχω παρατήσει στην μέση ούτε καζαμία , που λέει ο λόγος. Η υπόθεση είναι μια μαλακία και μισή. Μια μέτρια,ηλίθια κοπέλα ερωτεύεται τον miss τέλειο - δισεκατομμυριούχο και πηδιούνται σαδομαζοχιστικά. ΚΑΙ ΚΑΛΑ. Διότι , ok , το ψυλλιάστηκα από την αρχή πως η υπόθεση είναι μπλόφα. Αλλά λέω, τουλάχιστον, θα'χει τσόντα. Άρλεκιν ρε γαμώτο ΕΣΤΩ! ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Οι περιγραφές ήταν σαν να βλέπεις σκηνή σεξ σε σαπουνόπερα. Πώς το κάνανε και πώς ερχόταν αυτή σε οργασμό (γιατί ερχόταν συνεχώς) χαμπάρι δεν πήρα. Όσο για το σαδομαζοχισμό...το αντιμετώπισε πολύ ρηχά το θεματάκι η ''συγγραφέας''. Επίσης το βιβλιαράκι είναι τρελά προσβλητικό για τις γυναίκες, ούτε οι διαθήκες έτσι! Τέλος πάντων ας μην το αναλύσω άλλο. Είναι για τον πέοντα! Κλαίω για τα λεφτάκια μου και την ηλιθιότητα που βασιλεύει δίπλα μου. Δώσε Θεέ, αν υπάρχεις , τη ρημάδα τη φώτιση καμιάν ώρα γιατί δε μας βλέπω καλά! ΑΥΤΗ πάντως έγινε πλούσια. Δες εμάς που το παίζουμε υπεράνω. Στα διάλα πια!
Άλλο! Έρχεται η συγκλονιστική στιγμή στη ζωή του κάθε φοιτητή που συνειδητοποιεί πως άλλο ντελίβερι και άλλο μακαρόνι δε λέει, διότι έχουμε και μια γραμμή να κοιτάξουμε. Αλλά και πόση σαλάτα και πόσο γιαούρτι να φας; Καταλαβαίνεις πως πρέπει να μαγειρέψεις και κάτι άλλο. Έστω να ξεπαγώσεις. Ανοίγεις κατάψυξη; Άδεια. Ψυγείο; Τα ίδια. Τσέπες; Σε παρόμοια κατάσταση. Ανοίγεις ντουλάπι, βρίσκεις ρύζι, το βράζεις και τρως. Βράσε ρύζι, ναι! Όλα αυτά έγιναν χθες το ξημέρωμα που συνειδητοποίησα έπειτα από ξυδοκατάσταση έξω πως με έχει κόψει η λόρδα. Τηλεφώνησα και στο Γιώργο (ένα συμφοιτητή μου) και του τα είπα και μου απάντησε πως ok, δεν πειράζει αν δεν κάνω πίτες, αρκεί να κάνω καλές *μπιπ*. Ναι, απορώ με το επίπεδό μας. Anyway, είπε να πάμε να ψωνίσουμε μαζί στο super market σήμερα, διότι και αυτός δεν είχε τίποτις. Πήγαμε, ψωνίσαμε, κάτι πήρα για να γεμίσω το νοικοκυριό μου αλλά ο Γιώργος πήρε ένα κάρο άχρηστα πράγματα. Π.χ αλεύρι. Τον ρωτάω ''Τι το θες; Κιοφτέδες θα φτιάξεις;'' και μου απάντησε με το ύφος το πολύξερο ''Κάθε σπιτικό πρέπει να'χει αλεύρι.'' Και τα λέει αυτά ο άνθρωπος που επιχείρησε ΜΙΑ φορά να τηγανίσει αυγά και έκανε την κουζίνα του σαν το Κόσοβο. Μια λαδερή φρίκη. Αγόρασε και αυτός ρύζι και με ρώτησε τι είδους ήταν αυτό που έφτιαξα χθες. Λέω ''Δε ξέρω, εγώ ΑΥΤΟ βρήκα!'' Μου λέει, ''Αααααα...αν δεν είναι basmati , που πας;''. Τουλάχιστον κουβαλήσαμε μαζί τα πράγματα ως το σπίτι μου.
Επίσης πρέπει να δεσμευτώ λίαν συντόμως. Με τόση ηρεμία νιώθω σαν την Πολυάννα φοιτήτρια. Παλιά έριχνα δυο-τρεις καυγάδες την ημέρα κι ερχόμουν στα ίσα μου. Τώρα με τόση καλοσύνη και χαρά νιώθω πολύ έξω από τα νερά μου. Ναι συνειδητοποιώ πως είναι κάπως περίεργο αυτό που ξεστομίζω μα με όσες σχέσεις έκανα ως τώρα (όλες με προσωπικότητες γαμάτες, όχι αστεία) μάλωναμε σαν το σκύλο με τη γάτα. Εντάξει, είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές, αλλά τις υπόλοιπες ώρες έπεφτε βρίσιμο, όχι αστεία. Τώρα, έτσι που το πάω, θα κλείσω θέση για τον παράδεισο.
Αυτά τα ολίγα!
Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013
Χαραυγή
Η πιο δύσκολη ώρα είναι την ώρα που χαράζει.
Ίσως και λίγο πριν. Τότε που ο ήλιος δεν έχει ανατείλλει ακόμα παρά μόνο μια υποψία του.
Τότε είναι που έρχομαι αντιμετώπη με την μοναξιά μου και με βγάζει νοκ άουτ.
Και πρόκειται για την ''κακιά'' μοναξιά. Για κείνη,που όσους και αν έχεις γύρω σου,πάλι μόνος σου είσαι.
Και δε βρίσκω ένα παραμύθι για να πιαστώ τέτοιες ώρες. Δε βρίσκω μια παρηγοριά.
Όσο για εκφράσεις τύπου ''Μωρέ δεν πάει στο διάολο;'' έχουν από ώρα πάει περίπατο.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και με συντρίβει χωρίς έλεος.
Θα'θελα να φύγω. Αλήθεια, αυτό θα'θελα.
Όχι όμως μόνη μου αλλά μαζί με κείνον.
Με κείνον που από τη μία μου έδειξε τα πιο όμορφα άστρα και από την άλλη με άφησε να χαθώ.
Πρέπει να'μαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Η υπαρξή μου εξαρτάται πολύ απ'αυτόν.
Όμως σε λίγο θα ξημερώσει, εγώ θα βγω στους δρόμους και θα αρχίσει μια ακόμα μέρα.
Θα παριστάνω πως είμαι καλά, θα χαμογελάω και κάπου θα νιώσω πως είμαι όντως καλά.
Όταν είσαι με πολλούς ξεχνιέσαι , δεν νιώθεις και τόσο άδειος.
Και στο κάτω-κάτω ελπιζεις. Πιστεύεις. Ξημερώνει μια άλλη μέρα.
Λες πως κάτι καλύτερο θα'ρθει.
Την ώρα της χαραυγής αυτά σκέφτεσαι, αυτά φοβάσαι.
Ναι, μάλλον η ανατολή πονάει πιο πολύ από το ηλιοβασίλεμα.
Καλημέρα!
Άλλα θέλω και άλλα κάνω
πώς να σου το πω;
Έλεγα περνούν τα χρόνια , θα συμμορφωθώ.
Μα είναι δώρον άδωρον να αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό...
Ίσως και λίγο πριν. Τότε που ο ήλιος δεν έχει ανατείλλει ακόμα παρά μόνο μια υποψία του.
Τότε είναι που έρχομαι αντιμετώπη με την μοναξιά μου και με βγάζει νοκ άουτ.
Και πρόκειται για την ''κακιά'' μοναξιά. Για κείνη,που όσους και αν έχεις γύρω σου,πάλι μόνος σου είσαι.
Και δε βρίσκω ένα παραμύθι για να πιαστώ τέτοιες ώρες. Δε βρίσκω μια παρηγοριά.
Όσο για εκφράσεις τύπου ''Μωρέ δεν πάει στο διάολο;'' έχουν από ώρα πάει περίπατο.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και με συντρίβει χωρίς έλεος.
Θα'θελα να φύγω. Αλήθεια, αυτό θα'θελα.
Όχι όμως μόνη μου αλλά μαζί με κείνον.
Με κείνον που από τη μία μου έδειξε τα πιο όμορφα άστρα και από την άλλη με άφησε να χαθώ.
Πρέπει να'μαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Η υπαρξή μου εξαρτάται πολύ απ'αυτόν.
Όμως σε λίγο θα ξημερώσει, εγώ θα βγω στους δρόμους και θα αρχίσει μια ακόμα μέρα.
Θα παριστάνω πως είμαι καλά, θα χαμογελάω και κάπου θα νιώσω πως είμαι όντως καλά.
Όταν είσαι με πολλούς ξεχνιέσαι , δεν νιώθεις και τόσο άδειος.
Και στο κάτω-κάτω ελπιζεις. Πιστεύεις. Ξημερώνει μια άλλη μέρα.
Λες πως κάτι καλύτερο θα'ρθει.
Την ώρα της χαραυγής αυτά σκέφτεσαι, αυτά φοβάσαι.
Ναι, μάλλον η ανατολή πονάει πιο πολύ από το ηλιοβασίλεμα.
Καλημέρα!
Άλλα θέλω και άλλα κάνω
πώς να σου το πω;
Έλεγα περνούν τα χρόνια , θα συμμορφωθώ.
Μα είναι δώρον άδωρον να αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό...
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013
Ό,τι με δένει στα παλιά...
(Κάποτε με διάβαζες. Το κάνεις ακόμα;)
Θυμάσαι εκείνη την νύχτα; Ήταν τότε 8 Γενάρη σαν και σήμερα.
Λέγαμε στην πλάκα πως αυτη τη βραδιά δε θα'πρεπε να τη ξεχάσουμε.
Ήταν από τις λίγες φορές μέσα στα χρόνια που σε ήξερα που ανοιχτήκαμε έτσι ο ένας στον άλλο.
Που μιλήσαμε με ειλικρίνεια, ίσως και λίγο σκληρά και χωρίς όρεξη για δικαιολογίες κι ελαφρυντικά.
Εγώ δε τη ξέχασα τελικά την νύχτα εκείνη. Δεν έχει όμως πια και σημασία από τη στιγμή που είσαι κι είμαι αλλού.
Κυρίως είναι που δε θα ξαναβρεθούμε ποτέ πια μαζί. Οπότε μπορεί και να μην μετράει.
Πες με , αν θες , πολύ συναισθηματική ή και γέλα μαζί μου αλλά πολλές από τις στιγμές μας (καλές και κακές) δεν μπορώ να τις ξεχάσω ή ίσως και να μη το θέλω.
Δεν είμαι εδώ και καιρό ερωτευμένη μαζί σου μα όταν σε φέρνω στο νου μου γίνεσαι σκέψη ξεχωριστή και η γεύση που μου μένει είναι γλυκιά και όχι πικρή όπως νόμιζα αρχικά ότι θα ήταν.
Έχω καιρό να μάθω νέα σου, βλέπεις με τους κοινούς φίλους αποφεύγω τέτοιες κουβέντες και σκέφτομαι πως να'σαι. Μακάρι να περνάς όμορφα, να γελάς και να'σαι χαρούμενος. Ξέρεις , ενώ προσπάθησα πολύ να σε κάνω, ας το πούμε , ευτυχισμένο (τι κλισέ!) δεν τα κατάφερα και για αυτό ασυναίσθητα με κατηγορώ ακόμη και τώρα που δεν έχει και κανένα σοβαρό νόημα. Το'θελα γιατί υπήρξα απίστευτα ερωτευμένη μαζί σου (μέχρι βλακείας θα'λεγα) , γιατί είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που εκτίμησα και πίστεψα τόσο και γιατί μου στάθηκες και σαν φίλος στα ζόρια. Μπορεί να σε κατηγόρησα πολύ για τα στραβά σου μα μέσα σ'όλα αυτά δε ξέχασα και τα καλά σου.
Σ'είχα πετύχει έξω πριν από δυο μήνες. Φερθήκαμε λες κι ήμασταν ξένοι. Μάλλον αμηχανία παρά ό,τιδήποτε άλλο. Ξέρεις, με πονάει που δεν είσαι πια στη ζωή μου κι εγώ στη δική σου αλλά από την άλλη το ξέρουμε, ρε γαμώτο , πως έτσι έπρεπε να γίνει από τη στιγμή που το μεταξύ μας δε τραβούσε άλλο και περισσότερο χαλιόμασταν παρά περνούσαμε καλά. Ίσως να μη γινόταν να καταλήξουμε και αλλιώς και πιστεύω πως είχες δίκιο όταν έλεγες πως κάναμε ό,τι καλύτερο γινόταν.
Κατά βάθος εύχομαι να είσαι ίδιος με τότε που σε πρωτογνώρισα και όχι όπως εξελίχθηκες μέσα στη σχέση. Ξέρω ότι προσπάθησες πολύ για να γίνεις , κατά τη γνώμη σου , πιο κατάλληλος για μένα αλλά εγώ ερωτεύτηκα τον ''κακό'' εαυτό σου, ο καλός μου έμοιαζε πάντα σαν καρικατούρα. Εύχομαι να'σαι ακόμα άπιστος, άστατος , εγωιστής, υπερβολικός , παράλογος και να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάει η ψυχή σου δίχως να χαραμιστείς άλλο σε καταστάσεις πιο μικρές από αυτές που σου αξίζουν. Κι ελπίζω κάποτε να καταφέρουμε να ξαναγνωριστούμε απελευθερωμένοι πια από έρωτες και κτητικότητες. Δεν πήγαινε η ζήλεια, η κτητικότητα και ο έλεγχος σε κανέναν από τους δυο μας, κακά τα ψέματα. Απορώ γιατί περπατήσαμε μονοπάτια τόσο άγνωστα και τόσο έξω από την ιδιοσυγκρασία μας.
Τον πρώτο καιρό μου φαινόταν παράξενο που το τηλέφωνο χτυπούσε και δεν ήταν από σένα, που έπεφτα για ύπνο χωρίς να ανταλλάξουμε καληνύχτα και άλλες χαζές κουβέντες, που δε μαλώναμε πια ,που δεν ανταλλάσσαμε μηνύματα με πρόστυχα υποννοούμενα, που δεν είχα να σκέφτομαι πια για σένα μα μόνο για μένα. Πλέον μου φαίνεται παράξενο που είμαι ερωτευμένη με κάποιον άλλο, που τη συνήθισα την ελευθερία μου και την απολαμβάνω κιόλας , που δε μου λείπεις ως σύντροφος αλλά ως παρουσία, που δεν ακούω ερωτικά τραγούδια στη δική σου σκέψη και πως δε σε σκέφτομαι με πόνο ούτε με κείνο το αίσθημα κενού και απώλειας που με έτρωγε τους πρώτους μήνες.
Θα'θελα να το ξέρεις πως αν στα δύσκολα και στα ζόρια με χρειαστείς εγώ, αν το ζητήσεις εσύ , θα είμαι εκεί. Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάνε δεν εγκαταλείπουν. Το ξέρω πως δύσκολα θα καταδεχτείς εσύ να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον μα αν το κάνεις μακάρι να τη ζητήσεις από μένα. Πώς το λέει ο αοιδός ; ''Θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελος σου'' διότι ''μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη''. Μπορώ να κάνω πολλά για σένα ακόμα και τώρα. Ίσως κυρίως τώρα.
Κι ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακιές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά πως είναι αργά για αλήθειες.
Όλη μου η ζωή συνένοχη και πως γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα...
Θυμάσαι εκείνη την νύχτα; Ήταν τότε 8 Γενάρη σαν και σήμερα.
Λέγαμε στην πλάκα πως αυτη τη βραδιά δε θα'πρεπε να τη ξεχάσουμε.
Ήταν από τις λίγες φορές μέσα στα χρόνια που σε ήξερα που ανοιχτήκαμε έτσι ο ένας στον άλλο.
Που μιλήσαμε με ειλικρίνεια, ίσως και λίγο σκληρά και χωρίς όρεξη για δικαιολογίες κι ελαφρυντικά.
Εγώ δε τη ξέχασα τελικά την νύχτα εκείνη. Δεν έχει όμως πια και σημασία από τη στιγμή που είσαι κι είμαι αλλού.
Κυρίως είναι που δε θα ξαναβρεθούμε ποτέ πια μαζί. Οπότε μπορεί και να μην μετράει.
Πες με , αν θες , πολύ συναισθηματική ή και γέλα μαζί μου αλλά πολλές από τις στιγμές μας (καλές και κακές) δεν μπορώ να τις ξεχάσω ή ίσως και να μη το θέλω.
Δεν είμαι εδώ και καιρό ερωτευμένη μαζί σου μα όταν σε φέρνω στο νου μου γίνεσαι σκέψη ξεχωριστή και η γεύση που μου μένει είναι γλυκιά και όχι πικρή όπως νόμιζα αρχικά ότι θα ήταν.
Έχω καιρό να μάθω νέα σου, βλέπεις με τους κοινούς φίλους αποφεύγω τέτοιες κουβέντες και σκέφτομαι πως να'σαι. Μακάρι να περνάς όμορφα, να γελάς και να'σαι χαρούμενος. Ξέρεις , ενώ προσπάθησα πολύ να σε κάνω, ας το πούμε , ευτυχισμένο (τι κλισέ!) δεν τα κατάφερα και για αυτό ασυναίσθητα με κατηγορώ ακόμη και τώρα που δεν έχει και κανένα σοβαρό νόημα. Το'θελα γιατί υπήρξα απίστευτα ερωτευμένη μαζί σου (μέχρι βλακείας θα'λεγα) , γιατί είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που εκτίμησα και πίστεψα τόσο και γιατί μου στάθηκες και σαν φίλος στα ζόρια. Μπορεί να σε κατηγόρησα πολύ για τα στραβά σου μα μέσα σ'όλα αυτά δε ξέχασα και τα καλά σου.
Σ'είχα πετύχει έξω πριν από δυο μήνες. Φερθήκαμε λες κι ήμασταν ξένοι. Μάλλον αμηχανία παρά ό,τιδήποτε άλλο. Ξέρεις, με πονάει που δεν είσαι πια στη ζωή μου κι εγώ στη δική σου αλλά από την άλλη το ξέρουμε, ρε γαμώτο , πως έτσι έπρεπε να γίνει από τη στιγμή που το μεταξύ μας δε τραβούσε άλλο και περισσότερο χαλιόμασταν παρά περνούσαμε καλά. Ίσως να μη γινόταν να καταλήξουμε και αλλιώς και πιστεύω πως είχες δίκιο όταν έλεγες πως κάναμε ό,τι καλύτερο γινόταν.
Κατά βάθος εύχομαι να είσαι ίδιος με τότε που σε πρωτογνώρισα και όχι όπως εξελίχθηκες μέσα στη σχέση. Ξέρω ότι προσπάθησες πολύ για να γίνεις , κατά τη γνώμη σου , πιο κατάλληλος για μένα αλλά εγώ ερωτεύτηκα τον ''κακό'' εαυτό σου, ο καλός μου έμοιαζε πάντα σαν καρικατούρα. Εύχομαι να'σαι ακόμα άπιστος, άστατος , εγωιστής, υπερβολικός , παράλογος και να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάει η ψυχή σου δίχως να χαραμιστείς άλλο σε καταστάσεις πιο μικρές από αυτές που σου αξίζουν. Κι ελπίζω κάποτε να καταφέρουμε να ξαναγνωριστούμε απελευθερωμένοι πια από έρωτες και κτητικότητες. Δεν πήγαινε η ζήλεια, η κτητικότητα και ο έλεγχος σε κανέναν από τους δυο μας, κακά τα ψέματα. Απορώ γιατί περπατήσαμε μονοπάτια τόσο άγνωστα και τόσο έξω από την ιδιοσυγκρασία μας.
Τον πρώτο καιρό μου φαινόταν παράξενο που το τηλέφωνο χτυπούσε και δεν ήταν από σένα, που έπεφτα για ύπνο χωρίς να ανταλλάξουμε καληνύχτα και άλλες χαζές κουβέντες, που δε μαλώναμε πια ,που δεν ανταλλάσσαμε μηνύματα με πρόστυχα υποννοούμενα, που δεν είχα να σκέφτομαι πια για σένα μα μόνο για μένα. Πλέον μου φαίνεται παράξενο που είμαι ερωτευμένη με κάποιον άλλο, που τη συνήθισα την ελευθερία μου και την απολαμβάνω κιόλας , που δε μου λείπεις ως σύντροφος αλλά ως παρουσία, που δεν ακούω ερωτικά τραγούδια στη δική σου σκέψη και πως δε σε σκέφτομαι με πόνο ούτε με κείνο το αίσθημα κενού και απώλειας που με έτρωγε τους πρώτους μήνες.
Κι ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακιές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά πως είναι αργά για αλήθειες.
Όλη μου η ζωή συνένοχη και πως γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα...
Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013
Αυτή θα είναι η χρονιά μου!
5 4 3 2 1...
Πρώτη ανάρτηση για το 2013! Το ιστολόγιο αυτό περνά επιτυχώς στο τρίτο χρόνο λειτουργίας του. Ως γεγονός με κάνει και απορώ που δεν παράτησα ακόμα τη συγκεκριμένη ασχολία. Με ό,τι έχω καταπιαστεί το'χω βαρεθεί πάνω στο χρόνο, το πολύ στα δύο (μονάχα σε εξαιρετικές περιπτώσεις) και το'χω παρατήσει. Αλλά -το'χω ξαναπεί- το μπλογκ μου το ''αγαπώ''. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου παρόλο που μερικές φορές μπορεί να νιώθω άσχημα που τυχαίνει και γίνομαι μελό σε ό,τι αφορά κυρίως τον έρωτα. Ομολογώ πως νιώθω λιγάκι άσχημα , όταν συμβαίνει αυτό , και στην πραγματική μου ζωή. Όμως μπορώ να πω πως οι φίλοι την έχουν συνηθίσει και αυτή την πτυχή του χαρακτήρα μου και δείχνουν να την αποδέχονται.
Ξέρετε , για το 2013 σκέφτομαι πολύ αισιόδοξα- έτσι, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο- μα όλοι οι φίλοι μου έχουν βαλθεί να μου αλλάξουν τη γνώμη. Και αυτό είναι κάτι που με κάνει να έχω δεύτερες σκέψεις, αλλά έπειτα πάλι το ξεπερνάω και ξανά προς τη δόξα τραβώ. Το πιο περίεργο είναι ότι διαπιστώνω πως οι περισσότεροι έχουν μια προκατάληψη απέναντι στον αριθμό 13. Κι όμως παιδιά! Το 13 μπορεί και να μας ξαφνιάσει και να αποδειχθεί γουρλίδικο! Άλλωστε η καταστροφή δεν έγινε , η ανάπτυξη σύμφωνα με τον Σαμαρά θα έρθει φέτος (εντάξει, αυτό είναι black humor) και το μέλλον διαγράφεται λαμπρό (ok και αυτό ακούγεται κάπως). Πάντως, παιδιά μου δε ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι με αισιοδοξία το έτος αυτό. Και δεν είναι ότι το προσπαθώ, είναι ότι, ρε παιδί μου, έτσι μου κάπνισε!
Και φέτος δηλώνω κάτι που δε το'χω ξαναπεί : πως αυτή εδώ θέλω να είναι η χρονιά μου. Πάντα ήμουν λίγο του ''ό,τι βρέξει ας κατεβάσει'' αλλά φέτος λέω να το δω το θέμα πιο σοβαρά. Θέλω πολύ να γίνω καλύτερος άνθρωπος σε όλα τα επίπεδα. Να μη γίνομαι μικροπρεπής, να περιορίσω τον εγωισμό μου, να βάλω σε μια τάξη τη ζωή και τις σπουδές μου. Να αποκτήσω πιο ειλικρινείς σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου, να μη ξεσπάω εκεί που δεν πρέπει. Το 2012 ήταν ήδη σε προσωπικό επίπεδο μια πολύ καλή χρονιά που με άλλαξε και με δίδαξε και θέλω πολύ το 2013 να είναι μια ακόμα καλύτερη. Κι είναι κάτι για το οποίο πιστεύω πως θα παλέψω όσο δεν πάει. Κι όλο αυτό γιατί , κακά τα ψέμματα , μάλλον αυτά είναι τα καλύτερα μου χρόνια.
Άλλωστε έχει γούστο να δίνεις νόημα στην κάθε μέρα , στον κάθε άνθρωπο που συναναστρέφεσαι και στο κάθε συναίσθημα που αισθάνεσαι. Είναι όμορφο να εκδηλώνεις το ενδιαφέρον και την αγάπη σου με πράξεις και να μην μιλάς πολύ. Και θεωρώ πως είναι καθήκον του καθενός να σέβεται όσα νιώθει, όσα νιώθουν οι άλλοι για αυτόν καθώς και τους γύρω του. Διότι τις ομορφότερες αναμνήσεις δε στις αφήνουν ούτε τα λούσα, ούτε τα λεφτά, ούτε τα αντικείμενα. Μόνο χαμόγελα θυμάσαι, βλέμματα, φιλιά, αγκαλιές, υποσχέσεις, δάκρυα, πρόσωπα, συναισθήματα. Και όταν κανείς συνειδητοποιεί το μεγαλείο της ζωής σίγουρα ανατριχιάζει.
Ίσως να ακούγομαι πολύ ρομαντική μα το παράξενο είναι πως ρομαντική , με τη γνωστή έννοια , ποτέ δεν υπήρξα. Απλώς αγαπάω πολύ τη ζωή, τη γουστάρω έτσι όπως είναι , με τα πάνω και τα κάτω της. Με τις προκλήσεις της, με όσα σου χαρίζει απλόχερα και με όσα σου στερεί με αδικία. Και αφού βρέθηκα που βρέθηκα εδώ είπα εξ αρχής να το απολαύσω και να μην μιζεριάσω. Πολλοί με χαρακτήρισαν υπεραισιόδοξη αλλά αυτές οι σκέψεις ήταν πάντα για μένα σαν στάση ζωής. Να περνάω όσο το δυνατόν καλύτερα όπου και αν βρεθώ. Να μην εκμεταλλεύομαι, να προσφέρω και να μαθαίνω. Να αγαπάω , να παθιάζομαι, να πωρώνομαι.
Για να'μαι , βέβαια , και απόλυτα ειλικρινής για 2-2.5 περίπου χρόνια είχα κάνει διάλειμμα από αυτό το σκεπτικό. Όμως εδώ και κάποιους μήνες νιώθω πολύ ανεβασμένη, νιώθω σαν να απελευθερώθηκα από παλιές φυλακές και βρήκα την παλιά Δανάη που τη ξέρω καλά και γνωρίζω πως δύσκολα παραιτείται. Η παλιά Δανάη ξέρει να διεκδικεί και κυρίως να μη γίνεται θύμα.
Κάπου εδώ κλείνω.
Καληνύχτα και καλή χρονιά - ξανά - σε όλους σας.
Με ό,τι και αν επιθυμείτε, με ό,τι και αν ονειρεύεστε - όσο τρελό και αν είναι - και με πολύ καλή τύχη.
Πρώτη ανάρτηση για το 2013! Το ιστολόγιο αυτό περνά επιτυχώς στο τρίτο χρόνο λειτουργίας του. Ως γεγονός με κάνει και απορώ που δεν παράτησα ακόμα τη συγκεκριμένη ασχολία. Με ό,τι έχω καταπιαστεί το'χω βαρεθεί πάνω στο χρόνο, το πολύ στα δύο (μονάχα σε εξαιρετικές περιπτώσεις) και το'χω παρατήσει. Αλλά -το'χω ξαναπεί- το μπλογκ μου το ''αγαπώ''. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου παρόλο που μερικές φορές μπορεί να νιώθω άσχημα που τυχαίνει και γίνομαι μελό σε ό,τι αφορά κυρίως τον έρωτα. Ομολογώ πως νιώθω λιγάκι άσχημα , όταν συμβαίνει αυτό , και στην πραγματική μου ζωή. Όμως μπορώ να πω πως οι φίλοι την έχουν συνηθίσει και αυτή την πτυχή του χαρακτήρα μου και δείχνουν να την αποδέχονται.
Ξέρετε , για το 2013 σκέφτομαι πολύ αισιόδοξα- έτσι, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο- μα όλοι οι φίλοι μου έχουν βαλθεί να μου αλλάξουν τη γνώμη. Και αυτό είναι κάτι που με κάνει να έχω δεύτερες σκέψεις, αλλά έπειτα πάλι το ξεπερνάω και ξανά προς τη δόξα τραβώ. Το πιο περίεργο είναι ότι διαπιστώνω πως οι περισσότεροι έχουν μια προκατάληψη απέναντι στον αριθμό 13. Κι όμως παιδιά! Το 13 μπορεί και να μας ξαφνιάσει και να αποδειχθεί γουρλίδικο! Άλλωστε η καταστροφή δεν έγινε , η ανάπτυξη σύμφωνα με τον Σαμαρά θα έρθει φέτος (εντάξει, αυτό είναι black humor) και το μέλλον διαγράφεται λαμπρό (ok και αυτό ακούγεται κάπως). Πάντως, παιδιά μου δε ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι με αισιοδοξία το έτος αυτό. Και δεν είναι ότι το προσπαθώ, είναι ότι, ρε παιδί μου, έτσι μου κάπνισε!
Και φέτος δηλώνω κάτι που δε το'χω ξαναπεί : πως αυτή εδώ θέλω να είναι η χρονιά μου. Πάντα ήμουν λίγο του ''ό,τι βρέξει ας κατεβάσει'' αλλά φέτος λέω να το δω το θέμα πιο σοβαρά. Θέλω πολύ να γίνω καλύτερος άνθρωπος σε όλα τα επίπεδα. Να μη γίνομαι μικροπρεπής, να περιορίσω τον εγωισμό μου, να βάλω σε μια τάξη τη ζωή και τις σπουδές μου. Να αποκτήσω πιο ειλικρινείς σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου, να μη ξεσπάω εκεί που δεν πρέπει. Το 2012 ήταν ήδη σε προσωπικό επίπεδο μια πολύ καλή χρονιά που με άλλαξε και με δίδαξε και θέλω πολύ το 2013 να είναι μια ακόμα καλύτερη. Κι είναι κάτι για το οποίο πιστεύω πως θα παλέψω όσο δεν πάει. Κι όλο αυτό γιατί , κακά τα ψέμματα , μάλλον αυτά είναι τα καλύτερα μου χρόνια.
Άλλωστε έχει γούστο να δίνεις νόημα στην κάθε μέρα , στον κάθε άνθρωπο που συναναστρέφεσαι και στο κάθε συναίσθημα που αισθάνεσαι. Είναι όμορφο να εκδηλώνεις το ενδιαφέρον και την αγάπη σου με πράξεις και να μην μιλάς πολύ. Και θεωρώ πως είναι καθήκον του καθενός να σέβεται όσα νιώθει, όσα νιώθουν οι άλλοι για αυτόν καθώς και τους γύρω του. Διότι τις ομορφότερες αναμνήσεις δε στις αφήνουν ούτε τα λούσα, ούτε τα λεφτά, ούτε τα αντικείμενα. Μόνο χαμόγελα θυμάσαι, βλέμματα, φιλιά, αγκαλιές, υποσχέσεις, δάκρυα, πρόσωπα, συναισθήματα. Και όταν κανείς συνειδητοποιεί το μεγαλείο της ζωής σίγουρα ανατριχιάζει.
Ίσως να ακούγομαι πολύ ρομαντική μα το παράξενο είναι πως ρομαντική , με τη γνωστή έννοια , ποτέ δεν υπήρξα. Απλώς αγαπάω πολύ τη ζωή, τη γουστάρω έτσι όπως είναι , με τα πάνω και τα κάτω της. Με τις προκλήσεις της, με όσα σου χαρίζει απλόχερα και με όσα σου στερεί με αδικία. Και αφού βρέθηκα που βρέθηκα εδώ είπα εξ αρχής να το απολαύσω και να μην μιζεριάσω. Πολλοί με χαρακτήρισαν υπεραισιόδοξη αλλά αυτές οι σκέψεις ήταν πάντα για μένα σαν στάση ζωής. Να περνάω όσο το δυνατόν καλύτερα όπου και αν βρεθώ. Να μην εκμεταλλεύομαι, να προσφέρω και να μαθαίνω. Να αγαπάω , να παθιάζομαι, να πωρώνομαι.
Για να'μαι , βέβαια , και απόλυτα ειλικρινής για 2-2.5 περίπου χρόνια είχα κάνει διάλειμμα από αυτό το σκεπτικό. Όμως εδώ και κάποιους μήνες νιώθω πολύ ανεβασμένη, νιώθω σαν να απελευθερώθηκα από παλιές φυλακές και βρήκα την παλιά Δανάη που τη ξέρω καλά και γνωρίζω πως δύσκολα παραιτείται. Η παλιά Δανάη ξέρει να διεκδικεί και κυρίως να μη γίνεται θύμα.
Κάπου εδώ κλείνω.
Καληνύχτα και καλή χρονιά - ξανά - σε όλους σας.
Με ό,τι και αν επιθυμείτε, με ό,τι και αν ονειρεύεστε - όσο τρελό και αν είναι - και με πολύ καλή τύχη.
Άσε με να κάνω λάθος
άσε με να κουραστώ
άσε με να'ρθω μονάχος και συγγνώμη να σου πω
έχω μπόλικο καιρό να κοροϊδεύω
κάθε λέξη, κάθε έγνοια και σκοπό
έχω όρεξη πολύ να αλητεύω
και ας μη ξέρω για τι ψάχνω ή τι θα βρω...
[...]
Άσε με να κάνω λάθος
άσε με να δω καλά
άσε με να βρω μονάχος τι μου παίρνει τα μυαλά...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)