Οι πενήντα αποχρώσεις της ανοησίας

Το ξέρω πως έχω χαθεί άλλα ένεκα η εξεταστική! Και το πόσο βαριέμαι να διαβάσω δεν περιγράφεται φίλτατε αναγνώστα! Αν δηλαδή στην εξεταστική του εαρινού βαριόμουν πολύ , αυτό που μου συμβαίνει τώρα δεν υπάρχουν λόγια να στο εξηγήσω. Έχω περιέλθει σε μία κατάσταση άκρως τραγική διότι και το εξάμηνο αυτό είναι , θα τολμούσα να πω , μεγάλο παλούκι. Παράξενοι καθηγητές, μεγάλη ύλη, αίσχος οι ημερομηνίες, καταχνιά έξω, παγωνιά μέσα, διάθεση μέτρια, τέτοια όμορφα! Anyway, χθες έδωσα το πρώτο μάθημα, μπορώ να πω πως τα πήγα καλά, όμως οι μεγάλες ουρές των παλαιών φοιτητών που το χρωστάνε με κάνουν να είμαι φειδωλή στα λόγια μου. Μεθαύριο, ημέρα Δευτέρα, γράφω ξανά. 

Άλλο θέμα τώρα! Κάτι μέρες πριν, παιδιά μου , μια συμφοιτήτρια με μέτριο IQ (είχα μια αμφιβολία αλλά μετά τα τελευταία πείστηκα)μου πρότεινε να διαβάσω ένα αίσχος που έχει την μορφή βιβλίου και φέρει τον τίτλο ''Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι''. Φυσικά και το είχα ακουστά και γνώριζα πως κάνει μεγάλο σουξέ (ξεπέρασε σου λέει ''Χάρι Πότερ'' και όποιες άλλες εκδοτικές επιτυχίες) ωστόσο , να πω την αλήθεια , δεν είχα μπει και στο τριπάκι να το διαβάσω. Ποτέ δεν πηγαίνω με το ρεύμα σε ό,τι αφορά βιβλία, ταινίες ή cd διότι (από εμπειρία) τις περισσότερες φορές δεν αξίζουν τον κόπο. Anyway, τη συγκεκριμένη την είδα πολύ ενθουσιασμένη και άρχισε τα ''Δεν έχω διαβάσει ωραιότερο βιβλίο'' και τα ''Ω, τι χαρακτήρες, τι πλοκή , τι πένα!'' και πετάχτηκαν και κάτι άλλες συναδέλφισσες και άρχισαν να πλέκουν ένα σωρό εγκώμια και που να χέσω τη φιλολογία μας με έψησαν να το αγοράσω.(Ευτυχώς όχι από συνοικιακό βιβλιοπωλείο διότι δε θα'χα μούτρα να ξαναπατήσω.) Μου είχαν πει , που λέτε , πως είναι ρομαντική η ιστορία και συγκινητική κι λέω κι εγώ, ως ερωτευμένη κοπέλα , ας διαβάσω ΜΙΑ φορά στη ζωή μου ένα μυθιστόρημα με ρομάντζο. 

Μιλάμε...για ΤΗΝ πατατιά! Δεν σας προειδοποιώ, σας υφιστώ την προσοχή. ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ! Και μπροστά σας το έχετε, αγνοήστε το. ΔΕΝ αξίζει. Το παράτησα στην μέση , εγώ που δεν έχω παρατήσει στην μέση ούτε καζαμία , που λέει ο λόγος. Η υπόθεση είναι μια μαλακία και μισή. Μια μέτρια,ηλίθια κοπέλα ερωτεύεται τον miss τέλειο - δισεκατομμυριούχο και πηδιούνται σαδομαζοχιστικά. ΚΑΙ ΚΑΛΑ. Διότι , ok , το ψυλλιάστηκα από την αρχή πως η υπόθεση είναι μπλόφα. Αλλά λέω, τουλάχιστον, θα'χει τσόντα. Άρλεκιν ρε γαμώτο ΕΣΤΩ! ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Οι περιγραφές ήταν σαν να βλέπεις σκηνή σεξ σε σαπουνόπερα. Πώς το κάνανε και πώς ερχόταν αυτή σε οργασμό (γιατί ερχόταν συνεχώς) χαμπάρι δεν πήρα.  Όσο για το σαδομαζοχισμό...το αντιμετώπισε πολύ ρηχά το θεματάκι η ''συγγραφέας''. Επίσης το βιβλιαράκι είναι τρελά προσβλητικό για τις γυναίκες, ούτε οι διαθήκες έτσι!  Τέλος πάντων ας μην το αναλύσω άλλο. Είναι για τον πέοντα! Κλαίω για τα λεφτάκια μου και την ηλιθιότητα που βασιλεύει δίπλα μου. Δώσε Θεέ, αν υπάρχεις , τη ρημάδα τη φώτιση καμιάν ώρα γιατί δε μας βλέπω καλά!  ΑΥΤΗ πάντως έγινε πλούσια. Δες εμάς που το παίζουμε υπεράνω. Στα διάλα πια!

Άλλο! Έρχεται η συγκλονιστική στιγμή στη ζωή του κάθε φοιτητή που συνειδητοποιεί πως άλλο ντελίβερι και άλλο μακαρόνι δε λέει, διότι έχουμε και μια γραμμή να κοιτάξουμε. Αλλά και πόση σαλάτα και πόσο γιαούρτι να φας;  Καταλαβαίνεις πως πρέπει να μαγειρέψεις και κάτι άλλο. Έστω να ξεπαγώσεις. Ανοίγεις κατάψυξη; Άδεια. Ψυγείο; Τα ίδια. Τσέπες; Σε παρόμοια κατάσταση. Ανοίγεις ντουλάπι, βρίσκεις ρύζι, το βράζεις και τρως. Βράσε ρύζι, ναι!  Όλα αυτά έγιναν χθες το ξημέρωμα που συνειδητοποίησα έπειτα από ξυδοκατάσταση έξω πως με έχει κόψει η λόρδα. Τηλεφώνησα και στο Γιώργο (ένα συμφοιτητή μου) και του τα είπα και μου απάντησε πως ok, δεν πειράζει αν δεν κάνω πίτες, αρκεί να κάνω καλές *μπιπ*. Ναι, απορώ με το επίπεδό μας. Anyway, είπε να πάμε να ψωνίσουμε μαζί στο super market σήμερα, διότι και αυτός δεν είχε τίποτις. Πήγαμε, ψωνίσαμε, κάτι πήρα για να γεμίσω το νοικοκυριό μου αλλά ο Γιώργος πήρε ένα κάρο άχρηστα πράγματα. Π.χ αλεύρι. Τον ρωτάω ''Τι το θες; Κιοφτέδες θα φτιάξεις;'' και μου απάντησε με το ύφος το πολύξερο ''Κάθε σπιτικό πρέπει να'χει αλεύρι.'' Και τα λέει αυτά ο άνθρωπος που επιχείρησε ΜΙΑ φορά να τηγανίσει αυγά και έκανε την κουζίνα του σαν το Κόσοβο. Μια λαδερή φρίκη. Αγόρασε και αυτός ρύζι και με ρώτησε τι είδους ήταν αυτό που έφτιαξα χθες. Λέω ''Δε ξέρω, εγώ ΑΥΤΟ βρήκα!'' Μου λέει, ''Αααααα...αν δεν είναι basmati , που πας;''.  Τουλάχιστον κουβαλήσαμε μαζί τα πράγματα ως το σπίτι μου.

Επίσης πρέπει να δεσμευτώ λίαν συντόμως. Με τόση ηρεμία νιώθω σαν την Πολυάννα φοιτήτρια. Παλιά έριχνα δυο-τρεις καυγάδες την ημέρα κι ερχόμουν στα ίσα μου. Τώρα με τόση καλοσύνη και χαρά νιώθω πολύ έξω από τα νερά μου. Ναι συνειδητοποιώ πως είναι κάπως περίεργο αυτό που ξεστομίζω μα με όσες σχέσεις έκανα ως τώρα (όλες με προσωπικότητες γαμάτες, όχι αστεία) μάλωναμε σαν το σκύλο με τη γάτα. Εντάξει, είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές, αλλά τις υπόλοιπες ώρες έπεφτε βρίσιμο, όχι αστεία. Τώρα, έτσι που το πάω, θα κλείσω θέση για τον παράδεισο.

Αυτά τα ολίγα!

Διότι πιθανώς και κακώς ψάχνω έναν να του μοιάζει.

Χαραυγή

Η πιο δύσκολη ώρα είναι την ώρα που χαράζει.
Ίσως και λίγο πριν. Τότε που ο ήλιος δεν έχει ανατείλλει ακόμα παρά μόνο μια υποψία του.
Τότε είναι που έρχομαι αντιμετώπη με την μοναξιά μου και με βγάζει νοκ άουτ.
Και πρόκειται για την ''κακιά'' μοναξιά. Για κείνη,που όσους και αν έχεις γύρω σου,πάλι μόνος σου είσαι.
Και δε βρίσκω ένα παραμύθι για να πιαστώ τέτοιες ώρες. Δε βρίσκω μια παρηγοριά.
Όσο για εκφράσεις τύπου ''Μωρέ δεν πάει στο διάολο;'' έχουν από ώρα πάει περίπατο.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και με συντρίβει χωρίς έλεος.
Θα'θελα να φύγω. Αλήθεια, αυτό θα'θελα.
Όχι όμως μόνη μου αλλά μαζί με κείνον.
Με κείνον που από τη μία μου έδειξε τα πιο όμορφα άστρα και από την άλλη με άφησε να χαθώ.
Πρέπει να'μαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Η υπαρξή μου εξαρτάται πολύ απ'αυτόν.
Όμως σε λίγο θα ξημερώσει, εγώ θα βγω στους δρόμους και θα αρχίσει μια ακόμα μέρα.
Θα παριστάνω πως είμαι καλά, θα χαμογελάω και κάπου θα νιώσω πως είμαι όντως καλά.
Όταν είσαι με πολλούς ξεχνιέσαι , δεν νιώθεις και τόσο άδειος.
Και στο κάτω-κάτω ελπιζεις. Πιστεύεις. Ξημερώνει μια άλλη μέρα.
Λες πως κάτι καλύτερο θα'ρθει. 
Την ώρα της χαραυγής αυτά σκέφτεσαι, αυτά φοβάσαι.
Ναι, μάλλον η ανατολή πονάει πιο πολύ από το ηλιοβασίλεμα.

Καλημέρα!

Άλλα θέλω και άλλα κάνω
πώς να σου το πω;
Έλεγα περνούν τα χρόνια , θα συμμορφωθώ.
Μα είναι δώρον άδωρον να αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό...

Ό,τι με δένει στα παλιά...

 (Κάποτε με διάβαζες. Το κάνεις ακόμα;)


Θυμάσαι εκείνη την νύχτα; Ήταν τότε 8 Γενάρη σαν και σήμερα.
Λέγαμε στην πλάκα πως αυτη τη βραδιά δε θα'πρεπε να τη ξεχάσουμε.
Ήταν από τις λίγες φορές μέσα στα χρόνια που σε ήξερα που ανοιχτήκαμε έτσι ο ένας στον άλλο.
Που μιλήσαμε με ειλικρίνεια, ίσως και λίγο σκληρά και χωρίς όρεξη για δικαιολογίες κι ελαφρυντικά.
Εγώ δε τη ξέχασα τελικά την νύχτα εκείνη. Δεν έχει όμως πια και σημασία από τη στιγμή που είσαι κι είμαι αλλού.
Κυρίως είναι που δε θα ξαναβρεθούμε ποτέ πια μαζί. Οπότε μπορεί και να μην μετράει.
Πες με , αν θες , πολύ συναισθηματική ή και γέλα μαζί μου αλλά πολλές από τις στιγμές μας (καλές και κακές) δεν μπορώ να τις ξεχάσω ή ίσως και να μη το θέλω. 
Δεν είμαι εδώ και καιρό ερωτευμένη μαζί σου μα όταν σε φέρνω στο νου μου γίνεσαι σκέψη ξεχωριστή και η γεύση που μου μένει είναι γλυκιά και όχι πικρή όπως νόμιζα αρχικά ότι θα ήταν.

Έχω καιρό να μάθω νέα σου, βλέπεις με τους κοινούς φίλους αποφεύγω τέτοιες κουβέντες και σκέφτομαι πως να'σαι. Μακάρι να περνάς όμορφα, να γελάς και να'σαι χαρούμενος. Ξέρεις , ενώ προσπάθησα πολύ να σε κάνω, ας το πούμε , ευτυχισμένο (τι κλισέ!) δεν τα κατάφερα και για αυτό ασυναίσθητα με κατηγορώ ακόμη και τώρα που δεν έχει και κανένα σοβαρό νόημα. Το'θελα γιατί υπήρξα απίστευτα ερωτευμένη μαζί σου (μέχρι βλακείας θα'λεγα) , γιατί είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που εκτίμησα και πίστεψα τόσο και γιατί μου στάθηκες και σαν φίλος στα ζόρια. Μπορεί να σε κατηγόρησα πολύ για τα στραβά σου μα μέσα σ'όλα αυτά δε ξέχασα και τα καλά σου.

Σ'είχα πετύχει έξω πριν από δυο μήνες. Φερθήκαμε λες κι ήμασταν ξένοι. Μάλλον αμηχανία παρά ό,τιδήποτε άλλο. Ξέρεις, με πονάει που δεν είσαι πια στη ζωή μου κι εγώ στη δική σου αλλά από την άλλη το ξέρουμε, ρε γαμώτο , πως έτσι έπρεπε να γίνει από τη στιγμή που το μεταξύ μας δε τραβούσε άλλο και περισσότερο χαλιόμασταν παρά περνούσαμε καλά. Ίσως να μη γινόταν να καταλήξουμε και αλλιώς και πιστεύω πως είχες δίκιο όταν έλεγες πως κάναμε ό,τι καλύτερο γινόταν. 

Κατά βάθος εύχομαι να είσαι ίδιος με τότε που σε πρωτογνώρισα και όχι όπως εξελίχθηκες μέσα στη σχέση. Ξέρω ότι προσπάθησες πολύ για να γίνεις , κατά τη γνώμη σου , πιο κατάλληλος για μένα αλλά εγώ ερωτεύτηκα τον ''κακό'' εαυτό σου, ο καλός μου έμοιαζε πάντα σαν καρικατούρα. Εύχομαι να'σαι ακόμα άπιστος, άστατος , εγωιστής, υπερβολικός , παράλογος και να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάει η ψυχή σου δίχως να χαραμιστείς άλλο σε καταστάσεις πιο μικρές από αυτές που σου αξίζουν. Κι ελπίζω κάποτε να καταφέρουμε να ξαναγνωριστούμε απελευθερωμένοι πια από έρωτες και κτητικότητες. Δεν πήγαινε η ζήλεια, η κτητικότητα και ο έλεγχος σε κανέναν από τους δυο μας, κακά τα ψέματα. Απορώ γιατί περπατήσαμε μονοπάτια τόσο άγνωστα και τόσο έξω από την ιδιοσυγκρασία μας.

Τον πρώτο καιρό μου φαινόταν παράξενο που το τηλέφωνο χτυπούσε και δεν ήταν από σένα, που έπεφτα για ύπνο χωρίς να ανταλλάξουμε καληνύχτα και άλλες χαζές κουβέντες, που δε μαλώναμε πια ,που δεν ανταλλάσσαμε μηνύματα με πρόστυχα υποννοούμενα, που δεν είχα να σκέφτομαι πια για σένα μα μόνο για μένα. Πλέον μου φαίνεται παράξενο που είμαι ερωτευμένη με κάποιον άλλο, που τη συνήθισα την ελευθερία μου και την απολαμβάνω κιόλας , που δε μου λείπεις ως σύντροφος αλλά ως παρουσία, που δεν ακούω ερωτικά τραγούδια στη δική σου σκέψη και πως δε σε σκέφτομαι με πόνο ούτε με κείνο το αίσθημα κενού και απώλειας που με έτρωγε τους πρώτους μήνες. 

Θα'θελα να το ξέρεις πως αν στα δύσκολα και στα ζόρια με χρειαστείς εγώ, αν το ζητήσεις εσύ , θα είμαι εκεί. Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάνε δεν εγκαταλείπουν. Το ξέρω πως δύσκολα θα καταδεχτείς εσύ να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον μα αν το κάνεις μακάρι να τη ζητήσεις από μένα. Πώς το λέει ο αοιδός ; ''Θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελος σου'' διότι ''μπορεί να ζούμε χωριστά μα τότε ζήσαμε μια αγάπη''. Μπορώ να κάνω πολλά για σένα ακόμα και τώρα. Ίσως κυρίως τώρα.

 
Κι ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακιές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά πως είναι αργά για αλήθειες.
Όλη μου η ζωή συνένοχη και πως γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα...
 

Αυτή θα είναι η χρονιά μου!

5  4  3  2  1...

Πρώτη ανάρτηση για το 2013! Το ιστολόγιο αυτό περνά επιτυχώς στο τρίτο χρόνο λειτουργίας του. Ως γεγονός με κάνει και απορώ που δεν παράτησα ακόμα τη συγκεκριμένη ασχολία. Με ό,τι έχω καταπιαστεί το'χω βαρεθεί πάνω στο χρόνο, το πολύ στα δύο (μονάχα σε εξαιρετικές περιπτώσεις) και το'χω παρατήσει. Αλλά -το'χω ξαναπεί- το μπλογκ μου το ''αγαπώ''. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου παρόλο που μερικές φορές μπορεί να νιώθω άσχημα που τυχαίνει και γίνομαι μελό σε ό,τι αφορά κυρίως τον έρωτα.  Ομολογώ πως νιώθω λιγάκι άσχημα , όταν συμβαίνει αυτό , και στην πραγματική μου ζωή. Όμως μπορώ να πω πως οι φίλοι την έχουν συνηθίσει και αυτή την πτυχή του χαρακτήρα μου και δείχνουν να την αποδέχονται.

Ξέρετε , για το 2013 σκέφτομαι πολύ αισιόδοξα- έτσι, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο- μα όλοι οι φίλοι μου έχουν βαλθεί να μου αλλάξουν τη γνώμη. Και αυτό είναι κάτι που με κάνει να έχω δεύτερες σκέψεις, αλλά έπειτα πάλι το ξεπερνάω και ξανά προς τη δόξα τραβώ. Το πιο περίεργο είναι ότι διαπιστώνω πως οι περισσότεροι έχουν μια προκατάληψη απέναντι στον αριθμό 13. Κι όμως παιδιά! Το 13 μπορεί και να μας ξαφνιάσει και να αποδειχθεί γουρλίδικο! Άλλωστε η καταστροφή δεν έγινε , η ανάπτυξη σύμφωνα με τον Σαμαρά θα έρθει φέτος (εντάξει, αυτό είναι black humor) και το μέλλον διαγράφεται λαμπρό (ok και αυτό ακούγεται κάπως). Πάντως, παιδιά μου δε ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι με αισιοδοξία το έτος αυτό. Και δεν είναι ότι το προσπαθώ, είναι ότι, ρε παιδί μου, έτσι μου κάπνισε!

Και φέτος δηλώνω κάτι που δε το'χω ξαναπεί : πως αυτή εδώ θέλω να είναι η χρονιά μου. Πάντα ήμουν λίγο του ''ό,τι βρέξει ας κατεβάσει'' αλλά φέτος λέω να το δω το θέμα πιο σοβαρά. Θέλω πολύ να γίνω καλύτερος άνθρωπος σε όλα τα επίπεδα. Να μη γίνομαι μικροπρεπής, να περιορίσω τον εγωισμό μου, να βάλω σε μια τάξη τη ζωή και τις σπουδές μου. Να αποκτήσω πιο ειλικρινείς σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου, να μη ξεσπάω εκεί που δεν πρέπει. Το 2012 ήταν ήδη σε προσωπικό επίπεδο μια πολύ καλή χρονιά που με άλλαξε και με δίδαξε και θέλω πολύ το 2013 να είναι μια ακόμα καλύτερη. Κι είναι κάτι για το οποίο πιστεύω πως θα παλέψω όσο δεν πάει.  Κι όλο αυτό γιατί , κακά τα ψέμματα , μάλλον αυτά είναι τα καλύτερα μου χρόνια.

Άλλωστε έχει γούστο να δίνεις νόημα στην κάθε μέρα , στον κάθε άνθρωπο που συναναστρέφεσαι και στο κάθε συναίσθημα που αισθάνεσαι. Είναι όμορφο να εκδηλώνεις το ενδιαφέρον και την αγάπη σου με πράξεις και να μην μιλάς πολύ.  Και θεωρώ πως είναι καθήκον του καθενός να σέβεται όσα νιώθει, όσα νιώθουν οι άλλοι για αυτόν καθώς και τους γύρω του. Διότι τις ομορφότερες αναμνήσεις δε στις αφήνουν ούτε τα λούσα, ούτε τα λεφτά, ούτε τα αντικείμενα. Μόνο χαμόγελα θυμάσαι, βλέμματα, φιλιά, αγκαλιές, υποσχέσεις, δάκρυα, πρόσωπα, συναισθήματα. Και όταν κανείς συνειδητοποιεί το μεγαλείο της ζωής σίγουρα ανατριχιάζει.

Ίσως να ακούγομαι πολύ ρομαντική μα το παράξενο είναι πως ρομαντική , με τη γνωστή έννοια , ποτέ δεν υπήρξα. Απλώς αγαπάω πολύ τη ζωή, τη γουστάρω έτσι όπως είναι , με τα πάνω και τα κάτω της. Με τις προκλήσεις της, με όσα σου χαρίζει απλόχερα και με όσα σου στερεί με αδικία. Και αφού βρέθηκα που βρέθηκα εδώ είπα εξ αρχής να το απολαύσω και να μην μιζεριάσω. Πολλοί με χαρακτήρισαν υπεραισιόδοξη αλλά αυτές οι σκέψεις ήταν πάντα για μένα σαν στάση ζωής. Να περνάω όσο το δυνατόν καλύτερα όπου και αν βρεθώ. Να μην εκμεταλλεύομαι, να προσφέρω και να μαθαίνω. Να αγαπάω , να παθιάζομαι, να πωρώνομαι.

Για να'μαι , βέβαια , και απόλυτα ειλικρινής για 2-2.5 περίπου χρόνια είχα κάνει διάλειμμα από αυτό το σκεπτικό. Όμως εδώ και κάποιους μήνες νιώθω πολύ ανεβασμένη, νιώθω σαν να απελευθερώθηκα από παλιές φυλακές και βρήκα την παλιά Δανάη που τη ξέρω καλά και γνωρίζω πως δύσκολα παραιτείται. Η παλιά Δανάη ξέρει να διεκδικεί και κυρίως να μη γίνεται θύμα.

Κάπου εδώ κλείνω.
Καληνύχτα και καλή χρονιά - ξανά - σε όλους σας.
Με ό,τι και αν επιθυμείτε, με ό,τι και αν ονειρεύεστε - όσο τρελό και αν είναι - και με πολύ καλή τύχη.

 Άσε με να κάνω λάθος
άσε με να κουραστώ
άσε με να'ρθω μονάχος και συγγνώμη να σου πω
έχω μπόλικο καιρό να κοροϊδεύω
κάθε λέξη, κάθε έγνοια και σκοπό
έχω όρεξη πολύ να αλητεύω
και ας μη ξέρω για τι ψάχνω ή τι θα βρω...
[...]
Άσε με να κάνω λάθος 
άσε με να δω καλά
άσε με να βρω μονάχος τι μου παίρνει τα μυαλά...