Δυο χρόνια απών

Έμαθα να πιστεύω στην μετά-θάνατον ζωή
μήπως και κατάφερνα να συνηθίσω ποτέ την ιδέα του θανάτου.
Ξέρω πόσο αστεία θα σου φαίνονται όλα αυτά, ρε αγόρι μου.
Όμως, μην με κοροιδεύσεις, γιατί είσαι από τις αιτίες που με οδήγησαν εκεί.
Δυο γαμημένα χρόνια πάνε από την νύχτα που σκοτώθηκες παρέα με την Όλγα σου, την μηχανή σου.
Βλέπεις πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός;
Μα, δε σε ξέχασα και ο πόνος πάντα μένει.
Ο πόνος δε χάνεται, ρε Μιχάλη. Τελικά, απλώς συνηθίζεται.
Κι όμως, καμιά φορά, λέω πως δεν πέθανες και πως σίγουρα θα ζεις.
Κι όλο σου τηλεφωνώ, κι όλο κλειστό το έχεις, ρε πούστη μου.
Μου λείπεις. Μου λείπει το γέλιο σου, το άρωμά σου, η βραχνάδα της φωνής σου.
Mου λείπουν οι φράσεις που μόνο εσύ έλεγες. Μου λείπει η έγνοια σου.
Σε θυμάμαι να ρωτάς πάντα, αν είμαι όντως καλά ή το παίζω, αν έχω ακόμη όνειρα, πώς τα πάω με τον Σταύρο, αν κουράστηκα από κάτι.
Πάντα χαμογελούσες και ποτέ δε μου θύμωνες.
Με άκουγες και με κατανοούσες.
Δεν ήμασταν κολλητοί.
Όμως, ίσως να'μασταν φίλοι τελικά.
Ξέρεις, έχουν αλλάξει πολλά.
Καταρχήν, έχω αλλάξει εγώ. Να'ξερες πόσο.
Όμως, στο βάθος είμαι η ίδια.
Με τους ίδιους φόβους,τις ίδιες ανασφάλειες και αδυναμίες
και πάντα με αγάπη μέσα μου. Έτσι, δεν σου άρεσε να είμαι;
Λίγο οι αντιλήψεις άλλαξαν, οι άνθρωποι και κάπως τα όνειρα μου.
Ξέρεις, θα'μαι φοιτήτρια από Σεπτέμβρη. Στη φιλολογία.
Είμαι σίγουρη, πως θα χαρείς, αν είσαι κάπου στο σύμπαν.
Αγαπούσες την ελληνική γλώσσα και όταν σου μιλούσα για την νομική
έλεγες πως δεν είναι για εμένα. Μιχάλη, το κατάλαβα.Έστω και λίγο αργά.
Αλλά, είδες; Πρόλαβα.
Είμαι ξανά με το ξάδερφό σου και γενικά δεν είμαι καλά.
Εσύ, ξέρεις καλύτερα, όπως ήξερες πάντα.
Με τρώνε ακόμα οι προσωπικοί μου δαίμονες, όπως έτρωγαν κι εσένα.
Μωρέ, όταν περνάω από το μέρος που τράκαρες, βουρκώνω.
Κι όταν θυμάμαι την διαλυμένη Όλγα, πάλι βουρκώνω.
Για την κιθάρα σου, μην ανησυχείς. Την προσέχει ο Σταύρος.
Και ξέρεις, εγώ δε θα γίνω μάλλον ηθοποιός.
Όμως, εμείς είχαμε ένα ειδός δικού μας θεάτρου
και ίσως κάποτε και κάπου να το ξαναρχίσουμε.
Θα θέλεις όμως; Εγώ πάντα θέλω.
Ε, θα σε πείσω, όπως συνήθως.
Η παρέα σου δεν σκόρπισε.
Σε θυμούνται πάντα και σέβονται την μνήμη σου.
Η Ναταλία, τον τελευταίο καιρό, έχει βελτιωθεί.
Βγαίνει περισσότερο, απ'ότι πέρυσι.
Και είναι φοιτήτρια πια, στην αρχιτεκτονική.
Ξέρω μωρέ, πως δε θες ούτε να κλαίμε για σένα
ούτε να αρχίζουμε τα σπαραξικάρδια.
Ξέρω, ότι τα θεωρείς μαλακίες.
Αλλά, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, τέτοια μέρα.
Συγχωρεσέ με, αλλά ακόμα αυτή την μέρα, δεν την υπομένω.
Είναι κάτι που υπερτερεί των δυνάμεων μου.
Κάτι που ακόμα και τη δική μου αισιοδοξία -που τη θεωρούσες σπουδαία- τη διαλύει.
Εσύ όμως είσαι καλά; Είσαι εντάξει;
Μήπως μας δίνεις σημάδια και απλώς τα προσπερνούμε στην τρέλα της καθημερινότητας;
Κι όμως, θα'μαι πιο προσεκτική στο εξής, το ορκίζομαι.
Τώρα που πέρασε καιρός, ξέρω ότι δεν ήσουν ούτε φτιαγμένος, ούτε μεθυσμένος.
Το μόνο που σε έφτιαχνε άλλωστε, ήταν οι βόλτες με την μηχανή. Σε κυρίευε η ανδρεναλίνη.
Θέλω να πιστεύω πως υπάρχεις κάπου, στον κόσμο. Πώς είσαι μέρος της ψυχής της.
Πως υπήρχε λόγος να πεθάνεις και προσπαθώ να χαρώ που έζησες έντονα.
Κοιτάζω τον ουρανό και έχει ξαστεριά.
Κι είναι ένα αστέρι που λάμπει περισσότερο από τα άλλα, για εμένα.
Τέτοια μας κάνεις ρε Μιχάλη;
Και θα το δεις. Θα'ρθει η στιγμή που θα σε σκέφτομαι και δεν θα κλαίω.
Θα χαμογελάω κι εσύ θα'σαι περήφανος για εμένα.
Θα συνηθίσω και στη σκέψη πως η εξάτμιση που ακούγεται δεν είναι της Όλγας.
Όμως γαμώτο, κάτι μου λέει πως θα σου τηλεφωνώ για πολύ ακόμα.
Κι εσύ δεν θα το σηκώνεις ποτέ...
Αύριο, θα δεις. Θα τα πούμε κι από κοντά. Θα σου φέρω τα λουλούδια που αγαπάς. Τα θυμάμαι.

Και αυτό το κείμενο είναι μόνο για εμάς τους δυο. Ελπίζω να βγάζεις νόημα...
Καληνύχτα, Μιχάλη. Δε σε ξεχνάω.


R.I.P.

Τυφλά Ραντεβού...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο στις ανθρώπινες σχέσεις από τα αποκαλούμενα ''Ραντεβού στα Τυφλά'' Σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως πάντα την πατάς και ο ''πρίγκηπας των ονείρων'' που περιμένεις να συναντήσεις, φέρνει τελικά περισσότερο σε άσχημο βατράχι. Είναι κάτι σαν το εθνικό λαχείο. Σου λένε, ότι ο ένας στους τρεις κερδίζει, αλλά εσύ πάντοτε ανήκεις στους άλλους δύο,κατά ένα περίεργο τρόπο. Εν πάση περιπτώσει, σε ό,τι αφορά τα ραντεβού στα τυφλά, ομολογώ με περίσσια ντροπή, ότι έχω βρεθεί σε δύο. Βέβαια, έπρεπε από την πρώτη φορά να λακίσω, αλλά κάτι η επιμονή των φίλων, κάτι ο δικός μου ο χαβαλές, που καμιά φορά δεν έχει όρια, πήγαινα. Τώρα όμως το λέω και το δηλώνω. Ποτέ δε θα ξαναπάω σε τέτοιου είδους συναντήσεις.
Η πρώτη απόπειρα για τη δημιουργία κάποιας σχέσης, μέσω ενός τέτοιου ραντεβού, έγινε όταν ήμουν μόλις 14 και κάτι. Tότε, ήμουν ακόμα αθώα,μικρή και τριανταφυλλένια. Ok, ας μη δουλευόμαστε. Περνούσα μια εφηβεία γάμησε τα και βρισκόμουν μεταξύ ουρανού και γης. Να τονίσω, βεβαίως, ότι ποτέ δεν ήμουν τέτοιας ιδεολογίας, αλλά ας όψεται μια παλιά φίλη που ακούει στο όνομα Κατερίνα. Το λοιπόν, αυτή η Κατερίνα, με έπρηζε δυο εβδομάδες περίπου, για έναν πρώτο ξάδερφο του τότε αγοριού της. Αυτός λεγόταν Αντώνης, ήταν 15, ήταν 2 ή 3 μήνες single, άκουγε FF.C, σιχαινόταν το λεμόνι και άλλα τέτοια κουφά. Μάλιστα, προκειμένου να τον προσδιορίσω,η Καιτούλα μου είπε ότι παλαιότερα τα είχε με την τάδε. Εγώ πάντως δεν ήθελα να πάω, αλλά η Κατερίνα συνεχώς μου θύμιζε κάπως αγενώς μια παλιά χάρη που της χρωστούσα και ότι δεν έχανα τίποτα και ότι ήταν ωραίος και ότι ήταν ΤΟ κελεπούρι και ότι κανείς δεν με ανάγκαζε να κάνω κάτι μαζί του και επειδή το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο παπάς,δέχτηκα. Εν τω μεταξύ, αποφάσισε με τον Θανάση [το αγόρι της], να βρεθούμε καλύτερα μόνοι μας. Εγώ μάλιστα θα κρατούσα μια μπεζ τσάντα [την οποία και δανείστηκα από την Κατερίνα] και εκείνος θα φορούσε ένα καπέλο. Ημίψηλο,jockey, δεν μου διευκρίνησαν. Ντύθηκα,βάφτηκα,δεν πολυχτενίστηκα ούσα μπουκλομάλλα, πήρα και το μπεζ τσαντάκι και κίνησα. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να τον γνωρίσω, αφού ήταν ο μόνος μες την κατάμεστη καφετέρια που φορούσε καπελάκι[ήταν και χειμώνας]. Η αλήθεια είναι πως δε διέκρινα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, λόγω της μυωπίας μου, παρά μόνο ότι ήταν ψηλόλιγνος. Τον χαιρέτησα κουνώντας τη τσάντα και εκείνος χαιρέτησε εμένα, κουνώντας το καπέλο. Κάθισα, συστηθήκαμε και τον κοίταξα καλύτερα. Φορούσε φαρδιά ρούχα σύμφωνα με το hip-hop style που τότε έπαιζε πολύ, ήταν καστανός και εντάξει, δεν πολυτρελάθηκα. Ωστόσο, το θέμα είναι ότι μου φαινόταν οικεία γνωστός. Μιλούσε απελπιστικά γρήγορα [περισσότερο και από εμένα] και η συνεννοήση μας ήταν σίγουρα αρκετά αστεία. Του εξομολογήθηκα ότι κάτι μου θυμίζει και εκείνος είπε ότι έτσι πιστεύει για εμένα. Κι έπειτα, άρχισε μια σειρά από χαζές ερωτήσεις που κάναμε ο ένας στον άλλον.
<<Που έκανες φροντιστήριο στα αγγλικά;>>
<<Σε ποιο νηπιαγωγείο πήγες;>>
<<Πήγαινες κολυμβητήριο;>>
<<Έκανες ποτέ καράτε;>>
<<Έκανες ποτέ ρυθμική γυμναστική;>>
<<Στο Παυσίλυπο [πάρκο με παιδική χαρά] που έπαιζες συνήθως;>>
<<Σε ποιο δημοτικό πήγαινες;>>
<<Βρέθηκες ποτέ σε συναντήσεις του fan club του ''Ψυχογιός'' ; >>
Τελικώς, αποκαλύφθηκε ότι πηγαίναμε μαζί στους προσκόπους. Μάλιστα, ήμαστε και οι δύο στα ''Λυκόπουλα''. Αρχίσαμε να μιλάμε για τη στολή, με το κίτρινο πουκάμισο, το καφέ σορτσάκι, τα αρβυλάκια,το πράσινο καπελάκι με το κόκκινο λυκόπουλο και τη γαλανόλευκη γραβάτα. Για τις εκδρομές, για τις φωτιές που ανάβαμε χτυπώντας πέτρες σαν τα χαζά, για τους κόμπους που μάθαμε να κάνουμε, ενώ, στη συνέχεια θυμηθήκαμε ότι εμείς τα δυο, συγκεκριμένα, κυνηγιόμασταν γύρω από ένα μεγάλο στρογγυλό χαλί που υπήρχε στην αίθουσα που συγκεντρωνόμασταν. Όλη η βραδιά, κύλησε κάπως έτσι και αποφασίσαμε από κοινού ότι δύο παλιοί συν-πρόσκοποι δεν είναι δυνατόν να κάνουν σχέση, ενώ, συμφωνήσαμε ότι τα ραντεβού στα τυφλά, είναι μάλλον ανούσια. Πάντως, με τον Αντώνη διατηρώ φιλικές σχέσεις ως και σήμερα.

Το δεύτερο ραντεβού, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα. Μετά τις πανελλήνιες και το χωρισμό μου από τη σχέση που διατηρούσα επί 2,5 χρόνια. Αυτή τη φορά, πολλοί φίλοι [Μαρίνα,Αναστασία,Λεωνίδας,Αλέξανδρος] αποφάσισαν ότι ήταν ώρα να προχωρήσω στη ζωή μου και αφού τα κέφια μου δεν ήταν καλά, δεσμεύτηκαν ότι θα με βοηθήσουν αυτοί. Εγώ τις φιλικές χείρες βοηθείας, τις φοβόμουν ανέκαθεν, αλλά από την άλλη δεν ήθελα και να τους κακοκαρδίσω. Άλλωστε, ήσαν τόσο ενθουσιασμένοι. Μου μίλησαν λοιπόν για τον Διονύση, που είναι φίλος του Λεωνίδα και πολύ καλό παιδί, σαν και αυτόν. Επιπλέον, ο Διονύσης ήθελε επίσης να με γνωρίσει, διότι έμαθε ότι ασχολούμαι με το θέατρο και λάτρεψε την καλλιτεχνική μου φύση ή κάτι τέτοιο. Αυτός παίζει κιθάρα και τραγουδάει σε ένα τοπικό νεανικό rock συγκρότημα. Είναι γύρω στα 20. Ο Αλέξανδρος τόνισε πως δεν πρέπει να το δω σαν ραντεβού, αλλά σαν μια απλή φιλική γνωριμία και αν είναι να γίνει κάτι παραπάνω, θα γίνει. Άλλωστε, είμαστε και μεγάλα παιδιά. Με τούτα και με κείνα, με έπεισαν. Άλλωστε, είχαν περάσει 4 χρόνια από το προηγούμενο φιάσκο, εγώ πέρασα πια την εφηβεία και ήμουν περισσότερο ώριμη και κατασταλαγμένη. Το καλό είναι ότι θα συναντιόμασταν παρουσία της υπόλοιπης παρέας, οπότε δεν θα υπήρχε αμηχανία. Ντύθηκα λοιπόν, προσέχοντας να μην ντυθώ σαν rock γκόμενα και νομίζει ότι το κάνω για αυτόν, τα μαλλιά πάλι δεν τα πρόσεξα ιδιαίτερα ούσα ακόμη μπουκλομάλλα, βάφτηκα και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο τσαντάκι κίνησα για μια άλλη καφετέρια, αυτή τη φορά. Πήγα και βρέθηκα [εξ επίτηδες δηλαδή, ήταν προσχεδιασμένο] να κάθομαι πλάι στον Διονυσάκη. Είχαμε στριμωχτεί και καλά-καλά δεν μπορούσα να βολέψω κάπως τα χέρια μου. Aντικειμενικώς και Υποκειμενικώς ο άνθρωπος ήταν ο τύπος μου. Ανέκαθεν, τέτοιοι μου άρεσαν. Ελαφρώς αξύριστοι, ελαφρώς rock, ελαφρώς τελειωμένοι. Αλλά αυτός ήταν βαριά τελειωμένος. Έπινε και κάπνιζε συνεχώς, αν και στην κουβέντα ήταν σχετικά καλός. Ε, μιλήσαμε για μουσική, μιλήσαμε για θέατρο και ύστερα κοιταχτήκαμε βαθιά στα μάτια. Σιωπή. Μου θύμιζε τον πρώην μου. Οι κρίσεις ειλικρίνειας με πιάνουν πάντοτε σε ακατάλληλες στιγμές, κατά τα άλλα όχι και πολύ. Του το είπα. Εκείνος γέλασε και είπε ότι και εγώ του θυμίζω τη δική του πρώην. BINGO! Άλλο ένα ραντεβού ονείρων βούλιαξε σαν τον Τιτανικό. Ύστερα, του μίλησα για την άλλη καταπληκτική μου εμπειρία με τον Αντώνη και εκείνος μου μίλησε για ανάλογες δικές του εμπειρίες που ήταν όλες καταστροφικότατες, αφού ο Λεωνίδας όποτε έβλεπε πως ήταν single του κανόνιζε συναντήσεις με αιθέριες υπάρξεις. Ύστερα, αρχίσαμε να μιλάμε συνωμοτικά περί έρωτα και καταλήξαμε στο ότι η φάση των τυφλών ραντεβού είναι εντελώς ξενέρωτη. Ο έρωτας, δηλαδή, είναι άλλο πράγμα. Σου έρχεται στο άκυρο, δεν το κυνηγάς, στο κάτω-κάτω. Έτσι δεν είναι; Πάντως και με τον Διονύση αντάλλαξαμε κινητά και μιλάμε πότε-πότε. Πάντοτε φιλικά όμως.

Συνοπτικώς, μην είστε ευκολόπιστοι και μη πειστείτε ποτέ από φίλους,συγγενείς και καλοθελητές για τυφλά ραντεβού. Είναι σκέτος χαμένος χρόνος! Εκτός πια, αν σταθείτε τόσο τυχεροί.
Πάντως, να κυνηγάς, μωρέ, τον έρωτα με αυτό το τρόπο;
Ήθελα να'ξερα κι εγώ τι είχα κατά νου όταν πήγαινα...

*Αυτά τα εξομολογούμαι για πρώτη και πιθανώς τελευταία φορά.

Σκέψεις...

Δεν αγαπώ το καλοκαίρι. Ουφ, το λέω και ξαλαφρώνω! Με κουράζει και το βαριέμαι. Οι ατέλειωτες ουρές ΙΧ στις εθνικές οδούς, τα αντηλιακά που κατακλύζουν την -κατά τα άλλα, όμορφη- θάλασσα, τα κακόγουστα τουριστικά μαγαζιά,τουρίστες ή και ντόπιοι -αν επισκεφτείς κάποιο μεγάλο νησί, π.χ Κρήτη- που τρεκλίζουν με άδεια μπουκάλια στα χέρια τους, τα ηλίθια καλοκαιρινά σουξέ και άλλα πολλά. Γενικώς, το καλοκαίρι επικρατεί η τσαπατσουλιά, η κακογουστιά και σε μεγάλο βαθμό η γελοιοποίηση. Κρίμα. Εν πάση περιπτώσει, εγώ είμαι παιδί του χειμώνα, το πιστεύω ακράδαντα.

Αγαπώ το χειμώνα! Μ'αρέσει το κρύο,η βροχή, το χιόνι.... Ακόμη και φέτος, που ήταν ομολογουμένως μία δύσκολη χρονιά λόγω των πανελληνίων, δε θέλησα ποτέ να τελειώσει αυτή η εποχή. Αναπολώ,καμιά φορά, τις ώρες του φροντιστηρίου. Δεν πρόκειται για κανενός είδους μαζοχισμό και αυτοί που δεν αγάπησαν ποτέ το σχολείο, τους καθηγητές τους ή κάποιο μάθημα, ή γενικώς όσοι δεν αγάπησαν ποτέ τίποτα, δεν θα με καταλάβουν, θα μείνουν στην μακαριότητα της άγνοιας τους. Όμως, οι φετινές ώρες στα φροντιστήρια, είχαν κάτι το μαγικό και το πολύτιμο. Ήταν ίσως το γεγονός ότι μοιραζόμασταν το ίδιο άγχος και την ίδια αγωνία, ξέροντας πως σε όλους μας θα δοθεί η ίδια ευκαιρία, την ίδια χρονική στιγμή. Ήταν ίσως οι πλάκες που κάναμε, τα βλέμματα που ανταλάσσαμε,τα όνειρα που μοιραστήκαμε,οι φόβοι που εκδηλώσαμε,οι επίμονες προσπάθειες των καθηγητών να μας εμψυχώσουν, η συμπαράσταση που προσφέραμε ο ένας στον άλλον, ή όλα αυτά μαζί.

Το λοιπόν, το καλοκαίρι τελειώνει σε ένα μήνα περίπου και το φθινόπωρο έρχεται. Ωστόσο, φέτος όλα θα είναι διαφορετικά. Δε θα γκρινιάξω ξανά για το σχολείο που αρχίζει, αφού πάει, το τέλειωσα πια. Δε θα ξαναδω τα ίδια πρόσωπα, τους ίδιους συμμαθητές και καθηγητές, που προς το τέλος του κάθε χρόνου, έφτανα στο σημείο, άλλους να τους λατρεύω και άλλους να τους μισώ. Δε θα ξαναντιγράψω στο πρόχειρό μου ασκήσεις μαθηματικών από τον πίνακα, που δεν τις καταλάβαινα ποτέ και απλώς τις αντέγραφα για να μη θίξω τον καθηγητή, που με συμπαθούσε, δε θα ξαναπώ αναγκαστικά ιστορία πρώτη ώρα, γιατί κανένας άλλος δεν ήξερε, δε θα με ξαναπάρει ο ύπνος σε δίωρο μάθημα λογοτεχνίας, δε θα με διδάξει ξανά ο αντιπαθητικός καθηγητής των λατινικών. Δε θα μου ξανατραβήξει ο Μάκης τα μαλλιά από το πίσω θρανίο, δε θα ξανακούσω το Γιώργο να γκρινιάζει για το βαρύ πρόγραμμα της ημέρας, δε θα ξαναελέγξω ποτέ τις ασκήσεις μου, κοιτάζοντας αυτές της Κωνσταντίνας. Δε θα'μαι ποτέ ξανά μαθήτρια, θα'μαι φοιτήτρια. Ένα μεγάλο ή και τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου κλείνει και φαίνεται ότι ανοίγει ένα άλλο.

Από Σεπτέμβρη λοιπόν, θα'μαι φοιτήτρια φιλολογίας, παρακαλώ! Πιθανώς, στα Ιωάννινα [τη 2η επιλογή μου] αφού είμαι 600 μόρια πάνω από την περσινή βάση. Ειδάλλως, αν πέσει αρκετά η σχολή της Θεσσαλονίκης [η 1η μου επιλογή] θα βρεθώ εκεί. Δεν με νοιάζει και τόσο. Δεν έχω τη τρέλα του να κάνω φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη, σαν όλα τα βλαχάκια. Πέρασα πολύ καλά στην πόλη μου και από εξόδους δεν είχα παράπονα. Άλλωστε, στα Ιωάννινα θα περάσουν πολλοί γνωστοί μου και θα είναι καλά, πιστεύω. Λένε κιόλας ότι η σχολή είναι καλύτερη από της Θεσσαλονίκης και ότι τα Ιωάννινα είναι όμορφη πόλη. Μ'αρέσει λοιπόν, έχει κάτι το ποιητικό, για εμένα. Θα μένω λοιπόν στα Ιωάννινα, μόνη μου, χωρίς τους γονείς μου. Περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή και για αυτήν έκανα με άλλα παιδιά πολλά και τρελά όνειρα. Άσχετο που δεν πραγματοποιούνται τελικά. Γιατί, πάντα η ζωή σε πάει αλλού, αυτή ξέρει καλύτερα. Ποτέ δεν ήμουν μαμόθρεφτο, αλλά ως μοναχοπαίδι ήμουν σε όλα με τους γονείς μου. Αυτοί με στήριξαν σε όλα, με αποδοκίμασαν σε άλλα, σε αυτούς είπα τα όνειρά μου, με αυτούς μάλωσα, αυτοί με συμβούλευσαν, αυτοί με απέτρεψαν, αυτοί ήταν πάντα εδώ. Τώρα θα'ναι κάπως περίεργα και όσο να'ναι φοβάμαι λίγο. Βασικά,φοβάμαι μη τα κάνω σκατά στη ζωή μου, μιας και έχω αυτή την ιδιότητα.

Απ'την άλλη όμως, ανυπομονώ κιόλας. Η φιλολογία είναι ένα όνειρο και ένα μεράκι. Ένα μεράκι, που το απέκτησα ξαφνικά φέτος, στην μέση της χρονιάς. Αγάπησα τα αρχαία, αγάπησα τις σκέψεις των αρχαίων φιλοσόφων, το τρόπο γραφής τους, τις ιδέες που μετέδιδαν με τη διδασκαλία τους. Και τους αγάπησα ειλικρινά, για όσες στιγμές με έκαναν να ανατριχιάσω. Eγώ, για χρόνια, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Τώρα, δε θέλω πια. Ή τουλάχιστον δε θέλω τόσο. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Το θέατρο που εγώ ονειρεύομαι, δεν υπάρχει πια και δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει ξανά. Ποτέ δε σκέφτηκα να κάνω θέατρο για τα λεφτά ή τη δόξα, μα ούτε θέλω να καταλήξω να παίζω άκυρες παραστάσεις στα τρίτα υπόγεια των Εξαρχείων. Ανέκαθεν, για το θέατρο έτρεφα μιαν αγάπη, ένα δέος και ένα σεβασμό. Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι μεγάλο ταλέντο, όπως κάνουν άλλοι, επειδή έπαιξα σε κάποιες σχολικές παραστάσεις, ποτέ δε πίστεψα ότι είμαι μεγάλη δημιουργός, όπως πιστεύουν διάφορα ψώνια. Έχω ένα όραμα για το θέατρο που δυστυχώς, δεν θα υλοποιηθεί ποτέ. Και δεν ήθελα να σπιλώσω με οποιοδήποτε τρόπο το ιερό- για εμένα - θέατρο. Ας γίνει όποιος θέλει ηθοποιός -άλλωστε, δεν χρειάζεται καν η άδεια πια-, ας δουλέψει σε μεταγλωτίσσεις ή στις ''Οικογενειακές ιστορίες'', ας παίξει σε τρεις ή τέσσερις παρακμιακές ψευτοκουλτουριάρικες παραστάσεις, ας γράψει αν θέλει και κείμενα για να τα παίξει ο ίδιος κι ύστερα ας πει ότι κάνει τέχνη. Αμ, δεν κάνεις έτσι τέχνη, μωρό μου. Έτσι, ούτε την αγγίζεις!

Δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά τα ανούσια,απόψε.
Ίσως, γιατί απόψε νιώθω ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Νιώθω ότι ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου, κλαίω και η ψυχή μου είναι ξαλαφρωμένη πια...
και τα διάφορα αδιέξοδα, απόψε δεν με αγγίζουν... :)

Καληνύχτα, φίλοι μου!

Ακούς; Υπάρχεις άραγε κάπου σ'αυτό τον κόσμο;
Αν υπάρχεις, δείξτο μου.
Κάνε μια προσπάθεια, μόνο αυτό ζητάω.
Μια προσπάθεια να με γνωρίσεις,να με καταλάβεις,να με νιώσεις.
Θέλω τόσο πολύ να με αγγίξεις.
Δε σε ξέρω καιρό, είναι η αλήθεια.
Αλλά δεν κρίνεται από το χρόνο το πως νιώθεις για έναν άνθρωπο.
Δεν με ενδιαφέρει που δεν μοιάζουμε, που δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις και ιδέες.
Δεν με επηρεάζει το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε τη ζωή με διαφορετικό τρόπο.
Δε ζητάω κάτι τρομερό από εσένα.
Δε θέλω να μ'αγαπήσεις παράφορα ή κάτι τέτοιο.
Θέλω μόνο να μείνεις εδώ και να με πλησιάσεις.
Ξέρεις γιατί; Γιατί αρχίζω και κολλάω άσχημα μαζί σου.
Το θέμα δεν είναι ότι έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι τρελά.
Απλώς, τη βρίσκω πάρα πολύ που συζητάμε, που ακούω τα ''πιστεύω'' και τα ''θέλω'' σου.
Είναι μαγικό να σε γνωρίζω σιγά-σιγά.
Και ας είσαι αυτό που λέμε ''τελειωμένος τύπος''.
Λατρεύω,ξέρεις, να σε ακούω να παίζεις την κιθάρα σου κι ας είσαι ψιλοφτιαγμένος από τους μπάφους.
Μ'αρέσεις που δεν το παίζεις γκόμενος. Μ'αρέσει να σε κοιτάζω όταν κοιμάσαι, να σε ακούω να γελάς.
Δε ξέρω αν νιώθεις τα ανάλογα για εμένα, δείχνεις όμως να σου αρέσει η συντροφιά μου.
Κι ας έχουμε ως μοναδικό κοινό τις προτιμήσεις στην μουσική.
Σοβαρά τώρα, δεν αποκλείεται να σε ερωτευτώ.
Τις συνηθίζω κάτι τέτοιες τρέλες.
Μα, δεν φοβάμαι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δε φοβάμαι τον έρωτα.
Γιατί είσαι αυθεντικός, πιθανώς για αυτό.
Άλλωστε, κοίταξε με.
Είμαι εδώ. Και είμαι για εσένα εδώ.
Και δεν με πειράζει που καπνίζεις,που πίνεις, που καμιά φορά είσαι στον κόσμο σου, που το σπίτι σου είναι όπως να'ναι.
Και ας πιστεύεις εσύ πως όλα αυτά με ενοχλούν.
Είσαι έξυπνος,καλλιεργημένος και συζητάς υπέροχα.
Νομίζεις πως πρόσεξα ποτέ μου όλα αυτά;
Μα, τι άνθρωπος θα ήμουν τότε!
Θα έρθεις και απόψε από εδώ να ξενυχτήσουμε;
Θα περάσουμε άλλη μια νύχτα με πολλά τσιγάρα και ατέλειωτες συζητήσεις;
Κι όλο εγώ θα χάνομαι στο βλέμμα σου...
Γουστάρω. Γιατί όχι; Εγώ σε περιμένω.
Ξέρεις, στηρίζομαι πάνω σου και ας μη το καταλαβαίνεις τώρα.
Με τον καιρό θα το δεις και εσύ.
Και είχα πολύ καιρό να στηριχτώ σε κάποιον και να νιώσω ασφάλεια.
Σε ευχαριστώ.

[Πρώτο κείμενο για εσένα, ποιος τη χάρη σου;]

Ξέσπασμα. (:

Δεν αντέχω πια.

Κουράστηκα. Σιχάθηκα.

Η εξάντληση της χθεσινής βραδιάς είναι ακόμα φανερή.

Στην όψη μου. Στη ψυχή μου.

Είστε ένα τίποτα.

Σας σιχαίνομαι.

Είστε μια μάζα, ένα κορμί, μια ψυχή.

Δε ξεχωρίζετε. Είστε όλοι σας το ίδιο.

Δε φοβάμαι πια, δε συμπονώ.

Θέλω να φύγω. Πρέπει.

Για να γλυτώσω.

Γιατί μια φορά πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου.

Όχι τους πρώην, όχι τους φίλους, όχι τους άσχετους.

Δεν με ενδιαφέρει ποιοι είναι φίλοι και ποιοι παριστάνουν πως είναι.

Δεν με ενδιαφέρει ποιοι μ’αγαπούν και ποιοι όχι.

Έτσι και αλλιώς, δεν πιστεύω κανέναν σας πια.

Δεν ενδιαφέρεστε για εμένα, δεν νοιάζεστε.

Το ξέρω.

Ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του

Και ζηλεύει την ευτυχία του άλλου.

Υποπτεύομαι κάθε κουβέντα και κίνηση σας.

Κινούμαι πλέον με βάση τα δικά μου ‘’θέλω’’ και όχι τις συμβουλές σας.

Καλοπροαίρετες ή μη, δεν με αφορούν.

Δε θέλω να σας ακούω, να σας βλέπω, να σας υποφέρω.

Η εμφάνισή σας με απωθεί.

Η ψυχή σας έχει συρρικνωθεί.

Μου κάνατε κακό και ας υπήρξατε οι καλύτεροι φίλοι ή γκόμενοι.

Και ας σας αγάπησα, μια φορά.

Δεν φταίτε εσείς.

Αν φταίγατε όλα θα ήταν πιο απλά.

Τώρα που φταίω εγώ, είναι δύσκολα.

Ξέρω πως ο εαυτός μου δεν είναι καλύτερος από εσάς.

Μα, πρέπει με κάποιον τρόπο να με προστατεύσω.

Μου το χρωστάω γιατί δεν το έκανα ποτέ.

Δεν θα μείνω πια σε φιλίες

Μόνο και μόνο επειδή άρχισαν πριν τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια.

Μόνο και μόνο επειδή υπήρξαν και καλές στιγμές.

Θα συνεχίσω,πιθανώς, να λέω μεγάλα λόγια.

Το κάνετε όλοι σας.

Θα συνεχίσω να παριστάνω την υπομονετική κορασίδα.

Το κάνετε και εσείς.

Μα, φίλη σας δεν είμαι.

Και το ξέρετε. Και το ξέρω.

Γιατί φιλίες δεν υπάρχουν.

Πολύ δύσκολα υπάρχουν.

Έδωσα πολλά. Τόσα πολλά.

Ειδικά, τα τελευταία τρία χρόνια.

Και άδειασα πια.

Δεν έχω τίποτα άλλο να χαρίσω.

Δεν υπάρχει κάτι άλλο για να πω.

Δεν υπόσχομαι πια.

Δεν πιστεύω στις υποσχέσεις άλλων.

Μεγάλωσα. Δυστυχώς.

Μεγάλωσα και καταλαβαίνω περισσότερα.

Λένε,βέβαια, πως η ουσία της αγάπης είναι να δίνεις

Δίχως να περιμένεις τίποτα.

Φιλοσοφικές ανοησίες.

Έκανα σε πολλές περιπτώσεις τον μαλάκα

Και έκαναν και άλλοι για εμένα το ίδιο.

Και δεν πάει πια.

Ντρέπομαι. Με ντρέπομαι.

Λυπάμαι που σας σιχαίνομαι

Μα δεν γίνεται να αλλάξει πια αυτό.

Θα βρω ένα μέρος να κρυφτώ

να μου δώσω μιαν ακόμα ευκαιρία.

Την αξίζω μωρέ, έτσι πιστεύω.

Βαθιές πληγές ή μια οργή που σιγοβράζει;

Ούτε και εγώ ξέρω.

Μακάρι να’ξερα.

Μόνο δυο άτομα είναι εδώ χρόνια.

Χιλιάδες χρόνια.

Δεν ξέρω αν είναι φίλοι,άγγελοι ή απλώς νοιάζονται για εμένα.

Αλλά είναι Άνθρωποι.

Κάτι που εσείς δεν είστε.

Και επειδή ξέρω ότι θα το διαβάσουν αυτό…

Είμαι εδώ πάντα

Και το ξέρετε.