Δεν αντέχω πια.
Κουράστηκα. Σιχάθηκα.
Η εξάντληση της χθεσινής βραδιάς είναι ακόμα φανερή.
Στην όψη μου. Στη ψυχή μου.
Είστε ένα τίποτα.
Σας σιχαίνομαι.
Είστε μια μάζα, ένα κορμί, μια ψυχή.
Δε ξεχωρίζετε. Είστε όλοι σας το ίδιο.
Δε φοβάμαι πια, δε συμπονώ.
Θέλω να φύγω. Πρέπει.
Για να γλυτώσω.
Γιατί μια φορά πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου.
Όχι τους πρώην, όχι τους φίλους, όχι τους άσχετους.
Δεν με ενδιαφέρει ποιοι είναι φίλοι και ποιοι παριστάνουν πως είναι.
Δεν με ενδιαφέρει ποιοι μ’αγαπούν και ποιοι όχι.
Έτσι και αλλιώς, δεν πιστεύω κανέναν σας πια.
Δεν ενδιαφέρεστε για εμένα, δεν νοιάζεστε.
Το ξέρω.
Ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του
Και ζηλεύει την ευτυχία του άλλου.
Υποπτεύομαι κάθε κουβέντα και κίνηση σας.
Κινούμαι πλέον με βάση τα δικά μου ‘’θέλω’’ και όχι τις συμβουλές σας.
Καλοπροαίρετες ή μη, δεν με αφορούν.
Δε θέλω να σας ακούω, να σας βλέπω, να σας υποφέρω.
Η εμφάνισή σας με απωθεί.
Η ψυχή σας έχει συρρικνωθεί.
Μου κάνατε κακό και ας υπήρξατε οι καλύτεροι φίλοι ή γκόμενοι.
Και ας σας αγάπησα, μια φορά.
Δεν φταίτε εσείς.
Αν φταίγατε όλα θα ήταν πιο απλά.
Τώρα που φταίω εγώ, είναι δύσκολα.
Ξέρω πως ο εαυτός μου δεν είναι καλύτερος από εσάς.
Μα, πρέπει με κάποιον τρόπο να με προστατεύσω.
Μου το χρωστάω γιατί δεν το έκανα ποτέ.
Δεν θα μείνω πια σε φιλίες
Μόνο και μόνο επειδή άρχισαν πριν τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια.
Μόνο και μόνο επειδή υπήρξαν και καλές στιγμές.
Θα συνεχίσω,πιθανώς, να λέω μεγάλα λόγια.
Το κάνετε όλοι σας.
Θα συνεχίσω να παριστάνω την υπομονετική κορασίδα.
Το κάνετε και εσείς.
Μα, φίλη σας δεν είμαι.
Και το ξέρετε. Και το ξέρω.
Γιατί φιλίες δεν υπάρχουν.
Πολύ δύσκολα υπάρχουν.
Έδωσα πολλά. Τόσα πολλά.
Ειδικά, τα τελευταία τρία χρόνια.
Και άδειασα πια.
Δεν έχω τίποτα άλλο να χαρίσω.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο για να πω.
Δεν υπόσχομαι πια.
Δεν πιστεύω στις υποσχέσεις άλλων.
Μεγάλωσα. Δυστυχώς.
Μεγάλωσα και καταλαβαίνω περισσότερα.
Λένε,βέβαια, πως η ουσία της αγάπης είναι να δίνεις
Δίχως να περιμένεις τίποτα.
Φιλοσοφικές ανοησίες.
Έκανα σε πολλές περιπτώσεις τον μαλάκα
Και έκαναν και άλλοι για εμένα το ίδιο.
Και δεν πάει πια.
Ντρέπομαι. Με ντρέπομαι.
Λυπάμαι που σας σιχαίνομαι
Μα δεν γίνεται να αλλάξει πια αυτό.
Θα βρω ένα μέρος να κρυφτώ
να μου δώσω μιαν ακόμα ευκαιρία.
Την αξίζω μωρέ, έτσι πιστεύω.
Βαθιές πληγές ή μια οργή που σιγοβράζει;
Ούτε και εγώ ξέρω.
Μακάρι να’ξερα.
Μόνο δυο άτομα είναι εδώ χρόνια.
Χιλιάδες χρόνια.
Δεν ξέρω αν είναι φίλοι,άγγελοι ή απλώς νοιάζονται για εμένα.
Αλλά είναι Άνθρωποι.
Κάτι που εσείς δεν είστε.
Και επειδή ξέρω ότι θα το διαβάσουν αυτό…
Είμαι εδώ πάντα
Και το ξέρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.