Game Over!

Πάει παραπάνω από ένας μήνας που δεν είμαστε μαζί.
Δεν βιώσαμε τώρα
αυτά τα ανώφελα πισωγυρίσματα,
τις επικίνδυνες -λάθος- στιγμές.
Τα τελευταία λόγια ειπωθήκανε πια.
Ρίξαμε και το τελευταίο μας χαρτί.
Σπάσαμε το γυάλινο κλουβί μας
-δέσμιοι μιας πλαστής ευτυχίας-
και το ''σκάσαμε''
αδιαφορώντας για τα θραύσματα
που πλήγωσαν το δέρμα, τη ψυχή μας.
Δεν μου λείπεις,όμως.
Δε κλαίω πια όπως βλέπεις.
Κι ούτε που θέλω να γυρίσεις.
Κι ούτε που θέλω να σε ξαναδώ
να με πλησιάζεις
με κείνο το χαμόγελο αυτοπεποίθησης
και με τη σιγουριά στο βλέμμα.
Δε σε φοβάμαι.
Δε φοβάμαι την επιρροή σου.
Δεν είσαι πια η αδυναμία, το ναρκωτικό.
Ποτέ δεν ήσουν.
Τα λόγια αυτά
που ένα φεγγάρι
τα ξεστόμιζα εγώ η ίδια
δεν ήταν παρά ανόητες σκέψεις
μιας ανώριμης μικρής.
Με πίστευσες τότε;
Μακάρι όχι.
Ψέμματα σου έλεγα.
Τότε, δεν έβλεπα.
Ποτέ δεν είδα.
Δεν αγάπησα εσένα
παρά μόνο
την εξιδανικευμένη εικόνα σου.
Και εσύ δεν κατάλαβες ποτέ
γιατί έφυγα.
Νομίζεις ακόμα πώς έφυγα γιατί ζήλεψα;
Αν ήσουν τότε ερωτευμένος με άλλην,
όλα θα ήταν πιο απλά
και εσύ σίγουρα
πιο ευτυχισμένος.
Κατάλαβε το, πια.
Δεν έφυγα γιατί έχασα εσένα.
Άλλωστε, ποτέ δεν ήσουνα δικός μου.
Εμένα έχασα
εμένα έψαξα
εμένα παλεύω να βρω.
Σε σιχάθηκα μωρέ.
Και δεν πειράζει.
Είναι κλισέ, αυτό.
Κάθε έρωτας άξιος λόγου
οφείλει έτσι να λήγει.
Μη ρωτήσεις, μωρό μου, ξανά
πώς γίνεται
δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν μια φορά
τώρα να μισιούνται.
Ούτε πώς είναι δυνατό
ο έρωτας
να γίνεται
σε μια στιγμή
η καταστροφή.
Δε ξέρω.
Οι διαχωριστικές γραμμές είναι λεπτές
και δυσδιάκριτες.
Οι ισορροπίες μηδαμινές.
Και εγώ που έζησα μαζί σου
τόσους μήνες
ένα πράγμα έμαθα·
τα πιο μεγάλα ψέμματα
οι ερωτευμένο τα ξεστομίζουν.
Ησύχασε, τώρα!
Μην πισωγυρίζεις, μωρό μου.
Σώσε το τομάρι σου
και μη θες να καταστρέψεις
-και άλλο-
εμένα
που τόσο ωραία αγάπησες.
Μείνε μιαν ευχάριστη ανάμνηση.
Είναι το καλύτερο
που τώρα πια
μπορείς να κάνεις.