Η δικιά μας η γενιά...

Είμαστε μια γενιά αδικημένη, μια μίζερη γενιά.
Η γενιά των αντικαθλιπτικών, του facebook, της ματαιοδοξίας.
Γεννηθήκαμε λάθος ώρα, θα πεθάνουμε όταν θα'ναι αργά.
Σκοτώσανε βίαια τις ελπίδες μας.
Μια φορά, είχαμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε την ουτοπία μας.
Τώρα, αρχίδια.
Μα, είμαστε νέοι, γαμώτο.
Και έχουμε όρεξη να αγαπήσουμε, να δημιουργήσουμε, να μάθουμε,να σώσουμε.
Γιατί μας δέσατε με επιχρυσωμένες αλυσίδες;
Γιατί σ'αυτή την ταλαίπωρη Ελλάδα, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει μονάχα για την πάρτη του;
Δε φταίνε οι γονείς, ρε φίλε.
Μήπως και αυτοί θύματα δεν υπήρξανε;
Αλλα, ο αδικημένος δεν έχει μάθει να κατανοεί τους άλλους.
Έχει μάθει να αμύνεται μονάχα, να ξεσπάει.
Όλα αυτά γέννησαν και τη βία και την αναρχία και την ασέβεια.
Δεν αγαπήσαμε αυτή την χώρα, γιατί ουσιαστικά και αυτή δεν έδειξε να μας αγαπάει.
Μονάχα να μας απογοητεύει ξέρει και να μας διώχνει.
Και πόσο μας απογοήτευσε και η προηγούμενη γενιά!
Μας θεωρεί, μια γενιά κακομαθημένη,άχρηστη,ανώριμη και αμόρφωτη.
Ποτέ δε σκέφτηκαν οι μεγαλύτεροι το δικό τους ρόλο, τις δικές τους ευθύνες.
Μονάχα, κουνούν το κεφάλι με συμπόνια και μας λυπούνται.
Εγώ όμως περισσότερο λυπάμαι αυτούς.
Γιατί αυτοί δεν ήξεραν.
Εμείς ξέρουμε.
Γιατί αυτοί σπατάλησαν μια ζωή με το να είναι θύματα.
Και μερικοί ούτε που το καταλάβανε ακόμα.
Τουλάχιστον, εμείς ''κάπως'' παλεύουμε για ''κάτι''.
Και είναι στο χέρι μας να ανατινάξουμε τα δεδομένα.
Δεν είμαι θρήσκα, μα το ''Οργή Λαού, Φωνή Θεού'', στέκει!
Η τράπουλα της ζωής είναι δική μας.
Και εμείς θα αποφασίσουμε αν θα παίξουμε, παιχνίδι στημένο, με αποτέλεσμα γνωστό
ή
αν θα παίξουμε τίμια και όπου μας βγάλει!
Το θέμα είναι να μη σκύβουμε το κεφάλι, να μη λέμε σε όλα ναι,
να μη γίνουμε σαν τις μανάδες και τους πατεράδες μας.
Να μη κρυβόμαστε πίσω από κουκούλες,
να ξέρουμε να διεκδικούμε και να αγωνιζόμαστε.
Δεν είμαι αναρχική, μα είναι νέα.
Και οι νέοι δεν επαναπαύτηκαν ποτέ.
Δεν ενδιάφερομαι μόνο για τον εαυτό μου.
Νοιάζομαι για όλους μας, πονάω για όλους μας!
Να δείξουμε τι αξίζουμε και τι έχουμε μάθει.
Όχι από τα σχολεία, μα από τη ζωή!
Δύσκολες μέρες θα'ρθουνε, ναι.
Μα, εμένα δεν με τρομάζει αυτό.
Η χώρα τούτη έχει περάσει και χειρότερα και άντεξε.
Το θέμα δεν είναι να σωθούμε εμείς,
μα να σωθούνε και οι επόμενες γενιές.
Γιατί σε εμάς περνάει πλέον η ευθύνη.
Μη γίνουμε θύματα και εμείς!
Τουλάχιστον εγώ, θα προσπαθήσω να μη γίνω.