Παραλήρημα μεταμεσονύκτιο

Τώρα τελευταία όλο γυρνάω από δω και από κει
στους δρόμους αυτής της πόλης
και όλο κάτι ψάχνω να βρω. Ή κάποιον.
Με πιάνω να κρύβομαι. Είναι που δε θέλω να σε δω.
Δε θέλω να δω τα μάτια σου καρφωμένα πάνω μου
ούτε να ακούσω τη βραχνή σου φωνή, το γέλιο σου.
Όχι πια. Δε θέλω να μιλήσουμε ρε παιδί μου.
Άλλωστε τα πιο σπουδαία ειπώθηκαν.
Τα άλλα περιττεύουν. Μη θες να κερδίσεις χρόνο.
Απλά δεν έχει νόημα.

Κι είναι ώρες που δε θέλω τίποτα άλλο
παρά μόνο να χαθώ και κανείς να μη με ψάξει.
Δε ξέρω, νιώθω κουρασμένη, αηδιασμένη.
Όχι από σένα, όχι. Μα από τους άλλους ναι.
Από κείνους τους υποτιθέμενους φίλους που στην 1η ευκαιρία σε ''πουλάνε''.
Που ό,τι και να κάνεις για τα μούτρα τους, περνάει απαρατήρητο.
Είναι που μερικοί άνθρωποι γεννήθηκαν αχάριστοι, ίσως να μη φταίνε.
Μα εγώ τους σιχαίνομαι. Ή μάλλον ούτε καν αυτό πια.
Και δεν είναι που δε φεύγω εγώ.
Είναι που δε φεύγουν ούτε αυτοί.
Και δε ξέρω, δεν μ'ένιωσαν ποτέ.
Ούτε για μια στιγμή δεν ήμουν δική τους.
Ούτε για μια στιγμή δεν κατάλαβαν τι αληθινά είμαι.
Πολύτιμες ώρες χαμένες από τη ζωή μου.
Έλεγες πάντοτε με επιμονή ότι χαραμίζομαι.
Παρόλο τον εγωισμό μου τώρα σε παραδέχομαι.

Κι αν απευθύνομαι τώρα σε εσένα
είναι γιατί μόνο εσύ με ένιωσες.
Μόνο εσύ έψαξες και με βρήκες.
Μονάχα εσύ μ'έσωζες πάντα.
Κι ήσουν εσύ που μου'μαθες πως το πιο σπουδαίο στη ζωή
είναι να δίνεις και να παίρνεις αγάπη.
Πολύ ουτοπικό, πιο παλιά γελούσα μ'αυτό.
Με σένα όμως το πίστεψα. Και αυτό.
Και δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό
αλλά σίγουρα με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Με την έννοια που το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστο.

Μωρέ τους βαρέθηκα τους ξενέρωτους, τους μίζερους, τα θύματα.
Πάντα μ'άρεσαν οι άνθρωποι οι δυναμικοί, οι ντόμπροι
που'χουν κάνει μεγάλες μαλακίες στη ζωή τους, μα τις παραδέχονται.
Τώρα προτιμώ λιγάκι την μοναξιά.
Και βρίσκομαι να'μαι βυθισμένη

σε σκέψεις,ιδέες,βιβλία και άδεια μπουκάλια

χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια μου

στους ήχους κάποιου αγαπημένου τραγουδιού.

Τι μποέμ σκηνικό! Μα...ποια είμαι τέλος πάντων;

Αν ήμουν λίγο πιο αποφασιστική

θα τα'χα κάνει όλα πουτάνα και θα'χα εξαφανιστεί.

Πάντα όμως κάτι με κρατάει πίσω.

Σαν να δένουν τη ψυχή μου αόρατα σχοινιά.

Επιτέλους όμως...εσύ δεν είσαι πια ένα απ'αυτά.

Σήμανε για μας η πιο γλυκιά ελευθερία.

Μη θες να μιλήσουμε.

Όχι, μην πάρεις αύριο τηλέφωνο.

Ούτε μεθαύριο.

Μη ξανατηλεφωνήσεις γαμώ τη τρέλα μου.

Κόψε τα πολλά-πολλά.

Δε χρειάζομαι άλλα συρματόσχοινα.

Ούτε κι εσύ.

*Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ' ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω
να 'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας
(Aπό τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη)