Ε! Είναι κανείς εδώ;

Καιρό έχω να γράψω στο blog. Πάει ένας μήνας ακριβώς. Ψιλοχάθηκα, το παραδέχομαι. Απόψε όμως θα κάνω μία ανάρτηση, με χαρακτήρα παράξενο, γενικό και αόριστο. Ούτε νοσταλγικό, ούτε ρομαντικό, ούτε φιλοσοφικό. Σκέψεις μου θα εξομολογηθώ και τίποτε παραπάνω.
Το λοιπόν...έχω μπει πια για τα καλά στο πετσί της φοιτητικής ζωής! Πάνε κιόλας 3 μήνες που'μαι εδώ, ούτε που κατάλαβα πως στο διάολο πέρασε ο καιρός. Και αν μου ζητήσει τώρα κανείς, να του περιγράψω τη φοιτητική ζωή, δηλαδή το γενικότερο κλίμα, με τρεις λέξεις θα του απαντήσω : Κουραστική, αγχωτική, μα και όμορφη. Είναι, καταρχήν, περίεργο να ζεις για πρώτη φορά εντελώς μόνος σου. Μα, πιστεύω ακραδάντως πως οι φοιτητές που μένουν με τους γονείς τους (είτε διότι σπουδάζουν στον τόπο κατοικίας τους, είτε για λόγους υγείας)είναι ολίγον τι...οι χαμένοι της υποθέσεως. Έχει άλλο γούστο,να πρέπει να φροντίζεις εσύ για όλα και να κανονίζεις πως θα βγάλεις τον μήνα με τα φράγκα που σου χορηγούνται γενναιόδωρα από τους γονείς.

Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως οι πανελλήνιες ευνουχίζουν. Βέβαια, δε ξέρω ποια η επίδρασή αυτών στους μαθητές της θετικής & τεχνολογικής κατευθύνσεως. Εγώ υπήρξα καλή μαθήτρια, ίσως πολύ καλή, της θεωρητικής κατευθύνσεως κι είμαι σε θέση να πω με απόλυτη σιγουριά, πως ναι, ευνουχίζουν. Σε καθιστούν άβουλο ον, ''παγώνουν'' την κριτική σου ικανότητα, σου προσφέρεται επί δύο χρόνια μία γαμημένη,μασημένη τροφή, δεν έχεις λόγο για τίποτα, πρέπει να εκφράζεσαι με βάση κάποια πρότυπα που άλλοι δημιούργησαν για εσένα, δεν αποτελείς ουσιαστικά οντότητα! Και η προσωπική μου αλήθεια είναι, πως οι πανελλήνιες δεν με λάβωσαν απλώς. Με διέλυσαν. Γάμησαν την ψυχολογία μου, παραλίγο να σιχαθώ την ποίηση -που ως τότε ειλικρινά αγαπούσα- και το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές. Οι πανελλήνιες μεταβάλλουν έναν άνθρωπο κανονικό, σε έναν άνθρωπο πνευματικά ανάπηρο. Πιστεύετε πως υπάρχει κάτι χειρότερο, για να κάνει κανείς σε ένα παιδί 17 χρονών; Κάποια στιγμή, νομίζεις πως ξέρεις πολλά. Ύστερα δίνεις και γύρω στον Αύγουστο συνειδητοποιείς, ότι είσαι στο μηδέν. Ίσως προκληθεί μια πυρκαγιά στη ψυχή σου και θελήσεις να μάθεις περισσότερα για κάτι/κάποιον, π.χ για τον Αριστοτέλη. Μα, τότε δεν έχεις το χρόνο. Και μετά από τις πανελλήνιες, όταν ο χρόνος είναι άπλετος, το τελευταίο που θες να κάνεις, είναι να ψάξεις για κάτι. Είναι τόσο...παράξενο.

Τέλος πάντων, αυτά μας τέλειωσαν τώρα. Εγώ ξεμπέρδεψα! Οι άλλοι...σκάστε και κολυμπήστε και κόψτε τη γκρίνια. Τα ίδια περάσαμε, τα ίδια υπομείναμε, τέλος. Στο πανεπιστήμιο είναι σαφώς καλύτερα. Καταργείται -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- η παπαγαλία. Οι καθηγητές είναι πραγματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι. Ακούν τη γνώμη σου και τη συζητούν. Δεν την απορρίπτουν ποτέ. Μπορείς να δεις ένα ποίημα, από όποια οπτική γουστάρεις. Και δε ξέρετε, πόσο γαμάτο είναι αυτό, μετά από δύο χρόνια καταπίεσης! Επιτελούς, μπορείς να ασχοληθείς με την έρευνα. Γενικώς, όταν είσαι φοιτητής μπορείς να κάνεις τόσα πολλά. Αρκεί να μη ξεχαστείς, να μην αφεθείς, να μην παρασυρθείς. Γιατί τότε δεν θα κάνεις τίποτε.

Βέβαια, δεν είναι κι εύκολο να'σαι φοιτητής ή,τέλος πάντων,μαθητής εν έτει 2011. Μιλάμε για μεγάλο σπάσιμο. Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως η κατάσταση είναι δύσκολη, ένα αίσθημα ανησυχίας πλανιέται στον άερα, οι κίνδυνοι είναι ορατοί. Κι όμως, ακόμα και τώρα δεν υπάρχει συσπείρωση. Ούτε ανάμεσα στους φοιτητές, ούτε ανάμεσα στους εργαζόμενους, γενικότερα...ανάμεσα στους ανθρώπους. Δε γαμιέται; ''Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ'', που έγραψε ευστόχως και ο Γκάτσος. Το μόνο που μας μένει, είναι να ονειρευόμαστε. Όσο γραφικό και ρομαντικό κι αν ακούγεται. Από πολύ μικρή πίστευα, πως δε γίνεται ένας άνθρωπος να μην έχει όνειρα. Αν δεν έχει όνειρα, τότε πώς ζει; Δε γίνεται να ζει! Ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε λοιπόν και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ο καθένας με το τρόπο του. Και ό,τι γίνει. Το πολύ-πολύ, όλα να γίνουν χειρότερα, μα τουλάχιστον εμείς θα'χουμε προσπαθήσει. Αυτός είναι ο πολύ απλοικός συλλογισμός μου.

Kατά τα άλλα, όσο καλός άνθρωπος κι αν είμαι (μίλησε κανείς;), με όσα βλέπουν καθημερινά τα μυωπικά μάτια μου, δε γίνεται να μην είμαι ταυτοχρόνως και καχύπτοπτη. Εδώ και χρόνια έχω μία υπόνοια, η οποία πια τείνει να γίνει βεβαιότητα (διότι μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια). Το λοιπόν, θεωρώ πως όλα στοχεύουν στην αποβλάκωση(και κατά επέκταση χειραγώγηση) της νεολαίας (ναι, για μας λέω). Ίσως πρόκειται για ένα σχέδιο, που'χει ξεκινήσει από τα τέλη του '70. Ας το δούμε σφαιρικά : Η έκρηξη των ναρκωτικών στα παλιά τα χρόνια σημαίνοντας μια υποτιθέμενη απελευθέρωση, το χαζοκούτι(τουτέστιν τηλεόραση), το internet, τα κινητά τηλέφωνα, η περιβόητη σοουμπίζνα, οι πανελλήνιες(με βάση όσα είπα πριν, αν και γενικότερα το θέμα της έκπαιδευσης απαιτεί μεγάλο λακριντί) και άλλα πολλά. Βέβαια, όλα αυτά είναι μία προσωπική γνώμη, όχι και τόσο τεκμηριωμένη, γι'αυτό και μην πέσετε να με φάτε.

Ας πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο! Έρχονται Χριστούγεννα! Λα-Λα-Λα. Γιρλάντες,κουραμπιέδες,κάλαντα,Home Alone, ό,τι λογής παιδική ταινία βάνει ο ανθρώπινος νους και Last Christmas I gave you my heart. Τουτέστιν μαλακίες. Δηλαδή, για να μην παρεξηγηθώ, η γιορτή είναι αξιοσέβαστη για τους Χριστιανούς του κόσμου. Η όλη εμπορευματοποίηση με εκνευρίζει. Όμως, τη σχολή τη κλείσαμε σήμερον και Δευτέρα θα'μαι στην πόλη μου! Χα! Θα δω τους γονείς, τα στέκια τα γνωστά, τους φίλους τους παλιούς, τις γνωστές, τοπικές φάτσες. Απλώς...λιώνω! Δεν το περίμενα ποτέ, αλλά κατήντησα...''Αγία Νοσταλγία, της μνήμης αδερφή είσαι αγκάθι,βάλσαμο,τραγούδι και στριγγλιά μαζί'', που λέει και ο Παπακωνσταντίνου(ο Θανάσης ΠΑΝΤΑ). Το λοιπόν, πρέπει να πακετάρω. Λογικά, αύριο. Για απόψε, δεν το κόβω. Ήδη έχει πάει 22.30 κι έχω αρχίσει να πεινάω. Θα φάω την σπεσιαλιτέ μου λογικά : τοστ. Τέλος πάντων, θα χρειαστεί να πάρω στην μάνα-γη -το χώμα σου φιλώ- και τα βιβλία μου, τις σημειώσεις μου,τα φυλλάδια μου, να κάνω ένα διάβασμα. Τι να κάνεις; Έρχεται εξεταστική, αδέρφια. Θα πέσουνε κεφάλια!

A! Xθες πήγα Μαχαιρίτσα-Σταρόβα και πέρασα γαμάουα. Ήταν μαζί τους και η Ζηνοβία(Ζήνα)Αρβανιτίδη! Πολύ καλή φωνή-παρουσία. Στο μαγαζί -live stage- δεν έπεφτε καρφίτσα! Ήμασταν στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες! Όμως, είχε γούστο. Ξεσπάσαμε, μας έφυγαν έννοιες και προβλήματα από το μυαλό. Το'νιωθες πως το πλήθος έβραζε. Και η δύναμη του πλήθους είναι πολύ μεγάλη κι εξίσου τρομακτική. Tην προηγούμενη Πέμπη, είχα πάει στο Νυφικό Κρεβάτι, που το ανέβασε το τοπικό θέατρο. Η παράσταση πολύ καλή, η σκηνοθεσία το ίδιο. Οι ηθοποιοί απλώς ταλέντα. Το'χω πει από καιρό εγώ. Τα ερασιτεχνικά είναι τα καλύτερα! (Εξαιρώ τον ''Μάκβεθ'' με Κιμούλη που'χα δει πριν από φεγγάρια). Μου'χει λείψει το θέατρο,είναι αλήθεια. Και να βλέπω θέατρο, αλλά και να παίζω θέατρο. Θα δούμε, πως θα εξελιχθεί το όλο θέμα.

*Υ.Γ. : Μου λείπεις, μαλάκα. Μου λείπεις πολύ. Και ας είμαστε εντελώς... ''Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε, βλεπόμαστε,φιλιόμαστε,αγαπιόμαστε'' Και ας είναι και η αγάπη σου ''θέμα φαντασίας και -εντελώς- κατάχρηση εξουσίας''.

*Υ.Γ.2: Τώρα τελευταία έχουν πολλοί παράπονα με την πάρτη μου. Είναι και αστείο, που όλοι έχουν κάτι να πουν. Α! Ξέχασα, ότι τα Χριστούγεννα σας πιάνουν διάφορες κρίσεις. Μην κοιτάτε που δεν μιλάω,γιατί έχω υπομονή. Έτσι και το ανοίξω, θα σας πάρει ο διάολος μερικούς! Άντε, γιατί βαρέθηκα με τις ευγένειες. [Αν πιστεύει κάποιος που διαβάζει το blog, ότι είναι μπηχτή για αυτόν, ας μην μου το πει. Ας κάνει μια συζήτηση με τη συνείδησή του. Γιώργο;]

*Υ.Γ.3: Σταματάω, γιατί σταντέ σας τα'πρηξα σήμερα. Αλλά, είναι που'χαμε καιρό να τα πούμε.


Εάν αργήσω να ξαναεμφανιστώ, μην ανησυχήσετε. Εδώ γύρω θα'μαι! Αν δεν τα ξαναπούμε έως του χρόνου, εύχομαι ολόψυχα σε όλους Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά. Να μην σας στερήσει τίποτε ο καινούριος χρόνος. Να είστε καλά και να περνάτε καλύτερα!

See ya around!