Σκέψεις...

Περπατώ ξανά στα δικά μας τα λημέρια.
Πέρασε καιρός απ'την τελευταία φορά που βρεθήκαμε μαζί στα ίδια μέρη.
Τώρα δεν είσαι πια εδώ.
Η βόλτα είναι μοναχική και το μυαλό μου προσηλωμένο σε εσένα.
Μπορεί να τα έκανες σκατά,αλλά μου λείπεις.
Μου λείπεις ρε γαμώτο.
Ήταν το γέλιο σου,η αθυρροστομία σου,ο ναρκισσισμός σου,η βραχνάδα της φωνής σου
τα τραγούδια σου,τα βρεγμένα τσιγάρα στον πάτο του σακιδίου σου,τα υγρά μάτια σου
που ομόρφαιναν την ζωή μου.
Τώρα μου φαίνεται τόσο αβάσταχτα άδεια.
Παλεύω να μαζέψω μονάχη τα κομμάτια μου. Δεν πίστευα πως θα μπορούσες να με πληγώσεις τόσο πολύ. Δεν σ'είχα ικανό.
Έχω κλειστεί στον εαυτό μου,βρίζω πολύ,πίνω πολύ,επικοινωνώ ελάχιστα.
Προσπαθώ να μάθω ξανά να ζω χωρίς εσένα.
Χωρίς τα νυχτοπερπατήματα,τις συζητήσεις,τις αγκαλιές,τα αστεία,τις ζήλειες,τα υποννοούμενα,τους κώδικες επικοινωνίας,τους ανώφελους καυγάδες μας.
Το'ξερα,βέβαια,πως αυτή θα'ταν η κατάληξη. Δεν πίστευσα ποτέ,πως θα άλλαζες.
Άλλωστε,εγώ σε ερωτεύτηκα πριν τρία σχεδόν χρόνια,για αυτό ακριβώς που είσαι:
Ματαιόδοξος,ναρκισσιστής,γυναικάς,χιουμορίστας,υπερβολικός,θρασύς,επιπόλαιος.
Τέλειος δεν ήσουν στα μάτια κανενός. Παρά μόνο στα δικά μου.
Κι ίσως να'σαι ακόμα,αυτός που εγώ φαντάζομαι ως ''τέλειο'' σύντροφο.
Κι ίσως να ψάχνω σε άλλους,να βρω κάτι από εσένα.
Κι ίσως στα μάτια των πάντων,να ψάχνω -μάταια- να βρω κάτι από το βλέμμα το δικό σου.
Πριν κάποιους μήνες είχες πει πως θ'αλλάξεις. Μου φάνηκε αστείο και συγχρόνως...αποκρουστικό.
Δεν ήθελα να αλλάξεις. Στο κάτω-κάτω..δικός μου λογαριασμός που σε γούσταρα έτσι.
Προσπάθησες πάντως,μα δεν κατάφερες και πολλά.
Και στην πρώτη στιγμή αδυναμίας,βρήκες αμέσως μια γυναικεία αγκαλιά που επιβεβαίωσε ξανά τον ''πληγωμένο'' εγωισμό σου.
Κι έτσι ''τελειώσαμε''.
Και τώρα εγώ πιάνω συχνά τον εαυτό μου να διαβάζει στίχους σου ή να μουρμουρίζει τραγούδια που'χες γράψει. Άλλοτε διαβάζω φωναχτά κάποιο απόσπασμα που μ'αρέσει από ένα θεατρικό έργο ή ένα μυθιστόρημα,πιστεύοντας πως είσαι κάπου κοντά και μ'ακούς. Νύχτες ολόκληρες τις περνάω με την σκέψη σου.
Έμπλεξα πολύ άσχημα μαζί σου,μωρό μου. Εγώ ήμουν ελεύθερο ον και για σένα κατάντησα πιο μελοδραματική και από δραματική ηρωίδα κινηματογραφικής ταινίας του '60.
Ξέρω πως κάποια στιγμή θα γυρίσεις. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Πάντοτε γυρνάς. Και όπως έχεις πει, πάντοτε θα γυρνάς.
Κι ύστερα; Δε ξέρω. Ίσως να σε δεχτώ, ίσως και όχι.
Στο'χα πει,μωρό μου,πολλές φορές. Γουστάρω να καταστρέφομαι για εσένα.
Ξέρεις γιατί;
Όχι επειδή είσαι ένας ωραίος γκόμενος ή ένας αστείος τύπος.
Αλλά επειδή μού άνοιξες την ψυχή σου κι αφουγκράστηκες τ'όνειρά μου.
Επειδή πολλές φορές πιάσαμε μαζί πάτο και πάλι μαζί σηκωθήκαμε.
Επειδή,στο κάτω-κάτω,πάντοτε περνάω γαμάτα μαζί σου.
Εμείς,μωρό μου,μοιραστήκαμε την ίδια τρέλα.
Ακόμη κι οι καυγάδες μας είχαν την ξεχωριστή γοητεία τους.
Η ζήλεια σου,η καχυποψία μου,οι ανασφάλειές σου,τα νεύρα μου ή και ανόητες αφορμές συνέθεταν σκηνικά καθημερινής τρέλας.
Στο τέλος, είτε κρατούσαμε μούτρα ο ένας στον άλλον για ολόκληρη εβδομάδα, είτε γελούσα εγώ ή εσύ και τα βρίσκαμε στο επόμενο λεπτό.
Εγώ σ'αγαπάω.
Και η δικιά μου η αγάπη είναι πολύ πιο πάνω από τις βρισιές,από τα κέρατα,από τις πικρίες,από τα νεύρα, από τις γαμημένες πανελλήνιες που μας διέλυσαν.
Σ'αγαπάω για τις φορές που μου είπες,πως είσαι ευτυχισμένος δίπλα μου.
Σ'αγαπάω για τις στιγμές που ένιωσα,πως έχω ανάγκη μόνο εσένα και όχι θέατρα,φίλους και μαλακίες.
Σ'αγαπάω γιατί εμείς συννενοούμαστε ακόμα και με ένα βλέμμα.
Σ'αγαπάω γιατί τις μεγαλύτερες μαλακίες και τις μεγαλύτερες πλάκες τις κάναμε μαζί.
Σ'αγαπάω για τις φορές που ένιωσα την δικιά σου αγάπη να μου τρυπάει την ψυχή.
Και δεν σε κατηγορώ πια. Το στάδιο αυτό το πέρασα στην αρχή.
Σ'έχω κιόλας συγχωρέσει. Σ'έχω μάλιστα κατάλαβει.
Πώς να το κάνουμε; Μια γκόμενα δεν μπορεί να διαλύσει ό,τι νιώθω για σένα και όσα έχουμε περάσει.
Όμως καταλαβαίνω και τον εαυτό μου.
Από την μία...ναι μεν. Δεν γουστάρω να σωθώ και με καταστρέφω για την πάρτη σου.
Απ'την άλλη...μήπως πρέπει να σωθώ;