Κι όλο να φεύγω...

Είμαι Άνθρωπος παράξενος και ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο. Παράξενη,ιδιότροπη,αψυχολόγητη ή ασυνήθιστη,αποκαλέστε με,όπως θέλετε. Δεν έχουν και τόση μεγάλη σημασία οι λέξεις.
Σιχαίνομαι τη σταθερότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχω γεννηθεί για να φεύγω,να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Αν είχα ένα σακίδιο με βιβλία και γυρνούσα τον κόσμο μονάχη μου,θα ήμουν αληθινά και απολύτως ευτυχισμένη.
Γουστάρω να χτίζω πύργους κι ύστερα να τους γκρεμίζω,έτσι,για την πλάκα μου. Είτε μιλάμε για μια φιλία,είτε για μια ερωτική σχέση,είτε για μια καλή φήμη.Σπανίως δένομαι με τους Ανθρώπους.Άλλωστε,δεν είναι από τα είδη που συμπαθώ ή κατανοώ.Μπορεί να έχω πολλούς γνωστούς,μπορεί να γνωρίζω πολύ καλά τα προσωπικά πολλών,μα ως εκεί.Δε δίνομαι,δε χαρίζομαι,δεν μ'αρέσει να σκορπίζομαι στον οποιονδήποτε.Ανέκαθεν,οι άλλοι ήξεραν για εμένα,αυτά που ήθελα εγώ,να ξέρουν.Προσπαθώ να φεύγω ή να διαχωρίζω τη θέση μου,όσο είναι νωρίς.Μπορεί κανείς να μου μιλάει για ό,τι τον απασχολεί,αρκεί να μη στηρίζει πολλά σε εμένα. Δεν είμαι από κείνους που θα στηρίξουν κάποιον στα σίγουρα σε μια δύσκολη στιγμή. Πιθανώς να λακίσω,να μη θελήσω να μπλέξω τον εαυτό μου σε ξένα προβλήματα. Άλλωστε,μια ζωή με θυμάμαι να παλεύω με τους προσωπικούς μου δαίμονες και να μην μπορώ καν να ξεφύγω απ'αυτούς.
Καμιά φορά όμως είναι η ανθρώπινη φύση που υπερτερεί και με επιτάσσει σε συνθήκες που δεν αγαπώ. Είναι ώρες που έχω ανάγκη,να συζητήσω με κάποιον,να κλάψω σε έναν ώμο,να πάρω κάποιον αγκαλιά. Κι είναι και Άνθρωποι που ερωτεύομαι,που αγαπώ,που θαυμάζω,που συμπαθώ,που καταλαβαίνω.Πάνε τώρα τρία γαμημένα χρόνια που τραβιέμαι με τον ίδιο Άνθρωπο.Ξυπνάω πάντοτε δίπλα του και θέλω να φύγω. Δεν αντέχω να αντικρίζω τους ίδιους ανθρώπους για καιρό. Μα,είναι το ζεστό βλέμμα του,ο πληγωμένος εγωισμός του,η αμόλυντη ψυχή του,ο έρωτας που με συναρπάζει για αυτόν. Κι είναι και άλλοι Άνθρωποι με τους οποίους μιλάω και μπορώ να ακουμπάω τη ψυχή μου επάνω τους. Κι εκείνοι με συμβουλεύουν,με συγκρατούν,με προστατεύουν. Νιώθω να μ'αγαπάνε κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα τους πληγώσω,πως δε θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους.
Δε ξέρω για τι ψάχνω,για πόσο θα τραβήξω τον δρόμο μου και που θα καταλήξω. Στην ως τώρα ζωή μου γέλασα,έκλαψα,αγάπησα,μίσησα,έζησα. Γνώρισα Ανθρώπους και ιδεολογίες,απέκτησα γνώσεις κι εμπειρίες και προσπαθώ πάντοτε να ξεμπλέξω το κουβάρι της ζωής μου.Κάνω πολλά όνειρα,έτσι,για να γουστάρω. Μα δεν τα χαραμίζω,μη τυχόν και χάσουν τη γεύση τους,την ουσία τους. Θέλω να ζω για την πάρτη μου κι όχι να βλέπω Ανθρώπους να εξαρτώνται από εμένα.Οι αιώνιες υποσχέσεις αγάπης κι υποτάγης με αφήνουν αδιάφορη. Εγώ δε ψάχνω για καμιά Ιθάκη,δεν υπάρχει η Ιθάκη. Το ταξίδι με νοιάζει μόνο,εγώ για αυτό γεννήθηκα. Δεν ψάχνω να βρω λιμάνι,απάγκιο ή παρηγοριά.
Κι αν καμιά φορά, η ψυχή και το μυαλό μου κουράζονται και ζητούν να ξαποστάσουν, λέω στον εαυτό μου : ''Βάστα Δανάη! Άλλο ζητάς εσύ.''. Κι ούτε που με νοιάζει,που αλλάζω γνώμη από την μια μέρα στην άλλη,που δεν είμαι με τίποτε ευχαριστημένη,που δεν στεριώνω πουθενά και με κανέναν. Έτσι γεννήθηκα εγώ. Μονάχη και θλιμμένη. Κι έτσι επιλέγω να πορευτώ. Μόνη μου. Και ας λένε πολλοί,πως κυνηγάω τη σκιά μου. Κι αν βαρεθώ κι εδώ πολύ ή αν με τίποτε δεν ικανοποιηθώ,θα φύγω. Όπως κάνω πάντα. Μόνο που...θα'ναι πιο οριστικό, πιο τελεσίδικο. Και θα'μαι -όπως πάντα- μονάχη και θλιμμένη. Τέλος πάντων. Δε ξέρω τι σόι τάσεις φυγής με ταλαιπωρούν τελευταία.
Ο Σταύρος λέει,πως μοιάζω με κείνα τα ταξιδιάρικα πουλιά που δε χαρίζουν το τραγούδι τους μόνο σε έναν,που δεν κλείνονται σε κλουβί,έστω και αν αυτό είναι χρυσό. Ακόμα κι έτσι να είναι,τα φτέρα μου δεν τ'αγάπησα ποτέ και απ'όσα είδα,τίποτε δεν με μάγεψε. Μόνο στιγμές έχω να θυμάμαι. Μοναδικές,μαγικές,ανείπωτες. Δε ξέρω και πολλά ακόμη. Το νήμα μου δε ξετυλίχτηκε και πολύ. Ίσως να'ναι κι έτσι η ζωή.

Καλά να περνάτε.

*Απλές σκέψεις