Άνθρωποι

Απόψε θα σου το πω.
Δεν το κρατάω πια μέσα μου.
Δε γίνεται.
Εσένα σ'αγαπώ και σε εμπιστεύομαι.
Ξέρω πως θα παλέψεις μ'αυτούς για εμένα.
Κι αν όχι δεν πειράζει.
Τίποτε δε μου χρωστάς.
Και η δικιά μου η καρδιά είναι πολύ μεγάλη
ώστε,αν χρειαστεί,
να συγχωρέσει κι εσένα
και άλλους τόσους σαν εσένα.
Πιότερο στη ζωή μου φοβάμαι τους Ανθρώπους.
Αλήθεια.
Κείνα τα πλάσματα
που τους μοιάζω στην εμφάνιση πολύ
και λιγότερο στον χαρακτήρα.
Δεν αντέχω να συμβιώνω μαζί τους.
Και να το δεις.
Θα'ρθει η ώρα που θα ορμήσουν πάνω μου
και θα με κατασπαράξουν
θεωρώντας με αταίριαστη για τον κόσμο τους.
Καθόλου δεν τους υπομένω πια.
Οι σάπιες τους ιδεολογίες μου φέρνουν αναγούλα.
Βαρέθηκα να τους βλέπω
να κουβαλούν το κομματικό τους πτώμα.
Τα λόγια που τους ακούς να λεν
είναι όλα ψεύτικα
κι ως μοναδικό στόχο έχουν να κοροιδεύσουν ή να πληγώσουν.
Οι μισοί απ'αυτούς παγιδεύονται σε βιτρίνες
που εγώ δε δύναμαι να σπάσω
γιατί εκείνοι δε το θέλουν
και οι άλλοι μισοί παριστάνουν τους επαναστάτες
ενώ την αμέσως επόμενη στιγμή
λουφάζουν στον οποιονδήποτε
τους τάξει μιαν καλύτερη ζωή
την οποία εκείνοι κωλύονται να διεκδικήσουν.
Οι Άνθρωποι είναι ακόμη σκληροί και αχάριστοι.
Κανείς δεν τους έμαθε,να εκτιμούν τα όμορφα της ζωής.
Θέλουν μόνο να κερδίζουν και ποτέ να χάνουν.
Θέλουν μόνο να παίρνουν και ποτέ να δίνουν.
Σημαντικό: Οι Άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι.
Ακόμα κι η έννοια της ελευθερίας τους τρομάζει.
Βολεύονται και δεν ξεκουνάνε
να πολεμήσουν γι'αυτή.
Άλλοτε μετατρέπονται σε πρόβατα
και υπακούουν σε οποιονδήποτε
γουστάρει να τους παρουσιαστεί ως Μεσσίας.
Επίσης,οι Άνθρωποι είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι
και προτιμούν να αναλώνουν τους εαυτούς τους
σε καταστάσεις ανούσιες και χυδαίες.
Οι Άνθρωποι για τους οποίους μιλάω εγώ
δεν έχουν όνειρα,δεν αγαπάνε κανέναν
και παριστάνουν τους ανεξάρτητους
ενώ στην πραγματικότητα είναι κείνοι
οι πιο εξαρτημένοι.
Φίλε,εμένα οι Άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν.
Με βρίσκουν αστεία,τρελή ή επικίνδυνη.
Άλλοτε με χλευάζουν κι άλλοτε δεν απαντούν καν.
Και σου το είπα και πριν.
Θα'ρθει η ώρα και θα με διαλύσουν
επειδή δε δέχτηκα να γίνω σαν αυτούς.
Μα εγώ θα φύγω από δω
και τότε θα'μαι ελεύθερη
κι -αν θες- ευτυχισμένη.
Γιατί ίσως εκεί που θα πάω
να βρω Ανθρώπους άλλου είδους.
Που θα'ναι ελεύθεροι
και πιο κοντά σε εμένα.
Μα,όσο θα'μαι δω
για τους Ανθρώπους τούτους
θα νιώθω φόβο και οίκτο.
Κι όταν θα'ναι να φύγω
-να το θυμηθείς-
θα τους κοιτάξω με κείνο το βλέμμα
που φυλάω για τότε
και σε ένα χαρτί θα γράψω
''Ξοφλήσατε''
κι θα'ναι αυτό το αντίο μου.
Δε γουστάρω να τους μάθω,όσα ξέρω.
Δε τους το χρωστάω.

Υ.Γ. Πιστεύω βαθιά εις την ελευθερία
την οποία ακόμη εδώ δε γνώρισα.

Δανάη

*Το παρόν κείμενο δεν είναι τόσο σημαντικό,όσο ίσως φαίνεται.