Στον Λ.

Ώρα να φεύγω.
Μη σε δω να δακρύζεις,να τρέμεις,να σωπαίνεις.
Πιστεύω στη δύναμη της ψυχής σου.
Δε θα χαθούμε! Τα είπαμε αυτά.
Θα τηλεφωνιόμαστε,θα μιλάμε
κι όταν ευκαιρούμε,θα βλεπόμαστε.
Δε σου λέω μαλακίες.
Δε μπορώ κιόλας να ξεκόψω έτσι στα ξαφνικά.
Τα ίδια αδιέξοδα βιώνουμε.Ξέρεις.
Θυμάσαι τις συζητήσεις μας;
Τ'όνειρα μας,πως θα αλλάξουμε τον κόσμο;
Εκεινο το παιχνίδι με το οποίο
ξεγελούσαμε την μοναξιά μας;
Γιατί εγώ δε ξεχνάω τίποτα απ'αυτά.
Με το γέλιο και τη ζεστασιά σου
ξεχνάω τα προβλήματά μου.
Με τα ποιήματά σου
μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Και τις πλάκες που μαζί κάναμε
όλοι τις θυμούνται ακόμη.
-Αμφοτέρων το χιούμορ ιδιαίτερο-
Μη σε δω τώρα λοιπόν,
να χαμηλώνεις το γαλάζιο βλέμμα σου.
Μη φοβάσαι για εμένα,ανόητε.
Εγώ γεννήθηκα για να φεύγω,στο'χω ξαναπεί.
Δεν είναι η φύση μου,να στεριώνω.
Όποτε βρίσκομαι εγκλωβισμένη
στη φυλακή που η ίδια χτίζω
-λόγω συναισθηματισμού ή ανοησίας,πες το όπως θες-
γεμίζω τους τοίχους της με στίχους
και νιώθω το μυαλό μου να φεύγει.
Με φοβάμαι,τότε.
Γιατί φτάνω σε όρια παράνοιας.
Όρια άγνωστα.
Μα,μην πιστεύεις πως είναι κι εύκολο για μένα.
Παρά τη φύση μου δεν παύω να'μαι Άνθρωπος.
Είσαι φίλος και σε θαυμάζω.
Σ'αγαπάω κιόλας.
Σ'έχω ανάγκη συχνά.
Ποιος θα σχολιάζει τα ευθυμογραφήματά μου;
Ποιος θα μου δίνει κουράγιο με το βλέμμα του;
Ποιος θα μου σφίγγει το χέρι,να μη φοβάμαι;
Ποιος θα με καμαρώνει στις επιτυχίες μου
και ποιος θα μετατρέπει την πίκρα μου
σε μέγιστη χαρά;
Και αυτή η πουτάνα η πόλη,μην νομίζεις.
Θα μου λείψει,όσο τίποτα άλλο.
Οι άνθρωποί της,η καθημερινότητά της,
τα στέκια της και οι αναμνήσεις μου
που'ναι δεμένες άρρηκτα μαζί της.
Μα,είναι έτσι η ζωή.
Πρέπει να φύγω,
ώστε να ζήσω και άλλες καταστάσεις
να γνωρίσω τον εαυτό μου
να μη χαθώ στην μιζέρια τούτη.
Ξέρω πως με νιώθεις,μωρό μου.
Εμείς μεγαλώσαμε αντικρίζοντας το θεσσαλικό κάμπο
και όσο να'ναι ανοίξαν τα μυαλά μας.
Δεν με νοιάζει τόσο για τους άλλους,όσο για εσένα.
Εσένα σε καταλαβαίνω,μοιάζεις με εμένα.
Είσαι ένας ποιητής του περιθωρίου
που ξοδεύει αλόγιστα τον εαυτό του
μα έχει μέσα του μια καλά κρυμμένη ευαισθησία.
Τώρα που δε θα'μαι κοντά σου
μην αδειάζεις μπουκάλια με αλκόολ
μην καπνίζεις βαριά τσιγάρα
και μη χαραμίζεσαι σε ασήμαντα αισθήματα.
Δεν είσαι γι'αυτά εσύ.
Και πάντως να ξέρεις
πως ακόμα και όταν θα'μαστε μακριά
μεις θα επικοινωνούμε
και πάλι θα καταλαβαινόμαστε.
Μη θαρρείς,πως ξεχνώ και το δικό σου το ταξίδι.
Θα'ρθει όπου να'ναι.
Πώς σκορπίζουμε έτσι,ε;
Το ξέραμε. Δε το ξέραμε;
Μα,δεν το πιστεύαμε.
Στο'χα πει μια φορά.
Πως αν φύγω,δε θα'ναι για να βρω κάποια Ιθάκη,
μα για να ζήσω αυτό το γαμημένο το ταξίδι.
Εσύ διάφωνησες,εσύ ψάχνεις την Ιθάκη σου.
Μακάρι να την εύρεις κάποια στιγμή.
Και αν τα κάνεις ξανά σκατά στη ζωή σου
δεν πειράζει.
Κι εγώ τα ίδια σκατά τα'χω κάνει.
Μακάρι τούτο το φευγιό να μας βγει σε καλό
και όταν γιορτάσουμε τα τρία χρόνια φιλίας ή δεσίματος
-δε ξέρω-
να'χουμε να διηγηθούμε πολλά και φανταστικά.
Και αν δεν μας βγει...δε γαμιέται;
Πάντα υπάρχει κάτι πίσω που μας περιμένει.

Όμορφα να τα περνάς.
Και μην αλλάξεις.