Εξομολόγηση

Όταν σε κοιτάζω,χάνω τον εαυτό μου.
Στα μάτια σου αντικατοπτρίζονται τα λάθη και οι αδυναμίες μου,τα μυστικά σου.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου
και ταυτόχρονα πόσο άσχημα νιώθω.
Ούτε καν εσύ.Πόσο μάλλον εσύ.
Αισθάνομαι πως κοπιάζω άδικα για εμάς.
Πως δεν μου αξίζει όλο αυτό,πως δεν έχει νόημα.
Μπορεί να σ'αγαπάω όσο λίγους ανθρώπους,αλλά και πάλι.
Το βλέπω πως η αγάπη δεν είναι αρκετή,για να μας κρατήσει μαζί.
Μα,δεν μπορώ και να φύγω.
Νιώθω τόσο αδύναμη από την επιρροή που ασκείς επάνω μου.
Μια κουβέντα,ένα χαμόγελο,μια ματιά ή μια αγκαλιά σου
είναι αρκετά,για να παραδώσω το είναι μου ξανά και ξανά σε εσένα.
Έχω μάθει μαζί σου να ανέχομαι,να παραβλέπω,να σωπαίνω.
Και με πονάς,όσο δεν με έχει πονέσει άνθρωπος.
Πονάει το κορμί,η καρδιά και το μυαλό μου.
Βαρέθηκα να παριστάνω ότι είμαι καλά.
ΔΕΝ είμαι καλά,από τότε που έμπλεξα με εσένα.
Γαμώτο μου,δεν σε κατηγορώ για τίποτα όμως.
Αναγνωρίζω τα λάθη μου.
Δεν είμαι ούτε χαζή,ούτε τίποτα.
Ξέρω καλά,ότι έπρεπε να φύγω,όταν μπορούσα.
Εξ αρχής,ήξερα ποιος είσαι και πως δε θα αλλάξεις.
Ποτέ δεν πίστεψα στις υποσχέσεις σου.
Άλλωστε,έτσι σε γνώρισα και έτσι σε αγάπησα.
Και δε ζήτησα ποτέ να αλλάξεις.
Ξεκάθαρα,έπρεπε να φύγω.
Σε αυτό το σημείο που είμαστε τώρα,έχουμε ξαναφτάσει.
Ξέρω,πως τώρα δεν μπορείς να μ'ακούς,πως με βρίσκεις παράλογη.
Ξέρω,πως πονάς κι εσύ,πως προσπαθείς να ξεχαστείς με κάθε τρόπο,
πως δε θες να κοιμόμαστε μαζί ή να βγαίνουμε.
Κι εσύ όμως ξέρεις,γιατί δεν είσαι χαζός.
Ξέρεις,πως έχω λόγους να ζηλεύω,πως κουράστηκα να συζητάμε,
πως δε θέλω να είμαστε μαζί για πολλές ώρες,για να μη μαλώνουμε,
πως με κούρασαν οι θεωρίες σου,πως γελάω με τα πάντα
για να μη κλάψω για αυτά.
Τη τελευταία φορά που μαλώσαμε,εσύ προτίμησες να φύγεις.
Κατά βάθος,δεν σε αδικώ,μπορώ να σε καταλάβω.
Δεν ήξερα,πως αλλιώς θα καταφέρναμε να δικαιολογηθούμε.
Εδώ που'χουμε φτάσει,δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε.
Δεν με νοιάζει,αν υπάρχει κάποια άλλη τώρα στη ζωή σου.
Ξέρω πως,αν υπάρχει,είναι κάτι παροδικό,απλώς θες να ξεφύγεις.
Όμως δεν είσαι ερωτευμένος μαζί της.
Αν ήσουν,θα ήσουν και χαρούμενος.
Ξέρω πως θα γυρίσεις,
γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα πια.
Ούτε κι εγώ χωρίς εσένα.
Χωρίς τα γέλια,τα βλέμματα,τους τσακωμούς,τις νύχτες μας.
Ακόμα κι έτσι όμως,είναι άσχημο.
Ζηλεύω.Και ίσως για πρώτη φορά σε ζηλεύω τόσο πολύ.
Δεν αντέχω να κοιμόμαστε μαζί,να με πιάνω να σε υποπτεύομαι
να σε βλέπω εκνευρισμένο κυρίως με τον εαυτό σου,
να μου δικαιολογείσαι συνεχώς για ανόητους λόγους.
Ξέρω,πως αν σε ρωτήσω,θα μου πεις την αλήθεια.
Φοβάμαι όμως τόσο πολύ να το κάνω,φοβάμαι για το τι θα ακούσω.
Δεν κοιμάμαι τα βράδια πια. Χάθηκα και από τις παρέες.
Το μόνο που κάνω,είναι να σκέφτομαι,τι κάνουμε λάθος.
Μάλλον,τον ξέρω τον λόγο βέβαια.
Είμαστε και οι δύο πολύ εγωιστές,εγώ δεν αντέχω να νιώθω πιεσμένη
κι εσύ δεν αντέχεις τις πολλές ερωτήσεις μου.
Καταλαβαίνω,ότι καμιά φορά γίνομαι πολύ ενοχλητική και υπερπροστατευτική,
αλλά είναι γιατί ανησυχώ για εσένα,γιατί σε βλέπω να φλερτάρεις με το θάνατο.
Και δε θα αντέξω,να πάθεις ο,τιδήποτε.
Είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά σου φαίνονται πολύ υπερβολικά.
Γιατί,δεν κατάλαβες ποτέ ότι οι άντρες αγαπάνε διαφορετικά από τις γυναίκες.
Μια γυναίκα αγαπάει με την καρδιά της κι ένας άντρας αγαπάει κυρίως με το μυαλό.
Και ξέρω,ότι,όσα σου λέω,δεν είναι καθόλου λογικά.
Δε γνωρίζω,αν τελειώνουμε εδώ,αν θα συνεχίσουμε να κινούμαστε στο σκοτάδι
ή αν σύντομα θα ανασυρθούμε στην επιφάνεια ξανά.
Ό,τι και να γίνει,εσύ να μη ξεχνάς,ότι αγαπηθήκαμε,ότι ζήσαμε ένα όνειρο.
Ότι καταφέραμε πολλά μαζί,ότι ξεπεράσαμε πολλά,
ότι ήμασταν πάντοτε ο ένας δίπλα στον άλλον.
Όσο και αν έχω πονέσει,δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ,
αυτά τα τρία χρόνια της ζωής μου δίπλα σε κάποιον άλλο.
Το μόνο που ξέρω είναι,πως η μόνη μας ελπίδα,
είναι να βλέπεις ακόμα και τώρα σε εμένα το κορίτσι που ερωτεύτηκες
και συνάμα εγώ να βρίσκω ακόμη σε εσένα
όσα με έκαναν να σε αγαπήσω.
Έτσι,σίγουρα θα βρούμε το δρόμο μας.
Αλλιώς,δε ξέρω. Φοβάμαι.
Και για πρώτη ίσως φορά δεν είσαι εδώ να με καθησυχάσεις.
Μην ανησυχείς,μωρό μου.Βλέπω,πως κι εσύ παλεύεις.