Θα'ρθει καιρός...

Θα'ρθει καιρός που όλα θα'ναι όμορφα,αλλιώτικα,χρωματιστά.
Εγώ δε θα φοβάμαι πια τους Ανθρώπους.
Θα μπορώ να τους υπομένω και να συμβιώνω μαζί τους.
Πότε-πότε θα τους καταλαβαίνω κιόλας.
Θα'ρθει καιρός που δε θα'χω ανάγκη το οινόπνευμα,τα ξενύχτια και τις ιστορίες,για να σταθώ όρθια.
Θα χαμογελώ αβίαστα ξανά,θα πορώνομαι με παράξενους καλλιτέχνες,θα ονειροπολώ.
Θα'ρθει καιρός που δεν θα'μαι πια ερωτευμένη μαζί του και τότε θα ξαναγυρίσω στα παλιά.
Δε θα ξεφτιλίζομαι,δε θα πιστεύω σε έρωτες,θα επανέλθω στα ασήμαντα αισθήματα.
Ώσπου να ξαναερωτευτώ και να μπλεχτώ στον ίδιο φαύλο κύκλο,γνωστή η ιστορία.
Θα'ρθει καιρός που δε θα εξαρτιέμαι ούτε από Ανθρώπους,ούτε από συναισθήματα.
Και τότε θα νιώθω ελεύθερη.Και θα'μαι αέρας που δε θα αναπνέει κανείς.
Και η δικιά μου ελευθερία θα γραφτεί στους τοίχους εκείνων που με κατασπάραξαν με μαύρα γράμματα.
Θα'ρθει καιρός που θα αγαπήσω τον εαυτό μου,δε θα ζητάω τόσα πολλά από αυτόν,δεν θα νιώθω απέχθεια για τα λάθη μου.
Θα'ρθει καιρός που εγώ θα συνεχίζω την μποέμικη ζωή μου και δε θα αισθάνομαι ενοχές.
Θα με περιτριγυρίζουν μόνο τα βιβλία,η μουσική,το θέατρο και η μοναξιά.
Δε θα δίνω μία για γκόμενους,θα'ναι μόνο ένας τρόπος διασκέδασης,όχι κάτι πιο σοβαρό.
Θα'ρθει καιρός που οι Άνθρωποι θα γελούν με τα απλά πράγματα της ζωής και όχι με χυδαιότητες ή με τους άλλους Ανθρώπους.
Θα'ρθει καιρός που δε θα μετράνε τα χρήματα,μα μόνο οι στιγμές.
Θα'ρθει καιρός που εγώ θα διώξω τα ''παράσιτα'' από τη ζωή μου.Όλα εκείνα τα ανόητα ανθρωπάκια που βρισκόνται τριγύρω μου,γελάνε σαχλά με κάτι-υποτίθεται-αστείο που έχω πει,θεωρούν τους εαυτούς τους σπουδαίους και είναι κατά βάση ακαλλιέργητοι.
Κάποια στιγμή,δε θα σφίγγω τα δόντια,μα θα αφήνω ελεύθερο τον αθυρρόστομο εαυτό μου,χωρίς να δίνω σημασία στις όποιες συνέπειες.
Θα'ρθει καιρός που δε θα μετράει τόσο το ''φαίνεσθε'',όσο το ''είναι''.
Και τότε,οι κοπέλες δε θα βάφονται,δε θα αναδεικνύουν τα προσόντα τους και τα αγόρια δε θα πετάνε ανόητες ατάκες,ούτε θα περνούν μια ώρα μπροστά στον καθρέφτη.
Αντιθέτως,θα διαβάζουν βιβλία,θα ακούν μουσική,θα καλλιεργούν τη ψυχή τους και τότε θα'ναι πιο ερωτεύσιμοι,σε σχέση με τώρα.
Θα'ρθει καιρός που οι Άνθρωποι δε θα κοιτούν τις ζωές των άλλων,δε θα βυθίζονται στους βίους των διασήμων,δε θα διαβάζουν down town και ΚΛΙΚ.
Μα,θα κοιτούν να περνάνε όσο πιο όμορφα γίνεται οι ίδιοι και δε θα χαραμίζονται σε τέτοιες γελοιότητες.
Θα'ρθει καιρός που οι Άνθρωποι δε θα κολλούν ταμπέλες στους εαυτούς τους,δεν θα κυνηγούν τόσο την μοναδικότητα,γιατί θα ξέρουν ήδη,αν είναι ή όχι ξεχωριστοί.
Θα'ρθει καιρός που γονείς θα γίνονται εκείνοι που επιβάλλεται να γίνουν και όχι οι πρώτοι τυχόντες.
Θα'ρθει καιρός που διάφοροι γνωστοί δε θα με περνάνε και για τόσο τρελή πια.
Κάποτε,θα καταλάβουν πως όσα τους έλεγα κατά καιρούς,ήταν η απόλυτη αλήθεια.
Θα'ρθει καιρός που οι Έλληνες θα αγαπούν τη χώρα τους,θα την υπερασπίζονται,θα ξέρουν την ιστορία της,θα τους έχει φύγει αυτή η περίεργη ξενομανία.
Θα'ρθει καιρός που όλες οι σάπιες ιδεολογίες θα καταρρεύσουν και θα αναδειχθούν νέες.
Θα'ρθει καιρός που θα ακμάσουμε ξανά,αφού πρώτα φτάσουμε εντελώς στον πάτο.
Θα'ρθει καιρός που θα βρεθεί ένας Άνθρωπος,που θα'ναι για εμένα μοναδικός.
Θα με καταλάβει,θα με αποδεχτεί,θα με αγαπήσει και θα μου ρίξει ένα χαστούκι για να συνέλθω.
Θα'ρθει καιρός που η δικιά μου ουτοπία,θα γίνει πραγματικότητα.
Θα αλλάξει η ζωή,αυτό το ξέρω.

Καληνύχτα...
ως τότε...υπομονή.

Ένα τραγουδάκι για το τέλος: