Εις το επανιδείν

Ξημέρωμα Σαββάτου. Ο ουρανός συννεφιασμένος,το χώμα νωπό από τη βροχή.Ο δροσερός αέρας με βαστάει,υπομένω.Απόψε,ξανά στο ίδιο στέκι,στην Στρατολογίας.Τίποτα δεν έχει αλλάξει.Το ημίφως,η θαμπή,από τους καπνούς,ατμόσφαιρα,τα ίδια μαύρα τραπεζάκια,ο Άρης πάντα σερβιτόρος,ο Γιώργος πάντα barman. Κι εσύ εδώ κλασσικά,κάθεσαι απέναντι μου,με κοιτάζεις και καπνίζεις μανιωδώς άφιλτρα. Είναι η τελευταία φορά. Πάντα,είναι η τελευταία φορά.Χρόνια τώρα,συναντιόμαστε στο ίδιο μέρος για τελευταία φορά,καθόμαστε στο ίδιο γωνιακό τραπέζι,κοιταζόμαστε με τον ίδιο τρόπο,ξεστομίζουμε τις ίδιες λέξεις,ο Άρης μας κοιτάζει πάντοτε σκεφτικός κι εσύ καπνίζεις την ίδια μάρκα άφιλτρα.

Τώρα,πάλι στο στέκι.Ούτε που ξέρω καλά-καλά,τι δουλειά έχω εδώ.Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω,δε θέλω πια να σε κοιτάζω,δεν αντέχω.Το θάρρος μου χαμένο από ώρα,το κορμί μου τρέμει,δεν μπορώ καν να αρθρώσω λέξη.Όσα σκέφτομαι να σου πω,είναι όλα μαλακίες.Εσύ,όπως πάντα,νιώθεις την αδυναμία μου και προσπαθείς να την εκμεταλλευτείς.Στο βάθος,αδιαφορείς.Πάντως,δε λυπάσαι.Πάει καιρός πια,που δε λυπάσαι.Το αίσθημά μας,αδιέξοδο.Τα ξέρεις.Μείνω,φύγω το ίδιο είναι πια.Και για σένα και για μένα.Χαθήκανε νωρίς,όσα θα ήταν ικανά,να μας δέσουν μαζί για ''πάντα''.Από κει και πέρα θεωρώ,ότι ειλικρινά προσπαθήσαμε.Κάναμε υποχωρήσεις και παραστήσαμε αρκετά τον μαλάκα,αφήσαμε λόγια και πράξεις να πέρασουν ξυστά από δίπλα μας,σιωπήσαμε πολλές φορές. Κάποια στιγμή όμως,η υπομονή και η υποτιθέμενη αφέλεια στερεύουν.Τότε,περνάμε ως ζευγάρι ή ως άνθρωποι-πες μας,όπως γουστάρεις-σε άλλη φάση.

Κάθεσαι αγέλαστος και σοβαρός πολύ κοντά μου.Το μπουκάλι στο τραπέζι αδειάζει αργά και σταθερά.Δείχνεις να σκέφτεσαι τις επόμενες κινήσεις και κουβέντες σου.Παλεύω να συγκρατήσω την αυτοκυριαρχία μου,κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα μάτια σου.Δεν πρέπει να χαθώ ξανά μέσα τους.Και δε ξέρω,ρε γαμώτο.Δε ξέρω γιατί δεν μπορώ να φύγω απλά χωρίς πολλά-πολλά,δε ξέρω γιατί δεν αντέχω ούτε και τώρα να σε κοιτάζω για ώρα,δε ξέρω γιατί κόλλησα τόσο πολύ μαζί σου και κυρίως γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω.Όλοι οι φίλοι και οι άσχετοι λένε,ότι τσάμπα ταλαιπωρώ τον εαυτό μου με την περίπτωση μας.Όμως εγώ πάντοτε νιώθω,ότι υπάρχει κάποιο νόημα χαμένο,σε όσα νιώθω και πιθανώς νιώθεις.

Απόψε όμως είναι η τελευταία φορά.Στο βάθος,ευχόμαστε να είναι όντως.Τώρα πρέπει να τελειώσουμε.Το νιώθουμε.Είναι μια μαγική στιγμή για τους δυο μας μόνο.Πρέπει να συγκρατήσουμε δάκρυα και λόγια,να παραβλέψουμε τυχόν απώλειες,να απαλύνουμε πρόχειρα τις όποιες πληγές και να φύγουμε πριν το μετανιώσουμε,πριν κοιταχτούμε ξανά παρατεταμένα.Με βλέπεις να παλεύω.Σε βλέπω να σφίγγεις τα δόντια.Είναι η ώρα,το νιώθουμε. Και αρχίζεις να μιλάς.Συγκρατείς τα συναισθήματα σου και μιλάς ήρεμα.Για πρώτη φορά,δεν αναλώνεσαι σε φθηνούς μελοδραματισμούς.Ξέρεις,ότι αφού δεν αναλώνεσαι εσύ,δεν θα αναλωθώ ούτε κι εγώ.

Κάνεις έναν σύντομο απολογισμό όσων ζήσαμε.Παραβλέπεις τις όμορφες στιγμές και επισημαίνεις τις άσχημες,θέλοντας να πείσεις και τους δυο μας.Παίζω το παιχνίδι σου,σε επικροτώ,συμφωνώ μαζί σου. Δεν αναφέρουμε τις καλές στιγμές,παριστάνουμε ότι δεν τις θυμόμαστε.Αφού δεν τις θυμόμαστε,ουσιαστικά δεν υπήρξαν.Μιλάς ακατάπαυστα και ξεστομίζεις ανόητες κουβέντες.Υποστηρίζεις ότι με καταλαβαίνεις,ότι δεν με κατηγορείς για τίποτα,ότι λυπάσαι που φτάσαμε εδώ.Με κοιτάζεις αβέβαια.Φανερά,δεν πιστεύεις λέξη από όσα λες.Γουστάρεις όμως να το τελειώσεις κόσμια και ας θες κατά βάθος να με βρίσεις.Αποφεύγεις να με κοιτάξεις στα μάτια και μιλάς βιαστικά,ακολουθώντας πιστά το σχέδιο,που από πριν είχες φτιάξει.Συνεχίζεις να πίνεις με βλέμμα θολό και λίγο χαμένο.

Έπειτα,μου δίνεις πρόθυμα την σκυτάλη.Κάθεσαι βολικά στη θέση σου,θες να το απολαύσεις.Αρχίζω να λέω μαλακίες για να ξεμπερδέψω,όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.Άλλα ήθελα να σου πω και άλλα με ακούω,να σου λέω.Σε κοιτάζω,μα δε σε βλέπω.Το μυαλό μου είναι ήδη φευγάτο.Βέβαια,δεν ήθελα να σου πω και τίποτα το τρομερό.Ήθελα μόνο να ξέρεις,ότι ο Πέτρος έχει ό,τι δεν έχεις και δεν έχει ό,τι έχεις.Ότι μαζί σου κουράστηκα,χαλάστηκα.Ότι με κούρασε ο παρορμητισμός,η ανωριμότητα,ο οξύθυμος χαρακτήρας σου.Ότι κατά βάθος είμαστε τόσο ίδιοι,που δεν μπορούμε να κάνουμε χωριό.Ότι με τον Πέτρο δε θα νιώσω,όπως με εσένα.Γιατί αυτό που ζήσαμε εμείς,άλλοι δε το ζουν ποτέ.Ότι όσο και αν με εκνευρίζεις,όσο και αν θέλω να φύγω από κοντά σου,πάντα θα υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός που θα με συνδέει μαζί σου.Ότι ρε πούστη στο κάτω-κάτω εγώ είμαι πάντα ερωτευμένη.

Όμως,δεν σου είπα τίποτα από όλα αυτά.Έλεγα παρόμοιες βλακείες με τις δικές σου.Πως όλα θα πάνε καλά,ότι αυτό που έχουμε τελειώνει φιλικά,ότι προσπαθήσαμε,ότι δε θεωρώ πως φταις σε κάτι και πούτσες μπλε.Ήξερες εξ αρχής ότι δεν εννοώ τίποτα από αυτά και γέλασες.Αυθόρμητα γέλασα κι εγώ,κοροιδεύοντας την ίδια μας την κατάντια.Είπες με μισό στόμα''Δε ξέρω αν έπρεπε να τελειώσει έτσι,δεν νομίζω όμως ότι θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα''. Συμφώνησα αόριστα.Το μπουκάλι άδειο.Σηκωθήκαμε να φύγουμε.Είχε αρχίσει να βρέχει ξανά,το κρύο είχε γίνει σχεδόν τσουχτερό.Σταθήκαμε στην μέση της άδειας πλατείας.Για μιαν ατέλειωτη στιγμή,κοιταχτήκαμε και με πλησίασες.Έφυγα βιαστικά,προτού μιλήσεις.Δεν ήθελα να σε ακούσω και ούτε έπρεπε.

Φεύγοντας,το κρύο δεν το ένιωθα.Τα μάτια μου ήταν στεγνά και μόνο σκεφτόμουν,όσα δε σου είπα.Ξέρεις,πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που για ανεξήγητους λόγους δε χωρίζουν ποτέ οριστικά.Νομίζω πως κάπου,κάπως,κάποτε θα ξαναβρεθούμε και θα είμαστε μαζί.Δεν τρέφω καμιά ελπίδα,αλλά είναι κάτι που το πιστεύω.Γιατί ξέρω καλά,πως κάποια στιγμή θα μου τηλεφωνήσεις ή θα επιχειρήσεις να με συναντήσεις.Και ξέρω επίσης καλά ότι όπου και αν είμαι με όποιον και αν είμαι,θα τα παρατήσω όλα και θα έρθω μαζί σου.Δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό,ξέρω όμως ότι έτσι θα γίνει.Ότι πάντα θα είμαι η δική σου Πηνελόπη.


*Συγγνώμη ρε Σταύρο,αλλά βαρέθηκα.Βαρέθηκα να μην με εμπιστεύεσαι,να κρίνουν οι πάντες την ιστορία μας,να μην με πιστεύεις,να μην καταλαβαινόμαστε.
Δε τελειώσαμε,το ξέρεις.
Ίσως όταν ξαναβρεθούμε,να είμαστε πιο ώριμοι και πιο σίγουροι για αυτά που θέλουμε.
Γαμημένο κόλλημα.Ήδη μου λείπεις.
Αγόρι,θα τα ξαναπούμε. Ως τότε, να προσέχεις τον εαυτό σου.
Δε σου λέω μαλακίες. Να προσέχεις.