Παραλήρημα...

Όταν σε συνάντησα,κάτι άλλαξε.
Ξαφνικά, ο κόσμος μου φάνηκε πιο ευγενικός,
τα λουλούδια πιο ανθισμένα,η ζωή πιο όμορφη.
Συνέβη κάτι μαγικό και απροσδιόριστο.
Κάτι που μόνο εσύ κι εγώ καταλαβαίνουμε.
Και από τότε σε σκέφτομαι.
Περισσότερο τις νύχτες και λιγότερο τα πρωινά.
Ο καιρός περνάει,μα εσύ δε φεύγεις από το μυαλό μου.
Και θέλω να σε κοιτάζω,να σε ακούω
να νιώθω την παρουσία σου κοντά μου
και το άρωμά σου να πλανιέται στον αέρα που μοιραζόμαστε.
Δε ξέρω τι όνομα να δώσω σε όλο αυτό.
Ο χρόνος είναι λίγος και διστάζω να μιλήσω για έρωτα.
Ό,τι και αν είναι όμως,είναι πολύ όμορφο κι έχει την μορφή σου.
Έχει κάτι από τα μάτια,το χαμόγελο,το μυαλό και την καρδιά σου.
Ήρθες,λοιπόν,απρόσμενα κι έφερες τα πάνω-κάτω στη ρουτίνα της ζωής μου.
Με έκανες να βρω ξανά,όσα έχασα στο πέρασμα του χρόνου.
Ένα γλυκό χαμόγελο,ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση,
την πίστη στον έρωτα και τους ανθρώπους.
Εξ αιτίας σου,θαύμασα ξανά το δειλινό,την χαραυγή,τη φύση.
Εξ αιτίας σου,αγάπησα ξανά τον εαυτό μου
και θέλησα να γίνομαι όμορφη μόνο για εσένα.
Σκέφτομαι πια τη ζωή μου μόνο μαζί σου.
Απλώς, δε γίνεται αλλιώς.
Καταφέρες να ανασύρεις την παλιά Δανάη από μια θαλάσσα συντρίμμια.
Δε θα σου πω,ότι δεν έχω ξανανιώσει έτσι.
Ένιωθα ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι πριν από τρία χρόνια.
Τώρα,όμως είναι διαφορετικά.Είσαι εσύ αλλιώτικος.
Τώρα,είναι πολύ πιο δυνατό,πολύ πιο ορμητικό.
Άλλωστε,κουράστηκα πια.
Βαρέθηκα να ξύνω τις παλιές πληγές που πάντοτε ματώνουν.
Βαρέθηκα πια να μαλώνω,να κλαίω,να πιάνω πάτο.
Οι μικροί θάνατοι με εξασθένησαν,οι ελπίδες μου με σκότωσαν.
Με κούρασαν τα επιφανειακά αγγίγματα,τα γέλια δίχως νόημα,
η μυρωδιά του τσιγάρου που πότισε τους τοίχους,τα άδεια μπουκάλια αλκοόλ.
Δε θέλω να ξαναγυρίσω. Επιβάλλεται να φύγω.
Επιβάλλεται αυτό που νιώθω για σένα,να το ζήσω.Να μη το θάψω.
Προσπαθώ απεγνωσμένα να σου μιλήσω, να βρω τη δύναμη να το κάνω.
Να σου πω δηλαδή,ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο νομίζουμε.
Ότι δεν υπάρχουν εμπόδια,μα μόνο εσύ κι εγώ.
Ότι θέλω να με σκέφτεσαι κι εσύ,όπως σε σκέφτομαι εγώ.
Ότι θέλω να με προστατεύεις και να μη με αφήνεις να πιάνω πάτο.
Ότι στο κάτω-κάτω θέλω να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα.
Μα,δε βρίσκω το κουράγιο να αρθρώσω λέξη.
Κι εσύ συνέχεια κάνεις ιατρικές αναλύσεις.
Και όμως.Λατρεύω να σε ακούω να μιλάς.
Σε μαθαίνω έτσι σιγά-σιγά.
Έρχομαι σε επαφή με τις κρυφές σκέψεις και τα όνειρά σου,
αποκρυπτογραφώ τον μυστήριο χαρακτήρα σου
αποκωδικοποιώ τις λέξεις και το βλέμμα σου.
Μα,θέλω να σε γνωρίσω και άλλο.
Να ξέρω πως αντιδράς σε διάφορες καταστάσεις
τι σκέφτεσαι όταν γελάς,τι όταν σοβαρεύεις
και γιατί τα μάτια σου λάμπουν παράξενα καμιά φορά.
Λες κι εσύ,ότι θέλεις να με γνωρίσεις καλύτερα.
Και συνέχεια με ρωτάς για το θέατρο
και για άλλα πράγματα,ανούσια.
Και δείχνεις να μη θες να καταλάβεις τι νιώθω για σένα.
Και φαίνεται πως δεν κοιτάζεις τα μάτια μου,ειδάλλως θα καταλάβαινες αμέσως
Κι εγώ παλεύω κάτι να σου πω,μα εσύ δεν κάνεις καμιά προσπάθεια να το ακούσεις.
Κι είναι δύσκολο,γιατί δεν το έχω ξαναπεί. Δεν το έχω καν σκεφτεί.
Το μόνο που θέλω να ξέρεις μάτια μου,είναι πως δε θέλω να μιλάω για το θέατρο,
όταν είμαι μαζί σου.
Δε γουστάρω να με βλέπεις σαν μια φευγάτη τύπισσα,
αλλά σαν μια κολλημένη,με την πάρτη σου,κοπέλα.
Και αν εσύ το ήθελες μωρό μου,εγώ παράστασεις θα ανέβαζα,μονάχα για σένα.
Για κανέναν άλλον.
Θα'θελες να παίζω μόνο στο θέατρό σου;
Εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου θα το γούσταρα τρελά.
Αυτό παλεύω τόσο καιρό να σου πω...
μα οι λέξεις χάνουν κάθε νόημα, όποτε σε αντικρίζω...