Βόλτα.

Μοναχική βόλτα στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Έχει από ώρα βραδιάσει.
Παρατηρώ τους ανθρώπους που περνούν από δίπλα μου και δεν με προσέχουν.
Άλλους τους λυπάμαι,με μερικούς γελάω.Σε δυο-τρεις χαμογελάω με κατανόηση.
Τελικά,δεν είναι όλοι οι άνθρωποι διαφορετικοί.Ορισμένοι είναι ολόιδιοι.
Τέτοιαν ώρα,πέφτω κυρίως πάνω σε κορίτσια της ηλικίας μου.
Φορούν φτηνά χρωματιστά φουστάνια,κόκκινα κραγιόν και κουνιούνται όσο μπορούν πάνω στις ψηλές γόβες τους.
Παλεύουν κάποιον να βρουν.Από κάτι να κρατηθούν.Από κάπου να φύγουν.
Στα βλέμματα τους κυρίως η προκλητικότητα,πότε-πότε και μια χαμένη αθωότητα.
Ύστερα,οι νεαροί με τα γένια,τα μαύρα-κόκκινα ρούχα,το άφιλτρο τσιγάρο στο στόμα και τις αφίσες ανά χείρας.Πιστοί στην σάπια τους ιδεολογία,έχοντας καταπιεί τον εργατικό μύθο που τους πάσαραν.
Άνθρωποι απαισιόδοξοι,μικροί,σπουδαίοι,ασήμαντοι,ακαλλιέργητοι,όλοι είναι ίδιοι.
Κάπου-κάπου Άνθρωποι πραγματικοί-ξεχωριστοί.Eίτε περπατούν σκυφτοί και βιαστικοί χαμένοι στις σκέψεις τους,είτε χαμογελούν,θέλοντας να δώσουν κουράγιο πρώτα στον εαυτό τους κι ύστερα στους άλλους.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι.Νιώθω τα ρούχα μου ποτισμένα στο οινόπνευμα και με σιχαίνομαι.Η ναυτία κατάντησε πια ενοχλητική.Διώχνω τα μαλλιά από τα μάτια μου.Σκέφτομαι.Ο αέρας δεν καθαρίζει το μυαλό μου πια,μαλακία.Σκέφτομαι επίμονα εκείνο τον τυπά που έδειξε να κολλάει μαζί μου και άρχισε τα παράλογα ''θέλω''.Τον έδιωξα από τη ζωή μου ''πριν τα σχοινιά γίνουν συρματόσχοινα'',γιατί στην παρούσα φάση δεν είμαι και για πολλά-πολλά.Μα,δεν μπορεί.Κάτι θα βρήκε ο τυπάς σε εμένα και θέλησε να γίνω το έτερόν του ήμισυ.Τι κρίμα που εγώ βαριέμαι εύκολα.
Δηλαδή...δε βαριέμαι μόνο αυτόν,αλλά γενικότερα.Ελάχιστα άτομα δεν έχω βαρεθεί και αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα.Το λοιπόν,στη ζωή μου έκανα πολλούς φίλους.Πραγματικούς μα και ηλεκτρονικούς.Ποντάρω πολλά στις ανθρώπινες σχέσεις αν και συνήθως μένω ρέστη.Μα,το μεγάλο το θέμα είναι,ότι τους περισσότερους τους βαριέμαι πια εύκολα. Παρακμιακοί τύποι,αποτυχημένοι ηθοποιοί,ατάλαντοι συγγραφείς,παρανοικοί φιλόσοφοι,τρελιάρηδες μουσικοί.Ξέρω.Το σκηνικό ακούγεται φλου και μποέμικο,μα κρύβει μια μεγάλη δόση αλήθειας. Αυτοί είναι οι φίλοι και οι ''φίλοι''.
Διαβάζω κείμενα των -είτε σε blogs,είτε χειρόγραφα-κι είναι απελπιστικά ίδια.Ίδιος τρόπος γραφής και σκέψης,ίδιο περιεχόμενο πάντοτε,ίδια έλλειψη ταλέντου-μπορεί και καλλιέργειας-.Άλλους τους βλέπω να υποδύονται ρόλους και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή.Οι μουσικοί και οι φιλόσοφοι είναι σταντέ πολύ καλύτεροι.Το χειρότερο δεν είναι πάντως η έλλειψη ταλέντου.Κυρίως είναι το γεγονός ότι οι μισοί και παραπάνω θεωρούν τους εαυτούς τους ταλαντούχους και πολυπράγμονες,ενώ στην πραγματικότητα είναι κενοί και ατάλαντοι.Κι εγώ...ΒΑΡΙΕΜΑΙ πια.Δε λέω αν είμαι καλύτερη ή όχι,μα τι να κάνουμε;Δεν τους μπορώ. Αν κι έχει τύχει όταν μεθάω να τους λέω μεγάλα λόγια. Συνήθεια που κόλλησα από το αίσθημα;Παίζει και αυτό.
Την ''κακία'' μου(ειλικρίνεια βασικά) τη διακόπτει ο ''Ωχ,Παναγία μου''. Αυτός μάλιστα.Δεν τον βαριέμαι ποτέ.Ο ''Ωχ Παναγία μου'' -κατά κόσμο Μάρκος- είναι ένας φίλος που ένα φεγγάρι(πριν κανά δυο χρόνια δηλαδή)παίζαμε κιθάρα στις κοινές μας στιγμές.Κάθεται δίπλα μου,λέμε τα τυπικά και πιάνουμε το λακριντί για τον έρωτα.Γιατί,ο ''Ωχ Παναγία μου'' είναι και φιλόσοφος και μουσικός.Συγκεκριμένα,για το πως επηρεάζει την κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου ο έρωτας.Αλήθεια,πόσο μπορεί κανείς να αλλάξει για ένα αίσθημα...Παροδικά ή μόνιμα.Μη το ψάχνουμε και πολύ.Τρανταχτό παράδειγμα εγώ,που όταν ερωτεύομαι,περνάω από φάσεις αφασίας.Παρατάω Άσιμο-Σιδηρόπουλο-Δεληβοριά-Μorrison-Cobain-Χατζιδάκι και τυχαίνει να ακούω ως και Πλούταρχο.Πίνω πολύ,βγαίνω πολύ,κάνω μαλακίες με τον εαυτό μου,με περνάω από ''μικρούς θανάτους'',γράφω μόνο για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο,συνήθως τα πάντα στρέφονται γύρω από αυτό κι επειδή είμαι και τερατολόγος,γίνομαι και τραγικά υπερβολική.Δεν πρόκειται για θέμα μαγκιάς,ούτε το παίζω drama queen στα πίσω-πίσω(δεν το έκανα στα 14 που θα ήμουν και πολύ in fashion,γιατί να το κάνω τώρα;).Είναι ότι εγώ,ρε γαμώτο,έτσι βιώνω τον έρωτα.
Και ο ''Ωχ Παναγία μου''δεν τα πάει καλύτερα,πάντως.Γράφει τραγούδια μόνο για το αντικείμενο του πόθου,καπνίζει πολύ,ξενυχτάει,αμελεί άλλες υποχρεώσεις.Εν τω μεταξύ,το εν λόγω παρατσούκλι βγήκε όταν ο ''Ωχ Παναγία μου'' δεν έβγαζε μιλιά για δύο ολόκληρες μέρες.Μόνο πότε-πότε έλεγε ''Ωχ Παναγία μου''.Ύστερα,του το κολλήσαμε.Τότες έφταιγε μια Δέσποινα.Τον ακούω τώρα να λέει ''Έτσι είμαστε εμείς οι καλλιτέχνες,ρε παιδί μου.Ερωτιάρηδες και παράξενοι''.
Ύστερα,σηκωνόμαστε να φύγουμε.Ο κόσμος έχει αραιώσει.Ο ''Ωχ Παναγία μου'' σφυρίζει κάποιον σκοπό,μα εγώ δε νιώθω πως είναι συντροφιά μου.Γυρνώ και τον κοιτάζω με εκείνο,το γνωστό πια, αίσθημα απεράντης μοναξιάς.Φτάνουμε ως το σπίτι του.Αποχαιρετιόμαστε με λόγια που δε θυμάμαι πια.
Εγώ δε θέλω να γυρίσω σπίτι,δεν μπορώ.
Έχω ξενερώσει χαλαρά.Δε με ξενέρωσε η ζωή,ευτυχώς.Μα,με κούρασαν οι drama queens,τα ουτοπικά τους όνειρα,τα υποτιθέμενα ταλέντα,οι πολυπράγμονες,τα ψώνια,οι ανήθικοι και κενοί άνθρωποι.Και δεν μπορώ ούτε να γελάσω πια μαζί τους.
Το στομάχι μου είναι χάλια. Άλλη μια βόλτα,αυτή τη φορά στην άλλη πλευρά του δρόμου.
Τι σημασία έχει; Οι ίδιοι άνθρωποι θα'ναι κι εκεί.


Βιωματική ανάρτηση.Κυρίως σκέψεις.
Τίποτα σημαντικό.