Smells like teen spirit

Ποτέ στη ζωή μου δε θα ξεχάσω εκείνη την αποφράδα ημέρα,κατά την οποία ανακοινώθηκαν οι βαθμοί των πανελληνίων εξετάσεων.Oh God! Τι κλάμμα είχα ρίξει,ώσπου να φτάσει η μέρα εκείνη.Είχα κάνει ένα σωρό προβλέψεις για τους βαθμούς μου.Από πολύ άσχημες εώς αρκετά καλές. Πάντως,για να μη τα πολυλογώ,την μέρα κείνη ξύπνησα 9 το πρωί και αμέσως το στομάχι μου έγινε κόμπος.Τύπου: ''Αmber Alert:Οι βαθμοί ανακοινώθηκαν!''.Nτύθηκα,φόρεσα και τα μαύρα γυαλιά μπας κι έκρυβα το βλέμμα τρόμου,που με είχε καταλάβει και σαν άλλη Ιφιγένεια (εν Καρδίτση όμως)ξεκίνησα -σχετικώς- ψύχραιμα γα το βωμό μου.Για ποιαν ιδέα θα θυσιαζόμουν άραγε;

Όταν έφτασα στο λύκειο,στάθηκα για λίγο έξω απ'την είσοδο.Ήταν ακόμη νωρίς και τα παιδιά ήταν λίγα.Δεν ήθελα ποτέ τόσο έντονα στη ζωή μου,να το βάλω στα πόδια.Έπειτα,προσπάθησα να με συνεφέρω.Για δυο-τρία λεπτά,συνομίλησα φιλοσοφικά με τον εαυτό μου.Σε στυλ : ''Ό,τι είναι να γίνει,θα γίνει.Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα κι έδωσα ό,τι μπορούσα.Δεν χάθηκε και ο κόσμος πια,αν δεν έρθουν τα πράγματα,όπως τα περιμένω.'' Με λίγο ανακτημένο θάρρος πέρασα τις πόρτες του λυκείου και ανέβηκα τα σκαλιά,για να βρεθώ εκεί,που ήσαν κολλημένα τα χαρτιά.Πριν δω ο,τιδήποτε,έπεσα πάνω σε μια συμμαθήτρια μου από την κατεύθυνση,που καλή μαθήτρια δεν την έλεγες και που σαν Μάρθα Βούρτση φώναζε ''Χάλια,όλοι χάλια.Πουθενά δεν περάσαμε''.Βασισμένη στο στοιχείο της υπερβολής,που πάντα τη διακατείχε,χαμογέλασα λίγο ειρωνικά και άρχισα να ψάχνω στα χαρτιά με τα μικρά γράμματα,για τα μαθήματα που με ενδιαφέρουν.

Ώπα!Να'μαστε! ''Νεοελληνική Γλώσσα Γ.Π''. WΤF; Tι στήλες είναι αυτές; Τα ονόματα και οι βαθμοί είναι τόσο κοντά μεταξύ τους. Μπερδεύω τον βαθμό μου με της αποπάνω και βλέπω ένα ωραιότατο ''4''. Παναγιά μου! Τα πόδια μου κόβονται,παθαίνω κρίση πανικού κι έχω σχεδόν σίγουρο ΚΑΙ το έμφραγμα ΚΑΙ το εγκεφαλικό. Αλί,Αλί και Τρισαλί,σου σφάζουν,μάνα,το παιδί.Βέβαια...χαιδεύω την μπούκλα μου σκεπτόμενη.Πώς στο διάλο έγραψα ΕΓΩ 4 στην έκθεση;Αφού συνώνυμα-αντώνυμα-δομικά μέρη-λοιπές μαλακίες τις έγραψα σωστά.Έπειτα...τέσσερις σελίδες έκθεση.Τίποτα δεν έπιασα;Τόσο βόιδι πια; Ξανακοιτάω. 16.9. Ε,πες έτσι my friend κι έχασα 10 χρόνια από τη ζωούλα μου. Αι σιχτήρ και στην αποπάνω και στα μικρά τους γράμματα.

Οι βαθμοί στα υπόλοιπα μαθήματα(πλην ενός)αναμενόμενοι.Ώσπου...(τα θυμάμαι και συγχύζομαι!)φτάνω στην ''Νεοελληνική Λογοτεχνία Θεωρ.Κατεύθυνσης''.Σκέπτομαι: ''Για να δούμε τι σκατά κάναμε κι εδώ.''.Ώπα! Να το! Πάλι έμφραγμα,μαζί με εγκεφαλικό! 12. Έλα μου;Δώδεκα; Twelve; Ζwolf; Douze; Dodici; Doce; Σε όσες γλώσσες κι αν το έλεγα,ο βαθμός δεν άλλαζε με την καμιία.Μάλιστα...δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα.Ας κοιτάξω η κακεντρεχής-πληγωμένη μαθήτρια τους βαθμούς των υπολοίπων.Οι διψήφιοι ελάχιστοι.Το ρεκόρ το έσπασαν οι μονοψήφιοι.Οι βαθμοί 4-8 έκαναν μπαμ.Δηλαδή...με βάση τα νέα δεδομένα,υποτίθεται ότι έγραψα καλά;Κάγχασα με την ανοησία μου. Διάβαζα σαν τον μαλάκα τις αναλύσεις του καθενός,για να γράψω 12;Κι εγώ πια...στις εξετάσεις της λογοτεχνίας βρήκα,να αφήσω το πνεύμα μου ελεύθερο. Μα τι χαζή! Υποτίμησα κάμποσο την νοημοσύνη μου,απέφυγα κανά-δυο γνωστούς και φίλους και μίλησα με την μάνα-Τερέζα. Αφού συννενοηθήκαμε,τηλεφώνησα στον καθηγητή του φροντιστηρίου. Ο δεύτερος πατέρας μου κείνο τον καιρό,ο ευεργέτης μου.

Περιττό να πω,ότι μιλούσα σαν χαζή,βλέποντας το από απόσταση χρόνου.Μα και ο καθηγητής,εδώ που τα λέμε,σαν χαζός μιλούσε. Φωνάζαμε και οι δύο,εγώ έτρεμα κιόλας και αυτός μου έλεγε ''Bravissimo!''. Όταν ήρθε η ώρα της λογοτεχνίας,μιαν ώρα αλήθειας,το φυλλοκάρδι έτρεμε. Του λέω ''Υπάρχει και το θέμα της λογοτεχνίας...'' και μου απαντά: ''Στη λογοτεχνία,όλοι σκατά τα πήγαν,σε όλα τα σχολεία...''. Ε,δε γαμιέται τώρα; Μισή ντροπή δική μου,μισή δική του. ''Δώδεκα πήρα!'',το ξεφουρνίζω με φωνή ενοχική.Ομολογώ,ότι η απάντηση του με εξέπληξε: ''Πάνω από τη βάση;; Έλα εδώ,να σου βγάλω τα μόρια''. Αχ...εύκολο το'χεις να συρθώ ως το φροντιστήριο; Ακόμη ένιωθα,ότι θα βρεθώ καταγής.

Kι εκεί που ήμανε στο δίλημμα,να παραδώσω το πνεύμα ή όχι,νιώθω δυο χέρια να μ'αγκαλιάζουν. Ήταν ο Ανδρέας,ένας φίλος μου.Δάκρυα ανακούφισης και από τους δυο. Ύστερα,έρχεται και η Νίνα με τον Γιώργο. Φωνές,δάκρυα,πανζουρλισμός. Φεύγουμε όλοι μαζί και μιλάμε ακατάπαυστα για τις αδικίες που έγιναν εις βάρος μας.Όλοι κουνάμε το κεφάλι με κατανόηση.Kαθόμαστε ή καλύτερα...σωριαζόμαστε σε ένα παγκάκι,γιατί δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας.Συζητάμε λίγο για άκυρα θέματα,αλλά κυρίως γελάμε.Γελάμε με τα πάντα.Κάποια παιδάκια παίζουν στο πάρκο,όπου καθόμαστε.Μιλάμε μαζί τους,φερόμαστε σαν μεθυσμένοι. Έπειτα,παίρνω την απόφαση,να πάω να βγάλω τα γαμημένα μόρια.Σκέπτομαι και τους γονείς.Την έχουν την αγωνία τους.Είμαι και το μονάκριβό τους,πώς να το κάνουμε;

Στη διαδρομή μέχρι το φροντιστήριο μου'ρχεται να κάνω τρελά πράγματα.Να ουρλιάξω,να τραγουδήσω,μέχρι και να αγκαλιάσω τον περιπτερά,που δεν μου χαρίζει ούτε τσίχλα.Σε ένα τυροπιτάδικο συναντώ έναν γνωστό μου,που εργάζεται εκεί. Toυ δείχνω τους βαθμούς,αγκαλιαζόμαστε και χορεύουμε λίγο. Με ρωτάει: ''Τώρα αυτό τι είναι; Το βαλς των χαμένων ονείρων;'' Μανιακός του Χατζιδάκι. Γελάω. ''Τι λες μωρό μου; Αυτό είναι το βαλς των κερδισμένων ονείρων!'' Θέλει να με κεράσει τυρόπιτα. Νιώθω πως θα ξεράσω εκείνη την ώρα και αρνούμαι ευγενικά.

Φτάνω στο φροντιστήριο.Γίνεται ένας ψιλοχαμός.Όλοι παλεύουν για μια θέση στον ήλιο και θέλουν να δουν τα μόρια τους. Ο καθηγητής μου ο Κωνίνος (έτσι τον λέω εγώ,μη φανταστείτε) παίρνει τους βαθμούς μου και πάει στον υπολογιστή. Με ύφος σοβαρό μου κάνει την ανακοίνωση.''16.888 μόρια''. Τα μάτια μου γουρλώνουν,σηκώνεται και με αγκαλιάζει. Yeah baby! Ξεμπέρδεψα κι επισήμως. Συγχαρητήρια από δω,φιλικές σκουντιές από κει,εγώ είμαι ακόμα ζαλισμένη. Φεύγω όπως-όπως.

Βγαίνω στο δρόμο,για να πάω στο σπίτι μου και δε φοβάμαι.Δεν απογοήτευσα τους γονείς μου,δεν θα νιώσουν ότι ξόδεψαν άδικα τόσα χρήματα. Κατάφερα να κατακτήσω κάτι ολομόναχη. Αυτά τα 16.888 μόρια είναι ολόδικά μου. Δεν με νοιάζει αν τα θέματα ήταν δύσκολα,αν οι βαθμολογητές υπήρξαν άδικοι,αν μπορούσα και καλύτερα.Με νοιάζει ότι δεν απογοήτευσα εμένα και την οικογένεια μου.Κρατάω στα χέρια μου το τσαλακωμένο χαρτί με τα μόρια. Νιώθω,πως αυτό το χαρτί εξασφαλίζει την είσοδο μου σε έναν νέο κόσμο. Και δε ξέρω τελικά,αν αυτό το σύστημα είναι καλό ή όχι.Πρέπει να αξιολογούμαστε,ναι. Αλλά είναι καλό να κρίνεται η τύχη μας,το μέλλον μας από 3 ώρες και δυο βαθμολογητές; Δε ξέρω.

Ύστερα,από όλο αυτό το δράμα,επιστρέφω στην αρχική μου θεωρία. Η ζωή είναι ωραία. La vita e bella,όπως είπε και ο Benigni.Περνάς μέσα από την κόλαση,για να ξανοιχτεί μπροστά σου ο Παράδεισος. Ok,αλληγορικά όλα αυτά,αλλά τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή,έτσι σκεφτόμουν.Και δε ξέρω αν κατάφερα κάτι σημαντικό όντως,ξέρω όμως ότι κατάφερα τέσσερα πράγματα.Γνώρισα τον εαυτό μου μέσα σ'αυτή τη τρελή χρονιά,άνοιξε κι άλλο το μυαλό μου,απομυθοποίησα τις πανελλήνιες,κατάφερα κάτι. Εκείνη τη στιγμή,νόμιζα πως κατέκτησα τον κόσμο.

Το βράδυ,συναντηθήκαμε η παρέα στο σπίτι ενός φίλου με κήπο και παίξαμε μπουγέλο,πετάξαμε βιβλία,σκίσαμε τετράδια. Από την μέρα εκείνη,έχω να θυμάμαι έντονα ένα τραγούδι : http://youtu.be/zYxkezUr8MQ
Το ακούσαμε κι εγώ δε ξέρω πόσες φορές.

Δε ξέρω ποια η ουσία της ανάρτησης.
Μάλλον,για να ευθυμήσουμε λίγο. xD

Καλή συνέχεια.
Και σε όσους δίνουν πανελλήνιες,εύχομαι να μη ''σπάσουν'' και να αντιμετωπίσουν αυτή τη χρονιά με χαμόγελο. Έτσι θα αντέξουν.