Κυριακή

Δεν τ'αγαπώ τα Σαββατοκύριακα. Ποτέ δεν τ'αγάπησα. Ιδίως την Κυριακή. Ίσως μόνο την Κυριακή. Όταν ήμουν μικρότερη, μου έβγαζε μια απέραντη μελαγχολία σαν μέρα κι ένα μικρό άγχος για την εβδομάδα που επρόκειτο να ξεκινήσει. Πλέον απλώς ξέρω πως δε τη γουστάρω ως μέρα, κάπως μου κάθεται. Με εκνευρίζουν η οικογενειακή ατμόσφαιρα, η απραξία και ο ελεύθερος χρόνος που τη χαρακτηρίζουν. Με νευριάζει και η ησυχία στην πολυκατοικία, το ασανσέρ που όλη μέρα σπανίως κινείται και η μυρωδιά από ψητά αρνιά και γαλακτομούσχαρα που μαγειρεύουν οι γείτονες για το κυριακάτικο τσιμπούσι. Καλά κάνουν,μωρέ,οι άνθρωποι. Εγώ όμως κάτι παθαίνω. Είτε βγαίνω, είτε όχι, είτε με παρέα , είτε χωρίς, μάλλον θα με δεις να ασχολούμαι βαριεστημένα με τις μπούκλες μου. Μιζεριάζω τις Κυριακές γιατί έχω όλο το χρόνο να σκέφτομαι πολλά. Χρόνια τώρα ψάχνω εκείνον που θα δώσει ένα κάποιο νόημα στις Κυριακές μου αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. Να, πως το λέει ο Δεληβοριάς; ''Θ'άλλαζε νόημα και η Κυριακή, δε θα'ταν πια μελαγχολική...''. Κάτι τέτοιο μωρέ.

Και στα Γιάνεννα, δόξα σοι να λέμε , κάτι κινείται. Φοιτητόκοσμος μωρό μου! Οι φοιτητές κυκλοφορούν μέρα και νύχτα. Τα τουριστικά κάτω στη λίμνη λειτουργούν. Υπάρχει μια ζωή, μια κίνηση, ένα ''κάτι γίνεται''. Πρέπει να πας στη hometown μου Κυριακάτικα και άμα δεν πάθεις κατάθλιψη, εγώ θα τα σκίσω τα πτυχία μου!(Προς το παρόν μόνο εγγλέζικων διαθέτω σε αφθονία). Προσωπικώς και στη Σαββατιάτικη πασαρέλα κατάθλιψη με έπιανε. Λίγα τα στέκια, περιορισμένο το κέντρο, ίδιες φάτσες everywhere καθ'όλη τη διάρκεια του χρόνου. Δηλαδή, ρε πούστη μου, όχι, αυτό δε το θέλει κανείς. Καλά, αυτό είναι και ιδιοτροπία χαρακτήρα. Εμένα μ'αρέσει να'μαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων και να'χω πληθώρα αγνώστων περιοχών προς εξερεύνηση. Κι ειναι και αυτό βασικός λόγος που περνάω τόσο καλά εδώ.

Πάντως για να είμεθα και ειλικρινείς διότι εμένα οι υπεκφυγές δεν μου αρέσουν, ήμουν που ήμουν προκατειλημμένη με τα Σαββατοκύριακα, φέτος είναι που το παρακάνω. Τα Σαββατοκύριακα, παιδιά μου, δε συναντώ το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου. Το'χουμε; Αν τον συναντούσα θα την κατάπινα και την απραξία, α , ναι , για αυτό είμαι σίγουρη!

Αλλά και πέραν αυτού ανέκαθεν ήμουν παιδί της ρουτίνας. Και τα καλοκαίρια για τους ίδιους λόγους δεν μ'αρέσουν. Μ'αρέσει αυτό το τρέξιμο της εβδομάδας, το  λατρεύω, μπορώ να σου πω , όσο μεγαλώνω όλο και περισσότερο. Είναι παρεξηγημένη έννοια η ρουτίνα, το πιστεύω! Είναι και τέχνη να την αγαπάς, στο κάτω-κάτω η ζωή σου είναι.

Όπως μου λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης για να με πειράξει, ''Εσύ θα αγαπήσεις τις Κυριακές, μόνο αν μια Κυριακή καταστραφεί ο κόσμος.'' Δεν έχει κι εντελώς άδικο.

Καλή εβδομάδα!