Ταλεντάρα μου...

Τους αγαπώ τους θεατρίνους. Και ας είναι όντα παράξενα, μαγικά και εγωιστικά. Πολύ εγωιστικά. Εννοώ αυτούς που αγαπούν το θέατρο πραγματικά, που δίνουν τη ψυχή τους σε αυτό...και για αυτό. Χρησιμοποιώ τον όρο ''θεατρίνος'' και όχι ''ηθοποιός'', γιατί αναφέρομαι σε ανθρώπους θεάτρου, όχι κινηματογράφου ή τηλεόρασης. Θεατρίνοι δεν είναι οι φτασμένοι,αυτοί που παρασυρόμενοι από την δόξα -που είναι και εφήμερη- ψωνίστηκαν και εξευτελίστηκαν τόσο οι ίδιοι όσο και κάποια πιστεύω που ίσως είχαν. Θεατρίνοι είναι και οι ερασιτέχνες, ίσως περισσότερο αυτοί. Γιατί δεν δουλεύουν ούτε για λεφτά, ούτε για αναγνώριση. Πώς να σου το πω...δουλεύουν για το γαμώτο!

Έχω γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Δημήτρη τον λένε και είναι και ωραίος. Τύπος μεσογειακός. Μελαχρινός, ψηλός και τα σχετικά. Τον γνώρισα απροσδόκητα, όταν με κάλεσαν εκτάκτως να παίξω μια πόρνη πολυτελείας στο ''Μια ζωή την έχουμε'' αντικαθιστώντας εκείνη που θα έπαιζε κανονικά, μιας και της προέκυψε ξαφνικό πρόβλημα υγείας. Εγώ λοιπόν έπαιζα την πόρνη, ενώ, ο Δημήτρης , τον Κλέων, τον φτωχό πλην τιμίο υπάλληλο τραπέζης που με ερωτεύεται και καταπισμένος από την αυταρχικότητα όλων, αδειάζει μια μέρα το χρηματοκιβώτιο της τράπεζας. Γνωστή ταινία με πρωταγωνιστές τον Χορν, τη γαλλίδα Yvonne Sanson η οποία ήταν πασίγνωστη στην Ιταλία αλλά παντελώς άγνωστη στα μέρη μας, ενώ, σε πολύ καλό ρόλο και ο Βασίλης Αυλωνίτης. Το σενάριο και χωρίς κάποιος να το ξέρει, μπορεί να καταλάβει εύκολα πως είναι του Τζαβέλλα που είχε την τάση να ντύνει τα σενάρια του και με λίγο μελόδραμα.

Με τον Δημήτρη, εγώ, δεν είχα κάνει καθόλου πρόβες, καθώς έμαθα πώς θα παίξω στο συγκεκριμένο θεατρικό, τρεις μέρες πριν γίνει η παράσταση και έμαθα το ρόλο μέσα σε 2.5 μερόνυχτα,κυριολεκτικά. Ήξερα πως ανησυχούσε, άλλωστε δεν με είχε δει να παίζω. Αλλά και εγώ ανησυχούσα και ίσως φοβόμουν, καθώς δεν ήξερα τι με περιμένει. Έφτασα στο θέατρο , δυο ώρες, πριν την καθορισμένη ώρα και εκείνος ήταν ήδη εκεί. Με κοίταξε παραξενεμένος, του εξήγησα ποια είμαι, του συστήθηκα και αυτός μου χαμογέλασε πρόσχαρα λέγοντας μου : ''Δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω έστω και υπό αυτές τις συνθήκες''. Μιλήσαμε λίγο, με είχε δει και σε κάποιες παραστάσεις που είχα συμμετάσχει με τον μαθητικό θίασο και έκρινε πως έχω περισσότερο ταλέντο απ'όσο χρειάζεται ο συγκεκριμένος ρόλος.

Η παράσταση πήγε...εξαιρετικά μπορώ να πω. Κατ εμέ, δεν θα μπορούσε να πάει καλύτερα υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Πάνω στη σκηνή ο Δημήτρης με μάγεψε, ίσως και εγώ λιγάκι αυτόν. Με σαγήνευσαν οι κινήσεις του, το βλέμμα του, κυρίως η χροιά της φωνής του. Κάποια στιγμή, με πλησίασε την ώρα του έργου, δίχως να το καταλάβω και μου ψιθύρισε, χωρίς να το ακούσει κανένας άλλος : ''Σε παρακαλώ, μην παίζεις τόσο καλά. Χάνω τον ειρμό μου. Με καταστρέφεις...''. Αργότερα βέβαια, του είπα πως είχα ανάλογη άποψη. Στο τέλος της παράστασης, μετά και την υπόκλιση,στα παρασκήνια, αγκαλιαστήκαμε και κοιταχτήκαμε χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα. Ξέραμε. Είχαμε κερδίσει και το'χαμε καταφέρει μονάχοι μας εμείς οι δυο.

Στη συνέχεια, αρχικά ο καθηγητής της θεατρικής ομάδας έκανε πολλά όνειρα για παραστάσεις στις οποίες θα έπαιζα με τον Δημήτρη. Είχε γίνει λόγος για μεγάλα θεατρικά έργα, του Σαίξπηρ, του Williams, ακόμα και του Στριντμπεργκ, που λίγοι τολμούν να παίξουν. Μας έβλεπε μάλλον, σαν το ιδανικό, θεατρικό του ζευγάρι. Ο Δημήτρης και εγώ, δεν είμαστε ούτε αρνητικοί αλλά ούτε και θετικοί. Μάλλον, ουδέτεροι. Εν τέλει, αυτά τα όνειρα δεν πραγματοποιήθηκαν. Ύστερα...ήρθαν οι πανελλήνιες. Δηλαδή, η γ'λυκείου που οδηγεί στις πανελλήνιες. Ο Δημήτρης θετική, με στόχο το πολυτεχνείο,εγώ θεωρητική, με στόχο την νομική...οι υψηλοί στόχοι θα μας φάνε!

Κάποια στιγμή με τον Δημήτρη μας είχε πιάσει η μανία (ή μάλλον η ανοησία) να ερωτευτούμε μεταξύ μας. Και τι δεν είχαμε κάνει! Τι, τα πορτατίφ τυλίγαμε με κόκκινα φουλάρια, (για ρομαντική, τάχα μου, ατμόσφαιρα)τι, ακούσαμε μαζί όλους τους δίσκους του Χατζιδάκι (και όταν λέμε όλους, το εννοούμε) τι, διαβάσαμε μαζί μερικά από τα πιο ερωτικά θεατρικά έργα του πλανήτη (καψούρα και δεν συμμαζεύεται), το αποτέλεσμα; 0 εις το πηλίκο. Η ερωτική έλξη υπήρχε, δεν μπορώ να πω. Αλλά η έλξη, ρε πούστη, απέχει απ'τον έρωτα. Toν έρωτα όσο και να τον επιδιώκεις δεν....όταν τον αποφεύγεις, να, σου'ρχεται η πετριά! Και όχι μόνο την τρως κατακέφαλα, αλλά και με τα πιο άκυρα άτομα!(Συνήθως.) Τελικώς, ούτε τον ερωτεύτηκα ούτε με ερωτεύτηκε. Ήρθαμε όμως πιο κοντά. Σαν φίλοι βέβαια και μόνο. Τώρα, τα θυμόμαστε όλα αυτά και γελάμε. Γελάμε με τα χάλια μας.

Με τον Τάκη, (όπως τον φωνάζουμε οι φίλοι του) υπάρχει μια περίεργη χημεία. Δημητράκη, επειδή θα τα διαβάσεις αυτά,μην νομίζεις πως το πάω πάλι στο ερωτικό. Όταν μιλάω για χημεία, αναφέρομαι μόνο στη θεατρική! Δώσε βάση. Στην σκηνή, έχουμε το ταλέντο να επικοινωνούμε μόνο με το βλέμμα, ή με μία κίνηση που δεν την αντιλαμβάνεται, άλλος κανείς. Με κοιτάς με ένα συγκεκριμένο βλέμμα και καταλαβαίνω αμέσως πως έχεις ξεχάσει τα λόγια σου. Κάνω μια κίνηση με το χέρι -την κίνηση finito la musica, όπως την λέμε- και ξέρεις ότι τώρα πρέπει να αυτοσχεδιάσεις. Στη σκηνή με μαγεύεις και δεν το'χει καταφέρει άλλος ως τώρα. Και εσύ τα ίδια λες, αλλά ίσως να τα λες και από ευγένεια, δεν ξέρω. Μ'αρέσεις γιατί είσαι εύστροφος, καλλιεργημένος, ξέρεις από θέατρο, από ποίηση, απο μουσική, γιατί έχεις sense of humor (που λέει και ο Στελ-λάκης) και γιατί, ρε παιδί μου, έχεις γαμάτη φωνή! Και τραγούδας και καλύτερα από τον καθένα τις ''Μέρες του 1903''. Ποίηση Καρυωτάκη.



Σε πειράζω. Καβάφης είναι, το ξέρω.
Και έτσι απλά μ'αρέσεις!

Όσο για τον έρωτα, μην μου ανησυχείς και μην μου στεναχωριέσαι που δεν μ'έχεις. Όταν παίζουμε μαζί, νιώθω αθέραπευτα ερωτευμένη με την πάρτυ σου χρυσό μου. Και δεν κάνω πλάκα.


Υ.Γ Μη τυχόν και δεν ασχοληθείς με το θέατρο και μείνεις στα αρχιτεκτονικά σχέδια...θα σε....ξέρεις!

Με αληθινή αγάπη, στον φίλο και θεατρίνο, που είχα τη τύχη να συναντήσω ένα καλοκαιρινό σούρουπο,(πως τα λέω όμως, ρε πούστη) Τάκη(Δημήτρη)Τάδε.