Είχα το όνειρο μου...

Eίναι στιγμές που θέλω να χάνομαι από προσώπου γης. Ρε παιδί μου, ώρες-ώρες δε γουστάρω να πηγαίνω μετά το φροντιστήριο, το σχολείο, τις πρόβες στο σπίτι. Δεν αισθάνομαι ούτε στο δωμάτιο μου, το ''βασίλειο'' μου, ασφαλής φέτος. Με κυνηγούν γραμματικές, λεξικά, βοηθήματα, σημειώσεις, χιλιάδες σημειώσεις ρε πούστη μου,σχολικά βιβλία. Τα βλέπω και ανακατεύομαι. Μου'ρχεται να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο, να πετάξω κάτω όλα τα βιβλία,να τα σκίσω, (ΕΓΩ να θέλω να σκίσω βιβλία; Τι decadance!)να πετάξω τα σκισμένα φύλλα στον αέρα και να αρχίσω να χορεύω γύρω-γύρω. Ok ok! Δανάη, μωρό μου ξύπνα. Έχεις μπει στο χορό ήδη και χορεύεις άλλο χορό. Κάνε κουράγιο , μου λένε, οι μικρότεροι ή οι μεγαλύτεροι. 6.5 μήνες έμειναν. Λες και εκτίζω κάποια ποινή. Πράγματι όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που ξεστόμιζω με σθένος, ''ΤΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΛΗΡΩΝΩ;''.

Όταν λοιπόν, θέλω να εξαφανιστώ, απλώς εξαφανίζομαι. Είτε με τα πόδια (αν είχα φέτος τα σανδάλια του Hermes θα βολευόμουν τρελά), είτε με το ποδηλατάκι μου. Ω, ναι. Που το θυμήθηκα; Tο ποδήλατο , για μένα, ήταν μια περασμένη αγάπη, χάλασμα του καιρού, που τραγούδησε κάποτε και η Μαίρη Λίντα υπό την μουσική υπόκρουση του Χιώτη. Το ξαναπρόσεξα σε μια φάση, (άμα λέω εγώ ότι έχω χαζέψει τώρα τελεύταια) και κάπως μου γύρισε το μάτι. Το μπάνιαρα, το σκούπισα, το έκανα κούκλα. Το κυκλοφόρησα , να δω τι ψάρια πιάνει, μια χαρά είναι το χρυσούλι μου. Πάντως, καλά λένε πως η οδήγηση γενικότερα, όπως και το sex, δεν ξεχνιούνται ποτέ. Συνηθείες που γίνονται λατρείες, χρυσό μου. Ψέμματα;

Πιστεύω πως πλατείασα σε ένα σημείο, αλλά δεν βαριέσαι. Άμα λοιπόν, το θέλω, καβαλάω το ποδηλατάκι μου και φεύγω. Πλάκα-πλάκα, βολεύει. Γιατί τώρα να ξεποδαριάζεσαι γυρνώντας όλη την πόλη και μετά από φροντιστήρια, οk είναι κουλό. Χώρια , που με το ποδήλατο κρατιέσαι και fit. Kαι που δεν έχω πάει. Σε τι ερημιές, σε τι πάρκα που μαζεύουν τυπάκια επικίνδυνα, σε περίεργα μέρη γενικότερα. Δεν κάνω τίποτα το ιδιαίτερο, βέβαια. Σωριάζω το κουφάρι μου σε παγκάκια ή στην πρασινάδα και σκέφτομαι. Σκέφτομαι τη ζωή μου βέβαια , μα και τη ζωή γενικότερα. Τη ζωή που με προσπερνά ρε πούστη, φέτος ειδικά. Τη ζωή που με προσπερνά έξω απ'τους τοίχους του σχολείου, του σπιτιού, του φροντιστηρίου. Πώς το επιτρέπω στον εαυτό μου αυτό; Ρε πούστη, μπας και άρχισα να συμβιβάζομαι; Από τα 17; Α, ντροπή μου!

Ξέρεις τι θα'θελα; Να'μουν γάτα, να ανέβαινα στη στέγη, να σαλτάριζα κάτω και να χανόμουν μέσα στους θάμνους ή κάτω απ' τα λάστιχα κάποιου αμαξιού. Τώρα, αν ανέβω στη στέγη και δώσω σάλτο, θα'ναι για να αυτοκτονήσω. Oh God! Το πρόβλημα είναι πως δεν με χωράει ο τόπος! Κάθομαι να διαβάσω και τρώγομαι με τα ρούχα μου. Είναι αυτό που οι παιδαγωγοί αποκαλούν ''έλλειψη συγκέντρωσης''. Εγώ το αποκαλώ ''λογική αντίδραση''. Είπαμε. Και τα αρχαία μ'αρέσουν και βιτσιόζα είμαι, αλλά πόσο Αριστοτέλη να αντέξω, γαμώ την άτιμη την κενωνία; Και εγώ , σαν άλλος Σωκράτης, θα αναφωνήσω μια μέρα πριν την έναρξη των πανελληνίων...: ''Μετά από τόσες σημειώσεις και υποσημειώσεις, εν οίδα. Ότι ουδέν οίδα.'' Και το θέμα έκλεισε!

Εν τω μεταξύ, όλοι έχουν από εμένα μεγάλες προσδοκίες, ανάλογες με αυτές του Ντίκενς. Οι φροντιστηριάρχες, οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς και γενικότερα οι παρατρεχάμενοι. Με άλλα λόγια, η Σάρα , η Μάρα ΚΑΙ το κακό συναπάντημα. Θαρρούν πως η Νομική που επιθυμώ εγώ, είναι μια σχολή που μπορώ να την κατακτήσω πανεύκολα, αρκεί να πεταρίσω τα βλέφαρα μου ή κάτι ανάλογο. Ok, φίλε μου, εσύ τραγούδα. Εγώ το λούκι που τραβάω το ξέρω καλά. Δεν ξέρεις εσύ Ελένη και κάθε Ελένη (που λέει και το άσμα) τι είναι να μελετάς το μακρύ και το κοντό κάθε αρχαίου φιλόσοφου, ούτε και τι σημαίνει να διαβάζεις κείμενα στα Λατινικά για την Καικίλια και τον Sulla, που το όνομά του δεν μεταφράζεται, Σούλα αλλά Σύλλας. Δεν ξέρεις επίσης τι σημαίνει να αναλύεις την Φεγγαροντυμένη, την Μάνα του Βυζηινού, το κατσίκι του Παπαδιαμάντη και την καψουρεμένη την Πολυδούρη. Δεν ξέρεις και ειλικρινά σου εύχομαι να μη το μάθεις ποτέ. Διότι άλλο χρυσό μου, να διαβάζεις τον ''Κρητικό'' του Εθνικού μας ποιητή (ελπίζω να ξέρεις σε ποιον αναφέρομαι ή έστω να φαντάζεσαι...) για προσωπική σου τέρψη και άλλο τώρα να ψάχνεις να βρεις το νόημα στις απόψεις του τάδε Πολυλά. Μεγάλη διαφορά, σοβαρά σου το λέω.

Και απόψε , εδώ που τα λέμε, πολύ το γουστάρω να φύγω με το ποδηλατάκι. Να εξαφανιστώ για λίγο, να πάψουν οι συζητήσεις για τις πανελλήνιες, για τα θεατρικά όνειρα, για τα πάντα όλα. Δεν θέλω άλλο να σκεφτώ, ούτε και να προβληματιστώ. Δεν θέλω να κλάψω ξανά, ούτε να θυμώσω. Θέλω να ηρεμήσω, να γελάσω , να πω στον εαυτό μου ''Πόσα αντέχεις μωρή κουφάλα;''. Όχι, πως άμα δεν γουστάρω δεν περνάω καλά και κάθε μέρα. Π.χ και σήμερα πόσο γελάσαμε στα φροντιστήρια; Είναι να το'χεις. Να'χεις όρεξη για ζωή, όρεξη για να γελάσεις. Αν και το humor, ίσως παίζει ρόλο. Όπως λέει και ο Stephan, έχω πολύ humor και μάλιστα...πικάντικο.

Για να το τελειώσω αισιόδοξα το όλο κείμενο...δεν με φοβάμαι, ειλικρινά. Καλό κορίτσι είμαι, ωραίο,ξέρω και πέντε πράγματα. Γελάω πολύ, ακόμα και με τα δικά μου τα λάθη,δεν το βάζω κάτω, σηκώνομαι, προχωράω, φεύγω...κάτι θα κάνω, δεν θα χαθώ. Το πιστεύω ή...θέλω να το πιστεύω, δεν ξέρω.

Στίχος με νόημα, έτσι; Σχετικός με ποδήλατα.
''Τα ποδήλατα μας...όπως τα όνειρά μας, ξέρουν από ανηφοριές...''

Α, ρε Μακεδόνα ωραίο τραγούδι!Και πολύ με εκφράζει τώρα τελεύταια.