Πώς θα φύγουμε απο δω...

Γουστάρω πολύ να φύγω από δω πέρα. Δεν την αντέχω άλλο αυτή την πόλη. Με κούρασε, με πνίγει. Βαρέθηκα τα μαγαζιά και τους ανθρώπους της. Βαρέθηκα τους δρόμους της, τους γεμάτους λακκούβες, που όποτε βρέχει κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από τα λασπωμένα ρυάκια. Βαρέθηκα και το μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο της πόλης,μέσα στο οποίο έχω περάσει αμέτρητες ώρες. Με κούρασε και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων της. Η νοοτροπία αυτή, της μικρής αστικής κοινωνίας. Άνθρωποι καλοί,δεν λέω, άλλοι ενδιαφέρονται για σένα, άλλοι σε κοιτούν με μισό μάτι, όμως όλοι σε γνωρίζουν. Ναι, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μέχρι και τι βρακί φοράει ο καθένας ξέρουμε. Άλλωστε, ναι γεννήθηκα εδώ, ομώς δεν κατάγομαι από εδώ, ίσως για αυτό,λοιπόν, να μην με πονάει και τόσο η σκέψη του αποχωρισμού. Εξάλλου, δεν μπορώ να καταλάβω σε πολλά τους βέρους Θεσσαλούς, σαν ξεροκέφαλη Πελοποννήσια που'μαι. Γενικά,η πόλη αυτή,είναι μικρή και τ'όνειρα μου δεν μπορεί να τα χωρέσει.

Και στο δωμάτιό μου όμως δεν αντέχω φέτος. Με καταπίνει η μιζέρια του. Δεν θέλω να βλέπω γραμματικές, λεξικά, σημειώσεις, υποσημειώσεις, εκθέσεις, σχεδιαγράμματα, βοηθήματα, δεν μπορώ σου λέω! Μου'ρχεται να πάω στην κεντρική πλατεία με δαύτα στα χέρια μου. Να ανάψω μια φωτιά στην μέση,να τα απιθώσω με χαρά (σαν τον ''Κρητικό'') και να τα κάψω. Να θέλω να κάψω ΕΓΩ βιβλία; Εμ, καλά το λέω εγώ ότι είμαι σοβαρά.Δεν γουστάρω,ρε παιδί μου, να περιμένω επτά γαμημένους μήνες για να δώσω πανελλήνιες και να βγουν και τα αποτελέσματα!Μου'ρχεται να αρπάξω μια βαλίτσα, να χώσω μέσα όσα λεφτά έχω μαζέψει, 10 βιβλία, 5 ρούχα, ένα μολύβι ματιών και να την κάνω στο άγνωστο με βάρκα τ'όνειρο μου.

Όνειρο δεν είναι πια μόνο το θέατρο, όπως παλιά. Αλλάζουν τα πάντα γύρω μας, αλλάζουν και τα θέλω μου. Ξέρω καλά,άλλωστε, πως ο καιρός δεν είναι και τόσο για τέχνες και τα ρέστα.Μόνο ένας στίχος του Άσιμου μπορεί να ταιριάξει στην εποχή μας. ''Ω, εποχή! Μου θυμίζεις τον Καίσαρα...και οι μελλοθάνατοι, σε χαιρετούν...''. Πάλι ξεφεύγω. Το όνειρο μου,λοιπόν, είναι κυρίως να ανεξαρτοποιηθώ, να μάθω τι σκατά είναι η ζωή, να σταθώ μονάχη στα πόδια μου. Και αν καταφέρω κάτι, ρε πούστη μου, μόνη μου να το'χω καταφέρει. Χωρίς να στηριχθώ σε κανέναν, χωρίς να εξαρτιέμαι και να χρωστάω στον κάθε μαλάκα. Δεν ζω σε κανένα ροζ συννεφάκι, ούτε τα λέω όλα αυτά εκ του ασφαλούς. Οι γονείς μου ούτως ή άλλως πλούσιοι δεν είναι, για να με εξασφαλίσουν. Και ξέρω καλά πως κανείς δεν με περιμένει εκεί έξω και πως τίποτα δεν θα κατακτήσω εύκολα.

Μην νομίζεις πως είμαι απαισίοδοξη ή κάτι τέτοιο.Δεν έπαψα να αγαπάω τη ζωή. Θέλω όμως να γνωρίσω και την άσχημη πλευρά της.Θέλω να πω, πως καλώς ή κακώς οι γονείς, μας φυλούν σε ένα χρυσό κλουβάκι. Θέλω να κελαηδίσω και έξω απ'αυτό, για να δω με πόση μαγκιά θα το κάνω. Να ξεφύγω απ'τις θεωρίες με τις οποίες με μπούχτισε η θεωρητική δυο χρόνια τώρα. Να φυσήξει λίγος καθαρός αέρας μέσα μου, μπας και καθαρίσει καθόλου το μυαλό μου. Δεν ξέρω , αν αυτό είναι που λέμε, μποέμικη ζωή. Ίσως σου φαίνονται και λίγο μελοδραματικά όλα αυτά,εν τέλει, όμως για εμένα αυτή είναι η πραγματικότητα. Μπορεί να'χω μεγαλοποιήσει κάπως τα πράγματα, σαν τραγική ηρωίδα του θεάτρου που επιθυμώ να γίνω. Δεν ξέρω τι πιστεύεις και δεν με νοιάζει. Ένα κράτα. Εγώ σε πείσμα όλων θα επιβιώσω και δεν θα γίνω ποτέ η σκιά του εαυτού μου. Αυτό να κάνεις και εσύ και θα'σαι εντάξει. Τουλάχιστον με εσένα.



Υ.Γ Ρε γαμώτο, δεν είναι πως δεν σ'αγαπάω,πως δεν σε πονάω. Με τον εαυτό μου τα'χω κυρίως. Συγχώρα με για όσα λέω. Κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω σε εσένα, είτε το θέλω, είτε όχι...