Μα, τι είστε εσείς οι σκηνοθέτες...

Ίσως τώρα να μη το θυμάσαι, να το'χεις θάψει μέσα σου, μα στο'χα πει. Σου είχα πει πως θα μείνω για πάντα εδώ. Είχα δώσει όρκο σε ένα δικό μου -μας- Θεό. Σου είχα υποσχεθεί πως θα σε στηρίζω,θα σε κατανοώ, θα σε ακούω, θα σε αγαπάω για αυτό που είσαι. Ο δεσμός που μας συνδέει, είναι για εμένα, πιο στενός από εκείνους του αίματος. Είμαστε φίλοι. Ναι, τώρα μπορώ και το λέω με σιγουριά. Βρεθήκαμε πριν ένα χρόνο και κάτι μήνες. Ο καιρός είναι λίγος σχετικά, για αυτό και φοβάμαι -ακόμη- να ξεστομίζω λόγια μεγάλα και ανούσια -πολλές φορές-. Όταν πρωτοαρχίσαμε να κρατάμε συντροφιά ο ένας στον άλλον, με είχες ρωτήσει κάποια στιγμή, αν τώρα είμαστε φίλοι. Σου είχα πει χαριτολογώντας πως θα πρέπει να περάσουν πέντε ή έξι χρόνια, ώστε να'χουμε ζήσει πράγματα μαζί και να διαπιστώσουμε κατά αυτό το τρόπο αν είμαστε ο ένας για τον άλλο.

Τώρα όμως, να, με άνεση σε αποκαλώ φίλο. Και όχι μόνο φίλο ή κολλητό. Σε λέω αδερφό. Χωρίς εισαγωγικά, χωρίς σπόντες. Ίσως, να αναρωτιέσαι, τι άλλαξε και δεν περίμενα να περάσει ένα Χ μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως έλεγα. Δεν αλλάξε τίποτα, αλήθεια. Απλώς και οι δυο τον περασμένο χρόνο βιώσαμε κατάστασεις πολύ δυνατές και δύσκολες, που άλλοι άνθρωποι δεν τις ζουν ούτε μέσα σε δέκα χρόνια. Αυτό είναι ''όλο''. Η σχέση μας , ρε παιδί μου, δοκιμάστηκε. Στις άσχημες στιγμές δεν έφυγες στιγμή από δίπλα μου. Δεν μ'άφησες να φοβηθώ ή να τρομάξω με κάποια περίεργη κατάσταση. Γιατί ήσουν εδώ, με κρατούσες από το χέρι και με οδηγούσες με ασφάλεια μέσα από δρόμους που ούτε εσύ τους ήξερες, μα ούτε και εγώ. Απλώς, ήμασταν δύο. Ήμασταν μαζί. Και έτσι γίνεται ως τώρα. Σώζουμε ο ένας τον άλλον από κινδύνους, που καλά-καλά δεν συνειδητοποιούμε περί τίνος πρόκειται.

Σ'αγαπώ,λοιπόν. Και μπορώ να σου το πω πια χωρίς να νιώθω ντροπή, χωρίς ίχνος εγωπάθειας. Έχω τη δύναμη, μάλιστα, να σου το λέω στα ελληνικά και όχι στα αγγλικά για να ακουστεί ίσως πιο ελαφρό και ασήμαντο. Δεν θέλω να φανεί ασήμαντο, γιατί δεν είναι στο κάτω-κάτω. Είσαι ενα από τα σημαντικότερα άτομα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη ζωή μου. Μπορεί και το σημαντικότερο. Και σ'αγαπώ όπως είσαι, χωρίς να θέλω να αλλάξεις, χωρίς να επιθυμώ να ελέγξεις κάτι στον εαυτό σου. Σε γουστάρω όπως είσαι και έτσι θέλω να μείνεις. Γιατί εγώ έτσι σε γνώρισα και έτσι σ'αγάπησα. Νευρικό, μυστήριο, πολυλογά, αθυρρόστομο, εγωιστή, έξυπνο, γκρινιάρη. Πάνω-κάτω ταιριάζουμε σε πολλά. Και ας λένε πως δεν έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας και ας απορούν για το πως σε αντέχω και για το πως με τιθασεύεις. Εμείς ξέρουμε καλύτερα τι τρέχει με εμάς. Πολύ καλύτερα.

Καταφέραμε και ξεπεράσαμε δύσκολες καταστάσεις και το χαίρομαι πραγματικά. Και οι δύο ήμαστε σε δύσκολες σχέσεις μπλεγμένοι και όμως καταφέραμε και ξεμπερδέψαμε. Πονέσαμε βέβαια και ίσως πονάμε ακόμη και οι δυο. Μα, τι να κάνεις; Αυτή είναι η ζωή. Μεγάλη πουτάνα, το λες και εσύ. Μα, όσο και αν λυγίζουμε, όσο και αν μερικά πράγματα δεν τα υποφέρουμε, έχουμε ο ένας τον άλλον και έτσι αντλούμε τη δύναμη για να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Και ανάμεσα μας υπάρχει ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας, το'χεις καταλάβει, είμαι σίγουρη.Με ένα βλέμμα συνεννοούμαστε, γελάμε με τα ίδια πράγματα, αν και άλλοι πολλές φορές δεν τα καταλαβαίνουν,έχουμε και οι δύο όνειρα μεγαλόπρεπα, που ταιριάζουν απόλυτα στις προσωπικότητές μας. Γιατί πώς να το κάνουμε; Είμαστε ξεχωριστοί ρε φίλε.

Δεν ανησυχώ για εσένα. Και ας κάνεις μαλακίες. Το ξέρεις ότι τις κάνεις. Καπνίζεις πολύ λόγω του άγχους και ώρες-ώρες πίνεις αρκετά και γκαζώνεις πάνω στο ταλαίπωρο το μηχανάκι σου. Μα, δεν φοβάμαι.Νιώθω πως έχεις γεννηθεί για να κάνεις πράγματα σπουδαία. Δεν ξέρω αν αυτά αφορούν το θέατρο ή μάλλον τη σκηνοθεσία που αγαπάς πολύ ή κάποιον άλλο -άσχετο- κλάδο. Μα, το αισθάνομαι, πως εσύ έχεις γεννηθεί για άλλες καταστάσεις, πώς να σου το πω; Φλου πράγματα. Μου'χεις πει πως μερικές φορές νιώθεις σαν να'σαι ξένος σ'αυτή την πόλη, σαν να'σαι παράταιρος. Έτσι αισθάνομαι και εγώ και το ξέρεις καλά. Ίσως για αυτό να κολλήσαμε έτσι απρόσμενα, έτσι παράξενα. Σαν δυο ξένοι βρεθήκαμε σε μια πόλη που δεν μας αγαπάει και πολύ και κρατηθήκαμε ο ένας από τον άλλο για να μη βρεθούμε στο γκρεμό.

Σου το ξαναλέω όμως, δεν νιώθω αμηχανία.Τόση ώρα φλυαρώ ακατάπαυστα και τα πιο ουσιώδη ακόμα δεν σου τα έχω εκμυστηρευτεί. Απλώς, ήθελα όλα αυτά να τα πω, να μην τα κρατήσω άλλο μέσα μου. Το σημαντικότερο δεν είναι η αγάπη που νιώθω για σένα, μα η ευγνωμοσύνη. Σε ευχαριστώ, αλήθεια. Αν μπορούσα, θα σου το φωνάζα όλη μέρα και όλη νύχτα, δεν θα σε άφηνα να ησυχάσεις. Αν δεν ήσουν εδώ, θα είχα χαθεί με τα λάθη που'χω κάνει και με τους ανθρώπους που'χω μπλέξει. Εσύ είσαι πάντα εδώ και με κρατάς γερά και μου λες ''Μην πέσεις''. Και ακόμα και όταν δεν σε ακούω με κρατάς με όλη σου τη δύναμη και με προστατεύεις. Έχεις την επιμονή να συζητάς μαζί μου πολλές ώρες και να προσπαθείς να διαλύεις τις απογοητεύσεις μου και τις όποιες αμφιβολίες μου. Γι'αυτό, λοιπόν, δεν είσαι μόνο φίλος. Είσαι αδερφός κυρίως, πατέρας, σύντροφος. Και πάνω απ'όλα είσαι άνθρωπος. Και ξέρεις κάτι; Αυτό έχει σημασία.

Θέλω να είσαι για πάντα εδώ, με όποιο τρόπο μπορείς και θέλεις. Θέλω να συνεχισούμε να περνάμε μαζί τα ατέλειωτα Σαββατόβραδα. Να'μαστε καθισμένοι σε σκαλοπάτια, να με έχεις αγκαλιά, να μου μιλάς και εγώ να σου τραγουδάω, το τραγούδι που σ'αρέσει να ακούς από εμένα, το ''Έλα πάρε μου την λύπη''.

Αχ, ρε Γιώργο....
Να'ξερες πόσο με τρελαίνεις όταν μου λες πριν από κάθε πρεμιέρα, ''Μα, τι είστε εσείς οι θεατρίνες...''. Να'ξερες μόνο.
''Τα γαρύφαλλα σου μέτρα, σ'αγαπώ όσο κανείς...''
Αυτό να το θυμάσαι, γιατί όταν σου το τραγουδάω το εννοώ.