Μαθήματα...ζωής.

Αν μ'άφηνες να σε συμβουλεύσω, θα το'κανα στ'αλήθεια. Θα σου χάιδευα τρυφερά τα μαλλιά και ύστερα θα άρχιζα το παρανοικό μου λογύδριο. Μπορώ να σε φανταστώ. Θα άνοιγες διάπλατα τα λαμπερά ματάκια σου και θα προσπαθούσες επί ματαίω να συγκρατήσεις τα γέλια σου. Και εγώ θα προσπαθούσα αντίστοιχα να συγκρατήσω τα δικά μου. Χμ, ίσως βέβαια να ανασήκωνες και το ένα σου φρύδι, μη πω και τα δυο! Ποια είμαι εγώ να σε συμβουλεύσω; Δηλαδή, μωρέ εντάξει, στα λόγια όλοι καλοί είμαστε. Και εγώ είμαι ιδιαίτερα καλή σε αυτό, μια μικρή γλωσσοκοπάνα που λένε. Το θέμα είναι τι καταφέρνει ο καθένας στη ζωή του. Πόσο μίζερη ή όχι καταφέρνει να την κάνει, τι ανθρώπους έχει δίπλα του, αν έχει πραγματοποιήσει ή όχι κάποια όνειρα του και τα σχετικά. Η δική μου η ζωή είναι μάλλον συνηθισμένη, χωρίς πρωτοτυπίες, χωρίς έξοχες στιγμές, χωρίς έντονα μίση και τα μισά μου όνειρα μοιάζουν πια με αρρωστημένες φαντασιώσεις ενός μυαλού που λογω διαβάσματος έχει σχεδόν σαλτάρει.

Όμως σ'αγαπώ και μπορεί στην αγάπη να μη ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος -όπως ο Ελύτης-,ωστόσο, ξέρω στην τελική να στηρίζω κάποιον, να τον πονάω, να ξαγρυπνώ δίπλα του, αν τυχόν το θέλει. Αν μ'άφηνες να σου μιλήσω, θα σου έλεγα πολλά περί ζωής. Ίσως να εντυπωσιαζόσουν κιόλας και να με περνούσες για κάποια φιλόσοφο του 21ου αιώνα. Δεν θα'θελα να σου πω ουτοπικές μαλακίες αφενός, μα αφετέρου δεν θα'θελα και να πικράνω τις σκέψεις σου με ωμές αναφορές στην πραγματικότητα. Να σου'λεγα για τη ζωή; Δεν είναι και εύκολο το θέμα. Και τι ξέρω εγώ απ'τη ζωή ματάκια μου; Όσα ξέρεις, ξέρω. Πάνω-κάτω δηλαδή, σχεδόν τα ίδια. Πάντως, δεν θα σου πω και εγώ, πως εμείς είμαστε η νέα γενιά και πως θα σώσουμε τον κόσμο. Η φάση είναι, ξέρεις, προχθές τα λέγαμε, ''ο σώζων εαυτώ σωθήτω''. Δηλαδή, εδώ δεν ξέρουμε αν θα σώσουμε τους εαυτούς μας, θα σώσουμε και τον κόσμο; Θα μου πει βέβαια κανείς, ''Δεκαεπτά χρονών κορίτσι και σκέπτεσαι έτσι; Ντροπή και αίσχος''. Αλλά ξέρεις κάτι αγόρι μου; Μισή ντροπή δική μας και μισή ντροπή δική τους. Την βλέπεις τη χώρα μας; Βλέπε την και φτύστηνα μη την ματιάσεις. Εγώ δεν θα σου πω σαν τον Πάγκαλο πως μαζί τα φάγαμε όλα, μα θα σου πω, πως μαζί τα ΚΑΝΑΜΕ όλα.

Λοιπόν, Σταμάτη μου, για το πως θα πορευτείς στη ζωή, εγώ ένα ξέρω.Το θέμα είναι πάνω απ'όλα να'χεις αξιοπρέπεια. Να είσαι δηλαδή υπερήφανος για εσένα, την οικογένεια σου, για ό,τι έχεις καταφέρει. Να μην περπατάς σκυφτός, μα με το κεφάλι ψηλά. Να μην εξαρτιέσαι από κανέναν, να μην χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Νέοι είμαστε, βρε παιδί μου και θα τα καταφέρουμε όλα, εγώ αυτό πιστεύω. Να'χεις επίσης σεβασμό. Να σέβεσαι δηλαδή πρωτίστως τον εαυτό και τους γονείς σου και ύστερα τους συνανθρώπους σου και γενικά κάθετι πλασμένο από τη φύση. Και να ερωτευτείς. Πω πω παιδί μου, ο έρωτας είναι σπουδαίο πράγμα και κατ εμέ το ανώτατο συναίσθημα. Αν δεν ερωτευτείς και δεν σε ερωτευτούν σίγουρα είσαι ένα τίποτα. Ο έρωτας ομορφαίνει τις ψυχές των ανθρώπων. Και εγώ ιδιαίτερα ηθική δεν είμαι, με ξέρεις δα. Οπότε, θα σου πω, πως από τα πιο έντονες στιγμές στη ζωή, είναι όταν κάνεις έρωτα, με τον άνθρωπο που αγαπάς και σ'αγαπάει. Στην περίπτωση εκείνη, η ένωση που συμβαίνει είναι σχεδόν ιερή και το αποτέλεσμα είναι μια έκρηξη ανάλογη με του πιο ισχυρού ηφαιστείου.

Ξέρω πως ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Δηλαδή, εντάξει, αυτό δεν ισχύει και απόλυτα. Τώρα τελευταία η κατάσταση μεταξύ μας είναι κάπως καλύτερη. Μέχρι και ένα βράδυ το περάσαμε ολομόναχοι και δεν έγινε Γης μαδιάμ. Και ήπιαμε και τον καφέ μας και ήπιαμε και τις μπύρες μας και συζητήσαμε και μου φάνηκες αλλιώτικος, πως ωρίμασες, πως μεγάλωσες, πως έμαθες να σκέφτεσαι όμορφα. Ίσως να νιώθεις κάτι για εμένα, όχι και τόσο φιλικό. Ίσως και εγώ να νιώθω κάτι ανάλογο για εσένα. Ίσως αυτή η έλξη που υπάρχει ανάμεσα μας να μην είναι στην τελική και τόσο αθώα. Και ερωτευμένοι όμως να'μαστε, νόημα δεν έχει και σε τίποτε δεν θα ωφελούσε αν γινότανε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Αν και μ'αρέσεις γιατί είσαι ευθύς, ειλικρινής και το βλέμμα σου ειναι ξεκάθαρο. Μ'αρέσεις γιατί δεν διστάζεις να πεις όσα σκέφτεσαι, γιατί δεν είσαι από τους τύπους που γλύφουνε για να ανέβουνε. Μ'αρέσεις, γιατί όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο σου μοιάζω και μου μοιάζεις.

Στο'πα και πριν, δεν έχει νόημα. Γι'αυτό και εγώ σου κόβω συχνά τα φτερά και ύστερα πάλι μαλώνουμε και επιμένεις πως είμαι απίστευτα ξεροκέφαλη. Και ας ξέρουμε και οι δυο πως εσύ με ξεπερνάς σε αυτό. Και δεν με πειράζει πια που φωνάζεις, εγώ γελάω. Όχι βέβαια με ειρωνεία, αλλά τρυφερά, σχεδόν τους λατρεύω τους καυγάδες μας. Πάντα όμως τα βράδια, ιδιαίτερα όταν είμαστε μόνοι μας, εσύ είσαι πολύ διαφορετικός. Ξαφνικά, μου φαίνεσαι αδύναμος, τρυφερός και ώρες-ώρες απίστευτα ρομαντικός. Ξαφνικά, από κακός δράκος, γίνεται ο ρομαντικός πρίγκηπας του παραμυθιού και εγώ θα μπορούσα πανεύκολα να παραδοθώ στην αγκαλιά σου. Ύστερα, επανέρχομαι στην πραγματικότητα και συγκρατούμαι. Και ας νιώθω μερικές φορές και εγώ το ίδιο αδύναμη, όπως και εσύ.Και ποιος δεν είναι αδύναμος μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα; Ή μπροστά σε κάτι που ξεκάθαρα οδηγεί στον έρωτα...

Σταμάτη δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Μάλιστα, πρώτη φορά, κάθομαι να γράψω για εσένα. Θα'θελα να'μαστε μαζί, σαν φίλοι ή ακόμα και σαν ζευγάρι, να μιλήσουμε περισσότερο, να σου πω και άλλα. Ύστερα, πάλι σκέφτομαι. Τον Άρη, το Σταύρο, τη Μαρίλια. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι,συνηθίζεις να λες. Τυπικά ναι, είμαστε ελεύθεροι. Όμως, η καρδιά, η ψυχή, το μυαλό μας είναι όντως ελεύθερα;

Σου το ξαναλέω όμως, ποτέ δεν ήμουν ηθική ούτε και ιδιαίτερα μυαλώμενη. Οπότε...δε γαμιέται; Θα σε πάρω τηλέφωνο για να βρεθούμε. Θα βρεθούμε, θα πιούμε, θα τραγουδήσουμε το στίχο του Άσιμου που σ'αρέσει πολύ, θα συζητήσουμε και ύστερα...ύστερα δε ξέρω. Ίσως η ιστορία μας να καταλήξει τραγική, ίσως και μελοδραματική, ίσως και γελοία. Δε μπορώ να ξέρω με εσένα. Δε γαμιέται όμως. Είμαι φτιαγμένη απόψε, από τα θεατρικά βιβλία, την ιστορία κατεύθυνσης και τις βότκες.

Λες πως σου δίνω μαθήματα ζωής.
Μωρέ, μήπως συμβαίνει τ'ανάποδο;