Τι ψυχοσύνθεση και αυτή...

Συχνά, χτυπάω νευρικά τα δάχτυλα μου, στο ξύλινο γραφείο μου. Τικ Τακ, Τικ Τακ, ο Γιώργος με ειρωνεύεται. ''Φαίνεται σε βοηθάει το Τικ Τακ, σε ηρεμεί.'' Χθες, πάλι ήτανε δύσκολη νύχτα. Ευτυχώς, είχα και το Γιώργο, που μ'άκουγε ο καημένος,αδιαμαρτύρητα. Με πιάσανε τα κλάμματα στα ξαφνικά. Δε γουστάρω να κλαίω μπροστά σε άλλους, ακόμα και αν αυτός ο άλλος είναι ο Γιώργος. Χθες, όμως δεν άντεξα. Έκλαιγα για τις πανελλήνιες που δεν λένε να'ρθουν, για την νομική και την υψηλή της βάση, για τον Άρη που σε λίγες μέρες επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, για τους γονείς μου που δε δείχνουν να με καταλαβαίνουν, για τον εαυτό μου που τον έχασα μέσα στις σελίδες των αρχαίων, για την Άλικη που στη ψύχρα την έπεσε στο Σταύρο, για το Γιώργο που δεν λέει να ξεκολλήσει από τα παρδαλά φουστάνια της Αλίκης, για τις σχολικές παραστάσεις που δεν θα κάνουμε πια, για την Κατερίνα που μου φέρεται τόσο καλά, ενώ, εγώ τη ζαλίζω, για τη Χριστίνα που με στηρίζει όλο αυτό τον καιρό όσο μπορεί.

''Η εφηβεία τα κάνει όλα μωρό μου'', μου'λεγε τις προάλλες ο Σταμάτης. Ποια εφήβεια; Ακόμα εφήβεια; Την πέρασα την εφηβεία και ήτανε τόσο άχαρος, στ'αλήθεια, ο καιρός εκείνος. Δεν έχω νεύρα φέτος. Δεν ξεσπάω, χωρίς λόγο, σε κοντινούς μου ανθρώπους. Δε γίνομαι παράλογη -συνήθως-. Άλλη είναι η αιτία. Οι ανασφάλειες μου ευθύνονται, που μέρα με την μέρα πληθαίνουν. Ανασφάλειες για το μέλλον -και το κοντινό και το μακρινό-, ανασφάλειες για τις σχέσεις που έχω αναπτύξει με διάφορους ανθρώπους. Το βαθύτερο αίτιο βέβαια, -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;- είναι οι πανελλαδικές που θα δώσω τον Μάιο. Είναι φορές που διαβάζω, για παράδειγμα, βιολογία και οι λέξεις χοροπηδούν μπροστά στα μάτια μου. Τηλεφωνώ στο Γιώργο, πετώντας το βιβλίο στην άλλη άκρη του δωματίου, με όλη τη δύναμη του σώματος και την μανία της ψυχής μου. Συχνά, τον ρωτάω, ''Μάταια διαβάζω. Δε θα περάσω. Και να περάσω δηλαδή, ποιο το νόημα; Άνεργη θα καταντήσω.'' Ο Γιώργος, συνήθως, μου απαντά αναστενάζοντας. Από το σημείο αυτό, αρχίζει μια συζήτηση, που έχει γίνει ίσα με 500 φορές, μα δε τη βαριόμαστε ποτέ. Πάντα προσθέτουμε μια καινούρια ιδέα ή απόψη, ένα καινούριο φόβο. Ύστερα, κλείνουμε το τηλέφωνο.Εκείνος επιστρέφει στις ατέλειωτες ασκήσεις του και εγώ στην ανεξάντλητη θεωρία μου.

Έχω και τον Άρη με τις αμπελοφιλοσοφίες του. ''Σημασία, κορίτσι μου, δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.'' Μωρέ και εγώ τα'λεγα αυτά. Στην πράξη, τι γίνεται, μου λες; Θέλω να πω...ακόμα και ο Οδυσσέας μετά το φοβερό και τρομερό του ταξίδι έφτασε στην Ιθάκη. Ο Άρης είναι στην νομική και με καταλαβαίνει. ''Και να χάσεις μια χρονιά, πάντως, δεν έγινε και τίποτα''. Ε, λοιπόν, αυτό το λένε πολλοί. Μωρέ και εγώ αν δεν έδινα και έδινε, ξέρω γω, ο γείτονας, θα του'το λεγα αυτό. Και έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται και οι άνθρωποι εύκολα ξεχνάνε. Πόσο κουράγιο να'χω να ξαναπεράσω αυτό το λούκι; Ζηλεύω πάντως. Ζηλεύω όσους δεν δίνουν φέτος ή όσους έχουν δώσει ήδη. Περπατάμε με το Γιώργο στους δρόμους και όταν βλέπουμε μικρά παιδιά, χαμογελάμε χαιρέκακα. ''Ε, ρε τι σε περιμένει και εσένα μικρούλη'', ψιθυρίζουμε. Ή αν ακούω συμβουλές από άτομα που έχουν δώσει σκέφτομαι, ''Εμ, βέβαια...εκ του ασφαλούς λέγονται πολλά.'' Έχω γίνει κακιά και ζηλιάρα. Αν και ο Σταύρος επιμένει πως δεν πρέπει να ανησυχώ και πως όλα αυτά είναι απολύτως λογικά. Μου χαμογελάει με κατανόηση. ''Θα περάσει, μικρή μου. Θα περάσει και αυτό.'' Θα περάσει ναι, όλα περνάνε κάποτε. Το θέμα είναι τι απώλειες θα σημειωθούν και τι πληγές θα προκληθούν.

Είναι και το θέατρο μωρέ, με το οποίο έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Συζητούσα μια μέρα με τον Μιχαλή, τον καθηγητή στο ΔΗΠΕΘΕ, που επιμένω να του μιλάω στον πληθυντικό και που επιμένει να τον αποκαλώ απλώς με το όνομά του. Του εξομολογήθηκα όσα με απασχολούν, εκείνος έδειξε να με καταλαβαίνει.Κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση και μου είπε, ''Αχ, κορίτσι μου, θέλει δύναμη και κουράγιο η φετινή χρόνια. Τι θα κάνεις στο μέλλον με το θέατρο; Εκεί και αν θέλει κουράγιο.'' Βέβαια, αυτά μου τα λέει, επειδή θέλει να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, γνωρίζοντας την αγάπη μου για το θέατρο. Μια άλλη φορά, μου'χε πει χαριτολογώντας, ''Είσαι σκέτη αναρχία. Μου θες και θέατρα!Θέλει πειθαρχία αυτό , κούκλα μου!'' Και ύστερα, εγώ του είπα, δίχως να χαριτολογώ, πως σκέφτομαι να μην πάω τελικά σε καμιά δραματική σχολή. Η φωνή μου ήτανε απολύτως σταθερή, τα μάτια μου στεγνά και το μυαλό και η καρδιά μου μουδιασμένα. Με κοίταξε σοβαρός και άρχισε να παίζει νευρικά με το στυλό που κρατούσε στα χέρια του. ''Είναι τρελές αυτές οι θεατρίνες'', μουρμούρισε. Ύστερα, απευθύνθηκε σε εμένα. ''Αν εσύ δε γίνεις ηθοποιός,εγώ θα βάλω φωτιά στο σπίτι μου.'' Τον κοίταξα υπεροπτικά. ''Τι θα χάσω άμα δε γίνω;'' Χτύπησε το χέρι του στο γραφείο του. ''Οι άλλοι θα χάσουν, ηλίθια!'' Η συζήτηση σταμάτησε εκεί, η σκέψη ακόμα τριβελίζει το μυαλό μου...

Χθες, μας πήρε το ξημέρωμα, με το Γιώργο σε ένα παγκάκι, συζητώντας για το ένα και το άλλο. Σ'ένα όμορφο πάρκο, με ψηλά έλατα τριγύρω και παρτέρια με λουλούδια. Μόνο που κάθε βράδυ, μαζεύει διάφορους και μπορεί να φαίνεται λίγο τρομακτικό. Μα, αν έχεις κάποιο δικό σου δίπλα σου και τα δικά σου τα προβλήματα, δε δίνεις σημασία σε αυτά. Απεναντί μας, κάθισε κάποια στιγμή, ένας άνδρας γύρω στα 35. Δεν ήταν Έλληνας, το δέρμα του ήτανε σκούρο. Έτρωγε, νομίζω, μια πίτα. Μας κοίταξε με συμπάθεια και του χαμογελάσαμε. Μου φάνηκε πως δάκρυσε. Γύρισα στο Γιώργο. Είχα τα δικά μου προβλήματα, δεν ήθελα να ακούσω την ιστορία ζωής ενός αγνώστου. Μου μίλησε και αυτός για τα δικά του. Τα θέματα του, ίδια σε μεγάλο βαθμό, με τα δικά του.

Προσπαθώ, πάντως, να χαμογελάω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να μη το βάζω, πάνω απ'όλα κάτω. Ο πιο μεγάλος εχθρός που πρέπει να νικηθεί, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Πράγματι, όμως, δεν μου'ναι δύσκολο να γελάσω. Σκέφτομαι το Γιώργο να μου χαμογελά και να μου λέει, ''Είμαστε άλογα κούρσας εμείς μωρό μου, δε θα χαθούμε'', το Σταύρο να μου λέει, ''Υπομονή, έχεις αντέξει μαζί μου πολύ χειρότερα'', τον Άρη να μου χαιδεύει τα μαλλιά, το Σταμάτη να μου κλείνει το μάτι για να μου δώσει κουράγιο. Θυμάμαι πρόσωπα, στιγμές, χαμόγελα, δάκρυα, αγγίγματα, φιλιά, υποσχέσεις, συζητήσεις και σκέφτομαι πως τελικά η κατάσταση δεν είναι και τόσο άσχημη εν τέλει. Όλα θα πάνε καλά, ναι ας το πιστέψω και ας κάνω και τους άλλους να το πιστέψουν...