Γενικά & Αόριστα.

Μου λέει συχνά ο Γιώργος, πως σαν τις άλλες δεν είμαι. Διαφέρω λέει, από το σημερινό πρότυπο γυναίκας. Στη συμπεριφορά, στον τρόπο ομιλίας, στη σκέψη. Εγώ, αν και του επισημαίνω πως λέει βλακείες, κατά βάθος το χαίρομαι,ίσως να νιώθω και λιγάκι περήφανη για τον εαυτό μου. -Ας νιώσω περήφανη και για εμένα, μια φορά!- Δε ξέρω αν είμαι όντως ξεχωριστή,πάντως ανέκαθεν το ήθελα. Δεν εννοώ, βέβαια, πως θέλω να βρίσκομαι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Θέλω,απλώς, να διαφοροποιούμαι από την μάζα. Το ''απλώς'' βέβαια, είναι σχετικό. Άραγε είναι εύκολο αυτό; Δε ξέρω, φίλε, στ'αλήθεια. Πάντως, τώρα που κοντεύω 18, ξέρω τι θέλω να γίνω και πολύ περισσότερο τι ΔΕΝ θέλω να γίνω. Δε θέλω να γίνω ούτε σαν την μάνα μου, ούτε σαν τις διάφορες κατίνες που κυκλοφορούν γύρω μου, ούτε σαν τους σαχλούς,αμόρφωτους, συνομήλικους μου.

Πάντως, είναι πολύ πιθανόν να μη γίνω η τυπική σύζυγος. Μη σου πω, ότι παίζει και να μην παντρευτώ. Δεν είμαι της άποψης ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. -Μωρέ, αν υπάρχει έρωτας επιβιώνει και σε πολύ χειρότερες καταστάσεις-. Απλώς, εγώ προσωπικά, δεν μπορώ να αισθάνομαι την οποιαδήποτε, την παραμικρή -πιθανή- στέρηση της ελευθερίας μου. Στο γάμο δίνεις όρκους, κάνεις υποχωρήσεις, γίνεσαι χαλί να σε πατήσει ο άνθρωπος σου. Η κοινωνία, μας θρέφει ακόμα με την αντίληψη, πως ο άνδρας είναι ο αρχηγός. Κατά βάθος, το πιστεύουν και αυτοί, το πιστεύουμε και οι γυναίκες. -Εγώ τουλάχιστον-. Εγώ όμως, είμαι για να φεύγω. Είναι η κατασκευή μου έτσι δηλαδή. Και όταν γουστάρω να φεύγω, θέλω να βροντάω πίσω μου την πόρτα και κανείς να μη με ρωτάει πως και γιατι και που πηγαίνω. Ντάξει, θα μου πεις, χαλάρωσε κοπελιά. Σε κοινωνία ζεις με άλλους ανθρώπους. Ντάξει και εμένα τι με νοιάζει; Εγώ δε ζήτησα ποτέ λογαριασμό και από κανέναν για το που πάει, τι θέλει να βρει στη ζωή του κ.λ.π. Και δεν έχει να κάνει με το αν ενδιαφέρομαι, μα με το ότι εμένα ουσιαστικά, δε με αφορούν τέτοια θέματα.

Επιπλέον, θέλω να ταξιδέψω, να δουλέψω, να ερωτευτώ, να μεθύσω, να γελάσω, να φεύγω, να γνωρίζω, να αισθάνομαι. Τίποτα δεν έχω ζήσει ακόμα, μα την Παναγιά! Δεν θέλω να'χω να φροντίζω ένα σπίτι, να μαγειρεύω, να πλένω, να σιδερώνω. Στο κάτω-κάτω ρε φίλε, δεν θέλω να περάσω τη ζωή μου, μέσα σε νερά, σε κατσαρολικά και σε μπουγάδες. Δε θέλω να κάθομαι στον άνδρα μου για να εκπληρώσω το συζυγικό μου καθήκον. Τι καθήκοντα και κουραφέξαλα; O άνθρωπος κάνει σεξ όποτε του αρέσει και με αυτόν που του αρέσει. Θα μου πεις, άμα αγαπήσεις, δε θα τα σκέφτεσαι αυτά. Μωρέ και αγαπήσαμε και την πατήσαμε και γάμησε τα. Και σκέπτομαι, ας πούμε...εδώ στη σχέση -και μην πούμε σε τι ποιότητα σχέσης αναφερόμεθα- και πιέστηκα, στο γάμο τι θα γίνει; Χαλιέμαι πολύ στη σκέψη, ότι κάθε μέρα θα ξυπνάω δίπλα στον ίδιο άνθρωπο. Δεν είναι ότι δε θα τον αγαπάω. -Που και αυτό παίζει δηλαδή, αν δεν σου κάτσει η φάση- Είναι ότι θα έχω αυτή την οδυνηρή αίσθηση της ασφάλειας, της σταθερότητας...της ρουτίνας με άλλα λόγια. Πιστεύω, στους γάμους δεν παύει να υπάρχει ο έρωτας. Έλα όμως, που κάνει την εμφάνιση της η βαρεμάρα. Και εκεί τι γίνεται, μου λες;

Βέβαια, όταν τα λέω αυτά στην μάνα μου -πολύ πιο κομψά βεβαίως-βεβαίως-, εκείνη παθαίνει ένα ταράκουλο. ''Και παιδί πως θα κάνεις; Αν δεν κάνεις παιδί, τι θα γίνει όταν φτάσεις στα 60;'' Ρε μάνα, έγκυες μένουν μόνο οι παντρεμένες; Ένα παιδί θα'θελα να το αποκτήσω στο -μακρινό- μέλλον, είναι η αλήθεια. Αλλά θα'θελα να το μεγαλώσω μόνη μου, να του μάθω εγώ να ζει, να το αφήσω ελεύθερο για να αναπτύξει την προσωπικότητα του, για να μορφωθεί, για να αγαπήσει ό,τι πρόκειται να αγαπήσει. Δε το βρίσκω κακό να είναι μια γυναίκα ανύπαντρη μητέρα και απορώ γιατί αυτό το θέμα θεωρείται ακόμα taboo στην Ελλάδα. Θα μου πεις και τι θα γίνει με το αντρικό πρότυπο; Θα σου πω εγώ. Ξέρω οικογένειες φυσιολογικές που λένε, με μπαμπά, μαμά, παιδάκια, σκυλάκια και λοιπές μαλακιούλες. Και γίνονται τέτοια έκτροπα στον κόσμο από πατεράδες ή και μανάδες σε βάρος των παιδιών τους που είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Το θέατρο, άλλωστε, δε το αγάπησα τυχαία. Στην Ελλάδα, οι θεατρίνες ήτανε που πρωτοστάτησαν στα παλιά τα χρόνια σε πολλά πράγματα. Οι θεατρίνες ήταν οι γυναίκες που έκαναν πρώτες δημόσια εμφάνιση καπνίζοντας,που έπιναν,που ξενυχτούσαν,που έδιναν συνεντεύξεις, που είχαν εφήμερες σχέσεις ή ακόμη και της μιας βραδιάς. Και μιλάμε για μια Ελλάδα, γύρω στο '50-'60. Αλλά και παλιότερα ακόμη. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις,οι θεατρίνες ήταν εκείνες που διαχειρίζονταν μόνες τους θεατρικές επιχειρήσεις. Μα,θεωρούνταν εύκολες, ελαφρόμυαλες, πρόστυχες. Πουτάνες δηλαδή. Η πλειονότητα των γυναικών της εποχής, ειδικά όσες ζούσαν σε χωριά, δεν είχαν ούτε ευκαιρίες μόρφωσης, ήταν υποταγμένες στον άνδρα τους, ήταν υπεύθυνες μόνο για τη φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών και η γνωμή τους δεν μετρούσε. Το χειρότερο είναι, πως αυτές οι γυναίκες, αυτό το αποδέχονταν, σαν κάτι φυσικό. Ακριβώς, γιατί αυτό είχαν μάθει.

Δεν είμαι καμιά έξαλλη φεμινίστρια, ούτε παράλογη. Και ούτε θέλω τη φαλλοκρατία να τη στρέψουμε σε αιδοιοκρατία, που λέει και ο Άσιμος.Η αλήθεια είναι βέβαια, πως λίγο παλαβή είμαι.Όλοι μου το λένε. Έχω ακούσει πολλά στην ως τώρα ζωή μου και έχω διαβάσει πολλά περισσότερα, γι'αυτό και ίσως τα μυαλά μου να παραπήρανε αέρα. Δε ζητάω πολλά στην τελική. Μονάχα,να φεύγω. Να αλητεύω, να γυρίζω, να γνωρίζω, να μην μένω πουθενά,να εξαφανίζομαι όποτε το θέλω. Δεν γουστάρω τις βιδωμένες σχέσεις, δεν τις μπορώ. Λένε πως στα νησιά, ο νους των ανθρώπων ανοίγει. Μωρέ, να σου πω, εγώ για κολλήματα από νησιώτες, να πάθεις, για τι ρατσισμούς και φοβίες, να μείνεις. Άλλο είναι μωρό μου, ο θεσσαλικός κάμπος, αλήθεια στο λέω.


Σημείωση: Ίσως για όλα αυτά, να ευθύνεται το γεγονός, πως ο πρώην μου ήταν πολύ φαλλοκράτης, ρε παιδί μου. Τόση καταπίεση 2 χρόνια, πως στο διάλο θα ξεσπάσει αλλιώς;