Έρωτας...

Ποιος είπε ότι ο έρωτας, είναι στιγμές ονειρεμένες πασπαλισμένες με ροζ ζάχαρη;
Eίναι άγριος ο έρωτας και καμιά φορά ανυπόφορος.
Ούτε ρόδινα είναι όλα ούτε και εύκολα.
Μη δίνεις σημασία στα μυθιστορήματα. Δε ξέρουν τι λένε, ώρες-ώρες είναι να σε πιάνει τρέλα.
Αν δεν αντιμετωπίσεις το συναίσθημα αυτό, με ωμότητα, ποτέ δε θα καταλάβεις τι στ'αλήθεια είναι.
Κουράστηκα να κλείνω τα όνειρα μου στους τέσσερις τοίχους. Πότε θα αναπνεύσουν έξω απ'αυτούς;
Πότε η ουτοπία μου θα γίνει πραγματικότητα; Και αν γίνει θα'μαι όντως εντάξει με τον εαυτό μου;
Δεν σου μιλάω για ευτυχία εγώ. Ούτε την έμαθα, ούτε και θα την μάθω ποτέ. Φοβάμαι να την μάθω, ούτως ή άλλως.
Ο ευτυχισμένος άνθρωπος, κατ εμέ, επαναπαύεται και παραιτείται. Δε τη θέλω έτσι τη ζωή μου εγώ.
Μα, για τον έρωτα λέγαμε. Και ας μη το αφήνω μετέωρο το θέμα. Γιατί ο έρωτας δεν είναι θεωρίες. Το ξέρεις αυτό;
Ο έρωτας είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ένα χαμόγελο, δυο μάτια που σε κοιτούν διαφορετικά.
Και εγώ ερωτεύτηκα. Και εν τέλει και ο έρωτας, ξέρεις, ο ''έτσι'', με ερωτεύτηκε επίσης. Ω, ναι! Ανήκω στους τυχερούς.
Δεν το'θελα να ερωτευτώ. Ένιωθα πως δεν ήμουν σε καλή εποχή για κάτι τέτοιο. Το απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι.
Μα, όσο και αν κρύβεσαι από τον έρωτα, εκείνος πάντα θα σε βρει.
Τα χάρισα και εγώ όλα σε έναν άνθρωπο και τίποτε δε δέχτηκα από αυτόν. Δε θα πω, ότι το'κανα από ντροπή ή άλλες τέτοιες ανοησίες. Εγωισμός, μωρό μου, ξεκάθαρα.
-Σε φαντάζομαι ήδη να λες : ''Και τώρα τι ; Τα θες όλα πίσω; Ορίστε.'' -
Υπήρξα για αυτόν, κατ'αρχήν φίλη! -Μωρό μου, σοβάρα. Ήταν άλλη κοπελιά τόσο άνετη με τα γκομενιλίκια σου;-
Αδερφή & Μάνα. -Σε ντάντεψα μέχρι αηδίας. Καθησύχασα τους φόβους σου και ύπηρξα μαζί σου καλή σε σημείο ηλιθιότητας.-
Και βέβαια, η γκόμενα, το κοριτσάκι, η γυναίκα του. -Ανάλογα με τα κέφια σου, ε;-
Έρωτας είναι,λένε, μαγικές βραδιές. Εντάξει, το δέχομαι. Μα είναι και βραδιές άθλιες,παγωμένες,υγρές.
Πόσα βράδια δε ξενύχτησα με τη σκέψη του Πρίγκηπα που'ρθε πάνω στην μηχανή; Και αν έκλαιγα θα'ταν όμορφα, ίσως συνηθισμένα και ίσως ακόμη τρυφερά.
Μα, από πείσμα, έκλαψα ελάχιστα με την ιστορία αυτή. Ποια; Εγώ. Που'κλαιγα του σκασμού.
Μονάχα, σκεφτόμουν. Έβαζα κάτω όσα γινόντουσαν, όσα δεν γινόντουσαν και όσα ρε πούστη έπρεπε να γίνουν.
Βασανιζόμουν με τη σκέψη αν αξίζει να'μαι μαζί του. Με βάση τη λογική, δεν άξιζε. Μα, ξέρεις τι;
Η ψυχή μου, το είναι μου, ήτανε γεμάτα από ένα γαμημένο ''Σ'αγαπάω'' που όσες φορές και αν του'το λεγα, πάντα ένιωθα πως του το χρωστούσα.
Ο έρωτας, επίσης, όπως τον βίωσα εγώ, είναι ανελέητοι εξευτελισμοί. Και οι ερωτευμένοι εξευτελίζουν. Και είναι ανυπόφορο, καμιά φορά.
Όλοι το λένε, πως οι καυγάδες, είναι το αλατοπίπερο στη σχέση. Μα, γιατί, οι πούστηδες, δε λένε, πως είναι λάδι, σε μια φωτιά που καιεί;
Οι βρισιές δεν με πειράζουν και τόσο σε έναν καυγά. Άλλωστε και εγώ αθυρρόστομη είμαι και νιώθω απόλυτα. Τα βλέμματα είναι που πονάνε.
Ρε παιδί μου, μ'αγάπησε. Το είδα καθαρά, το ένιωσα, καθρεφτίστηκε μέσα στα μάτια του. Πώς γίνεται αυτά τα ίδια μάτια σε κάθε καυγά να ξεσκίζουν με μίσος τη σάρκα μου; Μήπως όμως και εγώ τα ίδια δεν κάνω;
Στην αρχή, οι καυγάδες μας, ήτανε αθώοι. Ύστερα, έγιναν πιο μεθοδευμένοι.
Διαλέγαμε με προσοχή, κάθε κουβέντα και τη λέγαμε, έτσι ώστε, να πληγώσει ο ένας τον άλλον όσο περισσότερο γίνεται.
Ανασύραμε μνήμες από το παρελθόν, προκειμένου να προκληθεί και άλλος πόνος.
Πολλές φορές τα βρίσκαμε. Άλλοτε υποχωρούσα εγώ, άλλοτε αυτός και καταλήγαμε σε ένα κρεβάτι.
Τη διέξοδο τη ψάχναμε στην ηδονή. Τάχα μου, όλα ήταν εντάξει. Κοροιδεύαμε ο ένας τον άλλον και ύστερα τους εαυτούς μας, μα ούτε που το ομολογήσαμε ποτέ.
Αν δεν είναι αυτό ωμότητα, τι είναι; Φρίκη!
Ο άνθρωπος είναι σκληρό ον και άκαρδο. Αλήθεια.
Σου λένε, έτσι είναι τα φλογερά τα πάθη. Ζήσαμε λοιπόν ένα φλογερό πάθος; Μήπως το ζούμε ακόμη; Ποιος ξέρει; -Τίποτε δε ξέραμε, ποτέ, αγάπη μου.-
Χθες κοιμηθήκαμε ξανά μαζί. Καμιά φορά μου'ρχοταν ζαλάδα. Ύστερα, μ'αγκάλιασε. Ως τι αγκαλιαστήκαμε; Ως εραστές; Ως φίλοι; Ως τι, ρε πούστη μου;
-Μου'λεγες, να μην με νοιάζει τίποτα, αφού καλά περνάμε μαζί.-
Το θέμα είναι πως περάσανε δυο χρόνια, τα οποία νιώθω να με βαραίνουν. Αλλάξαμε, υποτίθεται,ωριμάσαμε. Μα, ακόμα με τα ίδια πάθη και λάθη παλεύουμε.
Οι καλές μας μέρες, φύγανε πια, πάνε. Το πιστεύω. Τα χρυσά έτη, δε ξανάρχονται, ούτε οι παλιές οι δόξες.
Μας είχανε για πρότυπο ζευγαριού παλιότερα.Μας θαυμάζανε, μας ζηλεύανε κιόλας μερικοί. Μα, έξω απ'το χορό πολλά τραγούδια λέγονται.
Θα τη φαντάστηκαν όμορφη τη σχέση μας. Μωρέ, δε λέω πως δε τα περάσαμε και όμορφα, έτσι;
Εμείς την καταντήσαμε μίζερη, σαν εμάς την κάναμε.
Τι άσχημες ήταν κάτι νύχτες, Θέ μου, που κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι, μα δεν ήθελα ούτε να με ακουμπήσει τυχαία; Τον σιχάθηκα πολλές φορές, άλλες θέλησα να τον σκοτώσω, μήπως και ζήσω εγώ.
Άλλες φορές πάλι, πιστεύαμε πως όλα θα διορθωθούν, αν κάναμε ο ένας τον άλλον να ζηλέψει λιγάκι. Πλάστηκαν υποθετικοί εραστές, φλερτάραμε ανυποψίαστους, σκοτωθήκαμε μεταξύ μας, ύστερα τα βρίσκαμε προσωρινά και μετά πάλι τα ίδια.
- Χθες με ρώτησες, τι θα κάνουμε. Τι να σου πω και εγώ; Σκάσε και κολύμπα!
Και ύστερα μου ψιθύρισες, κοιτώντας με, με νόημα, ''Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι...''
Το θέμα είναι πως τα φρένα, πάντοτε κομμένα ήτανε.
Ένα έχει σημασία στην τελική.
-Κάποτε σ'αγάπησα παράφορα. Και εσύ το ίδιο; Το ξέρω.-