Για τον πατέρα μου...

Πατέρα, μην ανησυχείς για εμένα πια και μη φοβάσαι. Το κοριτσάκι σου, η μοναχοκόρη σου, μεγάλωσε πια και σοβάρεψε. Δεν είμαι όπως στα δεκατέσσερα, έχω αλλάξει τόσο πολύ, ησύχασε. Δε βάφομαι τόσο έντονα, δεν ντύνομαι προκλητικά, μελετάω τώρα για το σχολείο, δεν είμαι πια τόσο αμόρφωτη, όσο στο παρελθόν, μπορώ πλέον να συζητάω. Για τις παρέες μου ανησυχείς όμως ακόμα πολύ, το ξέρω. Νομίζεις πως είναι ''κακά'' παιδιά. Μια χαρά παιδιά είναι, δεν σου λέω ψέμματα. Άνθρωποι είναι όμως και σαν όλους, έχουν και αυτοί τις μικρές τους εξαρτήσεις. Νικοτίνη, Αλκόολ, εντάξει, δεν πειράζει. Κάποιοι ενηλικιώθηκαν κιόλας, άλλοι είμαστε στο τσακ. Και εσύ τα ίδια έκανες στην ηλικία μας και χειρότερα. Το ξέρεις καλά, το ξέρω και εγώ.

Τρομάζεις που καμιά φορά φεύγω απ'το σπίτι και κάνω ώρες ολόκληρες να γυρίσω. Δεν έχω μπλέξει όμως, πατέρα. Δεν είμαι αλήτισσα. Καταπιεσμένη νιώθω, απλώς. Όχι από εσένα, ούτε και από την μάνα μου. Δεν φταίτε εσείς. Το άγχος μου φταίει και ο φόβος για το μέλλον. Που θα καταλήξω, πως θα πορευτώ, ξέρεις τώρα. Και εσένα θα σε βασάνισαν αυτά λίγο πριν τις αντίστοιχες πανελλήνιες που έδωσες. Μην τη φοβάσαι, λοιπόν, την νύχτα πατέρα, εγώ την αγαπάω. Και τους ανθρώπους της τους αγαπάω. Και ας είναι οι περισσότεροι παράξενοι και λίγο στην κοσμάρα τους. Με γνωρίζεις καλά, το ξέρω. Ξέρεις στο βάθος, πως δεν θα μπλέξω ούτε σε ναρκωτικά ούτε σε τίποτα τέτοιο. Ούτε τσιγάρο δεν έχω δοκιμάσει ρε πατέρα! Και αν με ενοχλήσει κανένας, θα τον αγνοήσω και θα προχωρήσω. Από άλλο έργο είναι αυτός, απ'άλλο εγώ. Αφού με ξέρεις, δεν με ξέρεις; Δεν προκαλώ ρε πατέρα. Και μη φωνάζεις για το διάβασμα. Διαβάζω, μα , ώρες-ώρες, πνίγομαι, τα παρατάω όλα και σηκώνομαι και φεύγω. Μα, θα τα καταφέρω. Στο υπόσχομαι.

Και αν ώρες-ώρες σας φωνάζω και ξεσπάω τα νεύρα μου σε εσάς, συγχωρέστε με ή προσπεράστε όσα λέω. Τα μισά δεν τα εννοώ, αλήθεια. Όμως, έχω και εγώ τα νεύρα μου, περνάω τη φάση μου και φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Και όσα λέω για ανεξαρτητοποίηση και ότι θα φύγω και δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ πια, μην τα ακούτε. Ξέρετε πως δεν ισχύουν. Και εγώ το ξέρω. Το ξέρω πως ακόμα και όταν θα'χω τη δική μου ζωή, ίσως τη δική μου οικογένεια, εν πάση περιπτώσει, τη δική μου καθημερινότητα, πάντα θα μου λείπει το σπίτι μας, εσείς, η έγνοια στο βλέμμα σας, ένα χαμόγελο, η αγάπη σας. Γιατί, κακά τα ψέμματα. Τώρα γυρνάω στο σπίτι, υπάρχει ένα πιάτο φαί και για εμένα και ένας άνθρωπος να του μιλήσω, έτοιμος πάντα να ακούσει όσα έχω να του πω.

Και αν νιώθω μπερδεμένη, είναι για το αίσθημα ευθύνης που έχω απέναντι σας, απέναντι σου πατέρα. Κάνατε ήδη πολλά για εμένα. Με μεγαλώσατε όσο καλύτερα μπορούσατε, με διαπαιδαγωγήσατε, κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε για την μόρφωση μου και κυρίως μ'αγαπήσατε. Δεν θέλω να εξαρτώμαι όμως , μια ζωή, από εσάς. Κυρίως οικονομικά, λιγότερο συναισθηματικά. Δεν γουστάρω να φτάσω 30 χρονών και να μην έχω βρει μια δουλειά που να με συντηρεί. Δεν θέλω να μου πληρώνεις το ενοίκιο, τους λογαριασμούς, δεν γουστάρω, ρε πατέρα, στην τελική, να τα περιμένω όλα από εσένα. Και μην ανησυχείς για το επάγγελμα που θα ασκήσω. Είτε νομικό θα'ναι είτε θεατρικό, να μην σε νοιάζει εσένα. Να'μαι ευτυχισμένη, δεν θες εσύ; Αυτό θα προσπαθήσω, πατέρα.

Τώρα...θέατρο ή δικαστήρια; Δεν ξέρω που θα τα καταφέρω. Εγώ θα τα παλέψω και τα δύο και ό,τι κάτσει στο κάτω-κάτω της γραφής, καθ'ότι η ζωή, γνωστή μπαμπέσα. Ίσως, δηλαδή, καταλήξω, να δουλέψω και σε κάτι που δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να το φανταστώ. Ξέρω πως η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε, πατέρα και ας πιστεύεις εσύ, πως ζω βυθισμένη στα καλλιτεχνικά μου όνειρα. Δεν ονειροβατώ εγώ, άλλοι το κάνουν αυτό. Και σε καλό δεν θα τους βγει, το ξέρω καλά. Ξέρω ακόμη, πως θα παιδευτώ, θα δυσκολευτώ, για να πετύχω κάτι το ελάχιστο.Μα, είμαι έτοιμη για αυτό. Εσύ με προετοίμασες άλλωστε, για αυτό, από πολύ μικρή. Είμαι νέα, έξυπνη και θέλω πάση θυσία να πετύχω σε κάτι. Και ώρες-ώρες γίνομαι αδίστακτη μπροστά σε όσα θέλω να κατακτήσω. Για αυτό μην με φοβάσαι, δεν χάνομαι εγώ.

Ένα πράγμα, θέλω εξ αρχής να σου πω. Να, απλώς, του χρόνου, λογικά, θα φύγω από το σπίτι και ευχαριστώ δεν θα σου'χω πει. Και δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να σου το πω. Σ'ευχαριστώ, πατέρα. Σ'ευχαριστώ γιατί χάρη σε εσένα έμαθα τα ωραία ακούσματα, έμαθα την ποίηση, έμαθα να αγαπάω τη λογοτεχνία, έμαθα να'χω αξίες και ηθική. Μόνο το θέατρο το'μαθα μονάχη μου. Και όλο απορείς με την μάνα μου, πως έγινε και βγήκα έτσι του καλλιτεχνικού εγώ, αντί να γίνω , για παράδειγμα, γιατρός σαν εσένα. Μπορεί να μοιάζουμε, αλλά ίδιοι δεν είμαστε, να γιατί. Θα προσπαθήσω όμως να μην σε απαγοητεύσω και να μην σε κάνω ποτέ να ντραπείς για εμένα. Δεν θα προσπαθήσω να'μαι η καλή κόρη, μα θα προσπαθήσω να'μαι πάντα η Δανάη. Ξέρεις ποια Δανάη. Του σπιτιού, χωρίς μάσκες, χωρίς όρια, αυτή η Δανάη. Και αν γίνω σαν αυτούς που εσύ δεν συμπαθείς, μην στεναχωρηθείς. Παιδί σου θα'μαι πάντα και θα σε πονάω.

Σ'αγαπάω, μπαμπά και ας μην σου το είπα ποτέ...
Να με προσέχεις, ε;