Αυτός ο Θίασος απόψε θα καεί...

...και στον έξωστη θα γελά η γαλάρια...

Κάναμε δειλά την εμφάνιση μας πριν από τρία χρόνια περίπου. Η τότε δομή του θιάσου, ουδεμία σχέση έχει με την τωρινή. Άλλοι άνθρωποι, άλλα έργα, άλλη ποιότητα, άλλη εμπειρία. Τότε, στην αρχή, το'χαμε πάρει στην πλάκα. Με είχαν διαλέξει για πρωταγωνίστρια δυο συμμαθητές. Αυτοί τότε Γ'λυκείου, εγώ Α'. Ο Αλέξης, -ο πρώτος μας σκηνοθέτης- και ο Θοδωρής -ο συμπρωταγωνιστής μου-. Διαλέξαμε ένα θεατρικό του Σακελλάριου, που είχε γίνει ελληνική ταινία με μεγάλη επιτυχία. Και ξεκινήσαμε να το ετοιμάζουμε χωρίς πείρα. Στα τυφλά πηγαίναμε, βοήθεια δεν είχαμε από κανέναν. Το σχολείο μας, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ καλλιτεχνικό. Πάντοτε ήταν δημόσιο. Και πάντα θα'ναι δημόσιο. Με όλη την άχαρη σημασία που'χει αυτός ο όρος.

Παρ'όλες τις αντιξοότητες, εμείς τα καταφέραμε. Σφίξαμε τα δόντια, ξενυχτήσαμε, δημιουργήσαμε, φοβηθήκαμε, αγχωθήκαμε, μα πετύχαμε. Μα, η χρονιά τελείωσε. Οι άλλοι, -ο Θοδωρής και ο Αλέξης- έφυγαν. Και έμεινα εγώ μονάχη. Και μου έλειπαν και ακόμη ώρες-ώρες τους σκέφτομαι. Αν και με τον Αλέξη ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις. Σκοτωνόμασταν καθημερινά και ο Θοδωρής επί ματαίω επέμενε να μας χωρίζει. Εν πάση περιπτώσει, σ'αυτά θα αναφερθώ ξανά. Είτε σ'αυτή την ανάρτηση, είτε σε κάποια επόμενη, δεν ξέρω.

Ο θίασος αναδιοργανώθηκε. Ο Γιώργος, που ήταν βοηθός σκηνοθέτη στον παλιό θίασο, προάχθηκε σε σκηνοθέτη. Ο Ανδρέας και ο Στέφανος ήρθαν για να μείνουν σαν βασικοί ηθοποιοί. Ο Άκης,η Στέλλα, που αργότερα έφυγε, η Αλίκη,που ήρθε για να πάρει τη θέση της, η Κατερίνα, κάποια στιγμή ο Θοδωρής που ξαναγύρισε για μια μόνο παράσταση και άλλοι πολλοί που ήρθαν και πέρασαν, μα μερικοί ούτε κάν ακούμπησαν. Οι πιο σημαντικοί όμως σε ένα θίασο, είναι ίσως οι τεχνικοί. Για μένα αυτό σημαίνει...Σταμάτης, Άλκης,Πάρης,Βασίλης,Ναταλία,Γιάννης. Κυρίως αυτοί. Και δεν ξεχνάω τον Αντώνη, το τελευταίο πολύτιμο απόκτημα του ταλαιπωρημένου μας θιάσου.

Ανεβάσαμε αρκέτα έργα και όλα μα όλα είχαν επιτυχία. ''Επτά Χρόνια Γάμου'', ''Irma La Douce'' (''Γλυκειά Ίρμα''), ''Χτυποκάρδια Στο Θρανίο'', ''Το Θέατρο του Παραλόγου''. Και όλα μόνοι μας τα καταφέραμε. Μαζί φτιάξαμε τα σκηνικά, μαζί βρήκαμε τα ρούχα, μαζί σκηνοθετήσαμε την παράσταση, μαζί ρυθμίσαμε τα φώτα και τον ήχο, όλοι μαζί παίξαμε. Γιατί όλοι δημιουργούν στο θέατρο. Απλώς, μερικοί είναι οι περιβόητοι ''αφανείς ήρωες'' όπως τους αποκαλώ. Και αυτοί, είναι βέβαια, οι τεχνικοί και -συνήθως- ο σκηνοθέτης. Βέβαια, μας έμειναν όνειρα ανεκπλήρωτα. Γουστάραμε να ανεβάσουμε και πιο δύσκολα έργα. Για την ''Αντιγόνη'' συζητούσαμε μια εποχή, ύστερα για τη ''Λυσσασμένη Γάτα'' και πιο μετά για τη ''Δεσποινίς Τζούλια''. Ναι, μάλιστα. Σχολικός θίασος συζητούσε να ανεβάσει Στριντμπεργκ. Συζητήσεις που θάφτηκαν γρήγορα και δεν βγήκαν ξανά στο φως. Μα, μας έμειναν τα ανεκπλήρωτα ''θέλω''. Και τώρα, που ο θίασος έχει μισοδιαλυθεί, ώρες-ώρες,όταν συζητάμε στα μουλωχτά, λέμε : ''Α, ρε και να ανεβάζαμε τότε το έργο που λέγαμε...''

Με το θίασο αυτό πέρασα τρία χρόνια, δύσκολα, παράξενα. Χρόνια καθοριστικά για διάφορους τομείς της ζωής μου. Γιατί αυτό που είμαι σήμερα, το οφείλω σε γεγονότα που συνέβησαν στο διάστημα εκείνο. Με τα παιδιά αυτά, ήμασταν και είμαστε ακόμη και τώρα σαν μια δεμένη οικογένεια, όχι σαν ομάδα ή σαν γροθιά, μα σαν οικογένεια. Πικρίες, ανησυχίες, απογοητεύσεις, χαρές, ενθουσιασμούς, τα μοιραστήκαμε όλα, τα συζητήσαμε, τα λύσαμε. Πάντα υπάρχει κάποιος στο μέρος όπου κάνουμε πρόβες, που σε κάνει να γελάς, που σκουπίζει τα δάκρυα σου, που σε ακούει με προσοχή, που σε τσαντίζει, που σε φλερτάρει, που σε αφυπνίζει. Συνέβησαν και παράξενες καταστάσεις μεταξύ μας. Έρωτες, χωρισμοί, κόντρες, φιλίες. Μα, αναποφεύκτα, δεθήκαμε μεταξύ μας. Πώς να μην δεθείς με κάποιον που περνάς την μίση μέρα σου μαζί του; Πώς να μην αγαπήσεις κάποιον με τον οποίο δημιουργείς, μαθαίνεις, αγωνιείς;

Αν με ρωτήσει κάποιος ποιες σκηνές μου έρχονται πρώτες κατά νου όταν σκέφτομαι το θίασο μας, είναι αλήθεια πολλές. Να μαλώνω, καταρχήν, με τον Αλέξη, για τα ρούχα, για το μακιγιάζ, για τον τρόπο με τον οποίο θα παίξω σε συγκεκριμένες σκηνές. Αργότερα, λίγο πριν την πρώτη μας πρεμιέρα, στα σκοτεινά παρασκήνια, με τον Θοδωρή στο πλάι μου να τρέμει και με πρόσωπο χλωμό από το άγχος. Αργότερα, μετά την αναδιοργάνωση, στο χώρο όπου ντυνόμασταν και βαφόμασταν, στην ''Αίθουσα : Πάστωμα'' όπως το αποκαλούμε, θυμάμαι την Ναταλία να κουβαλάει σε μια παλιά μαύρη τσάντα, πούδρες, ρουζ , μπλε σκιές και κόκκινα κραγιόνια και το Βασίλη με μια μεζούρα στο χέρι να φωνάζει, επειδή ψηλώσαμε, κοντύναμε, παχύναμε, αδυνατίσαμε και τα ρούχα θέλουν συνεχώς διορθώσεις.

Τον Σταμάτη με τον Άλκη στα φώτα, με μπύρες σε ένα τραπέζι δίπλα τους τις ώρες των παραστάσεων και με ένα τάβλι λίγο παραπέρα. Στις πρόβες, να βρίζομαι με τον Σταμάτη για το φωτισμό και ο Άλκης να κρατάει μια αντικειμενική στάση. Έπειτα, το λιγομίλητο Ανδρέα να γίνεται τύφλα λίγο πριν τις πρεμιέρες, να μουρμουρίζει προτού βγει ''Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη'', να διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις με όλους. Το Στέφανο, θυμάμαι ακόμη, να ''ζωγραφίζει'' στους αυτοσχεδιασμούς, να τρέχει πάνω-κάτω πριν από την πρεμιέρα και να μουτζώνει τον Ανδρέα για καλή τύχη. Την Κατερίνα με το ανεκδιήγητο ντύσιμό της, τα μωβ της ξεσκισμένα all-star, τα πορτοκαλί βραχιόλια στα χέρια και την μπλε σκιά στα μάτια, να σχολιάζει και να ειρωνεύεται τους πάντες χωρίς να επιχειρεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Το Γιάννη, να τρέχει κάθε φορά να ανεβάσει την αυλαία και να φωνάζει σε όποιον βλέπει ''Σκατά, Σκατά, Σκατά!!'', όπως λένε οι θεατράνθρωποι, αντί για ''Καλή Επιτυχία''. Την Αλίκη,αυτή την όχι και τόσο ταλαντούχα κοπέλα, να γελάει, να κάνει νάζια, να βάζει συνεχώς mascara και να προσπαθεί να γίνει το επίκεντρο της προσοχής με όλα τα ''Βουγιουκλακίστικα'' μέσα. Τέλος, τον Γιώργο, τον σκηνοθέτη μας, να βρίζει τους πάντες πριν από τις πρεμιέρες και μόνο σε εμένα να δίνει πότε-πότε ένα φιλί στο μάγουλο, για να με κάνει κάπως να συνέλθω.

Τι μένει, εν τέλει, ύστερα από τρία χρόνια; Οι αναμνήσεις, φυσικά, οι όμορφες στιγμές και οι άσχημες και τα τοιαύτα. Πιθανόν, μετά τα Χριστούγεννα να σταματήσει η λειτουργία του θιάσου αυτού οριστικά, προκειμένου να επικεντρωθούμε στις πανελλήνιες και στους όποιους στόχους μας.Εγώ, ίσως ακολουθήσω και στη συνέχεια, το δρόμο του θεάτρου. Μα, ξέρω, ειλικρινά το λέω, πως κανένας θίασος, δεν είναι και δεν θα'ναι σαν τον δικό μας.

Γελάω πικρά όταν θυμάμαι το Γιώργο να λέει ''Είναι καταραμένα όντα και μυστήρια αυτοί οι θεατρίνοι...''. Το παγωμένο φουαγιέ λίγο πριν την πρεμιέρα, οι ανελέτητες παραστάσεις, το συναισθηματικό ξεγύμνωμα, οι ροζ ζελατίνες των προβολέων, οι ειρωνείες και οι παροτρύνσεις από τους ''μάγκες'' του εξώστη, η ήττα της φαντασίας μας...
Πόσα, αλήθεια, δεν υποφέραμε μαζί;
Και αν επιβιώσαμε σαν θίασος, κυρίως ο ένας στον άλλο το χρωστάμε.
Επιζήσαμε, απλώς, χειροκροτώντας ασταμάτητα ο ένας τον άλλον...