Αδιέξοδο

Αν θέλεις κάθισε δίπλα μου. Θα'θελα να μιλήσουμε.
Mη φοβάσαι. Τώρα δε θα σε διώξω. Ούτε θα σου φερθώ άσχημα.
Θέλω να σου πω πολλά, μα, εν τέλει δεν ξέρω αν θα το κάνω.
Αν ψύχραιμη θέλω να μείνω, δεν πρέπει να το κάνω. Αυτό το ξέρω.
Βλέπεις στο πάτωμα τις σκισμένες φωτογραφίες; Οι δικές μας είναι.
Είναι τα θρύψαλλα της παλιάς μου -μας- ζωής. Πια δεν διακρίνει κανείς τίποτα.
Ωστόσο, αν κάποιος με υπομονή ενώσει τα κομμάτια θα μας δει σε στιγμές -δήθεν- ευτυχισμένες.
Δεν έχουν όμως όλα αυτά τώρα σημασία. Πάει καιρός από τότε.
Εμείς, συνεχίσαμε βέβαια να γελάμε, μα για πράγματα διαφορετικά.
'Εφυγα από τη ζωή σου και εσύ από τη δική μου. Και είναι στ'αλήθεια αργά, ναι.
Παρατήρησε το δωμάτιο γύρω σου. Βλέπεις πόσο άλλαξε; Επίτηδες άλλαξε, για να μη σε θυμίζει.
Kαι ίσως ο χώρος τώρα να σου φαίνεται πιο κρύος και λιγότερο ερωτικός και δίκιο έχεις.
Μα, τώρα επικρατεί ηρεμία και εγώ αυτή χρειάζομαι αυτή τη χρονική στιγμή.
Μην με κοιτάς, σε παρακαλώ, με αυτά τα μεγάλα υγρά σου μάτια. Θαρρώ πως το κάνεις επίτηδες.
Δεν με γοητεύεις όμως πια τόσο απλά. Και τώρα δηλαδή που σε περίμενα μη φανταστείς πως ανυπομονούσα και πολύ.
Και ούτε που με ενδιαφέρει που ήσουν πριν. Δεν με απασχολεί αν ήσουν με φίλο, με άλλη, αν κάπνιζες, αν έπινες, αν έτρεχες με την μηχανή.
Η δική μου ζωή δεν εξαρτάται πια από τη δική σου επιβίωση. Ούτε κοιμάμαι ή ξυπνάω με την μορφή σου στο μυαλό μου.
Αυτά συνέβαιναν παλιά, τώρα όχι. Δεν παίζει ρόλο η ρουτίνα και δεν είναι ότι δεν σ'αγαπάω πια.
Πάντα θα σ'αγαπάω. Ο έρωτας στο κάτω-κάτω είναι άλλο.
Αλλά, Άνθρωπος είσαι και συ, Άνθρωπος είμαι και γω. Και στ'αλήθεια σε πονάω και νοιάζομαι.
Θυμάσαι πέρσι τέτοια μέρα; 13 Δεκεμβρίου; Ίσως όχι. Οι άντρες πάντα ξεχνάνε πιο εύκολα.
Είμαστε στο σπίτι σου και εσύ δεν ήσουν καλά. Είχες μεθύσει και μου έλεγες ασυναρτησίες.
Εγώ προσπαθούσα να κατανοήσω τα λόγια σου και παράλληλα να σε παρηγορήσω.
Σε είχα αγκαλιάσει και η καρδιά σου χτυπούσε πολύ δυνατά. Οι ανάσες μας είχαν θολώσει το τζάμι πλάι μας.
Σου ψιθύρισα με τρυφερότητα , ''Στα δύσκολα σε θέλω!'' και εσύ γέλασες. Το αστείο είναι πως τότε δεν ήμαστε μαζί.
Βλέπεις λοιπόν; Και χωρισμένοι όταν ήμαστε, εγώ, όταν το ήθελες, ήμουν δίπλα σου.
Εσύ πότε ήσουν εδώ πραγματικά για εμένα και μόνο; Πότε κάθισες να με ακούσεις, να συζητήσεις μαζί μου, να μου πεις δυο λόγια; Δε ζήτησα και πολλά.
Έλεγες για εμένα πως είμαι δυνατή και πως δεν έχω ανάγκη εγώ από τέτοια. Και πράγματι όλα μόνη μου τα πέρασα.
Τόσες ανηφόρες τις ανέβηκα μονάχη μου, τόσο που τώρα, τις πάω τρέχοντας. Μα, στο ξαναλέω, Άνθρωπος είμαι.
Και καμιά φορά, ήθελα να ακούσω καμιά καλή κουβέντα από το ''σύντροφό'' μου.
Αχάριστα μου φέρθηκες λοιπόν και πέρασε στ'αλήθεια καιρός για να στα πω όλα αυτά.
Και ανέχτηκα πολλά στην δική σου την περίπτωση σου. Τις ανωριμότητες και τις ωμότητες σου, καθώς και άσχημες συμπεριφορές.
Και δεν μίλησα ποτέ, μόνο και μόνο, για να μη σε βάλω σε σκέψεις, μη τυχόν και στεναχωρηθείς, για να μην νιώσεις βρε βλάκα πιεσμένος.
Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να είμαστε ξανά μαζί. Δεν έχει να κάνει κάποιο κάρμα με αυτό,μονολότι όλοι λένε ότι με εμάς ισχύει.
Έχει να κάνει με μια εξάρτηση που υπάρχει ανάμεσα μας. Αρρωστημένη εξάρτηση.
Όμως και μαζί να'μαστε ξανά, πάλι το ίδιο θα γίνει. Θα χωρίσουμε αργά ή γρήγορα για ασήμαντη αφορμή.
Ύστερα, εσύ θα γίνεις τύφλα και εγώ θα σπάσω πράγματα. Θα'ρθεις κάτω από το σπίτι μου και θα φωνάζεις τ'ονομά μου και εγώ θα σου επιτρέψω να περάσεις την νύχτα εδώ.
Το ξέρω καλά το έργο, το'χω μάθει πια. Και με'χει κουράσει ρε Σταύρο.
Μα, οι εξαρτήσεις μωρό μου, είναι άσχημο πράγμα και άγριο.
Φοβάμαι όμως ρε γαμώτο. Απ'αυτά τα πράγματα γλυτώνεις νωρίς και στην περίπτωση μας πέρασε καιρός.
Και δεν κάνεις και κάτι για να με ξεπεράσεις, να σε ξεπεράσω. Θες ντε και καλά με τη βία να εισβάλλεις στη ζωή μου.
Συχνά-πυκνά τηλεφωνείς και ζητάς να μάθεις τα νέα μου. Μου μιλάς για ώρες, μιλάμε για το παρελθόν, αναλύουμε συνέχεια τα ίδια και νόημα δεν βγαίνει.
Χθες πάλι, ήρθες από το σπίτι και είπωθηκαν και έγιναν διάφορα.
Ήταν βράδυ, ρε γαμώτο, σαν τώρα...και το βράδυ όλα γίνονται ευκολότερα.
Δεν έχω τη δύναμη, αυτό είναι που θα με καταστρέψει, καταλαβαίνεις;
Αν μπορούσα, ξέρεις τι θα'κανα;
Θα σε στόλιζα με όσες βρισιές γνωρίζω, θα σε χτυπούσα με σκοπό να σε σκοτώσω και αν τελικά το κατάφερνα θα σε έθαβα και κανείς ποτέ δεν θα μάθαινε τίποτε.
Όμως, μόνο τον εαυτό μου, θα καταφέρω να καταστρέψω, είμαι σίγουρη.
Μην με κοιτάζεις έτσι. Δεν κλαίω. Άλλωστε, δακρύζω τόσο εύκολα.
Δεν κλαίω από πίκρα ή από θλίψη που δεν σε έχω πια, δεν με καίει και τόσο αυτό.
Παράπονο είναι και θυμός. Που μπαίνεις με το έτσι θέλω τη ζωή μου, την ανατινάζεις και εξαφανίζεσαι.
Πρέπει να σταματήσει αυτό και πρέπει να σταματήσει από εσένα, γιατί εγώ δεν έχω τη δύναμη να σε εμποδίσω.
Γιατί όσο και αν δε το παραδέχομαι, ζήσαμε πράγματα μαζί και έχω δεθεί με την αφεντιά σου.
Δεν μπορώ όμως να ξυπνάω άλλο τα βράδια για σένα, ούτε να κλαίω, ούτε να σπάω, ούτε να ξεσπάω σε φίλους.
Σου'χα πει μια φορά μισομεθυσμένη, πως μου χάρισες τη ζωή. Τώρα, γιατί θέλεις με κάθε τρόπο να μου την πάρεις πίσω;
Καταλαβαίνεις τι σου λέω ρε Σταύρο; Σήκω φύγε τώρα.
Μην ξαναπεράσεις απο εδώ.
Μην τηλεφωνήσεις ξανά ρε Σταύρο...