Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Εξομολόγηση

Όταν σε κοιτάζω,χάνω τον εαυτό μου.
Στα μάτια σου αντικατοπτρίζονται τα λάθη και οι αδυναμίες μου,τα μυστικά σου.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου
και ταυτόχρονα πόσο άσχημα νιώθω.
Ούτε καν εσύ.Πόσο μάλλον εσύ.
Αισθάνομαι πως κοπιάζω άδικα για εμάς.
Πως δεν μου αξίζει όλο αυτό,πως δεν έχει νόημα.
Μπορεί να σ'αγαπάω όσο λίγους ανθρώπους,αλλά και πάλι.
Το βλέπω πως η αγάπη δεν είναι αρκετή,για να μας κρατήσει μαζί.
Μα,δεν μπορώ και να φύγω.
Νιώθω τόσο αδύναμη από την επιρροή που ασκείς επάνω μου.
Μια κουβέντα,ένα χαμόγελο,μια ματιά ή μια αγκαλιά σου
είναι αρκετά,για να παραδώσω το είναι μου ξανά και ξανά σε εσένα.
Έχω μάθει μαζί σου να ανέχομαι,να παραβλέπω,να σωπαίνω.
Και με πονάς,όσο δεν με έχει πονέσει άνθρωπος.
Πονάει το κορμί,η καρδιά και το μυαλό μου.
Βαρέθηκα να παριστάνω ότι είμαι καλά.
ΔΕΝ είμαι καλά,από τότε που έμπλεξα με εσένα.
Γαμώτο μου,δεν σε κατηγορώ για τίποτα όμως.
Αναγνωρίζω τα λάθη μου.
Δεν είμαι ούτε χαζή,ούτε τίποτα.
Ξέρω καλά,ότι έπρεπε να φύγω,όταν μπορούσα.
Εξ αρχής,ήξερα ποιος είσαι και πως δε θα αλλάξεις.
Ποτέ δεν πίστεψα στις υποσχέσεις σου.
Άλλωστε,έτσι σε γνώρισα και έτσι σε αγάπησα.
Και δε ζήτησα ποτέ να αλλάξεις.
Ξεκάθαρα,έπρεπε να φύγω.
Σε αυτό το σημείο που είμαστε τώρα,έχουμε ξαναφτάσει.
Ξέρω,πως τώρα δεν μπορείς να μ'ακούς,πως με βρίσκεις παράλογη.
Ξέρω,πως πονάς κι εσύ,πως προσπαθείς να ξεχαστείς με κάθε τρόπο,
πως δε θες να κοιμόμαστε μαζί ή να βγαίνουμε.
Κι εσύ όμως ξέρεις,γιατί δεν είσαι χαζός.
Ξέρεις,πως έχω λόγους να ζηλεύω,πως κουράστηκα να συζητάμε,
πως δε θέλω να είμαστε μαζί για πολλές ώρες,για να μη μαλώνουμε,
πως με κούρασαν οι θεωρίες σου,πως γελάω με τα πάντα
για να μη κλάψω για αυτά.
Τη τελευταία φορά που μαλώσαμε,εσύ προτίμησες να φύγεις.
Κατά βάθος,δεν σε αδικώ,μπορώ να σε καταλάβω.
Δεν ήξερα,πως αλλιώς θα καταφέρναμε να δικαιολογηθούμε.
Εδώ που'χουμε φτάσει,δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε.
Δεν με νοιάζει,αν υπάρχει κάποια άλλη τώρα στη ζωή σου.
Ξέρω πως,αν υπάρχει,είναι κάτι παροδικό,απλώς θες να ξεφύγεις.
Όμως δεν είσαι ερωτευμένος μαζί της.
Αν ήσουν,θα ήσουν και χαρούμενος.
Ξέρω πως θα γυρίσεις,
γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα πια.
Ούτε κι εγώ χωρίς εσένα.
Χωρίς τα γέλια,τα βλέμματα,τους τσακωμούς,τις νύχτες μας.
Ακόμα κι έτσι όμως,είναι άσχημο.
Ζηλεύω.Και ίσως για πρώτη φορά σε ζηλεύω τόσο πολύ.
Δεν αντέχω να κοιμόμαστε μαζί,να με πιάνω να σε υποπτεύομαι
να σε βλέπω εκνευρισμένο κυρίως με τον εαυτό σου,
να μου δικαιολογείσαι συνεχώς για ανόητους λόγους.
Ξέρω,πως αν σε ρωτήσω,θα μου πεις την αλήθεια.
Φοβάμαι όμως τόσο πολύ να το κάνω,φοβάμαι για το τι θα ακούσω.
Δεν κοιμάμαι τα βράδια πια. Χάθηκα και από τις παρέες.
Το μόνο που κάνω,είναι να σκέφτομαι,τι κάνουμε λάθος.
Μάλλον,τον ξέρω τον λόγο βέβαια.
Είμαστε και οι δύο πολύ εγωιστές,εγώ δεν αντέχω να νιώθω πιεσμένη
κι εσύ δεν αντέχεις τις πολλές ερωτήσεις μου.
Καταλαβαίνω,ότι καμιά φορά γίνομαι πολύ ενοχλητική και υπερπροστατευτική,
αλλά είναι γιατί ανησυχώ για εσένα,γιατί σε βλέπω να φλερτάρεις με το θάνατο.
Και δε θα αντέξω,να πάθεις ο,τιδήποτε.
Είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά σου φαίνονται πολύ υπερβολικά.
Γιατί,δεν κατάλαβες ποτέ ότι οι άντρες αγαπάνε διαφορετικά από τις γυναίκες.
Μια γυναίκα αγαπάει με την καρδιά της κι ένας άντρας αγαπάει κυρίως με το μυαλό.
Και ξέρω,ότι,όσα σου λέω,δεν είναι καθόλου λογικά.
Δε γνωρίζω,αν τελειώνουμε εδώ,αν θα συνεχίσουμε να κινούμαστε στο σκοτάδι
ή αν σύντομα θα ανασυρθούμε στην επιφάνεια ξανά.
Ό,τι και να γίνει,εσύ να μη ξεχνάς,ότι αγαπηθήκαμε,ότι ζήσαμε ένα όνειρο.
Ότι καταφέραμε πολλά μαζί,ότι ξεπεράσαμε πολλά,
ότι ήμασταν πάντοτε ο ένας δίπλα στον άλλον.
Όσο και αν έχω πονέσει,δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ,
αυτά τα τρία χρόνια της ζωής μου δίπλα σε κάποιον άλλο.
Το μόνο που ξέρω είναι,πως η μόνη μας ελπίδα,
είναι να βλέπεις ακόμα και τώρα σε εμένα το κορίτσι που ερωτεύτηκες
και συνάμα εγώ να βρίσκω ακόμη σε εσένα
όσα με έκαναν να σε αγαπήσω.
Έτσι,σίγουρα θα βρούμε το δρόμο μας.
Αλλιώς,δε ξέρω. Φοβάμαι.
Και για πρώτη ίσως φορά δεν είσαι εδώ να με καθησυχάσεις.
Μην ανησυχείς,μωρό μου.Βλέπω,πως κι εσύ παλεύεις.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Θα'ρθει καιρός...

Θα'ρθει καιρός που όλα θα'ναι όμορφα,αλλιώτικα,χρωματιστά.
Εγώ δε θα φοβάμαι πια τους Ανθρώπους.
Θα μπορώ να τους υπομένω και να συμβιώνω μαζί τους.
Πότε-πότε θα τους καταλαβαίνω κιόλας.
Θα'ρθει καιρός που δε θα'χω ανάγκη το οινόπνευμα,τα ξενύχτια και τις ιστορίες,για να σταθώ όρθια.
Θα χαμογελώ αβίαστα ξανά,θα πορώνομαι με παράξενους καλλιτέχνες,θα ονειροπολώ.
Θα'ρθει καιρός που δεν θα'μαι πια ερωτευμένη μαζί του και τότε θα ξαναγυρίσω στα παλιά.
Δε θα ξεφτιλίζομαι,δε θα πιστεύω σε έρωτες,θα επανέλθω στα ασήμαντα αισθήματα.
Ώσπου να ξαναερωτευτώ και να μπλεχτώ στον ίδιο φαύλο κύκλο,γνωστή η ιστορία.
Θα'ρθει καιρός που δε θα εξαρτιέμαι ούτε από Ανθρώπους,ούτε από συναισθήματα.
Και τότε θα νιώθω ελεύθερη.Και θα'μαι αέρας που δε θα αναπνέει κανείς.
Και η δικιά μου ελευθερία θα γραφτεί στους τοίχους εκείνων που με κατασπάραξαν με μαύρα γράμματα.
Θα'ρθει καιρός που θα αγαπήσω τον εαυτό μου,δε θα ζητάω τόσα πολλά από αυτόν,δεν θα νιώθω απέχθεια για τα λάθη μου.
Θα'ρθει καιρός που εγώ θα συνεχίζω την μποέμικη ζωή μου και δε θα αισθάνομαι ενοχές.
Θα με περιτριγυρίζουν μόνο τα βιβλία,η μουσική,το θέατρο και η μοναξιά.
Δε θα δίνω μία για γκόμενους,θα'ναι μόνο ένας τρόπος διασκέδασης,όχι κάτι πιο σοβαρό.
Θα'ρθει καιρός που οι Άνθρωποι θα γελούν με τα απλά πράγματα της ζωής και όχι με χυδαιότητες ή με τους άλλους Ανθρώπους.
Θα'ρθει καιρός που δε θα μετράνε τα χρήματα,μα μόνο οι στιγμές.
Θα'ρθει καιρός που εγώ θα διώξω τα ''παράσιτα'' από τη ζωή μου.Όλα εκείνα τα ανόητα ανθρωπάκια που βρισκόνται τριγύρω μου,γελάνε σαχλά με κάτι-υποτίθεται-αστείο που έχω πει,θεωρούν τους εαυτούς τους σπουδαίους και είναι κατά βάση ακαλλιέργητοι.
Κάποια στιγμή,δε θα σφίγγω τα δόντια,μα θα αφήνω ελεύθερο τον αθυρρόστομο εαυτό μου,χωρίς να δίνω σημασία στις όποιες συνέπειες.
Θα'ρθει καιρός που δε θα μετράει τόσο το ''φαίνεσθε'',όσο το ''είναι''.
Και τότε,οι κοπέλες δε θα βάφονται,δε θα αναδεικνύουν τα προσόντα τους και τα αγόρια δε θα πετάνε ανόητες ατάκες,ούτε θα περνούν μια ώρα μπροστά στον καθρέφτη.
Αντιθέτως,θα διαβάζουν βιβλία,θα ακούν μουσική,θα καλλιεργούν τη ψυχή τους και τότε θα'ναι πιο ερωτεύσιμοι,σε σχέση με τώρα.
Θα'ρθει καιρός που οι Άνθρωποι δε θα κοιτούν τις ζωές των άλλων,δε θα βυθίζονται στους βίους των διασήμων,δε θα διαβάζουν down town και ΚΛΙΚ.
Μα,θα κοιτούν να περνάνε όσο πιο όμορφα γίνεται οι ίδιοι και δε θα χαραμίζονται σε τέτοιες γελοιότητες.
Θα'ρθει καιρός που οι Άνθρωποι δε θα κολλούν ταμπέλες στους εαυτούς τους,δεν θα κυνηγούν τόσο την μοναδικότητα,γιατί θα ξέρουν ήδη,αν είναι ή όχι ξεχωριστοί.
Θα'ρθει καιρός που γονείς θα γίνονται εκείνοι που επιβάλλεται να γίνουν και όχι οι πρώτοι τυχόντες.
Θα'ρθει καιρός που διάφοροι γνωστοί δε θα με περνάνε και για τόσο τρελή πια.
Κάποτε,θα καταλάβουν πως όσα τους έλεγα κατά καιρούς,ήταν η απόλυτη αλήθεια.
Θα'ρθει καιρός που οι Έλληνες θα αγαπούν τη χώρα τους,θα την υπερασπίζονται,θα ξέρουν την ιστορία της,θα τους έχει φύγει αυτή η περίεργη ξενομανία.
Θα'ρθει καιρός που όλες οι σάπιες ιδεολογίες θα καταρρεύσουν και θα αναδειχθούν νέες.
Θα'ρθει καιρός που θα ακμάσουμε ξανά,αφού πρώτα φτάσουμε εντελώς στον πάτο.
Θα'ρθει καιρός που θα βρεθεί ένας Άνθρωπος,που θα'ναι για εμένα μοναδικός.
Θα με καταλάβει,θα με αποδεχτεί,θα με αγαπήσει και θα μου ρίξει ένα χαστούκι για να συνέλθω.
Θα'ρθει καιρός που η δικιά μου ουτοπία,θα γίνει πραγματικότητα.
Θα αλλάξει η ζωή,αυτό το ξέρω.

Καληνύχτα...
ως τότε...υπομονή.

Ένα τραγουδάκι για το τέλος:



Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Βόλτα.

Μοναχική βόλτα στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Έχει από ώρα βραδιάσει.
Παρατηρώ τους ανθρώπους που περνούν από δίπλα μου και δεν με προσέχουν.
Άλλους τους λυπάμαι,με μερικούς γελάω.Σε δυο-τρεις χαμογελάω με κατανόηση.
Τελικά,δεν είναι όλοι οι άνθρωποι διαφορετικοί.Ορισμένοι είναι ολόιδιοι.
Τέτοιαν ώρα,πέφτω κυρίως πάνω σε κορίτσια της ηλικίας μου.
Φορούν φτηνά χρωματιστά φουστάνια,κόκκινα κραγιόν και κουνιούνται όσο μπορούν πάνω στις ψηλές γόβες τους.
Παλεύουν κάποιον να βρουν.Από κάτι να κρατηθούν.Από κάπου να φύγουν.
Στα βλέμματα τους κυρίως η προκλητικότητα,πότε-πότε και μια χαμένη αθωότητα.
Ύστερα,οι νεαροί με τα γένια,τα μαύρα-κόκκινα ρούχα,το άφιλτρο τσιγάρο στο στόμα και τις αφίσες ανά χείρας.Πιστοί στην σάπια τους ιδεολογία,έχοντας καταπιεί τον εργατικό μύθο που τους πάσαραν.
Άνθρωποι απαισιόδοξοι,μικροί,σπουδαίοι,ασήμαντοι,ακαλλιέργητοι,όλοι είναι ίδιοι.
Κάπου-κάπου Άνθρωποι πραγματικοί-ξεχωριστοί.Eίτε περπατούν σκυφτοί και βιαστικοί χαμένοι στις σκέψεις τους,είτε χαμογελούν,θέλοντας να δώσουν κουράγιο πρώτα στον εαυτό τους κι ύστερα στους άλλους.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι.Νιώθω τα ρούχα μου ποτισμένα στο οινόπνευμα και με σιχαίνομαι.Η ναυτία κατάντησε πια ενοχλητική.Διώχνω τα μαλλιά από τα μάτια μου.Σκέφτομαι.Ο αέρας δεν καθαρίζει το μυαλό μου πια,μαλακία.Σκέφτομαι επίμονα εκείνο τον τυπά που έδειξε να κολλάει μαζί μου και άρχισε τα παράλογα ''θέλω''.Τον έδιωξα από τη ζωή μου ''πριν τα σχοινιά γίνουν συρματόσχοινα'',γιατί στην παρούσα φάση δεν είμαι και για πολλά-πολλά.Μα,δεν μπορεί.Κάτι θα βρήκε ο τυπάς σε εμένα και θέλησε να γίνω το έτερόν του ήμισυ.Τι κρίμα που εγώ βαριέμαι εύκολα.
Δηλαδή...δε βαριέμαι μόνο αυτόν,αλλά γενικότερα.Ελάχιστα άτομα δεν έχω βαρεθεί και αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα.Το λοιπόν,στη ζωή μου έκανα πολλούς φίλους.Πραγματικούς μα και ηλεκτρονικούς.Ποντάρω πολλά στις ανθρώπινες σχέσεις αν και συνήθως μένω ρέστη.Μα,το μεγάλο το θέμα είναι,ότι τους περισσότερους τους βαριέμαι πια εύκολα. Παρακμιακοί τύποι,αποτυχημένοι ηθοποιοί,ατάλαντοι συγγραφείς,παρανοικοί φιλόσοφοι,τρελιάρηδες μουσικοί.Ξέρω.Το σκηνικό ακούγεται φλου και μποέμικο,μα κρύβει μια μεγάλη δόση αλήθειας. Αυτοί είναι οι φίλοι και οι ''φίλοι''.
Διαβάζω κείμενα των -είτε σε blogs,είτε χειρόγραφα-κι είναι απελπιστικά ίδια.Ίδιος τρόπος γραφής και σκέψης,ίδιο περιεχόμενο πάντοτε,ίδια έλλειψη ταλέντου-μπορεί και καλλιέργειας-.Άλλους τους βλέπω να υποδύονται ρόλους και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή.Οι μουσικοί και οι φιλόσοφοι είναι σταντέ πολύ καλύτεροι.Το χειρότερο δεν είναι πάντως η έλλειψη ταλέντου.Κυρίως είναι το γεγονός ότι οι μισοί και παραπάνω θεωρούν τους εαυτούς τους ταλαντούχους και πολυπράγμονες,ενώ στην πραγματικότητα είναι κενοί και ατάλαντοι.Κι εγώ...ΒΑΡΙΕΜΑΙ πια.Δε λέω αν είμαι καλύτερη ή όχι,μα τι να κάνουμε;Δεν τους μπορώ. Αν κι έχει τύχει όταν μεθάω να τους λέω μεγάλα λόγια. Συνήθεια που κόλλησα από το αίσθημα;Παίζει και αυτό.
Την ''κακία'' μου(ειλικρίνεια βασικά) τη διακόπτει ο ''Ωχ,Παναγία μου''. Αυτός μάλιστα.Δεν τον βαριέμαι ποτέ.Ο ''Ωχ Παναγία μου'' -κατά κόσμο Μάρκος- είναι ένας φίλος που ένα φεγγάρι(πριν κανά δυο χρόνια δηλαδή)παίζαμε κιθάρα στις κοινές μας στιγμές.Κάθεται δίπλα μου,λέμε τα τυπικά και πιάνουμε το λακριντί για τον έρωτα.Γιατί,ο ''Ωχ Παναγία μου'' είναι και φιλόσοφος και μουσικός.Συγκεκριμένα,για το πως επηρεάζει την κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου ο έρωτας.Αλήθεια,πόσο μπορεί κανείς να αλλάξει για ένα αίσθημα...Παροδικά ή μόνιμα.Μη το ψάχνουμε και πολύ.Τρανταχτό παράδειγμα εγώ,που όταν ερωτεύομαι,περνάω από φάσεις αφασίας.Παρατάω Άσιμο-Σιδηρόπουλο-Δεληβοριά-Μorrison-Cobain-Χατζιδάκι και τυχαίνει να ακούω ως και Πλούταρχο.Πίνω πολύ,βγαίνω πολύ,κάνω μαλακίες με τον εαυτό μου,με περνάω από ''μικρούς θανάτους'',γράφω μόνο για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο,συνήθως τα πάντα στρέφονται γύρω από αυτό κι επειδή είμαι και τερατολόγος,γίνομαι και τραγικά υπερβολική.Δεν πρόκειται για θέμα μαγκιάς,ούτε το παίζω drama queen στα πίσω-πίσω(δεν το έκανα στα 14 που θα ήμουν και πολύ in fashion,γιατί να το κάνω τώρα;).Είναι ότι εγώ,ρε γαμώτο,έτσι βιώνω τον έρωτα.
Και ο ''Ωχ Παναγία μου''δεν τα πάει καλύτερα,πάντως.Γράφει τραγούδια μόνο για το αντικείμενο του πόθου,καπνίζει πολύ,ξενυχτάει,αμελεί άλλες υποχρεώσεις.Εν τω μεταξύ,το εν λόγω παρατσούκλι βγήκε όταν ο ''Ωχ Παναγία μου'' δεν έβγαζε μιλιά για δύο ολόκληρες μέρες.Μόνο πότε-πότε έλεγε ''Ωχ Παναγία μου''.Ύστερα,του το κολλήσαμε.Τότες έφταιγε μια Δέσποινα.Τον ακούω τώρα να λέει ''Έτσι είμαστε εμείς οι καλλιτέχνες,ρε παιδί μου.Ερωτιάρηδες και παράξενοι''.
Ύστερα,σηκωνόμαστε να φύγουμε.Ο κόσμος έχει αραιώσει.Ο ''Ωχ Παναγία μου'' σφυρίζει κάποιον σκοπό,μα εγώ δε νιώθω πως είναι συντροφιά μου.Γυρνώ και τον κοιτάζω με εκείνο,το γνωστό πια, αίσθημα απεράντης μοναξιάς.Φτάνουμε ως το σπίτι του.Αποχαιρετιόμαστε με λόγια που δε θυμάμαι πια.
Εγώ δε θέλω να γυρίσω σπίτι,δεν μπορώ.
Έχω ξενερώσει χαλαρά.Δε με ξενέρωσε η ζωή,ευτυχώς.Μα,με κούρασαν οι drama queens,τα ουτοπικά τους όνειρα,τα υποτιθέμενα ταλέντα,οι πολυπράγμονες,τα ψώνια,οι ανήθικοι και κενοί άνθρωποι.Και δεν μπορώ ούτε να γελάσω πια μαζί τους.
Το στομάχι μου είναι χάλια. Άλλη μια βόλτα,αυτή τη φορά στην άλλη πλευρά του δρόμου.
Τι σημασία έχει; Οι ίδιοι άνθρωποι θα'ναι κι εκεί.


Βιωματική ανάρτηση.Κυρίως σκέψεις.
Τίποτα σημαντικό.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Το μικρό θαύμα...

Απόψε,χρειάστηκε προσπάθεια.
Χρειάστηκε προσπάθεια για να σου μιλήσω,να σε κοιτάξω έτσι.
Να μη δακρύσω,να μη ξεσπάσω.
Μα εσύ δεν καταλαβαίνεις.Ποτέ δεν κατάλαβες.
Μονάχα θίγεσαι,στεναχωριέσαι,εκνευρίζεσαι.
Σήμερα όμως κάτι άλλαξε.
Με κοίταξες διαφορετικά,πρόσεξες αυτά που είπα.
Σε έβαλα σε σκέψεις.
Κι είναι αυτή η σημαντικότερη νίκη που θα μπορούσα να πετύχω.
Ήτανε δύσκολο,μωρό μου.
Δε ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να σου ξαναμιλήσω έτσι.
Έπρεπε όμως να γίνει.Θα'πρεπε από καιρό.
Δεν έχω άλλες ιστορίες να σου πω.
Πόσα παραμύθια να σου διηγηθώ;
Μην πικραίνεσαι,καρδιά μου.
Τα πράγματα είναι πιο απλά,απ'όσο νομίζουμε τώρα.
Σκέψη χρειάζεται μόνο και διάλογος.
Δεν πήγαινε άλλο,κουράστηκα.
Δεν αντέχω να ξενυχτάω
να περνώ ώρες ατέλειωτης σκέψης και μοναξιάς
να θέλω να κλάψω και να μη δακρύζω
να θέλω να φύγω και να μην μπορώ.
Και αν επέλεξα να σου μιλήσω,είναι γιατί δε θέλω να σε χάσω.
Μπορώ να θάβω τα όνειρα και τα θέλω μου για σένα
μα δεν αντέχω να σε βλέπω να φεύγεις.
Σ'αγαπάω μωρό μου.
Κι είναι αυτή η μεγαλύτερη και πιο αγνή αλήθεια μου.
Από την αγάπη τρέφομαι και παίρνω δύναμη.
Για την αγάπη μένω εδώ.
Όχι για εμένα,ούτε για εσένα.
Μόνο για την αγάπη.
Σκέψου,μωρό μου.
Αυτό που ζήσαμε εμείς,άλλοι δε το ζούνε ποτέ.
Ας μην υψώνουμε για τοίχο τον εγωισμό μας.
Τα δικά μου όρια τα έσπασα απόψε.
Κάνε κι εσύ το ίδιο.
Μια φορά μόνο κάνε στην άκρη τον εγωισμό σου
και σκέψου όσα σου είπα.
Το έκανα για το καλό σου.Για το κοινό καλό μας.
Εγώ θα σε περιμένω.
Και απόψε και αύριο και μεθαύριο και πάντα.
Και μη λυπάσαι για το χρόνο που χάσαμε
και χάνουμε τώρα.
Έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας.
Όταν γυρίσεις
-γιατί θα γυρίσεις κάποια στιγμή-
θα σου λέω και πάλι ιστορίες
για τους Ανθρώπους και το Θέατρο
θα διαβάσουμε ξανά μαζί ένα βιβλίο
θα κοιτάξουμε πάλι τον ουρανό
θα ξαναπάμε βόλτα στα αγαπημένα μας μέρη.
Κι έπειτα,δε θα σου ξαναμιλήσω έτσι.
Δε θα το αντέξω για δεύτερη φορά.
Μου ήταν τόσο δύσκολο.
Μα,δε γινόταν αλλιώς.
Ήταν ένα μικρό θαύμα,μωρό μου.
Και απόψε το ζήσαμε. Ποτέ μη το ξεχάσεις.



Για σένα το τραγούδι που ξέρω ότι το αγαπάς.
Θυμάσαι που σου το τραγουδούσα;
06/10/08.
Μη ξεχνάς,σε παρακαλώ.Εγώ δε ξεχναώ.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Εις το επανιδείν

Ξημέρωμα Σαββάτου. Ο ουρανός συννεφιασμένος,το χώμα νωπό από τη βροχή.Ο δροσερός αέρας με βαστάει,υπομένω.Απόψε,ξανά στο ίδιο στέκι,στην Στρατολογίας.Τίποτα δεν έχει αλλάξει.Το ημίφως,η θαμπή,από τους καπνούς,ατμόσφαιρα,τα ίδια μαύρα τραπεζάκια,ο Άρης πάντα σερβιτόρος,ο Γιώργος πάντα barman. Κι εσύ εδώ κλασσικά,κάθεσαι απέναντι μου,με κοιτάζεις και καπνίζεις μανιωδώς άφιλτρα. Είναι η τελευταία φορά. Πάντα,είναι η τελευταία φορά.Χρόνια τώρα,συναντιόμαστε στο ίδιο μέρος για τελευταία φορά,καθόμαστε στο ίδιο γωνιακό τραπέζι,κοιταζόμαστε με τον ίδιο τρόπο,ξεστομίζουμε τις ίδιες λέξεις,ο Άρης μας κοιτάζει πάντοτε σκεφτικός κι εσύ καπνίζεις την ίδια μάρκα άφιλτρα.

Τώρα,πάλι στο στέκι.Ούτε που ξέρω καλά-καλά,τι δουλειά έχω εδώ.Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω,δε θέλω πια να σε κοιτάζω,δεν αντέχω.Το θάρρος μου χαμένο από ώρα,το κορμί μου τρέμει,δεν μπορώ καν να αρθρώσω λέξη.Όσα σκέφτομαι να σου πω,είναι όλα μαλακίες.Εσύ,όπως πάντα,νιώθεις την αδυναμία μου και προσπαθείς να την εκμεταλλευτείς.Στο βάθος,αδιαφορείς.Πάντως,δε λυπάσαι.Πάει καιρός πια,που δε λυπάσαι.Το αίσθημά μας,αδιέξοδο.Τα ξέρεις.Μείνω,φύγω το ίδιο είναι πια.Και για σένα και για μένα.Χαθήκανε νωρίς,όσα θα ήταν ικανά,να μας δέσουν μαζί για ''πάντα''.Από κει και πέρα θεωρώ,ότι ειλικρινά προσπαθήσαμε.Κάναμε υποχωρήσεις και παραστήσαμε αρκετά τον μαλάκα,αφήσαμε λόγια και πράξεις να πέρασουν ξυστά από δίπλα μας,σιωπήσαμε πολλές φορές. Κάποια στιγμή όμως,η υπομονή και η υποτιθέμενη αφέλεια στερεύουν.Τότε,περνάμε ως ζευγάρι ή ως άνθρωποι-πες μας,όπως γουστάρεις-σε άλλη φάση.

Κάθεσαι αγέλαστος και σοβαρός πολύ κοντά μου.Το μπουκάλι στο τραπέζι αδειάζει αργά και σταθερά.Δείχνεις να σκέφτεσαι τις επόμενες κινήσεις και κουβέντες σου.Παλεύω να συγκρατήσω την αυτοκυριαρχία μου,κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα μάτια σου.Δεν πρέπει να χαθώ ξανά μέσα τους.Και δε ξέρω,ρε γαμώτο.Δε ξέρω γιατί δεν μπορώ να φύγω απλά χωρίς πολλά-πολλά,δε ξέρω γιατί δεν αντέχω ούτε και τώρα να σε κοιτάζω για ώρα,δε ξέρω γιατί κόλλησα τόσο πολύ μαζί σου και κυρίως γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω.Όλοι οι φίλοι και οι άσχετοι λένε,ότι τσάμπα ταλαιπωρώ τον εαυτό μου με την περίπτωση μας.Όμως εγώ πάντοτε νιώθω,ότι υπάρχει κάποιο νόημα χαμένο,σε όσα νιώθω και πιθανώς νιώθεις.

Απόψε όμως είναι η τελευταία φορά.Στο βάθος,ευχόμαστε να είναι όντως.Τώρα πρέπει να τελειώσουμε.Το νιώθουμε.Είναι μια μαγική στιγμή για τους δυο μας μόνο.Πρέπει να συγκρατήσουμε δάκρυα και λόγια,να παραβλέψουμε τυχόν απώλειες,να απαλύνουμε πρόχειρα τις όποιες πληγές και να φύγουμε πριν το μετανιώσουμε,πριν κοιταχτούμε ξανά παρατεταμένα.Με βλέπεις να παλεύω.Σε βλέπω να σφίγγεις τα δόντια.Είναι η ώρα,το νιώθουμε. Και αρχίζεις να μιλάς.Συγκρατείς τα συναισθήματα σου και μιλάς ήρεμα.Για πρώτη φορά,δεν αναλώνεσαι σε φθηνούς μελοδραματισμούς.Ξέρεις,ότι αφού δεν αναλώνεσαι εσύ,δεν θα αναλωθώ ούτε κι εγώ.

Κάνεις έναν σύντομο απολογισμό όσων ζήσαμε.Παραβλέπεις τις όμορφες στιγμές και επισημαίνεις τις άσχημες,θέλοντας να πείσεις και τους δυο μας.Παίζω το παιχνίδι σου,σε επικροτώ,συμφωνώ μαζί σου. Δεν αναφέρουμε τις καλές στιγμές,παριστάνουμε ότι δεν τις θυμόμαστε.Αφού δεν τις θυμόμαστε,ουσιαστικά δεν υπήρξαν.Μιλάς ακατάπαυστα και ξεστομίζεις ανόητες κουβέντες.Υποστηρίζεις ότι με καταλαβαίνεις,ότι δεν με κατηγορείς για τίποτα,ότι λυπάσαι που φτάσαμε εδώ.Με κοιτάζεις αβέβαια.Φανερά,δεν πιστεύεις λέξη από όσα λες.Γουστάρεις όμως να το τελειώσεις κόσμια και ας θες κατά βάθος να με βρίσεις.Αποφεύγεις να με κοιτάξεις στα μάτια και μιλάς βιαστικά,ακολουθώντας πιστά το σχέδιο,που από πριν είχες φτιάξει.Συνεχίζεις να πίνεις με βλέμμα θολό και λίγο χαμένο.

Έπειτα,μου δίνεις πρόθυμα την σκυτάλη.Κάθεσαι βολικά στη θέση σου,θες να το απολαύσεις.Αρχίζω να λέω μαλακίες για να ξεμπερδέψω,όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.Άλλα ήθελα να σου πω και άλλα με ακούω,να σου λέω.Σε κοιτάζω,μα δε σε βλέπω.Το μυαλό μου είναι ήδη φευγάτο.Βέβαια,δεν ήθελα να σου πω και τίποτα το τρομερό.Ήθελα μόνο να ξέρεις,ότι ο Πέτρος έχει ό,τι δεν έχεις και δεν έχει ό,τι έχεις.Ότι μαζί σου κουράστηκα,χαλάστηκα.Ότι με κούρασε ο παρορμητισμός,η ανωριμότητα,ο οξύθυμος χαρακτήρας σου.Ότι κατά βάθος είμαστε τόσο ίδιοι,που δεν μπορούμε να κάνουμε χωριό.Ότι με τον Πέτρο δε θα νιώσω,όπως με εσένα.Γιατί αυτό που ζήσαμε εμείς,άλλοι δε το ζουν ποτέ.Ότι όσο και αν με εκνευρίζεις,όσο και αν θέλω να φύγω από κοντά σου,πάντα θα υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός που θα με συνδέει μαζί σου.Ότι ρε πούστη στο κάτω-κάτω εγώ είμαι πάντα ερωτευμένη.

Όμως,δεν σου είπα τίποτα από όλα αυτά.Έλεγα παρόμοιες βλακείες με τις δικές σου.Πως όλα θα πάνε καλά,ότι αυτό που έχουμε τελειώνει φιλικά,ότι προσπαθήσαμε,ότι δε θεωρώ πως φταις σε κάτι και πούτσες μπλε.Ήξερες εξ αρχής ότι δεν εννοώ τίποτα από αυτά και γέλασες.Αυθόρμητα γέλασα κι εγώ,κοροιδεύοντας την ίδια μας την κατάντια.Είπες με μισό στόμα''Δε ξέρω αν έπρεπε να τελειώσει έτσι,δεν νομίζω όμως ότι θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα''. Συμφώνησα αόριστα.Το μπουκάλι άδειο.Σηκωθήκαμε να φύγουμε.Είχε αρχίσει να βρέχει ξανά,το κρύο είχε γίνει σχεδόν τσουχτερό.Σταθήκαμε στην μέση της άδειας πλατείας.Για μιαν ατέλειωτη στιγμή,κοιταχτήκαμε και με πλησίασες.Έφυγα βιαστικά,προτού μιλήσεις.Δεν ήθελα να σε ακούσω και ούτε έπρεπε.

Φεύγοντας,το κρύο δεν το ένιωθα.Τα μάτια μου ήταν στεγνά και μόνο σκεφτόμουν,όσα δε σου είπα.Ξέρεις,πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που για ανεξήγητους λόγους δε χωρίζουν ποτέ οριστικά.Νομίζω πως κάπου,κάπως,κάποτε θα ξαναβρεθούμε και θα είμαστε μαζί.Δεν τρέφω καμιά ελπίδα,αλλά είναι κάτι που το πιστεύω.Γιατί ξέρω καλά,πως κάποια στιγμή θα μου τηλεφωνήσεις ή θα επιχειρήσεις να με συναντήσεις.Και ξέρω επίσης καλά ότι όπου και αν είμαι με όποιον και αν είμαι,θα τα παρατήσω όλα και θα έρθω μαζί σου.Δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό,ξέρω όμως ότι έτσι θα γίνει.Ότι πάντα θα είμαι η δική σου Πηνελόπη.


*Συγγνώμη ρε Σταύρο,αλλά βαρέθηκα.Βαρέθηκα να μην με εμπιστεύεσαι,να κρίνουν οι πάντες την ιστορία μας,να μην με πιστεύεις,να μην καταλαβαινόμαστε.
Δε τελειώσαμε,το ξέρεις.
Ίσως όταν ξαναβρεθούμε,να είμαστε πιο ώριμοι και πιο σίγουροι για αυτά που θέλουμε.
Γαμημένο κόλλημα.Ήδη μου λείπεις.
Αγόρι,θα τα ξαναπούμε. Ως τότε, να προσέχεις τον εαυτό σου.
Δε σου λέω μαλακίες. Να προσέχεις.


Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Παραλήρημα...

Όταν σε συνάντησα,κάτι άλλαξε.
Ξαφνικά, ο κόσμος μου φάνηκε πιο ευγενικός,
τα λουλούδια πιο ανθισμένα,η ζωή πιο όμορφη.
Συνέβη κάτι μαγικό και απροσδιόριστο.
Κάτι που μόνο εσύ κι εγώ καταλαβαίνουμε.
Και από τότε σε σκέφτομαι.
Περισσότερο τις νύχτες και λιγότερο τα πρωινά.
Ο καιρός περνάει,μα εσύ δε φεύγεις από το μυαλό μου.
Και θέλω να σε κοιτάζω,να σε ακούω
να νιώθω την παρουσία σου κοντά μου
και το άρωμά σου να πλανιέται στον αέρα που μοιραζόμαστε.
Δε ξέρω τι όνομα να δώσω σε όλο αυτό.
Ο χρόνος είναι λίγος και διστάζω να μιλήσω για έρωτα.
Ό,τι και αν είναι όμως,είναι πολύ όμορφο κι έχει την μορφή σου.
Έχει κάτι από τα μάτια,το χαμόγελο,το μυαλό και την καρδιά σου.
Ήρθες,λοιπόν,απρόσμενα κι έφερες τα πάνω-κάτω στη ρουτίνα της ζωής μου.
Με έκανες να βρω ξανά,όσα έχασα στο πέρασμα του χρόνου.
Ένα γλυκό χαμόγελο,ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση,
την πίστη στον έρωτα και τους ανθρώπους.
Εξ αιτίας σου,θαύμασα ξανά το δειλινό,την χαραυγή,τη φύση.
Εξ αιτίας σου,αγάπησα ξανά τον εαυτό μου
και θέλησα να γίνομαι όμορφη μόνο για εσένα.
Σκέφτομαι πια τη ζωή μου μόνο μαζί σου.
Απλώς, δε γίνεται αλλιώς.
Καταφέρες να ανασύρεις την παλιά Δανάη από μια θαλάσσα συντρίμμια.
Δε θα σου πω,ότι δεν έχω ξανανιώσει έτσι.
Ένιωθα ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι πριν από τρία χρόνια.
Τώρα,όμως είναι διαφορετικά.Είσαι εσύ αλλιώτικος.
Τώρα,είναι πολύ πιο δυνατό,πολύ πιο ορμητικό.
Άλλωστε,κουράστηκα πια.
Βαρέθηκα να ξύνω τις παλιές πληγές που πάντοτε ματώνουν.
Βαρέθηκα πια να μαλώνω,να κλαίω,να πιάνω πάτο.
Οι μικροί θάνατοι με εξασθένησαν,οι ελπίδες μου με σκότωσαν.
Με κούρασαν τα επιφανειακά αγγίγματα,τα γέλια δίχως νόημα,
η μυρωδιά του τσιγάρου που πότισε τους τοίχους,τα άδεια μπουκάλια αλκοόλ.
Δε θέλω να ξαναγυρίσω. Επιβάλλεται να φύγω.
Επιβάλλεται αυτό που νιώθω για σένα,να το ζήσω.Να μη το θάψω.
Προσπαθώ απεγνωσμένα να σου μιλήσω, να βρω τη δύναμη να το κάνω.
Να σου πω δηλαδή,ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο νομίζουμε.
Ότι δεν υπάρχουν εμπόδια,μα μόνο εσύ κι εγώ.
Ότι θέλω να με σκέφτεσαι κι εσύ,όπως σε σκέφτομαι εγώ.
Ότι θέλω να με προστατεύεις και να μη με αφήνεις να πιάνω πάτο.
Ότι στο κάτω-κάτω θέλω να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα.
Μα,δε βρίσκω το κουράγιο να αρθρώσω λέξη.
Κι εσύ συνέχεια κάνεις ιατρικές αναλύσεις.
Και όμως.Λατρεύω να σε ακούω να μιλάς.
Σε μαθαίνω έτσι σιγά-σιγά.
Έρχομαι σε επαφή με τις κρυφές σκέψεις και τα όνειρά σου,
αποκρυπτογραφώ τον μυστήριο χαρακτήρα σου
αποκωδικοποιώ τις λέξεις και το βλέμμα σου.
Μα,θέλω να σε γνωρίσω και άλλο.
Να ξέρω πως αντιδράς σε διάφορες καταστάσεις
τι σκέφτεσαι όταν γελάς,τι όταν σοβαρεύεις
και γιατί τα μάτια σου λάμπουν παράξενα καμιά φορά.
Λες κι εσύ,ότι θέλεις να με γνωρίσεις καλύτερα.
Και συνέχεια με ρωτάς για το θέατρο
και για άλλα πράγματα,ανούσια.
Και δείχνεις να μη θες να καταλάβεις τι νιώθω για σένα.
Και φαίνεται πως δεν κοιτάζεις τα μάτια μου,ειδάλλως θα καταλάβαινες αμέσως
Κι εγώ παλεύω κάτι να σου πω,μα εσύ δεν κάνεις καμιά προσπάθεια να το ακούσεις.
Κι είναι δύσκολο,γιατί δεν το έχω ξαναπεί. Δεν το έχω καν σκεφτεί.
Το μόνο που θέλω να ξέρεις μάτια μου,είναι πως δε θέλω να μιλάω για το θέατρο,
όταν είμαι μαζί σου.
Δε γουστάρω να με βλέπεις σαν μια φευγάτη τύπισσα,
αλλά σαν μια κολλημένη,με την πάρτη σου,κοπέλα.
Και αν εσύ το ήθελες μωρό μου,εγώ παράστασεις θα ανέβαζα,μονάχα για σένα.
Για κανέναν άλλον.
Θα'θελες να παίζω μόνο στο θέατρό σου;
Εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου θα το γούσταρα τρελά.
Αυτό παλεύω τόσο καιρό να σου πω...
μα οι λέξεις χάνουν κάθε νόημα, όποτε σε αντικρίζω...