Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Ύστατη Στιγμή

Ήσουν όντως εσύ ή μήπως ήταν κάποιος που σου έμοιαζε;
Μα ναι. Πρέπει να ήσουν εσύ. Ήσουν σίγουρα εσύ.
Διέκρινα το γνωστό τατουάζ στο δεξί σου χέρι.
Ήσουν ντυμένος απλοικά ως συνήθως.
Καθόσουν σχεδόν απέναντι μου. Ήσουν μόνος.
Κάτι σκεφτόσουν, ανάθεμα και αν έβλεπες γύρω σου.
Μου'ρθαν στο νου σκηνές ανακατωμένες.
Πάνε δυο χρόνια που'χω να σε δω, έτσι δεν είναι;
Είχαμε γνωριστεί σε κάποιες διακοπές.
Αργότερα κάποια στιγμή μ'επισκέφτηκες. Αυτό είναι όλο.
Δεν υπήρξαμε ποτέ φίλοι με την κλασική έννοια του όρου.
Ούτε και σχέση είχαμε ποτέ.
Απλώς μιλούσαμε, περνούσαμε καλά, πίναμε καφέδες και αλκόολ.
Μετά χάθηκες. Όχι μόνο από μένα. Από όλους.
Ήταν επιλογή σου. Το'θελες και το'κανες.
Μας θυμάμαι να συζητάμε πάντοτε κάτι
αλλά να μην καταλήγουμε ποτέ κάπου.
Εκείνη την εποχή είχαμε μιλήσει για όλα.
Εσύ ήσουν έτσι και αλλιώς ανήσυχο πνεύμα.
Σε θυμάμαι να απορείς,να δυσπιστείς,να αναρωτιέσαι.
Πίστευες και πιθανώς πιστεύεις στην αγάπη. Ουτοπικό. Πολύ. Και κλισέ.
Όλοι,υποτίθεται,πιστεύουν στην αγάπη και δεν την έχουν καν νιώσει.
Θέλω να πιστεύω πως εσύ δεν ήσουν απ'αυτούς. Μάλλον δεν ήσουν.
Παρουσίαζες όμορφα την οπτική σου περί ανιδιοτελούς αγάπης.
Μωρέ μαζί σου ένιωθα λίγο περισσότερο άνθρωπος.
Υπήρξες πολύ κυνικός μαζί μου ορισμένες φορές
μα όταν το χρειαζόμουν μου φέρθηκες πολύ στοργικά.
Σαν αδερφός; Δε ξέρω. Δεν είχα και ποτέ για να σου πω.
Όταν ήσουν λιώμα σε θυμάμαι να λες κάτι πράγματα που με φόβιζαν.
Ότι δε θα μείνεις για πολύ, ότι το θες να φύγεις, ότι βαριέσαι τα ίδια και τα ίδια.
Ποτέ δεν μ'άρεσαν οι αποχωρισμοί. Για αυτό χάθηκες δηλαδή;
Moυ είχες πει μια φορά πως δε θα χαθούμε πραγματικά.
Γιατί αν τύχει ποτέ και σε χρειαστώ θα είσαι κοντά μου μέσα από αυτά που'χαμε συζητήσει.
Δεν σ'είχα καταλάβει καλά τότε. Ήμουν και ζαλισμένη.
Τελικά δεν ήσουν και εντελώς λάθος.
Τώρα με τρώει η περιέργεια. Θα μου μιλήσεις;
Αν έχεις αποφασίσει να φύγεις από τα παλιά, δε θα μου μιλήσεις.
Ήρθα κι έκατσα δίπλα σου στο μπαρ. Σε κοιτούσα επίμονα.
Δεν άργησες. Γύρισες και με κοίταξες. Μα δεν είπες τίποτα.
-Αναρωτιέμαι πως και γιατί χάθηκες μες το ίδιο σου το παιχνίδι-.
Σου χαμογέλασα. Ίσως έτσι να'λεγες κάτι.
-Δε πιστεύω πως το παίζεις τραγικός ήρωας του Σαιξπήρου. Τα'χεις μπερδέψει.-
Μου χαμογέλασες κι εσύ. Άρα με αναγνώρισες.
Δεν είσαι από τους τύπους που την πέφτουν σε γκόμενες στα μπαρ.
Άφησες λεφτά, σηκώθηκες κι έφυγες.
Σε κοιτούσα καθώς προχωρούσες προς την έξοδο.
-Θα γυρίσεις ποτέ; Θα είσαι μαζί μου όπως τότε; Ή έφυγες τελικά οριστικά;-
Πριν εξαφανιστείς από τα μάτια μου...την ύστατη, να πούμε, στιγμή γύρισες
και μ'ανταπέδωσες το βλέμμα.
Τώρα αυτό τι είναι; Υπόσχεση; Με βολεύει να το δω έτσι.
'Επειτα χάθηκες. Τόσο απλά.
Πάντοτε εξαφανίζεσαι τόσο απλά.
-Δε ζήτησα ποτέ από κανέναν και πόσο μάλλον από εσένα όρκους αιώνιας αγάπης/πίστης/φιλίας. Απλώς χωρίς εσένα είμαι λίγο πιο μόνη πιο άδεια πιο απάνθρωπη-.
Τουλάχιστο αν αποφασίσεις ποτέ να επιστρέψεις
θα ξέρεις που μπορείς να με βρεις.
Εγώ χάρηκα που σ'είδα και που'σαι καλά.
Και δε πειράζει που'φυγες έτσι με ένα παγωμένο χαμόγελο
να βρίσκεται ακόμη στα χείλη και των δύο.
Από τη τελευταία τούτη συνάντηση κρατάω την ύστατη στιγμή-την υπόσχεση.
Διαφορετική από του Σιδηρόπουλου, αλλά εξίσου σημαντική.
Διάβαζες κάποτε blogs. Θα'ταν ωραία να σε φέρει κάποτε ο δρόμος προς τα δω.

Το αγαπημένο σου τραγούδι -τότε τουλάχιστο αυτό ήταν- για το τέλος.

http://www.youtube.com/watch?v=NDkYcEmh5G4

Εκπορνεύεσαι κουρέλι στην μπορντελοκοινωνία,
ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία,
στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα
για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα.

Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση
κι αυτή θα έχει πάψει
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
και χρυσωμένο χάπι.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ' ευφορία.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ' ευφορία.

Για κοιτάξτε με σακάτη
ένα έχω μόνο μάτι
μου ρουφήξατε το αίμα
μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.

Αποφασισμένος πάντα
στην προσωπικιά μου μπάντα
την ψυχή μου δεν πουλάω
και το δρόμο μου τραβάω.

Την πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση
εγώ τη συζητάω
ρομποτανθρωπομήχανιση και ξυπνοπνευματύπνωση
δεν θέλω να την φάω.

Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Παραλήρημα μεταμεσονύκτιο

Τώρα τελευταία όλο γυρνάω από δω και από κει
στους δρόμους αυτής της πόλης
και όλο κάτι ψάχνω να βρω. Ή κάποιον.
Με πιάνω να κρύβομαι. Είναι που δε θέλω να σε δω.
Δε θέλω να δω τα μάτια σου καρφωμένα πάνω μου
ούτε να ακούσω τη βραχνή σου φωνή, το γέλιο σου.
Όχι πια. Δε θέλω να μιλήσουμε ρε παιδί μου.
Άλλωστε τα πιο σπουδαία ειπώθηκαν.
Τα άλλα περιττεύουν. Μη θες να κερδίσεις χρόνο.
Απλά δεν έχει νόημα.

Κι είναι ώρες που δε θέλω τίποτα άλλο
παρά μόνο να χαθώ και κανείς να μη με ψάξει.
Δε ξέρω, νιώθω κουρασμένη, αηδιασμένη.
Όχι από σένα, όχι. Μα από τους άλλους ναι.
Από κείνους τους υποτιθέμενους φίλους που στην 1η ευκαιρία σε ''πουλάνε''.
Που ό,τι και να κάνεις για τα μούτρα τους, περνάει απαρατήρητο.
Είναι που μερικοί άνθρωποι γεννήθηκαν αχάριστοι, ίσως να μη φταίνε.
Μα εγώ τους σιχαίνομαι. Ή μάλλον ούτε καν αυτό πια.
Και δεν είναι που δε φεύγω εγώ.
Είναι που δε φεύγουν ούτε αυτοί.
Και δε ξέρω, δεν μ'ένιωσαν ποτέ.
Ούτε για μια στιγμή δεν ήμουν δική τους.
Ούτε για μια στιγμή δεν κατάλαβαν τι αληθινά είμαι.
Πολύτιμες ώρες χαμένες από τη ζωή μου.
Έλεγες πάντοτε με επιμονή ότι χαραμίζομαι.
Παρόλο τον εγωισμό μου τώρα σε παραδέχομαι.

Κι αν απευθύνομαι τώρα σε εσένα
είναι γιατί μόνο εσύ με ένιωσες.
Μόνο εσύ έψαξες και με βρήκες.
Μονάχα εσύ μ'έσωζες πάντα.
Κι ήσουν εσύ που μου'μαθες πως το πιο σπουδαίο στη ζωή
είναι να δίνεις και να παίρνεις αγάπη.
Πολύ ουτοπικό, πιο παλιά γελούσα μ'αυτό.
Με σένα όμως το πίστεψα. Και αυτό.
Και δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό
αλλά σίγουρα με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Με την έννοια που το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστο.

Μωρέ τους βαρέθηκα τους ξενέρωτους, τους μίζερους, τα θύματα.
Πάντα μ'άρεσαν οι άνθρωποι οι δυναμικοί, οι ντόμπροι
που'χουν κάνει μεγάλες μαλακίες στη ζωή τους, μα τις παραδέχονται.
Τώρα προτιμώ λιγάκι την μοναξιά.
Και βρίσκομαι να'μαι βυθισμένη
σε σκέψεις,ιδέες,βιβλία και άδεια μπουκάλια
χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια μου
στους ήχους κάποιου αγαπημένου τραγουδιού.
Τι μποέμ σκηνικό! Μα...ποια είμαι τέλος πάντων;
Αν ήμουν λίγο πιο αποφασιστική
θα τα'χα κάνει όλα πουτάνα και θα'χα εξαφανιστεί.
Πάντα όμως κάτι με κρατάει πίσω.
Σαν να δένουν τη ψυχή μου αόρατα σχοινιά.
Επιτέλους όμως...εσύ δεν είσαι πια ένα απ'αυτά.
Σήμανε για μας η πιο γλυκιά ελευθερία.

Μη θες να μιλήσουμε.
Όχι, μην πάρεις αύριο τηλέφωνο.
Ούτε μεθαύριο.
Μη ξανατηλεφωνήσεις γαμώ τη τρέλα μου.
Κόψε τα πολλά-πολλά.
Δε χρειάζομαι άλλα συρματόσχοινα.
Ούτε κι εσύ.

*Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ' ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω
να 'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας
(Aπό τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη)

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Ό,τι να'ναι!

Ίσως το'χετε προσέξει κι εσείς πως υπάρχουν μέρες από τη ζωή μας που θυμίζουν αρκετά έντονα...κωμωδία καταστάσεων. Δε ξέρω γιατί και πως αλλά στη δική μου ζωή οι περισσότερες ημέρες είναι απολύτως κωμικές. Ίσως να φταίει και το εύθυμο του χαρακτήρα μου, τι άλλο να πω;

Το λοιπόν, σήμερα στη σχολή είχα 9ωρο εξ αιτίας μίας αναπλήρωσης. Τουτέστιν... 9-12: Ρωμαική Ιστοριογραφία, 12-3: Αρχαιογνωσία, 3-6 Ποίηση ΙΙ. Αλλά για να γίνω πιο συγκεκριμένη...σήμερα ήταν η καλύτερη ημέρα για να κόψει ο μέσος φοιτητής τις φλέβες του και να γράψει με το αίμα του στους τοίχους του πανεπιστημίου τη φράση ''Δεν την παλεύω άλλο!''.

Τέλος πάντων... ηγόρασα ένα lipton ice tea για να δροσίσω τον καημό μου και κίνησα για το πρώτο μάθημα της ατελείωτης αυτής ημέρας. Λαμβάνω μία θεσούλα δίπλα στην κολλητή μου και αρχίζω να πίνω το τσαγάκι μου μακαρίως. Ωστόσο, άρχισαν να μου συμβαίνουν αλλοπρόσαλλα πράγματα. Μία ο από πίσω μού έκλεινε τα φουντωτά μαλλιά μου στο βιβλίο του, μία η κολλητή μού έδινε ''κατά λάθος'' κλωτσιές στο καλάμι, μία η μπροστινή μου έκανε μία πίσω τον αγκώνα της και παραλίγο να με έβρισκε στο δόξα πατρί και άλλα τέτοια. Λίγο πριν το διάλειμμα σηκώνεται και μία κοπελιά, παίρνει σβάρνα τη τσάντα μου, γυρνάει να μου ζητήσει συγγνώμη και τρώει μία τσαντιά από μία άσχετη στο στομάχι πάλι κατά λάθος. Ειλικρινά μας λυπήθηκε η ψυχή μου. Κάποτε η κυρά κηρύττει το σωτήριο διάλειμμα. Σηκώνομαι να βγω έξω να πάρω τον αέρα μου, αλλά με φωνάζει ο Κωνσταντίνος -ένας συνάδελφος-. Πηγαίνω κοντά του, σηκώνεται και αυτός όρθιος και αρχίζουμε να συζητάμε. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας η καθηγήτρια κυκλοφορεί αναμεσά μας για άγνωστο λόγο. Κάποια στιγμή βλέπω τον Κωνσταντίνο να κοντεύει να πέσει πάνω της. Τον τραβάω προς το μέρος μου και νιώθω περήφανη που έχω σώσει την κατάσταση. Λίγο μετά με τραβάει αυτός προς το μέρος του έχοντας σώσει για άλλη μια φορά την κατάσταση. Αρχίζω και νιώθω σαν ένα powerpuff girl. Ώσπου έρχεται ο κακός της υπόθεσης... ο Θωμάς! Δίνει ο άχρηστος μια σκουντιά στον Κωνσταντίνο, ο οποίος και έπεσε πάνω μου, η οποία εγώ κι έπεσα πάνω στην καθηγήτρια. Πω πω -σκέφτομαι- τη διέλυσα τη γυναικούλα, είναι και μίση μερίδα άνθρωπας. Το κουλό, βέβαια, ήταν ότι και η καθηγήτρια έπεσε πάνω σε ένα κορίτσι. Σωστό ντόμινο! Πάω μετά το διάλειμμα να κάτσω η καψερή στη θέση μου, απλώνεται η κολλητή μου να ξεμουδιάσει, ρίχνει κάτω το νέρο της από πίσω της. Για νηπιαγωγείο είμαστε εμείς, όχι για σχολή! Συμπέρασμα σοφού Κωνσταντίνου: Φταίει ο ανάδρομος Ερμής.

Οι περιπέτειες συνεχίζονται! Διότι η κολλητή μου ανακάλυψε ξαφνικά μες το Σαββατοκύριακο ότι ερωτεύτηκε έναν μεγαλύτερο συμφοιτητή μας που, όπως λέει χαρακτηριστικά, ξέρει τι θα πει να είσαι μέσα στο κουρμπέτι. Έχει και ένα μαλλί αφάνα, ωραία να είμαστε ασορτί. Και η καλή μου φίλη σκέφτηκε να τον παρακολουθήσουμε να δούμε πως κινείται, αν έχει καμιά άλλη, τι σκατά κάνει τέλος πάντων! Εγώ -κυρίως για το τζέρτζελο- δέχτηκα. Φόρεσα και το γυαλί ηλίου για να είμαι μέσα στο πνεύμα. Αν και φαντάζομαι πως δεν ήμουν και ιδιαίτερα διακριτική παρουσία με το γυαλί ηλίου μέσα σε ένα σκοτεινό χώρο. Έτσι αρχίσαμε να τον παρακολουθούμε για όση ώρα είχαμε στη διάθεσή μας. Στην αρχή όλα ήταν ok. Το παιδί έπινε φραπόγαλο, χάζευε στην ανοιχτή τηλεόραση και μιλούσε με ένα φίλο του για το χθεσινό ντέρμπι. Βέβαια νομίζω μας είχε προσέξει. Ή του άρεσε η κολλητή μου ή ευθύνομαι εγώ που χαζογελούσα με αυτά που άκουγα ότι έλεγε στο φίλο του. Τέλος πάντων, μας κοιτούσε συνεχώς και εγώ σαν άλλος Μίμης Φωτόπουλος στην ''Κάλπικη Λίρα'' κοίταζα το άπειρο και μόνο η καρτέλα στο λαιμό μου έλειπε :''Ελεήστε την αόμματη''. Ε, μετά... κάτι ο φραπές.... κάτι το άγχος...κάτι και ο ανάδρομος Ερμής το παιδί το έπιασε μία ανάγκη για πιπί. Πάει προς το μπάνιο και η τρελέγκω φίλη μου με σέρνει από πίσω του.

Και τότε ερχόμαστε στο κομβικό σημείο της ημέρας. Ο ''κουρμπέτης'' βρίσκεται στις ανδρικές τουαλέτες. Εμείς είμαστε απέξω. Το δίλημμα είναι αν θα μπούμε ή όχι. Εγώ φυσικά πρότεινα να μην μπούμε, διότι πίστευα πως δε θα βρεθεί κάτι το χρησιμό για παρακολούθηση. Να κατουρήσει πήγε ο άνθρωπος στο κάτω-κάτω! Η κολλητή μου, ωστόσο, ήθελε καλά και ντε να μπει. Εγώ είχα τις επιφυλάξεις μου! Θα'ταν φρικτό να με κατηγορήσουν ότι παίρνω μάτι τα αγόρια στις τουαλέτες. Μπαίνω κι εγώ, κοιτιέμαι στον καθρεφτάκο, αναφωνώ ένα ''Πω πωωω...λες και έβαλα το δάκτυλο στην πρίζα είμαι!'' και η κολλητή μου με τραβά σε μια τουαλέτα και κλείνει και την πόρτα. Εγώ την ρωτάω τι θα μου κάνει κι εκείνη μου βουλώνει το στόμα. ΚΑΜΙΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑ! Ε, κάποια στιγμή το παιδί τέλειωσε, τράβηξε και το καζανάκι, ε δεν είναι και για χόρταση! Βγήκε έξω, έπλυνε χέρια κι έφυγε. Λέμε... ας φύγουμε κι εμείς. Πάω, παιδιά μου, να ανοίξω την πόρτα... ΤΙΠΟΤΑ! Τράβαω εγώ, τραβάει η κολλητή μου, τραβάμε και οι δύο...τραβάτε με και ας κλαίω δηλαδή. Η άλλη η τρελή βάζει με την μία τα κλάμματα. Εγώ αρχίζω να σκέφτομαι πως σε λίγο καιρό θα λένε για δύο φοιτήτριες που κλείστηκαν στις ανδρικές τουαλέτες για γούστο και δε ξαναβγήκαν ποτέ από κει. Δίνω μία κλωτσιά στην πόρτα και αρχίζω να βρίζω σαν τον νταλικέρη. Κι εκεί που είμαι έτοιμη να δώσω δυο χαστούκια στην κολλητή μου να την κολλήσω στον τοίχο κι έπειτα να στραγγαλίσω τον εαυτό μου ακούω από έξω τη φωνή του Δημήτρη, ενός συμφοιτητή στο έτος μας. Λέει ένα ''ΔΑΝΑΗ;'' Εγώ : ''ΕΔΩ..ΒΟΗΘΕΙΑ! Υποφέρω από την κλειστοφοβία μου!'' Τον ακούω να μου φωνάζει με απαράμιλλη γενναιότητα : ''Κάντε πίσω! Θα σας σώσω!'' Η κολλητή μου μέσα από τα αναφιλητά της καταφέρνει να πει : ''Που μας κατάλαβες;'' Απάντηση: Άκουσα τη Δανάη να σκυλοβρίζει! Ω, τι ντροπή! Εντάξει, είμαι λίγο αθυρρόστομη και δεν είμαι περήφανη γι'αυτό. Ούτε και ντρέπομαι βέβαια. Είναι κάτι που απλώς συμβαίνει! Τέλος πάντων, ο γενναίος πρίγκηψ δίνει έναν κλώτσο και η πόρτα ανοίγει. -Αυτό που άνοιγε μόνο απέξω...- Τρία αγόρια που μας βλέπουν να βγαίνουμε από τις τουαλέτες παρέα, χαζογελάνε. Τι πρόστυχοι! ΦΤΟΥ!

Στο τελευταίο μάθημα εγώ είμαι πια εξουθενωμένη από τα γεγονότα της ημέρας. Αποφασίζω να παρακολουθήσω με σοβαρότητα. Κάτι πιάνει το αυτάκι μου για Σεφέρη. Αχ, μεγάλε νομπελίστα! Αλί σε εσένα που έτυχε να πέσεις στα χέρια των επίδοξων φιλολόγων! Κάποια στιγμή γίνεται λόγος για τα σεξουαλικά του ποιήματα και αρχίζουν τα χαχανητά και τα επιφωνήματα λες και έχει μπει στο χώρο μια στριπτιτζού! Και εκεί στα ''χαχα'' και τα ''ααααα'' και τα ''ωωωωω'' συνέβη το καταπληκτικό, το μοιραίο, το απίθανο! Εισήλθε στο χώρο ο Τεό! (Τουτέστιν ο ''αιώνιος'' φοιτητής με τον οποίο έχω ένα μικρό, μικρό κολληματάκι.) Ευθύς πετάω το γυαλί, φτιάχνω το μαλλί και το παίζω απορροφημένη-σοφιστικέ γκόμενα. Το παιδί κάθισε μπροστά μου, είμαι έτοιμη να σωριαστώ στο πάτωμα. Σεφέρη βοήθα! Αρχίζουμε να μιλάμε για ένα ερωτικό ποίημα που ξεκινά με κάτι ρόδα της μοίρας. Αχ, έρωτα...έρωτα! Τότε μου έρχεται κατά νου μία επιστολή του Φιλόστρατου. ''Αν γίνεσαι ταπεινή γιατί μόνο με εμένα; Αν χαρίζεσαι...γιατί όχι και σε εμένα;'' Ήμουν στο τσακ να το γράψω σε ερωτική επιστολή προς το Τεό, έτσι για την πλάκα. Κι εκεί που το παίζω σοβαρή γκόμενα -μάταιος κόπος- γυρνάει ο Τεό σε εμένα και πιάνουμε την κουβέντα για την ερωτική ποίηση του Σεφέρη. Πέταξα κάτι μαργαριτάρια...άλλο πράγμα. Αλλά και αυτός κάτι άκυρα πέταγε, για να λέμε και το σωστό! Και στην κορύφωση της συζήτησης μας έρχεται ο κολλητός του ή καλύτερα η κολλητσίδα του, κάθεται στα γόνατά του και αρχίζει να του λέει πόσο ερωτιάρης είναι. Με πιάνει νευρικό γέλιο και εμένα και την κολλητή μου, ενώ ο Τεό τον κοιτάζει με ένα βλέμμα μοχθηρότατο. Η κολλητή μου έχει σταματήσει να γελάει, αλλά εγώ όχι. Στο τέλος με κοιτάζει και εμένα ο Τεό με μοχθηρό βλέμμα, αλλά εγώ δεν πτοούμαι. Συνεχίζω να γελώ. Και τότε...σηκώνεται και πάει και κάθεται λίγο πιο πίσω. Oh God. Η αγάπη θα αργήσει άλλη μια μέρα! Δεν καταλαβαίνω γιατί πάντα παριστάνω την μετρημένη γκόμενα, αφού εν τέλει πάντοτε ξεσκίζομαι στα γέλια.

Γύρισα σπίτι εξουθενωμένη, αλήθεια σας το λέω.
Και ειλικρινά αφού δεν πήδηξα σήμερα από το παραθύρι
ίσως να μην το κάνω ποτέ τελικά.

*Τι χαζή ανάρτηση!

Καλό ξημέρωμα!

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Και μας έμεινε το γκάζι...

Ο έρωτας είναι μία κατάσταση ή... τέλος πάντων ένα συναίσθημα με αρχή, μέση και τέλος. Καμιά φορά ένας χωρισμός είναι αναπόφευκτος ή ακόμη και αναγκαίος γιατί απλώς η όλη φάση δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Σίγουρα δεν είναι πάντα κάτι κακό. Μερικοί χωρισμοί,μάλιστα,είναι και σωτήριοι.
Εντάξει...τρία χρόνια τώρα που τραβιέμαι μαζί σου η λέξη ''χωρισμός'' δεν μου είναι άγνωστη. Τώρα όμως είναι οριστικός. Και μάλλον πρέπει να είναι έτσι. Δεν πάει άλλο. Βέβαια, το πολύ σε 4 μήνες θα'μαι σίγουρη, για το αν είναι όντως οριστικός ή όχι. Και αν είναι, θα ανοίξω και μια σαμπάνια για χάρη σου. Δεν πρόκειται να σε κατηγορήσω τώρα. Άλλωστε, αν φταίει κάποιος, τότε φταίμε και οι δυο. Αν κι ίσως...ήταν να γίνει έτσι. Ίσως δε φταίει κανείς μας. Στο κάτω-κάτω...προσπαθήσαμε για το καλύτερο. Τι φταίμε εμείς που μας τέλειωσε ο έρωτας; Σε όλους συμβαίνει κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα. Βέβαια, από κει και πέρα σε δένουν άλλα πράγματα με το έτερον σου ήμισυ. Υπάρχει η αγάπη,το δέσιμο,η ασφάλεια.
Ξέρεις όμως είμαι μόνο 18 κι εσύ μόνο 20 και έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε από το να μείνουμε συμβιβασμένοι σε μια σχέση απ'την οποία έχει χαθεί ο έρωτας. Μπορεί να'ναι και μια φάση μεταξύ μας και κάποια στιγμή να διορθώνονταν όλα. Αλλά με έχουν κουράσει οι φάσεις με εσένα, δεν την παλεύω άλλο. Και με ξέρεις καλά πια. Για να λέω εγώ ότι δεν μπορώ άλλο, όντως έτσι είναι. Δεν αντέχω. Κάτι η απόσταση, κάτι το απίστευτο ταμπεραμέντο μας, κάτι η αυτοκαταστροφικότητά σου, κάτι η αλαζονεία σου, κάτι ο εγωισμός μου κι έχω φτάσει να νιώθω πως η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Προσπάθησα πολύ όλα αυτά τα χρόνια για σένα και βέβαια δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Προσπαθούσα πότε να σε κρατήσω και πότε να σε φέρω κοντά μου, αλλά πια δεν έχω την όρεξη να το κάνω. Με άφησα πίσω αρκετά και ξέρεις, είμαι πολύ εγωίστρια για να το ανεχτώ άλλο αυτό.
Εσύ είσαι περίπτωση! Εσύ είσαι αυτός που υπό κανονικές συνθήκες θα ήσουν άλλο ένα απωθημένο μου. Εσύ υπήρξες το άπιαστο όνειρο για εμένα. Κι ίσως εξ αιτίας αυτής της μυθοποίησης ανέχτηκα τόσα πολλά από εσένα τουλάχιστον στις αρχές. Ξέρεις, αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει ως τώρα. Αλήθεια το πιστεύω! Eσύ ήρθες σε εμένα μόνο και μόνο γιατί σου κέντρισα το ενδιαφέρον. Ήμουν πάντα απίστευτα ειλικρινής μαζί σου, καμιά φορά και σκληρή. Κι εγώ ήρθα σε εσένα παραδομένη σε ένα αίσθημα που ήξερα εξ αρχής ότι δε θα μου βγει σε καλό, γιατί είχα καταλάβει στο περίπου τι άνθρωπος είσαι. Ανέχτηκα παρά πολλά, αγάπησα την κάθε αδυναμία σου και συμβιβάστηκα με το κάθε ελάττωμα σου. Μπορεί να πει κανείς ότι σε κακόμαθα. Έχω μάθει όμως να μην μετανιώνω. Κι εσύ ήσουν ένας άνθρωπος που είχε ανάγκη από αγάπη, από έρωτα και από αλήθεια. Και για πολύ καιρό εγώ ήμουν σε θέση να σου τα προσφέρω και τα τρία απλόχερα και πράγματι το έκανα. Και σ'έβλεπα να γελάς, να δημιουργείς, να ωριμάζεις κι έβλεπα εκείνη τη γνωστή λάμψη στα μάτια σου κι ένιωθα πως τα'χω δει όλα στη ζωή μου πια.
Εσύ ώρες-ώρες ήσουν πολύ κακός απέναντι μου και η συμπεριφορά σου έφτανε στα άκρα. Άλλα άλλες φορές ήσουν πολύ ανεκτικός, πολύ καλός και τολμώ να πω ότι κι εσύ με κακόμαθες. Τις περισσότερες φορές στα λάθη μου μ'έχεις κρίνει πολύ σκληρά και αυτό είναι κάτι που με οδήγησε σε αυτοκριτική, οπότε και σε ευγνωμονώ. Ενώ άλλες φορές όταν έκανα κάτι που είχε κι επιπτώσεις στη σχέση μας, με δικαιολογούσες, με καταλάβαινες, με συγχωρούσες. Άλλοτε τυφλωμένος από το θυμό σου μου έλεγες ό,τι σου κατέβαινε στο κεφάλι κι ήσουν πολύ άδικος μαζί μου, αλλά και πάλι ήσουν τόσο χαριτωμένος όταν συμπεριφερόσουν έτσι αλλοπρόσαλλα! Μόνο που δεν προσπάθησες ποτέ ουσιαστικά για να με κρατήσεις ή για να με ξαναφέρεις κοντά σου. Τώρα τελευταία τα ξεκίνησες αυτά, αλλά είναι μάλλον αρκετά αργά. Παλαιότερα, επιστράτευες το πιο εύκολο και τιποτένιο σου μέσο, μόνο και μόνο γιατί ήξερες ότι με εμένα πιάνει. Έπιανες πάτο, γινόσουν υπερβολικός, φερόσουν σαν τραγικός ήρωας στην Επίδαυρο. Έχασες την αξιοπρέπειά σου απέναντι μου. Εσύ, που ξέρω πόσο εγωιστής και ματαιόδοξος είσαι. Και πάντοτε σε συγχωρούσα πολύ έυκολα, γιατί δεν άντεχα να σε βλέπω στα χάλια σου. Είσαι γεννημένος για να χαμογελάς εσύ! Δεν είσαι προορισμένος για να ζήσεις καμιά τραγωδία.
Πέρασα πολύ καλά μαζί σου και θα ήμουν επιεικώς αχάριστη αν έλεγα το αντίθετο. Γέλασα πολύ με σένα, έκλαψα άλλο τόσο για σένα, μάθαμε πολλά μαζί, ονειρευτήκαμε πάρα πολλά μαζί, βριστήκαμε πολύ, υπερασπιστήκαμε υπερβολικά πολύ ο ένας τον άλλον σε τρίτους, καμιά φορά, βέβαια, ''θάψαμε'' κιόλας ο ένας τον άλλο, σε θυμάμαι να κάνεις ή να λες πάντοτε τρέλες και καμία μέρα δεν ήταν βαρετή μαζί σου. Τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια.

Ως εδώ όμως.Δε θα σου πω άλλα παραμύθια αγάπη μου κι εσύ μην μου πεις άλλα τραγούδια. Οι στόχοι μας διαφέρουν πια, αν και πιο παλιά τα βρίσκαμε. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι και δε συναντιούνται πουθενά. Έχω άλλα όνειρα ρε γαμώτο. Και η μαλακία είναι πως δεν είσαι πια μέσα σ'αυτά. Θέλω να νιώσω ελεύθερη, ανεξάρτητη, θέλω να μη σου δίνω λόγο πια για τίποτα. Δε γουστάρω άλλο σχέση από απόσταση, θέλω να'μαι με έναν άνθρωπο που μπορώ να τον βλέπω άνα πάσα στιγμή. Δεν μου φτάνουν οι γιορτές και οι αργίες πια. Δε σε σκέφτομαι όσο παλιά. Δεν μιλάμε πλέον με την ίδια θέρμη κι είναι ώρες που τα θέματα προς μεταξύ μας συζήτηση λιγοστεύουν επικίνδυνα. Θέλω να ψάξω να βρω ποια είμαι, τι γυρεύω από τη ζωή μου, αν είμαι καλά εδώ που'χω φτάσει. Θέλω μοναξιά, βαρέθηκα τις ανασφάλειες και τους καυγάδες μας. Κουράστηκα να παριστάνεις τη φωνή της συνείδησής μου, εσύ ένας τόσο ανέυθυνος και ασυνείδητος άνθρωπος.
Πάντως και για σένα θα'ναι καλύτερα αν και στην πραγματικότητα δεν έχω το δικαίωμα να μιλώ εκ μέρους σου. Το κάνω μόνο και μόνο γιατί σε ξέρω. Δεν πιστεύω ότι είσαι το θύμα της υπόθεσης. Άλλωστε, δεν είσαι πια ερωτευμένος μαζί μου. Παραδέχτηκες κι εσύ πως δεν είσαι σίγουρος πλέον. Τώρα τελευταία κατασκευάζεις αφορμές για καυγάδες, προσπαθώντας να επαναφέρεις το παλιό αίσθημα. Αλλά δεν είσαι χαζός μωρό μου. Το ξέρεις πως δε θα γίνουμε όπως πριν. Κι είναι ανώφελο να μένουμε αλυσσοδεμένοι σε μια αδιέξοδη σχέση. Και δε θέλω να πιέζεις τον εαυτό σου για να αλλάξεις, για να γίνεις, υποτίθεται, πιο κατάλληλος για εμένα. Πάντως, εγώ δε θέλησα ποτέ να γίνεις διαφορετικός. Εγώ έτσι σε ερωτεύτηκα τότε, τρελό και αλλοπαρμένο. Κάτι ψάχνεις κι εσύ να βρεις εδώ και χρόνια. Μα δε το'ψαξες ως τώρα, μόνο και μόνο γιατί είχες εμένα κατά νου. Τώρα λοιπόν ξεκίνα να βρεις αυτό που ψάχνεις. Κι αν θες να καταστραφείς, τώρα είσαι ελεύθερος να το κάνεις. Δε θα σε εμποδίσω πια. Κι αφού πιστεύεις πως τα'χεις κάνει σκατά στη ζωή σου, άλλαξε τα τώρα. Μην περιμένεις να σε πάρει η ζωή από κάτω. Ξέχνα ό,τι έχεις πίσω σου και φύγε μπροστά. Ήδη έχεις χάσει χρόνο. Μη χαραμίζεσαι άλλο. Δε σου αξίζει. Γίνε ό,τι ήσουν όταν σε γνώρισα. Τότε θα'σαι πιο ευτυχισμένος, απ'ότι είσαι τώρα.

Ξέρεις ποιο είναι το παράξενο; Ότι δε το πήρα και τόσο βαριά τελικά! Εντάξει, καταλαβαίνεις πως χθες ήμουν αρκετά λυπημένη, αλλά είναι και λογικό. Όμως έπειτα το φιλοσόφησα. Είναι κάτι σαν ''σήμερα ξημερώνει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας''. Δε σου λέω βέβαια να ξεχάσουμε όσα ζήσαμε. Μόνο να προχωρήσουμε. Ας πάμε παρακάτω χωριστά, αφού δεν μπορούμε να το κάνουμε μαζί. Υπήρξα ευτυχισμένη κοντά σου και θα'ναι περίεργα τώρα στην αρχή χωρίς εσένα. Από την άλλη όμως είναι και κάτι πολύ ενδιαφέρον και θέλω πολύ να το ζήσω. Νιώθω ανάλαφρη σήμερα και πραγματικά ελεύθερη και αισθάνομαι πως έτσι νιώθεις κι εσύ. Παρόλο που σου αρέσει τόσο να το παίζεις drama queen. Αν διαβάσεις τελικά το κείμενο, ξέρω πως σ'αυτό το σημείο θα χαμογελάσεις.

Το θέμα είναι αν θα'ναι οριστικό ή αν μετά από δύο εβδομάδες αρχίσουν πάλι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ μας. Η αλήθεια είναι πως δε ξέρω, αλλά θα ήταν καλό να'ναι οριστικό. Πραγματικά , σκέψου το. Πάντως, αν τελικά κάπου-κάπως-κάποτε ξαναβρεθούμε μαζί, αν είναι...ας το ξεκινήσουμε τότε από την αρχή. Αν δεν έχεις αντίρρηση. Αλλά γι'αυτό θα χρειαστεί πολύς χρόνος. Όπως και να'χει τώρα θα είμαστε και οι δυο καλύτερα, να'σαι σίγουρος. Απόλαυσε την ελευθερία σου χρυσό μου. Ξέρω πόσο γουστάρεις που'σαι ξανά ανεξάρτητος. Και αν όχι σήμερα, ύστερα από δύο μέρες θα'σαι μια χαρά. Είμαι τόσο σίγουρη.

Δε θέλω να σου πω καλή τύχη και μαλακίες. Δεν πιστεύω ούτως ή άλλως ότι θα χαθούμε. Κι ερωτευμένοι να μην είμαστε πια, αγαπιόμαστε οπότε όλο και κάποια επικοινωνία θα υπάρξει στο εγγύς μέλλον. Το θέμα είναι να περνάς καλά και σου εύχομαι να βρεις ό,τι πραγματικά γουστάρει η ψυχή σου, γιατί το αξίζεις. Ας πορευτούμε με όσα μάθαμε ο ένας από τον άλλο.
Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά ας δοκιμάσουμε.

Σου έχω και τραγουδάκι για το τέλος. Θυμάσαι το Φλεβάρη του 2009 τι τραγουδούσαμε μία μέρα; Τέσσερις-πέντε μέρες αφότου ξεκίνησε η περιπέτειά μας. ''Το μηδέν'' γιατί ξέραμε ότι από τη στιγμή που μπλέξαμε, ξεκινούσε μία νέα περίοδος για τη ζωή και των δυο μας με ένα σωρό όνειρα,στόχους και επιθυμίες. Σου το αφιερώνω και τώρα, γιατί πάλι βάλαμε φωτιά στα φρένα. Αλλά τώρα είναι κάπως...διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα δε ξέρω. Θα δείξει.



Το μηδέν θα κάνω κύκλο
Κι εκεί μέσα θα χορεύω
Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω
Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω.

Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...

Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι
Με ταχύτητες μεγάλες
Μοναχά η γη αλλάζει.
Έτσι μόνο η γη αλλάζει
Με ταχύτητες μεγάλες
Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι.

Στάχτη γίνανε τα πάντα
Κάηκε το παρελθόν μου
Όλη μου η περιουσία
Στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...

Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι
Με ταχύτητες μεγάλες
Μοναχά η γη αλλάζει.
Έτσι μόνο η γη αλλάζει
Με ταχύτητες μεγάλες
Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι.

Το λοιπόν, εσύ πάντοτε έλεγες ότι είμαι άνετη ακόμα και με τα πιο δύσκολα συμβάντα. Φαντάζομαι πως αυτός είναι ο πιο γαμάτος χωρισμός που έχεις ζήσει και από εμένα και από άλλες. Και άνετος είναι και αφήνει και μια γλυκιά γεύση αισιοδοξίας. Ξέρεις γιατί; Αγάπη μου, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, είναι καλύτερo να το απολαύσεις. Σε όποιες,βέβαια, περιπτώσεις είναι αυτό δυνατό. Να το θυμάσαι.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Πότε άστρα,πότε άκρη της αβύσσου...

Δε μπορώ να μη μιλάμε
και να σε βλέπω να'χεις μούτρα για λόγους ανόητους.
Σκέψου λίγο!Τόσα χρόνια γνωριζόμαστε.
Σε ξέρω και με ξέρεις πολύ καλά.
Δεν μπορούμε ούτε καν να κρυφτούμε πια ο ένας από τον άλλον.
Είσαι ξεχωριστός για μένα. Αν αυτό,δηλαδή,θες να ακούσεις.
Έχω ζήσει μαζί σου μερικές από τις ομορφότερες
και μερικές από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου.
Eίσαι αυτός που πάντοτε με κατακρίνει -αρκετές φορές και άδικα-,
εκείνος που με βρίζει και με ειρωνεύεται,
αλλά κι εκείνος που στα ζόρια στέκεται δίπλα μου βράχος.
Δε σ'έχω αδικήσει, όσο και αν το πιστεύεις.
Μόνο που εσύ δε θα καταλάβεις ποτέ τι ακριβώς σημαίνεις για μένα.
Χάνεσαι μωρέ ώρες-ώρες μες το τεράστιο εγώ σου και δε βλέπεις τίποτα άλλο.

Και όλες αυτές οι μαλακίες γίνονται, επειδή ένιωσες ''κάτι'' για μένα.
Τραβάει χρόνια όμως αυτό. Πρέπει να πάμε παρακάτω.
Αλλά μαζί να προχωρήσουμε, όχι χωριστά.
Κι εγώ νιώθω κάτι για σένα! Κάτι άλλο όμως.
Εντάξει. Δε σε βλέπω έτσι. Δεν μπορώ! Όχι τώρα.
Και; Δεν είναι λόγος αυτός για να χαλάσουμε την μεταξύ μας σχέση.
Γιατί αυτό που έχουμε εμείς οι δυο, είναι πιο σημαντικό από κάθε είδους γκομενιλίκι.

Ξέρεις τι; Μοιάζουμε εμείς οι δυο κατά βάθος.
Γι'αυτό και με συγχωρείς πάντα.
Γι'αυτό και σε καταλαβαίνω πάντα.
Και σε θαυμάζω πολύ. Αλήθεια.
Με γοητεύει ο τρόπος που σκέφτεσαι
και με διασκεδάζει ο τρόπος που αντιδράς.
Λατρεύω τη φωνή σου, όταν τραγουδάς.
Μ'αρέσει που μετά τους τσακωμούς μας
με παίρνεις αγκαλιά
και αρχίζουμε να καθησυχάζουμε ο ένας τον άλλο.
Γουστάρω που συχνά καταλαβαίνεις τι σκέφτομαι
προτού μιλήσω και που πάντοτε καταλαβαίνεις τα αστεία μου
και γελάς μ'αυτά.
Μ'έχεις αποκαλέσει πολλές φορές ''επιπόλαιη'' και ''ελαφρόμυαλη''
ή ''δήθεν φεμινίστρια'', ''γλωσσοκοπάνα'' και ''φλου'',
αλλά ποτέ δε με βρήκες ασυνήθιστη ή περίεργη ή τρελή
όπως συνήθως με λένε οι υπόλοιποι.
Ξέρω ότι είδες κάτι άλλο στη ψυχή μου,
που το'χουν δει μόνο 3-4 άνθρωποι ως τώρα.
Το ξέρω, το έχω νιώσει.

Θυμήσου λίγο την τελευταία μας συνάντηση.
Δεν πάει και πολύς καιρός.
Είχαμε βγει και καταλήξαμε λιώμα στο σπίτι σου.
Συζητήσαμε για ''τα δικά μας'' και
ως συνήθως καταλήξαμε σε καυγά.
Τελικά, έβαλες να παίξει ένα τραγούδι
και μ'αγκάλιασες -σήμανε η συμφιλίωση.
Το ''Αυτή η νύχτα μένει'' ήταν.
Από τους πρώτους στίχους με έπιασαν τα κλάμματα.
Δεν σε κοίταζα, θα γινόμουν χειρότερα.
Κι εσύ ήσουν σκεφτικός.
Είχες ανάψει ένα τσιγάρο και κοιτάζες κάπου...
σε κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω.
Ρε πούστη μου, είναι το γαμώτο που δε σε ζω.
Και μου λείπεις πολύ και σ'έχω και ανάγκη.
Κι είναι και τρία χρόνια τώρα που βρισκόμαστε αιώνια στο ίδιο σημείο,
σαν παγιδευμένοι στο ίδιο αδιέξοδο.
Κι είναι και αυτά που μου χρωστάς και σου χρωστάω.

Αν ήμουν πιο ήρεμη θα σου τηλεφωνούσα απόψε.
Αλλά δεν μπορώ.
Ίσως αύριο να'ναι καλύτερα.

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο



Σ'αγαπώ.
Όχι όπως θα ήθελες, ούτε όπως θα ήθελα.
Σ'αγαπώ όπως μπορώ και όσο μπορώ.
Σ'αγαπώ όσο αντέχω.

Στο Σταμάτη.
Μου λείπεις βλάκα!

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Στον Μιχάλη

Χθες δεν είχα ύπνο.
Τέσσερις το ξημέρωμα κι εγώ καθισμένη στο σκοτάδι σκεφτόμουν εσένα.
Και όσα έλεγες. Και όσα έκανες. Και όσα αγαπούσες.
Σ'ένα χαρτί έκανα το σκίτσο σου. Θυμάμαι την μορφή σου καλά.
Κι ας μην έχω ούτε μια φωτογραφία σου εδώ που σπουδάζω, όλο ξεχνάω να τις πάρω μαζί μου.
Σήμερα θα'χες γενέθλια και θα γινόσουν 25.
Άλλο που εσύ έφυγες κι έμεινες 23 χρονών.
Tέλη Ιουλίου κι εμείς στο ''Grotesko'', μεγάλη παρέα. Κατά τις 1 το'χαμε διαλύσει.
Σηκώθηκες να φύγεις απ'τους πρώτους και ο Σταύρος σου'πε να προσέχεις με την μηχανή.
Εσύ γέλασες και του'πες ''Ρε ξάδερφε μη μου τη λες τώρα κι εσύ. Εμείς ίδιο πάθος έχουμε με τις μηχανές!''
Έπειτα και η Ναταλία σου'πε να αφήσεις κατά μέρους τις μαγκιές και να προσέχεις.
-Σ'αγαπούσε πολύ η Ναταλία-
Πριν φύγεις στράφηκες σε εμένα. Σου χαμογέλασα κι εσύ μου έκλεισες το μάτι.
Μου υποσχέθηκες πως θα μου τηλεφωνούσες την επόμενη μέρα.
Και κάπως έτσι ήταν η τελευταία φορά που σ'είδα ζωντανό.
Δυο ώρες μετά τηλέφωνα, νοσοκομείο, μυρωδιά θανάτου, ο θάνατος ο ίδιος.
Η ζωή σου έφευγε κι εμείς δεν ήμασταν ικανοί να κάνουμε τίποτα.
Δεν μπορώ να συνηθίσω στην απουσία σου.
Μου λείπεις πάρα πολύ.
Μου λείπει το βλέμμα που'παιρνες όταν θύμωνες, το βραχνό γέλιο σου,
τα τσιγάρα που τ'άναβες δύο-δύο παρασύρομενος από κάποια συζήτηση που είχαμε,
ο έρωτας για την μηχανή σου και την Ναταλία,
τα καυστικά σχόλια που'κανες για τη σχέση μου με τον Σταύρο,
η φωνή σου όταν τραγουδούσες τραγούδια του Δεληβοριά και του Θανάση του Παπακωνσταντίνου,
οι νύχτες που'πιανες πάτο και άρχιζες τις ασυναρτησίες στο τηλέφωνο.
Ξέρω ότι δε σου αρέσει που είμαστε πάντοτε χάλια τέτοιες μέρες και πολύ περισσότερο τον πρώτο καιρό που'χες φύγει αφού ανέκαθεν τα έβρισκες όλα αυτά γελοία.
Θυμάμαι πόσο άνετος ήσουν με όλα, ακόμα και με το θάνατο.
Ξέρω καλά πως δεν τα έζησες όλα όσα θα'θελες, μα όσο έζησες, το έκανες έντονα. Έκανες ό,τι ήθελες. Κι είμαι σίγουρη πως έφυγες χαρούμενος τρέχοντας πάνω στην μηχανή σου.
Το νιώθω πραγματικά πως είσαι καλά.
Συχνά σε βλέπω στον ύπνο μου και πάντα χαμογελάς.
Απλώς...ακόμη και τώρα φαντάζομαι τις αντιδράσεις που θα είχες αν ήσουν εδώ.
Ήσουν,δηλαδή,ικανός να πάρεις μια σημαία του ΠΑΣΟΚ και να βγεις στους δρόμους
μόνο και μόνο για να εκνευρίσεις όλους τους επαναστατημένους φίλους σου.
Ή θα έκανες πάλι μία από τις γνωστές σου πλάκες στην Ναταλία και θα της έλεγες πως την απάτησες κι εκείνη θα έβαζε τα κλάμματα κι εσύ θα έσκαγες στα γέλια.
Κι είμαι βέβαιη πως σε κάθε μαλακία που θα έκανα, εσύ -όπως γινόταν πάντα- θα μου έκανες κήρυγμα για μισή ώρα, θα ένιωθα χειρότερα από ποτέ και στο τέλος θα γελούσες πονηρά και θα μου έλεγες ''Ήταν πολύ πρώτο αυτό που έκανες, έχω κάνει κι εγώ κάτι παρόμοιο...πολύ παλιά βέβαια!''.
Ξέρεις, η Ναταλία είναι πιο καλά τώρα. Προχωρά στη ζωή της σιγά-σιγά. Καιρός δεν ήταν;
Κι εγώ με τον Σταύρο μια χαρά, έπιασαν τόπο οι κόποι σου.
Ακόμη και ο Μάκης ξέμπλεξε. Ποτέ δεν πίστευες ότι θα γίνει αυτό.

Περνούσαμε τόσο όμορφα μαζί.
Είχα έναν άνθρωπο για να μιλήσω.
Ποτέ δεν με κοροίδευες και ποτέ δεν έβρισκες τρελά όσα έλεγα.
Και όποτε βρισκόμουν σε απόγνωση, εσύ γελούσες και με έφερνες στα σύγκαλά μου.
Σ'αγαπάω. Μα έπρεπε να στο'χα πει τότε που μπορούσα.
Και δεν έχω παράπονα από εσένα. Ένα μόνο.
Μου είχες πει μια φορά ότι θα ήσουν εδώ για εμένα πάντοτε.
Είχαμε δώσει κάτι όρκους, ας το πούμε, για αιώνια αφοσίωση.
Δεν κράτησες το λόγο σου. Πάλι του κεφαλιού σου έκανες.
Κι εγώ όλο λέω πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπεις
ή πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σ'ακούσω να λες ''Γλυκιά μου εξαδέεεελφη...''
και πιο παλιά σ'έπαιρνα και τηλέφωνο και όλο κλειστό το είχες το γαμημένο το κινητό σου.
Όμως, είχες πει ότι θα μου τηλεφωνήσεις.
Κι ακόμα περίμενω.
Πότε θα πάρεις;

Μου λείπεις...
πώς γίνεται να μη σε ξαναδώ ποτέ;