Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Θα΄ρθει καιρός - Κατερίνα Γώγου




Απολύτως αντιπροσωπευτικό ποίημα της εποχής που διανύουμε...
Ελπίζω να μην αργήσει να έρθει τούτος ο καιρός, γιατί δύσκολα θα την παλέψουμε.


Θα'ρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. 
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι 
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη;
 -μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα...

Άκου... θα'ρθει καιρός 
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 
δε θα βγαίνουν στην τύχη 
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές 
με γερμένους απέξω 

Και τη δουλειά 
θα τη διαλέγουμε 
δε θα'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. 
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα 
κι άλλοι με νότες. 

Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό 
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές 
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός 
για το μάθημα της ιστορίας. 

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 
Και θα'ρθουνε κι άλλοι. 
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- 
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω 
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: 
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος"

Θα την αλλάξουμε τη ζωή! 
Παρ' όλα αυτά Μαρία.   


Καλό ξημέρωμα...

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Παρένθεση...

Η Μελίνα Μερκούρη δεν είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός.
Ωστόσο, το παρακάτω video με συγκινεί απίστευτα όποτε το βλέπω.

Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, τίποτα το σημαντικό.


Καλό ξημέρωμα σε όλους...

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

ΤΩΡΑ είναι το ΤΕΛΟΣ

Λοιπόν... αυτή εδώ είναι η ύστατη στιγμή! Ναι, στ'αλήθεια είναι. Είναι η στιγμή που όλα ξεκαθαρίζουν μπρος τα μάτια μου, διαπιστώνω πόσο ηλίθια υπήρξα και πόσο ανώφελα ήταν όλα.  Και κάπως έτσι επιστρέφω στην αρχική θεωρία μου: Δεν είμαι για σχέσεις. Δεν είμαι έτσι φτιαγμένη.
Γουστάρω ελευθερία, γουστάρω ανεξαρτησία και να μη δίνω λόγο σε κανέναν. Γουστάρω να φεύγω, να έρχομαι και να μην με περιμένει κανείς. Θέλω την μοναξιά μου, την αυτονομία μου. Είμαι 18. Είναι λογικό. Αλλά μονολότι με θυμάμαι να ειρωνεύομαι τους συνομήλικους μου με μακρόχρονες σχέσεις, κατέληξα να γίνω σαν αυτούς. Κράτησα σχέση για τρία χρόνια και παρόλο που δεν ήταν ειδυλλιακά, δεν το μετάνιωσα. Ούτε στιγμή. 

Και ήταν ακριβώς μακρόχρονη η σχέση εξ αιτίας Εκείνου. Με άλλον δε θα την έκανα αυτή την πατάτα, αλήθεια. Περάσαμε πολύ ωραία όμως. Είχε πλάκα. Δεν ήταν συνηθισμένη σχέση, για αυτό και δε βαρεθήκαμε μάλλον. Κάναμε πολλές πλακές μαζί και πολλές καφρίλες και πολλές ηλιθιότητες. Και παρά τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις μας, είχαμε ένα παράξενο τρόπο να βρίσκουμε κάπως το δρόμο μας. Βέβαια, ήταν σχέση με απώλειες. Χάσαμε τους εαυτούς μας σ'αυτή την παράξενη δίνη. Συμβιβαστήκαμε για να μη χάσουμε ο ένας τον άλλο. Και αυτό δεν ακούγεται τόσο τρομερό, αλλά είναι για δύο ανθρώπους τόσο εγωιστές και ξεροκέφαλους. Και τον τελευταίο καιρό βαλτώσαμε μαζί. Μάλλον δεν τα καταφέραμε και τόσο καλά, γιατί αρχίσαμε να ''χτυπάμε'' ο ένας τον άλλο στα ευαίσθητα σημεία του. 

Όμως πλέον έχουμε περάσει κάποιους μήνες χωριστά, αλλά με συχνή επικοινωνία. Κι ενώ προσπαθούσαμε...να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλο μήπως και καταλήγαμε ξανά μαζί, ξαφνικά διαπιστώσαμε πόσο μάταιο είναι όλο αυτό. Και ήταν μία από κοινού διαπίστωση. Αγαπιόμαστε ναι, μα δε γίνεται και αλλιώς. Μα, ο έρωτας; Που πήγε ο έρωτας, αλήθεια; Που τον χάσαμε και πότε; Δεν μπορούμε πια να μιλάμε για εκείνο το παράφορο αίσθημα που μας ένωσε τόσο παράλογα εκείνο τον Φλεβάρη. Και όλα είναι πιο ήρεμα πια, πιο μέτρια. Είναι λογικό, αλλά δεν το περιμέναμε. Τόσο παράξενοι χαρακτήρες και οι δύο, είναι δυνατόν να μην εξακολουθούμε να'μαστε τόσο παράλογα ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο; Να που γίνεται! Γιατί οι καυγάδες και τα τρία βήματα μπροστά- δύο πίσω, όσο ενδιαφέρουσα όσο ξέφρενη και αν κάνουν μία ζωή, δεν παύουν να φθείρουν τη σχέση. Τα ετερώνυμα πάντα θα έλκονται, όμως ο έρωτας είναι άλλο θέμα.

Γιατί απλώς κάτσαμε και τα βάλαμε κάτω και μιλήσαμε σοβαρά κι εκείνος διαπίστωσε ότι δεν είμαι όσο ερωτευμένη ήμουν, αλλά κι εγώ διαπίστωσα ότι ούτε εκείνος είναι όσο ερωτευμένος ήταν. Διασταυρώσαμε τις απόψεις μας και καταλήξαμε στο ότι συμφωνούμε. Και την μετριότητα δεν την αντέχουμε, δεν την αντέξαμε ποτέ. Καλύτερα να φύγουμε τώρα, παρά να βαλτώσουμε και άλλο και όλα να γίνουν χειρότερα στο μέλλον. Δε θα'θελα να καταλήξουμε να μισιόμαστε. Να σημειώσω...πως δεν το περίμενα, μα με έχει ψυχολογήσει απίστευτα καλά ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Και έρχεται η σπουδαία ώρα του φευγιού. Ξέρετε, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ για έναν άνθρωπο με σχέση πολλών ετών να νιώθει ξαφνικά ολομόναχος και ελεύθερος. Να νιώθει πως όλα τα συν και όλα τα πλην της μοναχικής ζωής είναι μπροστά του. Βασικά, είναι υπέροχο. Η ιστορία αυτή τέλειωσε προς το παρόν. Πώς να σας το πω; Η συγγραφή αυτού του βιβλίου σταμάτησε. Το νιώθω, το νιώσαμε και οι δύο. Στο μακρινό μέλλον δεν με νοιάζει τι θα γίνει. Αλλά επειδή είμαστε και οι δύο άνθρωποι , κατά βάση, ανεξάρτητοι και επειδή την αγαπάμε την ελευθερία στον συναισθηματικό τομέα,ξέρω πως σήμερα για εμάς είναι μία ημέρα σπουδαία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο χωρισμός μας έκανε ούτως ή άλλως καλό. Γινόμαστε όπως παλιά. -OH SHIT.- Σαφώς και δεν είμαστε τέλειοι, αλλά είμαστε πιο...στα νερά μας.

Anyway...τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άνετα τη στιγμή που εκτυλίσσονταν, αλλά δε θα'θελα να βαρύνω την ατμόσφαιρα.

Θα βάλω κάτι απ'αυτά που ταιριάζουν στους χωρισμούς.

Πλακίτσα, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα.

Υ.Γ. Δεν μπορείς να πεις... είμαι και πολύ κυρία! 

Υ.Γ.2 Ευχαριστώ. Γενικώς & Αορίστως...

Καλή ζωή!

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Για τα γενέθλια ενός φίλου...

Once upon a time... ήμουν σε ένα σχολικό θίασο και τα περνούσα τζάμι.  Εκεί εκτός από παραστάσεις, κάναμε και πολύ καλή παρέα μεταξύ μας.  Είχαμε δεθεί αρκετά, άλλωστε βλεπόμασταν και κάθε μέρα, ήταν φυσικό. Βέβαια, καυγαδίζαμε υπερβολικά μεταξύ μας αλλά δεν κακιώναμε ο ένας στον άλλο. Οι διαφωνίες ήταν ούτως ή άλλως μες το πρόγραμμα. Πια μπορώ να πω πως οι άνθρωποι αυτοί , χωρίς να εξαιρώ κανέναν τους, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου - ίσως από τους πιο σημαντικούς- και μάλλον με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό και ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρα.

Ανάμεσα σ'αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους είναι και κάποιος που πάντοτε τον ξεχώριζα λίγο περισσότερο- που εξ αρχής του είχα λίγη παραπάνω αδυναμία. Παίζαμε μαζί και από την πρώτη μέρα που τον είδα να υποδύεται ένα ρόλο ή καλύτερα... να μπαίνει σ'αυτόν, να τον νιώθει... τον θαύμασα. Και σπανίως εκφράζω τόσο ανοιχτά το θαυμασμό μου για κάποιον. Ναι, αυτό το παιδί έχει σίγουρα ταλέντο στην υποκριτική και μάλιστα μεγάλο. Και παρόλο που ξέρω πως η γνώμη μου περιττεύει, εγώ θα του πω, πως καλά να'ναι μεν εκεί που βρίσκεται, όμως έκανε μεγάλη μαλακία που το παράτησε και δεν το εξέλιξε. Το ταλέντο του πάει χαμένο, πιστεύω ότι θα χαραμιστεί με το δρόμο που διάλεξε. Μα, δεν πειράζει. Είμαι σίγουρη πως κάποτε θα καταλάβει και θα επιστρέψει εκεί απ'όπου έφυγε. Αρκεί να μην είναι αργά... και γιατί να είναι δηλαδή;

Λοιπόν, εγώ αυτό τον άνθρωπο για ένα φεγγάρι τον...ερωτεύτηκα; Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το πω έτσι, πάντως είχα φάει ένα πολύ γερό κόλλημα μαζί του που με ταλαιπώρησε για μερικούς μήνες. Και προσοχή, αυτό είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα! Δεν το'χω πει σε κανέναν, νιώθω μία καταπληκτική συγκίνηση! Αλλά μιας και τα παλιά εγκλήματα παραγράφονται, είπα να μιλήσω για αυτό.Δε ξέρω, αλήθεια, γιατί με γοήτευσε τόσο. Ήταν που είχαμε πρόβες μαζί κάθε μέρα; Ήταν που είχαμε τα ίδια γούστα στην μουσική και το αλκοόλ; Ήταν που είχαμε μία κάποια ιδιαίτερη σχέση και συζητούσαμε άνετα μεταξύ μας; Ήταν που με αποκαλούσε πάντοτε ''αγάπη του''; -Ξέρετε, με ρίχνουν κάτι τέτοια...καμιά φορά!- Τέλος πάντων, ούτε και αυτός έμαθε ποτέ τίποτα. Άλλωστε, τότε είχε σχέση κι εγώ... είχα και δεν είχα -μπερδεway, που να σου εξηγώ;-. Εντάξει, δεν ήταν και τόσο σοβαρό. Απλώς,υπήρχε μία εποχή που ξυπνούσα και το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν τι ώρα θα τον δω.

Αλλά όσο αναίσθητη και αν είμαι -τότε ήμουν πολύ περισσότερο- δε θα πατούσα ποτέ επί πτωμάτων. Σεβάστηκα τα δεδόμενα, το πράγμα μου φάνηκε εξαιρετικά μπερδεμένο και ήταν μία εποχή που δε χρειαζόμουν και άλλα μπερδέματα. Έτσι, το ξεπέρασα σχετικώς αναίμακτα. Και μείναμε φίλοι. Και τον έζησα πάρα πολύ. Και μιλάμε ακόμα πολύ αλλά δε βλεπόμαστε συχνά, σπουδάζουμε σε διαφορετικά μέρη. Εγώ όμως μια ζωή τον αγαπώ και τον θαυμάζω για το χιούμορ,την ευαισθησία,το φοβερό λέγειν,το ταλέντο, την αθυρροστομία, την νευρικότητά, το άγχος του και για όλα τα συν και τα πλην του χαρακτήρα του.

Πάντως για να πω και την αλήθεια μου, παρόλο που δεν έγινε ποτέ τίποτα το ερωτικό μεταξύ μας, απωθημένο δεν μου έμεινε. Ίσως γιατί το ξέρω ότι μ'αγαπάει, τα νιώθεις αυτά τα πράγματα...νομίζω.
Άλλωστε, σε εμένα αφιέρωσε το ''Εσύ με ξέρεις πιο πολύ'', σε εμένα εκμυστηρεύτηκε τις ανησυχίες του και για χρόνια σε εμένα έτρεχε στην πρώτη δυσκολία. ΜΑΖΙ τραγουδούσαμε Χαιζιδάκι. Είναι πράγματα για τα οποία είμαι πολύ περήφανη, παρόλο που δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να είμαι! Ζήσαμε περισσότερα ως φίλοι, απ'όσα θα ζούσαμε αλλιώς. Και ξέρω ότι όταν διαβάσει αυτή την ανάρτηση , θα με πάρει αμέσως τηλέφωνο και θα μου την πει για τα καλά.

Anyway, δεν πάει και πολύς καιρός απ'όταν καθίσαμε στο γνωστό παγκάκι μας, είπαμε κλασικά μαλακίες και γκρινιάξαμε κλασικότατα για τα πάντα. Κάπως έτσι μοιραστήκαμε και τις ανησυχίες μας για το μέλλον κι εκεί κατάλαβα, φίλτατε, ότι αλλάξαμε. Άλλαξε γενικά η ζωή πολύ απότομα. Την εποχή του θιάσου εμείς οι δύο ήμασταν οι πιο απερίσκεπτοι εκεί μεσα, οι πιο αναίσθητοι, οι πιο...στην κοσμάρα τους. Δε κολλούσαμε σε τίποτα, χωρίς βέβαια να φτάνουμε και σε ακρότητες. Τώρα αλλάξαμε, ωριμάσαμε, μα το παιδί που'χουμε μέσα μας σταντέ δε το σκοτώσαμε. Απλώς, διαβάζουμε πλέον και Αρκά εκτός από τις Ιστορίες των Ντακ.


Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι σ'αγαπώ πάρα πολύ και σε σκέφτομαι κάθε μέρα.
Δε με στεναχώρησες ποτέ και δεν έχω να θυμάμαι τίποτα άσχημο από εσένα.
Είσαι απερίγραπτα όμορφος άνθρωπος!
Και αυτός είναι ο τρόπος μου για να σου ευχηθώ χρόνια πολλά!
Το λοιπόν, χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου, να σε χαιρόμαστε αυτοί που σε αγαπάμε!
Να'σαι καλά, να'χεις υγεία (ψυχική και σωματική), να γελάς, να'σαι κάφρος όπως ήσουν πάντα, να μη ξεχάσεις να ξαναερωτευτείς (σε δουλειά να βρισκόμαστε) και να παραμείνεις εκείνος ο γαμάτος τύπος που έχω παραδεχτεί εδώ και τόσα χρόνια!
Ξέρεις, είμαι πολύ μακριά για να σου δώσω ένα κανονικό δώρο. Αλλά δε θα'ταν και πολύ πασέ; Ενώ τώρα σε ύμνησα κανονικότατα, τι άλλο θες; Πάντα πρωτοτυπώ σε τέτοιες περιπτώσεις.
Καλά, κόβω τις μαλακίες, είναι και αργά.
Χρόνια πολλά λοιπόν, ακόμη περισσότερα κατ'ιδίαν...και πρόσεχε να μην καταντήσεις σαν εκείνους που κοροιδεύεις, δεν υπάρχει χειρότερη ταπείνωση.

Ορίστε και ένα αγαπημένο σου τραγούδι στην αγαπημένη σου εκτέλεση.
Μέτρα τις μέρες για να ξαναβρεθούμε μωρό μου! Έχω τόσα να σου πω!

Καλό ξημέρωμα σε όλους!


Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Δεν είμαι καλά ρε παιδιά...!

Καλησπέρα, καλησπέρα...
Όλα καλά; Τι ρωτάω κι εγώ, τι καλά; Άλλοι δίνουν πανελλήνιες, άλλοι ενδοσχολικές, άλλοι ετοιμάζονται για την εξεταστική του Ιούνη, άλλοι δεν έχουν δουλειά, άλλοι έχουν δουλειά και παίρνουν ψίχουλα, κάθε μέρα αυτοκτονούν άνθρωποι... Ναι, ξέρω...και σήμερα με έχει πιάσει το αισιόδοξό μου.
Εγώ είμαι περίεργα. Πότε καλά και πότε όχι. Κατά βάση πάντως η ψυχολογία μου βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα. Ίσως να φταίει ο έρωτας, ίσως ο καιρός που μια είναι έτσι - μια αλλιώς, ίσως η επερχόμενη εξεταστική, ίσως και η σεληνή που λέει και η κολλητή.

Βγήκε και το πρόγραμμα της εξεταστικής μου σήμερα. Ψιλοέφριξα, αλλά ντάξει μωρέ, ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερα. 11/6 Αρχαιογνωσία, 13/6 Ποίηση, 14/6 Γλωσσολογία, 19/6 Πεζογραφία, 21/6 Ηρόδοτος και 28/6 Ρωμαική ιστοριογραφία. Όπως ίσως διαπιστώνετε κι εσείς το ζόρι βρίσκεται στα τρία πρώτα μαθήματα. Το καλό, βέβαια, είναι ότι έχω ξεκινήσει το διάβασμα. Τι; Πιστεύατε το αντίθετο; Μα...για ποια με περάσατε; Το κακό είναι ότι βαριέμαι ΤΟΣΟ πολύ κι εγώ σαν τον φίλο Ρας.  To μόνο που θέλω είναι ή να αράζω στις καφετέριες ή να βγαίνω βόλτες ή ο,τιδήποτε άλλο πέραν του διαβάσματος. Θαρρώ πως η εαρινή εξεταστική είναι ένα βάσανο! Το άλλο παράδοξο είναι ότι στα δύο πρώτα μαθήματα δεν μας έχει δοθεί ύλη! Λογικά θα μας τη δώσουν τη Δευτέρα. Εγώ θα κάνω μια προσπάθεια -δειλά πάντοτε- να διαβάσω και ποίηση αυτές τις μέρες.

Πφφφ έχω ένα σωρό εκκρεμότητες κι έχω αγχωθεί ΤΟΣΟ πολύ! Νιώθω πως δεν θα προλάβω να κάνω τίποτα! Στον Ηρόδοτο έχουμε τόσα πολλά κομμάτια για μετάφραση κι εγώ βρίσκομαι κάπου στην μέση της διαδρομής! Στην Πεζογραφία επικρατεί επίσης ένα μικρό χάος! Πραγματικά... όπως είπα και σε μια φίλη μου χθες...το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ και να ξυπνήσω όταν θα'χουν τελειώσει όλα...είμαι πολύ νευρική τελευταία, θα την παλέψω αράγε;! Eίμαι στο τσακ να κόψω τις φλέβες μου με ο,τιδήποτε αιχμηρό ή να κάνω ένα σάλτο μορτάλε από το παραθύρι!

Εν τω μεταξύ, πρέπει να δείτε και το σπίτι μου! Χριστέ μου, τι κοτέτσι είναι αυτό! Λες και πέρασε ένας λόχος! Πρέπει μες το Π/Σ/Κ να σκουπίσω, να πλύνω πιατικά, να βάλω πλυντήριο, να αλλάξω σεντόνια...και στα οικοκυρικά είμαι ακόμα χειρότερη απ'ότι στα υπόλοιπα, ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ. Σε λίγο θα κυκλοφορώ με μάσκα για να μην κολλήσω κάποια ασθένεια, σας λέω τα πράγματα είναι σοβαρά! Είμαι χαλαρά τεμπελόσκυλο στο θέμα του νοικοκυριού!

Αλλά...γιατί υπάρχει κι ένα μεγάλο αλλά στην υπόθεση...επειδή είμαι και φύσει αισιόδοξη, πιστεύω θα τον βρω το δρόμο μου. Kάπως θα την παλέψω πάλι, κουτσά-στραβά θα τα καταφέρω, θα μου περάσουν και αυτές οι κρίσεις απαισιοδοξίας, ε τι στο διάολο; Και ειλικρινά...η σημερινή ανάρτηση είναι μάλλον για να τα δω εγώ, παρά εσείς, αλλά αντικατοπτρίζεται πλήρως η διάθεση μου αυτήν εδώ τη στιγμή. Όχι ακριβώς απαισιόδοξη,σίγουρα ούτε αισιόδοξη. Πρόκειται για μια κατάσταση επίπεδη, αδιάφορη...σχεδόν για μια άδεια στιγμή!

Τέλος, εδώ και λίγες ημέρες ακούω πάρα πολύ Χατζιδάκι. Ξανά δηλαδή, πρόκειται για μία αιώνια λατρεία. Τον εγκαταλείπω για λίγο, αλλά πάλι σ'αυτόν καταλήγω (δεν το κάνω μόνο με τον Χατζιδάκι αυτό -χμμμ...). Αλλά με επηρέασε και τόσο όμορφα χθες το βράδυ ο φίλτατος Αλχημιστής με την ''Οδό Ονείρων'' που ανάρτησε! Θα κλείσω λοιπόν κι εγώ με ένα τραγούδι του Χατζιδάκι, αν και μου είναι ΤΟΣΟ δύσκολο να επιλέξω μόνο ένα!


Κομπλέ.
''Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς...''

Άλλη μια χαρούμενη επιλογή!
Καλό κουράγιο, αδέρφια.
Γενικά...
Δεσμεύομαι ότι θα επανέλθω σύντομα...πάλι γενικά!




Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Περί φιλίας...

Χαιρετώ το άπαν σύμπαν! Ελπίζω να'στε, αλήθεια, όλοι καλά! Ξέρω, έχω ψιλοχαθεί τελευταίως, μα είναι περίεργη η όλη φάση. Αnyway, έχω σκοπό να επανορθώσω. Θα αρχίσω να δίνω ξανά το παρών. Ήδη έχω αρχίσει να διαβάζω ξανά τις αναρτήσεις σας και να τις σχολιάζω.

Και απόψε θα αναφερθώ σε ένα θέμα που με απασχολεί αρκετά - στις φιλίες που τελειώνουν.
Εντάξει, ποτέ δεν ήμουν τόσο ρομαντική ώστε να πιστεύω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις διαρκούν ''για πάντα''. Η θεωρία μου, βασικά , είναι πως κάθε (μα κάθε) ανθρώπινη σχέση έχει αρχή-μέση-τέλος.
Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις σε κάθε κανόνα και ομολογώ πως τέτοιες περιπτώσεις τις ζηλεύω (με την καλή έννοια). Προσωπικώς, από τη ζωή μου πέρασαν πολλοί φίλοι, μερικοί κολλητοί και πάρα πολλοί γνωστοί. Με πολλούς από τους προαναφερθέντες έχω να θυμάμαι... πράματα και θάματα! Ωραίες στιγμές μα και άσχημες. Μεθύσια, καφρίλες, εξομολογήσεις, περιπλανήσεις, προβληματισμοί, ερωτικές απογοητεύσεις, πρόβες θεατρικές, καυγάδες επικοί, συζητήσεις ως το πρωί σε τηλέφωνα και msn. Άλλοι φύγαν, άλλοι μείναν και απ'άλλους έφυγα εγώ. Δεν πειράζει μωρέ, καλή καρδιά! Στο κάτω-κάτω... that's life. Ένα πέρασμα είναι η ζωή, δε θα χολοσκάσουμε!

Θες η ζωή που'ναι καριόλα, θες η άτιμη η κενωνία, θες το κάρμα που δεν μας κάθεται χρόνια τώρα, θες που δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα παιδί εγωιστικό, θρασύτατο και πολυλογάδικο (ορισμένοι (2-3 - μη φανταστείς) με λένε και snob - αλλά αυτό είναι ιδέα τους), θες η ασυμφωνία χαρακτήρων κι έτυχε και με πολλούς φίλους-γνωστούς-κολλητούς χάθηκα! Μην περιμένετε να ακούσετε για τρελά σκηνικά, για μαλλιοτραβήγματα ή για υποσχέσεις πως κάποτε θα ξαναβρεθούμε! Α, είμαι πολύ κυρία σε κάτι τέτοια! Ή παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν ή το παίρνω εγώ. Και μετά τα τυπικά. Ένα ''γεια'', ένα ''τι κάνεις'', ένα ''πώς ακρίβυνε η ζωή''... Και να σας πω... δεν νιώθω πόνο ή νοσταλγία όταν πετυχαίνω έναν παλιό φίλο στο δρόμο και μπορεί να τύχει και να μην μιλήσουμε καν...βασικά, δεν νιώθω τίποτα. Οι περισσότεροι πέρασαν από τη ζωή μου και δεν ακούμπησαν. Και αυτό δεν είναι ψωνίστικο... απλώς έτσι συμβαίνει.

Και ok, δε θα σου πω πως είμαι η τέλεια φίλη. Γιατί οι περισσότεροι ξέρουν να θάβουν τους άλλους και να υμνούν τον εαυτό τους ή να παριστάνουν τα θύματα ή να το παίζουν γαμιάδες- τύποι σοβαροί και δε ξέρω τι. Τουτέστιν μαλακίες. Εγώ, ξέρετε, είμαι αναλόγως με τη φάση που με πετυχαίνεις. Δηλαδή... αν είμαι στα καλά μου και θα στηρίξω τον φίλο και θα καθίσω να τον ακούσω και θα τον συμβουλεύσω και θα του παρασταθώ. Aν όμως έχω προσωπικά θέματα κι έχω κλειστεί στον κόσμο μου, τότε... σκούρα τα πράγματα, αδέρφια! Δεν ανοίγομαι (ανοίγομαι επιφανειακά - αποκαλύπτω τα πιο ανώδυνα απ'όσα με απασχολούν) , γίνομαι σκληρή κι επιθετική, γίνομαι απίστευτα εγωκεντρική και θα σταθώ αφενός στον φίλο, αλλά αφετέρου δυσανασχετώ. Και αυτό είναι κάτι που το δείχνω. Είμαι αυτό όμως και αν θες να ξέρεις ούτε που θέλω να αλλάξω. Όσον αφορά τις πουστιές... έχω κάνει ελάχιστες στη ζωή μου. Για το πόσες μου έχουν κάνει... δεν θυμάμαι καν. Τα παραγράφω μετά από λίγο καιρό, δεν είμαι εκδικητική - ούτε μικρόψυχη.

Όμως σ'αυτό που θέλω να σταθώ είναι στον τρόπο με τον οποίο φεύγει κάποιος από τη ζωή μου. Γιατί εκεί φαίνεται και η μαγκιά του ανθρώπου μα και ο χαρακτήρας του.  Δηλαδή... θες καλέ μου άνθρωπε να σταματήσουμε να'μαστε φίλοι; Να μου το πεις! Ξεκάθαρα! Να μην κάνεις σαν κότα! Δηλαδή... το να σταματήσεις να απαντάς σε τηλέφωνα ή το να είσαι ψυχρός στις συζητήσεις ή το να με διαγράφεις από φίλο στο facebook (το πιο ελεινό από όλα) δείχνει κατά βάση πόσο καραγκιόζης είσαι! Ή το... από την μία να με βρίζεις και από την άλλη να λες ''είμαστε κολλητάρια'' είναι επίσης πολύ αλλοπρόσαλλο! Αν θες να φύγεις, φύγε με το κεφάλι ψηλά! Όχι με πλάγιο τρόπο και με το να κρύβεσαι σε γωνιές μη τυχόν και με πετύχεις πουθενά! Γενικά μιλάω τώρα, ε; Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ. Και αν θέλετε, το πιστεύετε!

Για να μιλήσω λίγο πιο χειροπιαστά... τελευταίως έχασα από τη ζωή μου έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο- το Γιώργο κι έναν τυπά που μιλούσαμε πολύ μέσω internet (Bye Χρήστος...καλά κρασιά!) . Τώρα αν έχασα και κανέναν άλλο...δε θυμάμαι, οπότε μάλλον δε θα ήταν και τόσο σημαντικός. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενη (θα έλεγα ενθουσιασμένη) γιατί ξαναβρήκα μια παλιά μου φίλη... ή δε ξέρω αν μπορώ να την πω έτσι, αφού μιλάμε μόνο μέσω internet εδώ και πέντε χρόνια, μα είναι σίγουρα η μία από τους τρεις ανθρώπους που έχουν ανεχθεί τα πιο παράλογα ξεσπάσματά μου- μιλώ για την Κατερίνα.

Γιώργο ειλικρινά θα μου λείψεις, να το ξέρεις. Αλλά φταις εσύ που πήγες φοιτητής και τα μυαλά σου βρέθηκαν πάνω από το κεφάλι σου. Αν δεν είχες γίνει τόσο μαλάκας, μπορεί και να σε ανεχόμουν για έναν μήνα ακόμα. Μα, όσο μαλακισμένο και αν είσαι , θα μου λείψεις πάρα πολύ. Μοιραστήκαμε τόσα μπουκάλια μαζί, τόσα μυστικά, τόσα όνειρα και τόσες υποσχέσεις. Anyway, μονολότι εσύ ξέρεις πως τους παλιούς τους ξεγράφω, σε σένα εύχομαι να γίνουν πραγματικότητα όσα ποθείς, να βρεις αυτό που ψάχνεις και να ξεμπλέξεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και άκου και αυτό (το'χω πει σε 3 ακόμα - εσύ είσαι ο τέταρτος) εγώ θα'μαι εδώ για σένα. Άμα θελήσεις ποτέ να γυρίσεις... μην κολώσεις και μη το δεις εγωιστικά, εγώ θα σε περιμένω με τον Καβάφη ανά χείρας κι ένα μπουκάλι ''ρώσικο διάβολο''.Α, ελπίζω να διαβάζεις ακόμα το blog μου και να μην έκοψες και τούτη την επικοινωνία μπας και συγκινηθείς και γυρίσεις πιο γρήγορα! Έχω στόχο, το'πιασες; Σ'αγαπάω ρε, όσο κανίβαλος και αν είσαι!

Επίσης...Κατερίνα...χμμ... είσαι φίλη τελικά; Είσαι κάτι παραπάνω, κάτι παρακάτω; Γάμα το, δεν σου βάζω ταμπέλα. H oυσία είναι ότι είμαστε ακόμα εδώ, ουσιαστικά δε φύγαμε και ποτέ. Και θεωρώ πως τα πάμε και καλύτερα από ποτέ. Γουστάρω να σου μιλάω, είναι σαν να σε ξαναμαθαίνω και διαπιστώνω ότι ταιριάζουμε σε πολλά (ανήκουστο!). Και βασικά μ'αρέσεις γιατί μιλάς ξεκάθαρα, είσαι έξυπνη , αγαπάς το θέατρο, έχεις humor και βασανιζόμαστε το ίδιο σε ό,τι αφορά το ερωτικό. 
Θεωρώ ότι ορισμένες φορές σπαταλάς τον εαυτό σου, αλλά μην νομίζεις ότι δεν σε καταλαβαίνω. Από κει και πέρα είμαι σίγουρη ότι όσα θες θα τα πετύχεις. Δε θα πας χαμένη εσύ και αυτό το πιστεύω ειλικρινά. Γι'αυτό μη φοβού και προχώρησε με θάρρος. Δε βλέπω την ώρα να σε δω από κοντά και αισθάνομαι πως τούτη η μαγική στιγμή πλησιάζει (oh lala!). Μικρή, σ'αγαπώ. Άκου που σου λέω...αγάπη πρέπει να'ναι αυτό! Α και... τις τελευταίες μέρες είμαι κάπως, το ομολογώ. Μία έτσι, μία αλλιώς. Απλώς είμαι λίγο παράξενα αυτή την εποχή...

Τέλος να ευχαριστήσω που'ναι στη ζωή μου ΤΟΣΑ χρόνια χωρίς καμία διακοπή...την Κωνσταντίνα, τη Χριστίνα, το Λεωνίδα, τον Σταμάτη(παράξενο- πολύ παράξενο) και τον Στέφανο. Οι υπόλοιποι ήταν μάλλον κάτι σαν παρενθέσεις (δε θα το παίξω μεγαλόψυχη) και σε κανένα χρόνο θα τους θυμάμαι πολύ αμυδρά (αυτό που το πας; ) Σ'αυτούς εύχομαι... ώρα καλή στην πρύμνη τους και αέρα στα πανιά τους!

Η κομματάρα αφιερωμένη σε όσους την αξίζουν!

Καλό ξημέρωμα!

Συμβουλή : Μην χαλιέστε για όσους έφυγαν από τη ζωή σας, όσους σημαντικούς και αν τυχόν τους θεωρούσατε. Αν ήταν όντως τόσο σημαντικοί, δε θα έφευγαν ποτέ. Απλώς... δεν αξίζει τον κόπο. Οι φιλίες που αξίζουν, δε χάνονται ποτέ, όσο αλλιώς και αν τα φέρνει η ζωή καμιά φορά. Όλα τα άλλα είναι μύθος και απλώς λέγονται για την ιστορία!



Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Μόνη εγώ... όπως κι εσύ...

Ξημερώνει Παρασκευή. Πάνε τώρα μέρες που δεν κοιμάμαι.
Που γενικώς την παλεύω δύσκολα. Κρύο και καταχνιά - θλίψη και μοναξιά. 
             
Μα απόψε είναι αλλιώτικα.Σε νιώθω,αλήθεια,πολύ κοντά μου.
Σαν να'σαι κάπου τριγύρω.Δεν μου είναι πρωτόγνωρο.
Είναι όμως πολύ παράξενο κι εσύ δεν θα καταλάβεις. 
Νιώθω πως ξέρω τι σκέφτεσαι απόψε και πως αισθάνεσαι.
Θα μπορούσα να σου τηλεφωνήσω, ε;
Μήπως και τελειώναμε κι εκείνη την κουβέντα που ακόμα δεν αρχίσαμε.
Μήπως και... αλλά...είναι αργά. Πάντα θα'ναι αργά για μας.
Θα σου μιλήσω λοιπόν κάπως έτσι, από δω. 
Θα σου εξομολογηθώ όσα σκέπτομαι για σένα, όσα μου τρώνε τη ψυχή...
θα σου πω για την μοναξιά μου και για το πόσο άδεια είναι η φετινή Άνοιξη.
Ή τουλάχιστο θα το προσπαθήσω.

Γιατί εγώ δε φοβήθηκα να σου ομολογήσω ποτέ τις αδυναμίες μου.
Σε αντίθεση με εσένα. Πάντοτε ήσουν τόσο δειλός...τόσο εγωιστής...τόσο αδύναμος.
Κι εγώ το ξέρω καλά πως δεν αγάπησες κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό σου.
Μια ζωή σε θυμάμαι να βυθίζεσαι στο ''εγώ'' σου και να πνίγεσαι στα αδιέξοδά σου.
Σε ένοιαζε πάντοτε να'σαι όμορφος, να'χεις πέραση σε ανόητες κοπέλες... 
τόσο ματαιόδοξος.
Θέλεις όλοι να σε σέβονται και να σε φοβούνται
ψάχνεις την επιβεβαίωση στο βλέμμα του καθενός σκορπώντας αλόγιστα τον εαυτό σου. 
Δεν καταλαβαίνεις πόσο κακό κάνεις στη ψυχή σου. Πώς καταστρέφεις έτσι τον εαυτό σου;
Δεν σε κρίνω μάτια μου- φοβάμαι για σένα. Δεν είμαι εγώ δικαστής.
Μόνο που λυπάμαι γιατί χαράμισες χρόνια ολόκληρα,προσπέρασες στιγμές 
και άφησες ανθρώπους να φύγουν από κοντά σου. Μα κοίταξες, αλήθεια , ποτέ γύρω σου;
Με είδες; Ήμουν δίπλα σου για χρόνια. Τους άλλους τους είδες; Κι εκείνοι δίπλα σου ήταν.
Και τώρα είσαι πραγματικά μόνος σου. 
Κι εγώ μόνη μου είμαι, γιατί δεν έχω άνθρωπο πια να με καταλαβαίνει.
Μα η δική σου μοναξιά είναι χειρότερη. Γιατί βγαίνεις σιγά-σιγά απ'το όνειρό σου.
Γιατί καταλαβαίνεις πως δεν είσαι και τόσο σπουδαίος τελικά.
Ξέρεις, για όλους κομπάρσος ήσουν. 
Στη δική μου μόνο ζωή είσαι πρωταγωνιστής.
Μόνο και μόνο γιατί βρήκα μέσα στα μάτια σου απίστευτες αλήθειες
και γιατί θαύμασα την ομορφιά της ψυχής σου
μα κάπου την χαράμισες και αυτή.
Ίσως στις άδειες νύχτες που περνάς με άγνωστες κοπέλες
ή στα σοκάκια που τριγυρνάς πιωμένος μέχρι το πρωί.
Μη γυρεύεις έτσι τη λήθη. Δε θα τη βρεις.

Κι έθεσες ένα τέλος στο τρελό ταξίδι μας κι εγώ δεν σε κατηγορώ.
Από μένα είσαι ελεύθερος να φύγεις, εάν το θες.
Από τον εαυτό σου πότε θα λευτερωθείς;
Κάτι μου λέει πως θα γυρίσεις. Ποτέ δεν κρατάμε τους όρκους μας.
Όμως άλλο θέλω να σου πω. 
Δεν έφταιγα εγώ που έφυγες εσύ. 
Μου φόρτωσες μια αιτία ανύπαρκτη - κατασκεύασμα δικό σου
μόνο και μόνο για να αποχωρήσεις αναίμακτα και με συνείδηση καθάρια - πως εσύ δε φταις.
Κι ήσουν πάντα άδικος μαζί μου και πολύ σκληρός κριτής.
Μα εγώ σ'αγαπώ. Κι ας καταστρέφεις όποιον σε νοιάζεται.
Και ψάχνω να βρω εκείνες τις αλήθειες κι εκείνη την ομορφιά που χάθηκαν παράξενα.
Και αν δε τις βρω, θα σου τις φέρω πίσω.Αυτό σου το ορκίζομαι.
Μάθε πως και η δικιά μου ψυχή διαλύεται χωρίς εσένα.
Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο και όσο θα υπάρχει τούτη η παράξενη εξάρτηση
ξέρω πως κανείς μας δε θα φύγει οριστικά.
Ξέρω πως θα γυρίσεις -όχι κάποτε, αλλά σύντομα- με μάτια βουρκωμένα
και μαζί θα βρούμε ό,τι χάσαμε σ'αυτή τη δύσβατη διαδρομή.

Παρεμπιπτόντως... τα γιασεμιά που σ'αρέσουν δεν άνθισαν φέτος.
Η άνοιξη δεν ήρθε ακόμα τελικά.

Καλό ξημέρωμα όπου,όπως και με όποια και να'σαι.


 Καιρό είχα να το ακούσω το συγκεκριμένο...





Τρίτη 1 Μαΐου 2012

1η Μάη


Σήμερα δεν έχει ανάρτηση με σκέψεις/εξομολογήσεις/σχόλια- δεν είναι ώρα για κατάθλιψη.
Θέλω μόνο να ευχηθώ στο άπαν σύμπαν καλό μήνα και χαρούμενη Πρωτομαγιά!
Μακάρι να'χουμε όλοι μία υπέροχη άνοιξη - με έρωτες, με λουλούδια, με κέφι, με εκδρομές, με ελπίδα, με χαμόγελο και ούτω καθεξής.
Α, επίσης εύχομαι καλή τύχη και βέβαια καλή επιτυχία σε όσους δίνουν ή ξαναδίνουν πανελλαδικές. 
Ούτως ή άλλως το μεγάλο λούκι πέρασε, λίγο κουράγιο ακόμη για το τέλος!

Τραγούδι Ημέρας - χωρίς να ξέρω το γιατί.


*Αν και μεταξύ μας δε θα πάει τίποτα καλά ούτε αυτόν τον μήνα. Α, ναι ξέχασα. Στις 6 Μαίου θα αλλάξουν όλα! (χου-χου-χου, καλό-καλό)