Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Χαμένη στην μετάφραση...

Eίναι πολύ αστείο και κουφό,αυτό που θα πω,αλλά ταυτοχρόνως είναι και μία μεγάλη αλήθεια.
Δώσε βάση φίλτατε αναγνώστα!
Έχω παρατηρήσει κάτι από καιρό,μα τώρα κάθισα σοβαρά να ασχοληθώ.
Συγκεκριμένα...:
Πιστεύω πως οι ωραιότερες ιδέες,όλη η καλή διάθεση να γίνεις καλύτερος άνθρωπος ή όλη η όρεξη για να κάνεις καινούρια και συναρπαστικά πράγματα σου έρχεται σε περιόδους ζορίσματος.
Είτε μιλάμε για εξεταστική,είτε για πανελλήνιες,είτε για κάτι πιο σοβαρό.
-Εμένα η εξεταστική με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση.-
Τουλάχιστον εγώ έτσι την πατάω πάντοτε.
Είναι σχεδόν παραδοσιακό.
Ντάξει,είναι τέρμα τραγικό.

Διότι τον υπόλοιπο καιρό αναλώνομαι σε διάφορες σαχλαμάρες.
Τουτέστιν...μεθύσια,έρωτες,βόλτες,γενικώς καλοπέραση.
Κι έρχεται μια στιγμή (να,σαν τώρα) που απορώ με τον εαυτό μου.
Που βρίσκομαι; Που πάω; Που θα καταλήξω; Και άλλα τέτοια φιλοσοφικά.
Ύστερα,τα παίρνω με την πάρτη μου που σπαταλιέται και δεν κάνει κάτι για να ξεχωρίσει από την μετριότητα την ανυπόφορη.
Κατ εμέ,η μετριότητα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει.
Δηλαδή,εγώ προτιμώ να είμαι άχρηστη-άσχετη σε κάτι ή αντιθέτως να το κατέχω πολύ καλά,
παρά να είμαι απλώς μέτρια και υποφερτή. Απαίσιο.
Anyway. Κλείνει η παρένθεσις.

Σε τούτο το κομβικό σημείο,που λες,μου'ρχονται κάτι ιδέες...άλλο πράγμα.
Δηλαδή...και γαμώ τις συλλήψεις!
-Κάτι τέτοιες ώρες πολύ με θαυμάζω!-
Έτσι λοιπόν έγινε και τώρα!
Το λοιπόν...ζορίζομαι και ξάφνου μου'ρχεται να γίνω ο θηλυκός Chuck Norris.
Και γυρνάω στο σπίτι σε φάση τραλαλί-τραλαλό,διότι,ρε πούστη,είμαι έτοιμη για το νέο ξεκίνημα.
Τότε,που λες,αμυδρά θυμάμαι πως στις 1 Φλέβαρη αρχίζει η εξεταστική μου.
-Nα πανικοβληθώ;-
Ε και ακούω τον εαυτό μου να λέει την μαγική φράση...
''Έεεελα μωρέ τώωωρα....μετά την εξεταστική!''.
Είναι να τρελαίνεσαι κάτι τέτοιες ώρες...ή να παίρνεις φόρα και να βαράς την κεφάλα σου στον τοίχο.
Καταλαβαίνεις τον πόνο μου...right?
Εκεί που είμαι έτοιμη,να εκτιναχθώ στα ύψη της τελειότητας(γκουχ,γκουχ)
έρχεται η λέξη που σιχαίνομαι πιότερο...το ''καθήκον'' και...σκατά.
Δηλαδή...πάνω που πάω να τα κάνω όλα πουτάνα,έρχεται μια γαμωεξεταστική με αλυσίδες να μου δέσει τα χεράκια.
Ε...δε γαμιέται;

Τώρα βέβαια δε ξέρω αν φταίει τόσο η εξεταστική
όσο η παράλογη φύση μου.
Ως άνθρωπος είμαι ό,τι να'ναι.
Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Εκείνοι που με ξέρουν καλά,μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Είναι αλήθεια,πως δεν πειθαρχώ.
Tο'χα προσπαθήσει,βέβαια,μια φορά για χάρη του θεάτρου.
Γιατί αυτό χρειάζεται και πειθαρχία και υπομονή και επιμονή.
Ό,τι,δηλαδή,εγώ δεν έχω.
So,μου'ναι ψιλοδύσκολο να κάθομαι και να διαβάζω,
ενώ ξέρω ότι η ζωή εκεί έξω είναι τόσο γαμάουα
και ότι προσφέρει πάμπολλες ευκαιρίες.
Και ούτως ή άλλως τρώω φρίκη που διαβάζω ποίηση,
για να πάω να τη δώσω.
Ναι,διαβάζω ποίηση, αλλά για τέρψη.

Ξεφεύγω.
Βασικά, το θέμα είναι ότι γράφω από τις 1 ως τις 14 του μηνός.
Έχω ήδη μπουχτίσει από τα συγγράμματα,
τις διάφορες απόψεις και το άγχος της 1ης εξεταστικής.
Έλα μου όμως που τώρα εγώ θέλω να βγω έξω,
να διαβάσω το τάδε βιβλίο,να δω ή να κάνω θέατρο,
να μάθω μια ξένη γλώσσα,να ξαναπιάσω στα χέρια την κιθάρα,
να ταξιδέψω,να ξενυχτήσω,να κάνω μια τρέλα,ρε αδερφέ.
Μα,το καθήκον...καθήκον.
Είμαι το παιδί που του έβαλαν το γλυκό στο πιο ψηλό ράφι
και δε δύναται να το πιάσει.

*Φωνή αγνώστου αναγνώστου*
''Στάκα ρε κοπελιά...! Εσύ δε φαγώθηκες να μπεις στο πανεπιστήμιο; Γιατί μας τα πρήζεις;*
Καλά,σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο.
Πάλεψα για αυτό,όπως και να το κάνουμε.
Ήταν μία συνειδητή επιλογή,δεν μπήκα τυχαία.
Ομώς εντάξει...οι πανελλήνιες είναι και λίγο ρουλέτα.
Δηλαδή ποντάρεις σε κάτι,αλλά ουσιαστικά δε ξέρεις σε τι.
Και το κυριότερο...δε ξέρεις τι θα πετύχεις και τι σε περιμένει.
Όμως και αυτό το ''ραντεβού στα τυφλά'' έχει το γούστο του.
Αγωνιστήκαμε για μια ιδέα ρε φίλε και για το γαμώτο.

Τέλος πάντων,μετά την εξεταστική σχεδιάζω να κάνω κάμποσα.
Αν και το επικρατέστερο σενάριο,είναι ότι θα μείνω στα σχέδια.
Δε ξέρω,ρε πούστη μου,τι με πιάνει και επαναπαύομαι.
Αλλά,που ξέρεις; Παίζει να κάνω και τη διαφορά
και να πραγματοποιήσω,όλα όσα θέλω.

Από κει και πέρα, μιας και η σημερινή ανάρτηση είναι,
όπως ίσως καταλάβατε,περισσότερο εξομολόγηση σκέψεων,
θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ και σε ένα άλλο καυτό ζήτημα
που αφορά τις φιλίες που έληξαν.
Το λοιπόν...δεν καταλαβαίνω,γιατί δύο άνθρωποι που υπήρξαν φίλοι,
όταν σταματήσουν να είναι,πρέπει να κόβουν και την καλημέρα.
Θαρρώ πως είναι ανώριμο και γελοίο.
Βέβαια,το κορυφαίο είναι να πετυχαίνεις πρώην φίλο στο δρόμο,
-που σταμάτησε και εντελώς στο άκυρο να σου μιλάει-
και να αλλάζει ρότα. ΤΟ γέλιο.
Μα,μετά εγώ είμαι η κακιά;
Τι φταίω που υποθέτω,ότι ο τύπος είναι εντελώς ηλίθιος;
Γενικότερα,το βρίσκω εξαιρετικά αγενές να τηλεφωνείς σε κάποιον κι εκείνος να μην σου απαντά.
Ή το χειρότερο να τον βρίσκεις έξω,να τον χαιρετάς και εκείνος να τηρεί σιγή ιχθύος.
Μιλάμε για άτομα δίχως τη βασική κοινωνική συμπεριφορά.

Κατά τα άλλα με την εξεταστική και τα τοιαύτα,
εκτός του ότι το έχω ψιλοχάσει,έχω βαρεθεί και τη τύχη μου τη χορεύτρια.
Τον καιρό αυτό η ζωή μου είναι γεμάτη από τον Σολωμό,τον Καρυωτάκη,το Βαλαωρίτη,
-έχουμε καλύψει και μεγάλο φάσμα εποχών-τον ποιητή Α και τον ποιητή Β της Οδύσσειας.
Μιλάμε για τρελές κι επικίνδυνες φάσεις. Τι να λέμε;
Ε και όσο να'ναι, νιώθω πως χρειάζομαι μια αλλαγή στη ζωή μου.
Δεν πιστεύω στο shopping therapy
και δεν πρόκειται να βάψω τα μαλλιά μου,
-πάντοτε πιστή στις ιδεολογίες μου-
επομένως πρέπει να αναζητήσω αλλού τη λύση.
Μάλλον, έχω ανάγκη από ένα καινούριο φίλο,μια ερωτική εξομολόγηση,
μια τρελή εμπειρία, έναν υψηλό στόχο ή...κάτι τέτοιο.

Καμιά φορά,κιόλας,νοσταλγώ τη ζωή μου στην πόλη που μεγάλωσα.
Δε κατάγομαι,βέβαια,από κει κι έτσι κατά κάποιο τρόπο ποτέ δε συμμερίστηκα
απολύτως την ιδιαίτερη ιδεολογία των ανθρώπων της, παρόλο που τους εκτιμώ τόσο,
όσο ταυτοχρόνως με εκνευρίζουν.
Όμως εκεί έζησα κι εκεί βρισκόταν όλη η ζωή μου.
Το λοιπόν,ώρες-ώρες μου λείπουν οι εποχές που ήμουν μαθήτρια του λυκείου.
Οι φιλίες και οι έρωτες που με στιγμάτισαν σ'εκείνα τα παράξενα τρία χρόνια.
Τα θεατρικά δρώμενα που με ένωσαν τρόπον τινά με τόσα άτομα.
Η περίοδος εκείνη της αναζήτησης που δε ξέραμε ούτε τι θέλουμε,ούτε προς τα που να πάμε,
παρά μόνο γελούσαμε με τα πάντα.
Τότε,που δεν είχαμε ''μεγαλώσει'' και το περιμέναμε πως και πως.
Ντάξει,παίζει να ακούγομαι σαν γιαγιά, ετών 80.
Απλώς,είναι το κεφάλαιο που έκλεισε, όταν ήρθα στα Ιωάννινα.

Καλά...στο τέλος θα εκραγώ,δεν παίζει.
Γιατί,είναι κι εκείνος που μου λείπει.
Και αυτά τα εξ αποστάσεως τα παλεύω δύσκολα τελικά.
Τώρα τελευταία,όλο και συχνότερα χρειάζομαι αυτόν δίπλα μου.
Δεν μπορεί να είναι,ούτε εγώ μπορώ να πάω να τον βρω
κι είναι κάτι που το καταλαβαίνω απολύτως.
Αυτό το...''βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο,μα τα κελιά μας είναι χωριστά'',
δεν μπορώ να το χειριστώ εύκολα.
Στην περίπτωση μας,ανέκαθεν,ο έρωτας ήταν και πόλεμος.
Αν το αίσθημα ήταν πιο ήρεμο,ίσως να ήταν και όλα πιο εύκολα.
Eνώ τώρα,τα βλέπω όλα σαν μια ανηφόρα.
Γαμώτο! Νιώθω τέρμα μόνη μου. Αυτό είναι όλο.

Ντάξει. Η αποψινή ανάρτηση είναι λίγο...παράξενη.
Τα αποδίδω όλα στην επερχόμενη εξεταστική, εξ ου και ο τίτλος.

Ελπίζω,όταν ξαναγράψω εδώ,τα πράγματα να'ναι πιο ξεκάθαρα μες το κεφάλι μου.




Κλείνω με ένα παλιό ελληνικό τραγούδι,που το θεωρώ από τα πιο ερωτικά που υπάρχουν,σε μια εκτέλεση που ομολογουμένως αγαπώ.

Καληνύχτα!

Αγαπημένα μάτια...

Kαιρό είχα να σε συναντήσω.
Και χάρηκα που ειδωθήκαμε-έστω κι έτσι.
Oι συζητήσεις μαζί σου είναι το κάτι άλλο.
Είσαι τύπος φευγάτος και σε γουστάρω γι'αυτό.
Aκόμα και αν τελικά δεν κάνεις τη ζωή,που ήθελες να κάνεις.
Σε τραβάει και εσένα από κάτω,μωρέ. Μην σκας.
Με όλους έτσι δε γίνεται;
Ό,τι και αν λέμε,ό,τι και αν ποθούμε
κατά βάθος να πράξουμε
κάποια στιγμή αναγκαστικά
-αργά ή γρήγορα-συμβιβαζόμαστε.
Είσαι όμως αυθεντικός και αυτό μετράει.

Ζεις παθιασμένα. Είναι ωραίο,που τολμάς και το κάνεις.
Εγώ σε παραδέχομαι και κάπου σε θαυμάζω.
Τολμάς και αυτοκαταστρέφεσαι για μια γκόμενα.
Τολμάς να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι
όσο λάθος και αν ξέρεις ότι είναι.
Τολμάς και τα κάνεις όλα πουτάνα,
όταν νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο.
Μην αλλάξεις μωρέ.
Μη σε φάει η ρουτίνα.
Μη τυχόν και γίνεις ίδιος με όλους,
ίδιος μ'αυτούς που σιχαίνεσαι.
Μην σταματήσεις ποτέ να'σαι για τους φίλους
ο ''Ωχ,Παναγία μου!''.
Μην αρχίσεις να πετάς κι εσύ τετριμμένες ατάκες
μην αρχίσεις να το παίζεις κουλτούρα και ιστορία
μην αρχίσεις να παριστάνεις το θύμα
και να κατηγορείς όλους τους άλλους.
Μην με κάνεις να σε σιχαθώ,μωρέ.

Συνέχισε να'σαι αυτό που σε θεωρούν.
Καμμένος και φρικιό. Αφού έτσι τη βρίσκεις εσύ.
Να μην ακούς τι λέει ο καθένας.
Αυτοί δε ξέρουν κι ούτε θα μάθουν ποτέ.
Αυτό μας χάλασε ρε Στράτο.
Ο κοινωνικός καθωπρεπισμός.
Γάμα τους. Εσύ κοίτα να ζήσεις.
Πιες και κάπνισε όσο γουστάρει η καρδιά σου.
Και μη φοβάσαι,μη ξεμείνεις από φωτιά.
Κάποιος θα'ναι πάντα κοντά σου.

Ντάξει. Αυτά που εμείς γουστάρουμε,είναι ουτοπικά.
Δε γαμιέται;
Καλύτερα ονειροπόλοι,παρά αχώνευτοι ρεαλιστές.
Ίσως κάποια μέρα -ποτέ δε ξέρεις- να γίνει το δικό μας.
Kι ίσως,για παράδειγμα,το δικό μας θέατρο να γίνει πραγματικότητα.
Έτσι όπως εμείς το οραματιζόμαστε κι έτσι όπως το παραδεχόμαστε.
Κι άσε τους άλλους να κοιμούνται.
Δε θα παλέψω ρε εγώ για το κοινωνικό συμφέρον. Τα ξέρεις αυτά.
Και σε συμβουλεύω να μην το κάνεις ούτε εσύ.
Δεν αξίζει και πολύ τον κόπο και το χρόνο σου.

Τελευταία φορά σ'είχα πετύχει σ'ένα παγκάκι στο κέντρο της πόλης.
Μιλήσαμε για λίγο κι έπειτα χωρίσαμε.
Καιρό πριν απ'αυτό είχαμε ειδωθεί στην κηδεία του Μιχάλη.
Τον πονούσαμε τον Μιχάλη.
Μα,ξέρεις τι πιστεύω.
Κάθε τραγικό γεγονός κρύβει από πίσω του κάτι πολύ κωμικό
και αντιστρόφως.
Το ίδιο δεν πιστεύεις κι εσύ;
Θυμάσαι τα γέλια που'χαμε κάνει μετά την τελετή.
Και ξέρεις,ο Μιχάλης δε θα θύμωνε.
Αυτό θα γούσταρε και η δικιά του η ψυχή.
Γιατί ήταν τέτοιος άνθρωπος. Δεν υπήρξε ποτέ του μίζερος.

Μακάρι την επόμενη φορά να βρεθούμε στη ''βάση'' μας.
Να'ρθεις και στο σπίτι μου.
Eγώ θα καθίσω στο πιάνο -καιρό έχω να το κάνω-
και θα παίξω τις μελωδίες,που'γραψες τελευταία.
Kι εσύ θα τραγουδήσεις για όσα μας πόνεσαν,για όσα μας άγγιξαν.

Aπόψε,σ'είδα ανήσυχο.
Για το που πάμε και για το που θα καταλήξουμε.
Απόρησες και λίγο με κάποιες επιλογές μου.
Mη φοβού ρε. Στην ίδια μοίρα είμαστε εμείς.
Δρόμους παράλληλους ακολουθούμε.
Κάποτε παίζει και να συναντηθούμε.
Θα μας πάει ο άνεμος.
Μονάχα μη λυγίσεις.
Μην αφήσεις κανέναν,να σου το κάνει αυτό.
Είσαι σπουδαίος και σπάνιος άνθρωπος.
Αλήθεια,το πιστεύω.
Και γι'αυτό φοβάμαι,πως θα πας χαμένος.
Μα,θέλω να πιστεύω πως θα'σαι η εξαίρεση στον κανόνα.
Και γιατί όχι δηλαδή;

Άντε,καληνύχτα
και καλά να περνάς.
Δε ξέρεις πόσο χάρηκα,που σε είδα.
Απόψε πίνω στην υγειά σου.
Για σένα λοιπόν και για όσα μου χρωστάς και σου χρωστάω.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Από έρωτα.

Ο έρωτας είναι ευλογία.
Άργησα,μα το κατάλαβα.
Είναι υπέροχο που'μαστε μαζί.
Μαζί σε όλα. Και στα όμορφα και στα δύσκολα.
Και μπορώ να μοιράζομαι με εσένα τ'όνειρά μου.
Κι εσύ δεν γελάς,μα μόνο μου χαμογελάς με κατανόηση.
Συνταξιδεύουμε τρία χρόνια τώρα.
Σε μέρη άγνωστα,παράξενα,επικίνδυνα.
Σε θάλασσες φουρτουνιασμένες,σε μαβιούς ουρανούς.
Μα εγώ δε φοβάμαι,αφού είμαι μαζί σου.
Κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει,όταν είμαστε μαζί.
Τρία χρόνια λοιπόν.
Κι ακόμη δεν έχω καταφέρει να σου δείξω πώς ακριβώς νιώθω για σένα.
Τα λόγια δεν έχουν μεγάλο νόημα. Οι πράξεις μετράνε και το αίσθημα.

Όμως θέλω να το ξέρεις,πως είμαι εδώ για σένα πάντοτε.
Με βλέπεις άραγε; Με νιώθεις δίπλα σου;
Είμαι στ'αλήθεια εδώ. Ποτέ δεν έφυγα από κοντά σου.
Η ψυχή και το μυαλό μου είναι γεμάτα από εσένα
και τρόπον τινά σου ανήκουν.
Στα δύσκολα έχεις τα χέρια μου,για να κρατιέσαι.
Τα λάθη σου είναι και δικά μου.
Τα πάθη σου το ίδιο.
Εγώ δεν είμαι από κείνους που εγκαταλείπουν τους ανθρώπους τους.
Εγώ σ'αγαπώ και με κάθε τρόπο προσπαθώ να σου το δείχνω.

Ξέρω πόσα πέρασες,καρδιά μου.
Αντιμετώπισες μόνος σου τα τέρατα.
Πληγώθηκες,μα δες.
Είσαι ακόμα όρθιος. Δεν σ'έριξαν ποτέ.
Έχεις μυαλό και δύναμη απερίγραπτη.
Προσπαθείς ακόμα να δραπετεύσεις από τη φυλακή σου.
Κι είσαι τόσο κοντά. Μη το βάλεις τώρα κάτω.
Ξέρω πως είναι πάλι δύσκολα.
Μα,εσύ δε θα λυγίσεις. Πάλι νικητής θα βγεις.
Τώρα,δεν είσαι μόνος σου σ'αυτό.
Στηρίξου μια φορά απάνω μου.
Τόσα χρόνια περιμένω να το κάνεις.
Άσε με να κάνω για σένα ό,τι μπορώ.
Μην με προστατεύεις άλλο πια.
Eίμαι κι εγώ δυνατή.
Δε το'χεις καταλάβει ακόμα;
Εμείς θα περάσουμε μέσα απ'τη βροχή,
μα δε θα βραχούμε.
Θα το δεις. Εμπιστεύσου με.
Σε παρακαλώ.

Και σε ευχαριστώ.
Σ'ευχαριστώ,ψυχή μου,για ό,τι έχεις κάνει.
Πίστεψες σε εμένα,όταν το'χα πραγματική ανάγκη.
Πάντοτε με προστατεύεις από τυχόν κακοτοπιές.
Κατάφερες και με ανέχτηκες με όλα τα ελαττώματά μου.
Υπέμεινες και τον εγωισμό και την φλυαρία και τον παραλογισμό μου.
Πιστεύεις στο ταλέντο μου και στηρίζεις πάντα τις επιλογές μου.

Ακόμη σ'ευχαριστώ,
που όταν με πιάνουν τα ψυχολογικά μου
εσύ δεν κάνεις πολλές ερωτήσεις.
Γιατί εσύ ξέρεις για ποιους λόγους
βρίζω,κλαίω και θέλω να μένω μόνη μου.
Και σ'ευχαριστώ,
που όταν φοβάμαι τις νύχτες,
με κρατάς στην αγκαλιά σου και με καθησυχάζεις,
πολλές φορές και μέχρι να ξημερώσει.
To χαμογελό σου έχει ταυτίστει με τις πιο όμορφες μουσικές
και στο βλέμμα σου έχω δει τα πιο όμορφα χρώματα.

Περνάμε όμορφα μαζί.
Σ'αυτά τα χρόνια έχουμε ζήσει θεότρελες καταστάσεις.
Γελάμε με τα ίδια πράγματα,
ανεβάζουμε οι δυο μας ολόκληρους διαλόγους θεατρικών έργων
και μ'αρέσει πολύ να τραγουδώ τα τραγούδια που συχνά-πυκνά γράφεις.
Άλλοτε, συζητάμε με τις ώρες και μας βρίσκει το ξημέρωμα.
Οι φίλοι απορούν πώς και γιατί μένουμε μαζί
και συζητούν για εμάς,όταν είναι μόνοι τους.
Είναι κρίμα γι'αυτούς που ίσως να μην καταλάβουν ποτέ το γιατί.

Και ας μη στεναχωριόμαστε για τα άσχημα.
Η αγάπη είναι ζάλη. Το'πε και η Αλεξίου.
Η ζήλεια,η κτητικότητα,οι παραλογισμοί
είναι μες το παιχνίδι.
Εγώ δε ξέρω τι θα'κανα χωρίς εσένα.
Πώς θα άντεχα σε αυτό τον απάνθρωπο κόσμο
πώς θα έκανα όνειρα
πώς θα πορευόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους
που δεν αγαπούν και δεν αντέχουν τίποτα το διαφορετικό.

Σ'αγαπώ πολύ.
Εσύ δεν έχεις να κάνεις τίποτα.
Παρά μόνο να μείνεις εδώ.
Για όσο μπορείς,για όσο αντέχεις,για όσο θέλεις.



Ξέρεις εσύ.
Στα σκοτεινά δωμάτια είναι η ψυχή μας γυμνή
και δε χωράνε εκεί μυστικά...

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Ένας κόμπος η χαρά μου...

Η κατάσταση είναι περίεργη εδώ και λίγο καιρό.
Πότε κινούμαι σε όρια θλίψης και πότε σε τρελού κεφιού.
Τώρα νιώθω εξαντλημένη από την ένταση
των τελευταίων ημερών.
Αυτός ο άγριος,τρελός χορός με κούρασε
και πλέον με τρομάζει.
Τίποτα δεν είναι πια όπως παλιά.
Στέκομαι όρθια στα ερείπια
μιας παλιάς ζωής -της δικής μου-
και γελώ
ίσως γιατί δεν υπάρχει λόγος,να κλάψω.
Όσοι ήταν να φύγουν,έφυγαν πια.
Έκλεισα τους λογαριασμούς,
τους χάρισα και τα ρέστα.
Τέτοιες απώλειες δεν με αγγίζουν καν.
Ήταν ωραίο που έφυγαν κάποιοι.
Αυτοί που πραγματικά μ'αγαπούν
στέκουν ακόμη εδώ.
Εγώ τους ευχαριστώ
και -αν θέλουν- τους χαρίζω τη ψυχή μου.
Είναι ό,τι πιο ουσιαστικό κουβαλώ πάνω μου.

Κι είμαι ελεύθερη πια,
έχοντας δίπλα μου ανθρώπους
που τους αγαπώ και μ'αγαπάνε.
Είναι άνθρωποι ιδιαίτεροι όλοι τους.
Άνθρωποι υπέροχοι και συνάμα τιποτένιοι.
Καιρό έχω να πω κάτι τέτοιο...
αλλά νιώθω τυχερή που τους έχω.
Δεν είμαι αχάριστη με εκείνους
με τους οποίους,δεν είναι σωστό να είμαι.
Και γι'αυτή την ελευθερία
μου'ρχεται να βάλω τα κλάμματα.
Είναι υπέροχο συναίσθημα
και δύσκολο να το ελέγξεις.

Κι είμαι ελεύθερη
γιατί μαζί τους είμαι αληθινή.
Ξερούν καλά ποια είμαι.
Ξέρουν πόσο ιδιότροπη είμαι
και πόσα ελαττώματα με χαρακτηρίζουν.
Γνωρίζουν καλά τα λάθη και τα πάθη
που κουβαλώ στις πλάτες μου.
Με αποδέχθηκαν.

Όσο για τα υπόλοιπα...
είμαι σε μια σχολή,
που πια θεωρώ σπουδαία.
Ανάμεσα στα πολλά που μαθαίνεις,
σε κάνουν να κρατάς καλά στο μυαλό
και την καρδιά σου,
πως το πιο σημαντικό είναι να'σαι άνθρωπος.
Να ξέρεις να αγαπάς,να δίνεις και να δίνεσαι.
Να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.
Και κυρίως να'χεις το θάρρος να αντέξεις.
Να αντέξεις στις όποιες κακοτοπιές σου τύχουν
και να μην αλλάξεις για τον κάθε τυχάρπαστο
που θα τύχει να σε πονέσει.
Να μη γίνεις απάνθρωπος,
τιποτένιος και άξιος για λύπηση.
Εκεί θα φανεί η μαγκιά και η δύναμή σου.

Ωστόσο...
εγώ γεννήθηκα για το θέατρο.
Είμαι 18 χρονών κι είμαι αρκετά σίγουρη
για τις επιλογές και τα ''πιστεύω'' μου.
Κι έχω ταλέντο.
Το έκριναν πολλοί,πλέον το κρίνω κι εγώ.
Κάποιοι υπερέβαλλαν. Δεν έχει σημασία.
Ξέρω,μέχρι που'ναι οι δυνάμεις μου.
Πιθανώς,θα το κυνηγήσω.
Δεν αποσκοπούσα ποτέ
σε δόξα,αναγνώριση και λοιπές μαλακίες.
Εγώ το όνειρό μου ήθελα να ζήσω,
να κάνω το δικό μου,
να δείξω πόσο τ'αγαπώ,
να δώσω σ'αυτό την καρδιά και το μυαλό μου.
Μπλέχτηκαν άλλοι παράγοντες
κι έμεινα στάσιμη.
Όσοι ενδιαφέρονται για εμένα,
ας συμβιβαστούν με τούτη την επιλογή μου.
Όπως συμβιβάστηκα κι εγώ γι'αυτούς.
Κι ούτε το μετάνιωσα.

Τελευταία,έχω γίνει υπερευαίσθητη.
Λες κι είμαι ερωτευμένη
στο στάδιο των πρώτων μηνών.
Κλαίω με τραγούδια ή ακόμη
και ρομαντικές ταινίες. -Πρωτάκουστον!-
Δε ξέρω τι πταίει.
Αυτός που είναι μακριά και μου λείπει; -Fuck!-
Tα συναισθηματικά διλήμματα
στα οποία θέτω συχνά τον εαυτό μου;
Τα πράγματα που θέλω να ζήσω
και δεν μπορώ
επειδή με εμποδίζουν
διάφοροι συναισθηματικοί παράγοντες;
Ίσως και όλα αυτά μαζί.


Αυτό το τραγούδι,εκτός του ότι ταιριάζει στην περίσταση,
είναι και αίτιο πολλών κακών.

Αφιερωμένο εξαιρετικά!

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Στον ''άγνωστο'' κολλητό.

Δε ξέρω γιατί γράφω σε σένα και για σένα.
Τελευταία, δεν ένιωθα την ανάγκη να το κάνω.
Ίσως να το κάνω για χάρη της φιλίας μας, που τη βλέπω να ισορροπεί σε σχοινί που'ναι έτοιμο να σπάσει.
-Ή μήπως κιόλας έσπασε κι ούτε καν το νιώσαμε;-
Τρία χρόνια φίλοι,κολλητοί,αδέρφια,σύντροφοι ή δώσε εσύ ό,τι λέξη θες σ'αυτό που είχαμε κι έχουμε.
Για μένα, πάντως, ήσουν κι είσαι ίσως ακόμη όλα αυτά.
Φοιτητές πια και οι δυο. Εσύ Θεσσαλονίκη κι εγώ Ιωάννινα.
Από κει που βλεπόμασταν 5-6 φορές την ημέρα, τώρα βρισκόμαστε σε γιορτές και αργίες.
Τα Χριστούγεννα ήμασταν ξανά μαζί. Εγώ, εσύ και όλη η παλιοπαρέα.
Όμως όλα ήταν διαφορετικά. Αλλάξαμε.
Και τούτη την αλλαγή δεν την βιώναμε σταδιακά κι έτσι μας ήρθε ξαφνικό.
Αν θες την αλήθεια, δεν αναγνωρίζω σε εσένα τον παλιό Γιώργο.
Έχεις γίνει κυνικός,ματαιόδοξος,ωμός,επιφανειακός και ρηχός,σχεδόν αδιάφορος.
Ίσως αυτά που λέω τώρα να σε ενοχλήσουν, μα έρχονται ώρες που δεν μπορώ να παριστάνω ούτε τον μάλακα, ούτε την καλή από φόβο μη σε θυμώσω ή -που δε το πιστεύω- σε στεναχωρήσω.
Δικαίωμά σου που άλλαξες και κατάντησες έτσι, αλλά εγώ δεν σε αγάπησα για αυτό που είσαι τώρα.
Εγώ αγάπησα έναν άλλο Γιώργο, που μάλλον υπάρχει πια μόνο στο μυαλό και την καρδιά μου.
Ο Γιώργος που γνώρισα,συμπάθησα,θαύμασα,αγάπησα ήταν ένα παιδί ευαίσθητο,με ζωντάνια, με τρέλα, με ρομαντισμό. Ήσουν,βέβαια,λίγο οξύθυμος, μα η ψυχή σου είχε μια ομορφιά που έχω δει σε λίγους ως τώρα ανθρώπους.
Σε θυμάμαι να γελάς με την καρδιά σου, να κλαις και να μη το κρύβεις,
να έχεις στόχους κι όνειρα, να έχεις όρεξη να μαθαίνεις,
να ερωτεύεσαι και να τρελαίνεσαι.
Κι ήσουν και κάτι ακόμα. Ήσουν φίλος. Τώρα...σε ρωτώ. Τι είσαι;
Δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένα εγωιστικό πλάσμα, που δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο πέραν της σκιάς του.
Ξέρεις πόσοι τέτοιοι υπάρχουν;
Και εντάξει. Μπορεί να περάσαμε ΤΙΣ κρίσεις φέτος, μπορεί να πληγώσαμε ο ένας τον άλλον, ίσως και να υπερβάλλαμε κάποιες στιγμές.
Αλλά δε σβήνουν όλα αυτά με μερικούς καυγάδες.
Εγώ ακόμα σε πονάω και σε νοιάζομαι.
Σε βλέπω να επιτίθεσαι σε όσους κάποτε έδειχνες κι έλεγες πως αγαπάς.
Και κυρίως ανησυχώ, παρά θυμώνω.
Ποιος σου έκανε αυτό το κακό; Γιατί δεν μου μιλάς;
Εμείς τα λέγαμε όλα πάντοτε.
Μιλούσαμε για τα προβλήματά μας, για τους έρωτες μας
για τα όνειρά μας, για τους φόβους μας.
Τώρα τι μας έκανε έτσι; Η απόσταση; Το μυαλό μας; Τα λάθη μας;
Νόμιζα, πως εσύ ήξερες τι πραγματικά αξίζει στη ζωή.
Έδειχνες διαφορετικός,ψαγμένος,φιλοσοφημένος.
Και τώρα αυτοκαταστρέφεσαι και γίνεσαι ίδιος με όλους!
Με το να πίνεις, με το να πηδάς όποια γκόμενα βρεθεί στο δρόμο σου, με το να ξενυχτάς, με το να βρίζεις τους πάντες, με το να ξεσπάς σε ανθρώπους που σ'αγαπάνε,με το να λες σκληρά λόγια δεν καταφέρνεις κάτι.
Μόνο που σ'άλλους προκαλείς ανησυχία και σ'άλλους λύπη.
Δεκαπέντε ημέρες ήμασταν όλοι μαζί και δεν ενδιαφέρθηκες ούτε για εμένα, ούτε για κανέναν άλλον.
Κι όταν σου μίλησα και σου'πα κάποια πράγματα που πιστεύα τότε και κάποια που πιστεύω τώρα, εσύ το έπαιξες αδιάφορος.
Κι έχεις πλάκα όταν υποδύεσαι μπροστά μου.
Μόνο που ξεχνάς, πως εγώ πάντοτε καταλάβαινα την αλήθεια σου και το ψέμα σου.
Βέβαια, φαίνεται πως ύστερα σκέφτηκες και γι'αυτό μου τηλεφώνησες να μάθεις νέα μου.
Τα νέα μου,φίλε, δεν είναι και τίποτε το ιδιαίτερο.
Στη δική μου τη ζωή δεν σημειώθηκαν τιτανοτεράστιες αλλαγές μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Διάφορα ευτράπελα στη σχολή, διάβασμα για την εξεταστική, η σχέση πάντοτε σχέση.
Εσύ όμως επιμένεις να μην μου μιλάς για όλα εκείνα που σε συνεπήραν και τελικά σε άλλαξαν.
Και αν δε σκέφτεσαι εμένα -που γιατί να το κάνεις άλλωστε; Είμαστε μόνο φίλοι.-, σκέψου την Αλίκη.
Που'ναι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου κι είναι έτοιμη να σου δώσει και τη ψυχή της.
Θυμήσου πόσο έντονα την ερωτεύτηκες, πόσα έκανες για αυτή.
Θυμήσου και τις στιγμές με το θίασο. Τότε που ήσουνα σκηνοθέτης.
Εγώ σου τα άλλαζα όλα ή σε ειρωνευόμουν κι εσύ εκνευριζόσουν.
Κι ύστερα σ'αγκάλιαζα και τα ξεχνούσαμε όλα.
Θυμήσου και τον Σταμάτη που στις πρόβες άλλα του έλεγες να κάνει και άλλα έκανε,
μα τελικά σε κάθε παράσταση ακολουθούσε τις οδηγίες σου κατά γράμμα.
Θυμήσου και τη Στέλλα, την Αλίκη και την Μαρίνα.
Κορίτσια που έκαναν λάθη, μα σε ερωτεύτηκαν αληθινά.
Θυμήσου κι όσα μοιράστηκες με τον Αχιλλέα, με τον Δημήτρη, με τον Άλκη.
Θυμήσου και τις καφρίλες που έκανες με τον Σταύρο, το Γιάννη και το Στέφανο.
Όλα στη ζωή μας είναι στιγμές. Remember;
Γιατί όταν χρειαστείς να μιλήσεις, εμείς θα'μαστε ακόμα εδώ.
Γιατί εμείς, πιστεύω, πως δε θα σε πουλήσουμε.


Και ξέρεις,ματάκια μου,δεν σου κρατάω κακία μωρέ.
Μπορεί να με στεναχώρησες, αλλά σιγά το πράγμα.
Στο'χα πει. Σε εσένα, τον Σταύρο,τον Σταμάτη και την Μαρίνα δεν μπορώ να κρατήσω κακία.
Απλώς...ΔΕ γίνεται.
Και ισχύει αυτό ακόμα, παρόλο που δεν καίγομαι πια τόσο για φιλίες και τα ρέστα.
Εσύ όμως είσαι άλλο.
Εσύ με βοήθησες σε πολλά και με κατέστρεψες σε άλλα τόσα.
Εσύ και μ'αγάπησες και αδιάφορησες.
Εσύ και με υποστήριξες και με ''έδωσες'' στη ψύχρα.
Και αντιστρόφως.
Και σ'αγαπάω. Μπορεί να αγαπάω τον παλιό Γιώργο, μα κάποτε ο καλός σου εαυτός θα επιστρέψει.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Εσύ δε λες κάθε τόσο ''Dum spiro spero'';
Συνέχισε να το λες με την ίδια συχνότητα, γιατί η παρέα σου χρειάζεται να το ακούει.

Σ'αγαπάω γιατί υπήρξες φίλος αληθινός. Και δε τα ξεχνάω αυτά.

Στον ''άγνωστο'' κολλητό μου, λοιπόν.
Με τα εισαγωγικά αυστηρώς στη λέξη άγνωστος και ουχί στη λέξη κολλητός.

*Μη γίνεσαι αχάριστος και κακός, μωρέ. Δεν σου πάει.
Χάνεις και τη γοητεία και τη σοβαρότητά σου.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Να'μαστε πάλι...

Χαίρε κόσμε!
Τούτη είναι η 1η ανάρτηση για το σωτήριον έτος 2012!
Νιώθω βαθύτατα συγκινημένη και ταυτοχρόνως ενθουσιασμένη.
Διατηρώ αυτό το ιστολόγιο από το 2010!
Τουτέστιν,αυτό είναι το μακροβιότερο blog που είχα ποτέ!
-Ποδαρικό στο blog θα κάνω με ασχετολογίες,να ξέρετε.-
Το λοιπόν,έχω στο ενεργητικό μου άλλα δύο blogs.
Κάποιοι κιόλας θα το ξέρετε, καθώς μερικοί από τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου είναι παλιοί γνώριμοι.
To πρώτο ξεκίνησε στις 3 Ιουνίου 2009, είχε διάρκεια 11 μηνών κι ''έκλεισε'' με 51 αναγνώστες. Η τελευταία ανάρτηση αφορούσε μία φίλη, την Ηλιάνα.
Το δεύτερο ξεκίνησε Απρίλιο, είχε διάρκεια μόλις 7 μηνών κι ''έκλεισε'' με 49 αναγνώστες. Η τελευταία δημοσιεύση δεν ήταν καν σημαντική, αφού μόνο έδινα το link αυτού του blog.

Το συγκεκριμένο ιστολόγιο όμως πραγματικά το αγαπώ. To ξεκίνησα στην μέση της Γ'λυκείου. Ουσιαστικά, σταμάτησα να γράφω στο προηγούμενο κι εγκαινίασα αυτό, γιατί είχα ανάγκη από μία -οποιαδήποτε- αλλαγή στη ζωή μου, έτσι μίζερη που την είχε καταντήσει η εμμονή των επερχόμενων πανελληνίων εξετάσεων. Τo blog αυτό ξεκάθαρα είναι ένα κομμάτι από εμένα, από τη ψυχή μου. Για πρώτη φορά, αφέθηκα τόσο, μίλησα για ανθρώπους που αγάπησα ή θαύμασα, είπα αρκετά πράγματα για εμένα, αναφέρθηκα σε απόψεις μου, μίλησα για όσα αγαπώ, για τους φόβους μου, για τα προβλήματά μου. Με τους πιο πολλούς αναγνώστες δε γνωρίζομαι προσωπικά, αλλά μόνο και μόνο επειδή διαβάζετε κάποιες από τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου, νιώθω λες κι είστε δικοί μου άνθρωποι.

Τέρμα με αυτά τα μελοδραματικά!
Ας κάνω έναν πολύ σύντομο απολογισμό του έτους 2011.
-> Έδωσα πανελλήνιες. [Πρώτο-πρώτο το αναφέρω. Παιδιά, μου'μεινε τραύμα!]
->Πέρασα στη φιλολογία. [Αυτό που το πας; Εντελώς κουφό.]
->Ομόρφυνα. [Παίδες, σοβαρά. Δεν έγινα και Μπαρντό, αλλά μια πρόοδος σημειώθηκε.]
->Με τον γνωστό-άγνωστο ΔΕΝ ξεμπέρδεψα. [Κολώνια που κρατά από το 2008. Ακόμα να εξατμιστεί.]
->Έκοψα τα πολλά-πολλά. [Τουτέστιν, πάνε κάτι μεθύσια που'κανα και μετά δε θυμόμουν ούτε τ'όνομά μου.]
->Ωρίμασα. [Ω, ναι. Έγινε και αυτό κι άρχισα να το αντιλαμβάνομαι από πέρσυ. Σοβάρεψα, έγινα περισσότερο λογική,άλλαξαν οι απόψεις μου σε κάποια θέματα. Βεβαίως, αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό.]
->Ξεφορτώθηκα/Με ξεφορτώθηκαν άτομα. [Πάνε πια τα ''παράσιτα'' από τη ζωή μου. Ξεμπέρδεψαν και ξεμπέρδεψα. Με κανά-δυο κιόλας οριακά πήγε το θέμα, κανά μήνα πριν φύγει το 2011. Δε λέτε καλά που προλάβαμε;]
*Ευτυχώς και κατά το έτος 2011 το χιούμορ μου δεν αλλοιώθηκε καθόλου.

Ok και ο απολογισμός!


Πάνε όμως τώρα οι γιορτές και τα πανηγύρια. Τώρα... τα κεφάλια μέσα. Διότι, έρχεται εξεταστική αδέλφια!Να σας ενημερώσω, ότι έχω ήδη ψιλοψαρώσει από το επίπεδο δυσκολίας της ύλης. Ώρες-ώρες, αναπολώ το διάβασμα της Γ'λυκείου. Αλλά μόνο το διάβασμα, όχι το όλο σκεπτικό. Τέλος πάντων... σήμερον έμαθα κάμποσες σελίδες λατινικού λεξιλογίου -τα λατινικά μού είναι ακόμη αδιάφορα εώς αντιπαθητικά- και συνεχίζω να παλεύω δυναμικά με την Οδύσσεια και την μετάφραση της. Δύσκολο να'σαι φιλόλογος, έστω και εκκολαπτόμενος.
Από την άλλη, δε βλέπω την ώρα να επιστρέψω Γιάννενα. Έχω τόσα σχέδια, για όταν ανέβω!
Ξέρετε...αν θυμάστε την ανάρτηση με τον τίτλο ''Μαλάκα!Θα οργανωθώ!''.

Επιπλέον, με έχει πιάσει μια μανία με τα κινούμενα σχέδια. Θα μπορούσατε να το πείτε και παλιμπαιδισμό. Δε ξέρω πόσοι ξέρετε το cartoon ''Phineas&Ferb'', αφού προβάλλεται μόνο από κανάλι της Nova, αλλά είναι πλέον το αγαπημένο μου. Έχω κατεβάσει ήδη μερικά επεισόδια κι ευελπιστώ να κατεβάσω κάποτε και ολόκληρη την 1η season (no seed) κι αργότερα τη 2η. ΤΕΤΟΙΟ κόλλημα. Κατά τα άλλα όμως, μ'αρέσει πολύ και το κλασσικό ''Τom&Jerry''. Εγώ υποστηρίζω τον γάτο. Και φυσικά...λατρεύω ό,τι έχει σχέση με την οικογένεια Duck, με έμφαση στον Donald και τον Scrooge. Ναι, ναι. Είμαι σίγουρα 18.

Στο περιβόητο ρεβεγιόν πέρασα εξαιρετικά. Αν και δε φόρεσα ούτε μια παγιέτα, έτσι για το εορταστικό κλίμα. Όσο για το βάψιμο...ε, όπως βάφομαι κάθε μέρα. Βασικά, ήμασταν στο σπίτι του κολλητού μου μία μεγάλη παρέα κι εκεί αλλάξαμε το χρόνο. Περάσαμε ωραία, διότι η βραδιά είχε λίγο απ'όλα! Και τραγούδι (ας όψεται το karaoke) και χορό και καυγάδες και ερωτικά μπερδέματα και εξομολογήσεις...Αυτά γίνονται στις μεγάλες παρέες. Τι να κάνουμε;

-Εσείς, αλήθεια, περάσατε καλά;-


Αυτά!
Ελπίζω το 2012 να διαβάζω τις σκέψεις σας πιο συχνά!


Καληνύχτα...[Πήγε 3, να δω πως θα ξυπνήσω το πρωί!]