Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Αγαπημένα μάτια...

Kαιρό είχα να σε συναντήσω.
Και χάρηκα που ειδωθήκαμε-έστω κι έτσι.
Oι συζητήσεις μαζί σου είναι το κάτι άλλο.
Είσαι τύπος φευγάτος και σε γουστάρω γι'αυτό.
Aκόμα και αν τελικά δεν κάνεις τη ζωή,που ήθελες να κάνεις.
Σε τραβάει και εσένα από κάτω,μωρέ. Μην σκας.
Με όλους έτσι δε γίνεται;
Ό,τι και αν λέμε,ό,τι και αν ποθούμε
κατά βάθος να πράξουμε
κάποια στιγμή αναγκαστικά
-αργά ή γρήγορα-συμβιβαζόμαστε.
Είσαι όμως αυθεντικός και αυτό μετράει.

Ζεις παθιασμένα. Είναι ωραίο,που τολμάς και το κάνεις.
Εγώ σε παραδέχομαι και κάπου σε θαυμάζω.
Τολμάς και αυτοκαταστρέφεσαι για μια γκόμενα.
Τολμάς να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι
όσο λάθος και αν ξέρεις ότι είναι.
Τολμάς και τα κάνεις όλα πουτάνα,
όταν νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο.
Μην αλλάξεις μωρέ.
Μη σε φάει η ρουτίνα.
Μη τυχόν και γίνεις ίδιος με όλους,
ίδιος μ'αυτούς που σιχαίνεσαι.
Μην σταματήσεις ποτέ να'σαι για τους φίλους
ο ''Ωχ,Παναγία μου!''.
Μην αρχίσεις να πετάς κι εσύ τετριμμένες ατάκες
μην αρχίσεις να το παίζεις κουλτούρα και ιστορία
μην αρχίσεις να παριστάνεις το θύμα
και να κατηγορείς όλους τους άλλους.
Μην με κάνεις να σε σιχαθώ,μωρέ.

Συνέχισε να'σαι αυτό που σε θεωρούν.
Καμμένος και φρικιό. Αφού έτσι τη βρίσκεις εσύ.
Να μην ακούς τι λέει ο καθένας.
Αυτοί δε ξέρουν κι ούτε θα μάθουν ποτέ.
Αυτό μας χάλασε ρε Στράτο.
Ο κοινωνικός καθωπρεπισμός.
Γάμα τους. Εσύ κοίτα να ζήσεις.
Πιες και κάπνισε όσο γουστάρει η καρδιά σου.
Και μη φοβάσαι,μη ξεμείνεις από φωτιά.
Κάποιος θα'ναι πάντα κοντά σου.

Ντάξει. Αυτά που εμείς γουστάρουμε,είναι ουτοπικά.
Δε γαμιέται;
Καλύτερα ονειροπόλοι,παρά αχώνευτοι ρεαλιστές.
Ίσως κάποια μέρα -ποτέ δε ξέρεις- να γίνει το δικό μας.
Kι ίσως,για παράδειγμα,το δικό μας θέατρο να γίνει πραγματικότητα.
Έτσι όπως εμείς το οραματιζόμαστε κι έτσι όπως το παραδεχόμαστε.
Κι άσε τους άλλους να κοιμούνται.
Δε θα παλέψω ρε εγώ για το κοινωνικό συμφέρον. Τα ξέρεις αυτά.
Και σε συμβουλεύω να μην το κάνεις ούτε εσύ.
Δεν αξίζει και πολύ τον κόπο και το χρόνο σου.

Τελευταία φορά σ'είχα πετύχει σ'ένα παγκάκι στο κέντρο της πόλης.
Μιλήσαμε για λίγο κι έπειτα χωρίσαμε.
Καιρό πριν απ'αυτό είχαμε ειδωθεί στην κηδεία του Μιχάλη.
Τον πονούσαμε τον Μιχάλη.
Μα,ξέρεις τι πιστεύω.
Κάθε τραγικό γεγονός κρύβει από πίσω του κάτι πολύ κωμικό
και αντιστρόφως.
Το ίδιο δεν πιστεύεις κι εσύ;
Θυμάσαι τα γέλια που'χαμε κάνει μετά την τελετή.
Και ξέρεις,ο Μιχάλης δε θα θύμωνε.
Αυτό θα γούσταρε και η δικιά του η ψυχή.
Γιατί ήταν τέτοιος άνθρωπος. Δεν υπήρξε ποτέ του μίζερος.

Μακάρι την επόμενη φορά να βρεθούμε στη ''βάση'' μας.
Να'ρθεις και στο σπίτι μου.
Eγώ θα καθίσω στο πιάνο -καιρό έχω να το κάνω-
και θα παίξω τις μελωδίες,που'γραψες τελευταία.
Kι εσύ θα τραγουδήσεις για όσα μας πόνεσαν,για όσα μας άγγιξαν.

Aπόψε,σ'είδα ανήσυχο.
Για το που πάμε και για το που θα καταλήξουμε.
Απόρησες και λίγο με κάποιες επιλογές μου.
Mη φοβού ρε. Στην ίδια μοίρα είμαστε εμείς.
Δρόμους παράλληλους ακολουθούμε.
Κάποτε παίζει και να συναντηθούμε.
Θα μας πάει ο άνεμος.
Μονάχα μη λυγίσεις.
Μην αφήσεις κανέναν,να σου το κάνει αυτό.
Είσαι σπουδαίος και σπάνιος άνθρωπος.
Αλήθεια,το πιστεύω.
Και γι'αυτό φοβάμαι,πως θα πας χαμένος.
Μα,θέλω να πιστεύω πως θα'σαι η εξαίρεση στον κανόνα.
Και γιατί όχι δηλαδή;

Άντε,καληνύχτα
και καλά να περνάς.
Δε ξέρεις πόσο χάρηκα,που σε είδα.
Απόψε πίνω στην υγειά σου.
Για σένα λοιπόν και για όσα μου χρωστάς και σου χρωστάω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.