Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Πώς θα φύγουμε απο δω...

Γουστάρω πολύ να φύγω από δω πέρα. Δεν την αντέχω άλλο αυτή την πόλη. Με κούρασε, με πνίγει. Βαρέθηκα τα μαγαζιά και τους ανθρώπους της. Βαρέθηκα τους δρόμους της, τους γεμάτους λακκούβες, που όποτε βρέχει κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από τα λασπωμένα ρυάκια. Βαρέθηκα και το μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο της πόλης,μέσα στο οποίο έχω περάσει αμέτρητες ώρες. Με κούρασε και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων της. Η νοοτροπία αυτή, της μικρής αστικής κοινωνίας. Άνθρωποι καλοί,δεν λέω, άλλοι ενδιαφέρονται για σένα, άλλοι σε κοιτούν με μισό μάτι, όμως όλοι σε γνωρίζουν. Ναι, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μέχρι και τι βρακί φοράει ο καθένας ξέρουμε. Άλλωστε, ναι γεννήθηκα εδώ, ομώς δεν κατάγομαι από εδώ, ίσως για αυτό,λοιπόν, να μην με πονάει και τόσο η σκέψη του αποχωρισμού. Εξάλλου, δεν μπορώ να καταλάβω σε πολλά τους βέρους Θεσσαλούς, σαν ξεροκέφαλη Πελοποννήσια που'μαι. Γενικά,η πόλη αυτή,είναι μικρή και τ'όνειρα μου δεν μπορεί να τα χωρέσει.

Και στο δωμάτιό μου όμως δεν αντέχω φέτος. Με καταπίνει η μιζέρια του. Δεν θέλω να βλέπω γραμματικές, λεξικά, σημειώσεις, υποσημειώσεις, εκθέσεις, σχεδιαγράμματα, βοηθήματα, δεν μπορώ σου λέω! Μου'ρχεται να πάω στην κεντρική πλατεία με δαύτα στα χέρια μου. Να ανάψω μια φωτιά στην μέση,να τα απιθώσω με χαρά (σαν τον ''Κρητικό'') και να τα κάψω. Να θέλω να κάψω ΕΓΩ βιβλία; Εμ, καλά το λέω εγώ ότι είμαι σοβαρά.Δεν γουστάρω,ρε παιδί μου, να περιμένω επτά γαμημένους μήνες για να δώσω πανελλήνιες και να βγουν και τα αποτελέσματα!Μου'ρχεται να αρπάξω μια βαλίτσα, να χώσω μέσα όσα λεφτά έχω μαζέψει, 10 βιβλία, 5 ρούχα, ένα μολύβι ματιών και να την κάνω στο άγνωστο με βάρκα τ'όνειρο μου.

Όνειρο δεν είναι πια μόνο το θέατρο, όπως παλιά. Αλλάζουν τα πάντα γύρω μας, αλλάζουν και τα θέλω μου. Ξέρω καλά,άλλωστε, πως ο καιρός δεν είναι και τόσο για τέχνες και τα ρέστα.Μόνο ένας στίχος του Άσιμου μπορεί να ταιριάξει στην εποχή μας. ''Ω, εποχή! Μου θυμίζεις τον Καίσαρα...και οι μελλοθάνατοι, σε χαιρετούν...''. Πάλι ξεφεύγω. Το όνειρο μου,λοιπόν, είναι κυρίως να ανεξαρτοποιηθώ, να μάθω τι σκατά είναι η ζωή, να σταθώ μονάχη στα πόδια μου. Και αν καταφέρω κάτι, ρε πούστη μου, μόνη μου να το'χω καταφέρει. Χωρίς να στηριχθώ σε κανέναν, χωρίς να εξαρτιέμαι και να χρωστάω στον κάθε μαλάκα. Δεν ζω σε κανένα ροζ συννεφάκι, ούτε τα λέω όλα αυτά εκ του ασφαλούς. Οι γονείς μου ούτως ή άλλως πλούσιοι δεν είναι, για να με εξασφαλίσουν. Και ξέρω καλά πως κανείς δεν με περιμένει εκεί έξω και πως τίποτα δεν θα κατακτήσω εύκολα.

Μην νομίζεις πως είμαι απαισίοδοξη ή κάτι τέτοιο.Δεν έπαψα να αγαπάω τη ζωή. Θέλω όμως να γνωρίσω και την άσχημη πλευρά της.Θέλω να πω, πως καλώς ή κακώς οι γονείς, μας φυλούν σε ένα χρυσό κλουβάκι. Θέλω να κελαηδίσω και έξω απ'αυτό, για να δω με πόση μαγκιά θα το κάνω. Να ξεφύγω απ'τις θεωρίες με τις οποίες με μπούχτισε η θεωρητική δυο χρόνια τώρα. Να φυσήξει λίγος καθαρός αέρας μέσα μου, μπας και καθαρίσει καθόλου το μυαλό μου. Δεν ξέρω , αν αυτό είναι που λέμε, μποέμικη ζωή. Ίσως σου φαίνονται και λίγο μελοδραματικά όλα αυτά,εν τέλει, όμως για εμένα αυτή είναι η πραγματικότητα. Μπορεί να'χω μεγαλοποιήσει κάπως τα πράγματα, σαν τραγική ηρωίδα του θεάτρου που επιθυμώ να γίνω. Δεν ξέρω τι πιστεύεις και δεν με νοιάζει. Ένα κράτα. Εγώ σε πείσμα όλων θα επιβιώσω και δεν θα γίνω ποτέ η σκιά του εαυτού μου. Αυτό να κάνεις και εσύ και θα'σαι εντάξει. Τουλάχιστον με εσένα.



Υ.Γ Ρε γαμώτο, δεν είναι πως δεν σ'αγαπάω,πως δεν σε πονάω. Με τον εαυτό μου τα'χω κυρίως. Συγχώρα με για όσα λέω. Κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω σε εσένα, είτε το θέλω, είτε όχι...

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Ελεύθερε έρωτα μου!

Χωρίσαμε. Τέρμα και τελείωσε με εμάς. Κουραστήκαμε πια, το καταλαβαίνεις; Και κουράσαμε και τους άλλους. Ok. Σε ερωτεύτηκα, σε αγάπησα, σε ανέχτηκα, έκανα και τον μαλάκα κάμποσες φορές, αλλά τώρα finito la musica. Όχι, δεν ήσουν ο τέλειος άντρας. Δεν είσαι καν άντρας ακόμα, όσο και αν το κοκορεύεσαι. Ένα παιδαρέλι είσαι, ανώριμο, συνηθισμένο και ψωνισμένο. Οk, μωρό μου. Είσαι ωραίος! Και; Μέσα σου είσαι κενός! Τίποτα! ΑΔΕΙΟΣ! Και αν έμαθες πέντε πράγματα, σε εμένα τα χρωστάς. Έχεις πολλές γκόμενες στο ιστορικό των κατακτήσεων σου. Και; Αν εξαιρέσεις τρεις-τέσσερις το πολύ, όλες οι άλλες ή τσούλες ήτανε ή χαζές. Πόσο προσπάθεια, πόση ομορφιά και πόση εξυπνάδα χρειάζεται για να κατακτήσεις μια τέτοια κοπέλα; Υπερεκτιμάς τον εαυτό σου αγόρι μου, πάρτο χαμπάρι.

Επιπλέον, θες να το παίζεις ιστορία. Για αυτό και μπλέκεις σε περίεργες κατάστασεις. Ναρκωτικά, καυγάδες , μεθύσια, τροχαία και τα συναφή. Αγάπη μου, δεν ξέρω τι κόμπλεξ κατωτερότητας έχεις αλλά, πρόσεξε το. Δεν είσαι μάγκας αληθινός, ούτε και αλήτης τύπου Κούρκουλου όπως πολύ γουστάρεις να παριστάνεις. Ένα χαμένο κορμί είσαι. Δεν είσαι ο τραγικός ήρωας κάποιου ερωτικού δράματος. Η ιστορία της ζωής σου είναι απίστευτα ανιαρή.Δεν είσαι καν ατρόμητος όπως το παίζεις. Μια κότα είσαι. Αν δεν ήσουν κότα, δεν θα το'βαζες στα πόδια σε κάθε δύσκολη στιγμή που περάσαμε. Δεν μιλάω για τώρα, που κουράστηκες ίσως και εν μέρει σε καταλαβαίνω,γιατί και εγώ έτσι νιώθω. Μιλώ για τους πρώτους μήνες, που μου'λεγες πως όποτε μαλώνουμε πίνεις, μεθάς και μετά ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει. Αγοράκι μου,γουστάρεις να κόψεις φλέβες, να στουκάρεις κάπου με την μηχανή ή να ψηθείς σε μια ηλεκτρική καρέκλα δικής σου κατασκευής; Νo problem. Τώρα, άμα το θες, ψόφα! Μην ανησυχείς για εμένα, έχω αντέξει και χειρότερα.

Δεν σε μισώ , όχι. Απλώς είμαι ειλικρινής και σιγά-σιγά σε απομυθοποιώ. Κάποια στιγμή παλιά, σε σιχαινόμουν. Δεν γούσταρα να μ'αγγίζεις. Δεν ήθελα να σε βλέπω.Τώρα ok. Και να σε συναντήσω δεν με πειράζει. Και να με βρίσεις, στα τέτοια που δεν έχω. Προτιμώ να με βρίσεις δηλαδή, παρά να πεις για άλλη μια φορά πόσο με αγαπάς. Γιατί, ok. Ας τις κόψουμε τώρα τις πίπες. Δεν ξέρω αν μ'αγάπησες, πάντως τώρα δεν μ'αγαπάς, δεν πιστεύω ότι είσαι καν ερωτευμένος. Έχεις ένα κόλλημα με εμένα, αλλά άλλου είδους. Αν μ'αγαπούσες θα με σκεφτόσουν πότε-πότε, δεν θα με'γραφες συνέχεια στα αρχίδια σου. Θα με καταλαβαίνες, θα σεβόσουν τα πιστεύω σου. Αυτά, βέβαια, για να τα κάνει κάποιος, δεν χρειάζεται να αγαπάει. Αρκεί να είναι άνθρωπος. Εσύ ούτε αυτό δεν είσαι.

Ας μη βγάζω όμως την ουρά μου απέξω. Πυρ, γυνή και θάλασσα έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Δεν έλεγαν πυρ ανήρ και θάλασσα. Οk, κόβω τις μαλακίες. Έχουμε ομηρικούς καυγάδες στο ιστορικό της...σχέσης μας, τέλος πάντων. Βρισιές, φωνές, σπασίματα, χειρονομίες και τα τοιαύτα. Τα οποία , βέβαια, δεν με τιμούν καθόλου. Εντάξει, σε εσένα ok, δεν μου κάνουν και εντύπωση. Κάπως έτσι κάνουν και τα ζώα, μόναχα που δεν μιλούν, παρά μόνο βγάζουν άναρθρες κραυγές. Πλατειάζω. Τέλος πάντων, άλλα ήθελα να πω. Και θα τα πω ευθύς αμέσως. Ναι , κύριε, στο παρελθόν σε κεράτωσα. Αφού πρώτα με κεράτωσες εσύ. Και σε κεράτωσα με φίλο σου. Όχι στενό, αλλά φίλο σου. Και τώρα το χαίρομαι πραγματικά. Καλά σου'κανα ρε μαλάκα. Και λίγα σου'κανα. Τώρα, τα άλλα ok. Βρίσαμε ο ένας τον άλλον, σπάσαμε πράγματα, τα μούτρα δεν σου τα'σπασα ποτέ. Τυχερός ήσουν.

Δεν λέω βέβαια πως δεν είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές. Θα γίνω λίγο μελό, αλλά έτσι κάνω εγώ. Κακά τα ψέμματα, τώρα το παίζω άνετη, αλλά μαζί σου είχα φάει γερή πετριά. Σε γούσταρα, σε ερωτεύτηκα και τα ρέστα. Περίμενα λοιπόν και με όλα αυτά που υποστήριζες πως ένιωθες δηλαδή, πως θα ζούσαμε πολύ περισσότερες, πολύ καλύτερες εμπειρίες. Και φυσικά, εμπειρίες πιο ουσιαστικές, όχι εμπειρίες σχετικές με το sex.Οk, καλά περάσαμε. Αλλά έτσι θα περνούσα με τον οποιοδήποτε.

Επίσης, εγώ δεν θα σου πω τετριμμένα πράγματα. Δεν θα σ'αγαπάω για πάντα δηλαδή, μόνο και μόνο επειδή με έκανες και καλά γυναίκα. Μια χαρά γυναίκα θα γινόμουν και χωρίς την άχρηστη συμβολή σου. Εδώ, δεν σ'αγαπάω τώρα, θα σ'αγαπάω στο μέλλον; Ούτε θα τρέξω αν σου συμβεί κάτι. Δεν θα πληρώνω εγώ μια ζωή τις μαλακίες σου, ειδικά μετά την δική μας εποχή. Μην περιμένεις επίσης πως θα'μαστε και φίλοι. Δεν με ενδιαφέρεις τώρα ως άτομο και πολύ. Ίσως σου φαίνονται λίγο άδικα όλα αυτά, επειδή δεν έχει προηγηθεί και κάποιος καυγάς. Οπότε, ένα ξέρεις. Πως όλα αυτά δεν γράφονται εν βρασμώ ψυχής, αλλά σε κατάσταση πλήρους ηρεμίας.

Να ξέρεις πάντως, πως δεν μου άξιζαν όλα αυτά, δυο χρόνια τώρα. Δυο χρόνια που δεν πέρασα καλά τελικά. Δεν μου άξιζαν ούτε οι βρισιές, ούτε τα χαστούκια και προ πάντων δεν μου άξιζες εσύ. Όχι , μόνο γιατί είσαι μαλάκας. Μαλάκες είναι οι περισσότεροι. Αλλά είσαι μεγάλος μουνόδουλος ρε γαμώτο. Και το χειρότερο; Πάντα τέτοιος θα'σαι.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Είχα το όνειρο μου...

Eίναι στιγμές που θέλω να χάνομαι από προσώπου γης. Ρε παιδί μου, ώρες-ώρες δε γουστάρω να πηγαίνω μετά το φροντιστήριο, το σχολείο, τις πρόβες στο σπίτι. Δεν αισθάνομαι ούτε στο δωμάτιο μου, το ''βασίλειο'' μου, ασφαλής φέτος. Με κυνηγούν γραμματικές, λεξικά, βοηθήματα, σημειώσεις, χιλιάδες σημειώσεις ρε πούστη μου,σχολικά βιβλία. Τα βλέπω και ανακατεύομαι. Μου'ρχεται να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο, να πετάξω κάτω όλα τα βιβλία,να τα σκίσω, (ΕΓΩ να θέλω να σκίσω βιβλία; Τι decadance!)να πετάξω τα σκισμένα φύλλα στον αέρα και να αρχίσω να χορεύω γύρω-γύρω. Ok ok! Δανάη, μωρό μου ξύπνα. Έχεις μπει στο χορό ήδη και χορεύεις άλλο χορό. Κάνε κουράγιο , μου λένε, οι μικρότεροι ή οι μεγαλύτεροι. 6.5 μήνες έμειναν. Λες και εκτίζω κάποια ποινή. Πράγματι όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που ξεστόμιζω με σθένος, ''ΤΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΛΗΡΩΝΩ;''.

Όταν λοιπόν, θέλω να εξαφανιστώ, απλώς εξαφανίζομαι. Είτε με τα πόδια (αν είχα φέτος τα σανδάλια του Hermes θα βολευόμουν τρελά), είτε με το ποδηλατάκι μου. Ω, ναι. Που το θυμήθηκα; Tο ποδήλατο , για μένα, ήταν μια περασμένη αγάπη, χάλασμα του καιρού, που τραγούδησε κάποτε και η Μαίρη Λίντα υπό την μουσική υπόκρουση του Χιώτη. Το ξαναπρόσεξα σε μια φάση, (άμα λέω εγώ ότι έχω χαζέψει τώρα τελεύταια) και κάπως μου γύρισε το μάτι. Το μπάνιαρα, το σκούπισα, το έκανα κούκλα. Το κυκλοφόρησα , να δω τι ψάρια πιάνει, μια χαρά είναι το χρυσούλι μου. Πάντως, καλά λένε πως η οδήγηση γενικότερα, όπως και το sex, δεν ξεχνιούνται ποτέ. Συνηθείες που γίνονται λατρείες, χρυσό μου. Ψέμματα;

Πιστεύω πως πλατείασα σε ένα σημείο, αλλά δεν βαριέσαι. Άμα λοιπόν, το θέλω, καβαλάω το ποδηλατάκι μου και φεύγω. Πλάκα-πλάκα, βολεύει. Γιατί τώρα να ξεποδαριάζεσαι γυρνώντας όλη την πόλη και μετά από φροντιστήρια, οk είναι κουλό. Χώρια , που με το ποδήλατο κρατιέσαι και fit. Kαι που δεν έχω πάει. Σε τι ερημιές, σε τι πάρκα που μαζεύουν τυπάκια επικίνδυνα, σε περίεργα μέρη γενικότερα. Δεν κάνω τίποτα το ιδιαίτερο, βέβαια. Σωριάζω το κουφάρι μου σε παγκάκια ή στην πρασινάδα και σκέφτομαι. Σκέφτομαι τη ζωή μου βέβαια , μα και τη ζωή γενικότερα. Τη ζωή που με προσπερνά ρε πούστη, φέτος ειδικά. Τη ζωή που με προσπερνά έξω απ'τους τοίχους του σχολείου, του σπιτιού, του φροντιστηρίου. Πώς το επιτρέπω στον εαυτό μου αυτό; Ρε πούστη, μπας και άρχισα να συμβιβάζομαι; Από τα 17; Α, ντροπή μου!

Ξέρεις τι θα'θελα; Να'μουν γάτα, να ανέβαινα στη στέγη, να σαλτάριζα κάτω και να χανόμουν μέσα στους θάμνους ή κάτω απ' τα λάστιχα κάποιου αμαξιού. Τώρα, αν ανέβω στη στέγη και δώσω σάλτο, θα'ναι για να αυτοκτονήσω. Oh God! Το πρόβλημα είναι πως δεν με χωράει ο τόπος! Κάθομαι να διαβάσω και τρώγομαι με τα ρούχα μου. Είναι αυτό που οι παιδαγωγοί αποκαλούν ''έλλειψη συγκέντρωσης''. Εγώ το αποκαλώ ''λογική αντίδραση''. Είπαμε. Και τα αρχαία μ'αρέσουν και βιτσιόζα είμαι, αλλά πόσο Αριστοτέλη να αντέξω, γαμώ την άτιμη την κενωνία; Και εγώ , σαν άλλος Σωκράτης, θα αναφωνήσω μια μέρα πριν την έναρξη των πανελληνίων...: ''Μετά από τόσες σημειώσεις και υποσημειώσεις, εν οίδα. Ότι ουδέν οίδα.'' Και το θέμα έκλεισε!

Εν τω μεταξύ, όλοι έχουν από εμένα μεγάλες προσδοκίες, ανάλογες με αυτές του Ντίκενς. Οι φροντιστηριάρχες, οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς και γενικότερα οι παρατρεχάμενοι. Με άλλα λόγια, η Σάρα , η Μάρα ΚΑΙ το κακό συναπάντημα. Θαρρούν πως η Νομική που επιθυμώ εγώ, είναι μια σχολή που μπορώ να την κατακτήσω πανεύκολα, αρκεί να πεταρίσω τα βλέφαρα μου ή κάτι ανάλογο. Ok, φίλε μου, εσύ τραγούδα. Εγώ το λούκι που τραβάω το ξέρω καλά. Δεν ξέρεις εσύ Ελένη και κάθε Ελένη (που λέει και το άσμα) τι είναι να μελετάς το μακρύ και το κοντό κάθε αρχαίου φιλόσοφου, ούτε και τι σημαίνει να διαβάζεις κείμενα στα Λατινικά για την Καικίλια και τον Sulla, που το όνομά του δεν μεταφράζεται, Σούλα αλλά Σύλλας. Δεν ξέρεις επίσης τι σημαίνει να αναλύεις την Φεγγαροντυμένη, την Μάνα του Βυζηινού, το κατσίκι του Παπαδιαμάντη και την καψουρεμένη την Πολυδούρη. Δεν ξέρεις και ειλικρινά σου εύχομαι να μη το μάθεις ποτέ. Διότι άλλο χρυσό μου, να διαβάζεις τον ''Κρητικό'' του Εθνικού μας ποιητή (ελπίζω να ξέρεις σε ποιον αναφέρομαι ή έστω να φαντάζεσαι...) για προσωπική σου τέρψη και άλλο τώρα να ψάχνεις να βρεις το νόημα στις απόψεις του τάδε Πολυλά. Μεγάλη διαφορά, σοβαρά σου το λέω.

Και απόψε , εδώ που τα λέμε, πολύ το γουστάρω να φύγω με το ποδηλατάκι. Να εξαφανιστώ για λίγο, να πάψουν οι συζητήσεις για τις πανελλήνιες, για τα θεατρικά όνειρα, για τα πάντα όλα. Δεν θέλω άλλο να σκεφτώ, ούτε και να προβληματιστώ. Δεν θέλω να κλάψω ξανά, ούτε να θυμώσω. Θέλω να ηρεμήσω, να γελάσω , να πω στον εαυτό μου ''Πόσα αντέχεις μωρή κουφάλα;''. Όχι, πως άμα δεν γουστάρω δεν περνάω καλά και κάθε μέρα. Π.χ και σήμερα πόσο γελάσαμε στα φροντιστήρια; Είναι να το'χεις. Να'χεις όρεξη για ζωή, όρεξη για να γελάσεις. Αν και το humor, ίσως παίζει ρόλο. Όπως λέει και ο Stephan, έχω πολύ humor και μάλιστα...πικάντικο.

Για να το τελειώσω αισιόδοξα το όλο κείμενο...δεν με φοβάμαι, ειλικρινά. Καλό κορίτσι είμαι, ωραίο,ξέρω και πέντε πράγματα. Γελάω πολύ, ακόμα και με τα δικά μου τα λάθη,δεν το βάζω κάτω, σηκώνομαι, προχωράω, φεύγω...κάτι θα κάνω, δεν θα χαθώ. Το πιστεύω ή...θέλω να το πιστεύω, δεν ξέρω.

Στίχος με νόημα, έτσι; Σχετικός με ποδήλατα.
''Τα ποδήλατα μας...όπως τα όνειρά μας, ξέρουν από ανηφοριές...''

Α, ρε Μακεδόνα ωραίο τραγούδι!Και πολύ με εκφράζει τώρα τελεύταια.


Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Ταλεντάρα μου...

Τους αγαπώ τους θεατρίνους. Και ας είναι όντα παράξενα, μαγικά και εγωιστικά. Πολύ εγωιστικά. Εννοώ αυτούς που αγαπούν το θέατρο πραγματικά, που δίνουν τη ψυχή τους σε αυτό...και για αυτό. Χρησιμοποιώ τον όρο ''θεατρίνος'' και όχι ''ηθοποιός'', γιατί αναφέρομαι σε ανθρώπους θεάτρου, όχι κινηματογράφου ή τηλεόρασης. Θεατρίνοι δεν είναι οι φτασμένοι,αυτοί που παρασυρόμενοι από την δόξα -που είναι και εφήμερη- ψωνίστηκαν και εξευτελίστηκαν τόσο οι ίδιοι όσο και κάποια πιστεύω που ίσως είχαν. Θεατρίνοι είναι και οι ερασιτέχνες, ίσως περισσότερο αυτοί. Γιατί δεν δουλεύουν ούτε για λεφτά, ούτε για αναγνώριση. Πώς να σου το πω...δουλεύουν για το γαμώτο!

Έχω γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Δημήτρη τον λένε και είναι και ωραίος. Τύπος μεσογειακός. Μελαχρινός, ψηλός και τα σχετικά. Τον γνώρισα απροσδόκητα, όταν με κάλεσαν εκτάκτως να παίξω μια πόρνη πολυτελείας στο ''Μια ζωή την έχουμε'' αντικαθιστώντας εκείνη που θα έπαιζε κανονικά, μιας και της προέκυψε ξαφνικό πρόβλημα υγείας. Εγώ λοιπόν έπαιζα την πόρνη, ενώ, ο Δημήτρης , τον Κλέων, τον φτωχό πλην τιμίο υπάλληλο τραπέζης που με ερωτεύεται και καταπισμένος από την αυταρχικότητα όλων, αδειάζει μια μέρα το χρηματοκιβώτιο της τράπεζας. Γνωστή ταινία με πρωταγωνιστές τον Χορν, τη γαλλίδα Yvonne Sanson η οποία ήταν πασίγνωστη στην Ιταλία αλλά παντελώς άγνωστη στα μέρη μας, ενώ, σε πολύ καλό ρόλο και ο Βασίλης Αυλωνίτης. Το σενάριο και χωρίς κάποιος να το ξέρει, μπορεί να καταλάβει εύκολα πως είναι του Τζαβέλλα που είχε την τάση να ντύνει τα σενάρια του και με λίγο μελόδραμα.

Με τον Δημήτρη, εγώ, δεν είχα κάνει καθόλου πρόβες, καθώς έμαθα πώς θα παίξω στο συγκεκριμένο θεατρικό, τρεις μέρες πριν γίνει η παράσταση και έμαθα το ρόλο μέσα σε 2.5 μερόνυχτα,κυριολεκτικά. Ήξερα πως ανησυχούσε, άλλωστε δεν με είχε δει να παίζω. Αλλά και εγώ ανησυχούσα και ίσως φοβόμουν, καθώς δεν ήξερα τι με περιμένει. Έφτασα στο θέατρο , δυο ώρες, πριν την καθορισμένη ώρα και εκείνος ήταν ήδη εκεί. Με κοίταξε παραξενεμένος, του εξήγησα ποια είμαι, του συστήθηκα και αυτός μου χαμογέλασε πρόσχαρα λέγοντας μου : ''Δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω έστω και υπό αυτές τις συνθήκες''. Μιλήσαμε λίγο, με είχε δει και σε κάποιες παραστάσεις που είχα συμμετάσχει με τον μαθητικό θίασο και έκρινε πως έχω περισσότερο ταλέντο απ'όσο χρειάζεται ο συγκεκριμένος ρόλος.

Η παράσταση πήγε...εξαιρετικά μπορώ να πω. Κατ εμέ, δεν θα μπορούσε να πάει καλύτερα υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Πάνω στη σκηνή ο Δημήτρης με μάγεψε, ίσως και εγώ λιγάκι αυτόν. Με σαγήνευσαν οι κινήσεις του, το βλέμμα του, κυρίως η χροιά της φωνής του. Κάποια στιγμή, με πλησίασε την ώρα του έργου, δίχως να το καταλάβω και μου ψιθύρισε, χωρίς να το ακούσει κανένας άλλος : ''Σε παρακαλώ, μην παίζεις τόσο καλά. Χάνω τον ειρμό μου. Με καταστρέφεις...''. Αργότερα βέβαια, του είπα πως είχα ανάλογη άποψη. Στο τέλος της παράστασης, μετά και την υπόκλιση,στα παρασκήνια, αγκαλιαστήκαμε και κοιταχτήκαμε χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα. Ξέραμε. Είχαμε κερδίσει και το'χαμε καταφέρει μονάχοι μας εμείς οι δυο.

Στη συνέχεια, αρχικά ο καθηγητής της θεατρικής ομάδας έκανε πολλά όνειρα για παραστάσεις στις οποίες θα έπαιζα με τον Δημήτρη. Είχε γίνει λόγος για μεγάλα θεατρικά έργα, του Σαίξπηρ, του Williams, ακόμα και του Στριντμπεργκ, που λίγοι τολμούν να παίξουν. Μας έβλεπε μάλλον, σαν το ιδανικό, θεατρικό του ζευγάρι. Ο Δημήτρης και εγώ, δεν είμαστε ούτε αρνητικοί αλλά ούτε και θετικοί. Μάλλον, ουδέτεροι. Εν τέλει, αυτά τα όνειρα δεν πραγματοποιήθηκαν. Ύστερα...ήρθαν οι πανελλήνιες. Δηλαδή, η γ'λυκείου που οδηγεί στις πανελλήνιες. Ο Δημήτρης θετική, με στόχο το πολυτεχνείο,εγώ θεωρητική, με στόχο την νομική...οι υψηλοί στόχοι θα μας φάνε!

Κάποια στιγμή με τον Δημήτρη μας είχε πιάσει η μανία (ή μάλλον η ανοησία) να ερωτευτούμε μεταξύ μας. Και τι δεν είχαμε κάνει! Τι, τα πορτατίφ τυλίγαμε με κόκκινα φουλάρια, (για ρομαντική, τάχα μου, ατμόσφαιρα)τι, ακούσαμε μαζί όλους τους δίσκους του Χατζιδάκι (και όταν λέμε όλους, το εννοούμε) τι, διαβάσαμε μαζί μερικά από τα πιο ερωτικά θεατρικά έργα του πλανήτη (καψούρα και δεν συμμαζεύεται), το αποτέλεσμα; 0 εις το πηλίκο. Η ερωτική έλξη υπήρχε, δεν μπορώ να πω. Αλλά η έλξη, ρε πούστη, απέχει απ'τον έρωτα. Toν έρωτα όσο και να τον επιδιώκεις δεν....όταν τον αποφεύγεις, να, σου'ρχεται η πετριά! Και όχι μόνο την τρως κατακέφαλα, αλλά και με τα πιο άκυρα άτομα!(Συνήθως.) Τελικώς, ούτε τον ερωτεύτηκα ούτε με ερωτεύτηκε. Ήρθαμε όμως πιο κοντά. Σαν φίλοι βέβαια και μόνο. Τώρα, τα θυμόμαστε όλα αυτά και γελάμε. Γελάμε με τα χάλια μας.

Με τον Τάκη, (όπως τον φωνάζουμε οι φίλοι του) υπάρχει μια περίεργη χημεία. Δημητράκη, επειδή θα τα διαβάσεις αυτά,μην νομίζεις πως το πάω πάλι στο ερωτικό. Όταν μιλάω για χημεία, αναφέρομαι μόνο στη θεατρική! Δώσε βάση. Στην σκηνή, έχουμε το ταλέντο να επικοινωνούμε μόνο με το βλέμμα, ή με μία κίνηση που δεν την αντιλαμβάνεται, άλλος κανείς. Με κοιτάς με ένα συγκεκριμένο βλέμμα και καταλαβαίνω αμέσως πως έχεις ξεχάσει τα λόγια σου. Κάνω μια κίνηση με το χέρι -την κίνηση finito la musica, όπως την λέμε- και ξέρεις ότι τώρα πρέπει να αυτοσχεδιάσεις. Στη σκηνή με μαγεύεις και δεν το'χει καταφέρει άλλος ως τώρα. Και εσύ τα ίδια λες, αλλά ίσως να τα λες και από ευγένεια, δεν ξέρω. Μ'αρέσεις γιατί είσαι εύστροφος, καλλιεργημένος, ξέρεις από θέατρο, από ποίηση, απο μουσική, γιατί έχεις sense of humor (που λέει και ο Στελ-λάκης) και γιατί, ρε παιδί μου, έχεις γαμάτη φωνή! Και τραγούδας και καλύτερα από τον καθένα τις ''Μέρες του 1903''. Ποίηση Καρυωτάκη.



Σε πειράζω. Καβάφης είναι, το ξέρω.
Και έτσι απλά μ'αρέσεις!

Όσο για τον έρωτα, μην μου ανησυχείς και μην μου στεναχωριέσαι που δεν μ'έχεις. Όταν παίζουμε μαζί, νιώθω αθέραπευτα ερωτευμένη με την πάρτυ σου χρυσό μου. Και δεν κάνω πλάκα.


Υ.Γ Μη τυχόν και δεν ασχοληθείς με το θέατρο και μείνεις στα αρχιτεκτονικά σχέδια...θα σε....ξέρεις!

Με αληθινή αγάπη, στον φίλο και θεατρίνο, που είχα τη τύχη να συναντήσω ένα καλοκαιρινό σούρουπο,(πως τα λέω όμως, ρε πούστη) Τάκη(Δημήτρη)Τάδε.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Είναι κανείς εδώ;

Έχω δυο ονόματα σαν τις βασιλοπριγκίπισσες. Αννά-Μαρία π.χ. Χα! Το δικό μου είναι καλύτερο. Κωνσταντίνα-Δανάη. Αλλά, θα με λες αυστηρώς Δανάη. Αφενός, διότι μ'αρέσει το Δανάη, αφετέρου διότι και Κωνσταντίνα να με αποκαλέσεις, εγώ δεν θα ανταποκριθώ. Μεγάλη η δύναμη της συνήθειας, darling. Θα τα πούμε και παρακάτω. Δεν έχω αδερφάκια. Τώρα εσύ, ίσως με λυπηθείς, ίσως με αποκαλέσεις ''κακομαθημένη'' ή ''καλομαθημένη'' (ποτέ δεν κατάλαβα την διαφορά ανάμεσα στις δύο λέξεις) , ίσως χαρείς με την τύχη μου, ό,τι και να κάνεις δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Πάντως, να ξέρεις, πως είμαι και εγώ άνθρωπος σαν και σένα, καρδιά μου, ακόμα και αν εσύ έχεις αδέρφια.

Είναι σημαντικό να ξέρεις πως φέτος δίνω πανελλήνιες. Οπότε, ίσως να μην με κρίνεις αυστηρά έχοντας αυτό κατά νου. Πώς να στο πω, darling; Φέτος η φάση είναι και πολύ....out of reality. Αν νομίζεις, χρυσό μου, πως είναι εύκολο να είσαι Έλληνας μαθητής της γ'λυκείου, τότε sorry, γιατί είναι και η πρώτη γνωριμία, αλλά είσαι μαλάκας. Κράτα το αυτό που λέω. Ασχολούμαι εκτός από τα αρχαία, τα λατινικά, τη λογοτεχνία και τα συναφή, με το θέατρο (βιβλία παράστασεις κ.λ.π), με λογοτεχνία, με ποίηση, με μουσική, γενικώς ρε παιδί μου...είμαι και πολύ κουλτούρα, να πούμε. Λένε πως έχω humor, κάτι το οποίο θα φάνει παρακάτω αν ισχύει. Επίσης λένε πως είμαι κάπως έξυπνη, έχω κάποιο λέγειν, γενικώς ok, σαν ανθρωπάκι και εγώ , σε 2-3 πράγματα θα'μαι καλή.

Σ'αυτό το blog να σου πω τη φρικτή αλήθεια δεν ξέρω σε τι θα αναφέρομαι. Σε θέατρο; Σε πολιτική; Στον έρωτα; Σε φιλίες; Ούτε που'χω ιδέα και ούτε ξέρω και πόσο συχνά θα γράφω. Θα μου πεις, που πας; Έχω πάντως στο ενεργητικό μου, δύο blogs που είχαν μια αξιόλογη πορεία, αλλά βρε αδερφάκι μου, πολύ μελούρα κατάντησαν και τα δυο. Αν και το 2ο ήθελα να'χει άλλη πορεία, αλλά αρχίδια. Θέλω πάντως, τώρα, να μιλάω πιο ελεύθερα (γι'αυτό και οι βρισιές) , να αναφέρομαι σε ό,τι γουστάρω (από βιογραφίες μέχρι επικαιρότητα) και να βλέπω και τις απόψεις του κοινού. Επιπλέον, να προσθέσω, πως σε καμιά περίπτωση, δεν θέλω, άτυχε αναγνώστη τούτου του blog, να σε στεναχωρήσω με τα δικά μου μονολότι είναι άκρως ενδιαφέρονται βεβαίως-βεβαίως. (Πλάκα κάνω, μη ψαρώνεις.) Να σου πω , πως είναι η 7η φορά που επιχειρώ να κάνω την 1η ανάρτηση στο blog αυτό και μάλλον επιτέλους...το καταφέρνω; BINGO! Δεν φαντάζομαι πάντως να σε κουράσω, διότι αν μη τι άλλο, στη σύνταξη είμαι καλή. Ε, τι στο διάολο πια; Κοτζάμ θεωρητική κατεύθυνση!


Μετά εκτιμήσεως,
Δανάη