Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Κάτι απ'τα παλιά

Είναι παράξενο το πόσο αλλόκοτα μπορούν να συμπεριφέρονται μερικοί άνθρωποι. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν με ''τραβούσαν'' κάτι τύποι αλλοπρόσαλλοι και αντιστοίχως τους έλκω κι εγώ. Η κολλητή λέει πως εξηγείται με βάση τον αστρολογικό μου χάρτη, εγώ (πάντα πιο προσγειωμένη ή ξενέρωτη) τα αποδίδω όλα αυτά στη τύχη μου τη χορεύτρια. (Είναι εκείνες οι φάσεις που, σαν τη τρελή , σιχτηρίζω και μουρμουρίζω ''γαμώ την ατυχία μου''! -κάποιοι θα το θυμάστε- Πώς τελείωναν ορισμένα video της Μαλβίνας; Ε, κάπως έτσι...)

Και που λες φίλτατε αναγνώστα εκεί που κάθομαι ήσυχα και συνεχίζω ευχάριστα τη φοιτητική μου ζωή δίχως έγνοιες και σκοτούρες (καλά, κοίταξε να δεις , αυτό τώρα είναι σχετικό, διότι στην πραγματικότητα η φάση μου είναι κάπως, αλλά είπα να μη σε ζαλίσω τώρα με τα ψυχοτέτοια μου) ξεπροβάλλει ξάφνου -να το , πετιέται! - σε μια γωνιά της ζωής μου -πώς τα λέω;- ένας έρωτας που'ρθε απόψε απ'τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις. Ποτέ λοιπόν δεν κατάλαβα, φίλε μου , γιατί σε κάθε άκυρη φάση της ζωής σου όλο  και κάποιος πρώην θα σε θυμηθεί -κι ευτυχώς δεν έχω και πολλούς στο ενεργητικό μου ως τώρα-. Και, όσον αφορά εμένα συγκεκριμένα , πότε δεν κατάλαβα γιατί πάντα με θυμάται ο πιο καραμπινάτος παλιός έρωτας. 

(Αναγνώστα από εδώ κι έπειτα ο β'ενικός δεν απευθύνεται στο άτομό σου...)

Είναι και αντιδεοντολογικό, όπως και να το κάνουμε. Δηλαδή στάκα ρε φίλε, σκέψου με ρε γαμώτο μια φορά και μένα (ώπα, άρχισα και τα παράπονα) και μην έχεις κατά νου μόνο τον -αξιαγάπητο κατά τα άλλα- εαυτούλη σου. Διότι εγώ εκεί που προχώρησα (σοβαρά τώρα) και βρήκα έναν άλλο έρωτα να έχω να ασχολούμαι και να χαλιέμαι (μπέρδεμα πες καλύτερα- φασκελοκουκούλωστα, αλλά anyway), τηλεφωνείς εσύ χωρίς να έχεις καν ένα λόγο ουσιαστικό αλλά επιτυγχάνεις κάτι πολύ σοβαρό : μου θυμίζεις μια άλλη εποχή. Μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί αλλά την αγάπησα όσο τίποτα άλλο και την κρατώ κάπου μέσα μου με ένα τρόπο πολύ γλυκό και όμορφο. (Εντάξει, έγινα πάλι σαχλή!) 

Το θέμα είναι πως σε ξέρω πολύ καλά (κι εσύ εμένα βέβαια) κι επομένως δεν παίζει να απογοητευτώ περαιτέρω από εσένα, ενώ ούτε και τα λόγια σου με επηρεάζουν πια. Ίσως γιατί το γνωρίζω πως σπάνια εννοείς όσα λες. Κι ίσως πάντα να σε συγχωρώ και να προσπαθώ να σε καταλάβω, όχι τόσο για σένα όσο για μένα. Μπας και νιώσω λιγότερο ηλίθια και μου φύγει η -σχεδόν- βεβαιότητα πως δύο χρόνια μού έφυγαν τζάμπα μαζί σου. Έπρεπε να'χα φύγει νωρίτερα, να μην ανεχτώ τόσα πολλά. Έπρεπε να'χα βάλει το μυαλό μου να δουλέψει, πράγμα που ποτέ σχεδόν δεν έκανα με σένα και την μεταξύ μας σχέση. Τουλάχιστον είχα την μαγκιά, έστω και καθυστερημένα, να παραδεχτώ τα λάθη μου. Εσύ πάντα έχεις τον όχι και τόσο μαγικό τρόπο να βγαίνεις από πάνω. Πράγμα που το κάνεις επειδή εγώ στο επιτρέπω, συνειδητά, ακόμα και τώρα. Πάντα θα σε νοιάζομαι, θα σ'αγαπώ και θα σε σκέφτομαι με ένα δικό μου τρόπο, παρόλο που όσο περνούν τα χρόνια συνεχίζεις να επιβεβαιώνεις την πρώτη σκέψη που'χα κάνει όταν σ'είχα πρωτοδεί, πως δηλαδή δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας τυπός μάλλον γελοίος και σίγουρα ανώριμος (βλέπεις ότι δε λέω ''μαλάκας'', κρατάω το επίπεδο ντάρλινγκ!)

Ξέρεις όμως τι σκέφτηκα χθες αφότου μιλήσαμε; Και αυτό είναι το πιο παράλογο. Ότι τελικά πέρασα ωραία μαζί σου. Αυτό που είχαμε απείχε πολύ από τη τέλεια σχέση και ήταν πολύ κοντά σε ό,τι ο κόσμος ονομάζει μάλλον αποτυχία αλλά, ρε βλάκα , πολλές από τις στιγμές που μου χάρισες ήταν τόσο πολύτιμες. Ξέρεις τι μου λένε οι άλλοι για εμάς; Απορούν πως άντεξα στο πλάι σου, θεωρούν πως δε φέρθηκα καλά στον εαυτό μου που έμεινα σε όλο αυτό κι άλλα πολλά. Όμως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, γιατί κανείς δε ξέρει τι είδα εγώ στα μάτια σου, τι μου έδωσες, πόσο με νοιάστηκες. Και μόνο εγώ ξέρω, πως παρόλο που το μεγαλύτερο φταίξιμο το'χεις εσύ για ό,τι έγινε, εγώ σου χρωστάω περισσότερα απ'όσα μου χρωστάς εσύ. Ακόμα κι αν εσύ δεν το δέχτηκες ποτέ αυτό.

Δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου. Χαίρομαι που δεν είμαστε μαζί. Έπρεπε να φύγουμε απ'όλο αυτό, έπρεπε να ζήσουμε κι άλλα πράγματα. Κάναμε πολύ καλά αλλά αργήσαμε. Και δε μου λείπεις πια τα βράδια, δε ξενυχτάω πια για σένα ούτε και με σένα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως χθες για παράδειγμα) . Μου λείπει όμως κάτι από εκείνη την εποχή κι είναι κυρίως η χημεία που είχαμε. Αυτό το παράξενο ταίριασμα που δεν μπόρεσα ποτέ να το εξηγήσω, μάλλον απλώς συνέβη.

Χθες όταν σε ρώτησα γιατί τελικά μου τηλεφώνησες κι εσύ μου απάντησες με νόημα ''Χμ! Για να μη ξεχνιόμαστε μωρό μου...'' , γέλασα. Γιατί κατάλαβα πως δεν άλλαξες καθόλου. Κι αυτό είναι τόσο καλό όσο και κακό. Μ'αρέσει , που ενώ εγώ άλλαξα άρδην , εσύ έμεινες απαράλλαχτος σαν να μην σε άγγιξαν όλα αυτά. Σ'άγγιξαν πάντως απλώς πολύ λιγότερο σε σύγκριση με εμένα. Πόσο καλά έκανες. 

Για όλα τα καλοκαίρια που μου'κλεψες με τόσο θράσος. (Και για όλα τα χρόνια δηλαδή...) 

...πως ούτε εγώ είμαι καλά. Με κυνήγανε οι τύψεις μου που σε σιχτήρησα βαριά.
Μια ευκαιρία θα'χουμε να τα βρούμε εγώ και συ αφού στο μέλλον θα'μαστε στην κόλαση μαζί...

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Άνοιξη

Χαιρετώ άπαντες! Τετάρτη σήμερα και παρόλο που το πρωί δεν είχα μάθημα, δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο, πέρα από το να κοιμηθώ, αφού χθες ξημερώθηκα συζητώντας σοβαρά (αυτό ειδικά) με το λατρεμένο Ρας!

So, ήρθε η άνοιξη. Σαν να πέρασε γρήγορα ο χειμώνας φέτος ή εμένα μου φάνηκε;  Να τώρα, Τσικνοπέμπτη, απόκριες και πάει λέγοντας. Θα μου πεις, παίξει να ρίξει κανένα χιόνι λίγο αργότερα, αλλά εμείς αισιοδοξούμε! Είναι ωραίο να'χει πλέον λιγότερο κρύο και για πρακτικούς λόγους (aka θέρμανση). Να φύγει τουλάχιστον ένα βάρος γιατί κατά τα άλλα μέχρι να βρω λεφτά να πληρώσω τον ένα λογαριασμό, έρχεται ο επόμενος και πάει λέγοντας. Καταντά τρομακτικό! 


Η άνοιξη είναι επίσης μια αγαπημένη εποχή. Ο τόπος ανθίζει, η μέρα μεγαλώνει, βόλτες με άνεση στα όμορφα σοκάκια, τη λίμνη και το κάστρο, καφές στον ήλιο με το να μην πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα από το φοιτητόκοσμο κι είναι και το πρόγραμμα του εαρινού εξαμήνου λιγάκι πιο χαλαρό και βρίσκω πραγματικά καταπληκτικό πως τρία από τα μαθήματα (τουλάχιστον από όσο έχουμε κάνει ως τώρα, διότι είμαστε ακόμα στην αρχή) μου αρέσουν πραγματικά πάρα πολύ. Όσον αφορά την προηγούμενη εξεταστική, εκτός του ότι τα μαθήματα βγαίνουν με ρυθμούς χελώνας, με όσα βγήκαν δεν ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Το καλό είναι πως σε αυτά που πέρασα, πέρασα με καλούς βαθμούς. Τώρα για τα άλλα, το κακό είναι γενικό και παρηγοριόμαστε κάπως έτσι. 

Πάντως με τέτοια ομορφιά τριγύρω, εφόσον στη ζωή σου έχεις τα τυπικά , θα'ναι παράξενο να μην έχεις μια καλή, ανεβασμένη διάθεση. Εγώ το λέω και το ξαναλέω : αισιοδοξία. Ίσως με αυτήν να μην καταφέρνεις τίποτα το συγκλονιστικό, μα πιστεύω πως ούτε με την απαισιοδοξία πετυχαίνεις κάτι. Οπότε καλύτερα να σκέφτεται κανείς θετικά. Τέλος πάντων, νομίζω πως ό,τι δεν μπορέσαμε να το κάνουμε το χειμώνα, ίσως μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε τώρα- αστρικά, βέβαια , δε ξέρω τι γίνεται. Να διεκδικήσουμε, να κυνηγήσουμε, να εξομολογηθούμε, να γνωρίσουμε, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να ερωτευτούμε κι άλλα τέτοια ωραία και συναισθηματικά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το χειμώνα είδα μεγάλη μιζέρια από πολύ κόσμο- και από μένα, βέβαια , μαζί. Αλλά τώρα άλλη εποχή, άλλοι στόχοι, άλλη διάθεση. Έτσι είναι.

Καλό μεσημέρι και καλή συνέχεια σε όλους!


Κου-Κου!

Ξέρω, εξαφανίστηκα εντελώς! Είμαι επιεικώς απαράδεκτη! Μεγάλη ιστορία το πως και το γιατί που λογικά θα τη ξετυλίξω με το γνωστό μου γλαφυρό τρόπο (αχμ αχμ) μέσα στις επόμενες ημέρες. Προς το παρόν, επειδή το οφείλω , στην ακόλουθη ανάρτηση θέλω να ευχαριστήσω την αγαπημένη Love addict για το βραβείο που μου προσέφερε πριν από λίγες ημέρες! Σύμφωνα μ'αυτό θα πρέπει να πω 11 πράγματα για τον εαυτό μου κι έπειτα να προσφέρω με τη σειρά μου το βραβείο σε άλλους 11 bloggers! Ας τα πάρουμε με τη σειρά...

1)Μιλάω πολύ. Νομίζω πως όποιος με γνωρίζει καλά, όταν με φέρνει στο νου του , είναι από τα πρώτα πράγματα που σκέφτεται για εμένα. Μιλάω πολύ, γρήγορα, ''πηδάω'' από το ένα θέμα στο άλλο, κάνω συνειρμούς, πολλές περιγραφές, βάζω σάλτσες στις αφηγήσεις μου, κάνω έντονες χειρονομίες και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όλως περιέργως κανείς δεν με έχει δείρει ακόμα, ορισμένοι το βρίσκουν γοητευτικό, χαριτωμένο ή κάτι (δε ξέρω γιατί) και δείχνουν να με ακούνε με ευχαρίστηση.

2)Έχω χιούμορ. Θα πεις, καλά μόνη σου τα λες; Όχι, κατά γενική ομολογία έχω χιούμορ. Αυτοσαρκάζομαι, δεν ειρωνεύομαι με τρόπο άσχημο, αλλά κάνω πλάκα με όλους και με όλα. Ορισμένες φορές μπορεί και να το παρακάνω, αλλά επειδή χαμογελάω, δεν παρεξηγούμαι. Με το χιούμορ έχω σπάσει άπειρες φορές τον πάγο με κάποιον που δε γνωρίζω καλά, είναι ομολογουμένως κάτι χρήσιμο.

3)Βρίσκω σχεδόν σε όλα την ευχάριστη πλευρά. Για τους γνήσιους απαισιόδοξους φίλους μου αυτό καταντά εκνευριστικό. Αλλά έχω τη τάση -και ξέρω πως το κάνω κυρίως για μένα- να βρίσκω σε όλα κάτι το ευχάριστο. Αυτό το κάνω κυρίως για να με παρηγορώ, να βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω, να μην μιζεριάζω, να μην τα παρατάω. Κάτι σαν το ''Κάθε εμπόδιο για καλό'' που το'χω πει ουκ ολίγες φορές. Με έχουν αποκαλέσει από αισιόδοξη ως χαζοχαρούμενη.

4)Αφήνω τα πάντα στην μέση. Αυτό είναι κακό κι έχει να κάνει με το ότι βαριέμαι εύκολα. Από μικρή ξεκινούσα διάφορες δραστηριότητες τις οποίες στην μέση της χρονιάς τις βαριόμουν και τις εγκατέλειπα. Μια τρύπα στο νερό. Πέρασα από πολλά κι έμαθα ελάχιστα. Αυτό το συνεχίζω και τώρα σε άλλο βαθμό. Ξεκινώ να γράφω κάτι, μια ιστορία για παράδειγμα και την παρατάω στην μέση επειδή μου έρχεται μια καλύτερη ιδέα που μου φαίνεται καλύτερη από την προηγούμενη. Είμαι λίγο ό,τι να'ναι σε αυτό το θέμα.

5)Είμαι αέρα-πατέρα. Τουτέστιν παίρνω πολύ λίγα πράγματα στα σοβαρά. Πάντοτε σε ό,τι αφορά εμένα βέβαια. Δεν έχω μετανιώσει για καμία πράξη μου (σχεδόν) μόνο και μόνο επειδή δεν παίρνω τη ζωή μου ιδιαίτερα στα σοβαρά. Φέρομαι όπως μου έρθει, είμαι πολύ αυθόρμητη, αρκετά συναισθηματική και δεν κινούμαι ούτε βάσει λογικής ούτε βάσει ενστίκτου όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι. Κινούμαι όπως μου κατέβει εκείνη την ώρα. Δε σκέφτομαι από πριν πράγματα που θέλω να κάνω ή να πω και αυτό βέβαια πολλές φορές έχει αποβεί μοιραίο. Θα'λεγα πως είμαι λίγο φλου σε κάτι τέτοια θέματα. Ε, μετά μπορεί να μου ρίξω κανένα φάσκελο αλλά ως εκεί, μη φανταστείτε πως κάθομαι να κάνω σοβαρότερο απολογισμό των πράξεων μου και των συνέπειών τους.

6)Είμαι πραγματικά κακή νοικοκυρά. Ίσως και άθλια! Εν αντιθέσει με την έρμη την μάνα μου που μια κόρη έβγαλε κι έλαχε να γίνω έτσι. Όταν περιμένω κόσμο θα συμμαζέψω οπωσδήποτε, αλλά όταν είμαι μόνη μου όχι. Μ'αρέσει πολύ η ακαταστασία, ενώ η απόλυτη τάξη θα'λεγα πως με τρομάζει και με ξενερώνει.  Θεωρώ πως το σπίτι δείχνει σε μεγάλο βαθμό και το χάος του χαρακτήρα μου. Στην μαγειρική τα καταφέρνω καλύτερα αλλά και πάλι θα κάτσω να μαγειρέψω με μεράκι μόνο αν είναι να το κάνω για άλλους. Εμένα δεν με έχω και σε μεγάλη υπόληψη σε κάτι τέτοια θέματα.

7)Όταν είμαι ερωτευμένη, πέφτω σε κατάθλιψη. Φταίνε σίγουρα και οι έως τώρα επιλογές μου ή σε άλλες περιπτώσεις και τα παιχνίδια της τύχης, αλλά όταν ερωτεύομαι γίνομαι πολύ μελό. Με πιάνει μια θλίψη, κλείνομαι λίγο στον εαυτό μου, δε τρώω, διαβάζω ερωτικά ποιήματα σκεπτόμενη το αντικείμενο του πόθου, κλαίω με τραγούδια και περνάω συνέχεια φάσεις. Άλλοτε πάλι με πιάνει το χαζοχαρούμενο μου και δε βγάζει άνθρωπος άκρη μαζί μου. Πάντως, η εποχή των ερώτων, δεν είναι ποτέ μια καλή εποχή για μένα. Το ζω ρε παιδί μου!

8)Όταν ήμουν 13 ετών διάβασα Καρυωτάκη κι ένιωσα λες και μου ανοίχτηκε ένας αλλόκοτος παράδεισος. Επιχείρησα να διαβάσω ''Άμλετ'' , δεν το πάλεψα και το γύρισα στο ''Λεωφορείο ο Πόθος''. Λάτρεψα έτσι το θέατρο. Γενικώς, στα 13 μου ανακάλυψα πολλά σε τέτοιο επίπεδο, τη θεωρώ σημαδιακή ηλικία. Αργότερα αγάπησα εξ ίσου Καβάφη, Λειβαδίτη, Καββαδία και άλλους πολλούς. Αλλά οι πρώτες αγάπες, γαμώτο μου, έχουν πάντοτε κάτι παραπάνω. Σε επίπεδο μουσικής ο πρώτος συνθέτης που ''λάτρεψα'' ήταν ο Χατζιδάκις και παραμένει κορυφή για μένα.

9)Απεχθάνομαι το σύνδρομο της κουλτούρας που μας έχει βαρέσει τελευταίως. Δε λάτρεψα κανένα είδος περισσότερο από το ελληνικό ροκ, γι'αυτό είμαι σίγουρη. Ακούω κι ''έντεχνα'' (ατυχής όρος) από κει κι έπειτα. Αλλά και low bap (active member) ή hip-hop (ff.c βέβαια και Ραψωδό λιγότερο). Όμως σιχαίνομαι την κουλτούρα που'χει βαρέσει τελευταία πολλούς στο θέμα της έντεχνης μουσικής. Μποφίλιου, Χαρούλης και δε συμμαζεύεται (που τους ακούω βέβαια διότι έτερον εκάτερον). Από την άλλη εγώ δεν έχω πρόβλημα βέβαια, εάν τύχει λόγω συνθηκών ή παρέας, να ακούω και λαικά ή σουξέ της εποχής, χωρίς μετά να νιώθω μίασμα ή κάτι όπως λένε πολλοί γνωστοί μου. Επίσης στον  κινηματογράφο δεν μου'κατσε ποτέ καλά ο Αγγελόπουλος ούτε οι ταινίες σκηνοθετών σε -όφσκι.

10)Είμαι ανοργάνωτη. Δυσκολεύομαι στο να θέτω ένα πρόγραμμα ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Δηλαδή ακόμα και αν σημειώσω 10 πράγματα σε ένα χαρτί, ώστε να τα έχω μπροστά μου μπας και τα κάνω, είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο πως δε θα κάνω ούτε τα μισά. Για την ακρίβεια η πρώτη και η τελευταία φορά που οργανώθηκα συνειδητά στη ζωή μου, ήταν τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες. Αν και μάλλον δεν έκανα και τίποτα σημαντικό πέρα από μια τρύπα στο νερό.

11)Είμαι επιρρεπής σε πάθη κι εξαρτήσεις. Δε έχω ιδέα αν έχει να κάνει με αδυναμία χαρακτήρα ή κάτι, πάντως ως γεγονός αληθεύει. Μπορώ να εξαρτηθώ εύκολα από καφεΐνη, αλκοόλ, τσιγάρο αν με αφήσω λάσκα. Το χειρότερο είναι πως εξαρτιέμαι εύκολα και από άτομα. Το καλό είναι πως μάλλον δεν είμαι και τόσο σοβαρά, αφού αναγνωρίζω αυτή μου την αδυναμία -ας το πούμε- και πως επειδή με ξέρω, ξέρω και στο περίπου τι πρέπει να αποφεύγω. Φαντάζομαι πως εγώ δεν πρέπει καν να περάσω έξω από καζίνο, θα'ναι για μένα μια καταστροφή. 


Θα έδινα κι εγώ βραβεία αλλά εκτός του ότι έχω αποσυντονιστεί λόγω της μακράς απουσίας μου (βεβαίως κάποιες αγάπες είναι στάνταρ), απόψε ο blogger κολλάει άγρια κι έχω φορτώσει ολίγον τι. Καλώς σας ξαναβρήκα κι ελπίζω να μη ξαναχαθώ - εξαρτάται πολύ από τις συνθήκες και τη διάθεση-. Κυρίως έγραψα αυτά τα 11 πράγματα, ώστε να ευχαριστήσω τη Love Addict για το βραβείο της. Μπορεί να χάνομαι, αλλά δεν είμαι και μουλάρα μωρέ!

Φιλιά πολλά!