Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Φωτιά στο 2012!

Αυτό ήταν! Το 2012 τελειώνει! Η καταστροφή δεν έγινε (τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα) κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ που θα'λεγαν και τα Ξύλινα Σπαθιά. Δε θέλω να κάνω απολογισμό, δεν μ'αρέσει αυτό. Προτιμώ να σκέφτομαι τη χρονιά που έρχεται παρά αυτή που φεύγει. Όχι πως και αυτή ήταν άσχημη ή κάτι. Ήταν παράξενη και δύσκολη μα -όπως άλλωστε όλα τα δύσκολα- είχε την ομορφιά της. Δε θα μετρήσω ανθρώπους που κέρδισα ή έχασα. Καλώς ή κακώς οι σχέσεις είναι απλώς σχέσεις και όχι μαθηματικά (στα οποία είμαι κάκιστη-η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Δε θα κρίνω τις επιλογές μου ούτε και θα καθίσω τώρα να αναλογιστώ ευκαιρίες που τυχόν μου ξέφυγαν. Ξέρω μόνο πως δεν μετάνιωσα για τίποτα και αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορώ και νιώθω υπερήφανη. Το πιστεύω , πως αυτό που είμαστε , το δείχνουν σε μεγάλο βαθμό οι επιλογές μας και όχι τόσο τα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Αυτό μπορεί να λέει πολλά.

Πάντως το 2012 ήταν μια γεμάτη χρονιά και αυτό είναι κάτι που το αποζητώ πάντα. Είχε γέλιο (όπως πάντα) , κλάμα, τρέλα,  χωρισμούς, έρωτες, καψούρες- μια χαρά με βρίσκω. Κι αν έμαθα κάτι φέτος είναι πως στ'αλήθεια είναι μαγκιά να ζεις για κάποιον, να πιστεύεις σε κάτι και να'σαι έτοιμος να το υπερασπιστείς μέχρι τέλους. Κι είναι σπουδαίο να λες και να εννοείς , για μένα , ότι για κάποιον/κάτι/κάποιο λόγο μπορείς να τα παρατήσεις όλα, είσαι σε θέση να συμβιβαστείς με μια αβέβαιη κατάσταση ή πως θα'σαι ο τελευταίος που θα εγκαταλείψει. Παρόλο που'μαι πολύ εγωίστρια, φέτος κατάλαβα πως αυτό που'χει σημασία είναι να ζεις για τους άλλους και όχι για την πάρτη σου, να δίνεις δίχως να περιμένεις ανταλλάγματα, να χαίρεσαι με πράγματα καθημερινά που θεωρούν πολλοί δεδομένα, να βλέπεις την ομορφιά εκεί όπου άλλοι βλέπουν μόνο ασχήμια , να ξέρεις να συγχωρείς, να έχεις ένα όνειρο που γουστάρεις να το κυνηγήσεις και να γελάς διότι , παιδιά μου , το γέλιο είναι στ'αλήθεια μεταδοτικό. 

Φέτος τα Χριστούγεννα δε διέκρινα γιορτινή διάθεση. Δεν είδα γέλια, χρώματα, προσμονή, ούτε καν κατάνυξη. Χωρίς να'μαι θρήσκα θα'δινα όρκο πως οι περισσότεροι ξέχασαν τι ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Όλοι τρέχουν για ψώνια και μετράνε λεφτά αλλά , γαμώ τη τρέλα μου , σίγουρα δεν είναι αυτά τα πιο σημαντικά πράγματα. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις δυστυχία και μιζέρια. Κι είναι λογικό. Αλλά δε ξέρω, μπορεί να φταίει που'μαι και νέα, πιστεύω πως την ελπίδα μας δεν πρέπει να τη χάσουμε. Γιατί τότε θα'χουμε χάσει το παιχνίδι. Είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε σε πείσμα των καιρών, πρέπει να είμαστε. Αν όχι για τους εαυτούς μας τότε ο ένας για τον άλλο. Για τα χρόνια που έρχονται και για κείνα που φύγανε. Για τους γονείς μας και τα παιδιά μας. Για τους φίλους μας. Νόημα να παλέψουμε υπάρχει. Αρκεί ο καθένας από εμάς να το βρει. Δεν παίρνει άλλο για θεωρίες πια, μόνο πράξεις παρόλο που δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο.

Εγώ θα'θελα να ευχηθώ σε όλους σας να'χετε μια πολύ όμορφη χρονιά και να βρείτε μες το 2013 ό,τι σας στέρησε το 2012. Να'χετε την υγεία σας εσείς και όσοι αγαπάτε, να μη βιώσετε μεγάλο πόνο, να αγαπάτε και να αγαπιέστε. Και να γελάτε, το θεωρώ πολύ σημαντικό.
Πέρασε γρήγορα αυτή η χρονιά και ομολογώ πως τα ιστολόγια πολλών από εσάς μου κράτησαν ωραία συντροφιά, με έκαναν να σκεφτώ , να χαμογελάσω , να συμπονέσω , να μάθω. Ελπίζω κι εγώ να ήμουν για κάποιους από σας μια ευχάριστη παρέα.
Καίμε λοιπόν το 2012 , αλλά δε το ξορκίζουμε. 

Φιλιά πολλά!
Όλα θα πάνε καλύτερα, είμαι σίγουρη!

*Τελευταίο τραγούδι για το 2012. Η στιγμή είναι άκρως συγκινητική.


Είναι Πασχαλίδης που λατρεύω αλλά μ'αρέσει και το νόημα του τραγουδιού που ταιριάζει και ολίγον τι με την ανάρτηση.

Κι ένας στίχος που αγαπώ από ένα τραγούδι του Σαββόπουλου :
Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε
για άλλα δέκα χρόνια άϊντε καθαρίσαμε...

Το πιστεύω!



Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Στον άλλο κόσμο που θα πας...

κοίτα μη γίνεις σύννεφο!
Λοιπόν, παιδιά μου , με τούτα και με κείνα ο βασανισμένος αυτός κόσμος , λένε , φτάνει στο τέλος του. Πώς να το πω; Finito la musica, passato la fiesta! Μη ψαρώνεις φίλτατε αναγνώστα! Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει! Σάμπως τα ίδια δεν μας έλεγαν και όταν περιμέναμε να'ρθει το κατακαημένο το millenium; Μήπως τα ίδια δε θα μας ξαναπούν στο μέλλον; Αλλά εγώ τότε θα φέρθω έξυπνα και όχι σαν τώρα που άφησα κοτζάμ ευκαιρία να πάει χαμένη και δεν έβγαλα λίγα φράγκα από τη βλακεία των ανθρώπων. Την επόμενη φορά, δεσμεύομαι από τώρα, πως κάτι θα κάνω. Ένα ντοκιμαντέρ, μια ταινία, ένα βιβλίο! Κάτι ρε αδερφέ! Να μην πατάμε επί πτωμάτων, εντάξει! Αλλά και τόση ανοησία ανεκμετάλλευτη; Ε, δεν το μπορώ! Και αν δεν κάνω κάτι για τα λεφτά, θα κάνω για το χαβαλέ. Θα ντυθώ, για παράδειγμα, διακριτικά (με ένα χιτώνα, έναν μανδύα- ξέρεις τώρα), θα πάρω μια κουδούνα, θα με κυκλοφορήσω στα πάρκα και θα φωνάζω ''Μετανοείτε αμαρτωλοί! Το τέλος έρχεται! Ελάτε να μπούμε στην κιβωτό!''-όχι της Βιτάλη, την παραδοσιακή- και άλλα τέτοια κουλά.

Εγώ τώρα μπορεί να σαχλαμαρίζω αλλά πολλοί γνωστοί μου, αν θες να ξέρεις φίλτατε αναγνώστα , τα περί συντέλειας τα πιστεύουν και το παίζουν πιο σοφοί και υπεράνω από σένα και μένα που σπάμε την πλάκα μας. Γι'αυτό κι εγώ, για παν ενδεχόμενο να πούμε, κάνω αυτή την αποχαιρετιστήρια ανάρτηση. Το λοιπόν, έχε γεια, χάρηκα διά τη γνωριμία και μετά θάνατον μη τυχόν και χαθούμε. Και άμα γουστάρεις και απολογισμό για τη ζωή που έζησα, κάτι θα κάνω. Γιατί για αυτή που δεν έζησα θα πάρει χρόνο και οι ώρες είναι πολύτιμες πια. Τολμώ , λοιπόν , να πω πως έζησα μια καλή ζωή. Δεν μπορώ και να μιζεριάζω, διότι τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Έκανα φίλους, ερωτεύτηκα, πόνεσα, γέλασα, έκλαψα και c'est la vie από κει κι έπειτα. Εντάξει...και τώρα , η αλήθεια είναι πως παίζεται κάτιτις ερωτικό , αλλά αμφιβάλλω για το... μέλλον αυτού του αισθήματος. Ε, τέλος πάντων...δε χάθηκε πια και ο κόσμος και αν δεν μας κάτσει η φάση!

Εάν λυπάμαι; Βεβαίως και λυπάμαι! Καταρχήν θα μείνει ανολοκλήρωτη η μετάφραση επάνω σε κείμενο του Αριστοτέλη που δουλεύω αυτό τον καιρό. Τι μεγάλη απώλεια, αλήθεια! Από κει και έπειτα δεν κατάφερα να γίνω ό,τι θα μπορούσα. Για παράδειγμα αλκοολική που θα γινόμουν σίγουρα! Ε, δεν πρόλαβα! Πάντως, μια και τελειώνει ο κοσμάκης, ας κάνουμε κάτι εξτρίμ πριν το τέλος. Μην πάει ο νους σας στο σεξ! Εγώ έλεγα να πάω για ψαροντούφεκο! Από την άλλη το πρώην αίσθημα είμαι σίγουρη πως θα επέλεγε να τον βρει η συντέλεια απάνω σε σεξουαλικό όργιο- μετά θα έκανε κι ένα last τσιγαριλίκι, έτσι πριν παραδώσει το πνεύμα! Και καλά θα έκανε το παιδί! (Αν με διαβάζεις ακόμα, φιλί!)

Τα κουλά της συντέλειας είναι , πάντως , δύο. Το ένα είναι που χτίζουν καταφύγια. Λοιπόν, κάτι παρόμοιο με καταφύγια είχα διαβάσει μικρότερη σε μια ιστορία του Ποπάυ που τότες λάτρευα. Παίζει να διάβασαν την ίδια ιστορία και όσοι τα έχτισαν. Με ποια λογική ρε πούστη μου; Κάτω ή πάνω απ'τη γη, με ντους ή χωρίς, δεν έχει σημασία. Διότι, αν βρε μαλάκα ο κόσμος καταστραφεί, το καταφύγιό σου τι; Θα αιωρείται στο διάστημα; Να σοβαρευτούμε λίγο;! Το άλλο κουλό είναι για κάτι που πήρε το μάτι μου σε ανάρτηση του Ρασκόλνικωφ. Σου λέει θα επιζήσει ο Μητσοτάκης, οι κατσαρίδες και ο ίδιος. Φανταστείτε για τι σύμπαν μιλάμε! Καλά που θα ανταμώσω Χάροντα και δε θα προλάβω να το ζήσω και αυτό. 
Το τελευταίο κουλό αφορά αποκλειστικά εμένα. ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΥΩ ΚΙΑΜΟ; Είπαμε η καψούρα, καψούρα αλλά δεν με αναγνωρίζω πια.

Vamos αλάνια!
Μη χαθούμε, ε!

Πολύ άκυρη ανάρτηση...


Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Τι πα να πει γυναίκα;



Εν μέσω μίας ταραγμένης και περίεργης εποχής έρχομαι εγώ σήμερα να αναρωτηθώ , όπως άλλωστε φανερώνει και ο τίτλος , τι πάει τέλος πάντων να πει γυναίκα. Κι είναι ένα κείμενο που πρωτίστως θα το αφιέρωνα στις σημερινές ‘’σκληρές’’ φεμινίστριες. Πόσος λόγος δεν έχει γίνει (και ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες) για το πολυσύνθετο ρόλο της γυναίκας; Επαγγελματίας (ίσως και καριερίστα) , μητέρα , σύζυγος / σύντροφος μα και γυναίκα. Με ό,τι και αν σημαίνει αυτός ο τελευταίος, πολύ γενικός όρος. 

Και γύρω απ’αυτό το γενικό όρο έχει χτιστεί μία ολόκληρη βιομηχανία. Μία βιομηχανία ομορφιάς, μόδας και ματαιοδοξίας. Διότι μπορεί οι άντρες χρόνια και χρόνια να κατηγορούν τις γυναίκες για ματαιοδοξία κι επιπολαιότητα, όμως στην πραγματικότητα είναι και αυτές θύματα της νέας τάξης πραγμάτων. Οι γυναίκες, βέβαια , από την αρχαιότητα ακόμη έδειχναν ένα κάποιο ενδιαφέρον για την εμφάνισή τους. Είναι ας πούμε και στη φύση τους. Η γυναίκα εθεωρείτο ωραία και πολύτιμη (λόγω του ότι φέρνει παιδιά στον κόσμο) κι έτσι έμενε προστατευμένη στο σπίτι όσο ο άντρας κυνηγούσε, πολεμούσε, δούλευε. 

Άλλο όμως το τότε και άλλο το τώρα. Τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος άλλαξε κι εξελίχθηκε, η γυναίκα βγήκε από το σπίτι, εργάστηκε, το πάλεψε να γίνει ίση με τον άντρα. Όσο όμως και αν το πάλεψε, στην κοινή συνείδηση και στο κοινό νου ο άντρας είναι πάντοτε λίγο ανώτερος πνευματικά. Κι εγώ το πιστεύω πως αυτή η άποψη διαμορφώθηκε κυρίως από την προαναφερθείσα βιομηχανία.

Δείτε τηλεόραση, διαβάστε περιοδικά και πείτε μου ποια είναι η γυναίκα του σήμερα. Είναι μία ψηλή, αδύνατη κοπέλα, κατά προτίμηση ξανθιά, πολύ όμορφη, πολύ βαμμένη, με ρούχα που λίγα αφήνουν στη φαντασία η οποία είναι τόσο ηλίθια, ώστε να χαίρεται και να χοροπηδά σαν κατσίκι επειδή αγόρασε ένα κόκκινο κραγιόν, μία δερμάτινη τσάντα ή ένα πανάκριβο ζευγάρι γόβες. Η γυναίκα παρουσιάζεται ως ένα ον με μάλλον χαμηλό iq κι έντονη επιφανειακή τάση της οποίας το μεγαλύτερο ταλέντο είναι να ανοίγει τα πόδια της για να δέχεται πολλούς και διάφορους φαλλούς. 

Με τούτα και με κείνα γεμίσαμε από κομπλεξαρισμένους ανθρώπους. Διότι για παράδειγμα η παχουλή κοπέλα δεν νιώθει την ίδια αυτοπεποίθηση με κείνη την κοπέλα που είναι σαν φωτοτυπία της Barbie σε Α3 κόλλα. Και από την άλλη η Χ κοπέλα που δε διαθέτει τη τάδε φιρμάτη τσάντα με τα κακόγουστα λογότυπα τυπωμένα παντού επάνω της δε τυγχάνει της ίδιας αποδοχής από μία τυχαία παρέα σε σχέση με τη Ψ κοπέλα που τη διαθέτει. Και κάπως έτσι οι γυναίκες της εποχής μου χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες (με υποκατηγορίες από κει και πέρα).

Από την μία είναι αυτές που μιμούνται τα προβαλλόμενα πρότυπα. Ακολουθούν την μόδα ακόμα και αν είναι για γέλια (με βάση πάντα την κοινή λογική), τρέχουν και αγοράζουν τα νέα καλλυντικά ή ρούχα ακόμη και σε εποχές κρίσης (shopping therapy – άλλη μεγάλη απάτη) , συχνάζουν σε μοδάτα club ντυμένες και βαμμένες –να το πω;- σα λατέρνες , περισσότερο για να δειχθούν παρά για να περάσουν καλά με αρσενικά παρομοίου βεληνεκούς να λιγώνονται μπροστά τους και είναι τόσο καλλιεργημένες , όσο κι ένα νεογέννητο. Από την άλλη είναι οι ‘’αντρογυναίκες’’. Και δε σου μιλώ για κορίτσια με τσαμπουκά, αλλά για μια φάρα που πραγματικά τη θεωρώ άσχημη : για τις ευνουχίστριες. Αναγνωρίζονται εύκολα επειδή βρίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν το αντρικό φύλο, έχουν ατάκες κλισέ σε στυλ ‘’οι άντρες είναι πεταμένα λεφτά’’ ,  είναι βέβαια γυναίκες περιποιημένες κι όμορφες, όμως δείχνουν στους άντρες τόση τρυφερότητα , όση η Παπαρήγα στο Τσίπρα. 

Τώρα εγώ κάθομαι και πραγματεύομαι ένα θέμα που μου φαίνεται μάλλον passé. Ούτως ή άλλως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα συνεχιστούν τα ίδια με τις μόδες (αν και θεωρώ πως παρόμοια κατάληξη θα έχει και το αντρικό φύλο), η γυναίκα θα παραμείνει στην κοινή συνείδηση κατώτερη ενώ θα θεωρεί πως είναι ‘’ίση’’ με τον άντρα και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις θα θεωρεί πως είναι και ανώτερη ‘’εξαφανίζοντας’’ το αντρικό φύλο, οι σχέσεις θα συνεχίσουν να είναι επιφανειακές και δύσκολες, γενικότερα άστα λα βίστα μωρό μου. Μου έρχονται κατά νου οι στίχοι του Άσιμου. ‘’Γιατί σώνει και καλά τη φαλλοκρατία να την αντιστρέψουμε σε αιδιοκρατία; Δε χρειάζεται τόσο πια το μένος, καταργήστε τα τους ρόλους και το γένος…’’. Δε συμφωνώ απόλυτα, αλλά κάπως έτσι θα τα έλεγα κι εγώ. 

Εγώ, αν συμβούλευα, θα έλεγα να διαβάζουμε που και που κανένα βιβλίο (εκτός από τον καζαμία και το –λέμε τώρα- ‘’Αγάπημουσεπρόδωσααλλάγύρναπίσωδιότιπολύσεαγάπησα’’ της Μουρμουρίδας Μουρμουρίδου. Kαλή η τσόντα,αλλά…) διότι προσωπικά βαρέθηκα να βλέπω ωραίες γκόμενες και αποτριχωμένους γκόμενους με μυαλό πιθήκου. Μακάρι να θεωρηθεί και αυτό ντεμοντέ κάποτε μπας και αλλάξει ο κόσμος. Εγώ πάντως το θεωρώ.
Αυτά.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Κόκκινος Ουρανός

Βλέπω απόψε , μάτια μου , τον ουρανό να'χει χρώμα κόκκινο σε μια πόλη γκρίζα. Και δε θα μπορούσα να σκεφτώ άλλον μια τέτοια νύχτα -παράξενη, μαγική και σιωπηλή- παρά εσένα. Και η σκέψη σου με κυριεύει, νιώθω το ''είναι'' μου να ασφυκτιά από σένα. Η απουσία σου -που σιγά-σιγά μαθαίνω και τη διαχειρίζομαι- δεν με κάνει να σε σκέφτομαι λιγότερο, ούτε με βοηθάει στο να προχωρήσω στη ζωή μου. Και δεν είναι ότι δε το θέλω. Εντάξει, ίσως να μη το θέλω πολύ. Γνωρίζω όμως πως το έχω ανάγκη γιατί αυτό που αισθάνομαι για σένα με πονάει, με μουδιάζει. Κι είναι και τα μάτια μου που βουρκώνουνε συνέχεια και δε ξέρω τι να απαντήσω σε όσους με ρωτάνε.

Ξέρεις , μωρό μου , η φάση μου είναι πολύ περίεργη. Μπορεί να έχω ερωτευτεί άλλη μια φορά στη ζωή μου, αλλά η δικιά μας περίπτωση με φρικάρει πολύ περισσότερο. Δε ξέρω αν έχει να κάνει με σένα ή με όσα νιώθω εγώ. Ξέρω όμως πως εξ αιτίας σου με βλέπω να αλλάζω και λίγο-λίγο να σου μοιάζω. Ίσως είναι και από την προσπάθειά μου να σε νιώσω λιγάκι παραπάνω. Ξέρω ακόμη πως εξ αιτίας σου ''ξόρκισα'' το παρελθόν μου. Ούτε που θυμάμαι τι σκεφτόμουν πριν μπεις εσύ στη ζωή μου και την κάνεις άνω-κάτω. Δε λέω πως φταις. Σε άφησα να μπεις. Και από την άλλη το ξέρω, δηλαδή το αισθάνομαι και το καταλαβαίνω, πως εσύ δεν είσαι σαν τους παλιούς έρωτες. Γιατί μόνο εσύ ασκείς τέτοια επιρροή πάνω μου και μόνο για σένα θα έκανα , τουλάχιστον τώρα , ό,τι και αν μου ζητούσες. Καμιά φορά κιόλας μετανιώνω για τα χρόνια που σπατάλησα δεξιά και αριστερά σε καταστάσεις που με παίδεψαν και σε ανθρώπους που δεν άξιζαν. Θα'θελα να σε είχα ερωτευτεί πρωτύτερα. 

Ύστερα είναι και η δικιά σου η στάση που με προβληματίζει. Όλοι το πρόσεξαν πως από τον καιρό που άρχισε η μεταξύ μας ιστορία άλλαξες, άρχισες να φέρεσαι παράξενα. Λες και βρέθηκες έξω από τα νερά σου. Και σε βλέπω κι εγώ πως πια είσαι κακόκεφος, σαν κάτι να σε βασανίζει. Πονάει , αγάπη μου , να σε βλέπω έτσι. Γιατί ξέρω πως ήσουν πριν ξεκινήσουν όλα αυτά και ώρες-ώρες νοσταλγώ τον παλιό -πιο ξέγνοιαστο- εαυτό σου. Το ότι χάθηκες δεν με παραξένεψε και τόσο. Το συνηθίζεις. Αν ήσουν όμως εδώ, εγώ θα'βρισκα το τρόπο να σου δείξω τα χρώματα, ακόμα κι αν εσύ τα βλέπεις τώρα όλα γκρίζα. Ξέρεις, ψυχή μου, παρόλο που λείπεις, δεν άλλαξε και τίποτα εδώ. Εγώ η ίδια είμαι, όπως και όσα νιώθω. Μόνο που οι νύχτες μού φαίνονται λίγο πιο ανούσιες και ανόητες και η πόλη , μωρέ , σαν να ασχήμυνε, σαν να ρήμαξε, σαν να σάπισε. Όταν όμως έρθεις - γιατί θα γυρίσεις, έτσι κάνεις πάντα- , αν το γουστάρεις ακόμα κι εσύ , θα βάλουμε σε όλα μια φωτιά και -το ξέρω- πως μές τις στάχτες θα βρούμε όσα από λάθος μας χάσαμε. 

Ξέρεις, πηγαίνω στα μαγαζιά που συχνάζεις όχι με την ελπίδα να σε πετύχω, αλλά γιατί κάπου εκεί μέσα στο πλήθος και τους καπνούς νομίζω πως σε αισθάνομαι. Ακούω την μουσική που σου αρέσει, διασκεδάζω όπως θα διασκέδαζες κι είναι κάτι που το κάνω ασυναίσθητα. Είναι λες και σε ξεχωρίζω ανάμεσα στους άλλους, λες και μυρίζω στον αέρα τον καπνό που κάνεις. Μ'αρέσει και να συναναστρέφομαι με τους φίλους σου. Είναι λες κι έχω μια κάποια επαφή με σένα. Υποκατάστατα μωρό μου. 

Μα την αλήθεια μου, μωρό μου, την βλέπουν μόνο οι νύχτες. Δε ξέρω πως να σου τις περιγράψω αυτές τις νύχτες. Νιώθω άδεια και το ξέρω πως δε γίνεται να συνεχίσω με τους ίδιους ρυθμούς. Εγώ δε θα σου πω ''για πάντα'' διότι αυτό είναι μαλακία. Ξέρω όμως πως ΤΩΡΑ είμαι εδώ μόνο για σένα και πως , αν μπορεί κανείς να μιλάει για κτητικότητες, τότε ναι, τώρα είμαι δικιά σου όσο δεν πάει. 

Μόνο μια χάρη θα σου ζητήσω εγώ. Όταν γυρίσεις -νιώθω πως θα'ναι γρήγορα- θέλω να προσέξεις πως θα μου φερθείς και πως θα με αγγίξεις. Γιατί πονάω. Σε θέλω εδώ. 

*Το έγραψα χθες και ήμουν σε φάση , να το δημοσιεύσω ή όχι; Ε, δεν πάει στο διάολο;


Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Μάθε να εκτιμάς

Πιστεύω πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που διαπράττουν οι άνθρωποι , μαζί βέβαια κι εγώ , είναι που δεν εκτιμούν, που εκμεταλλεύονται, που δε ξέρουν να δίνουν κι ενίοτε να δίνονται. 

Η ζωή μωρό μου , θα'λέγα , πως δεν είναι εύκολη. Είναι όμως όμορφη. Μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως μας τα είπαν οι γονείς μας, αλλά αυτό δεν έχει να λέει κάτι. Εκείνοι μας μεγάλωσαν με τον τρόπο που οι ίδιοι θεώρησαν καλύτερο και σωστότερο. Δεν είναι όμως άνθρωποι αλάνθαστοι. Μπορεί σε κάποιους να προσέφεραν ψευδαισθήσεις ή άλλους να τους μεγάλωσαν προστατευμένους σε κλουβιά (χρυσά ή μη δεν έχει σημασία, τα κάγκελα μάθε να βλέπεις) αλλά δεν το έκαναν από κακία. Η ουσία είναι πως ο καθένας από εμάς όταν ενηλικιώνεται (όχι τόσο ηλιακιακά όσο σε ό,τι αφορά τη ψυχοσύνθεσή του) καταλαβαίνει κάποια στιγμή που σταματάει το παραμύθι και που αρχίζει η άδικη πραγματικότητα. Δεν είμαστε ανώτεροι από κανέναν για αυτό και πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ όταν μας προσφέρουν κάτι. Οφείλουμε να χαιρόμαστε για τα όμορφα που μας τυχαίνουν, γιατί η ζωή δε μας τα χρωστάει. Κι όταν πάλι κάνουμε λάθη, καλό είναι να αποκομίζουμε κάτι από αυτά. Όταν όλα πάλι πάνε στραβά , διότι και αυτά συμβαίνουν- δεν παίζουμε άλλωστε στα ''Στρουμφάκια'' , να ξέρουμε να σηκωνόμαστε και να μην ανεχόμαστε να σερνόμαστε χάνοντας κάθε αξιοπρέπεια. Και να ονειρεύεσαι , φίλε μου , μη το ξεχνάς αυτό. Κι ας έχεις για μότο το χιλιοειπωμένο πια ''Όταν θες κάτι πολύ , όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις''. Είναι ένα όνειρο ρε πούστη μου και μετράει. Τι θα'χε να λέει η ζωή χωρίς τα όνειρα, τον έρωτα, μια εξάρτηση; Διότι και φιλοσοφικά να το δεις , αν η ζωή είναι βόλτα, σίγουρα δεν είναι σε δρόμους ίσιους και καλοφτιαγμένους. Οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάμε και τα όνειρα για να προχωράμε. 

Τίποτα στη ζωή , αγάπη μου , δεν είναι δεδομένο. Αυτό να το έχεις στο μυαλό σου. Οι γονείς, οι κολλητοί, ο δεσμός δεν είναι δεδομένα. Είναι άνθρωποι με αισθήματα, με ελαττώματα και πλεονεκτήματα που αύριο μπορεί και να μην είναι δίπλα σου. Μην είσαι αχάριστος. Να τους χαρίζεις τις στιγμές σου με αγάπη, να μη ξεσπάς άδικα σε άτομα που σε νοιάζονται, να μην εκμεταλλεύεσαι συναισθήματα, να μη δεχθείς να πατήσεις επί πτωμάτων , να'χεις τη δικιά σου ηθική και όχι αυτή που η κοινωνία γουστάρει να σου διαμορφώσει. Σκέψου πόσοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν, όσα έχεις εσύ. Καταστάσεις που μπορεί να μην τις εκτιμάς όσο πρέπει. Ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, δυο μάτια βουρκωμένα, ένα χάδι, ένα βιαστικό φιλί, μια κουβέντα που ειπώθηκε αυθόρμητα, ένα μεθύσι, μια εξομολόγηση. Αυτά μετράνε άσχημα, δεν είναι πράγματα ασήμαντα. 

Κι όταν αγαπάς, να το λες. Να το λες την εποχή που μπορείς γιατί ίσως να ξημερώσει μια μέρα που θα'ναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο. Εγωισμοί δε χωράνε στην αγάπη, το ξέρεις; Πες το με ένα χαμόγελο, με μια αγκαλιά, με ένα φιλί, με την έγνοια σου και τα ξενύχτια σου. Το χρωστάς ακόμα και στον εαυτό σου. Είναι σπουδαίο να μην μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες. Για παράδειγμα εγώ τώρα έχω λόγους να μετανιώνω. Για λόγια που δεν είπα, για φιλιά που δεν έδωσα , για καταστάσεις που εξώθησα στα άκρα. Κάποτε μπορούσα όλα αυτά να τα γλυτώσω, τώρα πια όχι. 

Ξέρεις, δεν κάνω κήρυγμα. Άλλωστε είμαι μικρή για κάτι τέτοιο, ούτε έχω ΤΙΣ εμπειρίες. Όλα αυτά απλώς είναι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου και τις γράφω. Το πιο ωραίο, φαντάζομαι , πως είναι να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για το παρελθόν σου, να απολαμβάνεις το 
παρόν σου , να χαμογελάς στο μέλλον σου και να φλερτάρεις με τη ζωή κάθε ώρα.


Άσε με να κάνω λάθος
μην παριστάνεις το θεό
δεν μ'αρέσουν οι σωτήρες
δε γουστάρω να σωθώ...

Μη λυπάστε τους ανθρώπους που δε φοβούνται να κάνουν λάθη.
Εκείνους που παλεύουν να τα κάνουν όλα σωστά να λυπάστε περισσότερο.

Καλό βράδυ...

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Επιστροφή

Ναι , είμαι και πάλι εδώ πιστή , θα έλεγε κανείς , στις επάλξεις. Η φίλη που φιλοξενούσα έφυγε σήμερα για την πόλη της κι έτσι έλαβε τέλος αυτό το τετραήμερο κραιπάλης. Και όταν λέω για κραιπάλη, μιλώ κυριολεκτικώς.

Θα'θελα, καταρχήν , να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας στην προηγούμενή μου ανάρτηση κι εύχομαι με τη σειρά μου στον καθένα ξεχωριστά τα καλύτερα πάνω απ'όλα με υγεία για εσάς τους ίδιους και για όσους αγαπάτε.

Και τώρα σιγά-σιγά επιστροφή στην καθημερινότητα περιμένοντας , βεβαίως , τα Χριστούγεννα. Το κέφι  μου είναι ανεβασμένο και το ηθικό , θα έλεγα , ακμαιότατο. Σ'αυτό έπαιξε σίγουρα ρόλο το προαναφερθέν τετραήμερο όπου δεν είχα κανένα πρόγραμμα και ήταν σαν να αναταράχθηκε λίγο η τάξη και η ρουτίνα. Τέτοιες ''τονωτικές ενέσεις'' χρειάζονται πότε-πότε. Ειλικρινά απόρησα και λίγο με τον εαυτό μου, έκανα πράγματα που δεν τα περίμενα από εμένα. Όχι τίποτα το τραγικό, μη φανταστείτε. Έζησα για τα καλά την νυχτερινή ζωή αυτής της πόλης, γνώρισα τους ''εραστές'' της, μίλησα μαζί τους, γύρισα ένα σωρό μαγαζιά, ήπια πολύ (για την ακρίβεια ανακάτεψα ποτά) και εξεπλάγην με την αντοχή του πεπτικού μου συστήματος. Τραγουδήσαμε λαικά, ροκ , έντεχνα , σκυλάδικα, χορέψαμε, γελάσαμε, χαλαστήκαμε, αναλύσαμε, φιλοσοφήσαμε. Ήταν μέρες που δεν πήγε χαμένη ούτε η παραμικρή στιγμή τους και όταν αισθάνεσαι πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, μπορώ να πω πως μιλάμε για μαγεία.

Το απόγευμα θα κάνω το δυναμικό come-back μου στη σχολή και μάλλον μεθαύριο θα δώσω μία ακόμη ενότητα στην πληροφορική. Στη ρουτίνα ξανά. Θα κάνω και μία μικρή αποτοξίνωση, γιατί στο τέλος στις φλέβες μου θα ρέει καθαρό οινόπνευμα αντί αίματος. Μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι αλλά όλο ξεχνάω να το εφαρμόσω ρε γαμώτι μου. Θα'θελα ακόμα να πω ή μάλλον να εξομολογηθώ πως έχω την αίσθηση ότι το πανεπίστημιο βρίσκεται υπό διάλυση, όπως άλλωστε και η χώρα μας. Ακολουθεί το γενικό κανόνα, τι πιο λογικό; Φοβάμαι αρκετά για το μέλλον των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ελλάδας και θλίβομαι όταν βλέπω πως οι φοιτητικές παρατάξεις συνεχίζουν να είναι στην κοσμάρα τους και να διοργανώνουν βραδιές στα πιο γκλαμουράτα κλαμπ της πόλης. Εδώ ο κόσμος καίγεται και το -δε θα το πω- χτενίζεται. Κυριολεκτικά. 

Ακόμα νιώθω ξενερωμένη με κάποιους ανθρώπους και κάποιες καταστάσεις. Ίσως είναι ώρα να φύγω από ορισμένες ιστορίες. Και ας μείνουν ημιτελείς, τι να κάνουμε; Νομίζω πως προσπάθησα αρκετά και ίσως να μη θέλω άλλο. Αλλά είμαι ακόμα στη φάση που το ψάχνω. Όλο ''μπορεί'' και όλο ''ίσως''. Θα δείξει. Αισθάνομαι πάντως μια ηρεμία και όχι στεναχώρια. Αυτό είναι σίγουρα καλό. Από την άλλη τώρα τελευταία παρατηρώ ένα σύνδρομο στον εαυτό μου που μου θυμίζει ένα ποίημα της Γώγου με τους εξής στίχους : ''Όταν ακούω ''Κατερίνα'' τρομάζω. Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.'' Αυτό ακριβώς. Δε θα το εξηγήσω περαιτέρω τώρα, άλλωστε δεν προλαβαίνω. Αυτά είχα να σας πω πάνω κάτω, καλώς να με δεχτείτε ξανά!

Καλή συνέχεια!


Τσικαμπούμ και όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου
τσικαμπούμ και μου την πέφτεις μες τη ζάλη μου...
[...]
Στο παράλογο το ρίχνεις του Ιονέσκο
χθες αγόραζες καρτούλες της Unesco
όρους θέτεις πια με ύφος σοβαρόν
μα όλα τούτα ρουφηχθέντων των μπυρών...

Επικό τραγούδι, τι να λέμε;

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Γενέθλια

Καλό μήνα σε όλους! Μπήκαμε κι επισήμως στο χειμώνα και άντε να δούμε τι θα μας φέρει! Ο Δεκέμβρης είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Κάτι τα Χριστούγεννα, κάτι τα γενέθλια του πατρός και κάτι τα δικά μου που είναι σήμερα. Ναι, αγαπητοί φίλοι! Σαν σήμερα πριν από 19 χρόνια αντίκρισα το πρώτο φως τούτου του μάταιου κόσμου. Είναι λίγο περίεργη ημερομηνία και να φανταστείτε με θυμάται ανέλπιστα πολύς κόσμος την μέρα αυτή.

Θα'θελα να κάνω ένα σύντομο απολογισμό ζωής αλλά τώρα δεν προλαβαίνω με τίποτα. Σε λίγες ώρες θα έρθει μια φίλη μου από Αθήνα για να τη φιλοξενήσω και όπως καταλαβαίνετε βρίσκομαι σε τρέξιμο. Θα'μαι ξανά ολότελα στη διάθεσή σας από τη Τρίτη και μετά.

Ως τότε καλά να περνάτε
καλό Σαββατοκύριακο
και , όπως προείπα , καλό μήνα!

Έλα και μας το αφιερώνω!


Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Απουσία

Έχω σχεδόν ένα μήνα να σε δω και άλλο δεν παλεύεται.
Και δεν τα βάζω με σένα , ρε γαμώτο μου, μα με μένα.
Που έλεγα πως δε θα ξαναχωθώ στα ίδια λούκια, πως τώρα έχω την εμπειρία.
Κι ήμουν σίγουρη πως τώρα θα ξέρω πως να φερθώ, πως θα κρατήσω χαρακτήρα.
Ξέρεις όμως τελικά μωρό μου ποια είναι η ουσία; Πως εγώ πάλι νιώθω μαλάκας.
Νιώθω να εξαρτάται το ''είναι'' μου από σένα. 
Το μυαλό και η ψυχή μου ίσως στην τελική ήδη να σου ανήκουν.
Μα εγώ αυτό δε το'θελα. Καθόλου. 

Είμαι συνέχεια έξω. Τριγυρίζω άσκοπα στους δρόμους.
Μπαίνω και βγαίνω σε μαγαζιά, πίνω πολύ. 
Μπορεί και να φλερτάρω με άλλους έτσι μπας και με ξεγελάσω.
Μπας και πιστέψω κι εγώ το παραμύθι που πασάρω στους άλλους.
Πως τάχα είμαι καλά, πως μπορώ χωρίς εσένα, πως δεν είμαι κρεμασμένη απάνω σου.
Και γελάω με ανόητα αστεία που μετά από λίγο τα ξεχνάω. 
Και παριστάνω τη χαζογκόμενα ενώ δεν είμαι.
Και ψάχνω να βρω μάταια ένα γαμήμενο τρόπο να ξεφύγει το μυαλό μου από σένα έστω για δυο λεπτά.
Βαρέθηκα όμως. Κουράστηκα. Κι όλο αυτό είναι μια απάτη.
Στην πραγματικότητα το μόνο που θέλω είναι να σε δω.
Ίσως στην πραγματικότητα να τριγυρίζω και να μένω έξω ως αργά με μια τέτοια ελπίδα.
Θέλω μόνο να μου χαμογελάσεις ξανά. Να δω το βλέμμα σου καρφωμένο στο δικό μου.
Χάνουν χωρίς εσένα το νόημα τους οι μέρες μου.

Κι είναι τόσο όμορφη , ρε πούστη μου, αυτή η πόλη της νύχτες.
Είναι που εξ αιτίας σου έγινε για μένα η πιο ερωτική
και άσε τους άλλους να μιλάνε για τη Θεσσαλονίκη. 
Στέκομαι για ώρα σε γωνιές που βρεθήκαμε
και περνάω δρόμους που θα'θελα πολύ να περπατήσουμε μαζί
μια τέτοια ζαλισμένη βραδιά λιώμα από το μεθύσι.
Γιατί τέτοιες βραδιές όλα φαίνονται πιο εύκολα
κι είμαι ικανή να περιμένω και τα πιο μεγάλα θαύματα.

Κοντεύει 4, ζαλίζομαι και νιώθω άδεια.
Την έχω πατήσει τέρμα άσχημα μαζί σου.
Σε ψάχνω , μωρό μου , μέρες τώρα και δεν κουράστηκα.
Διότι το ξέρω πως μόνο όταν σε δω ξανά θα ησυχάσω.
Αν σε έβρισκα , για παράδειγμα , απόψε ή χθες ή προχθές ή αύριο
θα'χα τόσα πολλά να σου πω μπας και με καταλάβαινες λιγάκι
και δε χανόσουν ξανά στο μεγάλο ''εγώ'' σου.
Για σένα είμαι έτοιμη να αφήσω κάθε σιγουριά
και να παραδοθώ σε εσένα.
Δεν με ενδιαφέρει αν νιώθεις κάτι λιγότερο
αν δε με θες όσο σε θέλω εγώ.
Δεν με νοιάζει τίποτα, θέλω μόνο να σου δώσω ό,τι έχω.
Να μοιραστώ μαζί σου τις νύχτες και τις μέρες μου.
Και θέλω μόνο εσένα για κάτι τέτοιο, κανέναν άλλο.

Γιατί , ρε μάτια μου , εξαφανίζεσαι έτσι;
Πότε θα σε ξαναδώ;
Πονάει περισσότερο απ'όσο πίστευα.
Κι αν όλα, από σένα τέλειωσαν, σε περιμένω να μου το πεις.
Αν όχι , τότε έλα, γιατί πρέπει να σου ανοιχτώ.

Υ.Γ. Είμαι μεθυσμένη! 





Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

To πουλάκι τσίου

Στην αρχή ήτανε ο Παντελίδης. Φαινόμενο σου λέει, νέος Νότης σου λέει (όχι πως ο παλιός με συγκίνησε ποτέ αλλά λέμε τώρα…) , το Χ κομμάτι έπαιξε στο τάδε ελληνάδικο και το Ψ στο δείνα κλάμπι σε πληροφορούν. Κι εσύ (εγώ) απορείς. Και τολμάς να αναρωτηθείς και να πεις ‘’Ποιος είναι ρε παιδιά ο Παντελίδης;’’. Τότε μάτια εμβρόντητα γυρνούν και σε κοιτάζουν λες και δε ξέρεις την Μαρία Κάλλας τουλάχιστον. Μόνο που δε σε φτύνουν στα μούτρα! Και σου λένε ‘’Τς τς… καλά… δεν ξέρεις Παντέλο; Που ζεις;!’’. Έτσι την έπαθα κι εγώ αγαπητέ και για να σταματήσω να νιώθω ηλίθια μπήκα γιουτιούμπι να ακούσω τον καλλιτέχνη. Το πρώτο δικό του που άκουσα ήταν το –επικό πια- ‘’Δεν ταιριάζετε σου λέω’’. Ένας παχουλοκομψός μαντράχαλος να γρατζουνάει μια ακουστική και να τραγουδάει με πόνο σε ένα μουσταρδί (;) υπνοδωμάτιο. Αργότερα ήκουσα και το ‘’Συνοδεύομαι’’ που κάτι μου κάνει από Ματίνα Μανταρινάκη στα Κατζαμπάκια. Εντάξει βρε παιδιά, κουσούρι δεν μου έμεινε. Μόνο που καμιά φορά μου ξεφεύγει και στο άκυρο πετάω ένα ‘’Δεν ταιριάζετε σου λέω’’ ή ενίοτε δεν ταιριάζουμε…

Και να σου τώρα το ‘’Πουλάκι τσίου’’. Ήτανε, που λες , δυο μέρες που άκουγα συνεχώς κι έβλεπα για ένα πουλάκι τσίου και απορούσα τι νέα μασκαριλίκια είναι πάλι αυτά. Εν τω μεταξύ, δε ξέρω πως και γιατί, πίστευα πως επρόκειτο για διαφήμιση στη τηλεόραση και μάλιστα το’χα συνδυάσει με εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Πώρωση άκουγα, έσβησε τον Παντέλο μου άκουγα (με κρασί; -άκυρο-) και άλλα τέτοια μεγάλα λόγια. Δηλαδή τέτοιο βεληνεκούς είχε μόνο το παλαιό ‘’Κάτι’’ της Καιτούλας (ντάξει, αυτά ήτανε σουξέ…). Μπαίνω, το λοιπόν , ταχέως στο γιουτιούμπι να δω τι παίζει. Να μην είμαι out of fashion δηλαδής, να συμβαδίζω με την παράλογη εποχή μας. Το έβαλα τέρμα και αναρωτήθηκα με τι παπαριές ανοησίες πάει και πωρώνεται ο κοσμάκης. Μα ως γνωστόν μεγάλη μπουκιά να τρως και μεγάλο λόγο να μη λες διότι τελικώς πωρώθηκα κι εγώ που περνιέμαι στον κύκλο μου για κουλτουριάρα και σοβαρό κορίτσι.  Κι όλη την ώρα κάνω σαν τη χαζή ‘’το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίιιου’’. Μάλιστα, έτσι κατάντησα! Είναι οι στίχοι… ο ρυθμός έχει κάτι… ναι, ντάξει, ok, από βλακεία μου κόλλησα.  Τέτοιο κόλλημα τι να σου πω φίλτατε αναγνώστα; Είχα να πάθω από τότε που κυκλοφόρησε το γκούτσι φόρεμα που’γινε ο Μαζωνάκης ράπερ. Δε ξέρω αν θυμάσαι αλλά στην αρχή ρωτάει ο Φοίβος ‘’Γιώργο γράφουμε είσαι έτοιμος;’’ Και απαντά ο άλλος με το ψοφίμι στην πλάτη ‘’Πάντα!’’ και ύφος ματσό , έτσι; Κι εμένα , που λες , μου είχε κολλήσει και για μήνες ρώταγα τους πάντες (άντρες γυναίκες παιδιά ζώα) ‘’Γιώργο γράφουμε, είσαι έτοιμος;’’ Καμιά φορά το κάνω ακόμα. 

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Η πρώην αγάπη μου είχε πάθει κόλλημα για πάρα πολύ καιρό με το ‘’Beatiful’’ του Δάντη. Αίσχος απερίγραπτο κατά τη γνώμη μου. Στίχοι τώρα που μου τραγούδαγε ο άλλος : Όλο πας Γλυφάδα για καφέ και μου ντύνεσαι αμπιγέ , Κηφισιά σε δήθεν σουαρέ , αυτά εμένα δεν μου αρέ! Άλλο δεν μπορώ να τα συγχωρέσω της καρδιάς σου τ’ανορθόγραφα, θα σε καταπιώ σαν έναν εσπρεσό , αν δε θα καθίσεις όμορφα. Μου είπες θα είσαι αλλού, σε είδανε σε μπαράκι, απόμερο τετ α τετ με άσχετο τυπάκι. Ναι , παιδιά μου, τέτοια είναι τα βιώματά μου.  (Ρε Δάντη γιατί έβγαλες το παλιό σου παλτό;)

Εν τω μεταξύ μπορεί οι αναρτήσεις των προηγούμενων ημερών να είχανε κάτι το ρομαντζάδικο και το ονειρικό, μα η πραγματικότητά μου ήταν εντελώς αντίθετη. Κρυολόγησα μάϊ φρεντ και ήμανε να με κλαιν οι ρέγγες! Το θέμα ήτανε ρινικό και μιλούσα σαν νταλικέρης. Ευτυχώς που σήμερα είμαι καλύτερα κι επανακτώ εκείνη την αισθησιακή φωνή για την οποία διακρίνομαι και που όλοι αγαπούν σε εμένα (πριν με ακούσουν να γελάω). Κάθισα και μια μέρα ολάκερη στο σπίτι να ξεκουράσω το ταλαιπωρημένο μου κορμάκι από τη σχολή, τους καφέδες και τα κρασιά (και άντε και καλά κρασιά σ’αυτή την εξεταστική, το ψυχανεμίζομαι…) και βαρέθηκα τη ζωή μου. Κατέληξα να βλέπω Ντόλτσε Βίτα στο διαδίκτυο, τέτοιο κάψιμο. 

Με έχει πιάσει και ένας σταρχιδισμός, ρε παιδί μου , τελευταίως. Μεθαύριο πάω στα πάτρια και τα’χω γράψει όλα. Και αύριο πρέπει να φτιάξω βαλιτσάκι, να πλύνω πιατικά, να σκουπίσω το ταπέτο , να αδειάσω το ψυγείο από όσα βρίσκονται ένα βήμα πριν το θάνατο και να κατεβάσω τα σκουπίδια στους γεμάτους σκουπιδοφάγους (απεργία γαρ) θέτοντας εις κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα. Βαριέμαι απερίγραπτα αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Μ’αρέσει, βλέπεις, η μοναξιά και πως θα αντέξω συγκατοίκηση με κατσαρίδες και σκουληκαντέρες; Κι ότι ήθελα να αλλάξω παραστάσεις. Να πάω ένα Μανχάταν, μια Λόντρα! Τελικά πάλι στα πάτρια θα καταλήξω. 

Επειδή η ανάρτηση μου φαίνεται ολίγον τι άκυρη (άλλα έχει ένα κέφι, έτσι;) σκέπτομαι να την κλείσω με άκυρο άσμα. 

 Επειδή ξέρω τι σημαίνει να σε παίρνει η μέρα από κάτω και γιατί τα λεωφορεία μου τρώνε τη ζωή!

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Το γιατί



Ζούμε, μωρό μου , σε μια παράξενη εποχή. Σε μιαν εποχή που εγώ ούτε να την καταλάβω μπορώ ούτε και να τη δεχτώ. Βλέπω τους ανθρώπους τριγύρω μου. Τους παρατηρείς άραγε κι εσύ; Βλέπω πίκρα πολλή και μοναξιά – παραπάνω απ’όση θα’πρεπε. Αρκετοί άνθρωποι μοιάζουν δυστυχισμένοι. Έχω γνωρίσει και συνεχίζω να γνωρίζω ένα σωρό ανθρώπους και βρίσκω πολλούς απ’αυτούς ανάπηρους. Ανάπηρους στο να δώσουν και να πάρουν συναισθήματα. Απλώς δεν μπορούν, δε γίνεται. Σήμερα , βλέπεις , μετράει πολύ το πώς είναι κάποιος και όχι το ποιος είναι. Επιφάνεια κι επιπολαιότητα. Άδειες ψυχές. Λογική και η δυστυχία. Παράλογη στα ξαφνικά η ευτυχία, η χαρά κι ο έρωτας. Να, έτσι καταντήσαμε. 

Κι εσύ , μωρό μου , είσαι μοναχά η αφορμή και όχι η αιτία που μιλώ έτσι. Δε θα μπορούσες να’σαι η αιτία. Και που σ’ερωτεύτηκα δεν ήτανε για τα ωραία σου τα μάτια. Ήτανε για τη φλόγα που είδα να τρεμοπαίζει μέσα τους. Ήτανε γιατί παθιάστηκα , μωρέ, μαζί σου. Παθιάστηκα με το δικό σου πάθος για όσα αγαπάς. Δεν ήμουνα στον έρωτα πρωτάρα. Παραδόθηκα όμως σε σένα και το έκανα συνειδητά. Διότι ξέρω γιατί το έκανα. Ξέρω τι βρίσκω σε σένα. Ίσως εσύ να μην μπορέσεις να με καταλάβεις αλλά δεν πειράζει. Αυτά συνήθως τα καταλαβαίνει μόνο εκείνος που τα νιώθει. Κι άλλωστε… τι μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις; Είναι τόσο τιποτένιες, τόσο λίγες σε τέτοιες περιπτώσεις. Άσε να μοιραζόμαστε, καρδιά μου , τη σιωπή και κείνα τα βλέμματα που μόνο εμείς οι δύο καταλαβαίνουμε τι θέλουν να πουν. Ίσως έτσι να με νιώσεις. Ίσως έτσι να σε νιώσω. Μπα… ούτε έτσι. Δε ξέρω πως.

Εγώ , μωρέ , σου χρωστάω ήδη ένα ευχαριστώ και ας μην είναι πολλά τα χρόνια που σε ξέρω. Και ο λόγος που σου χρωστάω είναι γιατί με σένα έγινα λίγο πιο άνθρωπος. Έπαψα να’μαι τόσο αναίσθητη κι εγωκεντρική. Ίσως εσένα όλα αυτά να μην σου κάνουν εντύπωση γιατί πιο πριν δε μ’ήξερες. Μα έγινα πιο τρυφερή, πιο ανεκτική, πιο συναισθηματική, πιο ανθρώπινη. Ηρέμησα στα ξαφνικά, δεν παλεύω πια ούτε με παλιούς δαίμονες ούτε και μ’αδιέξοδα. Το λένε όλοι, το καταλαβαίνω κι εγώ. Κι είσαι εσύ ο υπεύθυνος και όσα ένιωσα για σένα. Τίποτε άλλο. 

Που θα μας βγάλει όλο αυτό δεν έχω ιδέα. Ίσως να μη βγάζει και πουθενά αυτός ο δρόμος που διαλέξαμε ή ίσως και να μη συναντιούνται σε λιγάκι οι πορείες μας. Ίσως και να παγώσουν όλα αυτά που τώρα νιώθω για σένα ή ίσως εσύ μια μέρα να αδιαφορήσεις. Δεν με νοιάζει μωρό μου!  Εγώ , να το ξέρεις , πως θα συνεχίσω για όσο πάει. Δε θα δειλιάσω μπροστά στα ζόρια. Και δε θα το κάνω για σένα ούτε και για μένα. Θα το κάνω για όσα νιώθω. Εμείς δε ξέρω αν το αξίζουμε αλλά για αυτά αξίζει σίγουρα να παλέψω.

Γιατί έχει σημασία να ξέρεις για τι και για ποιον παλεύεις. Και γιατί δεν υποχωρείς.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Γιατί δεν μ'αγαπάς όπως παλιά;



Σας έκαναν ποτέ αυτή την ερώτηση; Την κάνατε μήπως εσείς; Θα την κάνατε; Εγώ δεν την έκανα ποτέ και δεν νομίζω πως θα την κάνω κάποτε. Δεν είναι από κάποιο φόβο, απλώς… μου φαίνεται αστεία. Και τραγικά ειρωνική. 

Όλοι έχουμε βιώσει χωρισμούς και πιθανώς θα βιώσουμε και άλλους. Άλλοι είναι καραμπινάτοι και άλλοι ασήμαντοι. Οπωσδήποτε κανένας χωρισμός/αποχωρισμός δεν είναι ευχάριστος. Όμως τι να γίνει βρε παιδί μου; Είναι και αυτά μέσα στη ζωή μαζί με όλα τ’άλλα. Εμένα, ξέρετε , πάντοτε με φόβιζε περισσότερο από έναν χωρισμό αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα. Ποιο μπορεί να είναι άραγε το μετά στη σχέση μεταξύ δύο πρώην εραστών; Τις περισσότερες φορές θαρρώ πως ακολουθεί μία αποξένωση. Είναι δυνατόν να υπάρξει φιλία ανάμεσά τους; Προσωπικά δεν το πιστεύω και πολύ. Νομίζω όμως πως μπορεί να υπάρξει μία κάποιου είδους φιλία ανάμεσα σε δύο πρώην εραστές όταν μεταξύ τους μεσολάβησε μεν μια σχέση αλλά όχι κι έρωτας. Διότι όταν τελειώνει ο έρωτας νιώθω πως χάνεις το μεγαλύτερο μέρος της επαφής που είχες με τον άλλο. Καλώς ή κακώς.

Κι εκεί που έχεις (έχω) χωρίσει και το’χεις πάρει απόφαση ότι τέλειωσε κάτι και περνάς σε μια νέα εποχή και είσαι και μια χαρά κι έχει μεσολαβήσει κι ένα Α χρονικό διάστημα, έρχεται ο πρώην και σε ρωτά σε τόνο μάλλον επιθετικό και με μία κάποια απορία στο βλέμμα, ‘’γιατί δεν μ’αγαπάς όπως παλιά;’’. Και τι απαντάς , φίλε μου , σε μια τέτοια ερώτηση; Μένεις και κοιτάς σαν χάνος όπως άλλωστε θα έκανες και στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση. Στο ‘’Γιατί μ’αγαπάς;’’. Γιατί έτσι μου αρέσει. Μάλλον.  Στο εξής θα συνεχίσω την ανάρτηση σε λίγο πιο προσωπικό τόνο.

Έχω μάθει να μην κρύβομαι πίσω από τις λέξεις. Δε φοβάμαι να πω τι πραγματικά πιστεύω για κάποιον. Το θεωρώ ανέντιμο. Κάποιες φορές δε λέω τίποτα γιατί με κουράζουν και με στεναχωρούν οι τεταμένες σχέσεις. Ποτέ όμως δεν παραμυθιάζω. Ξέρεις, άλλαξα. Άλλαξα φοβερά πολύ τα τελευταία χρόνια. Άλλαξε ο χαρακτήρας μου, τα ‘’θέλω’’ μου, τα όνειρά μου και σίγουρα ό,τι είχαμε έκανε τον κύκλο του κι έληξε. Είναι καιρός τώρα που δεν έχεις θέση στα όνειρά μου μα ούτε εγώ έχω στα δικά σου. Μπορεί να’ναι σκληρό αλλά συνέβη. Τι να κάνουμε τώρα; 

Κι εσύ με ρωτάς γιατί δεν σ’αγαπώ όπως παλιά αφού είσαι ο ίδιος με τότε που πρωτογνωριστήκαμε. Με ρωτάς όμως αν ξέρω γιατί σε ερωτεύτηκα τότε; Ξέρεις, θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα. Θυμάμαι τι φορούσες, πως χαμογελούσες , τι μου έλεγες, τη χροιά της φωνής σου και τη στάση του σώματός σου. Θυμάμαι πόση αντιπάθεια αισθάνθηκα για σένα σ’αυτή την πρώτη συνάντηση. Θυμάμαι πως λίγους μήνες αργότερα από την παράλογη αντιπάθεια πέρασα στον παράλογο έρωτα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ένιωσα να σ’αγαπώ. Σ’είχα δίπλα μου τότε. Υπήρξε ανταπόδοση σ’όλο αυτό και χαίρομαι που το έζησα. Λυπάμαι μόνο γιατί παρατράβηξε. Θυμάμαι επίσης πότε σταμάτησα να νιώθω ερωτευμένη μαζί σου. Το γιατί δε το ξέρω. Ούτε γιατί σε ερωτεύτηκα ξέρω όμως. Δε θα το μάθουμε ποτέ νομίζω. Εσύ μπορείς να μου δώσεις απάντηση σε μια ανάλογη ερώτηση; Σίγουρα δεν μπορείς. Γιατί εγώ πρέπει να μπορώ να δίνω απαντήσεις σε όλα;

Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποια στιγμή ένιωσα εξουθενωμένη. Δε ξέρω αν έφταιγες εσύ ή αυτό που είχαμε μεταξύ μας. Με έπιασαν οι γνωστές τάσεις φυγής μου και δεν μπόρεσα να τις τιθασεύσω. Δεν γούσταρα άλλο να παριστάνω την προστατευτική αδερφή σου, δεν κάνω εγώ για τέτοια. Δεν το μετάνιωσα. Αλλά κι εσύ το ξέρεις πως ήταν το σωστό. Απορείς μόνο και μόνο επειδή είσαι μεγάλος εγωιστής, μεγαλύτερος από εμένα. 

Έκανα την ερώτησή σου ολόκληρη ανάρτηση ακριβώς γιατί μου φάνηκε πολύ αστεία αλλά και γιατί υπάρχει τραγούδι του Μετζέλου από τα ‘’Ημισκούμπρια’’ με τέτοιο τίτλο. Τι πεζότης τώρα που το σκέπτομαι! Τηλεφώνησα , αν θες να ξέρεις , στο Γιώργο και γελώντας του είπα τα καθέκαστα. Ξέρεις τι μου είπε; Δε του φάνηκε και πολύ παράξενο. Και αυτός έχει την απορία γιατί κάποιες αγάπες έγιναν ξαφνικά πρώην. Ξέρεις όμως κάτι; Εγώ δεν απορώ γιατί δεν είσαι πια ερωτευμένος μαζί μου. Καταρχήν είναι δικαίωμα δικό σου να διαχειρίζεσαι τα αισθήματά σου όπως θέλεις και να δίνεσαι όπου θεωρείς ότι αξίζει τον κόπο. Κι επίσης ξέρω τι έκανα για σένα, ξέρω τα λάθη μου, αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου και δε ζω σε ροζ σύννεφα. Ήταν κάτι που μάλλον το περίμενα στωικά να συμβεί. Αναπόφευκτο μωρό μου! Και από τις δύο πλευρές. 

Ένας εκφωνητής στο ραδιόφωνο πάντως έλεγε σήμερα πως η ζωή κάνει κύκλους και ότι κάποτε θα ξαναβρεθούμε με όσους χάσαμε. Κι αμέσως σκέφτηκα πως εγώ απειλές δε σηκώνω! Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για σένα. 

Συμβουλή προς όλους (αν και με θεωρώ μάλλον ακατάλληλη για συμβουλές) : Να αποφεύγετε τα πισωγυρίσματα. Παρατείνουν καταστάσεις που έχουν ήδη τελειώσει στην ουσία τους. 

Εύχομαι σε όλους να’χετε ένα όμορφο Σαββατόβραδο!

Κι ένα τραγουδάκι για ωραίο φινάλε :
http
://www.youtube.com/watch?v=9Xlc4yxCyqM

Πολύ cult η φάση λέμε...