Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Νέα & Σκέψεις

Hallo my friends!
Ελπίζω να περάσατε καλά την Καθαρά Δευτέρα κι εύχομαι σε όλους σας καλή Σαρακοστή!
Τα oscar έγιναν, τα βραβεία μου τα έδωσα...ώρα, λοιπόν, να ξεστρωθούν τα κόκκινα χαλιά.
Ας γυρίσουμε στη σκληρή-παγερή πραγματικότητα! Tελευταία ημέρα που σας γράφω από το πατρικό μου! Αύριο επιστρέφω στα Γιάννενα! Εν τω μεταξύ, θα'πρεπε να έχω επιστρέψει ήδη, αφού το εξάμηνο αρχίζει αύριο,αλλά δε βαριέσαι! Μία μέρα πάνω, μία κάτω, δεν παίζει πια και τόσο ρόλο! Όταν είναι και η κολλητή σου στην ίδια σχολή, τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, γιατί υπάρχει ένας σίγουρος άνθρωπος για να πάρεις τις σημειώσεις του.

Είναι τόσο ωραίο που θα επιστρέψω ξανά στο φοιτητικό μου κεραμίδι! Θα'μαι όλη την ώρα μόνη μου, θα περιφέρομαι όπως θέλω, θα κάνω ό,τι θέλω, θα βρίζω όσο θέλω (ναι, μιλάω και μόνη μου-τι να κάνω η καψερή;), θα πηγαίνω όπου θέλω και γενικότερα...όταν είμαι στα Γιάνεννα υπάρχει κυρίως το ''θέλω'' και λιγότερο το ''πρέπει''. Π.χ... γυρνάω στο σπίτι από τη σχολή. Αφήνω τη τσάντα μου στο πάτωμα, παρατάω τα ψώνια στον καναπέ, ακουμπάω το παλτό στο τραπέζι του σαλονιού, πετάω τα ρούχα μου στη διαδρομή από το καθιστικό ως το δωμάτιο μου, ανοίγω όλα τα παράθυρα (τα ξεχνάω κιόλας και παγώνω) κι έπειτα τακτοποιώ τα ψώνια. Όσα είναι για ψυγείο εντάξει, όσα είναι για ντουλάπια, τα βάζω όπου να'ναι και βρίσκομαι να ψάχνω για μακαρόνια στο συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα κι έπειτα θυμάμαι αμυδρά πως έχω και 2-3 χυμούς(τα κουτάκια, ξέρετε) στη τσάντα μου. Βγάζω κάτι για να ξεπαγώσει πλάι στο καλοριφέρ κι έπειτα πορεύομαι αναλόγως. Τις Κυριακές έχει φασίνα...ο Θεός να την κάνει, όσα βλέπει η πεθερά. Και μία φορά την εβδομάδα φτιάχνω και την σπεσιαλιτέ μου...μακαρόνια μαγειρεμένα ποικιλοτρόπως, αν και ακόμη πειραματίζομαι με το αλάτι. Εγώ και το νοικοκυριό - μια σχέση μίσους. Δεν μου κάθεται το άτιμο! Αφήστε που σε όσους λέω ότι κάνω δουλειές, δεν με πιστεύουν και γελάνε. ''Δουλειές εσύ; ΧΑ ΧΑ ΧΑ'' Προς τι ο γέλωτας ρε όρνιο; Η ανάγκη με έριξε, φοβάμαι και τις κατσαρίδες... πολύ θέλει ο άνθρωπος; Πρέπει να γίνω λίγο πιο γλυκιά με τους ανθρώπους, δεν μπορώ να με κοιτάζουν σαν να είμαι από τον πλανήτη Άρη, όταν λέω ότι π.χ χθες σκούπισα. Τέλος πάντων, όλο αυτό έχει το γούστο του. Aν και πιο πολύ θα ευχαριστηθώ πάλι τους καφέδες, τις βόλτες και τα δρώμενα. Έρχεται και η Άνοιξη, θα πηγαίνω πιο συχνά βολτούλες στη λίμνη.

Εν τω μεταξύ χθες, ενώ ήταν μέρα γιορτινή, έπρεπε να κάνω τη 2η δόση ενός εμβολίου σχετικά με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Μιας και ο πατέρας είναι γιατρός έχω, όπως καταλαβαίνετε, το μέσον και μου το έκανε στο σπίτι, ενώ είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Κι ήταν μια άγρια βραδιά με βοριάδες και τα τοιαύτα! Τέλος πάντων, εγώ με το που βλέπω την ένεση, ήμουν ένα στάδιο πριν από το έμφραγμα ΚΑΙ το εγκεφαλικό. Ήθελα να βάλω τα κλάμματα, αλλά το'παιξα και κυρία. Για να ξεχάσω τον πόνο μου, άρχισα να τραγουδάω το άσμα του Άσιμου ''μπαταρία''. Πάνω στο ''στην καρδιά σου ΄βάλαν φρένα , το μυαλό σου παίρνει βύσμα, για χιλιάδες σαν κι εσένα, θα αρκεέι μία πρίζα'' κι ενώ κοίταζα τον πατέρα σαν να του το αφιέρωνα, έτσι για το σπάσιμο, εκείνος- ο άκαρδος- μου έμπηξε την ένεση στο χεράκι μου. Πόνεσα, αλλά το ξεπέρασα σχετικά γρήγορα.

Σκέφτομαι πάντως πως οι περσινές Τρίτες ήταν φρικιαστικές! Είχα 7 ώρες στο σχολείο με τις τρεις πρώτες ώρες κατεύθυνση και τις δύο τελευταίες πληροφορική -τουτέστιν τις 2 τελευταίες τα ξύναμε και μπαίναμε στο facebook κι επειδή δεν ήταν κανένας άλλος μέσα μιλούσαμε μεταξύ μας... ΤΕΤΟΙΟ ΧΑΛΙ!-, οπότε τέλειωνα γύρω στις 13.50. Μέχρι να πάω σπίτι(διότι το λύκειο ήταν και στου διάολου την μάνα) πήγαινε 14.20-14.25, έτρωγα σαν τον κυνηγημένο, διάβαζα κι έπειτα 5-9 είχα φροντιστήριο. Έκθεση-Λογοτεχνία-Λατινικά-Αρχαία. Όλα τα καλά! Το κεφάλι μου γινόταν κουδούνι! Η μόνη παρηγοριά ήταν, βεβαίως, οι συμμαθητές [στο φροντιστήριο κυρίως] και ο καθηγητής των τριών πρώτων μαθημάτων που ήταν του χαβαλέ και της πλάκας. Και όχι μόνον αυτά! Πολλές φορές μετά το πέρας και των φροντιστηριακών μαθημάτων είχα πρόβες για το θεατρικό που ανεβάζαμε -επειδή οι περισσότεροι ήμασταν Γ'λυκείου , εκείνη η ώρα μας βόλευε απολύτως-. Αλλά τι πρόβα να κάνεις μετά από τόσες ώρες μάθημα-διάβασμα; Κυρίως μαλώναμε γιατί τα νεύρα όλων ήταν στην πρίζα (κι έπειδη κάναμε αυτοσχεδιασμούς και θύμωνε ο σκηνοθέτης-κολλητός) ή καθώς κάναμε τις πρόβες μας έπιαναν τα γέλια. Ε, χαζεύει ο άνθρωπος. Πολύ θέλει; Aν σας πω όμως...πως και αυτή η εποχή μου λείπει; Ήταν απαίσια, αλλά ήταν και ωραία. Υπήρχαν στόχοι, υπήρχε ένα κοινό όραμα, ένα κοινό ζόρι και μια περίεργη αλληλεγγύη που πρώτη φορά τη συνάντησα στη Γ'λυκείου. Άλλωστε, ανέκαθεν μ'άρεσε η προσπάθεια του να κατακτήσεις κάτι ή και κάποιον. Βέβαια, όταν επιτυγχάνεται η κατάκτηση, νιώθω και μια μικρή απογοήτευση. Είναι περίεργη η ψυχοσύνθεσή μου, τι να κάνουμε;

Τέλος πάντων, δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει ακριβώς η αποψινή μου ανάρτηση. Aς πούμε...πως σας εξομολογήθηκα τις σκέψεις και τα ασήμαντα νέα μου.
Επομένως... την επόμενη φορά που θα σας γράψω, θα είναι από τα Γιάννενα. Όπου το σπίτι θα είναι πιο ήσυχο κι εγώ πιο συγκεντρωμένη.

Δύο πράγματα που θέλω να κάνω :
1)Να δω το ''The Artist'' - μ'αρέσει ο βουβός κινηματογράφος!
2)Να ω το ''Moulin Rouge''- έχω ερωτευτεί και το ''El Tango De Roxanne'', το είχαμε και σε μια παράσταση κάποτε και το ηγάπησα παράφορα!

Κι επίσης...
το Σάββατο 3 Μαρτίου θα πάω στο ''Σλουθ'' - Κιμούλης-Μαρκουλάκης. Τον Κιμούλη τον είχα δει κάποτε και στον ''Μάκβεθ''...ήταν τόσο απίστευτος!

Αυτά τα ολίγα!
Τα λέμε, καλά νε περνάτε!

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

And the oscar goes to...

Τώρα τελευταίως είχε συλλάβει το μάτι μου κάτι περίεργα πράγματα να διαδραματίζονται στο blogspot. Κάτι σχετικά με απονομές βραβείων και τα τοιαύτα. Εγώ,βεβαίως,δεν πίστευα πως θα βρεθεί κάποιος να μου απονείμει ένα τέτοιο βραβείο, μα έκανα μεγάλο λάθος. Ναι, κυρίες & κύριοι. Ήγγικεν η ώρα! Σ'αυτό το τριπάκι με έβαλε ο φίλτατος Ρασκόλνικοφ κι έτσι εγώ τώρα ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ -να το τονίσουμε αυτό- να πω με τη σειρά μου 7 πράγματα που δε ξέρετε για εμένα, καθώς και να βραβεύσω κάποιους bloggers. Όμως επειδή εγώ δεν είμαι καθόλου τυρρανική -όπως ο Ρασκόλνικοφ- ούτε και αυταρχική, ΔΕΝ σας υποχρεώνω να κάνετε το ίδιο,εάν εσείς δε θέλετε! Ναι, τέτοιος άνθρωπος είμαι.

Τώρα τέρμα οι μαλακίες και μπαίνουμε στο ψητό!

Επτά Άγνωστες Πτυχές Της Δανάης

1)Είμαι πάντοτε ο γελωτοποιός της παρέας. Δεν μ'αρέσει να δείχνω τη θλίψη μου στους άλλους, ακόμη και αν μιλάμε για τον κολλητό μου και προτιμώ να κλείνομαι στον εαυτό μου και να αντιμετωπίζω τους ''δαίμονες'' μου μόνη μου. Αντιθέτως, συνήθως όποτε έχει κάποιος πρόβλημα, τρέχει σε εμένα για να μου κλαφτεί και για να τον βοηθήσω,χωρίς να έχω καν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στις συμβουλές. Είναι απορίας άξιο γιατί με προτιμούν.

2)Οι περισσότεροι με περνούν για αναρχική εξ αιτίας της εξωτερικής μου εμφάνισης και του γεγονότος ότι ακούω πολύ Άσιμο κι έχω διαβάσει Γώγου. Ενώ, όταν μιλάω για ανθρώπους ή για μέλλον ή για επαναστάσεις, λένε πως διακρίνουν μία εντελώς αναρχική φύση. Πάντως, ποτέ δεν υπήρξα αναρχική.

3)Στους ανθρώπους που δεν εμπιστεύομαι δείχνω κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είμαι. Δε φοβάμαι μην με πληγώσουν -δεν είμαι δα και τόσο ευαίσθητη!- απλώς είναι σαν να απαξιώ να τους φανερώσω αυτό που πραγματικά είμαι.

4)Με εκνευρίζουν τρομερά οι εγωιστές και οι ξεροκέφαλοι άνθρωποι. Άσχετο που εγώ είμαι και εγωίστρια και ξεροκέφαλη! Επίσης, με εκνευρίζουν όσοι το παίζουν θύματα και δεν αναλαμβάνουν το μερίδιο ευθύνης που τους αντιστοιχεί, οι αγενείς, οι ρατσιστές, οι ψωνισμένοι,οι ακαλλιέργητοι και οι ''κουλτουριάρηδες''.

5)Δεν μπορώ να πάω για ύπνο, αν τα μαξιλάρια του καναπέ δε βρίσκονται στη σωστή τους θέση και αν όλα τα άπλυτα ποτήρια-πιάτα δε βρίσκονται στον νεροχύτη. Επίσης, δεν μπορώ και την υπερβολική τάξη. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να πάω στο δωμάτιο μου και να είναι όλα στη θέση τους. Αν δεν υπάρχουν πεταμένα ρούχα-βιβλία-χαρτιά...κάτι με πιάνει.

6)Θέλω πολύ να αποκτήσω δικά μου παιδιά στο μέλλον. Λατρεύω τα μικρά παιδιά, τις ερωτήσεις που κάνουν,τις εκφράσεις που έχουν,τις αντιδράσεις τους. Και θα'θελα να μου δοθεί η ευκαιρία να αναθρέψω κάποτε ένα παιδί.

7)Έχω τη βαθιά πεποίθηση πως θα δυστυχήσω στη ζωή μου. Είμαι ιδιότροπη και δε θα βρεθεί κανείς να με ανεχτεί. Επισης, πιστεύω πως σε όλα θα'μαι μια μετριότητα. Κι επίσης δεν πιστεύω πως θα γίνω καλή φιλόλογος. Δεν είμαι αρκετά πειθαρχημένη,ούτε και σοβαρή.

ΒΡΑΒΕΙΑ
1)Kévin

2)Eyphor Nocturna

3)Κάποια*

4)ηθοποιός σημαίνει φως

5)Ρασκόλνικοφ

6)_Μαρία_

7)Mad Hatter

8)Ελεύθερο Σύννεφο

9)η_Λεύκη_η_Φλου...

10)Leviathan
(http://throughhellleviathan.blogspot.com)

*Για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να βάλω σύνδεσμο στο όνομα του Leviathan!

Η σειρά δεν έχει καμία απολύτως σημασία!
Μπράβο σας παιδιά μου! Αν σας είχα μπροστά μου, θα ανταλάσσαμε και μια χειραψία,έτσι... για το επίσημο!
Δεν βράβευσα,βέβαια,15...αλλά δεν πειράζει! Εγώ αυτούς ήθελα!

Adios!


Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Περί Αποτυχίας

Μια ζωή θυμάμαι να με αγχώνει η αποτυχία. Δεν μπορώ να πω ότι τη φοβάμαι, όχι. Θεωρώ πως η πιο σωστή λέξη είναι όντως το ''αγχώνει''. Αποτυχία στα μαθήματα,αποτυχία στον έρωτα,αποτυχία στις φιλίες και κυρίως αποτυχία στη ζωή. Πιστεύω πως μ'αυτό το άγχος θα πορευτώ για όλη την υπόλοιπη ζωή μου και κάπως έτσι -άδοξα και ανόητα-θα πεθάνω.

Γενικά,δεν είμαι ο άνθρωπος που τρώει φρίκη με τα πάντα. Είμαι αρκετά του ''Έλα μωρέ...δεν έγινε και τίποτα'' ή ''Και αύριο μέρα είναι'' ή ''Δε χάθηκε και ο κόσμος'' κ.λ.π κ.λ.π...
Ξέρετε,τον εαυτό μου δεν τον έχω καν σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Βέβαια, τον αγαπάω, αλλά ο κόσμος θα ήταν μια χαρά και χωρίς εμένα. Οπότε,το θέμα μου δεν είναι μήπως απογοητεύσω τον εαυτό μου εξ αιτίας κάποιας αποτυχίας. Κυρίως, ανησυχώ μην απογοητεύσω τους γύρω μου.

Πέρυσι -ίσως να το ξέρετε- έδινα πανελλήνιες. Τις ημέρες που δίναμε, παίζει να ήμουν η πιο cool μαθήτρια του σχολείου σε θέμα άγχους. Ούτε υστερίες,ούτε κλάμματα,ούτε εμετοί,ούτε τάσεις φυγής. Ήρθαμε για μια μάχη, ρε γαμώτο μου! Ε, ώσπου να βγουν τα αποτελέσματα με έβλεπα και δεν με αναγνώριζα. Είχα καταντήσει περίλυπη! Ποια; ΕΓΩ. Το τέρας αναισθησίας! Και το'ξερα καλά πως ήταν θέμα ανησυχίας. Ανησυχούσα τι θα γίνει, εάν δεν περάσω. Για την ακρίβεια,τι θα σκεφτούν οι γύρω μου; Υπήρξα καλό στρατιωτάκι στη Γ'λυκείου, πάρα πολύ καλό. Πράγμα για το οποίο δεν είμαι καν περήφανη. Κι έτσι το τελευταίο πράγμα που ήθελα, ήταν να απογοητευτούν οι γονείς μου και να σκεφτούν ίσως πως χάλασαν άδικα τα λεφτά τους. Κι έπειτα...τι θα έλεγα στους καθηγητές στα φροντιστήρια με τους οποίους είχαμε γίνει κάτι σαν φίλοι; Δηλαδή, αν ήμουν μόνη μου, ανεξάρτητη κι έδινα πανελλήνιες... ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Για όλους έχει ο Θεός, ένα πράγμα. Όμως, από τη στιγμή που δεν είμαι μόνη μου δεν μπορώ να παριστάνω την δήθεν επαναστατημένη με τα λεφτά του μπαμπά και να μην μου καίγεται καρφί. Πάντοτε, ανησυχώ μην τους απογοητεύσω. Είτε με τις επιλογές μου, είτε με τα λάθη μου, είτε με τις πράξεις μου. Παρόλο που'ναι άνθρωποι με κατανόηση και με έχουν στηρίξει σε κάθε μου επιλογή ως τώρα.

Kαι κάπως έτσι πέρασα φιλολογία. Το'θελα και μπήκα. Χωρίς,βέβαια,συναίσθηση του που μπαίνω και του τι πρόκειται να μάθω. Απλώς, με γοήτευσε ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, λένε ότι έχω ένα κάποιο ταλέντο στη συγγραφή και μ'αρέσει η λογοτεχνία και τα σχετικά. Το αποφάσισα εντελώς ξαφνικά, πέρυσι τα Χριστούγεννα. Κι ούτε πιστεύω πως θα γίνω καλή καθηγήτρια, αν βέβαια διδάξω ποτέ. Είμαι ένα παρανοϊκό άτομο χωρίς υπομονή και χωρίς την πρέπουσα σοβαρότητα για ένα τέτοιο επάγγελμα. Χώρια που το γεγονός ότι θα έχω να κάνω με παιδιά, με,τέλος πάντων,ζωντανές ψυχές με φρικάρει ακόμα περισσότερο.
Εν τω μεταξύ, τις πρώτες μέρες που άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα, κάποιες σκέψεις χώθηκαν στο μυαλό μου και άρχισα να νιώθω πολύ ηλίθια εκεί μέσα. Με τον καιρό,βέβαια,προσαρμόστηκα. Αλλά στο βάθος του μυαλού υπήρχε η σκέψη...μήπως κι έκανα ένα μεγάλο λάθος;
Κι ήρθε η εξεταστική,εντάξει. Το όλο θέμα -εφαλτήριο της ανάρτησης- είναι ότι ανακοινώθηκε το πρώτο μάθημα κι εγώ κόπηκα. Ω, τι ντροπή! Το γεγονός ότι είχα διαβάσει, με κάνει και νιώθω χειρότερα. Άλλωστε, είμαι και εγωίστρια(τρομάρα μου!) και οι αποτυχίες μου πέφτουν και ολίγον τι βαριές. Θα μου πείτε, ένα μάθημα είναι, ΧΑΛΑΡΩΣΕ κοπελιά! Όπως μου είπαν δηλαδή οι φίλοι,οι γνωστοί και οι παρατρεχάμενοι. Μόνο που εγώ είμαι στους κύκλους μου πασίγνωστη καταστροφολόγος. Κι έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι... τι θα γίνει εάν δεν περάσω σε κανένα μάθημα του πρώτου εξαμήνου; Τι θα σκεφτούν οι γονείς μου; Τι θα γίνει εάν δεν περάσω σε καμία εξεταστική κανένα μάθημα; Κι άλλα τέτοια φρικτά... και -ίσως-υπερβολικά. Και πάλι μπαίνει το θέμα των γονιών στην μέση. Ποια η θέση μου, αν οι άνθρωποι αναρωτηθούν,μήπως ξοδεύουν τσάμπα τα λεφτά τους για ένα παιδί που δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του; Και είμαι και μοναχοπαίδι! Η μοναδική ελπίδα της οικογενείας δηλαδή, καταλαβαίνετε! Κι έρχομαι να αναρωτηθώ ξανά.... μήπως είμαι στη λάθος σχολή; Μ'αρέσουν,βέβαια,τα μαθήματα...αλλά μήπως να μείνω μόνο στο τερπνόν και όχι στο ωφέλιμο;

Και οι σκέψεις με τη λάθος σχολή έρχονται να συνδεθούν με τις σκέψεις για μια γενικότερη αποτυχία στο τζόγο της ζωής. Θα καταφέρω να κάνω τίποτα ''σωστό'' στη ζωή μου ή θα καταντήσω σαν αυτούς που κοροϊδεύω; Θα καταφέρω να δημιουργήσω αληθινές σχέσεις και να τις κρατήσω; Θα γίνω σε κάτι καλή; ΑΓΧΟΣ. Ποτέ δεν ήμουν πειθαρχημένο άτομο και δύσκολα ''στρώνομαι'' για κάτι. Με ό,τι καταπιάνομαι,το αφήνω συνήθως ημιτελές. Είμαι σε φάση, ω ρε που πάμε ρε; Που πάμε;

Η σημερινή ανάρτηση είναι τέρμα μπερδεμένη, αλλά είμαι κι εγώ τέρμα μπερδεμένη.
Έτσι μου'ρχεται να τυπώσω σε μια μπλούζα το σλόγκαν ''Είμαι μια αποτυχία'' και να κυκλοφορώ με αυτή στο εξής.

Και ok...ίσως να πήρα βαριά το γεγονός ότι κόπηκα σε ένα μάθημα,αλλά όντως τι θα γίνει αν κοπώ σε όλα; Πολύ φοβάμαι μήπως έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος και σε λίγο καιρό θα τρέχω και δε θα φτάνω.

Περιμένω τις απόψεις σας, γιατί δεν είμαι και πολύ στα καλά μου τελευταίως!

Adios!

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Φοβίες(+ιστοριούλα)

Αυτό το ιστολόγιο αποτελεί λίγο-πολύ τη ψυχοθεραπεία μου κι έτσι οι αναρτήσεις που κάνω είναι συνήθως η μία πιο άκυρη από την άλλη. Τέλος πάντων! Σήμερα,θα αναφερθώ στις φοβίες.
Όχι μόνο στις δικές μου αλλά και σε κάποιες πιο...παράξενες μερικών φίλων μου.

Το λοιπόν,φοβάμαι υπερβολικά πολύ τον πόνο.Τον ανέχομαι βέβαια,γιατί δε γίνεται αλλιώς,αλλά η σκέψη του πόνου με τρομάζει. Όταν τον σκέφτομαι(τον πόνο πάντα)με πιάνει μια κομμάρα,ένα μούδιασμα,μια ανατριχίλα,ένα πατατράκ τέλος πάντων! Κι όσο σκέφτομαι τον πόνο της γέννας (που πιθανώς θα ζήσω κάποτε) φοβάμαι ακόμα περισσότερο! Άλλωστε,πάντοτε το λέω. Δεν με πειράζει να πεθάνω νέα, αρκεί να μην πονέσω. Ας γίνει ό,τι είναι να γίνει,αλλα ας γίνει ακαριαία. Χωρίς πόνους και βάσανα! Δηλαδή, αν θελήσεις ποτέ φίλτατε αναγνώστα να με δεις χώμα,να με απειλήσεις ότι θα μου προκαλέσεις πόνο. Δεν έχω χειρότερο!

Επίσης,φοβάμαι το θάνατο. Όχι,βέβαια,τον δικό μου. Εμένα το ίδιο μου κάνει! Φοβάμαι πολύ το θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων.Οι θανατοι πάντοτε με λυγίζουν τρόπον τινά. Δεν καυχιέμαι για τη ψυχική μου δύναμη, ούτε για την ταπεινοφροσύνη μου. Είμαι μία εγωίστρια του κερατά! Μου'ναι πολύ δύσκολο να συνηθίσω στην ιδέα, πως δε θα ξαναδώ ποτέ κάποιον που αγαπάω πολύ, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις είναι καλύτερο για τον ίδιο. Νιώθω πολύ ευάλωτη μπροστά στον θάνατο, αν και γενικά είμαι εξοικειωμένη με την ιδέα του. Κι ούτε τον φοβάμαι επειδή είναι κάτι ξένο σε σχέση με τη ζωή. Κι ίσως δεν είναι τελικά τόσο ο φόβος του θανάτου, όσο ο φόβος του οριστικού αποχωρισμού. Το γεγονός μάλιστα πως δεν εξωτερικεύω τη θλίψη μου(με κλάμματα,θρήνους και σπαραγμούς)με ανησυχεί ακόμη περισσότερο. Μια μέρα θα πάθω νευρικό κλονισμό,το ψυχανεμίζομαι!

Επίσης, φοβάμα τα ''πάντα''. Όχι,βέβαια,τα ζωάκια. Φοβάμαι ο,τιδήποτε παντοτινό. Δηλαδή, αυτό το ''θα είμαστε μαζί για πάντα'' ή ''θα μείνουμε φίλοι για πάντα'' εμένα με φρικάρει και με τρομάζει. Νιώθω καταπιεσμένη και κλεισμένη σε ένα στενό κλοιό,ενώ με πιάνουν κι έντονες τάσεις φυγής. Θέλω να νιώθω ελεύθερη και αποδεσμευμένη από όλα, έτσι όταν ακούω κάτι με ''πάντα'' ή ''ποτέ'', νιώθω μια έντονη επιθυμία να βάλω τα κλάμματα.

Ο κολλητός μου (χαίρε Γιώργο!) πάσχει από εμετοφοβία! Αν είναι δυναμόν! Μου το εξομολογήθηκε μια κρύα νυχτιά που πίναμε τεκίλα σε ένα μπαράκι. Φοβάται πολύ την ιδέα του εμετού και ο καημένος δεινοπάθησε μια εποχή που η κοπέλα του έκανε συνεχώς εμετούς. (Βέβαια, θα δεινοπαθούσε περισσότερο αν η κοπέλα του ήταν π.χ έγκυος,γιατί υπήρχε και μια τέτοια υπόνοια.) Ο ίδιος,μάλιστα,μου'χει πει ότι όποτε έχει μία τέτοια τάση,το καταπολεμά όσο μπορεί. Βέβαια,δεν ξέρω κατά πόσο καταπολεμάται αυτό,αλλά με πείσμα και υπομονή όλα γίνονται. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι κάθε τόσο εγώ τον κοροϊδεύω κάνοντας ανάλογους χαρακτηριστικούς ήχους.

Από την άλλη,ένας άλλος φίλος μου ονόματι Σταμάτης,φοβάται τις αράχνες. Άντρες σου λέει μετά,στηρίξου πάνω τους. Έχει τύχει να δει αράχνη (και μη φανταστείτε ταραντούλα, μια αραχνούλα τόση δα)επάνω στα μαλλιά μου και να βάλει τις φωνές! Που να την έβλεπε στα δικά του τα μαλλιά! Δηλαδή, τι να πω κι εγώ η καψερή που τα μαλλιά μου είναι και αφανοειδή;Ευτυχώς που η αράχνη δεν είχε προλάβει να εισχωρήσει στα ενδότερα,γιατί τότε θα'χαμε μεγάλους μπελάδες! Και δεν μου πάει να τα σκοτώνω κιόλας τα ζωντανά! Επίσης, μια φορά στη γωνιά του ταβανιού του δωματίου του είχε σχηματιστεί ιστός αράχνης κι ενώ η αράχνη εκείνη την ώρα απουσίαζε,μου έφερε μία σκούπα(ΩΡΑΙΑ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ) και βρέθηκα στα καλά καθούμενα να ξεραχνιάζω τα ξένα τα ταβάνια! Και η φιλία έχει όρια καμιά φορά!

Το ''αίσθημα'' φοβάται το αίμα. Όταν καμιά φορά χτυπάω κάπου και ματώνω, τον φωνάζω και του λέω ''ΚΟΙΤΑΑΑ'' και αυτός στραβώνει τη φάτσα του και με βρίζει(χεχεχε). Κι ενώ έχει τρακάρει 4-5 φορές ως τώρα,ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη φοβία του. Αλλά επειδή παριστάνει και τον σκληρό, μπορώ να πω ότι οι αντιδράσεις του είναι αρκετά συγκρατημένες. Mόνο μια φορά που έτυχε να'μαστε παρόντες στο τροχαίο ενός τρίτου και σταματήσαμε για να βοηθήσουμε όσο γινόταν, επειδή στην άσφαλτο υπήρχαν μερικές ΣΤΑΓΟΝΕΣ αίμα, το παιδί σεληνιάστηκε και απομακρύνθηκε γρήγορα από το σκηνικό του τρόμου. Τι να πει κανείς;

Μία φίλη μου ονόματι Κατερίνα φοβάται ότι θα τη ληστέψουν/βιάσουν/δολοφονήσουν. Πρόκειται,θαρρώ,για ένα είδος αγοραφοβίας.Αποφεύγει να γυρνά στο σπίτι της αργά το βράδυ,να συναναστρέφεται με αγνώστους,να περνά από σοκάκια μεσημέρι ή βράδυ. Επίσης, αν περπατάει κάποιος από πίσω της για αρκετή ώρα,την πιάνει ταχυπαλμία και αρχίζει να περπατά πιο γρήγορα. Μια εποχή, της τηλεφωνούσαν με απόκρυψη (σε όλους μας έχει συμβεί!) κι εκείνη είχε τρομάξει τόσο, που άλλαξε κινητό. Ενώ, σε κάποιες απόκριες την είχαν σταματήσει κάποιοι μεταμφιεσμένοι στο δρόμο και της έκαναν πλάκα κι εκείνη άρχισε να τρέχει μακριά.Κατά τα άλλα,βέβαια,είναι μία ατρόμητη τύπισσα!

Πάντως,εγώ παιδιά μου,μόνο μια φορά ως τώρα έχω φοβηθεί υπερβολικά πολύ! Ένα περσινό Σάββατο αποφάσισε η τρελοπαρέα (το αίσθημα,ο κολλητός,η κοπελιά του που ξέρναγε σαν άρρωστο γατί κι εγώ) να πάμε μία αυτοκινητάδα στην κοντινή μας λίμνη Πλαστήρα. Θα οδηγούσε το αίσθημα βεβαίως,γιατί είναι και καταπληκτικός οδηγός,κρίνοντας από τα 4-5 προαναφερθέντα τροχαία. Τέλος πάντων,καταφέραμε και πήγαμε κι έπειτα εγώ που'χω ως γνωστόν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι, πρότεινα να περπατήσουμε και να μην κινούμαστε μόνο με το αμάξι, γιατί δεν είμαστε και τίποτα γέροι! Το αίσθημα συμφώνησε αμέσως, το ίδιο και η Αλίκη(η κοπελιά). Μόνο ο κολλητός είχε κατεβασμένα τα μούτρα, γιατί είναι εκ φύσεως ολίγον τι φοβητσιάρης. Παρκάραμε σε μια πλαγιά και ξεκινήσαμε την πεζοπορία σε ένα τροπικό δάσος. Περπατούσαμε σε κάτι μονοπάτια δύσβατα και ρουφούσαμε καθαρό αέρα. Πέρασαν κανά δυο ώρες και ο Γιώργος άρχισε να γκρινιάζει. Έτσι, είπαμε να γυρίσουμε στο αμάξι,γεγονός καθόλου εύκολο,αφού γρήγορα διαπιστώσαμε ότι έχουμε χαθεί. Ο Γιώργος άρχισε να ωρύεται και να με κατηγορεί ασυστόλως, η Αλίκη άρχισε τα αστειάκια πως έπρεπε να αφήνουμε πίσω μας ψίχουλα όπως ο Κοντορεβυθούλης(αν δεν απατώμαι), ο Σταύρος προσπαθούσε να προσανατολιστεί μάταια κι εγώ έλεγα κάθε βρισιά που ήξερα σε τρεις γλώσσες. Γυρνούσαμε σαν τις άδικες κατάρες και κάποια στιγμή -το ομολογώ- πελάγωσα. Δεν είχαμε και σήμα(σήμα καμπάνα ε;) και η κατάστασις ήταν τραγική! Είπα, πως θα αφήσουμε εδώ τα κοκκαλάκια μας και θα μας φάνε τα όρνια! Τότε, ο Σταύρος πρότεινε να φτιάξει ένα κατάλυμα, εγώ θα έβρισκα κλαδιά για να ανάψουμε μια φωτιά (ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ!), η Αλίκη θα έψαχνε για φαγητό, ο Γιώργος θα έψαχνε για μια όαση και τέλος πάντων θα τα κουτσοβολεύαμε! Καθώς πήγα προς αναζήτηση φαγητού (όχι πολύ μακριά, για να μη χαθώ και μόνη μου) άρχισα να σκέφτομαι αυτό μου επεφύλαξε η μοίρα. Ούτε πανελλήνιες δε θα έδινα,ΓΑΜΩΤΙ! Χώρια που θα πέθαινα με τρεις θεότρελους ανθρώπους! Έτσι, έκατσα στην κουφάλα ενός δέντρου, με διάφορα πτηνά να πετούν πάνω από το κεφάλι μου και άρχισα να τραγουδώ το ''την ώρα που γεννιόμουνα,σχολάγανε οι μοίρες''. Όπως γυρνάω το μαλλιαρό κεφαλάκι μου, τι να δω στο βάθος; ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Άρχισα να τσιρίζω, τόσο που το αίσθημα νόμιζε πως με δάγκωσε κάποιο φίδι. Όταν ήρθε και αυτός,πανηγυρίσαμε αντάμα κι έπειτα φωνάξαμε την Αλίκη. Τρέξαμε όλοι στο αμάξι και αφού μπήκαμε, θυμήθηκαμε την ύπαρξη και του Γιώργου. Αρχίσαμε να κορνάρουμε και τότε φάνηκε και ο Γιώργος από ένα ξέφωτο με ένα άδειο παγούρι ανά χείρας.Με το που μπήκε, φύγαμε γρήγορα, με το ίδιο κέφι που'χαμε όταν ξεκινήσαμε. Περιττό να πω, ότι τέτοιες εκδρομές δεν τις πολυκάνουμε πια.


Αυτά τα ωραία.
Καλό ξημέρωμα!

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Τρία Χρόνια

Σήμερα κλείνουμε τρία χρόνια σχέσης. Δε ξέρω τι ακριβώς να πω.
''Χρόνια μας πολλά'', ''Καλό κουράγιο'' ή ''Το ζήσαμε και αυτό'';
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσουμε ως εδώ.
Νιώθω πολύ όμορφα και ταυτόχρονα πολύ παράξενα,απόψε.
Είναι κι η 1η επέτειος που περνάμε ''κανονικά'' μαζί και αυτό κάνει το όλο σκηνικό ακόμα πιο περίεργο.
Θέλω να σου πω πάρα πολλά,αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο.
Κάνω,έτσι,μια προσπάθεια να γράψω κάτι που να καθρεφτίζει όσα νιώθω για σένα.

Ξέρεις,με έχεις αλλάξει πάρα πολύ.Άλλαξες την νοοτροπία μου,τις απόψεις μου,τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους,τις προτεραιότητές μου,εμένα την ίδια. Δεν ήμουν έτσι εγώ. Κάποτε,ήμουν πιο κυνική,πιο εγωίστρια,πιο οξύθυμη,πιο ξεροκέφαλη,πιο φλου.Κάποτε, άκουγα το ''γιατί είμαι αύρα εσπερινή,πνοή καθάρια, ζωντανή που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροίζουν...'' και τους είχα όλους γραμμένους. Κάποτε, το ''εγώ'' μου ήταν πάνω απ'όλους και απ'όλα. Κι ύστερα γνώρισα εσένα. Κι ήρθαν όλα ανάποδα. Δόθηκα σε σένα,πόνεσα για σένα,γέλασα με σένα,έκλαψα για σένα,μέθυσα με σένα και για σένα. Κι ούτε το μετάνιωσα ποτέ. Είμαι ολότελα δική σου πια και αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή. Και ό,τι και να γίνει,εγώ δική σου θα'μαι πάλι.

Βέβαια,κι εσύ ήσουν αλλιώτικος όταν σε πρωτογνώρισα. Διαφέρεις πια σε αρκετά σημεία με τον παλιό Σταύρο. Ωστόσο,μεγαλώσαμε μαζί,ωριμάσαμε μαζί και γι'αυτό ακριβώς σ'αγαπάω. Γιατί σ'έχω δει εκνευρισμένο,απεγνωσμένο,χαρούμενο,στεναχωρημένο,πληγωμένο. Γιατί έχουμε πιάσει μαζί πάτο,γιατί γνωρίζω πια την κάθε σου αδυναμία,γιατί σ'έχω ζήσει στα χειρότέρά σου.Μου'χεις πει πολλές φορές, πως αν το θελήσω εγώ, εσύ θα απαρνηθείς τον παλιό σου εαυτό.Μα,εγώ δε το θέλω αυτό. Εγώ έτσι σε ερωτεύτηκα στο κάτω-κάτω! Τρελός,αυτοκαταστροφικός,πολυγαμικός,
υπερβολικός,επαναστάτης,ανώριμος,αισιόδοξος,
ειρωνικός.
Αυτός είσαι,μωρό μου. Και όσους λόγους έχω να σ'αγαπάω,άλλους τόσους έχω να σε μισώ.


Mε που το γνωριστήκαμε,(6 Οκτώβρη ήταν)μαλώσαμε. Κι όταν ερωτευτήκαμε κι αρχίσαμε να πορευόμαστε μαζί,συνεχίσαμε να μαλώνουμε. Και συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε. Και χωρίσαμε πολλές φορές και για μεγάλα διαστήματα και θα ξαναχωρίσουμε, γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Δηλαδή, η σχέση μας ανέκαθεν ήταν δύσκολη και περίεργη και λίγο τρελιάρικη.Κι έκανα για σένα πράγματα που δεν είχα κάνει για άλλον κι ούτε θα κάνω για άλλον στο μέλλον. Γιατί αυτά τα εξαιρετικά,για να μην κοροϊδευόμαστε κιόλας,μια φορά σου τυχαίνουν,άντε δυο.Είναι πολλές φορές που ζηλεύω,που χανώ την αυτοκυριαρχία μου και την όποια άνεση μου,που γίνομαι και πολύ μικρή ως και τιποτένια,που γίνομαι και κτητική και υπερβολική και κάνω και ηλιθιότητες από φόβο μη σε χάσω. Πόσο δεν έχουμε εξευτελιστεί και οι δύο,μωρό μου; Δε γαμιέται; Έτσι είναι ο έρωτας (και η βλακεία μας).

Σου χρωστάω παρά πολλά και κυρίως ένα τεράστιο ''ευχαριστώ''.
Ευχαριστώ...
που είσαι πάντοτε δίπλα μου
που έχεις στηρίξει κάθε επιλογή μου
που μαζί σου νιώθω ασφάλεια
που έδωσες μεγάλο νόημα στην υπαρξή μου
που με άφησες να σε αισθανθώ
που συγχώρησες τα λάθη μου
που δεν με παράτησες όταν είχες κάθε λόγο να το κάνεις
που παραμένεις ένας αντικειμενικός κριτής όσων κάνω
που ξέρεις πάντοτε πως θα νιώσω καλά
που δεν είσαι μόνο γκόμενος,αλλά και φίλος
που δεν μ'αφήνεις ποτέ να νιώσω φόβο
που όταν κάνω μαλακίες,είσαι εκεί για να με συγκρατείς

Και σ'αγαπώ παρά πολύ. Όσο κι αν εσύ αμφιβάλλεις κάποιες φορές. Και πάντοτε θα σ'αγαπώ με κάποιο τρόπο.Μη φοβάσαι πως τα λάθη μας είναι αρκετά,για να φθείρουν αυτά που μας ενώνουν και αυτό που έχουμε.Γιατί είναι οι νύχτες που περνάμε συζητώντας ή ακούγοντας τα τραγούδια που'χεις συνθέσει ή διαβάζοντας τα κείμενα που'χω γράψει και νιώθω ευτυχία.Γιατί είναι το βλέμμα σου που με κυνηγά τόσα χρόνια τώρα.Γιατί είναι η φωνή σου που μ'έχει κάνει να γελάσω,να κλάψω,να θυμώσω,να ηρεμήσω.Γιατί είναι οι αλήθειες που'χουμε πει στα μεγαλύτερα μεθύσια.Γιατί είναι το γέλιο σου που με κάνει να τα ξεχνάω όλα. Γιατί είναι τα όνειρα που μοιραστήκαμε μαζί,γιατί είναι οι φόβοι και τα εμπόδια που ξεπεράσαμε.Και όλα αυτά είναι πάνω από κάθε λάθος,μικρότητα,απιστία και ανωριμότητα.
Εγώ είμαι εδώ για σένα και θα είμαι. Και γνωρίζω καλά πως κι εσύ θα συνεχίσεις να'σαι ο άνθρωπός σου. Όσο παράλογο κι αν μας φαινόταν στην αρχή.

Όταν σ'ερωτεύτηκα άκουγα μανιωδώς το ''Μη με φοβάσαι''.


Τον πρώτο χρόνο της σχέσης μας κατά τον οποίο υπήρχε μία μάχη για το ποιος από τους δυο μας θα επιβληθεί, έπαιζε πολύ το ''Βυθισμένες Άγκυρες''. Έτος πολλών χωρισμών.


Το δεύτερο χρόνο άκουγα πολύ το ''Μικρός Τιτανικός''.


Πλεόν ως και σήμερα ακούω πολύ το ''Πόσο Λυπάμαι''

[Είμεθα και λάτρεις του παλιού]

Αυτό είναι ένα κείμενο για σένα κι είναι τα μισά απ'όσα νιώθω. Τα υπόλοιπα κατ'ιδίαν.
Σ'αγαπάω. Συγχώρα με που μερικές φορές είμαι τόσο λάθος. Καμιά φορά παρασύρομαι εύκολα.''Μα πως φοβάμαι,πως ίσως μια μέρα σε χάσω και πως να σε ξεχάσω...ποτέ δε θα μπορώ...''

Χρόνια μας πολλά.
Είμαι δική σου και θα'μαι πάντοτε.
Σ'αγαπώ.
Κάθε όνειρό μου σε έχει μέσα του.

*Δε ξεχνώ το πρώτο τραγούδι που μου αφιέρωσες,το Γενάρη του 2008.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Happy (Valentine's) Day!



Χαίρε έθνος ανάδελφο!
Αντάποκριση από το πατρικό μου.

Τέλειωσε επιτέλους η εξεταστική μου και νιώθω κάπως έτσι:

Η εικόνα είναι, βεβαίως, συμβολική. Εγώ δεν έχω τόσα λεφτά, ωστόσο είμαι το ίδιο χαρούμενη, για άλλους βέβαια λόγους. Τέλος πάντων, σήμερα είμαι λίγο κουρασμένη από το ταξίδι,(κάναμε και παραπάνω ώρες λόγω χιονιού στις στροφές)οπότε δεν νομίζω να'ναι η σημερινή μου ανάρτηση κάτι το ιδιαίτερο.

Τέλος πάντων! Χθες ήταν η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου,όπως ασφαλώς ξέρετε.
Ελπίζω να μην πιστεύετε,βέβαια,σ'αυτές τις ανοησίες.
Η μέρα αυτή αποτελεί την μεγαλύτερη εκμετάλλευση του έρωτα.
Κόκκινα μπαλόνια,κόκκινα κομπινεζόν,τριαντάφυλλα,καρτούλες,αρκουδάκια και άλλα εμετικά πράγματα.
Είναι η μέρα κατά την οποία τα ανθοπωλεία, τα ''είδη δώρων'', τα sex shops και τα εσωρουχάδικα θησαυρίζουν. Κι είναι μια γελοία ημέρα.
ΦΥΣΙΚΑ και δεν αγόρασα δώρο.
Ωστόσο μου αγόρασαν, αλλά εγώ δε θα το δεχτώ, πιστή στις ιδέες μου.
Αnyway, εγώ δεν πιστεύω ούτε στο κοινότοπο ''Οι ερωτευμένοι κάθε μέρα γιορτάζουν''.
Εγώ, ρε παιδιά, είμαι ερωτευμένη τρία χρόνια και κάτι και δεν μπορώ να πω, ότι γιορτάζω κάθε μέρα.
Ποτέ δηλαδή δεν συνέβαινε αυτό.
Άντε το πολύ...μία εώς τρεις φορές τον μήνα!
Ο έρωτας,για μένα,είναι καταστροφή,είναι τρέλα,είναι μπέρδεμα,είναι δυσκολία.
Φυσικά και αξίζει,αλλά δεν είναι γιορτή.
Ακούστε κι εμένα που παιδεύομαι τόσα χρόνια με τον mr Σταύρο.

Τώρα θα μιλήσω για τα προσωπικά μου,γιατί έτσι μου βγαίνει.
Η σχέση που έχω με τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι ίσως ό,τι πιο τρελό έχω ζήσει ως τώρα.
Καυγάδες,ζηλοτυπίες,''ταπώματα'',πουστιές και ηλιθιότητες.
Είναι ένας ναρκισσιστής,ένα ον πολυγαμικό,πολύ έξυπνος,με humor,αρκετά αυτοκαταστροφικός και κάμποσο επιπόλαιος.
Σε λίγες ημέρες κλείνουμε τρία χρόνια έπειτα από πολλά εμπόδια,πολλούς χωρισμούς,άλλες τόσες επανασυνδέσεις και κάμποσους όρκους είτε αιώνιας αγάπης, είτε οριστικής απομάκρυνσης.
Πρόκειται για μια σχέση παράξενη και δύσκολη, η οποία έγινε ακόμη χειρότερη,όταν ανακυρήχθηκε σε εξ αποστάσεως.
Διότι σπουδάζει Αθήνα κι εγώ Ιωάννινα.
Τέλος πάντων, ας μη πω άλλα, διότι το μήλον της Έριδος με διαβάζει κιόλας. (Καλά είσαι χρυσό μου;)

Όσο τραγική και αν ακούγεται αυτή η κατάσταση, η αλήθεια είναι πως εμένα μου αρέσει.
Πιστεύω ότι αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και πιο συνηθισμένα,εγώ θα βαριόμουν.
Άλλωστε είμαι και οξύθυμη και θεοπάλαβη,οπότε ταιριάζουμε τρόπον τινά.
Τολμώ πια να πω πως είμαι περισσότερο ερωτευμένη μαζί του τώρα σε σχέση με πριν.
Όσο ηλίθιο και αν ακούγεται αυτό σε όσους ξέρουν την κατάσταση μεταξύ μας.
Γι'αυτό και ο έρωτας δεν είναι ποτέ γιορτή.
Είναι γιορτή πριν μπλέξεις με το αντικείμενο του πόθου σου.
Μετά γίνεται συνήθως της πουτάνας.

Βέβαια,υπάρχουν ειδών και ειδών έρωτες.
Δηλαδή, υπάρχουν έρωτες σχετικά ασήμαντοι,σχετικά ανιαροί,σχετικά τιποτένιοι.
Kαι υπάρχουν κι έρωτες μεγάλοι,σημαντικοί,φλογεροί.
Πάντως,συνήθως κρατάνε οι ασήμαντοι έρωτες.
Οι σπουδαίοι φθείρονται κι εύκολα και γρήγορα.
Βέβαια, όλα αυτά προέρχονται από προσωπική εμπειρία.
Έχω ζήσει και τις δύο περιπτώσεις.

Κατά τα άλλα, η εξεταστική τελείωσε πανηγυρικά.
Στο τελευταίο μάθημα -την πεζογραφία- τα πήγα αρκετά καλά
και με βάση τη λογική το έχω περάσει.
Τέλειωσε λοιπόν η 1η εξεταστική μου.
Άλλον έναν μύθο -μετά τις πανελλήνιες και το αντικείμενο του πόθου- τον απομυθοποίησα!
Όσο θα'μαι στο πατρικό μου έχω ως σκοπό να αξιοποιήσω το χρόνο μου δημιουργικά.
Στάκα και δες.
-Θα κοιμηθώ.
-Θα διαβάσω δύο μυθιστορήματα που τα'χω αγοράσει πριν την εξεταστική.
-Θα δω κάτι ταινίες.
-Θα δω τα παλιά φιλαράκια.
-Θα δω τον Σταύρο.
-Θα πάω στα hondos center, γιατί θα ξεμείνω από μολύβι ματιών.
-Θα σχεδιάσω τις επόμενες -σημαντικές-κινήσεις μου.

Όπως καταλάβατε, έχω υψηλούς στόχους.

Anyway,είμαι αρκετά κουρασμένη για να συνεχίσω να γράφω απόψε. Είναι λίγο ασυνάρτητη ανάρτηση, αλλά δείξτε κατανόηση.
Θα επιστρέψω λίαν συντόμως:
α)γιατί έχω επέτειο
β)γιατί με έχουν εκνευρίσει κάμποσα γεγονότα

Ciao!


Υ.Γ. Η χθεσινή ημέρα ήταν ούτως ή άλλως happy, αφού τέλειωσε η γαμω-εξεταστική κι επιτέλους χαλάρωσε το σώμα και το πνεύμα!

Υ.Γ.2 Σε περίπτωση που είστε θρήσκοι και αν δε το ξέρετε, ο χριστιανικός Άγιος του έρωτα, είναι ο Άγιος Υάκινθος.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ;!


-Είστε ηλίθιοι;
-Είστε ανεύθυνοι;
-Είστε προδότες;
-Δεν έχετε αρχίδια;
-Θέλετε ξύλο;
-Θέλετε μούντζες;
-Θέλετε σκότωμα;
ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!

Ξεπουλημένη χώρα, υποθηκευμένα όνειρα, Ιούδες σε θέατρο σκιών.
Χάθηκε η αξιοπρέπεια, χάθηκε η τσίπα, χάθηκαν οι αξίες.
Πόσοι ακόμα να ονειρεύονται; Πόσοι ακόμα να ελπίζουν;
Κουράγιο μάγκες. Ας μην πιστέψουμε, πως όλα χάθηκαν.
Όσο δύσκολο και αν είναι, όσο και αν υποφέρουμε τώρα.
Να κρατήσουμε το βλέμμα και το ηθικό μας ψηλά.
Ενωμένοι ας παλέψουμε για το καλύτερο,για την νίκη,για την δικαιοσύνη.
Η κυβέρνηση της εθνικής ασυννενοησίας πλέον να τον φοβάται το λαό.
Δε θα γλυτώσουν. Κανείς τους.
Θα κατασπαραχθούν,έτσι και τολμήσουν να ξεμυτίσουν προς τα έξω.
Τα πλήθη μάσησαν αρκετά, όχι άλλο.
ΦΤΑΝΕΙ!
Τέρμα τα ψέματα, τέρμα οι υποσχέσεις, τέρμα οι ανοησίες!
Να χαθείτε όλοι σας!
ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ , διαγράφοντας όσους ψήφισαν το ''ΟΧΙ''.
Είστε κάλπικοι. Δεν αξίζετε ούτε τον οίκτο μας, ούτε την απέχθειά μας.
Είστε ένα τίποτα. Είστε μηδενικά.

Δυστυχώς... ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ.

Καληνύχτα Ελλάδα.
Συγγνώμη.



Δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.


Υ.Γ. Δυστυχώς, χάθηκε η προηγούμενη ανάρτηση μου που ήταν παρομοίου περιεχομένου. Το blogspot τον παίρνει μέρες τώρα. Κυρίως στεναχωριέμαι που χάθηκε μαζί και το εύστοχο σχόλιο του .

Καλό ξημέρωμα, καλό κουράγιο
και άντε... και καλή τύχη μάγκες, που'λεγε και ο Σιδηρόπουλος!

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Αυτά είναι τα νέα μου...

Μην περιμένετε σήμερα να φιλοσοφήσω. Τέτοια ώρα,τέτοια λόγια.
Χθες,που λέτε,έδινα δύο μαθήματα! Αν είναι δυναμόν,εδώ δεν την παλεύουμε με το ένα,για να μην πω με το κανένα. Anyway,έδινα Γλωσσολογία και Οδύσσεια. Το 1ο 8-11, το άλλο 3-6.
Το λοιπόν,φεύγω μες το μαύρο χάραμα μιμούμενη τον Βέγγο στις ελληνικές ταινίες. Για να μην αναφέρουμε -που τελικά το αναφέρουμε- ότι ξέχασα και τη δήλωση στο σπίτι και ξαναγύρισα,ανηφορίζοντας τις Γιαννιώτικες πλαγιές.

Πάω λοιπόν να δώσω τη Γλωσσολογία. Να τονίσω σ'αυτό το σημείο πως για το συγκεκριμένο μάθημα ήμουν κάτι παραπάνω από απαισιόδοξη. Για να πω και την αλήθεια μου,το νόημα δεν το'χω πιάσει ακριβώς. Παίρνω τα θέματα, τα κοιτάζω μια, τα κοιτάζω δυο και απορώ. ΤΑ ΞΕΡΩ! ''Καλέ,αυτά τα ξέρω'', αναφωνώ και ο διπλανός μου (φτυστός ο Χρήστος Σαντιγκάϊ) με κοιτάζει με απορία ανάμεικτη με μίσος,διότι αυτός δε τα ξέρει. Τελειώνω κάποια στιγμή,δίνω το γραπτό,βγαίνω έξω και νιώθω έναν απέραντο θαυμασμό για τον εαυτό μου. ''Οι κόποι σου,Δανάη,ανταμείφθηκαν. Εύγε παιδί μου. Μπράβο που δεν είσαι τόσο τελειωμένη,όσο παλαιότερα'' ακούω το υποσυνείδητο ''εγώ'' μου,να λέει στο φανερό ''εγώ'' μου. Κοιτάζω την ώρα. Μόνο 10 παρά είκοσι. Βρίσκομαι σε δίλημμα. Τι θα κάνω εγώ τώρα ως τις 3; Που θα πάω; Που θα καταλήξω; Τι θα απογίνω; Ε,κλασικά τράβηξα προς το κυλικείο της σχολής.

Εκεί ήταν και άλλοι πολλοί συνάδελφοι. Αυτά είναι,συλλογίζομαι. Μπουχτίσαμε στα βιβλία,στα αλλόφωνα,στους διασκευαστές και σε άλλα ανιαρά πράγματα. Λίγη ζωή,ρε αδερφέ. Παίρνω τον γνωστό ''νεροζουμωτό'' φραπέ και αράζω. Κοιτάζω την κίνηση,χαζεύω τον κοσμάκη,σκέπτομαι το θολό μου μέλλον στη φιλολογία και άλλα τέτοια πικάντικα. Κάποια στιγμή,το μυωπικό μου βλέμμα πέφτει σε έναν συμφοιτητή μου,μεγαλύτερο σε ηλικία,γνωστή φάτσα που μου χαμογελάει. Εγώ,για να καταλάβετε δηλαδή,γι'αυτό τον συμφοιτητή τρέφω μία ιδιαίτερη συμπάθεια,αν με λαμβάνετε. Τίποτα το τόσο σημαντικό. Αφού,αφενός είμαι δεσμευμένο παιδί,αφετέρου είμαι μια σωστή μαντάμ και δεν κάνω τέτοια πράγματα.

Ok όμως. Η δέσμευση είναι δέσμευση(και όσο τα απεχθανόμουν αυτά κάποτε...)αλλά μπαίνει και ο ανθρώπινος παράγοντας στην μέση. Το παιδί χαμογέλασε! Δε γίνεται να παραστήσω το βαρύ πεπόνι. Πάνω απ'όλα, να'μαστε άνθρωποι. Εντάξει,λέω μαλακίες τώρα. Η αλήθεια είναι πως τον πλησίασα,επειδή βαριόμουν τη ζωή μου. Δεν είχα παρέα στο κυλίκειο,είχα πολύ ώρα να μιλήσω και τον ''νεροζουμωτό'' φραπέ δεν τον υπομένω με την καμία χωρίς κουβέντα. Έτσι, σηκώθηκα από τη θέση μου και πήγα κι έκατσα μαζί του. Δεν ήταν και εντελώς άσχετο το σκηνικό,διότι έχουμε μιλήσει 2-3 φορές, αλλά μόνο βλακείες έχουμε πει,μη φανταστείτε. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και φιλοσοφήσαμε στο full. Ξέρετε τώρα. ''Υπάρχει θεός;'' ''Η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα;'' ''Ποιος είναι ο άγνωστος στρατιώτης;'' και άλλα τέτοια συναρπαστικά. Ήπια και δεύτερο φραπέ,πέρασε και η ώρα,έκανα και μία ενδιαφέρουσα γνωριμία. Ύστερα,κατεβήκαμε κέντρο και ήπια κι εκεί έναν καφέ. (Το παράκανα.)

Τέλος πάντων,μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα,ξαναπήγαμε στη σχολή για την Οδύσσεια.Αυτός το χρωστάει το μάθημα. Περιμέναμε στο αμφιθέατρο του Φ.Π.Ψ, όπως ήταν κανονισμένο. Κάποτε, ήρθε η μανδάμ που μας διδάσκει συνάμενη κουνάμενη,να μας πει ότι θα γράψουμε σε διάφορες αίθουσες της φιλολογίας. Και να βλέπετε τώρα, φίλοι μου, 200 αλαφιασμένα άτομα να τρέχουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν είχα περισσότερο χρόνο,θα'χα σκάσει στα γέλια. Τέλος πάντων, φτάνω η κακομοίρα σε μια αίθουσα με κάτι φίλους, πιάνω και μια θεσούλα και βολεύομαι. Όμως, η μανδάμ αποφάνθηκε πως όσοι κάθονται στην μέση θα πρέπει να αποχωρήσουν για άλλη αίθουσα. ΩΪΜΕ! Είμαι στην μέση! Σηκώνομαι βρίζοντας περισσότερο σαν λιμενεργάτης,παρά σαν φοιτήτρια φιλολογίας και με κάτι άλλα κακόμοιρα παιδιά ξανατρέχουμε για να βρούμε μία άλλη θέση στον ήλιο. Φτάνω σε μία άλλη αίθουσα και ο επιτηρητής μου υποδεικνύει να κάτσω σε μία θέση που βρίσκεται πάλι στην μέση. Αποφασίζω να μη βγάλω γλώσσα και ξαναβολεύομαι. Έρχεται η μανδάμ και ξανά-μανά τα ίδια. Όσοι είναι στην μέση την κοπανάνε. Τολμάμε μερικοί και της λέμε, ότι αυτό έγινε και στην άλλη αίθουσα και μας έδιωξε και από κει κακήν κακώς. Αλλά επειδή στους τρελούς λέμε ναι, ξανασηκωθήκαμε ορισμένοι άτυχοι και καταλήξαμε σε μια μισοάδεια αίθουσα. Εκεί καλού-κακού όλοι πιάσαμε ακριανές θέσεις.

Κι έρχεται η μανδάμ να δώσει τα ''προβλέψιμα'' και ''εύκολα'' θέματα. Να πω στο δραματικό αυτό σημείο, ότι στη σχολή είναι κοινό μυστικό πως η συγκεκριμένη μανδάμ πετσοκόβει με τα άκυρα θέματα που βάζει. Εγώ όμως που'μαι καλοπροαίρετος άνθρωπος (γκουχ) και γνωρίζοντας το στοιχείο της υπερβολής που διακατέχει καμιά φορά τους ανθρώπους(μαζί κι εμένα),πίστευα αφελώς πως τα μισά απ'όσα ακούγονταν δε θα ισχύουν. Πόσο ηλίθια στάθηκα! Μας δίνει τα θέματα, έχοντας πει τουλάχιστον 20 φορές, πως όποιος διάβασε θα αριστεύσει και ότι είναι πανεύκολα και αναμενόμενα και μας τα δίνει, έχοντας τα χωρίσει σε ομάδες. Ενώ οι φοιτητές κάθονται ο ένας στην μία άκρη και ο άλλος στην άλλη.

Τα επεξεργάζομαι. Τα μισά κομπλέ,τα μισά πίπες. Τα παίρνω με τον εαυτό μου κι έτσι μου'ρχεται να με μουντζώσω. Συγκρατούμαι. Είχα διαβάσει,ρε παιδιά. Εδώ και ένα μήνα τα διάβαζα τα γαμημένα! Ε, λοιπόν. Πρώτη φορά μου τυχαίνει να'χω διαβάσει και να βρίσκομαι σε δύσκολη θέση. Έγραψα πολύ καλά στα γραμματικά, που δεν το περίμενα και στα ερμηνευτικά πήγα πολύ μέτρια,που δεν το περίμενα επίσης. Οι ερωτήσεις πολύ γενικές,χωρίς τη δυνατότητα επιλογής(ενώ μας διαβεβαίωνε για το αντίθετο),χωρίς κάτι το πιασάρικο,ρε αδερφέ. Έγραψα λίγο απ'ότι ήξερα,λίγο απ'ότι φαντάστηκα,λίγο απ'ότι πίστευα, τα περιέλουσα και με σάλτσες και παρέδωσα το γραπτό, μαζί και το πνεύμα.

Απευθύνομαι στην μανδάμ : Ρε καλή μου,ρε χρυσή μου να βάζεις ό,τι γουστάρει η ψυχή σου,δικαιωμά σου στο κάτω-κάτω,τι να σου πω εγώ; Αλλά δεν μπορώ τις πουστιές. Μα,να μου λες ότι θα βάλεις επιλογής και αναμενόμενα και να'χεις το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και να το παίζεις και καλή και να μου κάνεις τέτοια; Πολύ με στεναχώρησες,να το ξέρεις. Δεν πειράζει,κούκλα. Ένα θεατρικό έχει τίτλο ''Θυμήσου τον Σεπτέμβρη''. Σου το αφιερώνω.Τα λέμε τότε!

Αυτή ήταν η χθεσινή ημέρα. Κατά τα άλλα, αύριο γράφω Λατινικά, πάλι 8-11, οπότε και η χθεσινή και η σημερινή ημέρα πέρασε με κάμποσο διάβασμα. Να το δώσω και αυτό και ας πάει το παλιάμπελο.

ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ, λέω και τρελαίνομαι!

Καλό ξημέρωμα!


Υ.Γ. Μετά τη γλωσσολογία :






















Μόλις είδα τα θέματα της Οδύσσειας:


















Η μανδάμ:
























Αφιερωμένο στα πάμπολλα άτομα που χρωστούν την Οδύσσεια:



Καλό ξημέρωμα!

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Υποσχέσεις-και όχι μόνο

Οι υποσχέσεις αποτελούν ένα θλιβερό κεφάλαιο της -κατά τα άλλα- φανταστικής ζωής μου.
Πόσο παίζει να τις σιχαίνομαι;
Σκεφτείτε το! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από τους όρκους.
Έχω δώσει πάμπολλες υποσχέσεις και μου έχουν δώσει άλλες τόσες.
ΤΡΑΓΙΚΟ, που'θα λεγε και μια ψυχή με ιδιαίτερη προφορά.
Ωστόσο...γνωρίζω καλά πως ούτε ισχύουν, ούτε θα τηρηθούν.
Θαρρώ,βέβαια,πως και οι άλλοι θα το ξέρουν.
Το λοιπόν,έχω ορκιστεί φλογερό έρωτα,αληθινή φιλία,πίστη και βεβαίως αιώνια αγάπη.
Και φυσικά μου'χουν υποσχεθεί τα ανάλογα.
Ξέρετε, δεν νιώθω ιδιαίτερα περήφανη για όλα αυτά.
Μα, μην με κρίνετε αυστηρά, όπως δεν έχω κρίνει κι εγώ κανέναν.
Διότι ας μην κοροιδευόμαστε!
ΟΛΟΙ έχουμε ανάγκη από λίγο παραμύθι,
όλοι διψάμε για αγάπη και φλογερούς έρωτες,
όλοι θέλουμε να ζήσουμε το όνειρο
και όλοι αγαπάμε -έστω και ελάχιστά- τα happy ends.
Όσο ιστορία και αν το παίζει ο καθένας από μας.

Ξέρετε,δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι ψεύδονται επίτηδες.
Αλλά,για παράδειγμα,όταν ερωτευόμαστε...
τουλάχιστον, όταν ερωτεύομαι εγώ...
-ΑΧ! Έρωτα...πώς είπα τ'όνομά σου και δεν έμεινα βουβή; κ.τ.λ. κ.τ.λ.-
χαζεύουμε ολίγον τι. Δηλαδή, το IQ μας μειώνεται αισθητά.
Έτσι γινόμαστε σαφώς πιο ευάλωτοι σε όρκους,σε υποσχέσεις,σε διαβεβαιώσεις.
Κατά βάθος το χρειαζόμαστε και ό,τι μας πουν το καταπίνουμε αμάσητο.
Άσχετο που μετά χτυπάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο.

Θαρρώ, πως πρέπει να πάρω τα πραγματά από την αρχή
έτσι ώστε να ξεκαθαρίσουν λιγάκι οι σκέψεις μου.
Κάποτε, ο κύκλος γνωστών και φίλων μου ήταν σαφώς ευρύτερος.
Κάποια στιγμή...θες από επιφοίτηση, θες από πίεση, θες από νεύρα
τα πήρα με τον εαυτό μου και αναρωτήθηκα ''Τι είναι όλο αυτό το μπούγιο, Παναγία μου;''
Έτσι πήρα μια σπουδαία απόφαση. Ή να πω εγώ το μεγάλο αντίο ή να διώξω κοσμάκη.
Δυστυχώς, όσο εύκολο μου είναι να δημιουργώ μια σχέση, τόσο δύσκολο μου είναι να τη διαλύω.
Δυσκολευόμουν να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν ήθελα να προσβάλλω και κανέναν.
Έτσι...σε ορισμένους το έφερα πλαγίως. Και μετανιώνω γι'αυτό.
Τουτέστιν εφάρμοσα την αλάνθαστη μέθοδο ''Στρίβειν διά του αρραβώνος''
και τους ανακοίνωσα πως για λίγο καιρό θα απομονωθώ, έτσι ώστε να σκεφτώ στο μέλλον μου.
Είπα κάτι τέτοιες μαλακίες και άλλες δέκα πίπες και τότε ήταν που μπήκα στη ζώνη του Λυκόφωτος.
Διότι άρχισαν οι παράξενες-αδιάκριτες ερωτήσεις.
Kι ήταν φρικτό, έτσι; ΔΕΙΤΕ.
Ερώτηση: Θα με ξεχάσεις; Όχι ε;
Σκέψη: ΟΧΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! Τι είναι τούτα τώρα;
Υπόθεση: Ε, δεν μπορώ να πω...ναι,θα σε ξεχάσω. Τι θα πει το παιδί;
Περισυλλογή: Μούμπλε, μούμπλε, ας σκεφτώ...
Απάντηση:Δε θα σε ξεχάσω. Μα, είναι δυνατόν;
Ερώτηση2: Ποτέ;
Σκέψη2:Πλάκα κάνεις τώρα!
Υπόθεση2: Το βλέπω, θα πω και άλλη μαλακία.
Περισυλλογή2:Αυτά που κοροιδεύω,τώρα θα τα κάνω όλα.
Απάντηση2(με μισή καρδιά): Ποτέ.
Εκείνη την ώρα, αν είχα απέναντι μου ένα καθρέφτη και κοιτούσα μέσα,είμαι σίγουρη ότι το είδωλό μου θα με φασκέλωνε.

Αυτή είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις που μου συνέβησαν.
Μία άλλη περίπτωση είναι οι υποσχέσεις που έδωσαν σε εμένα.
Εντάξει, ρε παιδί μου. Είναι λογικό κάποια στιγμή οι άνθρωποι να απομακρύνονται.
Η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, ξέρεις τώρα.
Κι εκεί αρχίζουν τα περίεργα.
Είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση που τώρα τη θυμάμαι και γελάω.
Είχα έναν φίλο, κάναμε αρκετή παρέα. Κάποτε πήγε φοιτητής.
Είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μου.
Πριν φύγει, μ'είχε αγκαλιάσει και μου'χε πει :
''Δε θα χαθούμε. Θα μιλάμε στο τηλέφωνο κάθε μέρα...θα το δεις. Δε θα χαθούμε, θα βρισκόμαστε όποτε έρχομαι. Όλα καλά θα πάνε.''
Τώρα,ας μην κοροιδευόμαστε. Αυτά είναι μαλακίες.
Ήταν ΛΟΓΙΚΟ να χαθούμε.
Αυτός στην Πάτρα, εγώ μετά από ένα χρόνο στα Γιάννενα.
Πέντε-έξι φορές μιλήσαμε στο τηλέφωνο.
Μετά αυτός χάθηκε με τα φοιτητιλίκια και εγώ με τις πανελλήνιες.
Τέλος πάντων...μανάρι, καλά να περνάς.

Πάντως, όσον αφορά εμένα τις πιο μεγάλες υποσχέσεις τις έχω δώσει για τον έρωτα.
Ξέρετε, ως τα 15 μου -εν μέσω μίας ταραγμένης εφηβείας- το'παιζα άνετη γκόμενα.
Μετά ερωτεύτηκα,κάναμε σχέση και τα'χουμε ακόμα.
Φαντάζομαι, ξέρετε τι λένε για τα ''πάντα'' και τα ''ποτέ'' των ερωτευμένων.
Εγώ έλεγα πως δε θα τα πω αυτά σε καμία περίπτωση
και εν τέλει έγινα, όσα έλεγα πως δε θα γίνω ποτέ.
Τα είπαμε όμως και πιο πάνω. Όταν ερωτεύεσαι, τα χάνεις.
Δεν καταλαβαίνεις, πως σου βγαίνει να υποσχεθείς πράγματα.
Γιατί όταν λες στο έτερον ήμισυ ''Θα σ'αγαπώ για πάντα''
εσύ, ρε πούστη μου, εκείνη την ώρα το νιώθεις.
Ξέρεις,βέβαια,ότι δε θα κρατήσει για πάντα,
αλλά εκείνη τη στιγμή θες να κρατήσει, όσο τίποτα άλλο.
Κι έτσι μπαίνεις σ'αυτό το λούκι.
Ή όταν σου λένε... ''Δε θα σε πληγώσω ποτέ'',
ξέρεις ότι αυτό είναι ανυπόστατο!
Άνθρωπος είναι και θα σου τη κάνει την πουστιά, εντάξει.
Αλλά εσύ εκείνη την ώρα το πιστεύεις,μωρέ
και νιώθεις ευτυχισμένος, που βρήκες τέτοιον ντόμπρο άνθρωπο.
Μα, όταν γίνει η μαλακία -γιατί θα γίνει-
νιώθεις εξαπατημένος,άδειος και αδικημένος.
Θα μου πεις... ''Τι τα φιλοσοφείς; Έτσι είναι η ζωή''.
Σε δουλειά να βρισκόμαστε!

Γενικώς,εγώ ως άνθρωπος δεν...
Ντάξει,έχω και τα καλά μου στοιχεία.
Παράλληλα όμως είμαι υπερβολικά επιπόλαιη και ισχυρογνώμων.
Παλαιότερα, ήμουν χειρότερη,βέβαια.
Απλώς, κάπου-κάπου -ΣΠΑΝΙΩΣ!- έχω τύψεις.
Διότι σε κάποια άτομα δε φέρθηκα καλά.
Ούτε αυτά μου φέρθηκαν βέβαια,αλλά για εμένα μιλάμε τώρα.
Είχα δώσει υποσχέσεις πως θα αλλάξω,πως θα προσπαθήσω για τη σχέση μας(τη φιλική),
πως θα δώσω ολόκληρη μάχη για την κατάκτηση μιας κάποιας κορυφής.
Μα,όταν τα έλεγα αυτά,είχα παραλείψει μια σημαντική λεπτομέρεια.
Πως όταν μια φιλία φτάνει σε σημείο που χρειάζεται αλλαγές και προσπάθειες
εκτός του ότι εγώ ξενερώνω,είναι φανερό πως το όλο πράγμα είναι λάθος.
Οι σχέσεις είναι για να κυλάνε ελεύθερα.
''Άσε τη φάση να τσουλήσει'', που μου λέει και ο Σταμάτης.
Και άλλωστε...τι σόι φιλία είναι αυτή, που για να σε ανεχτεί ο άλλος,πρέπει να αλλάξεις;
Α, όχι. Καλύτερα να το διαλύεις κατευθείαν σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ούτε υποσχέσεις, ούτε αρχίδια μπλε.

Εν τω μεταξύ, εγώ στα λόγια είμαι και δεξιοτέχνης.
Έχω πειθώ,πώς να το κάνουμε;
Έτσι συχνά μου ξεφεύγουν και υποσχέσεις
πάνω στον έντονο διάλογο.
Κακώς βέβαια, γιατί την επόμενη στιγμή το μετανιώνω
και λέω ''Όρσε γαμπρέ, κουφέτα. Πάλι μαλακία έκανες''.

Συμβουλή Δανάης : Μην υπόσχεστε τίποτα,αν δεν είστε βέβαιοι πως μπορείτε να το υλοποιήσετε.
Διότι αν είστε καλά παιδιά -όπως είμαι εγώ-, μετά θα έχετε θέματα συνείδησης.
Ε, αν είστε κακά παιδιά, κάντε ό,τι θέλετε. Έχετε και το δικαίωμα και την ιδιότητα.

Η ανάρτηση αυτή, η....κοινωνικού περιεχόμενου έγινε με αφορμή που χθες σκεφτόμουν όλες τις φιλίες μου που χάλασαν κι ένιωθα έντονες τύψεις.
Όμως, δε γαμιέται;
Οι τύψεις προήλθαν από το γεγονός ότι οι μισοί το παίζουν θύμα και είναι τύπου '''Οταν τα έλεγα εγώ...''
Το θέμα είναι πως όταν χαλάει μία σχέση δεν φταίει ο ένας, αλλά και οι δύο.
Δεν υπάρχει θύτης και θύμα. Είμαστε όλοι και τα δύο αναλόγως την περίπτωση.
Αυτά προς αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

Καληνύχτα & Καλό μήνα.
Να ονειρεύεστε.