Τρία Χρόνια

Σήμερα κλείνουμε τρία χρόνια σχέσης. Δε ξέρω τι ακριβώς να πω.
''Χρόνια μας πολλά'', ''Καλό κουράγιο'' ή ''Το ζήσαμε και αυτό'';
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσουμε ως εδώ.
Νιώθω πολύ όμορφα και ταυτόχρονα πολύ παράξενα,απόψε.
Είναι κι η 1η επέτειος που περνάμε ''κανονικά'' μαζί και αυτό κάνει το όλο σκηνικό ακόμα πιο περίεργο.
Θέλω να σου πω πάρα πολλά,αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο.
Κάνω,έτσι,μια προσπάθεια να γράψω κάτι που να καθρεφτίζει όσα νιώθω για σένα.

Ξέρεις,με έχεις αλλάξει πάρα πολύ.Άλλαξες την νοοτροπία μου,τις απόψεις μου,τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους,τις προτεραιότητές μου,εμένα την ίδια. Δεν ήμουν έτσι εγώ. Κάποτε,ήμουν πιο κυνική,πιο εγωίστρια,πιο οξύθυμη,πιο ξεροκέφαλη,πιο φλου.Κάποτε, άκουγα το ''γιατί είμαι αύρα εσπερινή,πνοή καθάρια, ζωντανή που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροίζουν...'' και τους είχα όλους γραμμένους. Κάποτε, το ''εγώ'' μου ήταν πάνω απ'όλους και απ'όλα. Κι ύστερα γνώρισα εσένα. Κι ήρθαν όλα ανάποδα. Δόθηκα σε σένα,πόνεσα για σένα,γέλασα με σένα,έκλαψα για σένα,μέθυσα με σένα και για σένα. Κι ούτε το μετάνιωσα ποτέ. Είμαι ολότελα δική σου πια και αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή. Και ό,τι και να γίνει,εγώ δική σου θα'μαι πάλι.

Βέβαια,κι εσύ ήσουν αλλιώτικος όταν σε πρωτογνώρισα. Διαφέρεις πια σε αρκετά σημεία με τον παλιό Σταύρο. Ωστόσο,μεγαλώσαμε μαζί,ωριμάσαμε μαζί και γι'αυτό ακριβώς σ'αγαπάω. Γιατί σ'έχω δει εκνευρισμένο,απεγνωσμένο,χαρούμενο,στεναχωρημένο,πληγωμένο. Γιατί έχουμε πιάσει μαζί πάτο,γιατί γνωρίζω πια την κάθε σου αδυναμία,γιατί σ'έχω ζήσει στα χειρότέρά σου.Μου'χεις πει πολλές φορές, πως αν το θελήσω εγώ, εσύ θα απαρνηθείς τον παλιό σου εαυτό.Μα,εγώ δε το θέλω αυτό. Εγώ έτσι σε ερωτεύτηκα στο κάτω-κάτω! Τρελός,αυτοκαταστροφικός,πολυγαμικός,
υπερβολικός,επαναστάτης,ανώριμος,αισιόδοξος,ειρωνικός.
Αυτός είσαι,μωρό μου. Και όσους λόγους έχω να σ'αγαπάω,άλλους τόσους έχω να σε μισώ.

Mε που το γνωριστήκαμε,(6 Οκτώβρη ήταν)μαλώσαμε. Κι όταν ερωτευτήκαμε κι αρχίσαμε να πορευόμαστε μαζί,συνεχίσαμε να μαλώνουμε. Και συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε. Και χωρίσαμε πολλές φορές και για μεγάλα διαστήματα και θα ξαναχωρίσουμε, γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Δηλαδή, η σχέση μας ανέκαθεν ήταν δύσκολη και περίεργη και λίγο τρελιάρικη.Κι έκανα για σένα πράγματα που δεν είχα κάνει για άλλον κι ούτε θα κάνω για άλλον στο μέλλον. Γιατί αυτά τα εξαιρετικά,για να μην κοροϊδευόμαστε κιόλας,μια φορά σου τυχαίνουν,άντε δυο.Είναι πολλές φορές που ζηλεύω,που χανώ την αυτοκυριαρχία μου και την όποια άνεση μου,που γίνομαι και πολύ μικρή ως και τιποτένια,που γίνομαι και κτητική και υπερβολική και κάνω και ηλιθιότητες από φόβο μη σε χάσω. Πόσο δεν έχουμε εξευτελιστεί και οι δύο,μωρό μου; Δε γαμιέται; Έτσι είναι ο έρωτας (και η βλακεία μας).

Σου χρωστάω παρά πολλά και κυρίως ένα τεράστιο ''ευχαριστώ''.
Ευχαριστώ...
που είσαι πάντοτε δίπλα μου
που έχεις στηρίξει κάθε επιλογή μου
που μαζί σου νιώθω ασφάλεια
που έδωσες μεγάλο νόημα στην υπαρξή μου
που με άφησες να σε αισθανθώ
που συγχώρησες τα λάθη μου
που δεν με παράτησες όταν είχες κάθε λόγο να το κάνεις
που παραμένεις ένας αντικειμενικός κριτής όσων κάνω
που ξέρεις πάντοτε πως θα νιώσω καλά
που δεν είσαι μόνο γκόμενος,αλλά και φίλος
που δεν μ'αφήνεις ποτέ να νιώσω φόβο
που όταν κάνω μαλακίες,είσαι εκεί για να με συγκρατείς

Και σ'αγαπώ παρά πολύ. Όσο κι αν εσύ αμφιβάλλεις κάποιες φορές. Και πάντοτε θα σ'αγαπώ με κάποιο τρόπο.Μη φοβάσαι πως τα λάθη μας είναι αρκετά,για να φθείρουν αυτά που μας ενώνουν και αυτό που έχουμε.Γιατί είναι οι νύχτες που περνάμε συζητώντας ή ακούγοντας τα τραγούδια που'χεις συνθέσει ή διαβάζοντας τα κείμενα που'χω γράψει και νιώθω ευτυχία.Γιατί είναι το βλέμμα σου που με κυνηγά τόσα χρόνια τώρα.Γιατί είναι η φωνή σου που μ'έχει κάνει να γελάσω,να κλάψω,να θυμώσω,να ηρεμήσω.Γιατί είναι οι αλήθειες που'χουμε πει στα μεγαλύτερα μεθύσια.Γιατί είναι το γέλιο σου που με κάνει να τα ξεχνάω όλα. Γιατί είναι τα όνειρα που μοιραστήκαμε μαζί,γιατί είναι οι φόβοι και τα εμπόδια που ξεπεράσαμε.Και όλα αυτά είναι πάνω από κάθε λάθος,μικρότητα,απιστία και ανωριμότητα.
Εγώ είμαι εδώ για σένα και θα είμαι. Και γνωρίζω καλά πως κι εσύ θα συνεχίσεις να'σαι ο άνθρωπός σου. Όσο παράλογο κι αν μας φαινόταν στην αρχή.

Όταν σ'ερωτεύτηκα άκουγα μανιωδώς το ''Μη με φοβάσαι''.


Τον πρώτο χρόνο της σχέσης μας κατά τον οποίο υπήρχε μία μάχη για το ποιος από τους δυο μας θα επιβληθεί, έπαιζε πολύ το ''Βυθισμένες Άγκυρες''. Έτος πολλών χωρισμών.


Το δεύτερο χρόνο άκουγα πολύ το ''Μικρός Τιτανικός''.


Πλεόν ως και σήμερα ακούω πολύ το ''Πόσο Λυπάμαι''

[Είμεθα και λάτρεις του παλιού]

Αυτό είναι ένα κείμενο για σένα κι είναι τα μισά απ'όσα νιώθω. Τα υπόλοιπα κατ'ιδίαν.
Σ'αγαπάω. Συγχώρα με που μερικές φορές είμαι τόσο λάθος. Καμιά φορά παρασύρομαι εύκολα.''Μα πως φοβάμαι,πως ίσως μια μέρα σε χάσω και πως να σε ξεχάσω...ποτέ δε θα μπορώ...''

Χρόνια μας πολλά.
Είμαι δική σου και θα'μαι πάντοτε.
Σ'αγαπώ.
Κάθε όνειρό μου σε έχει μέσα του.

*Δε ξεχνώ το πρώτο τραγούδι που μου αφιέρωσες,το Γενάρη του 2008.