Περί Αποτυχίας

Μια ζωή θυμάμαι να με αγχώνει η αποτυχία. Δεν μπορώ να πω ότι τη φοβάμαι, όχι. Θεωρώ πως η πιο σωστή λέξη είναι όντως το ''αγχώνει''. Αποτυχία στα μαθήματα,αποτυχία στον έρωτα,αποτυχία στις φιλίες και κυρίως αποτυχία στη ζωή. Πιστεύω πως μ'αυτό το άγχος θα πορευτώ για όλη την υπόλοιπη ζωή μου και κάπως έτσι -άδοξα και ανόητα-θα πεθάνω.

Γενικά,δεν είμαι ο άνθρωπος που τρώει φρίκη με τα πάντα. Είμαι αρκετά του ''Έλα μωρέ...δεν έγινε και τίποτα'' ή ''Και αύριο μέρα είναι'' ή ''Δε χάθηκε και ο κόσμος'' κ.λ.π κ.λ.π...
Ξέρετε,τον εαυτό μου δεν τον έχω καν σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Βέβαια, τον αγαπάω, αλλά ο κόσμος θα ήταν μια χαρά και χωρίς εμένα. Οπότε,το θέμα μου δεν είναι μήπως απογοητεύσω τον εαυτό μου εξ αιτίας κάποιας αποτυχίας. Κυρίως, ανησυχώ μην απογοητεύσω τους γύρω μου.

Πέρυσι -ίσως να το ξέρετε- έδινα πανελλήνιες. Τις ημέρες που δίναμε, παίζει να ήμουν η πιο cool μαθήτρια του σχολείου σε θέμα άγχους. Ούτε υστερίες,ούτε κλάμματα,ούτε εμετοί,ούτε τάσεις φυγής. Ήρθαμε για μια μάχη, ρε γαμώτο μου! Ε, ώσπου να βγουν τα αποτελέσματα με έβλεπα και δεν με αναγνώριζα. Είχα καταντήσει περίλυπη! Ποια; ΕΓΩ. Το τέρας αναισθησίας! Και το'ξερα καλά πως ήταν θέμα ανησυχίας. Ανησυχούσα τι θα γίνει, εάν δεν περάσω. Για την ακρίβεια,τι θα σκεφτούν οι γύρω μου; Υπήρξα καλό στρατιωτάκι στη Γ'λυκείου, πάρα πολύ καλό. Πράγμα για το οποίο δεν είμαι καν περήφανη. Κι έτσι το τελευταίο πράγμα που ήθελα, ήταν να απογοητευτούν οι γονείς μου και να σκεφτούν ίσως πως χάλασαν άδικα τα λεφτά τους. Κι έπειτα...τι θα έλεγα στους καθηγητές στα φροντιστήρια με τους οποίους είχαμε γίνει κάτι σαν φίλοι; Δηλαδή, αν ήμουν μόνη μου, ανεξάρτητη κι έδινα πανελλήνιες... ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Για όλους έχει ο Θεός, ένα πράγμα. Όμως, από τη στιγμή που δεν είμαι μόνη μου δεν μπορώ να παριστάνω την δήθεν επαναστατημένη με τα λεφτά του μπαμπά και να μην μου καίγεται καρφί. Πάντοτε, ανησυχώ μην τους απογοητεύσω. Είτε με τις επιλογές μου, είτε με τα λάθη μου, είτε με τις πράξεις μου. Παρόλο που'ναι άνθρωποι με κατανόηση και με έχουν στηρίξει σε κάθε μου επιλογή ως τώρα.

Kαι κάπως έτσι πέρασα φιλολογία. Το'θελα και μπήκα. Χωρίς,βέβαια,συναίσθηση του που μπαίνω και του τι πρόκειται να μάθω. Απλώς, με γοήτευσε ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, λένε ότι έχω ένα κάποιο ταλέντο στη συγγραφή και μ'αρέσει η λογοτεχνία και τα σχετικά. Το αποφάσισα εντελώς ξαφνικά, πέρυσι τα Χριστούγεννα. Κι ούτε πιστεύω πως θα γίνω καλή καθηγήτρια, αν βέβαια διδάξω ποτέ. Είμαι ένα παρανοϊκό άτομο χωρίς υπομονή και χωρίς την πρέπουσα σοβαρότητα για ένα τέτοιο επάγγελμα. Χώρια που το γεγονός ότι θα έχω να κάνω με παιδιά, με,τέλος πάντων,ζωντανές ψυχές με φρικάρει ακόμα περισσότερο.
Εν τω μεταξύ, τις πρώτες μέρες που άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα, κάποιες σκέψεις χώθηκαν στο μυαλό μου και άρχισα να νιώθω πολύ ηλίθια εκεί μέσα. Με τον καιρό,βέβαια,προσαρμόστηκα. Αλλά στο βάθος του μυαλού υπήρχε η σκέψη...μήπως κι έκανα ένα μεγάλο λάθος;
Κι ήρθε η εξεταστική,εντάξει. Το όλο θέμα -εφαλτήριο της ανάρτησης- είναι ότι ανακοινώθηκε το πρώτο μάθημα κι εγώ κόπηκα. Ω, τι ντροπή! Το γεγονός ότι είχα διαβάσει, με κάνει και νιώθω χειρότερα. Άλλωστε, είμαι και εγωίστρια(τρομάρα μου!) και οι αποτυχίες μου πέφτουν και ολίγον τι βαριές. Θα μου πείτε, ένα μάθημα είναι, ΧΑΛΑΡΩΣΕ κοπελιά! Όπως μου είπαν δηλαδή οι φίλοι,οι γνωστοί και οι παρατρεχάμενοι. Μόνο που εγώ είμαι στους κύκλους μου πασίγνωστη καταστροφολόγος. Κι έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι... τι θα γίνει εάν δεν περάσω σε κανένα μάθημα του πρώτου εξαμήνου; Τι θα σκεφτούν οι γονείς μου; Τι θα γίνει εάν δεν περάσω σε καμία εξεταστική κανένα μάθημα; Κι άλλα τέτοια φρικτά... και -ίσως-υπερβολικά. Και πάλι μπαίνει το θέμα των γονιών στην μέση. Ποια η θέση μου, αν οι άνθρωποι αναρωτηθούν,μήπως ξοδεύουν τσάμπα τα λεφτά τους για ένα παιδί που δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του; Και είμαι και μοναχοπαίδι! Η μοναδική ελπίδα της οικογενείας δηλαδή, καταλαβαίνετε! Κι έρχομαι να αναρωτηθώ ξανά.... μήπως είμαι στη λάθος σχολή; Μ'αρέσουν,βέβαια,τα μαθήματα...αλλά μήπως να μείνω μόνο στο τερπνόν και όχι στο ωφέλιμο;

Και οι σκέψεις με τη λάθος σχολή έρχονται να συνδεθούν με τις σκέψεις για μια γενικότερη αποτυχία στο τζόγο της ζωής. Θα καταφέρω να κάνω τίποτα ''σωστό'' στη ζωή μου ή θα καταντήσω σαν αυτούς που κοροϊδεύω; Θα καταφέρω να δημιουργήσω αληθινές σχέσεις και να τις κρατήσω; Θα γίνω σε κάτι καλή; ΑΓΧΟΣ. Ποτέ δεν ήμουν πειθαρχημένο άτομο και δύσκολα ''στρώνομαι'' για κάτι. Με ό,τι καταπιάνομαι,το αφήνω συνήθως ημιτελές. Είμαι σε φάση, ω ρε που πάμε ρε; Που πάμε;

Η σημερινή ανάρτηση είναι τέρμα μπερδεμένη, αλλά είμαι κι εγώ τέρμα μπερδεμένη.
Έτσι μου'ρχεται να τυπώσω σε μια μπλούζα το σλόγκαν ''Είμαι μια αποτυχία'' και να κυκλοφορώ με αυτή στο εξής.

Και ok...ίσως να πήρα βαριά το γεγονός ότι κόπηκα σε ένα μάθημα,αλλά όντως τι θα γίνει αν κοπώ σε όλα; Πολύ φοβάμαι μήπως έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος και σε λίγο καιρό θα τρέχω και δε θα φτάνω.

Περιμένω τις απόψεις σας, γιατί δεν είμαι και πολύ στα καλά μου τελευταίως!

Adios!