Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Φωτιά στο 2012!

Αυτό ήταν! Το 2012 τελειώνει! Η καταστροφή δεν έγινε (τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα) κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ που θα'λεγαν και τα Ξύλινα Σπαθιά. Δε θέλω να κάνω απολογισμό, δεν μ'αρέσει αυτό. Προτιμώ να σκέφτομαι τη χρονιά που έρχεται παρά αυτή που φεύγει. Όχι πως και αυτή ήταν άσχημη ή κάτι. Ήταν παράξενη και δύσκολη μα -όπως άλλωστε όλα τα δύσκολα- είχε την ομορφιά της. Δε θα μετρήσω ανθρώπους που κέρδισα ή έχασα. Καλώς ή κακώς οι σχέσεις είναι απλώς σχέσεις και όχι μαθηματικά (στα οποία είμαι κάκιστη-η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Δε θα κρίνω τις επιλογές μου ούτε και θα καθίσω τώρα να αναλογιστώ ευκαιρίες που τυχόν μου ξέφυγαν. Ξέρω μόνο πως δεν μετάνιωσα για τίποτα και αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορώ και νιώθω υπερήφανη. Το πιστεύω , πως αυτό που είμαστε , το δείχνουν σε μεγάλο βαθμό οι επιλογές μας και όχι τόσο τα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Αυτό μπορεί να λέει πολλά.

Πάντως το 2012 ήταν μια γεμάτη χρονιά και αυτό είναι κάτι που το αποζητώ πάντα. Είχε γέλιο (όπως πάντα) , κλάμα, τρέλα,  χωρισμούς, έρωτες, καψούρες- μια χαρά με βρίσκω. Κι αν έμαθα κάτι φέτος είναι πως στ'αλήθεια είναι μαγκιά να ζεις για κάποιον, να πιστεύεις σε κάτι και να'σαι έτοιμος να το υπερασπιστείς μέχρι τέλους. Κι είναι σπουδαίο να λες και να εννοείς , για μένα , ότι για κάποιον/κάτι/κάποιο λόγο μπορείς να τα παρατήσεις όλα, είσαι σε θέση να συμβιβαστείς με μια αβέβαιη κατάσταση ή πως θα'σαι ο τελευταίος που θα εγκαταλείψει. Παρόλο που'μαι πολύ εγωίστρια, φέτος κατάλαβα πως αυτό που'χει σημασία είναι να ζεις για τους άλλους και όχι για την πάρτη σου, να δίνεις δίχως να περιμένεις ανταλλάγματα, να χαίρεσαι με πράγματα καθημερινά που θεωρούν πολλοί δεδομένα, να βλέπεις την ομορφιά εκεί όπου άλλοι βλέπουν μόνο ασχήμια , να ξέρεις να συγχωρείς, να έχεις ένα όνειρο που γουστάρεις να το κυνηγήσεις και να γελάς διότι , παιδιά μου , το γέλιο είναι στ'αλήθεια μεταδοτικό. 

Φέτος τα Χριστούγεννα δε διέκρινα γιορτινή διάθεση. Δεν είδα γέλια, χρώματα, προσμονή, ούτε καν κατάνυξη. Χωρίς να'μαι θρήσκα θα'δινα όρκο πως οι περισσότεροι ξέχασαν τι ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Όλοι τρέχουν για ψώνια και μετράνε λεφτά αλλά , γαμώ τη τρέλα μου , σίγουρα δεν είναι αυτά τα πιο σημαντικά πράγματα. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις δυστυχία και μιζέρια. Κι είναι λογικό. Αλλά δε ξέρω, μπορεί να φταίει που'μαι και νέα, πιστεύω πως την ελπίδα μας δεν πρέπει να τη χάσουμε. Γιατί τότε θα'χουμε χάσει το παιχνίδι. Είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε σε πείσμα των καιρών, πρέπει να είμαστε. Αν όχι για τους εαυτούς μας τότε ο ένας για τον άλλο. Για τα χρόνια που έρχονται και για κείνα που φύγανε. Για τους γονείς μας και τα παιδιά μας. Για τους φίλους μας. Νόημα να παλέψουμε υπάρχει. Αρκεί ο καθένας από εμάς να το βρει. Δεν παίρνει άλλο για θεωρίες πια, μόνο πράξεις παρόλο που δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο.

Εγώ θα'θελα να ευχηθώ σε όλους σας να'χετε μια πολύ όμορφη χρονιά και να βρείτε μες το 2013 ό,τι σας στέρησε το 2012. Να'χετε την υγεία σας εσείς και όσοι αγαπάτε, να μη βιώσετε μεγάλο πόνο, να αγαπάτε και να αγαπιέστε. Και να γελάτε, το θεωρώ πολύ σημαντικό.
Πέρασε γρήγορα αυτή η χρονιά και ομολογώ πως τα ιστολόγια πολλών από εσάς μου κράτησαν ωραία συντροφιά, με έκαναν να σκεφτώ , να χαμογελάσω , να συμπονέσω , να μάθω. Ελπίζω κι εγώ να ήμουν για κάποιους από σας μια ευχάριστη παρέα.
Καίμε λοιπόν το 2012 , αλλά δε το ξορκίζουμε. 

Φιλιά πολλά!
Όλα θα πάνε καλύτερα, είμαι σίγουρη!

*Τελευταίο τραγούδι για το 2012. Η στιγμή είναι άκρως συγκινητική.


Είναι Πασχαλίδης που λατρεύω αλλά μ'αρέσει και το νόημα του τραγουδιού που ταιριάζει και ολίγον τι με την ανάρτηση.

Κι ένας στίχος που αγαπώ από ένα τραγούδι του Σαββόπουλου :
Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε
για άλλα δέκα χρόνια άϊντε καθαρίσαμε...

Το πιστεύω!



Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Στον άλλο κόσμο που θα πας...

κοίτα μη γίνεις σύννεφο!
Λοιπόν, παιδιά μου , με τούτα και με κείνα ο βασανισμένος αυτός κόσμος , λένε , φτάνει στο τέλος του. Πώς να το πω; Finito la musica, passato la fiesta! Μη ψαρώνεις φίλτατε αναγνώστα! Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει! Σάμπως τα ίδια δεν μας έλεγαν και όταν περιμέναμε να'ρθει το κατακαημένο το millenium; Μήπως τα ίδια δε θα μας ξαναπούν στο μέλλον; Αλλά εγώ τότε θα φέρθω έξυπνα και όχι σαν τώρα που άφησα κοτζάμ ευκαιρία να πάει χαμένη και δεν έβγαλα λίγα φράγκα από τη βλακεία των ανθρώπων. Την επόμενη φορά, δεσμεύομαι από τώρα, πως κάτι θα κάνω. Ένα ντοκιμαντέρ, μια ταινία, ένα βιβλίο! Κάτι ρε αδερφέ! Να μην πατάμε επί πτωμάτων, εντάξει! Αλλά και τόση ανοησία ανεκμετάλλευτη; Ε, δεν το μπορώ! Και αν δεν κάνω κάτι για τα λεφτά, θα κάνω για το χαβαλέ. Θα ντυθώ, για παράδειγμα, διακριτικά (με ένα χιτώνα, έναν μανδύα- ξέρεις τώρα), θα πάρω μια κουδούνα, θα με κυκλοφορήσω στα πάρκα και θα φωνάζω ''Μετανοείτε αμαρτωλοί! Το τέλος έρχεται! Ελάτε να μπούμε στην κιβωτό!''-όχι της Βιτάλη, την παραδοσιακή- και άλλα τέτοια κουλά.

Εγώ τώρα μπορεί να σαχλαμαρίζω αλλά πολλοί γνωστοί μου, αν θες να ξέρεις φίλτατε αναγνώστα , τα περί συντέλειας τα πιστεύουν και το παίζουν πιο σοφοί και υπεράνω από σένα και μένα που σπάμε την πλάκα μας. Γι'αυτό κι εγώ, για παν ενδεχόμενο να πούμε, κάνω αυτή την αποχαιρετιστήρια ανάρτηση. Το λοιπόν, έχε γεια, χάρηκα διά τη γνωριμία και μετά θάνατον μη τυχόν και χαθούμε. Και άμα γουστάρεις και απολογισμό για τη ζωή που έζησα, κάτι θα κάνω. Γιατί για αυτή που δεν έζησα θα πάρει χρόνο και οι ώρες είναι πολύτιμες πια. Τολμώ , λοιπόν , να πω πως έζησα μια καλή ζωή. Δεν μπορώ και να μιζεριάζω, διότι τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Έκανα φίλους, ερωτεύτηκα, πόνεσα, γέλασα, έκλαψα και c'est la vie από κει κι έπειτα. Εντάξει...και τώρα , η αλήθεια είναι πως παίζεται κάτιτις ερωτικό , αλλά αμφιβάλλω για το... μέλλον αυτού του αισθήματος. Ε, τέλος πάντων...δε χάθηκε πια και ο κόσμος και αν δεν μας κάτσει η φάση!

Εάν λυπάμαι; Βεβαίως και λυπάμαι! Καταρχήν θα μείνει ανολοκλήρωτη η μετάφραση επάνω σε κείμενο του Αριστοτέλη που δουλεύω αυτό τον καιρό. Τι μεγάλη απώλεια, αλήθεια! Από κει και έπειτα δεν κατάφερα να γίνω ό,τι θα μπορούσα. Για παράδειγμα αλκοολική που θα γινόμουν σίγουρα! Ε, δεν πρόλαβα! Πάντως, μια και τελειώνει ο κοσμάκης, ας κάνουμε κάτι εξτρίμ πριν το τέλος. Μην πάει ο νους σας στο σεξ! Εγώ έλεγα να πάω για ψαροντούφεκο! Από την άλλη το πρώην αίσθημα είμαι σίγουρη πως θα επέλεγε να τον βρει η συντέλεια απάνω σε σεξουαλικό όργιο- μετά θα έκανε κι ένα last τσιγαριλίκι, έτσι πριν παραδώσει το πνεύμα! Και καλά θα έκανε το παιδί! (Αν με διαβάζεις ακόμα, φιλί!)

Τα κουλά της συντέλειας είναι , πάντως , δύο. Το ένα είναι που χτίζουν καταφύγια. Λοιπόν, κάτι παρόμοιο με καταφύγια είχα διαβάσει μικρότερη σε μια ιστορία του Ποπάυ που τότες λάτρευα. Παίζει να διάβασαν την ίδια ιστορία και όσοι τα έχτισαν. Με ποια λογική ρε πούστη μου; Κάτω ή πάνω απ'τη γη, με ντους ή χωρίς, δεν έχει σημασία. Διότι, αν βρε μαλάκα ο κόσμος καταστραφεί, το καταφύγιό σου τι; Θα αιωρείται στο διάστημα; Να σοβαρευτούμε λίγο;! Το άλλο κουλό είναι για κάτι που πήρε το μάτι μου σε ανάρτηση του Ρασκόλνικωφ. Σου λέει θα επιζήσει ο Μητσοτάκης, οι κατσαρίδες και ο ίδιος. Φανταστείτε για τι σύμπαν μιλάμε! Καλά που θα ανταμώσω Χάροντα και δε θα προλάβω να το ζήσω και αυτό. 
Το τελευταίο κουλό αφορά αποκλειστικά εμένα. ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΥΩ ΚΙΑΜΟ; Είπαμε η καψούρα, καψούρα αλλά δεν με αναγνωρίζω πια.

Vamos αλάνια!
Μη χαθούμε, ε!

Πολύ άκυρη ανάρτηση...


Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Τι πα να πει γυναίκα;



Εν μέσω μίας ταραγμένης και περίεργης εποχής έρχομαι εγώ σήμερα να αναρωτηθώ , όπως άλλωστε φανερώνει και ο τίτλος , τι πάει τέλος πάντων να πει γυναίκα. Κι είναι ένα κείμενο που πρωτίστως θα το αφιέρωνα στις σημερινές ‘’σκληρές’’ φεμινίστριες. Πόσος λόγος δεν έχει γίνει (και ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες) για το πολυσύνθετο ρόλο της γυναίκας; Επαγγελματίας (ίσως και καριερίστα) , μητέρα , σύζυγος / σύντροφος μα και γυναίκα. Με ό,τι και αν σημαίνει αυτός ο τελευταίος, πολύ γενικός όρος. 

Και γύρω απ’αυτό το γενικό όρο έχει χτιστεί μία ολόκληρη βιομηχανία. Μία βιομηχανία ομορφιάς, μόδας και ματαιοδοξίας. Διότι μπορεί οι άντρες χρόνια και χρόνια να κατηγορούν τις γυναίκες για ματαιοδοξία κι επιπολαιότητα, όμως στην πραγματικότητα είναι και αυτές θύματα της νέας τάξης πραγμάτων. Οι γυναίκες, βέβαια , από την αρχαιότητα ακόμη έδειχναν ένα κάποιο ενδιαφέρον για την εμφάνισή τους. Είναι ας πούμε και στη φύση τους. Η γυναίκα εθεωρείτο ωραία και πολύτιμη (λόγω του ότι φέρνει παιδιά στον κόσμο) κι έτσι έμενε προστατευμένη στο σπίτι όσο ο άντρας κυνηγούσε, πολεμούσε, δούλευε. 

Άλλο όμως το τότε και άλλο το τώρα. Τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος άλλαξε κι εξελίχθηκε, η γυναίκα βγήκε από το σπίτι, εργάστηκε, το πάλεψε να γίνει ίση με τον άντρα. Όσο όμως και αν το πάλεψε, στην κοινή συνείδηση και στο κοινό νου ο άντρας είναι πάντοτε λίγο ανώτερος πνευματικά. Κι εγώ το πιστεύω πως αυτή η άποψη διαμορφώθηκε κυρίως από την προαναφερθείσα βιομηχανία.

Δείτε τηλεόραση, διαβάστε περιοδικά και πείτε μου ποια είναι η γυναίκα του σήμερα. Είναι μία ψηλή, αδύνατη κοπέλα, κατά προτίμηση ξανθιά, πολύ όμορφη, πολύ βαμμένη, με ρούχα που λίγα αφήνουν στη φαντασία η οποία είναι τόσο ηλίθια, ώστε να χαίρεται και να χοροπηδά σαν κατσίκι επειδή αγόρασε ένα κόκκινο κραγιόν, μία δερμάτινη τσάντα ή ένα πανάκριβο ζευγάρι γόβες. Η γυναίκα παρουσιάζεται ως ένα ον με μάλλον χαμηλό iq κι έντονη επιφανειακή τάση της οποίας το μεγαλύτερο ταλέντο είναι να ανοίγει τα πόδια της για να δέχεται πολλούς και διάφορους φαλλούς. 

Με τούτα και με κείνα γεμίσαμε από κομπλεξαρισμένους ανθρώπους. Διότι για παράδειγμα η παχουλή κοπέλα δεν νιώθει την ίδια αυτοπεποίθηση με κείνη την κοπέλα που είναι σαν φωτοτυπία της Barbie σε Α3 κόλλα. Και από την άλλη η Χ κοπέλα που δε διαθέτει τη τάδε φιρμάτη τσάντα με τα κακόγουστα λογότυπα τυπωμένα παντού επάνω της δε τυγχάνει της ίδιας αποδοχής από μία τυχαία παρέα σε σχέση με τη Ψ κοπέλα που τη διαθέτει. Και κάπως έτσι οι γυναίκες της εποχής μου χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες (με υποκατηγορίες από κει και πέρα).

Από την μία είναι αυτές που μιμούνται τα προβαλλόμενα πρότυπα. Ακολουθούν την μόδα ακόμα και αν είναι για γέλια (με βάση πάντα την κοινή λογική), τρέχουν και αγοράζουν τα νέα καλλυντικά ή ρούχα ακόμη και σε εποχές κρίσης (shopping therapy – άλλη μεγάλη απάτη) , συχνάζουν σε μοδάτα club ντυμένες και βαμμένες –να το πω;- σα λατέρνες , περισσότερο για να δειχθούν παρά για να περάσουν καλά με αρσενικά παρομοίου βεληνεκούς να λιγώνονται μπροστά τους και είναι τόσο καλλιεργημένες , όσο κι ένα νεογέννητο. Από την άλλη είναι οι ‘’αντρογυναίκες’’. Και δε σου μιλώ για κορίτσια με τσαμπουκά, αλλά για μια φάρα που πραγματικά τη θεωρώ άσχημη : για τις ευνουχίστριες. Αναγνωρίζονται εύκολα επειδή βρίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν το αντρικό φύλο, έχουν ατάκες κλισέ σε στυλ ‘’οι άντρες είναι πεταμένα λεφτά’’ ,  είναι βέβαια γυναίκες περιποιημένες κι όμορφες, όμως δείχνουν στους άντρες τόση τρυφερότητα , όση η Παπαρήγα στο Τσίπρα. 

Τώρα εγώ κάθομαι και πραγματεύομαι ένα θέμα που μου φαίνεται μάλλον passé. Ούτως ή άλλως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα συνεχιστούν τα ίδια με τις μόδες (αν και θεωρώ πως παρόμοια κατάληξη θα έχει και το αντρικό φύλο), η γυναίκα θα παραμείνει στην κοινή συνείδηση κατώτερη ενώ θα θεωρεί πως είναι ‘’ίση’’ με τον άντρα και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις θα θεωρεί πως είναι και ανώτερη ‘’εξαφανίζοντας’’ το αντρικό φύλο, οι σχέσεις θα συνεχίσουν να είναι επιφανειακές και δύσκολες, γενικότερα άστα λα βίστα μωρό μου. Μου έρχονται κατά νου οι στίχοι του Άσιμου. ‘’Γιατί σώνει και καλά τη φαλλοκρατία να την αντιστρέψουμε σε αιδιοκρατία; Δε χρειάζεται τόσο πια το μένος, καταργήστε τα τους ρόλους και το γένος…’’. Δε συμφωνώ απόλυτα, αλλά κάπως έτσι θα τα έλεγα κι εγώ. 

Εγώ, αν συμβούλευα, θα έλεγα να διαβάζουμε που και που κανένα βιβλίο (εκτός από τον καζαμία και το –λέμε τώρα- ‘’Αγάπημουσεπρόδωσααλλάγύρναπίσωδιότιπολύσεαγάπησα’’ της Μουρμουρίδας Μουρμουρίδου. Kαλή η τσόντα,αλλά…) διότι προσωπικά βαρέθηκα να βλέπω ωραίες γκόμενες και αποτριχωμένους γκόμενους με μυαλό πιθήκου. Μακάρι να θεωρηθεί και αυτό ντεμοντέ κάποτε μπας και αλλάξει ο κόσμος. Εγώ πάντως το θεωρώ.
Αυτά.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Κόκκινος Ουρανός

Βλέπω απόψε , μάτια μου , τον ουρανό να'χει χρώμα κόκκινο σε μια πόλη γκρίζα. Και δε θα μπορούσα να σκεφτώ άλλον μια τέτοια νύχτα -παράξενη, μαγική και σιωπηλή- παρά εσένα. Και η σκέψη σου με κυριεύει, νιώθω το ''είναι'' μου να ασφυκτιά από σένα. Η απουσία σου -που σιγά-σιγά μαθαίνω και τη διαχειρίζομαι- δεν με κάνει να σε σκέφτομαι λιγότερο, ούτε με βοηθάει στο να προχωρήσω στη ζωή μου. Και δεν είναι ότι δε το θέλω. Εντάξει, ίσως να μη το θέλω πολύ. Γνωρίζω όμως πως το έχω ανάγκη γιατί αυτό που αισθάνομαι για σένα με πονάει, με μουδιάζει. Κι είναι και τα μάτια μου που βουρκώνουνε συνέχεια και δε ξέρω τι να απαντήσω σε όσους με ρωτάνε.

Ξέρεις , μωρό μου , η φάση μου είναι πολύ περίεργη. Μπορεί να έχω ερωτευτεί άλλη μια φορά στη ζωή μου, αλλά η δικιά μας περίπτωση με φρικάρει πολύ περισσότερο. Δε ξέρω αν έχει να κάνει με σένα ή με όσα νιώθω εγώ. Ξέρω όμως πως εξ αιτίας σου με βλέπω να αλλάζω και λίγο-λίγο να σου μοιάζω. Ίσως είναι και από την προσπάθειά μου να σε νιώσω λιγάκι παραπάνω. Ξέρω ακόμη πως εξ αιτίας σου ''ξόρκισα'' το παρελθόν μου. Ούτε που θυμάμαι τι σκεφτόμουν πριν μπεις εσύ στη ζωή μου και την κάνεις άνω-κάτω. Δε λέω πως φταις. Σε άφησα να μπεις. Και από την άλλη το ξέρω, δηλαδή το αισθάνομαι και το καταλαβαίνω, πως εσύ δεν είσαι σαν τους παλιούς έρωτες. Γιατί μόνο εσύ ασκείς τέτοια επιρροή πάνω μου και μόνο για σένα θα έκανα , τουλάχιστον τώρα , ό,τι και αν μου ζητούσες. Καμιά φορά κιόλας μετανιώνω για τα χρόνια που σπατάλησα δεξιά και αριστερά σε καταστάσεις που με παίδεψαν και σε ανθρώπους που δεν άξιζαν. Θα'θελα να σε είχα ερωτευτεί πρωτύτερα. 

Ύστερα είναι και η δικιά σου η στάση που με προβληματίζει. Όλοι το πρόσεξαν πως από τον καιρό που άρχισε η μεταξύ μας ιστορία άλλαξες, άρχισες να φέρεσαι παράξενα. Λες και βρέθηκες έξω από τα νερά σου. Και σε βλέπω κι εγώ πως πια είσαι κακόκεφος, σαν κάτι να σε βασανίζει. Πονάει , αγάπη μου , να σε βλέπω έτσι. Γιατί ξέρω πως ήσουν πριν ξεκινήσουν όλα αυτά και ώρες-ώρες νοσταλγώ τον παλιό -πιο ξέγνοιαστο- εαυτό σου. Το ότι χάθηκες δεν με παραξένεψε και τόσο. Το συνηθίζεις. Αν ήσουν όμως εδώ, εγώ θα'βρισκα το τρόπο να σου δείξω τα χρώματα, ακόμα κι αν εσύ τα βλέπεις τώρα όλα γκρίζα. Ξέρεις, ψυχή μου, παρόλο που λείπεις, δεν άλλαξε και τίποτα εδώ. Εγώ η ίδια είμαι, όπως και όσα νιώθω. Μόνο που οι νύχτες μού φαίνονται λίγο πιο ανούσιες και ανόητες και η πόλη , μωρέ , σαν να ασχήμυνε, σαν να ρήμαξε, σαν να σάπισε. Όταν όμως έρθεις - γιατί θα γυρίσεις, έτσι κάνεις πάντα- , αν το γουστάρεις ακόμα κι εσύ , θα βάλουμε σε όλα μια φωτιά και -το ξέρω- πως μές τις στάχτες θα βρούμε όσα από λάθος μας χάσαμε. 

Ξέρεις, πηγαίνω στα μαγαζιά που συχνάζεις όχι με την ελπίδα να σε πετύχω, αλλά γιατί κάπου εκεί μέσα στο πλήθος και τους καπνούς νομίζω πως σε αισθάνομαι. Ακούω την μουσική που σου αρέσει, διασκεδάζω όπως θα διασκέδαζες κι είναι κάτι που το κάνω ασυναίσθητα. Είναι λες και σε ξεχωρίζω ανάμεσα στους άλλους, λες και μυρίζω στον αέρα τον καπνό που κάνεις. Μ'αρέσει και να συναναστρέφομαι με τους φίλους σου. Είναι λες κι έχω μια κάποια επαφή με σένα. Υποκατάστατα μωρό μου. 

Μα την αλήθεια μου, μωρό μου, την βλέπουν μόνο οι νύχτες. Δε ξέρω πως να σου τις περιγράψω αυτές τις νύχτες. Νιώθω άδεια και το ξέρω πως δε γίνεται να συνεχίσω με τους ίδιους ρυθμούς. Εγώ δε θα σου πω ''για πάντα'' διότι αυτό είναι μαλακία. Ξέρω όμως πως ΤΩΡΑ είμαι εδώ μόνο για σένα και πως , αν μπορεί κανείς να μιλάει για κτητικότητες, τότε ναι, τώρα είμαι δικιά σου όσο δεν πάει. 

Μόνο μια χάρη θα σου ζητήσω εγώ. Όταν γυρίσεις -νιώθω πως θα'ναι γρήγορα- θέλω να προσέξεις πως θα μου φερθείς και πως θα με αγγίξεις. Γιατί πονάω. Σε θέλω εδώ. 

*Το έγραψα χθες και ήμουν σε φάση , να το δημοσιεύσω ή όχι; Ε, δεν πάει στο διάολο;


Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Μάθε να εκτιμάς

Πιστεύω πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που διαπράττουν οι άνθρωποι , μαζί βέβαια κι εγώ , είναι που δεν εκτιμούν, που εκμεταλλεύονται, που δε ξέρουν να δίνουν κι ενίοτε να δίνονται. 

Η ζωή μωρό μου , θα'λέγα , πως δεν είναι εύκολη. Είναι όμως όμορφη. Μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως μας τα είπαν οι γονείς μας, αλλά αυτό δεν έχει να λέει κάτι. Εκείνοι μας μεγάλωσαν με τον τρόπο που οι ίδιοι θεώρησαν καλύτερο και σωστότερο. Δεν είναι όμως άνθρωποι αλάνθαστοι. Μπορεί σε κάποιους να προσέφεραν ψευδαισθήσεις ή άλλους να τους μεγάλωσαν προστατευμένους σε κλουβιά (χρυσά ή μη δεν έχει σημασία, τα κάγκελα μάθε να βλέπεις) αλλά δεν το έκαναν από κακία. Η ουσία είναι πως ο καθένας από εμάς όταν ενηλικιώνεται (όχι τόσο ηλιακιακά όσο σε ό,τι αφορά τη ψυχοσύνθεσή του) καταλαβαίνει κάποια στιγμή που σταματάει το παραμύθι και που αρχίζει η άδικη πραγματικότητα. Δεν είμαστε ανώτεροι από κανέναν για αυτό και πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ όταν μας προσφέρουν κάτι. Οφείλουμε να χαιρόμαστε για τα όμορφα που μας τυχαίνουν, γιατί η ζωή δε μας τα χρωστάει. Κι όταν πάλι κάνουμε λάθη, καλό είναι να αποκομίζουμε κάτι από αυτά. Όταν όλα πάλι πάνε στραβά , διότι και αυτά συμβαίνουν- δεν παίζουμε άλλωστε στα ''Στρουμφάκια'' , να ξέρουμε να σηκωνόμαστε και να μην ανεχόμαστε να σερνόμαστε χάνοντας κάθε αξιοπρέπεια. Και να ονειρεύεσαι , φίλε μου , μη το ξεχνάς αυτό. Κι ας έχεις για μότο το χιλιοειπωμένο πια ''Όταν θες κάτι πολύ , όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις''. Είναι ένα όνειρο ρε πούστη μου και μετράει. Τι θα'χε να λέει η ζωή χωρίς τα όνειρα, τον έρωτα, μια εξάρτηση; Διότι και φιλοσοφικά να το δεις , αν η ζωή είναι βόλτα, σίγουρα δεν είναι σε δρόμους ίσιους και καλοφτιαγμένους. Οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάμε και τα όνειρα για να προχωράμε. 

Τίποτα στη ζωή , αγάπη μου , δεν είναι δεδομένο. Αυτό να το έχεις στο μυαλό σου. Οι γονείς, οι κολλητοί, ο δεσμός δεν είναι δεδομένα. Είναι άνθρωποι με αισθήματα, με ελαττώματα και πλεονεκτήματα που αύριο μπορεί και να μην είναι δίπλα σου. Μην είσαι αχάριστος. Να τους χαρίζεις τις στιγμές σου με αγάπη, να μη ξεσπάς άδικα σε άτομα που σε νοιάζονται, να μην εκμεταλλεύεσαι συναισθήματα, να μη δεχθείς να πατήσεις επί πτωμάτων , να'χεις τη δικιά σου ηθική και όχι αυτή που η κοινωνία γουστάρει να σου διαμορφώσει. Σκέψου πόσοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν, όσα έχεις εσύ. Καταστάσεις που μπορεί να μην τις εκτιμάς όσο πρέπει. Ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, δυο μάτια βουρκωμένα, ένα χάδι, ένα βιαστικό φιλί, μια κουβέντα που ειπώθηκε αυθόρμητα, ένα μεθύσι, μια εξομολόγηση. Αυτά μετράνε άσχημα, δεν είναι πράγματα ασήμαντα. 

Κι όταν αγαπάς, να το λες. Να το λες την εποχή που μπορείς γιατί ίσως να ξημερώσει μια μέρα που θα'ναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο. Εγωισμοί δε χωράνε στην αγάπη, το ξέρεις; Πες το με ένα χαμόγελο, με μια αγκαλιά, με ένα φιλί, με την έγνοια σου και τα ξενύχτια σου. Το χρωστάς ακόμα και στον εαυτό σου. Είναι σπουδαίο να μην μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες. Για παράδειγμα εγώ τώρα έχω λόγους να μετανιώνω. Για λόγια που δεν είπα, για φιλιά που δεν έδωσα , για καταστάσεις που εξώθησα στα άκρα. Κάποτε μπορούσα όλα αυτά να τα γλυτώσω, τώρα πια όχι. 

Ξέρεις, δεν κάνω κήρυγμα. Άλλωστε είμαι μικρή για κάτι τέτοιο, ούτε έχω ΤΙΣ εμπειρίες. Όλα αυτά απλώς είναι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου και τις γράφω. Το πιο ωραίο, φαντάζομαι , πως είναι να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για το παρελθόν σου, να απολαμβάνεις το 
παρόν σου , να χαμογελάς στο μέλλον σου και να φλερτάρεις με τη ζωή κάθε ώρα.


Άσε με να κάνω λάθος
μην παριστάνεις το θεό
δεν μ'αρέσουν οι σωτήρες
δε γουστάρω να σωθώ...

Μη λυπάστε τους ανθρώπους που δε φοβούνται να κάνουν λάθη.
Εκείνους που παλεύουν να τα κάνουν όλα σωστά να λυπάστε περισσότερο.

Καλό βράδυ...

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Επιστροφή

Ναι , είμαι και πάλι εδώ πιστή , θα έλεγε κανείς , στις επάλξεις. Η φίλη που φιλοξενούσα έφυγε σήμερα για την πόλη της κι έτσι έλαβε τέλος αυτό το τετραήμερο κραιπάλης. Και όταν λέω για κραιπάλη, μιλώ κυριολεκτικώς.

Θα'θελα, καταρχήν , να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας στην προηγούμενή μου ανάρτηση κι εύχομαι με τη σειρά μου στον καθένα ξεχωριστά τα καλύτερα πάνω απ'όλα με υγεία για εσάς τους ίδιους και για όσους αγαπάτε.

Και τώρα σιγά-σιγά επιστροφή στην καθημερινότητα περιμένοντας , βεβαίως , τα Χριστούγεννα. Το κέφι  μου είναι ανεβασμένο και το ηθικό , θα έλεγα , ακμαιότατο. Σ'αυτό έπαιξε σίγουρα ρόλο το προαναφερθέν τετραήμερο όπου δεν είχα κανένα πρόγραμμα και ήταν σαν να αναταράχθηκε λίγο η τάξη και η ρουτίνα. Τέτοιες ''τονωτικές ενέσεις'' χρειάζονται πότε-πότε. Ειλικρινά απόρησα και λίγο με τον εαυτό μου, έκανα πράγματα που δεν τα περίμενα από εμένα. Όχι τίποτα το τραγικό, μη φανταστείτε. Έζησα για τα καλά την νυχτερινή ζωή αυτής της πόλης, γνώρισα τους ''εραστές'' της, μίλησα μαζί τους, γύρισα ένα σωρό μαγαζιά, ήπια πολύ (για την ακρίβεια ανακάτεψα ποτά) και εξεπλάγην με την αντοχή του πεπτικού μου συστήματος. Τραγουδήσαμε λαικά, ροκ , έντεχνα , σκυλάδικα, χορέψαμε, γελάσαμε, χαλαστήκαμε, αναλύσαμε, φιλοσοφήσαμε. Ήταν μέρες που δεν πήγε χαμένη ούτε η παραμικρή στιγμή τους και όταν αισθάνεσαι πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, μπορώ να πω πως μιλάμε για μαγεία.

Το απόγευμα θα κάνω το δυναμικό come-back μου στη σχολή και μάλλον μεθαύριο θα δώσω μία ακόμη ενότητα στην πληροφορική. Στη ρουτίνα ξανά. Θα κάνω και μία μικρή αποτοξίνωση, γιατί στο τέλος στις φλέβες μου θα ρέει καθαρό οινόπνευμα αντί αίματος. Μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι αλλά όλο ξεχνάω να το εφαρμόσω ρε γαμώτι μου. Θα'θελα ακόμα να πω ή μάλλον να εξομολογηθώ πως έχω την αίσθηση ότι το πανεπίστημιο βρίσκεται υπό διάλυση, όπως άλλωστε και η χώρα μας. Ακολουθεί το γενικό κανόνα, τι πιο λογικό; Φοβάμαι αρκετά για το μέλλον των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ελλάδας και θλίβομαι όταν βλέπω πως οι φοιτητικές παρατάξεις συνεχίζουν να είναι στην κοσμάρα τους και να διοργανώνουν βραδιές στα πιο γκλαμουράτα κλαμπ της πόλης. Εδώ ο κόσμος καίγεται και το -δε θα το πω- χτενίζεται. Κυριολεκτικά. 

Ακόμα νιώθω ξενερωμένη με κάποιους ανθρώπους και κάποιες καταστάσεις. Ίσως είναι ώρα να φύγω από ορισμένες ιστορίες. Και ας μείνουν ημιτελείς, τι να κάνουμε; Νομίζω πως προσπάθησα αρκετά και ίσως να μη θέλω άλλο. Αλλά είμαι ακόμα στη φάση που το ψάχνω. Όλο ''μπορεί'' και όλο ''ίσως''. Θα δείξει. Αισθάνομαι πάντως μια ηρεμία και όχι στεναχώρια. Αυτό είναι σίγουρα καλό. Από την άλλη τώρα τελευταία παρατηρώ ένα σύνδρομο στον εαυτό μου που μου θυμίζει ένα ποίημα της Γώγου με τους εξής στίχους : ''Όταν ακούω ''Κατερίνα'' τρομάζω. Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.'' Αυτό ακριβώς. Δε θα το εξηγήσω περαιτέρω τώρα, άλλωστε δεν προλαβαίνω. Αυτά είχα να σας πω πάνω κάτω, καλώς να με δεχτείτε ξανά!

Καλή συνέχεια!


Τσικαμπούμ και όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου
τσικαμπούμ και μου την πέφτεις μες τη ζάλη μου...
[...]
Στο παράλογο το ρίχνεις του Ιονέσκο
χθες αγόραζες καρτούλες της Unesco
όρους θέτεις πια με ύφος σοβαρόν
μα όλα τούτα ρουφηχθέντων των μπυρών...

Επικό τραγούδι, τι να λέμε;

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Γενέθλια

Καλό μήνα σε όλους! Μπήκαμε κι επισήμως στο χειμώνα και άντε να δούμε τι θα μας φέρει! Ο Δεκέμβρης είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Κάτι τα Χριστούγεννα, κάτι τα γενέθλια του πατρός και κάτι τα δικά μου που είναι σήμερα. Ναι, αγαπητοί φίλοι! Σαν σήμερα πριν από 19 χρόνια αντίκρισα το πρώτο φως τούτου του μάταιου κόσμου. Είναι λίγο περίεργη ημερομηνία και να φανταστείτε με θυμάται ανέλπιστα πολύς κόσμος την μέρα αυτή.

Θα'θελα να κάνω ένα σύντομο απολογισμό ζωής αλλά τώρα δεν προλαβαίνω με τίποτα. Σε λίγες ώρες θα έρθει μια φίλη μου από Αθήνα για να τη φιλοξενήσω και όπως καταλαβαίνετε βρίσκομαι σε τρέξιμο. Θα'μαι ξανά ολότελα στη διάθεσή σας από τη Τρίτη και μετά.

Ως τότε καλά να περνάτε
καλό Σαββατοκύριακο
και , όπως προείπα , καλό μήνα!

Έλα και μας το αφιερώνω!