Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Yeah Babe...

Παιδιά μου, κατόρθωσα και πέρασα Φιλολογία Ιωαννίνων.
Η 2η επιλογή μου, μαζί με την κολλητή μου, μαζί με εκείνον
και ΧΑΖΟΧΑΙΡΟΜΑΙ, πολύ απλά!
Πάω να βρω κεραμιδάκι, ώστε να μείνω το χειμώνα! xD
Aνάρτηση σε καμιά εβδομάδα, όπως το βλέπω!
Καλά να περνάτε!! <3
See ya!

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Μπερδεway...

Σε συνάντησα ξανά στο στέκι το γνωστό με την κιθάρα,τα μαύρα ρούχα και τα ανακατεμένα σου μαλλιά. Κάθισα απέναντι σου, όσο έστριβες με άνεση ένα ακόμη τσιγάρο. Ένιωσα πάλι να χάνομαι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των ματιών σου. Ήθελα τόσα να σου πω...λέξεις που πέρασαν από το μυαλό και την καρδιά μου.Για μια φορά, ήμουν έτοιμη να κάνω τον εγωισμό μου στην άκρη και να παραδοθώ σε ό,τι μου εμπνέεις. Όμως δίστασα, δάγκωσα μαγκωμένη τα χείλη μου και τελικά χαμογέλασα με την ίδια μου την αμηχανία. Εσύ γέλασες και προσήλωσες το βλέμμα σου σε κάτι, που εγώ δεν ήμουν ικανή να δω. Ο ευγενικός, κοκκινομάλλης σερβιτόρος δεν άργησε να φέρει τους καφέδες. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, δίχως να μιλάμε. Κοιταζόμασταν για λεπτά,ώρες,αιώνες...δε ξέρω. Κι εγώ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να σου μιλήσω, να σου πω όσα θα ήθελα να ξέρεις. Ήταν λες και μου στέρησες τη φωνή, με τις μυστικές ικανότητές σου. Οι καφέδες έμειναν ανέγγιχτοι κι εσύ έπαιξες μερικές νότες στην κιθάρα σου.

Ξέρεις τι προσπαθούσα να σου πω όλη αυτή την ώρα; Πως δεν είσαι για εμένα ένας απλός,αδιάφορος ενθουσιασμός. Πως είσαι κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο κόλλημα. Πως δε σε βλέπω σαν έναν ωραίο γκόμενο, αλλά σαν έναν ωραίο άνθρωπο. Πως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, αν σε γνώριζα δυο μήνες πριν, αν όλος ο κόσμος ερχόταν τούμπα αυτή τη στιγμή, εμείς θα μπορούσαμε ίσως να είμαστε μαζί. Κι εγώ θα ήμουν δίπλα σου στις σκοτεινές και χρυσές στιγμές σου, θα σε άκουγα προσεκτικά, θα έδινα χρώμα στις μαύρες σκέψεις σου, θα έκανα πιο ανάλαφρη την μοναξιά που σε περιβάλλει, θα κράταγα πάντα το χέρι σου, σε περίπτωση που δίσταζες για κάτι ή φοβόσουν. Θα ήθελα ακόμη να ξέρεις, πως είναι μία από τις ελάχιστες φορές, που διστάζω να ακολουθήσω τα ''θέλω'' μου. Όμως, υπάρχει ένας άνθρωπος που δε θέλω και δεν μπορώ να τον πληγώσω. Τον σέβομαι και θέλω να είμαι αξιοπρεπής μαζί του. Και όλα αυτά δεν τόλμησα να σου τα πω. Αν σου τα έλεγα, ίσως να με καταλάβαινες.

Εσύ επιμένεις πως δεν είσαι τίποτα το εξαιρετικό, πως είσαι μάλλον ιδιόρρυθμος και δύσκολος άνθρωπος. Όμως, εγώ δε θέλω να αλλάξεις και ούτε το σκέφτηκα ποτέ. Μ'αρέσεις για αυτό που είσαι. Μ'αρέσεις που είσαι λιγομίλητος,σοβαρός,συνεσταλμένος. Μ'αρέσεις όταν σε ακούω να μιλάς για την ιατρική που σπουδάζεις και τόσο αγαπάς. Μ'αρέσεις γιατί προτιμάς να παίζεις κιθάρα, παρά να την πέφτεις σε όποια ξανθιά γκόμενα περνάει από μπροστά σου. Μ'αρέσεις για το ιδιαίτερο χιούμορ και τη βραχνάδα τη φωνής σου. Σε θαυμάζω γιατί έχεις μπέσα, είσαι έξυπνος και δεν είσαι δήθεν. Και ας είσαι μοναχικός, λίγο γκρινιάρης και καμιά φορά υπερβολικά ορθολογιστής.Δεν έχουμε πολλά κοινά και αυτό μου φαίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό.

Δε ξέρω τι σκέφτεσαι για εμένα, ούτε τι νιώθεις. Ίσως να με βλέπεις σαν φίλη, ίσως ούτε και αυτό. Ίσως να είμαι για εσένα κάτι παραπάνω, όπως είσαι εσύ για εμένα. Ξέρω όμως ότι ασκείς πάνω μου καταλυτικές δυνάμεις. Άλλοτε με πας στον παράδεισο και άλλοτε με βυθίζεις στο παράπονο. Άλλοτε με κάνεις να νιώθω μοναδική και άλλοτε ένα τίποτα. Κι εγώ ξέρεις τι κάνω; Εγώ προσπαθώ. Να σε ακούω, να σου μιλάω, να σε κοιτάζω, να σε αισθάνομαι. Και όσο προσπαθώ να σε ''αγγίξω'', τόσο πιο δύσκολο μου φαίνεται. Και δεν με νοιάζουν οι επιπτώσεις, δεν με ενδιαφέρει που θα καταλήξει η μικρή μας ιστορία, δε φοβάμαι να δω το τέλος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω γιατί μπλέχτηκα τώρα σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν λείπει κάτι από τη ζωή μου. Τέλειωσα με τις πανελλήνιες, επανήλθε η ψυχική μου ηρεμία, άρχισα ξανά να ζω σαν άνθρωπος. Περνάω στη σχολή που θέλω, έχω φίλους και είμαι μαζί με έναν άνθρωπο που επιτέλους αποφάσισε να δει σοβαρά αυτό που έχουμε. Γιατί έπρεπε να σε γνωρίσω; Γιατί έπρεπε να αισθανθώ έτσι για εσένα εξ αρχής; Γιατί θέλω να μάθω και τις πιο κρυφές σου σκέψεις; Γιατί περνάνε ολόκληρες νύχτες μόνο με το να σε σκέφτομαι; Γιατί βρίσκω τα πάντα επάνω σου γοητευτικά; Γιατί αποφεύγω να σε κοιτάζω στα μάτια; Γιατί δεν μπορώ να σου πω αυτά που θέλω; Γιατί για άλλη μια φορά το timing να είναι τόσο γαμημένο;

Αν ήταν άλλος σαν εσένα, σίγουρα θα ξενέρωνα τρομερά. Όμως, με τη δική σου περίπτωση είναι αλλιώτικα. Δεν με νοιάζει που βλέπεις τον έρωτα σαν τα μαθηματικά, που προσπαθείς να εξηγήσεις το κάθετι με τη φυσική, που τα άστρα σε ενδιαφέρουν μόνο για ό,τι αφορά την αστρονομία, που στη ζωή σου κυριαρχούν οι θετικές επιστήμες, που η ιατρική είναι η μισή σου ζωή. Δεν με νοιάζει που το μυαλό σου είναι γεμάτο από εξισώσεις και παράξενους τύπους. Θα μου ήταν αρκετό να ένιωθες για εμένα κάτι το ελάχιστο.

Όπως και να'χει όμως, δεν είμαι για τέτοιες καταστάσεις, για ερωτικά τρίγωνα, για μπερδεμένα αισθήματα και τα ρέστα. ''Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα'' που λέει και ο Καζαντζώ. Ωραία. Ποια να ανοίξω;
Η φυσική σου τι έχει να πει για αυτό που μου συμβαίνει;

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Dance me to the end of love...

Πάνε τρία χρόνια σχεδόν από τη γνωριμία μας.Φαντάζομαι,ότι θυμάσαι ακόμα την πρώτη μας συνάντηση. Άλλωστε,ήταν τόσο επεισοδιακή.Πάντως,εγώ τη θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια.Τότε,το μόνο που υπήρχε ήταν κακία και αδιαφορία.Από κει και πέρα,η ανθρώπινη σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε εσένα κι εμένα,πέρασε από διάφορα στάδια.Στην αρχή, ήμαστε εχθροί,ύστερα εμφανίστηκε η συμπάθεια και στο τέλος ερωτεύτηκαμε δυνατά και όμορφα.

Χριστέ μου, πόσο σε αντιπάθησα στην αρχή!Με εκνεύριζε η αυταρέσκεια και ο ναρκισσισμός σου.Ο τρόπος που γελούσες και μιλούσες,μου προκαλούσε αηδία.Οι περισσότεροι όμως σε έβρισκαν τουλάχιστον καταπληκτικό.Τα θηλυκά σε θαύμαζαν,ενώ,τα αρσενικά σε φθονούσαν Προσωπικά,δεν έβρισκα τίποτε το υπέροχο και το εξαιρετικό επάνω σου.Δεν δίσταζα να σε ειρωνεύομαι και να υπονομεύω τα λεγομενά σου με κάθε-γνωστό-τρόπο.Βέβαια,κι εσύ δε με συμπάθησες ιδιαίτερα.Ή ίσως δεν με πρόσεξες καν.Άλλωστε,ήμουν μία από τις πολλές.Τις πάρα πολλές.Θυμάμαι ότι,εκείνη την περίοδο δεν μιλήσαμε ποτέ ήρεμα και σοβαρά.Μπορεί ο τόνος της φωνή μας να ήταν πάντοτε ήπιος,ωστόσο τα λόγια μας ήταν από τα χειρότερα που ξεστομίσαμε ποτέ και οι δυό μας.

Όμως,οι σχέσεις μας δεν άργησαν να βελτιωθούν.Πιθανώς,ο ένας άρχισε να γοητεύεται από τη διαφορετικότητα του άλλου.Σιγά-σιγά,αρχίσαμε να συζητάμε για θέματα ποικίλου ενδιαφέροντος.Γρήγορα κατάλαβα,ότι οι απόψεις σου δεν ήταν και τόσο ηλίθιες.Συνειδητοποίησα,ότι ήσουν μορφωμένος κι έξυπνος.Ότι δεν ήσουν και τόσο ρηχός,τελικά.Αυτό μου άρεσε.Μαλώναμε βέβαια πότε-πότε,όμως λιγότερο από πριν. Στο τέλος κάθε συζήτησης και κάθε καυγά,ένα πράγμα θυμόμουν από εσένα.Τα μάτια σου και μόνο αυτά.

Ύστερα,ερωτεύτηκαμε παράφορα και δεν αργήσαμε να βρεθούμε μαζί.Κι έκτοτε, προσπαθούμε.Απλώς,προσπαθούμε για το καλύτερο.Πόσο εύκολο όμως είναι να κρατηθεί μια σχέση ανάμεσα σε δυο διαφορετικές-αλλά έντονες παρ'όλα αυτά- προσωπικότητες;Αυτά που μας χωρίζουν,είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Η σχέση μας είναι σαν το tango.Δύο βήματα μπροστά κι ένα πίσω.Εξ αρχής,ήσουν για εμένα κάτι το άγνωστο και συνάμα το ξεχωριστό.Δεν μου ήταν εύκολο να σε κατανοήσω.Στην αρχή, δεν μπορούσα να σε αγγίξω καν.Ήσουν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα.Γνωρίζω,ότι κι εγώ ήμουν το ίδιο για εσένα.Δεν είναι πολύ παράξενο,λοιπόν; Γνώριζα από παλιά-κι εντελώς βιωματικά- για την έλξη των ετερωνύμων.Όμως, αυτό που συνέβη με εσένα είχε ξεπεράσει κάθε όριο,ακόμη και για τα δικά μου δεδομένα.Όπως εύστοχα έχεις πει,είσαι το νερό κι είμαι η φωτιά.Ίσως να είμαστε όντως κάπως έτσι.Όσο ξεχωριστά και αν είναι και τα δύο, το ένα χωρίς το άλλο χάνουν κάτι από την αίγλη τους.Δεν νομίζεις;Πάνε 2,5 χρόνια που είμαστε μαζί,όμως δεν ήταν ρόδινη η κατάσταση.Συχνά,μαλώναμε και χωρίζαμε.Όμως, πάντοτε τα ξαναβρίσκαμε. Γιατί, πάντοτε ή με περίμενες ή σε περίμενα σε ένα γνωστό ή άγνωστο μέρος. Γιατί, είναι σαν να μην μπορούμε να αντέξουμε και να πορευτούμε πια χώρια.

Κι όντως.Τώρα πια μου είναι τόσο δύσκολο να φανταστώ τη ζωή μου,χωρίς εσένα. Χωρίς το βλέμμα,το χαμόγελο,τη χροιά της φωνής σου.Χωρίς τις χρυσές στιγμές και τις διαμάχες μας.Χωρίς την αγριότητα που σε διακατέχει,όποτε γίνεσαι έξω φρενών μαζί μου. Χωρίς το έξυπνο humor σου,την μελαγχολία που σε πιάνει καμιά φορά.Ακόμα και οι πληγές, ακόμα και αυτές είναι ταιριαστό κομμάτι της δικής μας ξεχωριστής ιστορίας. Ξέρω πια, ότι αυτό που μας συνδέει είναι κάτι παραπάνω από έρωτας.Φυσικά και σε ερωτεύτηκα δυνατά και αληθινά και όπως δεν είχα ερωτευτεί ποτέ.Από κει και πέρα όμως, όσο σκληρή και αν έχω φανεί μαζί σου,όσες κουβέντες που πληγώνουν κι αν έχουμε αντάλλαξει κατά καιρούς,αναγνωρίζω τι υπήρξες για εμένα.Με όσους πρέπει, δεν είμαι αχάριστη.Το ξέρεις.Υπήρξες για εμένα ο πιο πιστός φίλος και σύντροφος.Αν είχα αδερφό,δεν πιστεύω ότι θα ήμαστε πιο κοντά, από όσο είμαστε εμείς.Σου έχω εξομολογηθεί πολλά,που άλλος κανείς δεν τα γνωρίζει και δεν θα τα μάθει ποτέ. Ξέρεις για καταστάσεις νέες και παλιές, για άτομα, για συναισθήματα.Κι εγώ όμως ξέρω τόσα για σένα.Και χαίρομαι γι'αυτό.Χαίρομαι που με άφησες αργά και με υπομονή να σε μάθω ωστέ να είμαι σε θέση πια να λέω,πως σε ξέρω πάρα πολύ καλά.

Πόσα δεν ανακαλύψαμε μαζί;Άραγε, θυμάσαι πόσο όμορφα έχουμε περάσει μαζί;Είμαι σίγουρη ότι θυμάσαι.Μη ξεχάσεις ποτέ,σε παρακαλώ.Σου έμαθα να ακούς Χατζιδάκι και να διαβάζεις ποίηση.Αγκαλιά διάβασαμε θεατρικά έργα και παρακολουθήσαμε θεατρικές παραστάσεις.Μαζί αρχίσαμε να ψαχνόμαστε βλέποντας κουλτουριάρικες και ακαταλαβίστικες ταινίες.Εσύ μου έμαθες να παίζω καλύτερα κιθάρα,αφού ποτέ δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα,κι εγώ σου έμαθα να παίζεις πιάνο και αρμόνιο,αφού δεν είχες ασχοληθεί καν.Μαζί διάβασαμε μυθιστορήματα,μαζί μελετήσαμε για τις πανελλήνιες, μαζί διαλέξαμε επίπλωση για το φοιτητικό σου σπίτι και μαζί το διακοσμήσαμε. Αργότερα, μαζί ψαχτήκαμε σε σχέση με τη φιλοσοφία και τη θρησκεία,μαζί πήγαμε εκδρομές και θαυμάσαμε τη φύση,καθώς και διάφορα αξιοθεάτα.Ουσιαστικά, μαζί εξελιχθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Πόσα δεν υποφέραμε και δεν αντέξαμε μαζί;Πριν από κάθε παράσταση,ήσουν στην κουίντα και μου χαμογελούσες. Μετά τις πανελλήνιες, σε περίμενα στο παρκάκι μας,κοντά στο σχολείο.Όσα χρόνια είμαστε μαζί,βιώσαμε θανάτους,άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν,σημειώθηκαν έρωτες,καυγάδες,προσβολές. Κι εμείς ήμαστε πάντα μαζί. Ή έστω...σχεδόν πάντα.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είσαι εδώ ή για πόσο θα είμαι εγώ.Δεν είμαι σίγουρη για το πόσο θα προχωρήσουμε ακόμα μαζί.Δεν θεωρώ, ότι η σχέση μας είναι διαλυμένη ή ότι έχει καταντήσει μιαν άρρωστη εξάρτηση ή μια βαρετή συνήθεια,όπως υποστηρίζουν ανοιχτά κάποιοι άσχετοι-ευτυχώς ελάχιστοι-.Απλώς,το χάσμα που υπάρχει ανάμεσά μας,θα είναι πάντοτε αγεφύρωτο.Έχουμε κάνει και οι δύο πολλές υποχωρήσεις και θα κάνουμε και άλλες.Ωστόσο, κάποια στιγμή θα τις σταματήσουμε,εξ αιτίας του υπέρμετρου εγωισμού μας.Ξέρουμε και οι δύο πόσο άσχημα περνάμε,όταν δεν είμαστε μαζί.Αυτοκαταστρεφόμαστε,έτσι για να τιμωρούμαστε. Κι όμως,το αισθάνομαι.Θα σε περιμένω για πολύ καιρό ακόμα,ίσως και χρόνια,σε μια γνωστή ή άγνωστη,φανερή ή κρυφή,φωτεινή ή σκοτεινή γωνιά με ένα χαμόγελο κι έτοιμη να σου ψιθυρίσω τα λόγια που θέλεις και αγαπάς να ακούς.
Μη ξεχνάς,μωρό μου. Δεν μπορείς να πεις ότι αγαπάς αρκετά έναν άνθρωπο,αν δεν αγαπήσεις την ταπείνωση,τον εξευτελισμό και την αθλιότητα του.Είμαι εδώ και για τις καλές και για τις κακές στιγμές σου. Και τις αγαπάω όλες το ίδιο. Εσύ ξέρεις.



Είμαι τόσο σίγουρη,ότι πάντα θα θυμάσαι.
Dance me to the end of love...
Σ'αγαπάω ρε, γαμώ το κεράτο μου.
Σ'αγαπάω τόσο πολύ.
Όχι όσο στην αρχή. Τώρα περισσότερο.




Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Τριτιάτικο Ξύπνημα

Οκτώ το πρωί και ακούω τα Ξύλινα Σπαθιά να τραγουδάνε το ''Ο βασιλιάς της σκόνης''.
Θρυλικό τραγούδι με την Ωραία Ελένη που τώρα θα'ναι γριά.
Αδιαφορώ τη δεδομένη στιγμή και γυρίζω πλευρό. Ω, θαύμα! Τα σπαθιά το βουλώνουν.
Λαγοκοιμάμαι για 3 δευτερόλεπτα κι ύστερα, το ίδιο τροπάριο.
Ανακάθομαι στο κρεβάτι μου και κοιτάζω την οθόνη του κινητού.
Τα γράμματα θολά. Τα γυαλιά μυωπίας, κλασσικά είχαν πέσει επί του πατώματος.
Anyway, με κόπο καταφέρνω και διακρίνω. ''Λεωνίδας σας καλεί''.
''Χεστήκαμε'', σκέφτομαι, αλλά το σηκώνω.
Ε μα, είναι φίλος ο μπαγάσας!
Ο Λεωνίδας ακούει τη βραχνή φωνή μου και με ρωτάει έκπληκτος -τάχα μου- <<Κοιμάσαι;>>
<<Όχι>>, απαντώ ειρωνικά, <<απλώνω τραχανά>>. Ο Λεωνίδας βάζει τα γέλια.
Αρχίζω και συνέρχομαι από το shock, στο μεταξύ.
Με τα χέρια μου ψαχουλεύω το πάτωμα.
Βιβλία,τετράδιο,μπλούζα(ασχολίαστον) και ωπ...τα γυαλιά.
Το τοπίο είναι πια ξεκάθαρο. Ποιος τυφλός δε θέλει το φως του;
Ο Λεωνίδας μου ανακοινώνει όλο χαρά, ότι έρχεται σε ένα τέταρτο να πιούμε καφεδάκι.
Δεν προλαβαίνω να πω τίποτα και μου έχει ήδη κλείσει το τηλέφωνο κατάμουτρα.
Η Δανάη -εγώ δηλαδή- κλασσικά πανικοβάλλεται.
Πετάγομαι από το κρεβάτι με το κινητό στα γόνατα.
Το κινητό, πέφτει κάτω και γίνεται σαν την μικρή Αννούλα μετά την έκρηξη.
<<Γαμήσου>>, λέω όλο ευγένεια και το συναρμολογώ.
Κοιτάζω τον καθρέφτη και μου λέω μια ρημαδοκαλημέρα.
Μια αναμαλλιασμένη κορασίδα -πιο αναμαλλιασμένη απ'ότι συνήθως- με κοιτάζει.
Στρώνω μαλλί, ανοίγω παντζούρια -Ήλιε μου, Ήλιε μου-,στρώνω κρεβάτι, σουλουπώνομαι γενικότερα
και αρχίζω να τριγυρνώ στο σπίτι ψάχνοντας την μάνα μου.
Μάνα πουθενά! Πανικοβάλλομαι ξανά.
Ανοίγω και κλείνω το ψυγείο -δείγμα αμηχανίας-.
Ύστερα, αχνά θυμάμαι ότι χθες μου είχε πει πως θα πήγαινε σε μια δημόσια υπηρεσία.
Ανακούφισις. Ανοίγω tv και τυχαία πετυχαίνω ant1.
Ο Θανάσης Πάτρας -είναι και συντοπίτης- μιλάει ακατάπαυστα.
Το βάζω στο mute και ησυχάζω.
Ξανά στο δωμάτιο και ανοίγω κουρτίνα. Το φως λίγο, αλλά από ολότελα...
Καταφθάνει και ο Λεωνίδας, λαμπερός και απαστράπτων.
Τα μαλλιά του ανακατεμένα ως συνήθως, ανταγωνίζονται τα δικά μου.
Κρατάει μια σακούλα φούρνου. <<Έφερα κρουασάν>>, μου ανακοινώνει
κι εγώ γνέφω καταφατικά.
Γενικώς, ενώ μιλάω πολύ, το πρωί είναι σαν να έχω καταπιεί το αμίλητο νερό.
Φτιάχνουμε freddo στην κουζίνα, ενώ, μου περιγράφει το χθεσινό του όνειρο
που κλασσικότατα ήταν υπερπαραγωγή -σαν τα δικά μου, περίπου-
Βγαίνουμε στη βεράντα μου και αράζουμε. Σηκώνουμε και τέντα.
Ο ήλιος δεν έχει αρχίσει ακόμα να καίει καλά-καλά και επικρατεί μιαν ευχάριστη δροσιά.
Μένω 5ο όροφο και απλώνεται ολόκληρος δρόμος μπροστά μου.
Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει και κυκλοφορούν.
Κυρίως, άνθρωποι μεσόκοποι και πότε-πότε μητέρες με τα μικρά παιδιά τους.
Ωστόσο, η πόλη δεν έχει ζωντανέψει ακόμα για τα καλά.
Δεν ακούγονται τόσο αμάξια, όσο πουλάκια που τιτιβίζουν χαρούμενα.
Σκηνικό ''Επιστροφή στη φύση''.
Ξαφνικά, βγαίνει από δίπλα ο φοιτητής ο Αλέξης και τεντώνεται.
Μας βλέπει και χαμογελάει. Χάλια απερίγραπτα και αυτός.
Του λέω να τσακιστεί να φτιάξει καφέ και να'ρθει να καθίσει μαζί μας.
Έτσι και γίνεται. Μαζί με την φραπεδιά του, φέρνει και κουλουράκια
που του τα έστειλε η mamia mia.
Μοιραζόμαστε και τα κρουασάν και το πρωινό μας, είναι πλήρες.
Αρχίζουμε να συζητάμε για ένα θέμα μου, το βασικό μου θέμα, δηλαδή.
Γενικά, τις τελευταίες μέρες περνάω περίεργη φάση.
Ο Λεωνίδας ξέρε καλά την όλη κατάσταση και ίσως και για αυτό να ήρθε σήμερα.
Δεν είναι κάτι πολύ σοβαρό.
Τα ''έσπασα'' με μία φίλη, δεν νιώθω στεναχώρια, απλώς κενό.
Και δεν είμαι σίγουρη για το αν έπρεπε να τελειώσει έτσι
και βασικά απορώ ΓΙΑΤΙ τέλειωσε έτσι. Τόσο...παράλογα.
Άλλωστε, η αξία ενός ανθρώπου φαίνεται από τον τρόπο
με τον οποίο φεύγει από τη ζωή σου.
Και όσο για το τρόπο το δικό μας...γάμησε τα, που λένε.
Και ο Λεό ξεκίνησε να μου μιλάει για αυτό
και κλασσικά δεν είχε σταματημό.
Προσπαθούσε μάλλον να με κάνει να μην νιώθω τόσο υπεύθυνη
καθώς και να με πείσει ότι δεν είναι ορθό να κατηγορώ μόνο τον εαυτό μου.
Ο Αλέξης, μονολότι δεν ήξερε την ιστορία, συμφώνησε
αφού, η βαθιά του πίστη είναι ότι για κάθε σχέση που χαλάει φταίνε και οι δύο μεριές.
Κι εγώ έτσι πίστευα, όμως η αντίθετη πλευρά είχε άλλη άποψη, οπότε μπαίνω ξανά σε σκέψεις. Υπάρχει κι εδώ διάσταση απόψεων.
Τέλος πάντων. Γαμωκατάσταση είναι και θα περάσει.
Έτσι είναι οι σχέσεις, μωρέ. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Η ζωή μας, μια βόλτα που λένε, αλλά ας μη φιλοσοφήσω άλλο.
Μετά τη συζήτηση για τη χαμένη φιλία -και κλαψ, κλαψ και δεν μπορώ και δεν μπορώ-
για λίγες στιγμές αγναντεύαμε σιωπηλοί την περιβόητη ''Κοιμωμένη των Αγράφων''.
Ύστερα, ο Άλεξ σηκώθηκε, έφερε το λαπτόπι μου έξω, το άνοιξε και έβαλε να παίζουν τραγούδια του Άσιμου.
Άλλη γαμωκατάσταση. Πρωί-πρωί να ακούς το ''Τι πα να πει γυναίκα''.
Εντελώς weird η φάση, αλλά δε γαμιέται;
Στο μεταξύ, ο Αλέξης την έχει καταβρεί. Ανάβει τσιγάρο.
Τον μιμείται ο Λεό. Εγώ δεν καπνίζω και ψιλοξενερώνω.
Οπότε, φέρνω από το δωμάτιο μου το ''Ο Ορφέας στον Άδη'' του Tennessee -Λατρεύω-.
Άλλο παράλογο έργο, αλλά γουστάρω.
Μοιάζουμε με τα ρεμάλια της Φωκίονος Νέγρη, σταντέ.
Ένα κοριτσάκι βγαίνει στην απέναντι -νεόκτιστη- πολυκατοικία.
Φοράει νυχτικό και μας κοιτάζει με ενδιαφέρον. Ίσως και με οίκτο. -Υπερβολές-
Μας χαιρετάει και τη χαιρετάμε κι εμείς.
Αρχίζει η κλασσική συζήτηση ''πως σε λένε;'',''τι τάξη πας;''
Μαθαίνουμε ότι τη λένε Άντζελα -πότε πρόλαβε κι έγινε Άντζελα;;-
και ότι πάει προνήπια. Ομολογώ ότι συγκλονίζομαι.
Γενικά,νιώθω ηλίθια όταν κάνω τέτοια καραγκιοζιλίκια
κι έτσι, ξαναστρέφω το βλέμμα μου στο βιβλίο.
Ο Λεό αρχίζει να μας λέει για τον έρωτα της ζωής του.
Ενδιαφέρουσα ιστορία και την έχω ακούσει γύρω στις 25 φορές.
Αλλά, ο Αλέξης την άκουσε πρώτη φορά σήμερα.
Τέλος πάντων κι εμένα μ'αρέσει.
Σαν τα παραμύθια τα παιδικά, που τα ακούς πολλές φορές
και πάλι δεν τα βαριέσαι.
Έντονα κορναρίσματα διακόπτουν τον μονόλογο του Λεό
σε σχετικά κρίσιμο σημείο.
Κοιτάζουμε από το μπαλκόνι και οι τρεις -οι τρεις καμπαλέρος, φάση-
και βλέπουμε τον Σταύρο -τον έρωτα- να μας χαιρετάει.
Κάνει σήμα ότι παρκάρει και ανεβαίνει.
Προστίθεται και αυτός στο χαρωπό παρεάκι, φυσικά μαζί με τον φραπέ του.
Συζητάμε για ακυρίλες.
Για την εξεταστική που έρχεται, για το πώς θα εγγραφώ στη σχολή, για το πότε βγαίνουν οι βάσεις, για τις πανελλήνιες του 2012, για έρωτα, για φαγητό, για, για, για...
Ο Σταύρος, δεν παραλείπει να πει στους άλλους δύο ιστορίες κατακτήσεων.
Τις έχω ακούσει όλες -έστω, τις περισσότερες- οπότε, κάνω και συμπληρώσεις
στην περίπτωση που ξεχνάει κάποια ανατριχιαστική λεπτομέρεια.
Σε όλο αυτό το διάστημα, να παίζει απελπιστικά το ίδιο τραγούδι του Άσιμου. Έχει κόλλημα ο Άλεξ.
Η μουσική υπόκρουση αυτης της Τρίτης.
Ολοκληρώσαμε το πρωινό μας, λέγοντας ποιες κατηγορίες ανθρώπων μας εκνευρίζουν περισσότερο.
-Πιθανώς, θα επανέλθω σε άλλο post, σε αυτό το καυτό θέμα-
Το Τριτιάτικο ξύπνημά μου λοιπόν, συναγωνίζεται άνετα το ''Κυριακάτικο Ξύπνημα'' του Κακογιάννη και για αυτό επιλέγω και αυτό το τίτλο για το post.
Καληνύχτα...
Μακάρι, όλα τα πρωινά μου, να'ταν σαν το σημερινό.
Ε, αν εξαιρέσουμε ότι ξύπνησα χαράματα...είχε τη φάση του μωρέ.
Και για να μη ξεχνιέμαστε :




*Anyway, γαμωκατάσταση τελείωνε. Δανάη, σύνελθε.