Μπερδεway...

Σε συνάντησα ξανά στο στέκι το γνωστό με την κιθάρα,τα μαύρα ρούχα και τα ανακατεμένα σου μαλλιά. Κάθισα απέναντι σου, όσο έστριβες με άνεση ένα ακόμη τσιγάρο. Ένιωσα πάλι να χάνομαι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των ματιών σου. Ήθελα τόσα να σου πω...λέξεις που πέρασαν από το μυαλό και την καρδιά μου.Για μια φορά, ήμουν έτοιμη να κάνω τον εγωισμό μου στην άκρη και να παραδοθώ σε ό,τι μου εμπνέεις. Όμως δίστασα, δάγκωσα μαγκωμένη τα χείλη μου και τελικά χαμογέλασα με την ίδια μου την αμηχανία. Εσύ γέλασες και προσήλωσες το βλέμμα σου σε κάτι, που εγώ δεν ήμουν ικανή να δω. Ο ευγενικός, κοκκινομάλλης σερβιτόρος δεν άργησε να φέρει τους καφέδες. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, δίχως να μιλάμε. Κοιταζόμασταν για λεπτά,ώρες,αιώνες...δε ξέρω. Κι εγώ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να σου μιλήσω, να σου πω όσα θα ήθελα να ξέρεις. Ήταν λες και μου στέρησες τη φωνή, με τις μυστικές ικανότητές σου. Οι καφέδες έμειναν ανέγγιχτοι κι εσύ έπαιξες μερικές νότες στην κιθάρα σου.

Ξέρεις τι προσπαθούσα να σου πω όλη αυτή την ώρα; Πως δεν είσαι για εμένα ένας απλός,αδιάφορος ενθουσιασμός. Πως είσαι κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο κόλλημα. Πως δε σε βλέπω σαν έναν ωραίο γκόμενο, αλλά σαν έναν ωραίο άνθρωπο. Πως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, αν σε γνώριζα δυο μήνες πριν, αν όλος ο κόσμος ερχόταν τούμπα αυτή τη στιγμή, εμείς θα μπορούσαμε ίσως να είμαστε μαζί. Κι εγώ θα ήμουν δίπλα σου στις σκοτεινές και χρυσές στιγμές σου, θα σε άκουγα προσεκτικά, θα έδινα χρώμα στις μαύρες σκέψεις σου, θα έκανα πιο ανάλαφρη την μοναξιά που σε περιβάλλει, θα κράταγα πάντα το χέρι σου, σε περίπτωση που δίσταζες για κάτι ή φοβόσουν. Θα ήθελα ακόμη να ξέρεις, πως είναι μία από τις ελάχιστες φορές, που διστάζω να ακολουθήσω τα ''θέλω'' μου. Όμως, υπάρχει ένας άνθρωπος που δε θέλω και δεν μπορώ να τον πληγώσω. Τον σέβομαι και θέλω να είμαι αξιοπρεπής μαζί του. Και όλα αυτά δεν τόλμησα να σου τα πω. Αν σου τα έλεγα, ίσως να με καταλάβαινες.

Εσύ επιμένεις πως δεν είσαι τίποτα το εξαιρετικό, πως είσαι μάλλον ιδιόρρυθμος και δύσκολος άνθρωπος. Όμως, εγώ δε θέλω να αλλάξεις και ούτε το σκέφτηκα ποτέ. Μ'αρέσεις για αυτό που είσαι. Μ'αρέσεις που είσαι λιγομίλητος,σοβαρός,συνεσταλμένος. Μ'αρέσεις όταν σε ακούω να μιλάς για την ιατρική που σπουδάζεις και τόσο αγαπάς. Μ'αρέσεις γιατί προτιμάς να παίζεις κιθάρα, παρά να την πέφτεις σε όποια ξανθιά γκόμενα περνάει από μπροστά σου. Μ'αρέσεις για το ιδιαίτερο χιούμορ και τη βραχνάδα τη φωνής σου. Σε θαυμάζω γιατί έχεις μπέσα, είσαι έξυπνος και δεν είσαι δήθεν. Και ας είσαι μοναχικός, λίγο γκρινιάρης και καμιά φορά υπερβολικά ορθολογιστής.Δεν έχουμε πολλά κοινά και αυτό μου φαίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό.

Δε ξέρω τι σκέφτεσαι για εμένα, ούτε τι νιώθεις. Ίσως να με βλέπεις σαν φίλη, ίσως ούτε και αυτό. Ίσως να είμαι για εσένα κάτι παραπάνω, όπως είσαι εσύ για εμένα. Ξέρω όμως ότι ασκείς πάνω μου καταλυτικές δυνάμεις. Άλλοτε με πας στον παράδεισο και άλλοτε με βυθίζεις στο παράπονο. Άλλοτε με κάνεις να νιώθω μοναδική και άλλοτε ένα τίποτα. Κι εγώ ξέρεις τι κάνω; Εγώ προσπαθώ. Να σε ακούω, να σου μιλάω, να σε κοιτάζω, να σε αισθάνομαι. Και όσο προσπαθώ να σε ''αγγίξω'', τόσο πιο δύσκολο μου φαίνεται. Και δεν με νοιάζουν οι επιπτώσεις, δεν με ενδιαφέρει που θα καταλήξει η μικρή μας ιστορία, δε φοβάμαι να δω το τέλος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω γιατί μπλέχτηκα τώρα σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν λείπει κάτι από τη ζωή μου. Τέλειωσα με τις πανελλήνιες, επανήλθε η ψυχική μου ηρεμία, άρχισα ξανά να ζω σαν άνθρωπος. Περνάω στη σχολή που θέλω, έχω φίλους και είμαι μαζί με έναν άνθρωπο που επιτέλους αποφάσισε να δει σοβαρά αυτό που έχουμε. Γιατί έπρεπε να σε γνωρίσω; Γιατί έπρεπε να αισθανθώ έτσι για εσένα εξ αρχής; Γιατί θέλω να μάθω και τις πιο κρυφές σου σκέψεις; Γιατί περνάνε ολόκληρες νύχτες μόνο με το να σε σκέφτομαι; Γιατί βρίσκω τα πάντα επάνω σου γοητευτικά; Γιατί αποφεύγω να σε κοιτάζω στα μάτια; Γιατί δεν μπορώ να σου πω αυτά που θέλω; Γιατί για άλλη μια φορά το timing να είναι τόσο γαμημένο;

Αν ήταν άλλος σαν εσένα, σίγουρα θα ξενέρωνα τρομερά. Όμως, με τη δική σου περίπτωση είναι αλλιώτικα. Δεν με νοιάζει που βλέπεις τον έρωτα σαν τα μαθηματικά, που προσπαθείς να εξηγήσεις το κάθετι με τη φυσική, που τα άστρα σε ενδιαφέρουν μόνο για ό,τι αφορά την αστρονομία, που στη ζωή σου κυριαρχούν οι θετικές επιστήμες, που η ιατρική είναι η μισή σου ζωή. Δεν με νοιάζει που το μυαλό σου είναι γεμάτο από εξισώσεις και παράξενους τύπους. Θα μου ήταν αρκετό να ένιωθες για εμένα κάτι το ελάχιστο.

Όπως και να'χει όμως, δεν είμαι για τέτοιες καταστάσεις, για ερωτικά τρίγωνα, για μπερδεμένα αισθήματα και τα ρέστα. ''Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα'' που λέει και ο Καζαντζώ. Ωραία. Ποια να ανοίξω;
Η φυσική σου τι έχει να πει για αυτό που μου συμβαίνει;