Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Θα'θελα

Έλλειψη έμπνευσης. Κακή διάθεση. Δε ξέρω τι να γράψω. Κάθε μέρα κάτι ξεκινώ, έπειτα πάλι το διαγράφω. Κατήντησα κι εγώ μια Πηνελόπη. Κούραση, εξάντληση , κακός ύπνος. Δυο μαθήματα ακόμα. Βιβλία, μεταφράσεις, φυλλάδια, σημειώσεις, υποσημειώσεις. Φυλακή. Απουσία. Φτωχές κουβέντες. Άδειες ''ελεύθερες'' σχέσεις. Πονεμένα βλέμματα. Ψεύτικα χαμόγελα. ΠΙΚΡΑ. Αυτά τα ολίγα. 

Ξέρεις τι θα γούσταρα; Να κλείσουμε τα βαριά, δυσνόητα βιβλία και να τα αφήσουμε άτακτα στη βιβλιοθήκη. Να διπλώσουμε τα φυλλάδια βιαστικά και να τα κρύψουμε μέσα σε τετράδια. Κι έπειτα να σβήσουμε εκείνη τη λάμπα που κάθε νύχτα καίει ατέλειωτα και να μείνουμε στο σκοτάδι. Μήπως κι έτσι πούμε την αλήθεια μας. Να πιούμε μαζί λίγο κρασί, όχι για να μεθύσουμε, ίσα για να ζαλιστούμε, να χαμογελάσουμε μωρέ λιγάκι. Όχι άλλους καφέδες που τσιτώνουν τα νεύρα μας, όχι άλλα τσιγάρα που βράζουν τα σωθικά μας και βραχνιάζουν τις φωνές μας. Να κάνουμε έρωτα στα σανίδια κι έξω, μια καταιγίδα να μας λυτρώνει. Όχι άλλη μοναξιά, όχι άλλες απελπισμένες σκέψεις. Είναι απλά τα πράγματα. Έρωτας ή τίποτα. Εσύ ή κανένας. 

Και τα πρωϊνά να ανοίγουμε τα παράθυρα διάπλατα , να μπαίνει φως ή βροχή και κρύος αέρας. Να καθαρίζουν τα δωμάτια, τα μυαλά και οι ψυχές μας. Να χάνονται τα όποια απομεινάρια, να φαίνεται πως μία νέα μέρα αρχίζει, κάτι άλλο ξεκινά. Εκεί είναι η ομορφιά κι όχι στο να ξυπνάμε σαν πτώματα, να κινούμαστε σαν ρομπότ, να ανοίγουμε τις πόρτες για λίγο, έτσι για να ξεμυρίσει και να αδειάζουμε τασάκια, μόνο και μόνο για να τα ξαναγεμίσουμε μέσα στη θλίψη που θα ακολουθήσει. 

Θα'θελα να κάνουμε μια βόλτα μαζί , κάπου έξω. Όχι στο πολύβουο κέντρο, αλλά να, κάπου με δέντρα. Να βλέπουμε τον ήλιο, να'χει ησυχία και η ατμόσφαιρα να'ναι καθαρή. Να μην μας κυνηγά ο χρόνος, να'χουμε ώρα απεριόριστη μπροστά μας. Να'χουμε αφήσει πίσω μας όλα τα προβλήματα, να μην έχουμε άγχος ή αγωνίες. Να αισθανόμαστε πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο, τίποτα παραπάνω. Ξέρεις, κάπως έτσι θα'νιωθα ελεύθερη. Ναι, αν ήμουν μαζί σου, θα ήμουν ελεύθερη. Ίσως να φαίνεται οξύμωρο. Δεν είναι όμως. Οι σχέσεις οι τάχα ελεύθερες χωρίς συναίσθημα ανέκαθεν αποτελούσαν για μένα μεγάλη φυλακή. Ο έρωτας όμως δε γίνεται να φυλακίζει, δεν είναι στη φύση του.

Θα'θελα να κάνω γενικώς απλά πράγματα. Να πηγαίνω σε συναυλίες, να καλώ στο σπίτι φίλους μου, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για αυτούς, να συζητάμε αληθινά και να μη κρυβόμαστε πίσω απ'το δάχτυλό μας, να μην ντρεπόμαστε για τις επιλογές μας, να'χουμε το θάρρος να διεκδικούμε, να μην είμαστε τόσο εγωιστές, να λέμε την άποψή μας όποια και αν είναι αυτή, να νοιαζόμαστε αυτούς που αγαπάμε, να'μαστε εκεί για αυτούς, να μη φεύγουμε στα ζόρια αλλά τότε να επιμένουμε περισσότερο.

Ξέρεις κάτι μάτια μου; Όλα αυτά είναι στο χέρι μας.
Απορώ γιατί τα κάνουμε τόσο δύσκολα.