Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Άτιτλο...

Aπόψε σε είδα. Βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος με κοινή παρέα. Σ'είχα σχεδόν απέναντί μου.
Kαι... ως συνήθως δεν ήσουν μόνος σου. Είχες για συντροφιά σου μια πολύ όμορφη κοπέλα.
Δεν την ήξερα μα κι ούτε με ένοιαζε να τη γνωρίσω. Συστηθήκαμε τυπικά.
Τώρα δε θυμάμαι καν τ'όνομά της, το πιστεύεις;  Ίσως Μαρίνα ή Μαίρη ή κάπως έτσι...
Σε κοιτούσε συνεχώς στα μάτια, σου χαμογελούσε και σ'άγγιζε. 
Εσύ ήσουν αμήχανος και νευρικός, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, κι είχες επικεντρώσει το βλέμμα σου επάνω μου ψάχνοντας να βρεις πιθανώς τις αντιδράσεις μου. Τη λυπήθηκα σχεδόν.
Εκείνη τόσο δοτική κι εσύ τόσο αδιάφορος. Μια ζωή εκμεταλλεύεσαι συναισθήματα. Γιατί;
Εγώ, πάλι , πονούσα κι είχα εκνευριστεί με τον εαυτό μου. Γιατί μ'έπιανα να ζηλεύω φρικτά.
Είχα καιρό να αισθανθώ έτσι για σένα και πάλευα να μην το καταλάβεις.
Θυμήθηκα, κάποια στιγμή , που σ'είχα ρωτήσει πιο παλιά γιατί μπλέκεις με την μία γκόμενα μετά την άλλη και γιατί χαραμίζεις έτσι τον εαυτό σου. Και μου'χες απαντήσει απλά ''από ανασφάλεια''.
Και τι μ'ένοιαζε εμένα εκείνη τη στιγμή αν ήσουν ερωτευμένος ή όχι με κείνη την κοπέλα;
Την έβλεπα στην αγκαλιά σου και πίστευα πως θα λιποθυμήσω. Ένιωθα τόσο άσχημα.
Για μια στιγμή μου μισοχαμογέλασες και κατάλαβα πως το'χες καταλάβει πως ζήλευα.
Ήθελα μόνο να φύγω αλλά ένιωθα ανίκανη να κάνω το ο,τιδήποτε.

Όσο περνούν οι μέρες μου λείπεις όλο και περισσότερο. Δε ξέρω τελικά τι γίνεται.
Δεν μπορώ να σε ξεπεράσω ή δε θέλω; Ίσως η αλήθεια να'ναι στην μέση.
Η καθημερινότητά μου είναι βαρετή χωρίς εσένα.
Μου λείπουν τα ξενύχτια πάνω από το κινητό για να μιλάω μαζί σου ως το ξημέρωμα.
Μου λείπουν τα γέλια που κάναμε μαζί και τα αστεία που μοιραζόμασταν.
Μου λείπει που δε ξυπνάω πια εξ αιτίας σου τις νύχτες.
Μου λείπουν τα τρελά όνειρα που κάναμε για ένα κοινό μέλλον.
Μου λείπουν οι καυγάδες μας, οι γκρίνιες και ο παραλογισμός μας.
Μου λείπει το ''σ'αγαπώ'' από τα χείλη σου.
Μου λείπει εκείνος ο Σταύρος που ερωτεύτηκα- ο αγχώδης, ο νευρικός, ο αισιόδοξος, ο νάρκισσος, 
ο έξυπνος, ο πονηρός, ο ζηλιάρης, ο παράλογος, ο υπερβολικός, ο ανασφαλής.
Είναι όλα τόσο αδιάφορα και τόσο άχρωμα χωρίς τον εκρηκτικό χαρακτήρα σου.

Χθες μόνο μου'λεγες πως, δε γίνεται , μαζί θα καταλήξουμε ξανά.
Πάντα γυρίζουμε ο ένας στον άλλο.
Όμως, ξέρεις , δεν καταλαβαίνω τι περιμένουμε.
Και ακόμη δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζεις με την ίδια συμπεριφορά.
Είσαι ο πιο ανασφαλής άνθρωπος που'χω γνωρίσει και δε το λέω με τρόπο επικριτικό.
Αλλά δεν μπορώ και να σε δικαιολογώ άλλο. 
Όμως δεν με εκνευρίζει τόσο το ότι βρίσκεις άλλες όσο το ότι δεν πιστεύεις πως από όλο αυτό πονάω.
Πάντοτε πίστευες πως δε σ'αγαπώ και τόσο ή πως δεν πληγώνομαι από όσα κάνεις.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που'χεις κάνει μαζί μου και το μεγαλύτερο κακό που μου'χεις προκαλέσει.
Αν απόψε είχα πιει περισσότερο και πονούσα λιγότερο θα'χα έρθει να σε βρω.
Θα σου'λεγα ''πάμε να φύγουμε'' και το ξέρω πως θα'ρχοσουν.
Όμως δεν αντέχω να κάνω τίποτα...

Χωρίς εσένα είμαι άδεια, αγέλαστη, ψυχρή, κυνική, απόμακρη.
Και ξέρεις πως η αληθινή Δανάη δεν είναι έτσι.
Το βαρέθηκα και το κακό θέατρο. Στο διάολο όλοι! Δεν είμαι καλά.
Η ζωή είναι υπέροχη. Θυμάσαι που το λέγαμε;
Την ομορφαίνει η αγάπη. Κι εγώ την αγάπη τη βρήκα σε εσένα.
Γιατί το ξέρουμε και οι δυο πως μόνο ο έρωτας μπορεί να πολεμά τέτοια άσχήμια, τέτοια γύμνια.
 
Πέρασα πολλά μέχρι να σε καταλάβω, να σε ''αγγίξω''.
Και τώρα πια δεν έχει νόημα να κάνω μια σχέση τάχα μου για να προχωρήσω.
Γιατί δεν θα σημαίνει τίποτα. Σου ανήκω και αυτό είναι κάτι που δεν ήθελα ποτέ να το πω.
Γι'αυτό κι εγώ σε περιμένω. Γιατί κάτι μου χρωστάς.

Σ'αγαπάω περισσότερο απ'όσο πιστεύεις.
Πότε θα μου διαβάσεις ξανά ψιθυριστά το ''Μονόγραμμα'';







Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Ξημέρωμα Παρασκευής...

Το ξημέρωμα της Παρασκευής με βρήκε στη βεράντα του κολλητού μου. Ο Γιώργος, βλέπετε , με προσκάλεσε στο σπίτι του προκειμένου να ξενυχτήσουμε αλά παλαιά κι εγώ βέβαια δέχτηκα. Κάλεσε ,εν τω μεταξύ , και το πρώην αίσθημα εν αγνοία μου και λαμβάνοντας υπόψη πως ούτε ο έτερος ήξερε για την παρουσία μου, βρεθήκαμε αμφότεροι μπροστά σε μια μεγάλη σουρπρίς με τον κολλητό να τονίζει κουνώντας μας επιδεικτικά το δάχτυλο πως εμείς είμαστε παρέα και τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν τα ανέχεται - επομένως να κόψουμε τις μαλακίες και να δείξουμε πόσο ώριμα άτομα είμαστε. ''Σωθήκαμε'' μου ψιθύρισε ο Σταύρος και όσο και αν δεν το ήθελα, συμφώνησα μαζί του.

Για λίγες στιγμές υπήρξε μια σχετική αμηχανία αλλά τη ξεπεράσαμε γρήγορα. Ο Γιώργος, ως 1ης τάξεως οικοδεσπότης, μας τράταρε ηδύποτα και καρπουζάκι εξαιρετικό. Άναψε τα φώτα κι έβγαλε έξω τον ανεμιστήρα. Στην αρχή απλώς συζητούσαμε για πάσης φύσεως θέματα κι εκφράζαμε έτσι τα ανάμεικτα συναισθήματά μας : θλίψη, χαρά, ανυπομονησία, αγωνία, ελπίδα, αγανάκτηση, παραίτηση. Έπειτα, τα αγόρια στρώθηκαν στο τάβλι κι εγώ συνέχισα την ανάγνωση του ''Μαουντχάουζεν'' που επιτέλους χθες το τελείωσα- μου πήρε σχεδόν δυο μήνες, μάλλον εξ αιτίας της θεματολογίας του. 

Έπειτα από πολύ κουβέντα και κάμποσα τραγούδια, τα δύο αρσενικά δήλωσαν ότι πεινάνε και σχεδόν με ανάγκασαν να πάω στην κουζίνα και να βράσω μακαρόνια. Η αλήθεια είναι πως φτιάχνω την καλύτερη μακαρονάδα της παρέας παρόλο που όλοι οι γνωστοί μου περίμεναν να'μαι εντελώς άχρηστη σε ό,τι αφορά την μαγειρική- δε το σχολιάζω καν γιατί αποδείχθηκαν πολύ χειρότεροι. Σύρθηκα ως εκεί και ξεκίνησα τις προετοιμασίες. Πάνω που γέμιζα την κατσαρόλα με νερό...να σου ο Σταύρος.  Kαι ξεκίνησε έναν απίστευτο μονόλογο που θα ζήλευε κι ένας καταξιωμένος ηθοποιός. Είχε το παιδί διάφορες απορίες που τις εξέφραζε φωναχτά σε στυλ ''Και από δω και πέρα τι γίνεται;'' ''Και δηλαδή έτσι θα'μαστε τώρα;'' και ''Θυμήσου τι λέγαμε πριν από τέσσερις μήνες!'' (πέρασαν κιόλας τόσοι;!) και ''Tραβιόμαστε έναν αιώνα τώρα και ακόμα άκρη δεν έχουμε βγάλει!'' (μόνο τέσσερα χρόνια). Εγώ παρίστανα πως είμαι στον κόσμο μου και συνέχιζα το μαγείρεμα με τη βοήθειά του. 

Έξω ο Γιώργος έπαιζε στην κιθάρα διάφορα κομμάτια και σιγοτραγουδούσε.  Κάποια στιγμή κι ενώ μιλούσα με τον άλλο έπιασε να παίζει ένα παλιό τραγούδι των Κατσιμιχαίων. Από τους πρώτους στίχους κοιταχτήκαμε και καταλάβαμε ότι μάλλον μας αφορούσε. Σταματήσαμε να μιλάμε και ακούγαμε το Γιώργο να τραγουδάει : ''Αχ, πώς ξεχάστηκα μαζί σου εδώ πέρα με την αγάπη σου να με εξαφανίζει; Αγάπη μου, αφηρημένη αγάπη, ακούω μέσα στη σιωπή το σπίτι να βουίζει... Λέω να βγω, να πάω να μεθύσω, να ξαναπαίξουμε για λίγο, να χαθούμε, να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω και αν υπάρχει λόγος θα γυρίσω...'' Ο Γιώργος μας δούλευε πολύ πετυχημένα. Όταν το τέλειωσε ήρθε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά μέχρι την κουζίνα τάχα μου για να δοκιμάσει τα μακαρόνια. Εμείς όντας εκνευρισμένοι βγήκαμε στη βεράντα και δεν ανταλάσσαμε πια κουβέντα μεταξύ μας. 

Σε λίγο ο Γιώργος ήρθε έξω εν εξάλλω καταστάσει λέγοντας μας πως τα μακαρόνια δε τρώγονταν. Είχαν πιπέρι, δεν είχαν αλάτι και είχαν και κάτι άλλο πολύ γλυκερό... κοιτάχτηκα με τον Σταύρο  και βάλαμε τα γέλια. Το τι βάλαμε μέσα άγνωστο, δεν καταφέραμε να θυμηθούμε. Τελικά, βολεύτηκαμε με τοστ. Η βραδιά συνέχισε με το Γιώργο να γκρινιάζει για την μιζέρια της ζωής του και για την μοναξιά που τον ταλαιπωρεί χωρίς την ύπαρξη της Αλίκης στην καθημερινότητά μου.

Και κάπως έτσι μας βρήκε το πρώτο φως του ήλιου : σκεφτικοί, θλιμμένοι , μπερδεμένοι αν και τελικά χαμογελαστοί. Μπορεί να μην έχουμε και πολλά αλλά πάντως έχουμε ο ένας τον άλλο.

Καλό απόγευμα!

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

That's all folks...

Σήμερα δεν πρόκειται να φιλοσοφήσω αν και το'χα κατά νου να κάνω μία ανάρτηση έτσι πιο...δυσάρεστη. Αλλά μετά πάλι σκέφτηκα...όχι τώρα. Έχει ζέστη, γίνονται και συζητήσεις για τη τρίτη δόση και τα ειδικά μισθολόγια, δεν είναι καλό το timing. Κι έτσι το πήρα απόφαση να σας πω απλώς τα νέα μου. Θέμα πολύ πιο εύπεπτο. 

Ανακοινώθηκαν πια, που λέτε, τα αποτελέσματα όλων των μαθημάτων που έδωσα τον Ιούνιο και η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Κόπηκα μόνο σε ένα μάθημα ενώ διάβαζα πολύ λιγότερο σε σχέση με τη χειμερινή εξεταστική- τι να πει κανείς; Ένα μάθημα, ξέρετε, δε το έδωσα καθόλου διότι εξ αιτίας του αστικού άργησα πέντε λεπτά εγώ και άλλα 10 παιδιά και η μαντάμ δεν μας επέτρεψε να πούμε. Και κρίμα γιατί τα θέματα τα ήξερα. Καλή καρδιά όπως και να'χει! Έτσι τον Σεπτέμβρη πηγαίνω δυναμικά να δώσω τέσσερα μαθήματα, πολύ καλύτερα από τα έξι που υπολόγιζα. Συν ότι οι περισσότεροι συμφοιτητές μου θα δώσουν 5-6. Είναι μία παρηγοριά! Το πρώτο μου το δίνω στις 6 του Σεπτέμβρη και η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ να δώσω ξανά το παρών στα γνώριμα λημέρια του πανεπιστημίου.

Προσωπικά περνάω μια φάση καλλιτεχνοδημιουργική. Τι να σας πω; Με έχω σοκάρει και δε το λέω επειδή είμαι μπροστά. Το χειμώνα που μας πέρασε, η αλήθεια είναι, πως δε φρόντισα για την καλλιέργεια του πνεύματός μου όσο θα ήθελα. Και αυτό γιατί πνεύμα και οινόπνευμα δεν πάνε μαζί, πώς να το κάνουμε; Παρασύρθηκα από την αίγλη της φοιτητικής ζωής και τα'χα φορτώσει όλα στον αλέκτορα- γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Τώρα όμως όλα πάνε καλύτερα! Διαβάζω βιβλία, ακούω μουσική, ασχολούμαι και πάλι με τα του θεάτρου, γράφω κιόλας. Δηλαδή με βρίσκω απολύτως κομπλέ! Το άκυρο της υπόθεσης : Καίγομαι βλέποντας ''Μαντάμ Σουσού'' σε ώρες προχωρημένες - (για τους νεώτερους...πρόκειται για τηλεοπτική σειρά του 1986 με πρωταγωνίστρια την Παναγιωτοπούλου). Πρέπει να σας πω ότι πολύ μου αρέσει!

Το λοιπόν...θαρρώ πως οι βιογραφίες που γράφονται στο εξωτερικό για Χολιγουντιανούς αστέρες μόνο βιογραφίες δεν είναι! Εμένα μου φέρνουν κάτι ανάμεσα σε ''Espresso'' και ''Ciao''. Γράφτηκε τώρα, σου λένε, μία βιογραφία για την Marilyn άλλο πράγμα! Σ'αυτήν αποκαλύπτεται πως η Marilyn δεν πήγε μόνο με πληθώρα ανδρών αλλά και με κάμποσες γυναίκες αφού οι αρρένες δεν την ικανοποιούσαν και πολύ. Μεταξύ των κυριών ήταν και ένα one night stand με την Taylor και κάποιες επαφές με τη Dietrich καθώς και με άλλες καρακαλλόνες! Τουτέστιν...τρέχα γύρευε! Βέβαια όπως είπε και η πρώην μαντάμ Jagger (του Mick πάντα) - όνομα τώρα δε θυμάμαι- εκείνες τις παλιές, αγνές εποχές όλοι πήγαιναν με όλους! Γι'αυτό και δεν της έκανε εντύπωση που Jagger και Bowie τραβιόντουσαν ένα φεγγάρι, ενώ η εν λόγω μαντάμ τραβιόταν και με το γκόμενο του ανδρός της. Και όταν μάθανε αυτοί οι δύο ο ένας για τον άλλο την τιμώρησαν τοιουτοτρόπως. Στα πιπεράτα είναι και ότι ο Jagger κυνηγούσε για δυο χρόνια τη Jolie αλλά εκείνη δεν του καθόταν- τι έγινε τελικά δε το ξέρω. Με τον Jagger τα είχε και η Κάρλα (η μαντάμ του Σαρκοζί) και ο πρώην πρόεδρος, σου λέει, τον έχει σε μεγάλο άχτι τον star! Αυτά γράφτηκαν στην πρόσφατη βιογραφία του Jagger. Κι εγώ ερωτώ... τι τις θέτε τις βιογραφίες; Χώρια που εμένα αυτά δεν μου κάνουν για βιογραφίες αλλά για άρλεκιν. Τέλος πάντων... ας μη το ψάχνουμε. Έτσι είναι το Hollywood!

Το πιο σπουδαίο είναι ότι σήμερα έκανα babysitting στον αδερφό μιας φίλης μου - ονόματι Αλέξανδρος, ετών πέντε. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για έναν ανεύθυνο από το να του φορτώνετε ευθύνες, αλήθεια σας το λέω. Anyway, τον ανέλαβα χωρίς καμία ιδιαίτερη όρεξη απλώς για να κάνω μία διευκόλυνση στη φίλη μου. Το καλό, βέβαια, ήταν πως ο μικρός εξ αρχής με συμπάθησε. Το κακό ήταν πως μου πήρε το κεφάλι! Αφού έφαγε λοιπόν κι εγώ ήλπιζα πως θα κοιμηθεί για να χωνέψει μου ανακοίνωσε περιχαρής πως δεν κοιμάται ποτέ τα μεσημέρια! (Αχ, έτσι ήμανε κι εγώ!) Ε, εκεί άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Άρχισε επιμόνως να μου ζητά να του πω παραμύθι. Και άρχισε να λέει κάτι αρλούμπες η δικιά σας, που να με βλέπατε! Πριγκίπισσες, δράκοι, άρματα, ξίφη, φασολιές, υπνωτισμοί, λαβύρινθος και χρυσόμαλλο δέρας όλα σε ένα παραμύθι! Συμφέρει, δεν μπορείτε να πείτε. Ήτανε και το τέλος αρκετά κουφό. Οι πρωταγωνιστές πήγανε τελικά το Ταξίδι στα Κύθηρα, αν και υπήρχε η άποψη αρχικά πως τα Κύθηρα δεν υπήρχαν. Ε, τελικά στο παραμύθι υπήρχαν. Ο Αλέξης το γούσταρε τρελά το παραμύθι μου. Μετά ήθελε να τραγουδήσαμε. 
Είπαμε, λοιπόν , όλα τα τραγουδάκια για ζωάκια (ελεφαντάκια, γατάκια, γλάροι, χρυσόψαρα κ.λ.π) καθώς και το γνωστό και μη εξαιρετέο ''το χοντρό μπιζέλι''. Έλα όμως που ο γείτονας έβαζε συνεχώς στο repeat ''Το σεξ'' του Γιώργου Μαρίνου. Του Αλέξη του άρεσε τρελά κι ήθελε να το ακούσουμε κι εμείς. Εγώ είχα τους ενδοιασμούς μου. Τελικά, με έπεισε. Ντάξει μωρέ, δεν είναι και τόσο τρομερό. Στη τηλεόραση έχει δει πολύ χειρότερα απ'όσο ξέρω και απ'την αδερφή του. Μετά ακούσαμε και Χατζιδάκι και Θεοδωράκη και Ξαρχάκο, διαβάσαμε και Χάρι Πότερ και Ελύτη και Σαιξπήρο. Είδαμε και dvd, παίξαμε και τάβλι, ζωγραφίσαμε και καράβια με πολεμιστές (ο Άλεξ ζωγράφιζε καλύτερα), ακούσαμε κι ένα θεατρικό (ξέρετε, από αυτά που μοιράζει η Ραδιοτηλεόραση) κι έπειτα ήρθε η φίλη μου και πήρε τον αδερφό της. Πάντως με τον Αλέξη κάναμε πολύ καλή παρέα αν και ίσως να τον ζάλισα λιγάκι.

Αυτά, λοιπόν, είχα να σας πω σήμερα και κάπου εδώ κλείνω.

Να και το επίμαχο άσμα...
 

Ο μικρός δε ξέρω τι ακριβώς κατάλαβε αλλά χαζογέλαγε συνεχώς. Μιλάμε για μεγάλη μάρκα!
Πάντως απορίες δεν είχε... (+ότι ήξερε και τη διασκευή από τα Ημισκούμπρια)

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Ξημέρωμα Κυριακής...

Η ανάρτηση αυτή αποτελεί μάλλον ένα ευχάριστο διάλειμμα στον παραληρηματικό χαρακτήρα αυτού του ιστολογίου.

Θέλω, απλώς , να ευχηθώ σε όλους σας να περάσετε την Κυριακή που ξημερώνει όσο το δυνατόν πιο όμορφα είτε μόνοι σας είτε με πρόσωπα που αγαπάτε. Και μην αναρωτιέστε γιατί ειδικά αυτή την Κυριακή...η μέρα έχει μία κάποια ιδιαίτερη σημασία για μένα αλλά φέτος μάλλον θα την περάσω διαφορετικά.

Εσείς, πάντως, να περάσετε καλά και να απολαύσετε την Κυριακή σας- όσοι τουλάχιστον έχετε τη δυνατότητα και τη θέληση να το κάνετε.

Αλλά και σε φάση καλή να μην είστε.. κάντε ό,τι πιστεύετε πως σας θα σας κάνει να νιώσετε έστω και λίγο καλύτερα.

Για τους άκεφους : (προηγούνται δικαιωματικά)

 Το παρακάτω τραγούδι ταιριάζει πολύ στη συγκεκριμένη ώρα, αύριο θα'ναι μάλλον λίγο άκυρο, αλλά τι να κάνουμε; 



Για τους έτσι κι έτσι, τουτέστιν με μία διάθεση μελαγχολίας :

Για τους ερωτευμένους :

Για τους κεφάτους και τους φευγάτους :



Η επιλογή των τραγουδιών έγινε με βάση το προσωπικό μου γούστο καθώς και από την επίδραση που έχω δεχθεί τις τελευταίες ημέρες ακούγοντας ως τα χαράματα ραδιόφωνο.

Καλό ξημέρωμα σε όλους!

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

10+1 φράσεις που με εκνευρίζουν!

Ο τίτλος τα λέει όλα! Η αφεντιά μου έχει τη τιμή να σας παρουσιάσει τις φράσεις που την εκνεύριζουν όσο δεν πάει! Κι επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο, ξεκινάμε! 


1)Σκηνικό: Είμαι σε σπίτι με φίλο/φίλη/αίσθημα και από τη βαρεμάρα που μας δέρνει, κοιταζόμαστε σαν χάνοι. Τότε πετάω την ιδέα να βγούμε. Ο έτερος ανασηκώνει τους ώμους του αδιάφορα. Τον ρωτάω, ''που λες να πάμε;''. Απάντηση: ''Πάμε όπου θες!''. Μετά, ''Πάμε να φάμε;''. Απάντηση: ''Ε, όπως θες!''. ''Πάμε για πίτσα ή για κάτι gourmet σε στυλ πάπια με σάλτσα φράουλας;'' Απάντηση: ''Ε, ό,τι θες!'' (ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ! Μπορώ;;)

2)Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω! (Θέλω να πάω με τα πόδια στην Αμερική. ΜΠΟΡΩ γαμώτο σου;)

3)Το... ''υγεία!'' Συνηθισμένη απάντηση σε ερωτήσεις τύπου: ''Γαμώτο, ξέχασα να κάνω το τάδε!'' ή ''Ρε συ μόλις τώρα είδα την κλήση σου...'' ή ''Βγήκαμε, αλλά δεν πολυγουστάρω να κάνω κάτι!'' (Α στα διάλα μωρή πασαβιόλα, μου'χεις και υφάκι!)

4)Σκηνικό: Βρίσκομαι σε μαγαζί για ποτό κι έχω ήδη ψιλοζαλιστεί από το νταβαντούρι, τα φώτα και το αλκοόλ. Υπάρχουν μερικοί άκυροι που κοιτούν επίμονα, αλλά εγώ κιουρία, σημασία δε δίνω. Ώσπου πλησιάζει ένας νεανίας με ύφος χιλίων καρδιναλίων και μου πετάει ένα ''Τι γίνεται, μωρό; Γιατί δεν μας μιλάς;'' Έτσι και ακούσω αυτό το ''μωρό'' βγάζω φλύκταινες. Για στάκα βρε φίλε! Ο πατέρας μου είσαι ή η μάνα μου και με αποκαλείς μωρό στο άσχετο;  Και γιατί , τέλος πάντων, να σου μιλήσω; Ο φούρναρης της γειτονιάς μου είσαι; Για σε παρακαλώ!

5)Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω... (Φίλε, σου επιτρέψω-δε σου επιτρέψω, εσύ τα δικά σου θα τα πεις, οπότε άσε τις φιοριτούρες!)

6)Μαλάκα μου, γάμησε αυτό που είπες! (Καταρχήν, δεν είναι ό,τι καλύτερο για μια κοπέλα να την αποκαλούν ''μαλάκα μου'', έτσι και για εμένα. Και ειδικά να με αποκαλεί αρσενικός! Ξαφνικά, νιώθω σαν τον μάγκα από το Βοτανικό. Από κει και πέρα, αν η φράση ακουστεί από φίλο μου μπροστά στους γονείς μου τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο. Οι γονείς μου με κοιτούν λοξά, εγώ κοιτώ μην έχουμε απρόοπτα (καρδιακά κι έτσι) και στο τέλος τα ακούω εγώ!)

7)Φιλάκια ρουφηχτά γλυκιά μου! (ΜΠΛΙΑΞ. Μισό, να σκουπιστώ από τα σάλια.)

8)Σκηνικό: Είμαι σε καφετέρια με παρέα και περνάμε υπέροχα. Γέλιο και χαμός! Εγώ, φυσικά, έχω ενημερώσει από πριν το αίσθημα για το που θα πάω και με ποιους (εκεί καταντήσαμε). Ξεχνιόμαστε και η ώρα περνάει. Τότε, λαμβάνω sms. ''Που είσαι;'' (Στου Zonar's για ελληνικό καφέ και παγωτό ''Σικάγο'' , αφού το έφερε και πρώτο στην Ελλάδα.) ''Μα, σου είπα ότι θα βγω με τα παιδιά!'' ''Είναι μαζί και ο τάδε;'' (Ο κατά φαντασίαν αντίζηλος) ''Ε, ναι...εδώ είναι.'' Η φράση-κλειδί: ''Να περάσω από κει;'' (Ευτυχώς που δε φαίνεται πως θες να μου κάνεις έλεγχο!) ''Όχι μωρέ ό,τι φεύγαμε! Άντε, τα λέμε σε λίγο!'' (Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, αγάπη!)

9)Που θα καταλήξει αυτή η σχέση; (Που θες να καταλήξει μάτια μου; Σε αρραβώνα, σε γάμο ή σε παιδί; Να'μασταν και 30 να πω!) ''Όπου καταλήγουν τέτοια πράγματα, παιδί μου. Στο γκρεμό!'' ''Δανάη, μιλάμε σοβαρά!''  Δεν είπα το αντίθετο! Με βλέπεις να γελάω;

10)Νιάου/Νιαρ! - Δεν καταλαβαίνω τι μόδα είναι αυτή και πολλές κοπέλες νιαουρίζουν στο άκυρο. Τις ρωτάς ''τι κάνεις;'' ''Νιάου!'' (Θες την άμμο σου αγαπητό μου αιλουροειδές;) ή ''Κούκλα είσαι σ'αυτή τη φωτογραφία!'' ''Νιαρ!'' (Μη με γρατζουνίσεις κιόλας!) 

11)Πρέπει να μιλήσουμε για τη σχέση μας! (Όχι, όχι , ΟΧΙ πάλι!) ''Τι άλλο να πούμε; Το'χουμε εξαντλήσει το θέμα!'' ''Μα, πρέπει! Περνάμε μια κρίση και...'' (ΟΧΙ λέμε! Θα κόψω τις φλέβες μου με ο,τιδήποτε αιχμηρό! Θα κάνω ό,τι θες , μα όχι αυτό! Θα σου αγοράσω όλη τη δισκογραφία των Doors. ΔΕΙΞΕ ΕΛΕΟΣ!) ''Δεν περνάμε καμία κρίση, παιδί μου!'' ''Αλήθεια;;'' (Αλήθεια ή ψέμματα, δε ξέρω, αλλά αφού πάντα καταλήγουμε σε καυγά όταν ''μιλάμε'' για τη σχέση μας, ας μη πούμε τίποτα!)

Αυτά από εμένα!
Καλό απόγευμα σε όλους σας!

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

H απαισιοδοξία είναι ντεμοντέ!

Ξέρετε, φίλοι μου, εγώ είμαι εκ πεποιθήσεως αισιόδοξη εδώ και κάμποσα χρόνια. Το γουστάρω κι είμαι έτσι και ειλικρινά εγώ δε βλέπω κάτι κακό στην όλη υπόθεση. Ωστόσο, μερικοί φίλοι μου (οι περισσότεροι, βέβαια, είναι πια αποκλειστικό κομμάτι του παρελθόντος), ενοχλούνταν ανέκαθεν από την αισιοδοξία που με διακατέχει όταν είμαι στα κανονικά μου. Ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο. Είναι τόσο κακό; Στο κάτω-κάτω δε θα'πρεπε να αποδεχτούν τον χαρακτήρα μου έτσι όπως είναι; Aυτοί γιατί να απαιτούν τα ανάλογα; Ας μη τα ψάχνουμε αυτά, οι αιώνιες αδικίες της ζωής. 

Το πιστεύω, αλήθεια, πως η ζωή είναι ωραία. Οk, έρχονται περίοδοι που με κυνηγάει μία φοβερή γκαντεμιά κι είμαι σε φάση ''όχι ρε γαμώτο μου να τύχει αυτό τώρα'' και τότε με πιάνει μια γκρίνια καταπληκτική (όποιος την έχει ζήσει τον λυπάμαι), τα βλέπω όλα στραβά, κλείνομαι στον εαυτό μου και μιλάω με το ζόρι στον καθένα. Ύστερα πάλι σκέφτομαι...ότι εντάξει, μπορεί αυτό να μην πηγαίνει όπως θα'θελα, αλλά έχω τους γονείς μου που'ναι καλά,μία καλή υγεία, ένα σπίτι για να μένω, δύο φίλους να μαλώνω και να συζητώ και τη δυνατότητα να σπουδάζω κάτι που μου αρέσει και στην τελική είμαι κομπλέ! Και ότι στο κάτω-κάτω, ρε πούστη μου, η ζωή είναι όμορφη, μας χαρίζεται καμιά φορά, μας προσφέρει ευκαιρίες, μας παίζει, μας ανεβάζει και μας κατεβάζει. Υπάρχει και ο ουρανός, τα αστέρια, η φύση γενικότερα και τόσα άλλα που το μόνο που μου προκαλούν είναι μαγεία κι έλξη. Ναι, μάγκα μου, η ζωή είναι όμορφη. Εμείς όμως δεν είμαστε όμορφοι. Στη ψυχή μας. Κι εκεί είναι το κώλυμα κι εμείς είμαστε πολλές φορές υπεύθυνοι για τον εξευτελισμό της ύπαρξης μας καθώς και για το πόσο ανυπόφορη καταντά καμιά φορά η ζωή μας. 

Οι απαισιόδοξοι με εκνευρίζουν φοβερά! Δώσε βάση όμως φίλτατε αναγνώστα! Εγώ μιλώ για τους ''απαισιόδοξους του σαλονιού'', όπως τους αποκαλώ. Διότι ο άνθρωπος που είναι βαριά άρρωστος ή που δεν έχει λεφτά για να θρέψει την οικογένειά του ή ζει σαν ζητιάνος και φταίνε κάποιοι άλλοι για αυτό, εκείνος έχει κάθε λόγο να μη διακρίνει καμία ομορφιά γύρω του. Εγώ μιλάω για τους άλλους. Που πέφτουν σε βαριά κατάθλιψη και τα βλέπουν όλα μαύρα λόγω ένος έρωτα που τέλειωσε ή για μια φιλία που δεν κράτησε ή επειδή τα πράγματα δεν τους πάνε ευνοικά. Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους και πάλι καλά, να λέμε, που δεν έγινα σαν αυτούς γιατί θα μου είχα κάνει χαρακίρι.

Πρόκειται (με εξαιρέσεις , βέβαια, πάντα) για όντα εγωιστικά και αχάριστα που δεν εκτιμούν όσα έχουν και πάντοτε γκρινιάζουν για αυτά που δεν έχουν. Συνήθως μόνο ζητάνε και δίνουν ελάχιστα (αλλά έχουν τη ψευδαίσθηση ότι προσφέρουν πολλά). Κρίνουν τους πάντες, βγάζουν μια κακία και ζηλεύουν τη χαρά των άλλων. Πράγματα τρελά που όμως τα'χω ζήσει.  

Γιατί, βρε κλώσσα, δε λέει να κλαίγεσαι και να καταριέσαι επειδή σε παράτησε ο γκόμενος αφού πρώτα σε κεράτωσε ή επειδή χωρίσατε στους τρεις μήνες και δεν πρόλαβες να τον χαρείς. Υπάρχουν και χειρότερα! Και αν αυτό δε σε παρηγορεί ή δε σε βάζει σε σκέψεις τότε, θύμησε μου άμα ποτέ σε συναντήσω, να σε φασκελώσω. Είσαι εκτός τόπου και χρόνου γλυκιά μου. Εδώ ο κόσμος καίγεται, που λένε. Είσαι ντεμοντέ. (Γενική η παρατήρηση- προς οποιαδήποτε κλώσσα) Γιατί δε λέω , ρε παιδί μου, κι εμείς έχουμε κλάψει για έρωτες (καλά ποια μιλάει τώρα...) αλλά δεν καταριόμουν και τον αθώο τον κοσμάκη, ούτε ζήλευα αν οι φίλοι μου ήταν καλά, ούτε ζητούσα εκδίκηση ή επιβεβαίωση, ούτε ήμουν με τα μούτρα ως το πάτωμα στους δικούς μου ανθρώπους. Γιατί υπάρχουν πολύ χειρότερα...δυστυχώς. Και δεν είμαι πια τόσο αχάριστη.Κι επίσης είναι ντεμοντέ να παραπονιέσαι επειδή οι φίλοι σου (ας πούμε) δεν είναι σε όλα δίπλα σου. Άλλο η φιλία και άλλο το πήδημα (με την έννοια της εκμετάλλευσης). Ο καθένας έχει τη ζωή του και πρέπει κάποτε να μάθεις πως στη ζωή όλοι μόνοι μας πορευόμαστε ουσιαστικά και αν δε στηριχτούμε στα πόδια μας δε γίνεται τίποτα.Ξύπνα από το παραμύθι, αδερφούλα, και συγκεντρώσου.

Γενικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι του γουστάρει και να αντιμετωπίζει τη ζωή όπως θέλει. Ο λόγος που εκνευρίζομαι κυρίως είναι γιατί με έκριναν για τη δική μου αισιοδοξία. Προτιμώ να'χω μια πίστη σε όλα και κυρίως στη ζωή και να αντιμετωπίζω κάθε τι καινούριο με χαρά κι ελπίδα, παρά να γίνομαι μίζερη, κακιά και εκδικητική. ΟΚ,τα πράγματα κατά βάση είναι σκατά. Πάντα ήταν και πάντα θα'ναι. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε για τη ζωή μας και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί χαραμίζουμε τόσες ωραίες στιγμές στο να γκρινιάζουμε και να παραπονιόμαστε. Η ζωή είναι γαμάτη κι είναι πολλοί που δεν την εκτιμούν σωστά. Οι υπερβολικά και μόνιμα απαισιόδοξοι μου θυμίζουν παράσιτα. Ευτυχώς έχω απαλλαγεί από τους χειρότερους - σκέφτομαι πρόχειρα 2-3. Κι έτσι η καθημερινότητά μου είναι ακόμα πιο ωραία πια.

Εγώ ό,τι κάνω το γουστάρω και τα λάθη μου τα φορτώνομαι στην πλάτη μου. Δεν κατηγορώ ούτε τη ζωή, ούτε τη τύχη, ούτε τους άλλους, ούτε το σκυλί που πέρασε από δίπλα μου όταν εγώ πάθαινα τη ''συμφορά''. Φαντάζομαι,πως κάποιοι θα μεγαλώσουν κάποτε και θα δουν ποιες είναι οι πραγματικές συμφορές και πόσο φρικτές είναι.

Ξέρω πως ο Ρας θα συμφωνούσε μαζί μου σήμερα! Κρίμα που'ναι σε διακοπές! Καλά να περνάει παρεμπιπτόντως!

Αφορμή για την ανάρτηση ένα περιστατικό που σημειώθηκε σήμερα.

Αφιερωμένη η ανάρτηση στην Έλλη- την πρωταγωνίστρια του περιστατικού που τη συμπαθώ πολύ.
Χαμογέλα ρε ηλίθια και κοίτα να κερδίσεις τη ζωή.

Kαλό σας απόγευμα!

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Απόψε παραληρώ...

Το'ξερα από την αρχή πως δεν ήμουν όπως θα ήθελες.
Δεν ήμουν,να πούμε,κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου.
Με ήθελες πάντοτε λίγο πιο χαζή,πιο ανήθικη και πιο υπάκουη. 
Ούτε κι εγώ έψαχνα κάποιον σαν εσένα ούτως ή άλλως.
Δυσκολευτήκαμε να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλο ή ίσως και να μην το κάναμε ποτέ.
Μα έστω κι έτσι κατάφερες να με νιώσεις έστω και λίγο. Και είσαι ο μόνος.

Όλα αυτά δεν έχουν πια κανένα νόημα και αυτό είναι κάτι που το ξέρω.
Αλλά απόψε θα'ταν ωραία να'σαι εδώ. Γιατί το έχω ανάγκη. Εσένα έχω ανάγκη.
Να σ'είχα απέναντί μου και το βλέμμα σου να ηρεμεί τη ψυχή μου.
Θα μπορούσα να σου πω πολλά αυτό το βράδυ που δε σου τα είπα όταν σε είχα.
Δεν μου πάει αυτή η έκφραση. Δείχνει κτήση. Και εμάς δεν μας άρεσαν αυτά.
Ακόμα κι αν εγώ είμαι ουσιαστικά δική σου. Τουλάχιστον ακόμα και τώρα είμαι.
Γιατί εσύ ορίζεις κάθε σκέψη και κίνηση μου λες και βρίσκεσαι ακόμα στη ζωή μου.

Πάνε μήνες που χωρίσαμε και δεν κλαίω την μοίρα μου.
Αλλά δεν μπορώ και να σε ξεπεράσω. 
Γιατί όταν έφυγες ήταν λες και πήρες μαζί σου όλη μου τη ζωή. Όλα στα'χα δώσει.
Η καρδιά και η ψυχή μου δε ξεγελιέται από περιστασιακές σχέσεις και από χλιαρά αισθήματα.
Και δεν με νοιάζει αν αυτός που με περιτριγυρίζει τώρα είναι καλύτερος από εσένα.
Γιατί εγώ ξέρω τι θέλω κι είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. 
Κι έχει την μορφή,τη ψυχή και το μυαλό σου.
Θέλω εσένα έτσι όπως είσαι. 
Με τα πολλά σου ελαττώματα και τα προτερήματά σου που ξέρεις να τα θάβεις πολύ καλά.
Πάντα σε καταλάβαινα και σε δικαιολογούσα και αυτό κάνω ως και σήμερα.

Τέτοιες ώρες σκέφτομαι πως δεν με νοιάζει τι πιστεύουν οι φίλοι και οι γνωστοί.
Μπορεί να θεωρούν πως δεν είναι αγάπη αυτό που μας κράτησε μαζί τρία χρόνια αλλά αρρώστια.
Αλλά τους έχω γραμμένους. Κι ούτε με νοιάζει αν σου αξίζω ή αν μου αξίζεις. Αυτά είναι μαλακίες.
Γιατί αυτό που ζήσαμε ήταν πολύ όμορφο και πολύ έντονο 
κι εγώ ξέρω πως νιώθω όταν σε έχω δίπλα μου.
Κουραστήκαμε πολύ για να χτίσουμε ό,τι γκρεμίσαμε με τόση ευκολία
και αυτό το ξέρουμε καλά και οι δύο. 
Παραβιάσαμε τα ''πιστεύω μας'', παραγκωνίσαμε τις ιδέες μας
μόνο και μόνο για να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο. Όσο γινόταν.
Και κάποια στιγμή το καταφέραμε και αυτό που είχαμε ήταν σπάνιο.

Πιστεύω πως δεν τελειώσαμε. Ή το θέλω τόσο πολύ που τα'χω μπερδέψει.
Και δε θέλω μια νέα αρχή. Εγώ ζητώ μια συνέχεια.
Γιατί εγώ δε σβήνω ό,τι ζήσαμε τέσσερα χρόνια τώρα. 
Λατρεύω τον παραλογισμό και τις ακρότητές μας.
Και θα έρθει μια μέρα που θα τα παρατήσω όλα για σένα
και θα σ'ακολουθήσω ως και την άκρη του κόσμου.
Όσο κι αν έλεγα πως εγώ ποτέ δεν θα τα κάνω αυτά.
Και τους λόγους που θα το κάνω αυτό θα τους ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο.
Άλλωστε λατρεύω να γκρεμίζω όσα χτίζω
και μόνο με τη δική μας περίπτωση αντιμετωπίζω μία κάποια δυσκολία.

Στην πραγματικότητα εύχομαι να το διαβάσεις όλο αυτό το παραλήρημα και κάτι μου λέει ότι θα το κάνεις.
Το προτίμησα από το να σε πάρω τηλέφωνο, γιατί θα γινόμουν τόσο μελό που ούτε εγώ δεν θα με άντεχα.
Μην παραξενευτείς και μη θεωρήσεις ότι αστειεύομαι.
Είμαι η ίδια Δανάη. Εκείνη που ξέρεις καλύτερα απ'όλους.
Απόψε νιώθω λίγο πιο ταραγμένη κι ερωτευμένη μαζί σου απ'όσο συνήθως.Αυτό είναι όλο.

Καλό ξημέρωμα σε όλους...
συγγνώμη για το τραγελαφικό παραλήρημα.


Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Διακοπές στην πόλη!


Ξημερώνει 16 Ιούλη. Η ζέστη είναι αποπνικτική. Μια πεταλούδα παλεύει να πετάξει αλλά δε βλέπω φως. Ο γιος των διπλανών όλη την μέρα ακούει και τραγουδάει ''Χρόνια χελιδόνια που πετάξατε, που είναι η ευτυχία που μου τάξατε;'' Αν ήξερα που είναι αυτή η ευτυχία θα του την έτριβα στην μούρη μπας και μας άφηνε μες την αφόρητη την πλήξη μας. Θα ζούσαμε και χωρίς την κελαρυστή του τη φωνούλα! Και αυτή θα ήταν η τελευταία ανάρτηση της ζωής μου αν δεν είχα τη βοήθεια του κλιματιστικού. Τέλος με το μικρό παραλήρημα. Γιατί είναι ζόρικο, μάγκα μου, και δύσκολο να κάνεις διακοπές σ'αυτή την πόλη. Αλλά μιας και το ταμείον είναι μείον και το ζόρι είναι γενικό δεν είναι πρέπον να παραπονιόμαστε.

Μερικοί θα'στε τυχεροί σε περίπτωση που μένετε σε νησιά και έχετε τη θάλασσα κοντά σας. Πάτε, τσαλαβουτάτε, τουρισμός , χαμός, beach bars και ακρογιαλιές και περνάει όσο να'ναι η μέρα σας. Ή αν έχετε εξοχικό ή συγγενείς να τους φορτωθείτε (με την καλή την έννοια) και πάλι είστε τυχεροί. Ρωτήστε όμως κι εμάς που ζούμε σε έναν κάμπο που βράζει και φλέγεται και η κατάσταση τείνει να γίνει απάλευτη. Την καταγωγή μου μη την ρωτήσετε. Άργος αφενός, Λάρισα αφετέρου- ε, δεν μένω κι εδώ που κάθομαι; Καλά...και η πρωτεύουσα δεν πάει πίσω. Μην κοιτάτε που τώρα έχω ζαβλακωθεί από τη ζέστη κι έχω χάσει το πνεύμα αλληλεγγύης που ανέκαθεν με διακατείχε.

Από την άλλη δεν πολυγούσταρα -δηλαδή και λεφτά να'χα- να πήγαινα διακοπές φέτος. Έχω πάψει να ζηλεύω τα μέρη με θάλασσα απ'όταν ήμουν δώδεκα. Βαριέμαι και την όλη τσαπατσουλιά. Μου τη δίνει και η γενική μιζέρια στο θέμα των διακοπών. Αυτή η μανία να ξεφύγουν όλοι από την καθημερινότητά τους, να πάνε διακοπές και να κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, να ζήσουν αυτό το κάτι το διαφορετικό, εμένα μου δείχνει μεγάλη καταπίεση. Ψυχραιμία παιδιά. Η ζωή δεν είναι στις 10 μέρες των διακοπών. Και σαν το σπίτι σου, εδώ που τα λέμε, δεν έχει από θέμα άνεσης και καθαριότητας. Απλώς εγώ βαριέμαι την πόλη τη συγκεκριμένη, καταλαβαίνετε... και σκεφτόμουν σήμερα...πώς στο διάολο να κάνω το σκηνικό της ζωής μου λίγο πιο καλοκαιρινό.

Θα μπορούσα να γεμίσω το δωματιάκι μου με αφίσες από εξωτικά μέρη αλλά, θαρρώ, πως θα ήταν τρε-μπανάλ. Και ύστερα είπα να σκεφτώ...τι σημαίνει καλοκαίρι για εμένα. Όταν ήμουν μικρή είχε κάποια πλάκα, μα όταν ήμουν μικρή όλα ήταν πιο αστεία - εδώ που τα λέμε δηλαδή. Έκανα πάντως μια προσπάθεια και βρήκα πως καλοκαίρι για εμένα είναι :
-Στοίβες βιβλίων. Ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο. Βιβλία παντού!
-Νύχτες στη βεράντα με χυμό ή μπύρα ακούγοντας ραδιόφωνο σε χαμηλή ένταση και κοιτώντας αστέρια ή πανσέληνο.
-Ύπνος τα ξημερώματα δίχως άγχος για τυχόν πρωινό ξύπνημα στις 7. 
-Ταινίες και σειρές. Είναι μία εποχή που μπορώ να καίγομαι αβέρτα σε κάτι τέτοια.
-Βόλτες σε έρημες πλατείες. Λατρεύω σκηνικά τύπου να σουλατσάρω σε σχεδόν άδεια πλατεία σε ώρα αιχμής, να βλέπω γνωστό μου στο απέναντι πεζοδρόμιο και να τρέχουμε ο ένας στον άλλο σε slow motion.
 -Συγγραφή. Αρχίζω διάφορες συγγραφικές απόπειρες ή συνεχίζω άλλες που έμειναν στην μέση το χειμώνα.
-Φιλοσοφίες. Το καλοκαίρι έχω όλο το χρόνο να φιλοσοφήσω πάνω σε κάθε θέμα που μπορεί να μου'ρθει στο μυαλό. 
-Συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις.
-Μπύρες- το καλοκαίρι το παρακάνω λίγο σ'αυτό το θέμα.
-Φοίβος Δεληβοριάς. Απλώς...

Αυτό, για παράδειγμα, που λένε μερικοί πως το καλοκαίρι είναι ελευθερία,εγώ δεν το καταλαβαίνω.  Έχουμε μπερδέψει έννοιες και ιδέες, εγώ αυτό βλέπω.

Το καλοκαίρι, πάντως, πρέπει να'ναι τελικά μέσα μας. Τάδε έφη Δανάη. Με την έννοια ότι , αφού ούτε εγώ ούτε η παρέα μου θα πάμε διακοπές, είπαμε όλοι να την δούμε αλλιώς. Κι έτσι...

-Έχουμε γίνει όλοι expert στο να φτιάχνουμε καλοκαιρινά coctails με κάθε λεπτομέρεια λες και βρισκόμαστε σε κυριλέ beach bar.
-Απολαμβάνουμε τους χυμούς μας σε ποτήρια επίσης κυριλέ με δύο καλαμάκια και κάμποσα παγάκια
-Πίνουμε περιποιημένους freddos και φραπέδες (εγώ κάνω απεξάρτηση)
-Την αράζουμε σε βεράντες με γυαλιά ηλίου,καπέλα και φορητά ραδιοφωνάκια, μερικοί βάζουν και αντηλιακό.
-Τα αγόρια κυκλοφορούν με πουκάμισα χαβανέζικα και το παίζουν τουρίστες
-Παγώνουμε, πλέον, τα ποτήρια της μπύρας στην κατάψυξη, γιατί θέλουμε να το απολαύσουμε το ποτό μας.
-Πολλές βραδιές πηγαίνουμε σε ένα πάρκο (το πολύ στις 21.30 είναι άδειο)αράζουμε στο γρασίδι, το αυτόματο πότισμα παραδίπλα μας ρίχνει νερό στα μούτρα άμα λάχει και με κιθάρες τραγουδάμε Σιδηρόπουλο γιατί αυτό εμάς μας κάνει καλοκαίρι. Αλλά όχι το ''Να μ'αγαπάς'' γιατί έχει γίνει σούπα.

Ναι, μπορεί κανείς να το πει τελικά, ότι ίσως και να περνάμε ένα ωραίο καλοκαίρι αν εξαιρέσουμε δηλαδή τη ζέστη.

Καλό ξημέρωμα...

 

Μην ρωτάτε που κολλάει. Το παίζει τώρα το ράδιο. 


Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Όλα είναι θέμα timing...

Κόντευε 3.30 το χάραμα όταν επέστρεφα στο σπίτι μου έπειτα από έξοδο. Βλέπετε, φίλτατοι, οι γονείς μου απουσίαζαν εκτός πόλης κι ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρίας να το ρίξω λιγάκι παραπάνω έξω χωρίς τον γονικό έλεγχο. Υπάρχει όμως και μια πικάντικη λεπτομέρεια στην όλη υπόθεση. Συνάντησα έξω το πρώην αίσθημα (πράγμα καθόλου δύσκολο τόσο μικρή που'ναι αυτή η πόλη) και κανονίσαμε, αφού έλειπαν και οι γονείς μου, να'ρθει στο σπίτι μου, να πάρει κάτι βιβλία και cd που μου είχε αφήσει κι έπειτα να φύγει. Τελικά, βέβαια, καλύτερα αυτές οι δουλειές να μη γίνονται βράδυ. Διότι έφτασα μαζί του ως το σπίτι μου, μπήκαμε στο ασανσέρ κι εκεί στον 3ο όροφο (εγώ μένω στον 5ο) συνέβη το αναπόφευκτο : κόπηκε το ρεύμα. Τον κοιτάζω, με κοιτάζει και ακολουθεί στο περίπου η εξής στιχομυθία:

Δ(η αφεντιά μου δηλαδή)- ΓΑΜΩΤΟ! Τι κάνουμε τώρα;
Α(υτός)-Γιατί πρέπει να κλείνομαι μαζί σου στα ασανσέρ μια ζωή;
Δ-Γιατί είσαι γκαντεμόσκυλο! Εγώ ποτέ δεν κλείνομαι με άλλους!
Α-Με άλλους ούτε εγώ!
Δ-Μην μιλάς! Μου τρως το οξυγόνο!
Α-Την γκαντεμιά μου! Τι ήθελα κι ερχόμουν;
Δ-Δεν συμφώνησες στο ότι καλύτερα αφού βρεθήκαμε σήμερα, να έρθεις τώρα να τα πάρεις, από το να ξαναβρισκόμασταν;
Α-Δε συμφώνησα! Μου τα'πρηξες και υποχώρησα!
Δ-Δεν σε είδα να καταπιέζεσαι!
Α-Δε χτυπάς μπας και μας ακούσουν;
Δ-Να χτυπήσεις εσύ!
Α-Κάτσε καλά μη χτυπήσω εσένα!
Δ-Μμμ...τρόμαξα. ΑΜΑΝ!
Α-Τι;
Δ-Έχουμε Ιούλιο μήνα! Θα σκάσουμε από τη ζέστη εδώ μέσα!
Α-Μπράβο, καλώς ήρθατε. Τελικά, το μυαλό πρέπει να θαύμασα σε εσένα.
Δ-Εγώ ακόμα το ψάχνω αυτό που θαύμασα σε εσένα, που μάλλον δεν ήταν και τίποτα.
Α-Ξέρεις, κοντεύει 4. Όλοι θα κοιμούνται. Κανείς δε θα μας πάρει είδηση...η πολυκατοικία είναι καινούρια, έχει καλή ηχομόνωση. Δεν είχε μπει κι ένα extra υλικό;
Δ-Τι μου λες; Αν δεν έμενα εδώ, μπορεί και να μη τα ήξερα όλα αυτά.
Α-Εγώ φταίω που κάθομαι και σου απευθύνω το λόγο κυρία μου! Το ''κυρία'' σε εισαγωγικά και το ''μου'' επίσης!
Δ-Εγώ, αγαπητέ- λέμε τώρα, προτείνω να μην μιλάμε μέχρι να έρθει το ρεύμα. Συμφωνείς;
A-Καλή ιδέα! Και δεν έχεις συχνά τέτοιες!
Δ-Στο διάολο!
Α-Τσιγάρο δεν κάνει να κάνω ε;
Δ-Μην τολμήσεις! Θα σε κόψω φέτες!
Α-Τώρα έχουμε κακό timing που θα'λεγες κι εσύ.

Μετά από ένα Α χρονικό διάστημα ο κύριος έσπασε τη σιωπή.
Α-Πόση ώρα πέρασε;
-Δεν κρατάω χρόνο.
Α-Ε, να δεις το κινητό σου!
-Έχει κλείσει από μπαταρία! Στο είπα όταν μπαίναμε στο ασανσέρ! Να δεις εσύ το δικό σου!
Α-Το δικό μου έχει χαλάσει εδώ και 4 μέρες! Το πήγα να το φτιάξουν.
-Ό,τι να'ναι! Τι γκαντεμόσκυλο!
Α-Να πω στη τύχη;
-Άντε πες!
Α-Δε θα'χουν περάσει...δύο ώρες;
-Σιγά μην πέρασε κι ένας μήνας.Μία ώρα θα'χει περάσει!
Α-Και που το ξέρεις εσύ;
-Γιατί, εσύ έχεις αποδείξεις;
Α-Κάνει και ζέστη...
-Εδώ μέσα θα πεθάνουμε! Το timing, παιδί μου! Διακοπή ρεύματος τα χαράματα, με σένα στο ασανσέρ και χωρίς κινητά. Ε, όχι ρε Θεέ...μας κάνεις πλάκα!
Α-Σταμάτα τα θεατρινίστικα διότι σκέφτομαι κάτι...Λες το ρεύμα να έρθει το πρωί;
-Μην μου λες τέτοια!
Α-Επιδιορθώνουν βλάβες τα ξημερώματα;
-Που θες να ξέρω;
Α-Κατάλαβα...Τι να κάνουμε για να περάσει η ώρα;
-Υπομονή;
Α-Να συζητούσαμε τίποτα;
-Τι άλλο πια να πούμε εμείς οι δύο;
Α-Να σου πω εγώ κάτι που θέλω;
-Θα το μετανιώσω αλλά πες.
Α-Μου λείπεις λίγο. Ελάχιστα δηλαδή, αλλά όσο να'ναι και αυτό είναι κάτι. Καταλαβαίνεις;
-Το μετάνιωσα ήδη.
Α-Μα, κακό είναι;
-Ναι, είναι πολύ κακό. Διότι εμείς προχωρήσαμε.
Α-Ποιοι εμείς;
-Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ.
Α-Και τι κάναμε, είπες; Προχωρήσαμε;
-Ε, υποτίθεται!
Α-Και που πήγαμε; Γιατί εγώ στα ίδια μας βλέπω. Που πήγαμε;
-Πφφ...
Α-Πουθενά δεν πήγαμε, μη το ψάχνεις.
 -Γίνεται να σοβαρευτούμε γαμώ την γκαντεμιά μου δηλαδή; Τα μιλήσαμε και τα συμφωνήσαμε! Τώρα τι στο διάολο θες;
Α-Μην εκνευρίζεσαι! Απλώς...τόσην ώρα δε μιλούσαμε! Ε και σκεφτόμουν!
-Αυτά βρήκες να σκέφτεσαι;
Α-Εσένα είχα απέναντί μου! Μην σου πω και το άλλο! Άλλα δε στο λέω γιατί θα με βρίσεις!
-Ε, πες! Αφού το άρχισες!
Α-Δε λέω τίποτα, παράτα με!
-Έλα τώρα! Μεταξύ μας ειλικρίνεια! Λέγε.
Α-Προφανώς και δεν με κάλεσες χαράματα στο σπίτι σου να πάρω απλώς τα πράγματα και προφανώς και δεν ήρθα αποκλειστικά για αυτό!
-Δεν είχα σκοπό να σε αποπλανήσω, μην ανησυχείς.
Α-Δεν είπα αυτό! Αλλά πίσω από την πρόφαση κρυβόταν κάτι άλλο!
-Βλακείες. Έξω τα'χαμε πει. Δε θέλαμε να ξαναδούμε ο ένας τα μούτρα του άλλου άλλη φορά!
Α-Ναι, γιατί το να βλεπόμαστε δεν μπορώ να σου πω ότι μας βοηθάει. Αλλά είναι κάτι που γουστάρουμε.Με πιάνεις;
-Υπάρχει, λες, η σύγκρουση του ''πρέπει'' με το ''θέλω'';
Α-Αυτό! Εσύ μια ζωή δεν έλεγες να ακολουθούμε τα ''θέλω''; Τώρα τι κάνεις;
-Με σένα πολλά έχω πάρει πίσω οπότε μη το ψάχνεις.
Α-Λες απλώς να μας παίζει η  μοίρα;
-Αυτό μου έλειπε, να γίνω και υποχείριο της μοίρας!
Α-Λες;
-Μπα, δεν νομίζω. Μαλακίες κάνουμε από μόνοι μας τόσες. Η μοίρα δε χρειάζεται να επέμβει.
Α-Και αν; Δεν είναι φρικτό; Είμαστε πιόνια στο σκάκι της ζωής.
-Εσύ είσαι ένα απλό στρατιωτάκι πάντως!
Α-Μίλησε ο πύργος! Πάντως αν δεν είναι η μοίρα, τότε είναι το υποσυνείδητο.
-Ο Φρόιντ ρε παιδιά!

 
Πάνω στην ώρα ήρθε το ρεύμα. ''Ευτυχώς'', σκέφτηκα. Ήρθε και πήρε τα πράγματα. Τελικά είχε περάσει μια ώρα περίπου απ'όταν κλειστήκαμε. Την ώρα που έφευγε, ακολούθησε μια ακόμα μικρή στιχομυθία.
Α-Ξέρεις κάτι; Παρασκευή και 13 είχε σήμερα.
-Έτσι εξηγούνται πολλά!
Α-Ναι...αλλά η γκαντεμιά είναι διπλή! Δεν σου τελείωσα αυτό που συζητούσαμε!
-Αν μου το τελείωνες θα ήταν διπλή! Τώρα...κάπως το σώζουμε.
Α-Διακρίνω μία κάποια διάσταση απόψεων;
-Το αιώνιο πρόβλημά μας.
Α-Κάποια μέρα θα κλαις που δεν σου ολοκλήρωσα αυτό  που έλεγα! Διότι εγώ το'χα πλάσει στο μυαλό μου! Και ήτανε πολύ ωραίο, σοβαρά σου το λέω!
-Ε, γράψτο κάπου και όταν θα κλαίω να μου το διαβάσεις!
Α-Αντίο Δανάη! Δε θα με ξαναδείς!
-Κάνε ησυχία παιδάκι μου!
Α-Δε θα με ξαναδείς λέμε!
-Δεν είμαι τόσο τυχερή χρυσό μου!
Α-Σωστόν. Τότε... μέχρι η μοίρα να μας οδηγήσει ξανά στον ίδιο δρόμο θα τα λέμε στα όνειρά μας!
-Τι ρομαντικό.
Α-Είδες; Θα τα λέμε στο έτσι, λοιπόν!
-Δε θα παραλείψω!
Α-Ήμουν σίγουρος. Και θα σου τραγουδάω ''τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρα μου λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο...''. 

Και κάπως έτσι έφυγε και μ'άφησε πιο μπερδέμενη απ'ότι συνήθως. Η μέρα φταίει, είμαι σίγουρη. Και η ΔΕΗ. Κι επιμένω τελικά στο ότι το timing μας κάνει μεγάλες πουστιές κατά καιρούς.

 

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Προσωπικό το ζήτημα...

Περνάω τη φάση μου και αυτό είναι δικαίωμά μου. Δεν το διαπραγματεύομαι και αν κάποιοι τυχόν ενοχληθούν από αυτό είναι ελεύθεροι να φύγουν- δεν με ενδιαφέρει. Και νιώθω καλά και δεν νιώθω και αυτό είναι παράξενο και δύσκολο. Κι είναι πιο ασφαλές να λες σε όλους πως είσαι καλά- ακόμα και όταν δεν είσαι γιατί σε αφήνουν στην ησυχία σου και δεν προσπαθούν να σε κάνουν να αισθανθείς ανεπιτυχώς καλύτερα μα ούτε και σε κρίνουν. Ο Σταύρος μου το'λεγε. ''Πάντοτε είσαι ο ρόλος'' κι είχε δίκιο εξ αρχής.

Το πρόβλημα μου είναι πως το καλοκαίρι τη βαριέμαι αυτή την πόλη και θα το γούσταρα να φύγω. Λιώσιμο στις ίδιες καφετέριες, ίδιες μούρες τριγύρω, ίδιες χλιαρές συζητήσεις, ίδιος καφές, μιζέρια αυξανόμενη, κίνηση μηδαμινή. Τίποτα νέο και κουτσομπολιά που ποτέ δεν μ'ενδιέφεραν. Στο μυαλό μου τριγυρίζει το ίδιο τραγούδι από τη Β'λυκείου όταν σκέφτομαι αυτή την πόλη το καλοκαίρι. ''Όμορφη πόλη με μια σκέψη την ώρα μας περνάμε, πως θα φύγουμε από δω και ας είναι πίσω να γυρνάμε...''. Περνώ τις μέρες μου παρέα με τον Πάνο στην καφετέρια που έχει και εργάζεται. Με κερνάει γρανίτες και καφέδες και φιλοσοφούμε με τις ώρες χωρίς κανένα λογικό συνειρμό στις σκέψεις μας. Είναι ωραία αλλά δε μου φτάνει πια ρε γαμώτο μου. Άλλοτε διαβάζω βιβλία και χάνομαι σε κόσμους φανταστικούς, έτσι ηρεμώ. Ή ακούω μουσική και ταξιδεύω. Ή γράφω και ξεθυμαίνω. Και μετά απ'την ανάρτηση αυτή θα διαβάσω για τη σχολή. Είναι από τα καλύτερα που μπορώ να κάνω μια τέτοια εποχή.

Έχω αρχίζει να εκνευρίζομαι από τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν και αυτό είναι κάτι που με τρομάζει. Με τα αγόρια της παρέας οι σχέσεις μου εξακολουθούν να είναι άριστες, αλλά με τα κορίτσια υπάρχει θέμα. Η κολλητή με γράφει για να βγει με τον τυχάρπαστο γκόμενο, που δεν είναι καν γκόμενος ακόμη. Της μιλώ για την πανσέληνο και μου λέει για το πως την επηρεάζει στα νεύρα. Έχουν αρχίσει να με ενοχλούν πολλά σε εκείνη, ήμασταν ανέκαθεν διαφορετικές, αλλά τελευταίως δε ξέρω τι έχω πάθει. Ή τι έχει πάθει. Και γενικότερα όλες οι κοπέλες της παρέας είναι κότες. Εντυπωσιάζονται από ένα αγόρι που έχει αμάξι ή που τις κερνάει (και το θεωρούν αυτό δείγμα καλοσύνης κι ευγένειας), από το σε ποια κυριλέ μαγαζιά τις πηγαίνει και κρίνουν τους άλλους επειδή είναι gay ή επειδή δε ντύνονται με βάση τα δικά τους γούστα ή επειδή έχασαν την ιατρική για Χ αριθμό μοριών και σε όλα αυτά διακρίνει κανείς μια ειρωνεία και μια χαιρεκακία. Και τώρα που τα γράφω μου'ρχεται να βάλω τα κλάμματα από τα νεύρα μου. Δε ξέρω γιατί έγιναν έτσι και τις λυπάμαι.

Νιώθω εγκλωβισμένη και βλέπω πως οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν και δεν με κατάλαβαν ποτέ. Πάντοτε με έβρισκαν τρελή ή παράξενη και ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί. Είμαι διαρκώς εκνευρισμένη και αν μπορούσα θα επέστρεφα ακόμα και σήμερα στα Γιάννενα ή θα έφευγα για οπουδήποτε αλλού. Δεν το κάνω για χάρη των γονιών. Είμαι διαρκώς εκνευρισμένη και κατεβάζω τους καφέδες σαν νερό. Και ούτε στον ύπνο μου δεν ησυχάζω, αφού περνάω φάση ''μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω...'' Περνάω μεγάλο λούκι αλλά θα το περάσω μόνη μου γιατί πάντα αυτό έκανα. Δε δέχομαι βοήθεια από άτομα που δεν εκτιμάω και από άτομα που δεν με εκτίμησαν όσο έπρεπε. Χωρίς καμιά εμπάθεια εγώ δεν πρόκειται να κρατήσω τις επαφές με ανθρώπους που λυπάμαι, κουράστηκα πια και βαρέθηκα.

Ανάρτηση γκρίνιας αλλά κάποιοι θα με καταλάβετε...


Tραγουδάκι αγαπημένο  και ταξιδιάρικο που με συνδέει κατά τρόπο παράξενο με εκείνον που μόνο στα όνειρα μπορώ και τον αγγίζω...

Καλό σας απόγευμα...

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Τα Επίκαιρα...

Καλησπέρα, καλησπέρα! Είναι μόλις 2 παρά 10 και ως πριν λίγο απολάμβανα τον έναστρο ουρανό πίνοντας πορτοκαλαδίτσα από το μπουκάλι. Σκέφτηκα να γράψω κατιτίς εδώ και δεν άντεξα να μην το κάνω. Καταρχήν, το φόντο λέει τίποτα; Ο Ρας ενθουσιάστηκε και χαίρομαι πολύ γι'αυτό. Νέα, να σας πω την αλήθεια μου την μαύρη, δεν έχω ιδιαίτερα. Χαλαρές καταστάσεις και στα θετικά της υποθέσεως είναι ότι πέρασα ένα μάθημα ακόμη. Έχουν βγει δύο και τα πέρασα, τι στο διάολο; Έχω αρχίσει να ανησυχώ για τον εαυτό μου. Αύριο λέω να αρχίσω διάβασμα και στ'αλήθεια ευελπιστώ να το κάνω.

Από κει και πέρα εγώ απορώ που θα καταλήξουμε με τούτη την παρανοική κυβέρνηση. Κυβέρνηση συνεργασίας και πίτσες μπλε! Εδώ δεν συνεργάζονται τα στελέχη ενός κόμματος μεταξύ τους με αγάπη και προδέρμ και θα συνεργαστούν τριών; Θα το κάνουνε,σου λέει, για την Ελλάδα (ρε γαμώτο). Μην πλανάσαι όμως φίλε αναγνώστα! Δε θα κάνουν απολύτως τίποτα! Στο γκρεμό θα καταλήξουμε! Απλώς το σε πόσο καιρό ψάχνω ακόμα. Το'χε πει ωραία ο Τσαρούχης βρε παιδιά! Καλό σκηνικό, κακό σενάριο. Μια αιώνια κατάρα θα'λεγε κανείς.

Από την άλλη οι έξωθεν παράγοντες ζητούν μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια!Καημένε πατέρα- νοσοκομειακέ γιατρέ τι σου'μελλε και σένα να πάθεις στα πενηντατόσα σου. Αν κολλούσα μια ταμπέλα στον πάτερ φαμίλια φαντάζομαι θα'λεγε ''Φτωχός πλην τίμιος''. Μια ζωή στις 3 και 60. Τώρα μόνο τρεις, πάνε και οι εξήντα. Εγώ ξέρω πως από τα ειδικά μισθολόγια μόνο οι δικαστικοί πληρώνονται καλά. Τα σώματα ασφαλείας τα βλέπω να καταλήγουν στα συσσίτια.

Επιπλέον, η Χ.Α όσο πάει και με εκνευρίζει. Τόσος λαικισμός καταντά ανυπόφορος! Θα μου πεις, δε φταίνε, βρίσκουν και τα κάνουν. Ο κόσμος είναι μεγάλο κορόιδο! Σου λέει, θα δώσουν τα βουλευτικά αυτοκίνητα σε πτωχές, πολύτεκνες οικογένειες. Ρε πάμε καλά; Η οικογένεια που δεν έχει στον ήλιο μοίρα χρειάζεται , να πούμε, τη λιμουζίνα; Και πώς στο διάολο θα τη συντηρεί; Θα χρηματοδοτήσει ο Μιχαλολιάκος συνεργείο; Λίγη σοβαρότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αν θέλετε δηλαδή τη γνώμη μου. Όλα αυτά γίνονται χάριν εντυπωσιασμού, αλλά όλοι στην κοσμάρα τους! Και γενικώς το γεγονός ότι η οργάνωση αυτή προβάλλεται και προμοτάρεται τόσο πολύ δεν σας κάνει εντύπωση; Όλα στο παιχνίδι είναι, μη ψαρώνετε ρε. Είμαστε μια ζωή στα ίδια σκατά, διότι τόσα χρόνια πράττουμε τα ίδια λάθη. Δεν μαθαίνουμε από το κακό παρελθόν δυστυχώς, αφού και από κει κρατάμε μόνο τα καλά στοιχεία και ξορκίζουμε τα αρνητικά. Και σε όλα αυτά δε βοηθά και η έλλειψη παιδείας & αξιών που μας χαρακτηρίζει.

Έχετε προσέξει πόση μιζέρια τρώει τον κοσμάκη που μας περιτριγύριζει; Αν όχι τότε, αλήθεια, η παρατηρητικότητα δεν είναι το δυνατό σας σημείο. Μιλάμε για φοβερή κατήφεια! Δεν έχω ξαναδεί τέτοια στα λιγοστά χρόνια της ζωής μου! Κανείς δε χαμογελάει στο δρόμο και όλοι είναι με τα μούτρα ως το πάτωμα. Σε καλημερίζουν με το ζόρι και αν τους ρωτάς τι κάνουν, σου απαντούν ή ''Ε, τι να κάνω...'' ή ''Χάλια!''. Εγώ, που πάντοτε λάτρευα να πιάνω την κουβέντα σε άγνωστους ανθρώπους σε δημόσιους χώρους, πρώτη φορά αντιμετωπίζω τέτοια δυσκολία! Κανείς δεν έχει την όρεξη να μιλήσει και όλοι αδιαφορούν περισσότερο από πότε για τον συνάνθρωπο, να το πω κι έτσι.Ξέρετε, εγώ στεναχωριέμαι που διακρίνω αυτή την ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία. Δε γίνεται τίποτα έτσι, το μόνο που καταφέρνουμε έτσι είναι να γινόμαστε πειθήνια όργανα στα χέρια τους. Είναι μεγάλο μας σφάλμα που δεν αναγνωρίζουμε την προσωπική μας ευθύνη, που καταφεύγουμε σε λύσεις του ποδαριού για να δώσουμε μια γροθιά στο σύστημα που δε δίνεται ποτέ γιατί όλα αυτά είναι εντός συστήματος(όσο δεν πάει) και που, όπως προείπα, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Που πιστεύουμε ακόμα σε υποσχέσεις και που δε ξεφεύγουμε ούτε στιγμή από το φαύλο κύκλο αιώνων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ο Μαρξ είχε πει πως την πρώτη φορά η ιστορία παίζεται ως τραγωδία, ενώ τη δεύτερη ως φάρσα. Δε το βρίσκω λάθος. Αν δε σκεφτούμε αισιόδοξα, αν δεν πάρουμε αποφάσεις καθοριστικές και κυρίως αν δεν λειτουργήσουμε συλλογικά θα μείνουμε στα ίδια. Μπορεί να'χω και άδικο, μα εγώ τουλάχιστο έτσι πιστεύω.

Το άσχετο των ασχέτων: Τελευταίως εκνευρίζομαι φοβερά που ορισμένοι φίλοι (δυο-τρεις συγκεκριμένοι) μιλούν μόνο για τα δικά τους (αφού εγώ ρωτώ)και δε ρωτούν ποτέ εμένα (έστω και από ευγένεια που ως φαίνεται δε διαθέτουν) τι κάνω. Απλώς τι κάνω κι εγώ να πω ένα ''καλά''. Καλή καρδιά μωρέ αλλά αν κανένας απ'αυτούς με ξαναποκαλέσει εγωίστρια έχω να του δώσω μια καλή απάντηση που δε θα αναφέρω τώρα γιατί είναι σόκιν και δεν κάνει. Εδώ δεν μιλάμε απλώς για εγωισμό, αλλά για μεγάλη γαιδουριά, αφού μιλάμε για κάτι που γίνεται εδώ και καιρό.  Αυτός είναι ο ορισμός του ''πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό''.

Η ώρα είναι 3.06 και επιτέλους τέλειωσε η ανάρτηση αφού μεσόλαβησε κι ένα τηλεφώνημα διαρκείας με μια φίλη μου. Ένα τραγούδι για καληνύχτα και τέλος για σήμερα.


Καλό ξημέρωμα!
Και μη ξεχνάτε να χαμογελάτε και να σκέφτεστε.

Υ.Γ. Αυτή είναι η εκατοστή ανάρτηση. Συγκινούμαι!

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Πάντα για άλλους μιλάνε...

Χθες ήταν μία special βραδιά! Βλέπεις, αγαπητέ μου αναγνώστα, είχε γενέθλια η κολλητή μου και ανέλαβε να κεράσει όλη την τρελοπαρέα στα καλύτερα! Πρώτα πήγαμε στο σπίτι της,έσβησε τα κεράκια (ένα ήταν βασικά) και τη βοηθήσαμε στο να την εξαφανίσει μέσα σε 5 λεπτά. Έπειτα, πήγαμε έξω για φαγητό και στη συνέχεια επέμενε να πάμε να μας κεράσει τίποτις αλκοολούχο (άμα είναι large ο άνθρωπος...)παρόλο που μαζί με τις πίτσες (όχι τις μπλε, τις κανονικές) είχαμε κατεβάσει κι ένα καφάσι μπύρες. Και τολμώ να πω πως ήπιαμε όλοι μας ιδιαιτέρως πολύ, αλλά είπαμε γιατί. Ήταν η μέρα! Και δώστου τα ''Να μας ζήσει η εορτάζουσα'' και δώστου τα ''Έλα ένα και στην υγειά της παρέας'' και δώστου τα ''Να πεθάνει ο Χάρος και όποιος πει κακό για μας...''. Anyway, η ουσία είναι πως γίναμε όλοι μας φέσι.Όταν φύγαμε,εγώ επέστρεφα στο σπίτι μου παρέα με το Στέφανο και το Σταμάτη γιατί μένουμε σχετικώς κοντά και στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω πιάσαμε κλασικότατα την πάρλα. Φυσικά ήταν αρκετά αργά αλλά αυτό δεν μας πτόησε καθόλου. Το κέφι και των τριών βρισκόταν στα ύψη και γρήγορα πιάσαμε το τραγούδι. Από το ''Μια ζωή την έχουμε'' ως και το ''Ύστατη στιγμή'' του Σιδηρόπουλου. Το ''Τρίο Στούντζες'' σε νέες περιπέτειες, να πούμε. Κι εκεί που η πολυκατοικία ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι, ξάφνου σε κάποια διαμερίσματα άρχισαν να ανάβουν τα φώτα και ο κοσμάκης έβγαινε στις βεράντες του να δει τι τρέχει. Εμείς όμως κύριοι! Κρυφτήκαμε και δε φαινόμασταν! Κι είναι, φίλτατε αναγνώστα, εκείνη η στιγμή που ενώ ξέρεις ότι έχεις κάνει μαλακία και πρέπει να'σαι σοβαρός, μη σου πω να βγάλεις και το σκασμό, εσένα αντιθέτως σε πιάνει νευρικό γέλιο που δεν μπορείς να το ελέγξεις. Ε, εγώ αυτό έπαθα και παρέσυρα και τους άλλους. Μας έβρισε λίγο ο λαουτζίκος, αλλά μετά από λίγο τα πνεύματα ησύχασαν και πήρε καθείς το δρόμο του. Εγώ, για να καταλάβεις δηλαδή το χάλι μου, έπεσα στο κρεβάτι με τα ρούχα και κοιμήθηκα σαν τούβλο.

Ξυπνάω, που λες, το πρωί και σέρνομαι ως την κουζίνα σκουντουφλώντας σε έπιπλα και τοίχους προκειμένου να φτιάξω έναν ρημαδοκαφέ να πιω έχοντας ρίξει ως μπέρτα απάνω στους ώμους μου το σεντόνι - μη ρωτάς το γιατί, μια έμπνευση της στιγμής. Το χάλι μου απερίγραπτο! Τα μαλλιά μπροστά στα μάτια, με το τζιν και την μπλούζα από χθες και το σεντόνι σαν κάπα με ένα shaker στο χέρι να τραγουδώ και πάλι στίχους από την ''Ύστατη στιγμή''. Και πάνω στο ''ήθελε να στο κάνει από πίσω''παρατηρώ μια ξανθή κεφαλή να μου κάθεται πλάτη (για να καταλάβετε σαλόνι-κουζίνα είναι χώρος ενιαίος με ένα πάσο να τους χωρίζει και η πλάτη του καναπέ μας ακουμπά στον τοίχο πάνω στον οποίο είναι το πάσο- μα πώς τα λέω;). Εγώ εδώ απορώ. Ποια είναι η μυστηριώδης ξανθιά της υποθέσεως; Γρήγορα στροφάρω και αντιλαμβάνομαι μετά τρόμου ότι είναι η Παναγιώτα, η θεία του πατέρα μου. Αρχίζω να οπισθοχωρώ με το shaker στο χέρι και είμαι σε φάση ''Μην με δει, μην με δει, μην με δει'' και ξάφνου γυρίζει την κεφαλή της και λέω ''όχι ρε πούστη μου!''. Με καλεί να κάτσω κοντά της. Mε ρωτάει πως πέρασα την προηγούμενη βραδιά κι εγώ της τα εξιστορώ όλα χαρτί και καλαμάρι. Μένει άναυδη και με ρωτά με ύφος επικριτικό ''Γυρνούσες ξημερώματα με δύο άνδρες;'' Λέω...''Μα, είναι φίλοι. Δεν είναι ανδρές. Κατάλαβες πως το λέω!'' Μετά... ''Και τσιρίζατε από κάτω;'' ''Βασικά...τραγουδούσαμε εμείς. Ο κόσμος είναι ξενέρωτος και δεν το εκτιμά ρε Παναγιώτα!'' Και μετά...''Έτσι ντύθηκες;'' Λέω ''Ναι, είχα την τουαλέτα στο καθαριστήριο.'' Και μου λέει ''Μα, γιατί να μην βάλεις ένα φουστανάκι; Πώς κυκλοφορείς έτσι ασουλούπωτη;'' Διατηρώ τη ψυχραιμία μου, αυτά τα ξέρω καλά- μια ζωή με τα ίδια βασανιζόμαστε. Ολόκληρες συζητήσεις για μια φούστα κι ένα φόρεμα που δε φορέθηκαν ποτέ. Ζητώ να μάθω που είναι η μάνα μου και κάτι μου λέει για ένα φαρμακείο και για κάτι φάρμακα.

Χτυπάει το θηροτηλέφωνο κι εγώ σπεύδω να ανοίξω. Είναι ο φίλος Σταμάτης που τον βλέπω να βγαίνει από τον ανελκυστήρα στα ίδια χάλια με εμένα. Με το που με βλέπει με φασκελώνει.
''Το κεφάλι μου είναι γάμησέ τα! Φτιάξε φραπέ και γρήγορα. Τι το θες μωρή το σεντόνι στους ώμους; Ο μέγας-Ναπολέων,παιδιά...'' Μετά βλέπει την Παναγιώτα και παγώνει. ''Βασικά, καλημέρα σας'', της λέει. Εκείνη συνεχίζει να με κράζει, τώρα πια και τον Σταμάτη. Μιλάει για το ποια είναι η σωστή συμπεριφορά των νέων και μετά μου κουνάει το δάχτυλο στα μούτρα. ''Από πότε έχεις να πας εκκλησία;'' και της λέω ''Σάββατο ήταν. Μεγάλο...'' Ο Σταμάτης σκάει στα γέλια. Νέο κράξιμο , αυτή τη φορά για θρησκευτικούς λόγους. Εγώ είμαι στο δίλημμα να το ανοίξω ή να μην το ανοίξω, αλλά ο Σταμάτης δεν με αφήνει να μιλήσω. Το κορυφαίο είναι το ''Τι θα πει ο κόσμος για τα καμώματά σου; Τραγούδια τα ξημερώματα με νεαρούς, εκκλησία δε σε βλέπουν να πηγαίνεις, το βάψιμο σου έντονο και τα περίεργα κοσμήματα που φοράς...μη πω που φοράς συνέχεια μαύρα ρούχα, νέο κορίτσι!'' 

Τότε εγώ γουρλώνω τα μάτια και με το σεντόνι πάντα στους ώμους ανεβαίνω στην πολυθρόνα και αναφωνώ ''ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ! Deja vu! Θείτσα, αυτό το'χω ξαναζήσει!'' (θείτσα δε τη λέω ποτέ, είναι κυρία νεανίζουσα).Εκείνη με κοιτάζει λες κι είμαι τρελή- μπορεί να'χει και λίγο δίκιο. Μου'ρχονται στο νου σκηνές ανακατωμένες, σκηνές μιας ζωής. Θυμάμαι συγγενείς και γείτονες να κράζουν. Όχι εμένα απαραιτήτως, αλλά τον καθένα. Για κείνη την τσούλα που αλλάζει άντρες συνεχώς (αλλά είναι ελεύθερη), για κείνο τον νεαρό που'ναι gay (αλλά δεν ενοχλεί κανέναν) για κείνη την μεσήλικη που πήρε διαζύγιο αντί να κάνει τουμπεκί για τα παιδιά της (μεγαλύτερη μαλακία απ'αυτή δεν υπάρχει), για μένα που ντύνομαι σαν σατανίστρια (βρισκόμαστε στο Κατσικοχώρι εν έτει 1960; Όχι;), για τον πρώην μου που'μπλεκε συνεχώς σε καυγάδες (μόνο που δε τους ξεκινούσε/συνέχιζε μόνος του) κ.λ.π.
Το κακό είναι ότι οι άνθρωποι έχουν τη τάση να μην  κοιτάζουν ποτέ τη δική τους ζωή, ίσως γιατί δεν αντέχουν να δουν το πόσο σάπια είναι κατά βάθος. Κανείς δε ρίχνει μια ματιά στα δικά του προβλήματα και τα δικά του αδιέξοδα, παρά προτιμά να βγάζει όλη του την κακία επάνω στις πλάτες άλλων κρίνοντας επιφανειακά και τίποτε περισσότερο. Eγώ ξέρω πως οι μεγαλύτερες πουτάνες και οι μεγαλύτεροι πούστηδες (και με συγχωρείς φίλε μου για το λεξιλόγιο) είναι εκείνοι που κρύβονται πίσω από την μάσκα του καθωσπρεπισμού και δε τολμούν να ζήσουν, να αγαπήσουν, να ξεδώσουν, έστω και να ρεζιλευτούν για το γαμώτο, μήπως και τους κρίνει η κύρια Αδιακρίτογλου (λέμε ρε παιδί μου) που ζει στο δεύτερο στενό πίσω από τον ΑΒ Ακριβόπουλο. Αυτά είναι τα κακά της επαρχίας, αν θες τη γνώμη μου.

Κι επιστρέφοντας στην πραγματικότητα απλώς απάντησα στην Παναγιώτα, ''Έχεις δίκιο. Έχω κάνει ένα σωρό αμαρτίες. Προγαμιαία σχέση; Έξοδοι ως τα ξημερώματα; Το ότι δεν νήστεψα ποτέ για πενήντα μέρες; Το ότι δεν πάω εκκλησία; Το ότι ντύνομαι και βάφομαι έτσι; Είμαι και αθυρρόστομη. Μα , σου λέω, αν ήμουν θρήσκα, θα'χα πάει για εξομολόγηση. Έλα όμως που δεν είμαι!'' 
Απ'ότι έμαθα πιο μετά η θείτσα μου έσυρε τα εξ αμάξης στην μάνα μου. Εγώ απλώς λυπάμαι που δεν εκτίμησε το χιούμορ μου. 

Κάπως έτσι σου βγάζουν ξινή την πιο πρόσφατη καφρίλα σου.

Το'πε και η Αλεξίου. Πάντα για άλλους μιλάνε.