Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Το θέμα της προσωπικής ευθύνης

Ανέκαθεν με εκνεύριζαν οι άνθρωποι που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Είναι εκείνοι που επιρρίπτουν τις ευθύνες των πράξεων τους σε άλλους, παριστάνουν τα θύματα και δεν αναγνωρίζουν ποτέ το δικό τους φταίξιμο. Προφανώς και δεν είμαι εγώ τόσο ικανή ώστε να κρίνω τους άλλους κι ούτε είμαι κι εντελώς αθώα σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο θέμα. 
Ως και πριν από δυο χρόνια είχα μεγάλη δυσκολία στο να παραδέχομαι τα λάθη μου και να αποδέχομαι το φταίξιμό μου. Είτε έβρισκα δικαιολογίες για να καλύψω τις αδυναμίες και τα σφάλματά μου είτε κατηγορούσα αποκλειστικά άλλους. Και σ'όλα αυτά με οδηγούσε οπωσδήποτε ο μεγάλος μου εγωισμός. Λάθος μου! Ήταν πολύ ανώριμο εκ μέρους μου.

Πλέον είμαι 19 ετών κι έχω,αν θέλετε, το θάρρος να αναγνωρίζω τα λάθη μου, να παραδέχομαι τις αποτυχίες μου και να υπερηφανεύομαι για τις επιτυχίες μου. Γιατί ό,τι έχω καταφέρει ως τώρα, μονάχη μου το κατάφερα. Και ό,τι κάνω στο μέλλον, πάλι μόνη μου θέλω να το κατορθώσω. Δε γουστάρω να στηριχτώ στις πλάτες άλλων. Δε τη φοβάμαι τώρα την αποτυχία. Άλλωστε, όπως είπε και ο Νίτσε, ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Και οι μέχρι τώρα επιλογές μου, οι ευκαιρίες που άρπαξα κι εκείνες που προσπέρασα είναι αυτές που δημιούργησαν ό,τι είμαι σήμερα. Δε φταίνε οι άλλοι για ό,τι έγινα. Θα ακούσεις πολλούς να το λένε αυτό για τον εαυτό τους. 

Δεν ξέρω τελικά αν είμαι καλή ή κακή. Είμαι δηλαδή και από τα δυο, απλώς δεν ξέρω τι είναι αυτό που υπερισχύει. Με έχουν αποκαλέσει ως και σκύλα αρκετές φορές. Δεν νομίζω ότι είμαι. Απλώς μ'αρέσει να εκνευρίζω τους άλλους και να τους βγάζω από τα όριά τους. Έχει ένα ενδιαφέρον κι είναι αστείο να βλέπεις τις αντιδράσεις των ανθρώπων τέτοιες στιγμές. Άλλοτε παριστάνω τη χαζή και αυτό είναι κάτι που εκνευρίζει πολλούς γνωστούς μου. Δεν το κάνω για να παραστήσω την αστεία ή τη χαριτωμένη. Το κάνω μόνο και μόνο γιατί έτσι μπορώ και μαθαίνω περισσότερα για ένα θέμα που με ενδιαφέρει. Είναι παράξενο αλλά πάντα το έκανα. 

Ξεφεύγω. Η ουσία είναι ότι τώρα βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που βλέπω το σκηνικό γύρω μου να αλλάζει άρδην. Αναλώθηκα λοιπόν για 3.5 χρόνια σε μια σχέση που δε μου ταίριαζε και βίωσα καταστάσεις που ήταν κατώτερές μου. Ωστόσο, έχοντας απόλυτη επίγνωση του τι κάνω και χωρίς να υπάρξω ούτε για μια στιγμή θύμα, επέλεξα να το ζήσω και να το τραβήξω πολύ περισσότερο απ'όσο πήγαινε. Ο έρωτας βλέπετε. Μπήκα σε μια σχολή με αβεβαιότητα. Ήμουν τόσο ζαλισμένη εκείνη την εποχή και δεν ήμουν σίγουρη ότι επέλεγα κάτι το κατάλληλο για μένα. Δεν μετάνιωσα όμως. Και θα υποστηρίξω αυτή την επιλογή μου όσο καλύτερα μπορώ. Eπέλεξα να μην ασχοληθώ από τώρα με το θέατρο και να το κάνω αργότερα επειδή θέλω να το ψάξω ακόμα περισσότερο. Δεν μετανιώνω, είμαι σίγουρη για τα βήματα που κάνω. 

Έχασα ανθρώπους από κοντά μου κι έφταιγα. Όχι αποκλειστικά βέβαια αλλά δεν είναι ανάρτηση κραξίματος η συγκεκριμένη, αλλά αυτοκριτικής. Κι έφταιγα γιατί δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο. Και περνάω φάσεις που ειλικρινά γίνομαι ανυπόφορη. Γίνομαι νευρική, εριστική, ειρωνική , γκρινιάρα ενώ σε άλλες περιπτώσεις δεν πάλεψα αρκετά για να κρατήσω κάποιον κοντά μου. Ωστόσο, υπάρχουν και φίλοι που είναι χρόνια δίπλα μου επειδή τους νοιάστηκα και πόνεσα γι'αυτούς.

Δε ξέρω τι θα μου φέρει το αύριο κι είμαι σίγουρα πολύ ανυπόμονη γι'αυτό. Νιώθω όμως καλά με τον εαυτό μου και για πρώτη φορά πολύ σίγουρη. Ξέρω ποια είμαι, αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου, επαινώ τα χαρίσματά μου. Και αυτό πρέπει να κάνει ο καθένας μας. Βαρέθηκα την μοιρολατρεία. Την ασπάστηκα για καιρό, τώρα τέλειωσε όλο αυτό. Θέλω να κρατήσω δίπλα μου ορισμένους ανθρώπους, να πλησιάσω άλλους, να απομακρύνω κάποιους. Θέλω να ερωτευτώ ξανά και να κάνω μια υγιή σχέση. Θέλω να μην μετανιώσω ποτέ για τις πράξεις μου, να παίρνω με σιγουριά την κάθε μου απόφαση. Θέλω το αίσθημα που με πλημμυρίζει τώρα, να το νιώθω σ'όλη μου τη ζωή. Τι κρίμα που είναι μάλλον ακατόρθωτο. Δεν είμαι drama queen ρε γαμώτο μου. Τσάμπα χαραμίστηκα σε κάποιες περιπτώσεις.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Dreamer για το βραβείο του. :)

Καλό βράδυ...

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Πρωτοβρόχι

Φθινοπώριασε για τα καλά. Κι είναι λες και η διάθεσή μου έχει γίνει ασορτί με τη γνωστή μελαγχολία που χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη εποχή. Εμένα όμως μ'αρέσει. Γιατί έτσι τη γλεντάω εγώ την μοναξιά μου! Αν και η έννοια αυτή είναι υποκειμενική. Πότε δηλαδή νιώθει κανείς στ'αλήθεια μόνος του και πώς είναι δυνατόν να νιώθει κάποιος μόνος του όταν περιτριγυρίζεται από πλήθος ανθρώπων; Όλα αυτά είναι σχετικά αφού έχουμε να κάνουμε με ζωντανούς οργανισμούς και όχι με άψυχα πράγματα.Να... κι εγώ τώρα φαινομενικά δεν είμαι μόνη μου. Βρίσκομαι στο σπίτι ενός φίλου μου που τον προσέχω... ή καλύτερα του κρατάω παρέα γιατί είναι άρρωστος και ως φοιτητής που είναι δεν έχει κανέναν δικό του εδώ κοντά. Τώρα αποκοιμήθηκε αλλά μιας και το δικό μου internet έχει χαλάσει εδώ και κάτι μέρες, μου'δωσε το ελεύθερο να χρησιμοποιήσω τον υπολογιστή του κι έτσι είπα να περάσω μια βόλτα από το ιστολόγιό μου. Αλήθεια, καθόλου δεν μ'αρέσει να αφήνω τους φίλους μου μόνους τους στα ζόρια κι έτσι όταν μου ζήτησε παρέα, δε χρειάστηκε καν να το σκεφτώ.

Τι έλεγα; Α,ναι! Για την μοναξιά μου. Παρεξηγημένη έννοια γενικά. Άσε που ο καθένας βιώνει διαφορετικά μια παρόμοια κατάσταση. Την μοναξιά μου τώρα την επέλεξα, δεν υπήρξε κάτι που με ώθησε σ'αυτή. Δεν την πλησίασα από απελπισία ή απόγνωση. Βρήκα ένα καταφύγιο σ'αυτή, βασίστηκα πάνω της, γύρεψα μέσα απ'αυτή να ανακαλύψω ξανά τον εαυτό μου. Λειτούργησε για μένα σαν μια τονωτική ένεση- χρειάζομαι κάτι τέτοιες πότε-πότε. Η μοναξιά μου είναι γεμάτη από βιβλία και χειρόγραφα και αποκόμματα εφημερίδων και παλιά γράμματα και επισημάνσεις δικές μου απάνω σε κείμενα και θεατρικά προγράμματα και θολές φωτογραφίες να αναπαριστούν στιγμές που'χα ξεχάσει πως υπήρξαν. Και όλα αυτά, το βλέπω τώρα πια, μου δείχνουν ξεκάθαρα πως και γιατί έφτασα ως εδώ κι έγινα αυτή που είμαι.Και το χρώμα της είναι παράξενο. Κανείς που με ξέρει θα'λεγε πως είναι το μαύρο ή το γκρίζο. Αλλά όχι. Ίσως να'ναι κόκκινο. Ίσως μενεξεδί. Μπορεί και βαθύ πορτοκαλί. Ναι, είναι σίγουρα βαθύ πορτοκαλί για να μοιάζει με την ανατολή του ήλιου. Και το άρωμά της μου'ναι πολύ οικείο. Έχει κάτι από λεμόνι,φθηνό οινόπνευμα,πολυκαιρισμένο χαρτί και βανίλια. Περίεργη μυρωδιά. Μου προκαλεί νοσταλγία μα κι ελπίδα.

Κατάφερα μέσα από όλα αυτά και ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Κατά βάθος ίσως μόνον αυτό να έχει σημασία. Βρίσκω πως η παλιά Δανάη ήταν γοητευτικότερη από τη τωρινή. Όπως και να'χει είναι σπουδαίο να ανακαλύπτω πως τα πράγματα που εντελώς παράδοξα με μάγεψαν πριν από κάποια χρόνια, με μαγεύουν τελικά ακόμα. Kαι τώρα ξέρω τελικά τι ψάχνω. Αγαπώ το θέατρο όσο αγάπησα ελάχιστα πράγματα ως τώρα. Μ'αρέσει πολύ να γράφω ιστορίες και μερικοί βρίσκουν μάλιστα πως το κάνω καλά. Γουστάρω που βρίσκομαι στη φιλολογία κι ίσως να μην μπορούσα να είμαι τελικά σε καμιά άλλη σχολή. Και ό,τι μάλλον θέλω να κάνω πιο πολύ στο μέλλον είναι να ταξιδέψω. Επιζητώ να'μαι ελεύθερη, ανεξάρτητη και να μην εξαρτώμαι από κανέναν. Δεν νομίζω πως τελικά με ενδιαφέρει να γίνω πλούσια ή διάσημη παρόλο που'μαι μεγάλη εγωίστρια. Θέλω μόνο να ζήσω τη ζωή μου κάνοντας αυτό που θέλω εγώ και όχι εκείνο που κάποιοι άλλοι όρισαν. Μόνο έτσι δεν θα μετανιώσω για τίποτα.

Κι όσο για τον έρωτα... δεν έχει και τόση σημασία που ακόμη παλεύω να ξεπεράσω κάποιον. Στην πραγματικότητα το χρειάζομαι να έχω κάποιον δίπλα του, να μπορώ να βασίζομαι σ'αυτόν στις κακοτοπιές, να μοιράζομαι μαζί του, να ξενυχτάμε συζητώντας και να κάνουμε όνειρα μαζί. Αυτό το είχα και το εκτίμησα όσο έπρεπε και τώρα που το έχασα μου λείπει. Καμιά φορά στεναχωριέμαι ή μου'ρχονται αναμνήσεις εξ αιτίας μιας φωτογραφίας, ενός ξεχασμένου ρούχου ή μιας αφιέρωσης σε κάποιο βιβλίο. Κι άλλοτε πάλι σβήνω τα φώτα, πίνω λίγο κρασί και λέω ένα ''Ρε δε γαμιέται;'' και κάπως συνέρχομαι.

Τώρα... νιώθω πραγματικά ήρεμη για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό. Μαζί και κατασταλαγμένη. Ξέρω τι θέλω και κάνω ένα σωρό όνειρα. Και ό,τι ονειρεύεσαι, μπορείς και να το πραγματοποιήσεις. Χαμογελάω αισιόδοξα στο μέλλον μου -χωρίς υποψία ειρωνείας- και υπόσχομαι στον εαυτό μου -γιατί του το οφείλω- πως δε θα αφήσω τα χρόνια να πάνε χαμένα. Πως δε θα φοβηθώ, δε θα λυγίσω, δε θα συμβιβαστώ. Μπορεί να'ναι δύσκολο αλλά δεν πρόκειται να παραβιάσω τις αξίες μου. Έτσι μου έμαθαν οι γονείς μου. Η ζωή είναι μπροστά μου. Και αυτό που είναι σίγουρο -μόνο και μόνο γιατί ξέρω τη Δανάη- είναι πως δε θα σταματήσω ποτέ να κάνω όνειρα, όσες αποτυχίες και αν με βρουν. Ίσα- ίσα που σε κάθε κατραπακιά θα πεισμώνω ακόμα περισσότερο. Δε θα αλλάξω. Αυτή είμαι. Και όποιος θέλει να είναι δίπλα μου να μάθει να με αγαπάει για αυτό ακριβώς που είμαι.

Κι εδώ σας αφήνω γιατί ο φίλος μου στριφογυρίζει επικίνδυνα στο κρεβάτι του και ψυχανεμίζομαι πως όπου να'ναι θα ξυπνήσει.

Καληνύχτα!



Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Γιατί δεν με ένιωσες ποτέ;

Ακολουθεί ανάρτηση- παραλήρημα - προσωπικού περιεχομένου. Αν δε θέλετε, μην μπείτε καν στο κόπο να τη διάβασετε.
 
Καιρό τώρα προσπαθώ να μη σου τηλεφωνήσω - παρόλο που καμιά φορά το θέλω - και πάνω που έλεγα πως τα'χα καταφέρει να ξεφύγω από το αδιέξοδο -κοινό μας- παρελθόν , εμφανίστηκες ξανά.Κι είσαι ο ίδιος- και γιατί όχι άλλωστε; Με την ίδια κτητικότητα και παράλογη συμπεριφορά, με το ίδιο θράσος και τον ίδιο εγωισμό. Και θες - αν το κατάλαβα καλά - μια προσπάθεια ακόμα. 

Χωρίς καλά - καλά να ξέρεις το γιατί, μόνο που νιώθεις μια σιγουριά κοντά μου και αυτό είναι που μετράει για σένα. Λογικό να αισθάνεσαι έτσι- εμένα πια με ξέρεις. Μερικές φορές μπορείς και με χειρίζεσαι καλά. Ξέρεις τις αντιδράσεις, τις αδυναμίες και τα λάθη μου. Κι εγώ όμως, θα πεις , ξέρω τα ανάλογα για σένα- μόνο που εγώ δε θα τα χρησιμοποιούσα για να σε πληγώσω. Είναι ανώφελο όλο αυτό και στο κάτω-κάτω κουράστηκα. Βαρέθηκα και μένα και σένα και τις προσπάθειές μας που όλο στο κενό καταλήγουν. Μην εθελοτυφλείς καρδιά μου! Έτσι είμαι εγώ κι έτσι είσαι εσύ κι είμαστε όλοτελα διαφορετικοί με ελάχιστα σημεία επαφής που μάλλον στην πορεία του χρόνου κάπως χάθηκαν κι αυτά. Άλλα τα ''θέλω'' μας, αντίθετα τα όνειρά μας, παράλληλοι οι δρόμοι που ζητάμε να τραβήξουμε. Ο έρωτας νικάει μόνο στα παραμύθια- αυτό το'λεγες πρώτος εσύ. Για τη ζωή χρειάζονται υπομονή, κουράγιο, δύναμη κι εμείς δε το'χουμε ρε παιδί μου.

Μωρέ, αν θες να ξέρεις, λυπάμαι πια τον εαυτό μου για κάθε δευτερόλεπτο που αφιερώνω στη σκέψη σου, για κάθε δάκρυ που ξοδεύω για σένα, για καθετί που γράφεται ή λέγεται για σένα. Δε θα στο κρύψω πως δυσκολεύομαι να ξεφύγω από αυτό που σημαίνεις για μένα. Κι είναι φορές - ιδίως τα βράδια - που λέω πως θέλω να γυρίσω κοντά σου και ξενυχτάω. Κι ύστερα πάλι καταλαβαίνω πως νόημα δεν έχει και συνεχίζω την μοναχική πια πορεία μου. 

Τώρα όμως είμαι εκνευρισμένη μαζί σου που ήρθες ξαφνικά να φέρεις για άλλη μια φορά τα πάνω-κάτω στη ζωή μου. Όχι μωρό μου. Αυτή τη φορά δε θα σου επιτρέψω να τα γαμήσεις όλα- βρες άλλη ασχολία. Δεν μου πάει να σέρνομαι. Άλλωστε, πρέπει να ξεκολλήσουμε από αυτό που μας τρώει τη ψυχή. Θέλω να ζήσω και άλλα πράγματα και δε γίνεται, ρε γαμώτο μου, να'σαι μέσα κι εσύ. Αυτό είναι όλο. Τουλάχιστο εσύ δείχνεις να προχωράς. Κάνεις άλλες σχέσεις, περνάς καλά, ε...κι εντάξει! Πότε - πότε θυμάσαι και την καημένη τη Δανάη- που ανάθεμα και αν ξέρω τι είμαι πια σένα. Η καβάντζα; Αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα βάλω τα γέλια. 

Γι'αυτό και ξέχνα όσα σου είπα στο παρελθόν και μη στηρίζεσαι εκεί. Όπως δε στηρίχτηκα κι εγώ ποτέ σε ό,τι μου υποσχέθηκες γιατί το'ξερα πως τα μεγάλα σου λόγια κρατούσαν μέχρι να ξημερώσει. Και μην μένεις , ρε παιδί μου, μόνο στις άσχημες στιγμές μας. Θυμήσου και πόσο ωραία περάσαμε μαζί και σταμάτα το εδώ- πριν φτάσουμε να μη λέμε ούτε ''καλημέρα''.  Ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι για σένα και τόσο άσχημα όσο μου τα παρουσίασες. Εσύ, αγάπη μου, θα βρεις το τρόπο να φύγεις μπροστά, δε σε φοβάμαι.

Όμως... ξέρεις κάτι; Από την άλλη νιώθω και χαρά. Γιατί , ρε γαμώτο, δεν με νοιάζει πια στο κάτω-κάτω αν μ'αγαπάς. Μου αρκεί που τώρα με χρειάζεσαι και δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Δεν είμαι κορίτσι για αισθήματα εγώ, στο'χα πει. Και πες το κακία, εκδίκηση ή και μικροπρέπεια - καθόλου δεν με νοιάζει- αλλά το γουστάρω πολύ που επιτέλους βρέθηκες στη θέση μου. Μπορεί τώρα να με καταλάβεις και να με πιστέψεις. Και αν όχι... δεν πειράζει. Σου συγχώρεσα τόσα, δε θα κολλήσω σ'αυτό. Στο εγγυώμαι.

 
Αφιερωμένο με αγάπη - αλήθεια-. 
Κι αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει...
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι...

Μη σκαλώνεις μωρό μου. Την άκρη ψάχνω κι εγώ...

 

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

''Δανάη άλλαξες!''

Αυτή είναι μια φράση που την ακούω συχνά από φίλους και γνωστούς- μάλλον περισσότερο συχνά από όσο θα έπρεπε. Πώς γίνεται να αλλάζω μέσα σε ασήμαντα χρονικά διαστήματα; Αυτό είναι κάτι που, αλήθεια , δεν το κατάλαβα ακόμα.

Παλαιότερα οι περισσότεροι με θεωρούσαν στριμμένη, γκρινιάρα, κακιά, εκνευριστικά ειρωνική. Με λίγα λόγια σκύλα- αργότερα εμφανίστηκε και ο διαδεδομένος όρος ''bitch''.  Κι εγώ, που πάντοτε εκτιμούσα την ειλικρίνεια στους ανθρώπους, απορούσα πως γίνεται να'μαι ένα τέτοιο άτομο κι ωστόσο να'χω φίλους, να κάνω σχέσεις, να διανύω εν πάση περιπτώσει μια ζωή που μου φαινόταν... αρκετά normal. Βέβαια, εκείνοι που είχαν το προνόμιο να βρίσκονται περισσότερο κοντά μου, τις περισσότερες φορές δεν έλεγαν τα ίδια. Με έβρισκαν αστεία, με ωραίο χιούμορ, έξυπνη, φιλότιμη, γενναιόδωρη και φιλική. Εγώ τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Τελικά τι ήμουν; Σκύλα ή το κορίτσι της διπλανής πόρτας; Ήταν οι μεν εξαιρετικά αυστηροί ή ήταν οι δε εξαιρετικά ελαστικοί; Τότε απλώς ανεχόμουν τη γνώμη του καθενός χωρίς να σχολιάζω περαιτέρω. 

Κάποτε ερωτεύτηκα στα σοβαρά. Ήταν η πρώτη φορά και ως τώρα η τελευταία. Και τότε άρχισαν να μου λένε όλοι πως άλλαξα. Και το έλεγαν με πραγματική έκπληξη, σχεδόν σαν να με λυπόντουσαν. Και οι μεν και οι δε. Ξαφνικά δεν ήμουν ούτε σκύλα, ούτε και το κορίτσι της διπλανής πόρτας- μάλλον κάτι σαν τη Jennifer Aniston. Άλλοι έλεγαν πως ήμουν απόμακρη και άλλοι πως ήμουν περισσότερο ανεκτική και καλή σε σχέση με παλαιότερα. Η αλήθεια είναι πως ο έρωτας σ'αλλάζει. Τότε το'χα καταλάβει για τα καλά. Ήταν μια εποχή που τα έπαιρνα όλα στην πλάκα και δεν μπορούσα να εκνευριστώ με τίποτα και με κανέναν. Ήμουν, βέβαια, πολύ στην κοσμάρα μου. Μάλλον από εκεί προέκυψε και το ''απόμακρη''. 

Στη συνέχεια ο κόσμος θεώρησε ότι επανήλθα. Ξανάγινα για άλλους η σκύλα και για άλλους ο άγγελος. Κάποια στιγμή όλο αυτό άρχισε να μου τη δίνει στα σοβαρά. Ποτέ δεν μου άρεσε να κρίνουν το χαρακτήρα μου. Είχαν όμως την ελευθερία να κρίνουν τις πράξεις μου. Και γενικά το γεγονός ότι ποτέ δεν ασχολήθηκα με τη ζωή των άλλων και ότι ποτέ δεν έκρινα κανέναν για το χαρακτήρα του , άρχισε να με προβληματίζει. Αφού εγώ δεν το κάνω, εκείνοι γιατί το κάνουν; Λίγο τακτ και λίγη ευγένεια νομίζω πως ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Και πια έχω γίνει πολύ κλειστή και σε τρίτους φροντίζω να μη δίνω ούτε σημασία, ούτε και αξία. Κι αυτό είναι , τελικά , κάτι που με βόλεψε απίστευτα.

Έχω μια παρέα συγκεκριμένων ατόμων και απ'αυτούς δέχομαι να ακούσω τα πάντα. Και ξέρω πως για τον καθένα όταν ακούει ''Δανάη'' του έρχεται στο μυαλό κάτι διαφορετικό. Σε κάποιον ότι είμαι οξύθυμη, σε άλλον ότι είμαι αστεία, σε κάποιον άλλον ότι είμαι παθιασμένη...κ.λ.π.  Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είμαι και τα υπόλοιπα, παίζουν ρόλο τα βιώματα.

Η ανάρτηση δεν έχει καμιά συγκεκριμένη ουσία. Σήμερα κάποιος άσχετος παρατήρησε πως...άλλαξα. Κι εγώ πολύ απλά του είπα πως... με λένε Δανάη και κοντεύω τα 19. Είμαι νευρική, οξύθυμη και γκρινιάρα. Από την άλλη είμαι και αστεία, ειρωνική και φιλότιμη. Μπορώ επίσης να γίνω ερωτική, φιλική ή εχθρική. Είμαι όλα αυτά μαζί όπως είναι και ο καθένας από μας. Δεν αλλάζω εγώ... οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και φέρομαι στον καθένα αναλόγως.Γιατί αυτό δεν το κατάλαβε σχεδόν κανείς;

Καλό ξημέρωμα!

Αφιερωμένη η ανάρτηση στον Σταμάτη που'χαμε τους ίδιους προβληματισμούς.
Και στο τραγούδι που ψιθυρίσαμε παρέα αυτό το καλοκαίρι...

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Βlogοπαίχνιδο+ προσκλήσεις

Λοιπόν, αφού ξεμπέρδεψα από το μάθημα (παρεμπιπτόντως τα πήγα καλά) και χαλάρωσα κάπως, μπορώ πλέον να παίξω το παιχνίδι στο οποίο με προσκάλεσε η Νάσια!

Το παιχνίδι αφορά 4 πράγματα που θα άλλαζα από το παρελθόν μου και 4 πράγματα τα οποία θα ήθελα να έχω στο μέλλον και βέβαια δεν τα έχω τώρα.

Παρελθόν:
1)Το χαρακτήρα μου. Υπήρξα υπερβολικά ντροπαλή- ως και αντικοινωνική αλλά και ανεκτική σε πολλά θέματα.
2)Κάποιες φιλίες που τελικά δεν άξιζαν και δεν ήταν αληθινές.
3)Τη χρονιά που ήμουν Β'γυμνασίου. Εν μέσω μιας άχαρης εφηβείας...δεν ήταν μια καλή χρονιά για μένα.
4)Κάποιες επιλογές μου κυρίως σε ό,τι αφορά τον ερωτικό τομέα.

Μέλλον:
1)Παιδί. Οπωσδήποτε!
2)Λεφτά για να ταξιδέψω σε Παρίσι, Νέα Υόρκη, Ρώμη.
3)Θα ήθελα να είμαι συγγραφέας ή ηθοποιός.
4)Να ζω μια καλή ζωή με αρκετή ελευθερία και λίγους περιορισμούς.

Προσκαλώ 4 φίλους :
1)Ρασκόλνικωφ- για σένα το φίλος σε εισαγωγικά-μη ξεχνιέσαι! http://parembassi.blogspot.com
2)Dreamer http://borntodreamin.blogspot.gr/
3)Αθηνά... http://oladepalabras.blogspot.gr/
4)Δε ξέρω ποιον να βάλω- ας παίξει όποιος θέλει.

Αν θέλετε, παίξτε. Ειδάλλως είστε κακοί! (Πλάκα κάνω ε...! )

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Καθημερινότητα...

Η νύχτα έχει ρίξει από ώρα τα μαύρα της πέπλα κι εγώ κάθομαι σταυροπόδι στον καναπέ μου με το αχνό φως ενός πορτατίφ και βλέπω ''Αστυνόμο Μπέκα''- βέβαια, το συγκεκριμένο επεισόδιο το έχω ξαναδεί αλλά μου αρέσει πολύ. Εντάξει, αρκετά με την ποιητική διάθεση! Ας αφήσω τώρα τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί.

Ώου μάι γκαντ!
Και ναι! Αυτό είναι σίγουρα το θέμα της ημέρας - μη σας πω της εβδομάδας. Απόψε κατά τις 9 κι ενώ έκανα ένα διάλειμμα από την μελέτη μου, με την άκρη του ματιού μου είδα κάτι να πετά. Έστρεψα το βλέμμα μου πιστεύοντας πως θα αντικρίσω μια άκακη πεταλουδίτσα. Πόσο ανόητη στάθηκα όμως. Επρόκειτο για μια νυχτερίδα! Άκουσον, άκουσον! Πετούσε σαν τρελή από τοίχο σε τοίχο χτυπώντας ενίοτε και την κεφάλα της. Εγώ φυσικά, σαν γνήσιο θηλυκό, άρχισα να λέω κάτι σε ''Παναγία μου, Παναγία μου, Παναγία μου τι θα κάνω τώρα;'' κι έπειτα έβαλα τα κλάμματα. Τηλεφώνησα στην μάνα μου με ύφος ''θρηνώ τον μακαρίτη'' και της εξήγησα τα καθέκαστα. Μου είπε να την κλείσω σε ένα δωμάτιο και να φωνάξω το γείτονα. Την έκλεισα τελικά στην κρεβατοκάμαρά μου και αφού ηρέμησα σκέφτηκα πως δε θα ρεζιλευτώ και δε θα υποχρεωθώ εγώ σε κανένανε γείτονα κι ούτε θα παραδώσω τα όπλα αμαχητί. Θα την έδιωχνα μόνη μου! Άλλωστε ήταν και το σπίτι σαν μπορντέλο, ποιος να μπει εδώ μέσα; Πήρα ξανά την μάνα μου και με συμβούλευσε. Έβρεξα, λοιπόν, μια πετσετούλα , πήρα και μια σκούπα, έβαλα και Αλεξίου στο στερεοφωνικό για ψυχική υποστήριξη και μπήκα στην κρεβατοκάμαρα να αντιμετωπίσω face to face το τερατίνι. Αλλά όσο χαζή και άσχημη ήταν , τόσο γρήγορα πετούσε. Στάθηκε ανθρωπίνως αδύνατο να τη συνετίσω και να μπορέσω να τη βγάλω έξω. Την ξανάκλεισα στο δωμάτιο κι έπειτα από μια ορισμένη ώρα , βγήκα στη βεράντα από άλλη πόρτα και άνοιξα ΕΝΤΕΛΩΣ το παντζούρι της κρεβατοκάμαρας έχοντας και το φόβο μην μπει και τίποτε άλλο μέσα. Μπήκα λοιπόν κι εγώ στην κρεβατοκάμαρα και η μάχη ξανάρχισε. Εγώ να τη διώχνω με την σκούπα και αυτή να σκουντουφλάει δεξιά και αριστερά. Κι εγώ να φωνάζω ''Βγες όξω μωρή , αφού κι εσύ αυτό θες! ΒΓΕΣ ΜΩΡΗ ΗΛΙΘΙΑ, άι στο διάολο πια!Διάσειση θα πάθεις μανίτσα μου!'' Φαίνεται με άκουσε και βγήκε! Έκλεισα γρήγορα την πόρτα (κλείδωσα κιόλας) κι ένιωσα περήφανη για μένα. Εν τω μεταξύ η νυχτερίδα, σου λέει, είναι καλός οιωνός, φέρνει τύχη κι ευτυχία. Άντε να δούμε αν θα με βγάλει ασπρόπροσωπη η φιλέναδα μου η Μερόπη- η νυχτερίδα ντε.

Χριστέ μου δεν υπάρχει και κάνα ξύλο να χτυπήσω το κεφάλι μου!
Την ατάκα αυτή την πήρα από την Ντένη Μαρκορά των ''Δύο Ξένων'' - αν θυμάστε- , διότι αντιπροσώπευε τη ψυχική μου κατάσταση εκείνη την ώρα. Διάβασα, που λέτε , τα περί απεργίας των καθηγητών και ότι η εξεταστική μάλλον πάει για φούντο και άλλα τέτοια ευχάριστα και παραλίγο να πάθω καρδιά μαζί με εγκεφαλικό. Στις 13 δίνω μάθημα ρε παιδιά, τι θα απογίνω; Κι έχω και μια διαίσθηση πως αν ρωτήσω καθηγητή θα μου πει ''Εσείς διαβάστε και ό,τι γίνει''. Οι ίδιες πίπες μια ζωή! Ok, εγώ να τους καταλάβω που διαμαρτύρονται λόγω περικοπών - αν και πολλοί άλλοι βρίσκονται σε σαφώς χειρότερη θέση. Πρέπει να κάνουν απεργίες μες την εξεταστική; Μια ζωή την πάρτη τους ρε πούστη μου; 

'Εχει πέσει ΠΕΙΝΑ λέμε... (και τέλειωσε και ο Μπέκας)
Βρίσκομαι, που λέτε, στο τέλος της 2ης μέρας της δίαιτας. Αχ παιδιά...έχει πέσει πείνα. Αφήστε που έχω πιει ΤΟΣΑ νερά που έχω αποθέματα μέχρι και για το επομένο καλοκαίρι. Ξαφνικά έγινα καμήλα! Και να σου τα μήλα και να σου οι σαλάτες και να σου τα ζυγίσματα των τροφών και να σου τα μαγειρεμάτα και να σου που πρέπει να πλύνω και τα πιάτα (άσχετο...) και ξαφνικά έγω έγινα υπέρμαχος της υγιεινής διατροφής. Γι'αυτό βαριέμαι τις πρώτες μέρες- επειδή πεινάς. Μετά ο οργανισμός συνηθίζει και την παλεύεις. Αλλά ως τότε; Μια φορά την εβδομάδα έχω το δικαίωμα να φάω κάτι γλυκό κι ίσως είναι αυτό που κατά βάθος με κρατάει ζωντανή. Λέω το γλυκάκι να το χλαπακιάσω την Πέμπτη που δίνω και μάθημα. Το πρώτο μου του Σεπτέμβρη- ελπίζω να τα πάω καλά. Το διάβασμα εντάξει, μια χαρά πάει, αλλά μάλλον δε θα τα κάνω επανάληψη όλα γιατί μιλάμε για βαρεμάρα και όχι αστεία.

Έχω τα προβλήματά μου, έχω τα προσωπικά μου, άσε με...
Με έχουν πιάσει λίγο οι ''κλειστές'' μου πάλι και δηλώνω ολίγον τι εξαφανισμένη. Βέβαια είναι και το διάβασμα στην μέση κι ίσως αυτό κάπως να με δικαιολογεί στο μυαλό των άλλων. Και να σου τα μηνύματα... ''Καλά είσαι;'' ''Που είσαι;'' ''Δανάη ΖΕΙΣ;''-όχι... ΠΕΘΑΝΑ και μεθαύριο ανοίγει και η διαθήκη. Περάστε για την μοιρασιά! Μα να μην μπορεί κανείς να απομονωθεί; Άλλωστε... εμείς οι καλλιτέχνες (γκουχ γκουχ) τις περνάμε τέτοιες φάσεις πολύ συχνά...

Αυτά είχα να σας πω προς το παρόν...
Αύριο (ημέρα Τετάρτη) δεν νομίζω να γράψω λόγω επανάληψης και τα τοιαύτα.
Καλό ξημέρωμα σε όλους!

 
Nessuno mi può giudicare, nemmeno tu...
Αν αναρωτιέστε για την μετάφραση, υπάρχει στο info του video.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Honey,I'm home!

Ξανά εδώ! Το καλοκαίρι μας τέλειωσε, ήρθε το φθινόπωρο, οι ζέστες παραμένουν κι επιμένουν κι εγώ...επέστρεψα! Είναι ο τρίτος χειμώνας που με βρίσκει σ'αυτό το ιστολόγιο - χρόνος ρεκόρ για μένα. (Τελικά όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι όλο και πιο σταθερή!) Από χθες βρίσκομαι στα Ιωάννινα και ομολογώ πως ήμουν πολύ κουρασμένη για να γράψω ο,τιδήποτε. Βλέπω, πάντως , πως οι περισσότεροι επιστρέψαμε και γουστάρω πολύ. Παρέα θα τη βγάλουμε και φέτος...
Λοιπόν, ξέρετε, χαίρομαι πολύ που επέστρεψα στη φοιτητούπολή μου. Σε τρεις μέρες ξεκινά η εξεταστική μου και δεν έχω ολοκληρώσει ακόμα την ύλη. Ωστόσο αυτό δεν με επηρεάζει καθόλου. Προς το παρόν απολαμβάνω την μοναξιά μου, την ησυχία που επικρατεί τριγύρω τέτοια ώρα και το γεγονός ότι επιτέλους , έπειτα από δυο μήνες, μπορώ ελεύθερα να βρίζω και να μιλάω μόνη μου όσο θέλω στο σπίτι - ας μη πω άλλα και ρεζιλευτώ περαιτέρω. Έχω , βέβαια , να κάνω και ορισμένες παρατηρήσεις.


Οι ωραίοι έχουν χρέη
Με το που γύρισα βρήκα ένα μάτσο απλήρωτους λογαριασμούς. Χρωστάω παντού!(εκτός της Μιχαλούς που λέγεται πως χρώσταγα ως τώρα.) Σκηνικό : φως-νερό-τηλέφωνο-οικόπεδα με δόσεις και όλα απλήρωτα μάνα μου! Και τώρα πρέπει εγώ να τρέξω σαν τη τρελή να τα πληρώσω όλα και να αδειάσω σιγά-σιγά το τραπεζικό λογαριασμό μου από τα διόλου περιττά βάρη. Αύριο το'χω σκοπό να πάω στη ΔΕΗ- το πόσο είναι ''αχαράτσωτο'' και άρα αμελητέο. Αφήστε που αύριο μάλλον θα έρθει ο διαχειριστής να εισπράξει και τα κοινόχρηστα δύο μηνών- ευτυχώς αμελητέα ποσά επίσης λόγω καλοκαιριού. Τουτέστιν; Τον ήπια!

Η δίαιτα
Παιδιά, ναι! Ξεκινώ δίαιτα! Είναι επίσημο! Δεν έχει σημασία που τέλειωσε το καλοκαίρι- εγώ θέλω να'μαι πιο αδύνατη το χειμώνα. Τα συμφώνησα, που λέτε, με μια φίλη μου Αθηναία και θα κάνουμε δίαιτα παράλληλα με βάση ένα παλιό της διαιτολόγιο από διατροφολόγο. Η απόσταση θα μπορούσε να'ναι ένα εμπόδιο αλλά ουχί στην περίπτωση μας. Αύριο, λοιπόν , ξεκινάω. Το κακό της υποθέσεως είναι ότι δεν έχω ακόμα ζυγαριά - ξέρετε για να ζυγίζω τις τροφές. Έλεγα να πάω αύριο να αγοράσω αλλά δεν νομίζω να με βγάλει ο δρόμος αφού σκοπεύω να πάω στη ΔΕΗ. Τελικά στη ζωή όντως όλα είναι θέμα επιλογών. Ε, πρώτη μέρα είναι... θα με βοηθήσει η φίλη με τις ποσότητες.

Τα ψώνια
Χθες με το που πάτησα το πόδι μου στην ηπειρωτική πόλη πήγα στο γειτονικό super market διότι στο σπίτι δεν υπήρχε τίποτα απολύτως! Κι εγώ το μόνο φαγώσιμο που διέθετα ήταν 4 cream crackers, δεν έβγαινε έτσι Σ/Κ.  Πάω, που λέτε, και πόσα να αγοράσω πια η φοιτήτρια; Δυο χέρια έχω! Πόσα να φορτωθώ σαν το μουλάρι στην ανηφόρα; Πήρα κι εγώ τα απολύτως απαραίτητα! Μακαρόνια (είμαι ή δεν είμαι φοιτήτρια; Άλλωστε τα έχει και η δίαιτα αύριο...κάτι γράμμαρια βέβαια...αλλά δε βαριέσαι...), σάλτσα, τυρί για τα μακαρόνια, υλικά για τοστ, γάλα εβαπορέ (ένεκα ο καφές), γιαούρτια και κάτι κοτοκροκέτες που δεν πολυκατάλαβα γιατί τις πήρα. Anyway, χθες το βράδυ τη βόλεψα με τις εν λόγω κροκέτες. Αλλά ξάφνου διαπίστωσα πως δεν είχα πάρει τίποτα το αξιοπρεπές για την Κυριακή. Ευτυχώς που είμαι λιτοδίαιτη (άιχ, με έπνιξα) και το μεσημέρι την έβγαλα με κάτι περισσευάμενες κοτοκροκέτες και σαλάτα με αγγούρι και μόνο! Το βράδυ έφαγα τοστ. Οπότε αύριο πρέπει να ξαναπάω για ψώνια. Πρέπει να πάρω αυγά(για την Πέμπτη), κατιτίς λαδερό(για την Τετάρτη) φρούτα(για κάθε μέρα), λαχανικά (για τον ίδιο λόγο) κ.λ.π κ.λ.π. Αύριο θα'μαι σε θέση να μιλήσω κι εγώ για το καλάθι της νοικοκυράς! Θα πάω, βέβαια, και σε κάτι μαγαζιά με ρούχα να κάνω έρευνα άγορας- γιατί γυναίκα γίνεσαι και δε γεννιέσαι. (Άκυρο;)

Τα όρια της παράνοιας
Τώρα αυτό δε ξέρω πως θα σας φανεί αλλά εγώ δεν θα κοιμηθώ απόψε. Ουσιαστικός λόγος...δεν υπάρχει. Αύριο κατά τις 7 το πρωί θα πάρω το λεωφορείο για να πάω στη σχολή. Γιατί; Γιατί ευελπιστώ να συναντήσω γνωστούς (γνωστό βασικά- αυτό το μάθημα το χρωστάει η μισή υφήλιος, αυτός όχι;) και για να βολτάρω λίγο στα γνωστά λημέρια. Είμαι πολύ χαζή; Μπορεί. Αν αναρωτιέστε τι θα κάνω μέχρι να ξημερώσει το'χω σκεφτεί και αυτό. Ε, θα διαβάσω λίγο (ωραία ώρα για μελέτη) , μπορεί να βράσω τα μακαρόνια γιατί αύριο θα τρέχω σαν το Βέγγο(πώς κάνουν οι εργαζόμενες νοικοκυρές;), θα πλύνω κάνα πιάτο, θα φτιάξω και κανένανε καφέ και θα περάσει η ώρα. Α, θέλω και να λουστώ! Βασικά, χθες πριν φύγω, κουρεύτηκα. Την ψαλίδα δηλαδή μου πήρε, αλλά το μαλλάκι κόντυνε. Γιατί αυτό δεν ήταν απλώς ψαλίδα, είχε σχεδόν καταντήσει μάστιγα. Το μαλλάκι τώρα πήγε απλώς λίγο πάνω από το στήθος - αλλά αυτό για τα δεδομένα μου είναι κοντό. Άλλωστε, μου κακοφαίνεται χωρίς ψαλίδα, τι θα τραβάω εγώ τώρα; 

Αυτά για την ώρα- μη σας ζαλίσω και άλλο. Να βρω και τραγουδάκι.
Γιατί, ρε παιδιά , ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ! Εν τω μεταξύ με άλλο θα επέστρεφα, με άλλο τελικώς επέστρεψα. Αλλά να λέτε ''ευτυχώς'' που δεν έβαλα Παντελίδη! Αλήθεια, δεν τον έχω ακούσει καθόλου αλλά σου λέει πουλάει τρελά.

Και μια εικόνα γιατί μας πρήξανε με το συγκεκριμένο moto :

Τα λέμε λίαν συντόμως!