''Δανάη άλλαξες!''

Αυτή είναι μια φράση που την ακούω συχνά από φίλους και γνωστούς- μάλλον περισσότερο συχνά από όσο θα έπρεπε. Πώς γίνεται να αλλάζω μέσα σε ασήμαντα χρονικά διαστήματα; Αυτό είναι κάτι που, αλήθεια , δεν το κατάλαβα ακόμα.

Παλαιότερα οι περισσότεροι με θεωρούσαν στριμμένη, γκρινιάρα, κακιά, εκνευριστικά ειρωνική. Με λίγα λόγια σκύλα- αργότερα εμφανίστηκε και ο διαδεδομένος όρος ''bitch''.  Κι εγώ, που πάντοτε εκτιμούσα την ειλικρίνεια στους ανθρώπους, απορούσα πως γίνεται να'μαι ένα τέτοιο άτομο κι ωστόσο να'χω φίλους, να κάνω σχέσεις, να διανύω εν πάση περιπτώσει μια ζωή που μου φαινόταν... αρκετά normal. Βέβαια, εκείνοι που είχαν το προνόμιο να βρίσκονται περισσότερο κοντά μου, τις περισσότερες φορές δεν έλεγαν τα ίδια. Με έβρισκαν αστεία, με ωραίο χιούμορ, έξυπνη, φιλότιμη, γενναιόδωρη και φιλική. Εγώ τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Τελικά τι ήμουν; Σκύλα ή το κορίτσι της διπλανής πόρτας; Ήταν οι μεν εξαιρετικά αυστηροί ή ήταν οι δε εξαιρετικά ελαστικοί; Τότε απλώς ανεχόμουν τη γνώμη του καθενός χωρίς να σχολιάζω περαιτέρω. 

Κάποτε ερωτεύτηκα στα σοβαρά. Ήταν η πρώτη φορά και ως τώρα η τελευταία. Και τότε άρχισαν να μου λένε όλοι πως άλλαξα. Και το έλεγαν με πραγματική έκπληξη, σχεδόν σαν να με λυπόντουσαν. Και οι μεν και οι δε. Ξαφνικά δεν ήμουν ούτε σκύλα, ούτε και το κορίτσι της διπλανής πόρτας- μάλλον κάτι σαν τη Jennifer Aniston. Άλλοι έλεγαν πως ήμουν απόμακρη και άλλοι πως ήμουν περισσότερο ανεκτική και καλή σε σχέση με παλαιότερα. Η αλήθεια είναι πως ο έρωτας σ'αλλάζει. Τότε το'χα καταλάβει για τα καλά. Ήταν μια εποχή που τα έπαιρνα όλα στην πλάκα και δεν μπορούσα να εκνευριστώ με τίποτα και με κανέναν. Ήμουν, βέβαια, πολύ στην κοσμάρα μου. Μάλλον από εκεί προέκυψε και το ''απόμακρη''. 

Στη συνέχεια ο κόσμος θεώρησε ότι επανήλθα. Ξανάγινα για άλλους η σκύλα και για άλλους ο άγγελος. Κάποια στιγμή όλο αυτό άρχισε να μου τη δίνει στα σοβαρά. Ποτέ δεν μου άρεσε να κρίνουν το χαρακτήρα μου. Είχαν όμως την ελευθερία να κρίνουν τις πράξεις μου. Και γενικά το γεγονός ότι ποτέ δεν ασχολήθηκα με τη ζωή των άλλων και ότι ποτέ δεν έκρινα κανέναν για το χαρακτήρα του , άρχισε να με προβληματίζει. Αφού εγώ δεν το κάνω, εκείνοι γιατί το κάνουν; Λίγο τακτ και λίγη ευγένεια νομίζω πως ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Και πια έχω γίνει πολύ κλειστή και σε τρίτους φροντίζω να μη δίνω ούτε σημασία, ούτε και αξία. Κι αυτό είναι , τελικά , κάτι που με βόλεψε απίστευτα.

Έχω μια παρέα συγκεκριμένων ατόμων και απ'αυτούς δέχομαι να ακούσω τα πάντα. Και ξέρω πως για τον καθένα όταν ακούει ''Δανάη'' του έρχεται στο μυαλό κάτι διαφορετικό. Σε κάποιον ότι είμαι οξύθυμη, σε άλλον ότι είμαι αστεία, σε κάποιον άλλον ότι είμαι παθιασμένη...κ.λ.π.  Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είμαι και τα υπόλοιπα, παίζουν ρόλο τα βιώματα.

Η ανάρτηση δεν έχει καμιά συγκεκριμένη ουσία. Σήμερα κάποιος άσχετος παρατήρησε πως...άλλαξα. Κι εγώ πολύ απλά του είπα πως... με λένε Δανάη και κοντεύω τα 19. Είμαι νευρική, οξύθυμη και γκρινιάρα. Από την άλλη είμαι και αστεία, ειρωνική και φιλότιμη. Μπορώ επίσης να γίνω ερωτική, φιλική ή εχθρική. Είμαι όλα αυτά μαζί όπως είναι και ο καθένας από μας. Δεν αλλάζω εγώ... οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και φέρομαι στον καθένα αναλόγως.Γιατί αυτό δεν το κατάλαβε σχεδόν κανείς;

Καλό ξημέρωμα!

Αφιερωμένη η ανάρτηση στον Σταμάτη που'χαμε τους ίδιους προβληματισμούς.

Και στο τραγούδι που ψιθυρίσαμε παρέα αυτό το καλοκαίρι...