Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Απουσία

Έχω σχεδόν ένα μήνα να σε δω και άλλο δεν παλεύεται.
Και δεν τα βάζω με σένα , ρε γαμώτο μου, μα με μένα.
Που έλεγα πως δε θα ξαναχωθώ στα ίδια λούκια, πως τώρα έχω την εμπειρία.
Κι ήμουν σίγουρη πως τώρα θα ξέρω πως να φερθώ, πως θα κρατήσω χαρακτήρα.
Ξέρεις όμως τελικά μωρό μου ποια είναι η ουσία; Πως εγώ πάλι νιώθω μαλάκας.
Νιώθω να εξαρτάται το ''είναι'' μου από σένα. 
Το μυαλό και η ψυχή μου ίσως στην τελική ήδη να σου ανήκουν.
Μα εγώ αυτό δε το'θελα. Καθόλου. 

Είμαι συνέχεια έξω. Τριγυρίζω άσκοπα στους δρόμους.
Μπαίνω και βγαίνω σε μαγαζιά, πίνω πολύ. 
Μπορεί και να φλερτάρω με άλλους έτσι μπας και με ξεγελάσω.
Μπας και πιστέψω κι εγώ το παραμύθι που πασάρω στους άλλους.
Πως τάχα είμαι καλά, πως μπορώ χωρίς εσένα, πως δεν είμαι κρεμασμένη απάνω σου.
Και γελάω με ανόητα αστεία που μετά από λίγο τα ξεχνάω. 
Και παριστάνω τη χαζογκόμενα ενώ δεν είμαι.
Και ψάχνω να βρω μάταια ένα γαμήμενο τρόπο να ξεφύγει το μυαλό μου από σένα έστω για δυο λεπτά.
Βαρέθηκα όμως. Κουράστηκα. Κι όλο αυτό είναι μια απάτη.
Στην πραγματικότητα το μόνο που θέλω είναι να σε δω.
Ίσως στην πραγματικότητα να τριγυρίζω και να μένω έξω ως αργά με μια τέτοια ελπίδα.
Θέλω μόνο να μου χαμογελάσεις ξανά. Να δω το βλέμμα σου καρφωμένο στο δικό μου.
Χάνουν χωρίς εσένα το νόημα τους οι μέρες μου.

Κι είναι τόσο όμορφη , ρε πούστη μου, αυτή η πόλη της νύχτες.
Είναι που εξ αιτίας σου έγινε για μένα η πιο ερωτική
και άσε τους άλλους να μιλάνε για τη Θεσσαλονίκη. 
Στέκομαι για ώρα σε γωνιές που βρεθήκαμε
και περνάω δρόμους που θα'θελα πολύ να περπατήσουμε μαζί
μια τέτοια ζαλισμένη βραδιά λιώμα από το μεθύσι.
Γιατί τέτοιες βραδιές όλα φαίνονται πιο εύκολα
κι είμαι ικανή να περιμένω και τα πιο μεγάλα θαύματα.

Κοντεύει 4, ζαλίζομαι και νιώθω άδεια.
Την έχω πατήσει τέρμα άσχημα μαζί σου.
Σε ψάχνω , μωρό μου , μέρες τώρα και δεν κουράστηκα.
Διότι το ξέρω πως μόνο όταν σε δω ξανά θα ησυχάσω.
Αν σε έβρισκα , για παράδειγμα , απόψε ή χθες ή προχθές ή αύριο
θα'χα τόσα πολλά να σου πω μπας και με καταλάβαινες λιγάκι
και δε χανόσουν ξανά στο μεγάλο ''εγώ'' σου.
Για σένα είμαι έτοιμη να αφήσω κάθε σιγουριά
και να παραδοθώ σε εσένα.
Δεν με ενδιαφέρει αν νιώθεις κάτι λιγότερο
αν δε με θες όσο σε θέλω εγώ.
Δεν με νοιάζει τίποτα, θέλω μόνο να σου δώσω ό,τι έχω.
Να μοιραστώ μαζί σου τις νύχτες και τις μέρες μου.
Και θέλω μόνο εσένα για κάτι τέτοιο, κανέναν άλλο.

Γιατί , ρε μάτια μου , εξαφανίζεσαι έτσι;
Πότε θα σε ξαναδώ;
Πονάει περισσότερο απ'όσο πίστευα.
Κι αν όλα, από σένα τέλειωσαν, σε περιμένω να μου το πεις.
Αν όχι , τότε έλα, γιατί πρέπει να σου ανοιχτώ.

Υ.Γ. Είμαι μεθυσμένη! 





Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

To πουλάκι τσίου

Στην αρχή ήτανε ο Παντελίδης. Φαινόμενο σου λέει, νέος Νότης σου λέει (όχι πως ο παλιός με συγκίνησε ποτέ αλλά λέμε τώρα…) , το Χ κομμάτι έπαιξε στο τάδε ελληνάδικο και το Ψ στο δείνα κλάμπι σε πληροφορούν. Κι εσύ (εγώ) απορείς. Και τολμάς να αναρωτηθείς και να πεις ‘’Ποιος είναι ρε παιδιά ο Παντελίδης;’’. Τότε μάτια εμβρόντητα γυρνούν και σε κοιτάζουν λες και δε ξέρεις την Μαρία Κάλλας τουλάχιστον. Μόνο που δε σε φτύνουν στα μούτρα! Και σου λένε ‘’Τς τς… καλά… δεν ξέρεις Παντέλο; Που ζεις;!’’. Έτσι την έπαθα κι εγώ αγαπητέ και για να σταματήσω να νιώθω ηλίθια μπήκα γιουτιούμπι να ακούσω τον καλλιτέχνη. Το πρώτο δικό του που άκουσα ήταν το –επικό πια- ‘’Δεν ταιριάζετε σου λέω’’. Ένας παχουλοκομψός μαντράχαλος να γρατζουνάει μια ακουστική και να τραγουδάει με πόνο σε ένα μουσταρδί (;) υπνοδωμάτιο. Αργότερα ήκουσα και το ‘’Συνοδεύομαι’’ που κάτι μου κάνει από Ματίνα Μανταρινάκη στα Κατζαμπάκια. Εντάξει βρε παιδιά, κουσούρι δεν μου έμεινε. Μόνο που καμιά φορά μου ξεφεύγει και στο άκυρο πετάω ένα ‘’Δεν ταιριάζετε σου λέω’’ ή ενίοτε δεν ταιριάζουμε…

Και να σου τώρα το ‘’Πουλάκι τσίου’’. Ήτανε, που λες , δυο μέρες που άκουγα συνεχώς κι έβλεπα για ένα πουλάκι τσίου και απορούσα τι νέα μασκαριλίκια είναι πάλι αυτά. Εν τω μεταξύ, δε ξέρω πως και γιατί, πίστευα πως επρόκειτο για διαφήμιση στη τηλεόραση και μάλιστα το’χα συνδυάσει με εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Πώρωση άκουγα, έσβησε τον Παντέλο μου άκουγα (με κρασί; -άκυρο-) και άλλα τέτοια μεγάλα λόγια. Δηλαδή τέτοιο βεληνεκούς είχε μόνο το παλαιό ‘’Κάτι’’ της Καιτούλας (ντάξει, αυτά ήτανε σουξέ…). Μπαίνω, το λοιπόν , ταχέως στο γιουτιούμπι να δω τι παίζει. Να μην είμαι out of fashion δηλαδής, να συμβαδίζω με την παράλογη εποχή μας. Το έβαλα τέρμα και αναρωτήθηκα με τι παπαριές ανοησίες πάει και πωρώνεται ο κοσμάκης. Μα ως γνωστόν μεγάλη μπουκιά να τρως και μεγάλο λόγο να μη λες διότι τελικώς πωρώθηκα κι εγώ που περνιέμαι στον κύκλο μου για κουλτουριάρα και σοβαρό κορίτσι.  Κι όλη την ώρα κάνω σαν τη χαζή ‘’το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίιιου’’. Μάλιστα, έτσι κατάντησα! Είναι οι στίχοι… ο ρυθμός έχει κάτι… ναι, ντάξει, ok, από βλακεία μου κόλλησα.  Τέτοιο κόλλημα τι να σου πω φίλτατε αναγνώστα; Είχα να πάθω από τότε που κυκλοφόρησε το γκούτσι φόρεμα που’γινε ο Μαζωνάκης ράπερ. Δε ξέρω αν θυμάσαι αλλά στην αρχή ρωτάει ο Φοίβος ‘’Γιώργο γράφουμε είσαι έτοιμος;’’ Και απαντά ο άλλος με το ψοφίμι στην πλάτη ‘’Πάντα!’’ και ύφος ματσό , έτσι; Κι εμένα , που λες , μου είχε κολλήσει και για μήνες ρώταγα τους πάντες (άντρες γυναίκες παιδιά ζώα) ‘’Γιώργο γράφουμε, είσαι έτοιμος;’’ Καμιά φορά το κάνω ακόμα. 

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Η πρώην αγάπη μου είχε πάθει κόλλημα για πάρα πολύ καιρό με το ‘’Beatiful’’ του Δάντη. Αίσχος απερίγραπτο κατά τη γνώμη μου. Στίχοι τώρα που μου τραγούδαγε ο άλλος : Όλο πας Γλυφάδα για καφέ και μου ντύνεσαι αμπιγέ , Κηφισιά σε δήθεν σουαρέ , αυτά εμένα δεν μου αρέ! Άλλο δεν μπορώ να τα συγχωρέσω της καρδιάς σου τ’ανορθόγραφα, θα σε καταπιώ σαν έναν εσπρεσό , αν δε θα καθίσεις όμορφα. Μου είπες θα είσαι αλλού, σε είδανε σε μπαράκι, απόμερο τετ α τετ με άσχετο τυπάκι. Ναι , παιδιά μου, τέτοια είναι τα βιώματά μου.  (Ρε Δάντη γιατί έβγαλες το παλιό σου παλτό;)

Εν τω μεταξύ μπορεί οι αναρτήσεις των προηγούμενων ημερών να είχανε κάτι το ρομαντζάδικο και το ονειρικό, μα η πραγματικότητά μου ήταν εντελώς αντίθετη. Κρυολόγησα μάϊ φρεντ και ήμανε να με κλαιν οι ρέγγες! Το θέμα ήτανε ρινικό και μιλούσα σαν νταλικέρης. Ευτυχώς που σήμερα είμαι καλύτερα κι επανακτώ εκείνη την αισθησιακή φωνή για την οποία διακρίνομαι και που όλοι αγαπούν σε εμένα (πριν με ακούσουν να γελάω). Κάθισα και μια μέρα ολάκερη στο σπίτι να ξεκουράσω το ταλαιπωρημένο μου κορμάκι από τη σχολή, τους καφέδες και τα κρασιά (και άντε και καλά κρασιά σ’αυτή την εξεταστική, το ψυχανεμίζομαι…) και βαρέθηκα τη ζωή μου. Κατέληξα να βλέπω Ντόλτσε Βίτα στο διαδίκτυο, τέτοιο κάψιμο. 

Με έχει πιάσει και ένας σταρχιδισμός, ρε παιδί μου , τελευταίως. Μεθαύριο πάω στα πάτρια και τα’χω γράψει όλα. Και αύριο πρέπει να φτιάξω βαλιτσάκι, να πλύνω πιατικά, να σκουπίσω το ταπέτο , να αδειάσω το ψυγείο από όσα βρίσκονται ένα βήμα πριν το θάνατο και να κατεβάσω τα σκουπίδια στους γεμάτους σκουπιδοφάγους (απεργία γαρ) θέτοντας εις κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα. Βαριέμαι απερίγραπτα αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Μ’αρέσει, βλέπεις, η μοναξιά και πως θα αντέξω συγκατοίκηση με κατσαρίδες και σκουληκαντέρες; Κι ότι ήθελα να αλλάξω παραστάσεις. Να πάω ένα Μανχάταν, μια Λόντρα! Τελικά πάλι στα πάτρια θα καταλήξω. 

Επειδή η ανάρτηση μου φαίνεται ολίγον τι άκυρη (άλλα έχει ένα κέφι, έτσι;) σκέπτομαι να την κλείσω με άκυρο άσμα. 

 Επειδή ξέρω τι σημαίνει να σε παίρνει η μέρα από κάτω και γιατί τα λεωφορεία μου τρώνε τη ζωή!

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Το γιατί



Ζούμε, μωρό μου , σε μια παράξενη εποχή. Σε μιαν εποχή που εγώ ούτε να την καταλάβω μπορώ ούτε και να τη δεχτώ. Βλέπω τους ανθρώπους τριγύρω μου. Τους παρατηρείς άραγε κι εσύ; Βλέπω πίκρα πολλή και μοναξιά – παραπάνω απ’όση θα’πρεπε. Αρκετοί άνθρωποι μοιάζουν δυστυχισμένοι. Έχω γνωρίσει και συνεχίζω να γνωρίζω ένα σωρό ανθρώπους και βρίσκω πολλούς απ’αυτούς ανάπηρους. Ανάπηρους στο να δώσουν και να πάρουν συναισθήματα. Απλώς δεν μπορούν, δε γίνεται. Σήμερα , βλέπεις , μετράει πολύ το πώς είναι κάποιος και όχι το ποιος είναι. Επιφάνεια κι επιπολαιότητα. Άδειες ψυχές. Λογική και η δυστυχία. Παράλογη στα ξαφνικά η ευτυχία, η χαρά κι ο έρωτας. Να, έτσι καταντήσαμε. 

Κι εσύ , μωρό μου , είσαι μοναχά η αφορμή και όχι η αιτία που μιλώ έτσι. Δε θα μπορούσες να’σαι η αιτία. Και που σ’ερωτεύτηκα δεν ήτανε για τα ωραία σου τα μάτια. Ήτανε για τη φλόγα που είδα να τρεμοπαίζει μέσα τους. Ήτανε γιατί παθιάστηκα , μωρέ, μαζί σου. Παθιάστηκα με το δικό σου πάθος για όσα αγαπάς. Δεν ήμουνα στον έρωτα πρωτάρα. Παραδόθηκα όμως σε σένα και το έκανα συνειδητά. Διότι ξέρω γιατί το έκανα. Ξέρω τι βρίσκω σε σένα. Ίσως εσύ να μην μπορέσεις να με καταλάβεις αλλά δεν πειράζει. Αυτά συνήθως τα καταλαβαίνει μόνο εκείνος που τα νιώθει. Κι άλλωστε… τι μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις; Είναι τόσο τιποτένιες, τόσο λίγες σε τέτοιες περιπτώσεις. Άσε να μοιραζόμαστε, καρδιά μου , τη σιωπή και κείνα τα βλέμματα που μόνο εμείς οι δύο καταλαβαίνουμε τι θέλουν να πουν. Ίσως έτσι να με νιώσεις. Ίσως έτσι να σε νιώσω. Μπα… ούτε έτσι. Δε ξέρω πως.

Εγώ , μωρέ , σου χρωστάω ήδη ένα ευχαριστώ και ας μην είναι πολλά τα χρόνια που σε ξέρω. Και ο λόγος που σου χρωστάω είναι γιατί με σένα έγινα λίγο πιο άνθρωπος. Έπαψα να’μαι τόσο αναίσθητη κι εγωκεντρική. Ίσως εσένα όλα αυτά να μην σου κάνουν εντύπωση γιατί πιο πριν δε μ’ήξερες. Μα έγινα πιο τρυφερή, πιο ανεκτική, πιο συναισθηματική, πιο ανθρώπινη. Ηρέμησα στα ξαφνικά, δεν παλεύω πια ούτε με παλιούς δαίμονες ούτε και μ’αδιέξοδα. Το λένε όλοι, το καταλαβαίνω κι εγώ. Κι είσαι εσύ ο υπεύθυνος και όσα ένιωσα για σένα. Τίποτε άλλο. 

Που θα μας βγάλει όλο αυτό δεν έχω ιδέα. Ίσως να μη βγάζει και πουθενά αυτός ο δρόμος που διαλέξαμε ή ίσως και να μη συναντιούνται σε λιγάκι οι πορείες μας. Ίσως και να παγώσουν όλα αυτά που τώρα νιώθω για σένα ή ίσως εσύ μια μέρα να αδιαφορήσεις. Δεν με νοιάζει μωρό μου!  Εγώ , να το ξέρεις , πως θα συνεχίσω για όσο πάει. Δε θα δειλιάσω μπροστά στα ζόρια. Και δε θα το κάνω για σένα ούτε και για μένα. Θα το κάνω για όσα νιώθω. Εμείς δε ξέρω αν το αξίζουμε αλλά για αυτά αξίζει σίγουρα να παλέψω.

Γιατί έχει σημασία να ξέρεις για τι και για ποιον παλεύεις. Και γιατί δεν υποχωρείς.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Γιατί δεν μ'αγαπάς όπως παλιά;



Σας έκαναν ποτέ αυτή την ερώτηση; Την κάνατε μήπως εσείς; Θα την κάνατε; Εγώ δεν την έκανα ποτέ και δεν νομίζω πως θα την κάνω κάποτε. Δεν είναι από κάποιο φόβο, απλώς… μου φαίνεται αστεία. Και τραγικά ειρωνική. 

Όλοι έχουμε βιώσει χωρισμούς και πιθανώς θα βιώσουμε και άλλους. Άλλοι είναι καραμπινάτοι και άλλοι ασήμαντοι. Οπωσδήποτε κανένας χωρισμός/αποχωρισμός δεν είναι ευχάριστος. Όμως τι να γίνει βρε παιδί μου; Είναι και αυτά μέσα στη ζωή μαζί με όλα τ’άλλα. Εμένα, ξέρετε , πάντοτε με φόβιζε περισσότερο από έναν χωρισμό αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα. Ποιο μπορεί να είναι άραγε το μετά στη σχέση μεταξύ δύο πρώην εραστών; Τις περισσότερες φορές θαρρώ πως ακολουθεί μία αποξένωση. Είναι δυνατόν να υπάρξει φιλία ανάμεσά τους; Προσωπικά δεν το πιστεύω και πολύ. Νομίζω όμως πως μπορεί να υπάρξει μία κάποιου είδους φιλία ανάμεσα σε δύο πρώην εραστές όταν μεταξύ τους μεσολάβησε μεν μια σχέση αλλά όχι κι έρωτας. Διότι όταν τελειώνει ο έρωτας νιώθω πως χάνεις το μεγαλύτερο μέρος της επαφής που είχες με τον άλλο. Καλώς ή κακώς.

Κι εκεί που έχεις (έχω) χωρίσει και το’χεις πάρει απόφαση ότι τέλειωσε κάτι και περνάς σε μια νέα εποχή και είσαι και μια χαρά κι έχει μεσολαβήσει κι ένα Α χρονικό διάστημα, έρχεται ο πρώην και σε ρωτά σε τόνο μάλλον επιθετικό και με μία κάποια απορία στο βλέμμα, ‘’γιατί δεν μ’αγαπάς όπως παλιά;’’. Και τι απαντάς , φίλε μου , σε μια τέτοια ερώτηση; Μένεις και κοιτάς σαν χάνος όπως άλλωστε θα έκανες και στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση. Στο ‘’Γιατί μ’αγαπάς;’’. Γιατί έτσι μου αρέσει. Μάλλον.  Στο εξής θα συνεχίσω την ανάρτηση σε λίγο πιο προσωπικό τόνο.

Έχω μάθει να μην κρύβομαι πίσω από τις λέξεις. Δε φοβάμαι να πω τι πραγματικά πιστεύω για κάποιον. Το θεωρώ ανέντιμο. Κάποιες φορές δε λέω τίποτα γιατί με κουράζουν και με στεναχωρούν οι τεταμένες σχέσεις. Ποτέ όμως δεν παραμυθιάζω. Ξέρεις, άλλαξα. Άλλαξα φοβερά πολύ τα τελευταία χρόνια. Άλλαξε ο χαρακτήρας μου, τα ‘’θέλω’’ μου, τα όνειρά μου και σίγουρα ό,τι είχαμε έκανε τον κύκλο του κι έληξε. Είναι καιρός τώρα που δεν έχεις θέση στα όνειρά μου μα ούτε εγώ έχω στα δικά σου. Μπορεί να’ναι σκληρό αλλά συνέβη. Τι να κάνουμε τώρα; 

Κι εσύ με ρωτάς γιατί δεν σ’αγαπώ όπως παλιά αφού είσαι ο ίδιος με τότε που πρωτογνωριστήκαμε. Με ρωτάς όμως αν ξέρω γιατί σε ερωτεύτηκα τότε; Ξέρεις, θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα. Θυμάμαι τι φορούσες, πως χαμογελούσες , τι μου έλεγες, τη χροιά της φωνής σου και τη στάση του σώματός σου. Θυμάμαι πόση αντιπάθεια αισθάνθηκα για σένα σ’αυτή την πρώτη συνάντηση. Θυμάμαι πως λίγους μήνες αργότερα από την παράλογη αντιπάθεια πέρασα στον παράλογο έρωτα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ένιωσα να σ’αγαπώ. Σ’είχα δίπλα μου τότε. Υπήρξε ανταπόδοση σ’όλο αυτό και χαίρομαι που το έζησα. Λυπάμαι μόνο γιατί παρατράβηξε. Θυμάμαι επίσης πότε σταμάτησα να νιώθω ερωτευμένη μαζί σου. Το γιατί δε το ξέρω. Ούτε γιατί σε ερωτεύτηκα ξέρω όμως. Δε θα το μάθουμε ποτέ νομίζω. Εσύ μπορείς να μου δώσεις απάντηση σε μια ανάλογη ερώτηση; Σίγουρα δεν μπορείς. Γιατί εγώ πρέπει να μπορώ να δίνω απαντήσεις σε όλα;

Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποια στιγμή ένιωσα εξουθενωμένη. Δε ξέρω αν έφταιγες εσύ ή αυτό που είχαμε μεταξύ μας. Με έπιασαν οι γνωστές τάσεις φυγής μου και δεν μπόρεσα να τις τιθασεύσω. Δεν γούσταρα άλλο να παριστάνω την προστατευτική αδερφή σου, δεν κάνω εγώ για τέτοια. Δεν το μετάνιωσα. Αλλά κι εσύ το ξέρεις πως ήταν το σωστό. Απορείς μόνο και μόνο επειδή είσαι μεγάλος εγωιστής, μεγαλύτερος από εμένα. 

Έκανα την ερώτησή σου ολόκληρη ανάρτηση ακριβώς γιατί μου φάνηκε πολύ αστεία αλλά και γιατί υπάρχει τραγούδι του Μετζέλου από τα ‘’Ημισκούμπρια’’ με τέτοιο τίτλο. Τι πεζότης τώρα που το σκέπτομαι! Τηλεφώνησα , αν θες να ξέρεις , στο Γιώργο και γελώντας του είπα τα καθέκαστα. Ξέρεις τι μου είπε; Δε του φάνηκε και πολύ παράξενο. Και αυτός έχει την απορία γιατί κάποιες αγάπες έγιναν ξαφνικά πρώην. Ξέρεις όμως κάτι; Εγώ δεν απορώ γιατί δεν είσαι πια ερωτευμένος μαζί μου. Καταρχήν είναι δικαίωμα δικό σου να διαχειρίζεσαι τα αισθήματά σου όπως θέλεις και να δίνεσαι όπου θεωρείς ότι αξίζει τον κόπο. Κι επίσης ξέρω τι έκανα για σένα, ξέρω τα λάθη μου, αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου και δε ζω σε ροζ σύννεφα. Ήταν κάτι που μάλλον το περίμενα στωικά να συμβεί. Αναπόφευκτο μωρό μου! Και από τις δύο πλευρές. 

Ένας εκφωνητής στο ραδιόφωνο πάντως έλεγε σήμερα πως η ζωή κάνει κύκλους και ότι κάποτε θα ξαναβρεθούμε με όσους χάσαμε. Κι αμέσως σκέφτηκα πως εγώ απειλές δε σηκώνω! Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για σένα. 

Συμβουλή προς όλους (αν και με θεωρώ μάλλον ακατάλληλη για συμβουλές) : Να αποφεύγετε τα πισωγυρίσματα. Παρατείνουν καταστάσεις που έχουν ήδη τελειώσει στην ουσία τους. 

Εύχομαι σε όλους να’χετε ένα όμορφο Σαββατόβραδο!

Κι ένα τραγουδάκι για ωραίο φινάλε :
http
://www.youtube.com/watch?v=9Xlc4yxCyqM

Πολύ cult η φάση λέμε...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Κυριακή

Δεν τ'αγαπώ τα Σαββατοκύριακα. Ποτέ δεν τ'αγάπησα. Ιδίως την Κυριακή. Ίσως μόνο την Κυριακή. Όταν ήμουν μικρότερη, μου έβγαζε μια απέραντη μελαγχολία σαν μέρα κι ένα μικρό άγχος για την εβδομάδα που επρόκειτο να ξεκινήσει. Πλέον απλώς ξέρω πως δε τη γουστάρω ως μέρα, κάπως μου κάθεται. Με εκνευρίζουν η οικογενειακή ατμόσφαιρα, η απραξία και ο ελεύθερος χρόνος που τη χαρακτηρίζουν. Με νευριάζει και η ησυχία στην πολυκατοικία, το ασανσέρ που όλη μέρα σπανίως κινείται και η μυρωδιά από ψητά αρνιά και γαλακτομούσχαρα που μαγειρεύουν οι γείτονες για το κυριακάτικο τσιμπούσι. Καλά κάνουν,μωρέ,οι άνθρωποι. Εγώ όμως κάτι παθαίνω. Είτε βγαίνω, είτε όχι, είτε με παρέα , είτε χωρίς, μάλλον θα με δεις να ασχολούμαι βαριεστημένα με τις μπούκλες μου. Μιζεριάζω τις Κυριακές γιατί έχω όλο το χρόνο να σκέφτομαι πολλά. Χρόνια τώρα ψάχνω εκείνον που θα δώσει ένα κάποιο νόημα στις Κυριακές μου αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. Να, πως το λέει ο Δεληβοριάς; ''Θ'άλλαζε νόημα και η Κυριακή, δε θα'ταν πια μελαγχολική...''. Κάτι τέτοιο μωρέ.

Και στα Γιάνεννα, δόξα σοι να λέμε , κάτι κινείται. Φοιτητόκοσμος μωρό μου! Οι φοιτητές κυκλοφορούν μέρα και νύχτα. Τα τουριστικά κάτω στη λίμνη λειτουργούν. Υπάρχει μια ζωή, μια κίνηση, ένα ''κάτι γίνεται''. Πρέπει να πας στη hometown μου Κυριακάτικα και άμα δεν πάθεις κατάθλιψη, εγώ θα τα σκίσω τα πτυχία μου!(Προς το παρόν μόνο εγγλέζικων διαθέτω σε αφθονία). Προσωπικώς και στη Σαββατιάτικη πασαρέλα κατάθλιψη με έπιανε. Λίγα τα στέκια, περιορισμένο το κέντρο, ίδιες φάτσες everywhere καθ'όλη τη διάρκεια του χρόνου. Δηλαδή, ρε πούστη μου, όχι, αυτό δε το θέλει κανείς. Καλά, αυτό είναι και ιδιοτροπία χαρακτήρα. Εμένα μ'αρέσει να'μαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων και να'χω πληθώρα αγνώστων περιοχών προς εξερεύνηση. Κι ειναι και αυτό βασικός λόγος που περνάω τόσο καλά εδώ.

Πάντως για να είμεθα και ειλικρινείς διότι εμένα οι υπεκφυγές δεν μου αρέσουν, ήμουν που ήμουν προκατειλημμένη με τα Σαββατοκύριακα, φέτος είναι που το παρακάνω. Τα Σαββατοκύριακα, παιδιά μου, δε συναντώ το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου. Το'χουμε; Αν τον συναντούσα θα την κατάπινα και την απραξία, α , ναι , για αυτό είμαι σίγουρη!

Αλλά και πέραν αυτού ανέκαθεν ήμουν παιδί της ρουτίνας. Και τα καλοκαίρια για τους ίδιους λόγους δεν μ'αρέσουν. Μ'αρέσει αυτό το τρέξιμο της εβδομάδας, το  λατρεύω, μπορώ να σου πω , όσο μεγαλώνω όλο και περισσότερο. Είναι παρεξηγημένη έννοια η ρουτίνα, το πιστεύω! Είναι και τέχνη να την αγαπάς, στο κάτω-κάτω η ζωή σου είναι.

Όπως μου λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης για να με πειράξει, ''Εσύ θα αγαπήσεις τις Κυριακές, μόνο αν μια Κυριακή καταστραφεί ο κόσμος.'' Δεν έχει κι εντελώς άδικο.

Καλή εβδομάδα!




Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Μια παρένθεση

Δεν έχεις το δικαίωμα να με κατηγορείς. Στην πραγματικότητα δεν έχεις καν το λόγο να το κάνεις. Σου φέρθηκα άψογα και παρόλο που σπάνια είμαι τόσο απόλυτη, στη δική σου περίπτωση μπορώ και το κάνω. Στάθηκα δίπλα σου βράχος και σε στήριξα. Δεν πίστευα κι ούτε πιστεύω στις σχέσεις εξ αποστάσεως. Δε λειτουργούν και πολύ σπάνια κρατάνε. Και φυσικά εμείς,μάτια μου, ποτέ δε θα μπορούσαμε να ανήκουμε σ'αυτό το... ''πολύ σπάνια''. Τα ήξερα όλα αυτά κι όμως κάθισα να επιμένω σε μια τέτοια σχέση. Εγώ που ποτέ δεν επιμένω σε τίποτα, που βαριέμαι τόσο εύκολα. Το χειρότερο είναι πως εσύ δεν ήσουν καν εκεί. Το χείριστο όλων ήταν που εγώ το ανέχτηκα. Και συνέχισα να επιμένω ακόμα και όταν είχα να κάνω με ένα συναίσθημα ξεφτισμένο. Προφανώς και το έκανα επειδή ένιωθα κάτι για σένα και όχι για να μη χάσω το κελεπούρι - που δηλαδή κελεπούρι δεν υπήρχε.

Δεν είμαι πια εκεί για να σε νταντεύω και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσεις. Δε θα είμαι ποτέ πια ξανά εκεί. Κι ούτε είσαι παιδί πλέον. Μεγάλωσες, αγόρι μου. Κι εσύ δε λες να αλλάξεις. Συνεχίζεις να παριστάνεις τον πολύξερο, γουστάρεις να βγαίνεις από πάνω παρόλο που δύσκολα το καταφέρνεις κι έχεις την εντύπωση πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω σου. Είσαι λάθος και πρέπει ν'αλλάξεις ρότα. Πάντα ήσουν. Μοιάζεις να υπερεκτιμάς τον εαυτό σου ενώ στην πραγματικότητα δεν αγάπησες ούτε τη σκιά σου, δε συγχωρείς τα λάθη σου , δε ξέρεις να κυνηγάς τα όνειρά σου.  Ίσως και να μην μάθεις ποτέ. 

Δεν μπορείς τώρα, έπειτα από τέσσερα γαμημένα χρόνια, να με κατηγορείς και να μου μιλάς έτσι. Σου'χα εξηγήσει, ήμουν πολύ καθαρή απέναντί σου. Είχες το ελεύθερο  να αποφασίσεις αν θα έρθεις μαζί μου ή αν θα γυρίσεις κι εσύ επέλεξες. Στο τέλος σκέφτηκα και την πάρτη μου. Χανόμουν μαζί σου κι είμαι πολύ εγωίστρια για να αρκούμαι στη σκιά σου, στα απολιθωμένα σου αισθήματα. Εγώ θέλω,μωρό μου,έναν έρωτα που να με καίει κι έναν τυπά που θα σκοτώσει τις ανασφάλειές μου. Όχι κάποιον για να μου φορτώσει και τις δικές του. Ούτε τώρα σε κατηγορώ γιατί ό,τι έκανες και ό,τι κάνεις, το κάνεις από τα δικαιώματα που σου'δωσα εγώ. Στο'λεγα συχνά κι εσύ, μου φαίνεται, πως πάντα το θυμόσουν: Κανείς δεν μπορεί να ανέβει πάνω σου, αν εσύ δε σκύψεις. 

Είμαι πολύ καλά χωρίς εσένα και δε θα σου επιτρέψω να κάνεις ούτε ένα βήμα πια μέσα στη ζωή μου. Τέλειωσε το παιχνίδι μας και χάσαμε- σου το λέω ξεκάθαρα. Ξεκόλλα πια. Προχώρα, φύγε, κάνε ό,τι θες στο κάτω-κάτω, λίγο μ'ενδιαφέρει πια. Δε γουστάρω να σε προστατεύω άλλο, μόνο κακό σου έκανα με αυτή μου τη συμπεριφορά και τώρα το βλέπω καλά. Βούτα,μωρό μου, στη θάλασσα της ζωής σου και κολύμπα. Δε θα'χεις αιωνίως την πολυτέλεια να το κάνεις. Αν μέναμε μαζί, στο τέλος το μόνο που θα κάναμε θα ήταν να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για όσα θα χάναμε. Το'θελες; Εγώ καθόλου. 

Ξέχνα τους όρκους που δώσαμε, μηδενίστηκαν όλα πια. Σήμαινες πολλά για μένα κάποτε και αυτό είναι κάτι που σε τιμά. Μην με φτάσεις στο σημείο να σε λυπηθώ. Δε το αξίζεις κατά βάθος. Και δεν με νοιάζει που δεν μου'πες ένα ευχαριστώ ή μια συγγνώμη, κυρίως με εκνευρίζει που ποτέ δεν κατάλαβες τι ένιωσα για σένα. Δεν πειράζει. Κυρίως εσύ έχασες.

Κι επειδή θα πάω Πασχαλίδη απόψε μερικοί στίχοι από ένα τραγούδι του:

Κι αν αγαπηθήκαμε με πάθος
και στο κορμί μου άναβες φωτιές
κι αν ήσουν η ζωή μου κατά βάθος
μην μένεις μόνο στις κακές μας τις στιγμές...

Έτσι, ρε γαμώτο , επειδή δεν σου αρέσει καθόλου ο Πασχαλίδης κι επειδή είναι ο αγαπημένος μου.